verblijf op de Mars Desert Research Station in Utah
25-01-2010
Crew89 en terug naar Grand Junction. Terug naar Brussel
Onze laatste ochtend in de Hab. Ik heb mijn bagage gemaakt en rekening gehouden met het feit dat ik best mijn wasgerief in de handbagage zou meenemen. In geval van verlies van mijn bagage zou ik mij tenminste kunnen wassen. Het was lang wachten op crew89. We besloten om buiten te wachten. Er was een zonnetje komen opdagen en buiten was het best te doen. We maakten grappen en verlangden om in de verte het geluid van een auto te horen. Eindelijk was hte zove. Zij hadden een grote 4x4 kunnen huren. We gaven hen een oprecht warm onthaal en de handover duurde langer dan vorzien. We wilden het hen zo gemakkelijk mogelijk maken en vertrokken tenslotte na het maken van de laatste groepsfotos. De Hab verdween achter de heuvel en we reden de vertrouwde weg richting asfalt... In Grand Junction gebeurde iets grappigs. We waren nog maar net in de bewoonde wereld of er zat een politiewagen achter ons. Paul zat aan het stuur en hij stopte in Hollow Mountain. Hij had (ietsje) te vlug gereden. Persoonlijk geloof ik er niets van, ik denk dat de Cop gewoon een wagen met nummerplaat uit Colorado wou doen stoppen. Toen hij zag dat we allemaal marsonauten waren liet hij ons gaan (met een waarschuwing). Paul was van plan om ons zo rap mogelijk in Grand Junction te krijgen vanwege de hamburger en de douche... Na die waarschuwing reden we echter mooi volgens de snelheidsborden..... We waren al 100km ver toen de eerste GSM belde. Het was de Blackberry van Steve. De oproep was echter voor Paul. Vreemd....Bleek dat iemand van crew 89 zijn jas in de auto had laten liggen en ze zaten achter ons aan met New Blue het voertuig voor noodgevallen van de MDRS. Ze vroegen ons om een kwartiertje aan de kant te staan en op hen te wachten! Onze crew die anders zo vriendelijk en beheerst was begon nu luid te protesteren, we konden het niet geloven dat wij nu moesten stoppenen wachten. Ik had de oplossing gevonden: de jas in een zak stoppen en in de sneeuw begraven aan een mijlpaal en dan verderrijden. Helaas was er geen GSM contact meer mogelijk om te zeggen op welke mijlpaal de jas was. We hebben 40 min gewacht! De zwartste humor kwam boven....Eindelijk dook New Blue in de verte op. De jas verd vlug overhandigd en weg waren wij. De zonsondergang was adembenemend in het mooie landschap.We hadden nog goed 2u te rijden. Onze maag rommelde zo erg dat we besloten om niet te gaan douchen. Eerst de hamburger dan de douche in het hotel. In Grand Junction waren wij de properste gasten aan tafel in het eerste resturant de we tegenkwamen. Het eten was heerlijk, de amerikanen kennen er wat van! We dronken ook een streekwijntje. Omdat ik morgen de eerste was die zou vertrekken (om 06.45) besloten wij dat ik de wagen terug zou brengen naar AVIS. Normaal had dit al moeten gebeuren maar omdat het zo laat was en Avis gesloten was mochten wij die wagen gewoon op de parking van de luchthaven zetten en de sleutels in een voorziene bus achterlaten. Ik wou die wagen echter eerst testen voor ik morgen vroeg moederzielalleen naar de luchthaven zou rijden. De wagen bleek automatisch te zijn, en na wat uitleg kon ik hem in gang krijgen en rijden. Het probleem was toen er een rood licht kwam. Uit gewoonte wou ik naar eerste versnelling schakelen. Mijn linkervoet duwde stevig op een pedaal die echter niet de koppeling was maar de rem! Met gierende banden gwam de auto veel te snel tot stilstand. De bagage van achter vloog naar voor en de arme mannen van de crew voelden hun hamburger in de maag slingeren. Ik kreeg te horten dat dit erger was dan de terugkomst in de atmosfeer, erger dan 10 G-forces! Na alles wat we hadden meegemaakt was dit nu hun laatste beproeving. Lachend toonde ik mijn talenten door de grote auto mooi voor het hotel te parkeren. We moesten helaas afscheid nemen maar we hielden het kort want we verlangden voor de douch. Ik deelde mijn kamer met Paul en hij mocht eerst douchen omdat ik nog de fotos naar Diego wou doorgeven. Het bed was heerlijk: zacht, proper en groot. Ik dacht aan mijn vlucht morgen. Ik zou erg vroeg moeten opstaan, ik wilde om 05.00u op de luchthaven zijn. Mijn maag kromp samen bij het gedacht dat ik met die wagen moest rijden. Zou ik hem weer in gang krijgen? Geen domme dingen doen zo als de remvoorval van vanavond? Zou de politie ook achter mij aanzitten? Het schoot mij binnen dat ik niet eens mijn rijbewijs meehad! Ik probeerde alle gedachten te verzetten en te slapen. Ik had de rust nodig want morgen was een zware dag en maandag moest ik weer werken. Hoe meer ik probeerde de slaap te vatten hoe ongeruster ik werd. IK zou zeker nooit de parking van Avis vinden.... Om 04 u ben ik opgestaan zonder ook maar een uur geslapen te hebben. Ik was nog nooit zu vlug aangekleed en mij bagage sleurde ik to in de auto. Het moeilijkste moest nu komen. Tot mijn verrassing bleek alles zo simpel...gewoon op D zetten en gas geven. Er waren ook geen rode lichten. Alles was groen op weg naar de luchthaven. Het was altijd rechtdoor en na 5 min stond ik op de parking van AVIS geparkeerd! Het was 04.20! Ik moest nu zo lang wachten op mijn vlucht! Het probleem was mijn bagage. Ik had teveel rotsen en stenen meegebracht en ik had overgewicht. Ik moest het dus allemaal overhevelen in mijn handbagage.... Ik kwam zonder problemen in Salt Lake City. De luchthaven zat vol met ski-touristen. Op het moment dat de Gate openging kreeg ik te horen dat er in Atlanta problemen waren. Iedereen met een connectie vlucht vóór 16.45 was die vlucht zeker kwijt door het slechte weer. Ik chekte vlug het vertrekuur van mijn vlucht naar Brussel: 16.25! Ik zou die vlucht niet halen!!!Neen! Ik kreeg zoveel adrenaline in mijn aders dat ik op de mevrouiw vloog die het bericht juist had doorgezegt. Ze keek en moet mijn gezicht gezien hebben, want ze vond direct de oplossing. Er stond een vliegtuig op het punt te vertrekken naar JFK in New York. Daar zou er een vlucht zijn naar Brussel met veel vrije plaatsen. Het probleem was de vluvht naar JFK, die vol was. Na lang onderhandelen mocht ik toch mee. Met mijn handbagage vol rotsen, zonder ticket en zonder boarding kaart vloog ik door de luchthaven naar de andere terminal waar de vlieger naar JFK op mij zat te wachten. Ik zou dus toch nog in Brussel geraken. Helaas niet vanavond zo als ik eerst had gedacht maar morgen vroeg. In New York moest ik de situatie uitleggen aan de check in. Gelukkig mocht ik mee en kreeg ik een boarding kaart, maar mijn bagage was nog in Salt Lake City. Niet erg.... Ik was thuis om 13u en ben rechtstreeks gaan werken. Ik was al meer dan 30u wakker na de nacht in Grand Junction waar ik ook al niet geslapen had. Maar ik was zo gelukkig dat ik terug was dat ik mij niet eens moe voelde!!
Onze laatste ochtend in de Hab. Ik heb mijn bagage gemaakt en rekening gehouden met het feit dat ik best mijn wasgerief in de handbagage zou meenemen. In geval van verlies van mijn bagage zou ik mij tenminste kunnen wassen.
