verblijf op de Mars Desert Research Station in Utah
25-01-2010
Crew89 en terug naar Grand Junction. Terug naar Brussel
Onze laatste ochtend in de Hab. Ik heb mijn bagage gemaakt en rekening gehouden met het feit dat ik best mijn wasgerief in de handbagage zou meenemen. In geval van verlies van mijn bagage zou ik mij tenminste kunnen wassen. Het was lang wachten op crew89. We besloten om buiten te wachten. Er was een zonnetje komen opdagen en buiten was het best te doen. We maakten grappen en verlangden om in de verte het geluid van een auto te horen. Eindelijk was hte zove. Zij hadden een grote 4x4 kunnen huren. We gaven hen een oprecht warm onthaal en de handover duurde langer dan vorzien. We wilden het hen zo gemakkelijk mogelijk maken en vertrokken tenslotte na het maken van de laatste groepsfotos. De Hab verdween achter de heuvel en we reden de vertrouwde weg richting asfalt... In Grand Junction gebeurde iets grappigs. We waren nog maar net in de bewoonde wereld of er zat een politiewagen achter ons. Paul zat aan het stuur en hij stopte in Hollow Mountain. Hij had (ietsje) te vlug gereden. Persoonlijk geloof ik er niets van, ik denk dat de Cop gewoon een wagen met nummerplaat uit Colorado wou doen stoppen. Toen hij zag dat we allemaal marsonauten waren liet hij ons gaan (met een waarschuwing). Paul was van plan om ons zo rap mogelijk in Grand Junction te krijgen vanwege de hamburger en de douche... Na die waarschuwing reden we echter mooi volgens de snelheidsborden..... We waren al 100km ver toen de eerste GSM belde. Het was de Blackberry van Steve. De oproep was echter voor Paul. Vreemd....Bleek dat iemand van crew 89 zijn jas in de auto had laten liggen en ze zaten achter ons aan met New Blue het voertuig voor noodgevallen van de MDRS. Ze vroegen ons om een kwartiertje aan de kant te staan en op hen te wachten! Onze crew die anders zo vriendelijk en beheerst was begon nu luid te protesteren, we konden het niet geloven dat wij nu moesten stoppenen wachten. Ik had de oplossing gevonden: de jas in een zak stoppen en in de sneeuw begraven aan een mijlpaal en dan verderrijden. Helaas was er geen GSM contact meer mogelijk om te zeggen op welke mijlpaal de jas was. We hebben 40 min gewacht! De zwartste humor kwam boven....Eindelijk dook New Blue in de verte op. De jas verd vlug overhandigd en weg waren wij. De zonsondergang was adembenemend in het mooie landschap.We hadden nog goed 2u te rijden. Onze maag rommelde zo erg dat we besloten om niet te gaan douchen. Eerst de hamburger dan de douche in het hotel. In Grand Junction waren wij de properste gasten aan tafel in het eerste resturant de we tegenkwamen. Het eten was heerlijk, de amerikanen kennen er wat van! We dronken ook een streekwijntje. Omdat ik morgen de eerste was die zou vertrekken (om 06.45) besloten wij dat ik de wagen terug zou brengen naar AVIS. Normaal had dit al moeten gebeuren maar omdat het zo laat was en Avis gesloten was mochten wij die wagen gewoon op de parking van de luchthaven zetten en de sleutels in een voorziene bus achterlaten. Ik wou die wagen echter eerst testen voor ik morgen vroeg moederzielalleen naar de luchthaven zou rijden. De wagen bleek automatisch te zijn, en na wat uitleg kon ik hem in gang krijgen en rijden. Het probleem was toen er een rood licht kwam. Uit gewoonte wou ik naar eerste versnelling schakelen. Mijn linkervoet duwde stevig op een pedaal die echter niet de koppeling was maar de rem! Met gierende banden gwam de auto veel te snel tot stilstand. De bagage van achter vloog naar voor en de arme mannen van de crew voelden hun hamburger in de maag slingeren. Ik kreeg te horten dat dit erger was dan de terugkomst in de atmosfeer, erger dan 10 G-forces! Na alles wat we hadden meegemaakt was dit nu hun laatste beproeving. Lachend toonde ik mijn talenten door de grote auto mooi voor het hotel te parkeren. We moesten helaas afscheid nemen maar we hielden het kort want we verlangden voor de douch. Ik deelde mijn kamer met Paul en hij mocht eerst douchen omdat ik nog de fotos naar Diego wou doorgeven. Het bed was heerlijk: zacht, proper en groot. Ik dacht aan mijn vlucht morgen. Ik zou erg vroeg moeten opstaan, ik wilde om 05.00u op de luchthaven zijn. Mijn maag kromp samen bij het gedacht dat ik met die wagen moest rijden. Zou ik hem weer in gang krijgen? Geen domme dingen doen zo als de remvoorval van vanavond? Zou de politie ook achter mij aanzitten? Het schoot mij binnen dat ik niet eens mijn rijbewijs meehad! Ik probeerde alle gedachten te verzetten en te slapen. Ik had de rust nodig want morgen was een zware dag en maandag moest ik weer werken. Hoe meer ik probeerde de slaap te vatten hoe ongeruster ik werd. IK zou zeker nooit de parking van Avis vinden.... Om 04 u ben ik opgestaan zonder ook maar een uur geslapen te hebben. Ik was nog nooit zu vlug aangekleed en mij bagage sleurde ik to in de auto. Het moeilijkste moest nu komen. Tot mijn verrassing bleek alles zo simpel...gewoon op D zetten en gas geven. Er waren ook geen rode lichten. Alles was groen op weg naar de luchthaven. Het was altijd rechtdoor en na 5 min stond ik op de parking van AVIS geparkeerd! Het was 04.20! Ik moest nu zo lang wachten op mijn vlucht! Het probleem was mijn bagage. Ik had teveel rotsen en stenen meegebracht en ik had overgewicht. Ik moest het dus allemaal overhevelen in mijn handbagage.... Ik kwam zonder problemen in Salt Lake City. De luchthaven zat vol met ski-touristen. Op het moment dat de Gate openging kreeg ik te horen dat er in Atlanta problemen waren. Iedereen met een connectie vlucht vóór 16.45 was die vlucht zeker kwijt door het slechte weer. Ik chekte vlug het vertrekuur van mijn vlucht naar Brussel: 16.25! Ik zou die vlucht niet halen!!!Neen! Ik kreeg zoveel adrenaline in mijn aders dat ik op de mevrouiw vloog die het bericht juist had doorgezegt. Ze keek en moet mijn gezicht gezien hebben, want ze vond direct de oplossing. Er stond een vliegtuig op het punt te vertrekken naar JFK in New York. Daar zou er een vlucht zijn naar Brussel met veel vrije plaatsen. Het probleem was de vluvht naar JFK, die vol was. Na lang onderhandelen mocht ik toch mee. Met mijn handbagage vol rotsen, zonder ticket en zonder boarding kaart vloog ik door de luchthaven naar de andere terminal waar de vlieger naar JFK op mij zat te wachten. Ik zou dus toch nog in Brussel geraken. Helaas niet vanavond zo als ik eerst had gedacht maar morgen vroeg. In New York moest ik de situatie uitleggen aan de check in. Gelukkig mocht ik mee en kreeg ik een boarding kaart, maar mijn bagage was nog in Salt Lake City. Niet erg.... Ik was thuis om 13u en ben rechtstreeks gaan werken. Ik was al meer dan 30u wakker na de nacht in Grand Junction waar ik ook al niet geslapen had. Maar ik was zo gelukkig dat ik terug was dat ik mij niet eens moe voelde!!
Vanmorgen heb ik tot 9u geslapen! Er was niets speciaals te doen. Het schoot ons binnen dat de vlaggetjes van de veldstudie nog ter plaatse waren. We moesten het opkuisen. Diego en ik hebben de ATV's genomen en zijn naar alle 5 sites geweest. Het was weer moeilijk rijden, alles zat onder water of in de modder. Terug in de Hab ben ik aan de vuile klus begonnen de ATV's te kuisen. Ik wilde ze proper achterlaten voor de volgende crew. Alles was vuil eraan: zelfs de zadel en het stuur...Het was moeilijk werken want we hebben weinig water en de klei plakte goed. Ik deed het graag, want ik was tenminste buiten. Binnen waren de mannen aan het stofzuigen en opruimen. We hebben veel stenen en fossielen verzamelt, die moesten allemaal terug weg. Om 13u had ik een afspraak met Astrolab. Het was daar 21u. Ik had een power-point opgestuurd en de jongeren zouden vragen stellen via chat. Het was erg plezant om het te doen, het leek alsof de afstand erg klein was tussen ons. Na deze chatsessie ben ik terug aan het werk gegaan.... De Hab is aan het veranderen. Alles is opgeruimd, proper en iedereen is bezig te werken voor de volgende crew. We maken ons zorgen voor morgen, de weg ligt er erg modderig bij en is onberijdbaar. We vrezen dat crew89 er niet zal geraken. We maken veel grappen, want we willen hier allemaal morgen weg, niets zal ons tegenhouden om een douche te nemen in Grand Junction. We mailen naar crew89 dat ze zeker een 4x4 wagen moeten huren...hopelijk lukt het allemaal.(desnoods rij ik de 300km met de rover!!!!)
De sneeuw is niet weg. Het smeltwater loopt in beekjes en alles is modderig. De hemel is grijs en het is koud... We beslissen om het te wagen. Wij willen onze Geo-tag EVA doen. Paul, Laksen en ik starten de ATV's met volle moed. Het kan ons allemaal niet veel schelen. Al na 200m merken wij dat de weg niet meer te doen is. We moeten een berg op. Mijn rover slipt zijwaarts en ik krijg hem niet meer recht. Paul zit een beetje hogerop ook vast in de modder. Alleen Laksen die nog beneden is roept door de radio dat we het moeten opgeven. Op de berg kan ik niet eens draaien. De wielen gooien de pakken klei omhoog maar de rover wil niet draaien. Ik moet afstappen en probeer de achterkant in de juiste richting te duwen. Ook Paul moet hetzelfde doen. De banden zijn niet meer te zien, er plakt en dikke laag kleierop. Als bruine marsmannetjes staan wij weer beneden. We beslissen om niet op te geven. We nemen een omweg van 4km...Het rijden valt niet mee... langzaam komen wij hogerop waar er nog sneeuw ligt. In de sneeuw is het gemakkelijker rijden. Wij volgen onze GPS route nog 4km maar dan zijn wij het spoor kwijt. In de sneeuw kunnen wij niet veel zien en we komen tot de vaststelling dat het een verloren zaak is. We keren terug. Helaas is intussen meer sneeuw gesmolten en de modderige weg die we eerst waren gereden zat helemaal onder water. Ik hef mijn voeten op terwijl ik door het water rijd. Paul raast er dorheen en hij is kletsnat als we terug in de Hab zijn. Wij beslissen dat het niet meer de moeite is om zelfs buiten te komen. Onze missie op mars zit erop. Vandaag en morgen blijven we binnen en overmorgen komt crew89 ons aflossen. De rest van de dag heb ik geslapen! Ik ben in de late namiddag ben ikopgestaan en heb mijn materiaal gereinigd. Mijn GPS, de hoes van mijn fototoestel, de radio en de handschoenen. Mijn schoenen zal ik nooit meer proper krijgen, ik zal ze niet terug op aarde meenemen.... De rest van de dag is zelfs internet uitgevallen. Er ligt sneeuw op de schotel en we verliezen het contact met de sateliet. Af en toe heeft iemand de moed om de sneeuw af te vegen, dan kunnen we onze emails en raporten verzenden. We spelen kaarten, kijken naar en film en wachten af... tot morgen niet meer zo propere Marsonaut Bianca
De storm die wij gisteren in de verte gezien hadden bleek een sneeuwbui te zijn. Er lag wel 10 à 20 cm sneeuw. Iedere morgen starten we de ATV's om ze op te warmen en een remtest te doen. Vandaag was het wel bijzonder prettig om even in de sneeuw te rijden. In de namiddag hebben wij een poging gedaan om Cactus Road in Kaart de brengen, maar de stekelige dame heeft inderdaad niet het laatste woord gezegt. Het was onmogelijk om de trail te volgen. De sneeuw was beginnen smelten en het marslandschap was omgetoverd in beekjes en modder. Bij het rijden moest ik nu en dan de modder van mijn bril vegen want het spatte omhoog van alle kanten. Sommige SF bronnen noemen dit proces op mars terraformatie...ha, ha, ha!!! we zitten op Green Mars! Het probleem was nadien de opkuis. We moesten de pakken modder van de ATV's krabben. We besloten om vandaag geen EVA's meer te doen om de ATV's te sparen en de ruimtepakken niet onnodig te bevuilen. Het einde van onze missie is in zicht en al ons werk is gedaan. Deze crew heeft veel kunnen realiseren. Wij hebben twee uitstekende ingenieurs. Paul en Laksen hebben de Hab perfect draaiende gehouden en dat gaf ons ruimte om veel te kunnen doen. Andere crews hebben helaas hun tijd gespendeerd met het repareren van gebarsten en vervrozen buizen en pompen. Vanavond zullen we weer lekker koken. Morgen is onze laatste dag want vrijdag zullen we de laatste rapporten schrijven en de opkuis doen voor crew89. Modderige Marsonaut Bianca
Vanmorgen ben ik opgestaan en onmiddellijk naar buiten gelopen. Na een nacht in het slaaphok heb ik zuurstof en koude lucht nodig. Het helpt niet enkel om wakker te worden het levert ook adembenemende foto's op. Ik klim naar de Musk waar we geen ruimtepak hoeven aan te doen. De rest van de voormiddag heb ik huishoudelijke taken verricht en mij zitten ergeren aan de internetverbinding die niet werkte. Je zit zo ver van thuis en internet is het enige venstertje naar de vertrouwde wereld. Paul, Laksen en David hebben de radioteleskoop definitief afgewerkt. De antennemasten moesten beter gefixeert worden. In de late namiddag zijn David, Laksen en ik onze Geo-tagging EVA gaan doen. Gisteren waren wij de weg kwijt toen wij op zoek waren naar Cactus Road. Wij wilden de toegang opnieuw zoeken en dan verder rijden tot het einde. Helaas is het zo als de naam zegt een stekelige route. We vonden de toegang maar niet. Ik heb een klim op een heuvel gedaan om de weg te vinden maar het haalde niets uit. Tenslotte ben ik off-road gaan rijden met mijn GPS wijzend in de richting waar ik naartoe moest.Ik vond tussen de rotsen een soort rivierbedding waar er heel oude bandensporen waren. Ik heb een gat in de lucht gesprongen. Dit MOEST Cactus Road zijn. Wij zijn verder gereden maar in de verte zagen wij storm opkomen. Het begon ook donker te worden. Wij zijn 10 min verder gereden en hebben dan besloten om morgen verder te rijden. Ik denk dat Cactus Road niet het laatste woord gezegt heeft..... Ik was erg blij toen we de Hab bereikten. Niet te vatten hoe zo een stoffige, krappe capsule voor 6 mensen een thuis kan zijn. Je bent er geborgen, en dat is wat telt op deze planeet mars. Mijn officieel Mars Society portret ;) Tot Morgen! Marsonaut Bianca
Vanmorgen lag er een laagje sneeuw in het marslandschap. Diego heeft zijn EVA afgelast omdat plantjes rapen in de sneeuw niet meevalt. Laksen en ik hebben dan een GEO-EVA gedaan met de rovers. We wilden deze keer naar het laatste waypoint van Cactusroad. Helaas waren wij de trail kwijt 2km voor de eindbestemming. Wij zijn teruggereden en hebben een nieuwe trail ontdekt die niet op de kaart stond. Als pionniers zijn wij die trail gevolgd. Wij kwamen terecht in een adembenemende canyon heel ver weg van de Hab. Je kon er in de verte de controletoren van het vliegveldje van Hanksville zien. Op weg terug naar de Hab kwam er een kruispunt en we besloten uiteraard ook die nieuwe weg te verkennen. Ik besloot om de Hab in mijn GPS in te geven, ik begon het niet meer te betrouwen.... Terwijl ik Laksen aan het volgen was besefte ik, dat ik eigenlijk ijskoud begon te krijgen. Hopelijk vonden we vlug een weg terug naar de Hab. En dan gebeurte het: de batterij van mijn GPS liet het afweten. Ik begon al aan een rampscenario te denken, want we hadden zelfs geen radiocontact meer met de Hab. Ik bleef maar achter Laksen rijden. Na lange tijd kwamen we aan een kruispunt en mijn hart deed een sprongetje: ik herkende dat! Ongeloofelijk maar waar! Die éne rots, zat in mijn geheugen gegrift. In een landschap van canyons, rotsen en zandvlaktes had ik die éne rots onmiddellijk herkend. Dit moet diep in onze genen zitten van toen we nog Neandertalers waren. Het herkennen van dat ene detail die de juiste weg naar huis wees...8km verder waren wij eindelijk terug in de Hab me blauwe vingers en een blaas op springen. Het was cooking day en ik besef dat eten meer en meer belangrijk begint te worden. We dromen al van de maaltijd die we in Grand Junction zullen nemen, wat we zullen eten en welk dessert we zullen kiezen. We besloten ons niet in te houden en de laatste Cornet beef te verorberen. We dromen van een warme douche of nog beter van een stoombad of een sauna...Omdat het buiten zo slecht weer is beginnen we aan onze persoonlijke verzorging. Het was aanstekelijk. Eerst was het Paul die zijn 10-daagse stoppelbaard wilde scheren. Dan hebben Diego en Laksen en ik ons ook gewassen. Van mij was het 1 week geleden.... We zagen er uit als andere mensen en besloten portretfotos te nemen. We namen als achtergrond de marsvlag, de plaat van de Mars Society en een poster van Mars. De keuken zag er uit als een fotostudio, met statief en al. Het was bijzonder grappig, we voelden ons als echte NASA-astronauten. Voor avondeten hebben wij weer zo lekker mogelijk gekookt en ik heb muffins gebakken. Maar de top was dat wij ook VERSE GROENTEN hadden!!! Waar kwamen die vandaan? Het waren Diego's Alfalfa sprouts uit de greenHab. Hij heeft ze met veel geduld doen kiemen en bij de warmte gehouden. Dit was dus onze eerste oogst op mars!!! Propere Marsonaut Bianca met propere crew88
Vandaag is het zondag en we hebben een beetje uitgeslapen. Precies een half uur langer dan gewoon!. Na het ontbijt waar we de laatste muffins verorbert hebben (foei, mag niet want het is non-cooking day dus mogen we enkel het eten van de studie gebruiken...) Diego en ik zijn ons veldwerk gaan doen. Het was erg grappig, want terwijl hij plantjes stond te rapen (en ik op hem te kijken) was hij uit volle borst aan het zingen. Hij dacht waarschijnlijhk dat ik hem niet kon horen want de radio was af. Hij liet zich echt gaan, maar ik kon het duidelijk horen door de helm. 's middags heb ik twee pakken noedels naar binnen geschrokt en Laksen en ik zijn begonnen aan ons GPS project. We willen alle ATV-trails op Google maps zetten met foto's en al. We besloten erg ver te rijden tot Muddy Creek, dat is het einde van waar je kan rijden (want een diep ravijn). Het viel niet mee om de route te volgen. De GPS stuurde ons een berg op en ik kreeg echt schrik. Laksen naar boven de berg op. Ik heb even getwijfeld en dan goed gas gegeven. Het ging zeker 45° omhoog. Helaas gebeurde hetgeen ik juist schrik voor had. Mijn rover kon niet meer verder en begon achteruit te slippen. Ik ben 20m naar beneden gegleden. Ik stond te beven maar gelukkig nog in leven. Laksen heeft dan de afdaling gedaan en we hebben besloten een andere route te nemen naar Muddy Creek. Dit was pas rijden! Over bulten en rotsen, ook in diepe ravijnen waar er smeltwater was. De modder vloog vrolijk omhoog. Ik stopte elke 500m om een foto te nemen. IK heb een GPS op mijn fototoestel aangesloten. Elke foto kan ik nu terugvinden op Google maps. Muddy Creek was zo als verwacht prachtig om te zien. Die lange en moeilijke weg was de moeite geweest. Voor avondeten hebben wij een blijk "Kung Fu Chicken" opengedaan en water bijgevoegd. Het zijn zo van die gekke namen, er is ook een "Forever Young Macaroni", "Texas Chicken BBQ" ... Ik ben blij dat het morgen cooking-day is... Avontuurlijke marsonaut Bianca
Vanmorgen heb ik iemand gelukkig gemaakt. Ik had een goede nacht, mijn hoofdpijn is over en ik ben mooi om 07.30 wakker geworden. Ik heb mijn jas aangedaan en de zonsopgang gefotografeert. Na het ontbijt is iedereen aan zijn werk begonnen en ik heb besloten om aan de voedingsinventaris te beginnen. Ja, ook hier op mars van die zever!!! Ook op mars schuiven we die dingen op de lange baan...Ik heb dus besloten om korte metten te maken en ben begonnen met tellen van blikken, pakken en dozen. Boven de slaapruimtes is er een zolderdje waar de meeste voorraad zit. In een hoekje was er een plastiek curver-box met kleine blijkjes erin. We hebben hier normaal geen kleine blikjes! Nieuwsgierig ben ik gaan kijken en wat een verrassing: het is CORNED BEEF!!!Stel je voor: je bent al een week op mars-dieet (geen vlees, geen vet, geen verse groenten...) en dan vind je Corned Beef. Het was nog niet eens vervallen!!! Ik heb daarmee Paul kunnen verrassen. Onze "american footballer" is namelijk een hoog-calorie vleesdieet gewoon. Ik heb 's middags aardappelpuree met Corned Beef gekookt. Met een lekker tomatensausje...heel de Hab rook naar lekker eten. Maar niet allen Paul was dolgelukkig. Ook Laksen en Diego en David hebben goed toegehapt. Commandant Steve is veganist (tant pis pour lui!)... Dat is typisch mars: gelukkig zijn met de kleine dingen, maar ook gelukkig zijn met de grote dingen. Neem nu de Henry Mountains in de verte bij zonsondergang. Da's ook genieten. Of de Mons Olympus, de hoge mesas en de diepe arroyos...Ik krijg er maar niet genoeg van die kleuren en de blauwe lucht. En s'nachts zijn er zovele sterren dat ik niet meer mijn vertouwde sterrenbeelden kan zien. Cassiopea verdwijnt in alle sterretjes van de melkweg...Op aarde, en meer bepaald in Dikkebus zie ik soms alléén Cassiopea (met moeite!). In de namiddag (en met meer energie dan gewoon) zijn Diego en ik begonnen aan een virtual-reality 3D tour van de Hab. Tijdens de EVA heb ik ongeveer 1800 foto's genomen van de Hab en de omgeving. Van alle hoeken en perspectieven. Diego heeft ook 300 foto's genomen We willen die verwerken met speciale software. Als het lukt word dit de max! Omdat het cooking day is heeft David vanavond échte rijst gekookt met Tofu. Ik wou graag muffins bakken. Maar hoe doe je dat, als je geen ingrediënten hebt? Van mijn inventaris wist ik dat er bloem was en bakpoeder. Dat waren volgens mij al de belangrijkste dingen. Ik had het gedacht "als alles goed is wat er inzit dan moet het goed zijn". Ik heb alles in een kom gegooid: bloem, bakpoeder, melkpoeder, gee (geklaarde boter die lang houdbaar is), eiwitpoeder snuifje zout en gevriesdroogde abrikozen. Ik heb dan water bijgevoegd tot de massa mij normaal leek en goed geklopt. Gelukkig hebben we in de Hab een goede oven. Wat eruitkwam waren bleke madeleines....maar ze waren heerlijk. Net niet te zoet, zacht van binnen en niet te droog. Ze waren op in een "flut". Dat maakt mij gelukkig. Als de ingenieurs improviseren om de radioteleskoop te herstellen, kan ik ook improviseren met voeding. De crew word er vrolijk van in deze barre marsatmosfeer. Elk zijn stiel, hé! Tot morgen, Marsonaut Bianca
Vannacht heb ik o zo slecht geslapen! Ik werd wakker omdat ik droomde dat mijn hond op mij gesprongen was en hij mijn gezicht helemaal aan het aflikken was. Ik voelde zijn koude neus tegen mijn hals duwen... Ik schoot wakker en botste met mijn hoofd tegen Paul's bed die boven mij is... Als je zo in het hok ligt weet je niet of het dag of nacht is. Wat heb ik toch hoofdpijn...Op aarde moet het al ochtend zijn, maar hier was het nog maar 01u. Ik had buiten mijn fototoestel op statief gezet om gans de nacht foto's te nemen. Ik wilde graag gaan checken maar luiheid hield me tegen. Ik mis mijn kinderen, mijn ventje en mijn hondje.. Dat lawaai toch! Is dat een pomp? Of een ... Gisterenavond laat heb ik nog een mail gekregen van het Space Camp. Ik mag daar gaan werken deze zomer. Joepiii, op dat antwoord zit ik al maanden te wachten. Nu liggend in mijn hok, voel ik helemaal niks om tegaan. Weeral een paar weken weg ver van thuis....Space Camp zou voor 3 weken zijn. Waar ben ik eigenlijk mee bezig?! Als ik terug ben ga ik nooit meer weg... Ik zal dat morgen terugmailen naar Space Camp. Dat ik mij terugtrek! Vanmorgen heb ik besloten om even te wachten met mijn terugtrek van Space Camp. Ik zou er mischien later spijt van krijgen. Ik heb nog steeds hoofdpijn. Wat scheelt er toch? Whaaw, ik ben net terug van een EVA met mijn favoriet Opportunity. Ik heb een paar gesteenten gevonden met extremofielen (endolieten) Onder de microskoop kan je duidelijk zien dat het algen zijn. Ze leven in het gesteente. Als je zo iets vind op mars krijg je eeuwige roem. De zonsondergang was weer de moeite, de kleuren zijn schitterend. Mijn hoofdpijn is gelukkig ook weg. Terug in de Hab hebben we de rovers mooi onder een hoes gestoken. Dat helpt om ze morgen weer op te starten.
Vanmorgen hebben wij de Hab opgekuist en het was nodig. In onze slaaphokken stond het zand opgehoopt in de hoekjes. De vloer van de keuken/woonruimte knarste van het zand onder onze schoenen. Omdat de Hab zo was toen we hier kwamen vonden we dit allemaal normaal. Toch na het ontbijt hebben we het besluit genomen om de Hab naar onze hand te zetten en niet andersom. Ik heb een dweil gevonden en een emmer. Eerst heb ik al het zand met een borstel weggeveegt. Man, man, man! Ik dacht dat ik ging stikken! Ik ben naar beneden gevlucht tot het stof wat gezonken was. Met een masker en latexhandschoenen ben ik opnieuw aan de slag gegaan door de vloer eerst licht te bevochtigen. Toen alles was weggeveegd had ik een halve emmer zand en stof. Nadien ben ik begonnen met dweilen. Wat plezierig. De Oasiss-zeep schuimde vrolijk en ik schrobde energetisch verder. Beneden was Laksen aan het toilet begonnen met massa's bleekwater en David was de labo's en de luchtsluizen aan het stofzuigen. Tegen de middag hadden we een nieuwe Hab. We konden niet geloven dat deze plaats ook proper kon zijn! In de namiddag hebben Paul, David en Laksen een EVA gedaan hier buiten de Hab. Paul wil de radioteleskoop operationeel krijgen. Het was mooi om hen te zien werken in hun ruimtepakken.
Steve en ik wilden ook net een Geo-EVA doen toen er een reuze Pick-up aangereden kwam. Ik was al bezig Opportunity te starten. Uit de cabine stapte een cowboy met een tandenstoker in zijn monhoek en de vuisten in de zakken van zijn jeans. Aan de andere kant een zwaar obese jonge kerel. Stel je voor, je bent op mars en dan zie je plots zo een verschijning! Het waren toeristen die beleefd vroegen of zij mochten foto's nemen van ons. Nu weet ik hoe de Queens Guards in London zich moeten voelen!
Later toen we terugkwamen van EVA was Paul bezig muffins te bakken. Het voelde allemaal zo als thuis: de properheid, de bakgeur...we werden er zeer vrolijk van. Omdat het cooking day was besloten we om een passend lekker avondmaal te maken. In een mum rook de Hab naar bakkende ajuinen en olijfolie (de ajuinen waren uiteraard gevriesdroogd, maar soit!) We aten Couscous met veel chilipeper en het was allemaal erg lekker. Die muffin was heerlijk. We toostten met onze theetassen op ons nieuwe thuis....
Vandaag ben ik 3 keer overleden. Mijn lijk zou nu met een capsule terug naar Aarde op weg moeten zijn. De eerste keer was net na dat wij ons hadden gekleed voor een EVA. Diego en ik gingen de Hab verlaten en hij deed de buitendeur van de luchtsluis open toen de binnendeur nog open was. Wij zijn dan met onze rovers naar 3 sites gereden en ik heb 3 veldstudies gedaan. Het is wel erg vermoeiend.Hoewel de ruimtehelm voldoende geventileerd word, is het soms bedrukkend warm, vooral als je naar de zon gericht staat. Die rugzakken zijn en hel. Om die plantjes te verzamelen moet ik voortdurend op en neer wat dus met dat gewicht op den duur niet meer te doen is. Ik beslis om mij op mijn knie te verplaatsen van plantje tot plantje....Verdorie wat zijn 20 minuten toch lang. Diego houdt de chrono bij. Heee...slaapt hij??? Oh, ja! de andere twee keer dan: wel, de tweede keer was toen het bleek dat de luchtslang niet helemaal op mijn helm paste. Die slang was gisterenavond hersteld maar niet gecheckt of ze paste op de helm. Ik ben dus een langzame dood zonder zuurstof gestorven.
De derde keer? Na het middagmaal! Het gevriesdroogde eten was waarschijnlijk niet helemaal gerconstitueerd met water. Dat is dus in mijn maag verder gebeurt. Ik denk dat het eten is beginnen opzwellen met het maagvocht. Het heeft tot laat in de avond geduurt voor ik die brok verteert had. Ik had wel kunnen dood zijn
Ik ben deze morgen wakker geworden van een ongewoon geluid. De Hab is geen oasis van stilte. Je hoort pompen, ventilatoren en generatoren. Het geluid dat me heeft wakker gemaakt was een gepiep. Ik was blij te mogen opstaan en deed een vers t-shirt en verse kousen aan. Deze propere kleren die nog naar thuis ruiken zijn hier een pure luxe. Ik deed mijn modderige broek van de haak en mijn stoffige jas aan. Toen ik uit mijn hok kwam stond de marsklok nog op 05u. Mijn polshorloge heb weiger ik voorlopig op mars-uur te zetten, het is de laatste band met het thuisfront. Steve, Paul en David hebben hun intrede op planeet mars gedaan en met de rovers een EVA gedaan op zoek naar fossielen. Intussen ben ik gestart met mijn taak om ieder hoekje van de Hab op CCD te zetten. Toen de drie marsonauten terug waren hebben we een calorierijke maaltijd klaargemaakt. Op mars zou dit zware eten minder zwaar op mijn maag moeten wegen, dacht ik. Rond 16u zijn Laksen, Diego en ik een EVA gaan doen met de rovers. Just for fun! Mijn favoriet is nog steeds Oppportunity. Sinds ik hem in achteruit kan zetten wil ik geen andere meer. Aan de voet van Mons Olympus hebben we ze alledrie geparkeerd en zijn we aan onze klim begonnen. Normaal was het de bedoeling dat ons nieuw booster propulsiesysteem van onze EVA-rugzakken ons naar bowe zou stuwen. Maar de druk op het knopje bleef zonder resultaat en dus zijn we met onze aardse voeten omhoog geraakt. Waaauw, wat een uitzicht. Er was een prachtige zonsondergang. De weg terug naar de Hab hebben we in hoogste versnelling gereden. Eens terug uit onze ruimtepakken heb ik een beslissing genomen: Ik zou me wassen met water. Het was nodig. Maar aangezien er geen warm water is, het water zelf heel beperkt en de afloop van de douche niet operationeel heb ik even moeten aan een alternatief denken. Boven in de keuken is onmogelijk. De keuken dient als eetplaats, living, vergaderruimte en werkplaats. Bovendien zaten daar 5 mannen te werken op hun laptop. Gelukkig is er beneden in het wetenschappelijk labo een gootsteen met werkende afloop. Maar helaas zonder water. Met een kookpot warm water heb ik de gevaarlijke trap getrotseert. In de douche heb ik me uitgekleed en ben dan vlug buitengestapt om te roepen dat de mannen van boven even niet naar beneden zouden komen. Het antwoord van David kwam als donder bij heldere hemel: "de webcam!". Heel veel mensen van sponsors, familie en vrienden tot de mission support in Nederland, iedereen volgt de beelden van de webcams. Gelukkig worden de beelden om de drie minuten geupdated en is mijn pin-up pose in het wetenschappelijk labo vlug verdwenen. David heeft zich over mij ontfermd en de webcam even inoperationeel gemaakt. Ik heb mij dan gewassen tussen glazen maatbekers, kweekpotjes en trechters. Met vers ondergoed en versgewassen haar heb ik dan mijn avondmaal genuttigd: pasta met tomatensauce waar er zelfs een stukje vlees in zat. Het is duidelijk dat mijn lichaam begint te protesteren, vooral door gebrek aan vers fruit en groenten. Diego heeft zaadjes inde greenHab doen kiemen. Het is de bedoeling dat we de sprouts over 6 dagen zullen opeten. Morgen wil ik graag astrofoto's nemen als het niet bewolkt is. Ik heb 2 EVA's te doen en eventueel nog een derde. Zal een drukke dag worden.
Vannacht zijn we in stilte op mars geland. Gedaan met de vrijheid. Het echte werk begint. We zijn nu officiel in SIM (simulatie). Als we buiten willen moeten we ruimtepakken aandoen. De deuren in het SAS mogen niet meer tegelijkertijd open, er zou drukverlies zijn en wij allemaal dood. "Mission over..." Mijn ontbijt waren havervlokken met droog fruit waar ik weer water en melkpoeder heb toegevoegd. (ik haat havervlokken op aarde!) We hebben dan een eerste briefing gedaan. Ik heb als HSO mijn instructies gegeven en Steve een samenvatting van het SIM protocol. Laksen ook een samenvatting over het gebruik van de "utilities". Hoewel we nu in SIM zijn hebben we van onze Mission director toestemming om de controlegroep voor het veldwerk zonder ruimtepakken te laten werken. We beslissen om de het werk van de controlegroep vandaag volledig af te werken. Ik heb Steve en Paul te voet naar de dichtsbijzijnde sites gebracht en drie veldwerkstudies laten doen. Het rapen van plantjes is duidelijk niet naar de zin van Paul...Hij was dan opgelucht als Diego hem kwam halen met de rover om naar de volgende site te gaan. Het was tenminste een ritje met de rover... Vandaag is ee dag om te genieten: blauwe lucht, rode rotsen, kleurrijke bergen. Alles is rood, grijs of blauw...Ik vraag me af of de lucht op mpars ook zo blauw is. Neen, zeker niet. Ik heb in de loop van de voormiddag meer dan 12 km heen en terug naar de Hab te voet afgelegd en in totaal 6 veldstudies gedaan. Tegen de middag was ik zo hongerig dat ik eens terug in de Hab direkt twee pakken Aïki-noodles gegeten heb. Om een beetje groentenerbij te hebben heb ik uit een blijk erwten en maïs erbijgedaan. Het eten is op non-kooking-days zo als vandaag zo als piepschuim; Je haalt de gekleurde bollekes uit een groot blik en je kan alles combineren met elkaar. Dan water bijvoegen en na 5 minuten heb je een bord eten dat uitziet als op aarde. Alles op mars is anders. Neem nu vb. je dagelijkse hygiëne. Best te doen met Zwitsal doekjes. Je ziet dat het rode mars-stof erop blijft plakken en je voelt je zelfs goed verfrist. Voor de handen is er wél wat water, maar zeep is er maar één: Oasiss (zou er een veband zijn met het ISS?). Oasiss dient voor de afwas en voor de persoonlijke hygiene. Er mag niets van vreemde zeep in de afloop ook geen tandpasta want het gebruikte water (gray-water) komt in de greenHab terecht. Dit is onze mars-serre waar er verschillende tanks staan met plantjes erin. Die verschillende tanks zorgen voor waterzuivering...Na zuivering is het water voorlopig nog niet drinkbaar en we gebruiken het om het toilet te spoelen. Dit is de reden waarom we het toilet maar 6 keer per dag mogen spoelen. Er is gewoon onvoldoende water. Hoe doe je dat dan met 6 mensen? Wel, met strenge regels die op de toiletdeur staan: "if it's yellow let it mellow, if its brown flush it down". Moet er nog uitleg zijn? Wat doe je dan zonder aardse tandpasta? Gewoon bakpoeder (soda)gebruiken. Hieraan die ik echter niet aan mee! Teveel is teveel! Ik gebruik mijn tandpasta omdat ik mijn gebit nog graag wil hebben als ik terug op aarde ben. Mijn trukje om dit te doen???? Na het tandenpoetsen gewoon alles uitspuwen...jawel, in het toilet!
Vandaag was ik erg vroeg wakker, rond 05u. Ik heb duidelijk last van een jetlag... Ik heb dan maar wat op de PC zitten werken to 7u. Vandaag is kooking day. We mogen dus iets anders eten dat de food-study bucht. Paul heeft lekkere pannenkoeken gemaakt met bloem, melkpoeder, eierpoeder en water. Ik heb voor daarbij een soort compote gemaakt met droog fruit waar ik ook water heb bijgevoegd. Alles smaakt heerlijk als je op weg naar mars bent. Zo lang we nog niet officieel op mars zijn mogen we buiten lopen zonder ruimtepakken. Laksen is aan zijn ingenieursronde begonnen. Hij moet Kitty checken. Om de oliepeil te kunnen zien moet hij haar even afleggen, maar dat is geen probleem want er zijn hulpbatterijen. Ik zat in de Hab toen ik via de radio het bericht kreeg dat Laksen Kitty zou afleggen. En dan plots niets. Geen stroom meer. Hoezo? Er zijn toch hulpbatterijen? Vlug Kitty willen heropstarten, maar de dame blijft koppig. Dan maar Honey weer in gang zetten en naar Hanksville rijden om DG te gaan halen. David en ik zaten eenzam in de kouder wordende Hab te wachten. Het voelt erg aan om niets te kunnen doen. Diego en ik hebben dan besloten om aan de veldstudie te beginnen. We moesten 5 sites met vlaggen markeren en op GPS vastleggen. Ik zie dat helemaal zitten! Vooral de rit met de ATV's (all terrain vehicles) of beter Quads. Of Marsrovers: "Spirit", "Opportunity" en "Viking 1 en 2". Viking 2 staat er maar triestig bij, hij dient enkel nog voor vervangstukken. Ik neem Opportunity. Hij kan niet in achteruit rijden en ik heb ook moeite om de tussen de gangen te verspringen. Er komt stof in mijn neus en in mijn ogen. Maar dat bederft de pret niet. Diego rijdt met Viking en we crossen door het landschap. Diego wil een vergelijkende studie maken over de invloed van de ruimtepakken op veldwerk. We hebben een contolegroep die zonder ruimtepakken zal werken en een studiegroep die met die pakken hetzelfde zal doen. In totaal zal er per 15 keer plantjes verzamelt worden per groep. Diego heef strenge regels: de volledige site moet worden doorgekamd op zoek naar plantjes. De persoon die het veldwerk doet moet dan elke nieuwe plant op foto zetten. De planten worden geteld en er word een staaltje genomen en in een zakje gedaan. Dit 20 min lang en altijd starten in de rechterhoek en richting zuiden lopen....Boeiend. Tegen de middag zijn we terug in de Hab gekomen. Kitty was weer opgestart en Laksen gaaf gans de uitleg van alles wat er was misgegaan. Ik bespaar de details en geef en samenvatting: ALLES was misgegaan. Maar nu gelukkig in orde. 's middags hebben we rijst met chili uit blikken gekookt en opgegeten. Alles smaakt lekker hier! Met een rommelig voelende buik hebben Diego en ik opnieuw Viking en Opportunity genomen en hebben elk 2 veldstudies gedaan. Later in de avond waren alle stroom, waterpomp en batterijproblemen definitief opgelost enkonden we avondeten: Rijst met tofu.... Ik heb nog mijn taak als HSO aangevat en een test gedaan voor telemedecine. Dat is een oproep procedure bij medische problemen met een dokter van het missionsupport. Rond 22 ben ik platgevallen op mijn slaapzak en 3 slaapmatjes.
Ik heb als een steen geslapen in het Best Western. Ik heb mijn kamer gedeelt met Paul. Hij ziet er precies uit zo als ik mij hem had voorgesteld: een "americen footballer". Hij is een erg aardige kerel. Wij ontbijten met gans de crew om 06.30. Ik heb weinig geslapen maar ik zit vol adrenaline. Ik zou graag mijn bagage terugvinden. Steve onze commandant is de typische "guy from Texas". ...maar hij is een ook aardige kerel. Diego is een stille Colombiaan, maar straalt veel energie uit. David is een klein manneke met een paardenstaart. Hij is SF schrijver. Hij babbelt graag en is soms erg grappig. Laksen is een Sri-Lankese Amerikaan. Hij is hoogintelligent en inderdaad en workaholic....Samen met hem probeer ik op de luchthaven mijn bagage terug te krijgen. Ik krijg te horen dat dat pas over de middag zal lukken, maar dat ze een chauffeur hebben die de 3u durende rit zal doen tot in Hanksville waar de Hab is. Ik ben erg opgelucht en begin eindelijk wat te onspannen. Gans de crew stapt in de grote huurwagen, maar het is er veel te krap. David en ik zitten in de 3e rij op kinderzitplaatsen tussen al de bagage. We verlaten Colorado en zitten op highway 70 richting Utah en ik begin te genieten van het prachtige landschap. Het vriest -10. We komen aan in Hanksville en gaan op zoek naar het tankstation "Hollow Mountain". In feite is het veel meer dan een tanksation: er is een winkel uitgehouwen in de rots. Gemakkelijk als je ruimte tekort komt, gewoon verder uithouwen... Er is ook een brandweerwaegen (dit is dus ook de brandweerkazerne). De wagen is uit de jaren 50 en staat verlaten tussen de rotsen. De eigenaar is DG onze lokale contactpersoon en helper. Bij Hollow Mountain hebben we de huurwagen volgetankt en onze voedingsvoorraden opgehaald. OP de achterkant van een kasticket hadden we een plannetje gekregen met de weg naar de Hab. Met maar een half uur vertraging (wegens de weg kwijt) zagen we op de top van een rots het vertrouwde beeld van de Musk (de sterrenwacht van MDRS) opduiken. We waren er eindelijk! We kregen een zeer hartelijk onthaal van crew 87. Ze stonden met gemengde gevoelens. Enerzijds vreugdedansjes bij het gedacht dat ze in de komende uren een dikke hamburger zouden gaan eten in Hanksville en een lange douche in Grand Junction. Anderzijds het gevoel dat het voor hen over was. Laksen en Paul kregen alle instructies om de Hab draaiende te houden. Blijkbaar heeft deze crew heel veel problemen gehad met de stroomvoorziening. De douche is stuk, de teleskoop is stuk. Het pompwater is vervrozen.... DG is nog eens met zijn truck langsgekomen waar er een nieuwe genarator inzit om de problemen te verhelpen. Deze generator zal Kitty noemen (want van het merk Caterpillar) en hij zal Honey vervangen (van Honeywell) die nu als hulpgenerator zal werken. De andere generatoren Casper en Wendy (waar zouden die namen vandaan komen...) zijn niet operationeel maar staan daar nog. Kitty weegt meer dan 200kg en gelukkig waren we nog met 2 crews aanwezig om het te kunnen op zijn plaats zetten. Hopelijk brengt Kitty ons wat meer geluk.... We namen afscheid van crew 87 en zwaaiden nog lang naar de huurauto. We waren eindelijk alleen. We konden er nu ons hoofdkwartier van de Hab maken. De kamers zijn maar hokken, de bedden een houten plank. Geeft niet, er liggen nog enkele slaapmatjes van vorige crews. Onze eerste maaltijd waren droge maiskorrels en noedels die na toevoeging van heet water wel op een eetbaar geheel leken. De rest van de avond heeft iedereen op zijn PC gezeten. Iedereen is aan het bloggen, het lijkt wel aanstekelijk.... Marsonaut Bianca
Ik heb haast niet geslapen en ben blij dat ik eindelijk mag opstaan. Het is 04u. Ik heb nog even tijd om alles te checken, thee opzetten, honger heb ik niet. De kinderen slapen diep, ik maak hen even wakker om te zeggen dat ik weg ben. Gelukkig reageren ze zeer slaperig.
In Zaventem beginnen de problemen al: mijn derde en laatste vlucht van Salt Lake City is geannuleerd. Ik laat mijn bagage inchecken tot daar en hoop dat ik ginder een volgende vlucht kan krijgen, al is de kans klein want het zal al laat in de avond zijn. Als ik vanavond niet in Grand Junction geraak heb ik een groot probleem, want mijn crew moet vertrekkenom de vorige crew af te lossen. De vlucht naar Atlanta duurt een eeuw. Wij zijn te laat vertrokken door de zeer strenge security checks zijn de passagiers veel te laat aan de Gate geraakt. Ik hoop dat ik mijn vlucht in Atlanta naar Salt Lake City niet zal missen.... Vlak voor vertrek heb ik van Delta het goed nieuws gekregen dat er in Salt Lake City een vlucht naar Grand Junction is en het is maar een half uur later dan de vorige! Dit vergroot mijn kans als ik een beetje laat ben. Ik moet immers mijn bagage afhalen en opnieuw laten inchecken tot Grand Junction. Ik hoop dat alles zal lukken. Murphy meent het goed met mij, want de 11u durende vlucht tot Atlanta kan op tijd landen ondanks het late vertrek. Atlanta is de hel. De grenscontrole is ondanks de vele grensofficieren (meer dan 25) zeer traag. De rij is zeer lang, er staan zeker 500 mensen voor mij. De service is verrassend goed, er staan overal bediende die je de weg wijzen. Opgelucht sta ik aan de Gate voor mijn vlucht naar SLC. Helaas is Murphy te lang mild geweest. De vlucht heeft meer dan anderhalf uur vertraging! Ik geef de hoop op om nog mijn vluvht tot Grand Junction te halen. Als alles op tijd verloopt heb ik precies 21 min om in SLC mijn begage op te picken, in te checken en terug de circus van de security check te doorlopen. Het zal onmogelijk zijn en dat is het ook. Wanhopig wacht ik aan de band voor mijn bagage, maar die band begint niet eens te rollen. Ik heb nog 9 min en beslis zonder bagage de vliegtuig te nemen. Tant pis! Ik zal tenmiste bij mijn crew zijn, samen zullen we een oplossing bedenken. Ik loop naar de check in, er is gelukkig niemand op dit late uur. Dan loop ik door de security check. Sh... er zijn van die bodyscanners! Ik doe mijn schoenen af, leg al mijn handbagage op de band....opnieuw want er zit te veel apparatuur in en dat is verdacht... Ik doe mijn schoenen aan pak al mijn gerief en loop naar de gate. Het is ongeloofelijk, maar voor die korte binnenlandse vluchten moet je door een soort tunnel en dan door een poort naar buiten waar het vliegtuig staat. Mijn poort is echter al dicht. Ik begin wanhopig te roepen to er een bediende komt en aarzelend die deur opent. Ik loop met mijn losse veters en hanbagage buiten op de tarmac en hoop dat de piloot stopt met acheruit te taxiën. Plots stopt de grote vogel en ik zie de deur opengaan, er komt een trapje naar beneden. Ik spring een gat in de lucht en loop de trap op: "are you Bianca?!!" vraagt een duidelijk geërgerde stem met een zwaar accent. Ik zit eindelijk in het laatste vliegtuig naar Grand Junction! Yes, I made it!!!!
Eindelijk kerstvakantie!! Pfff, na al dat werk op school ben ik écht aan vakantie toe! Echter, voor kerst en nieuwjaar heb ik veel volk in huis, dat betekent veel werk! Maar ik ben tenminste thuis en trouwens, wat is beter dan werken om te feesten!!! Nu begint mijn mailbox zeer druk te worden. Er komen mails met instructies, handboeken, procedures en voor de studies. In het begin keek ik erg uit naar deze mails, ik wilde mij zeer goed voorbereiden. Maar nu komen de mails binnen som 5 ineens. Het begint vanaf 5 uur in de namiddag. Ik probeer alles te lezen en bij te houden. De mails worden zeer technisch en ik beslis niet meer te volgen als het gaat over generatoren, batterijen en pomesystemen. Dat is werk voor de ingenieurs. Ik ben de HSO van crew 88. Dat is de Health en Safety Officer. Wat ik nu ook veel doe is al de nodige software op mijn laptop zetten: Garmin software, geo-kaarten, een nieuw gmail account, eentje voor de Kids, een Skype-account voor mij en eenjte ook voor de Kids (ik hoop ze zullen vaak naar Mama schrijven of bellen ;)) Op de PC thuis alle mogelijke shortcuts naar de webcams in het MDRS en naar de gmail en skype. De Kids zullen gemakkelijk alles vinden. Na de deugdoende kerstvakantie terug naar school. Met mijn hoofd die al op Mars is begin ik zenuwachtig aan de stage -administratie die voor de inspectie in orde moet zijn. Ik probeer mijn vervangster in te wijden in haar taak, en de laatste lessen te geven. Het aftellen is begonnen! Thuis ook zo zenuwachtig: de laatste keer dat ik mijn zoon zijn haar knip, nageltjes help knippen, lievelingsmaaltijden bereiden, de frigo vullen, brood in de vriezer...de laatste keer de kindjes in bed stoppen. Ik probeer helemaal niet te tonen hie ik mij eigenlijk voel. Mijn dochter wil dat ik even bij haar blijf voor ik naar beneden ga: "het is de laatste keer, mama ! " Maar neen, wat is dat nu? Het is NIET de laatse keer!! Ik kom gewoon terug over twee weken!!! Wat maakt mij eigenlijk zo zenuwachtig? Ik ga toch niet naar Mars of zo? Of toch niet echt...Het is het onbekende. Het is heel erg ver, een moeilijke reis en ik zal het thuisfront missen. Marsonaut Bianca
Wel, ik kreeg te weten dat ik zou deel uitmaken van Crew 88. De commandant is Dr Steve Wheeler phD. De andere leden zijn Paul Mc Call, Diego Urbina, Laksen Sirimanne en David D. Levine. Behalve Diego allemaal Amerikanen. En allemaal mannen. Waaah! Ben ik nu écht de énige vrouw? Wel dat zal me zeker niet tegenhouden, ik zal daar zeker mijn mannetje staan (as usual!).
De Crew blijkt heel dynamisch te zijn. Laksen begint aan het ontwerp van het logo voor onze mission-patch. Het heeft ongeveer 4 dagen geduurd om de finale versie te krijgen. Wat boeiend om over zo een grote afstand samen te werken! Intussen heb ik de andere een beetje leren kennen. Laksen is de meest dynamische. Hij is waarschijnlijk een workaholic want hij is altijd online. Zijn antworden komen direct na mijn mails en zijn veranderingen in de patch reeds na 5 minuten na ene opmerking. We beslissen om de patch effectief te laten maken. Laksen zorgt zelfs voor polos waar de patch erop komt en waar ook het MDRS met vlag geborduurd zal zijn. Waaauw! Zo tof, deze gasten nemen het zeer ernstig op, wij zijn nu bijna échte marsonauten!!!.
De mails blijven komen. We zullen heel wat researchwerk en veldwerk doen.
Er zal een studie lopen rond voeding op mars. We mogen koken om de 2 dagen, de andere dagen moeten we gevriedroogde voeding eten waar we enkel water moeten aan toevoegen...
Steve zal een studie doen rond microfossielen (zoeken naar foraminifera en radiolaria...)
Diego wil een vergelijkende studie rond het effect van het dragen van ruimtepakken bij veldwerk.
Ikzelf wil zoveel mogelijk astrofotografie in de Musk (de sterrenwacht van MDRS) doen.
Laksen wil een alle ATV-routes rom de Hab geotaggen en op Google maps doen terugvinden.
Paul wil de radioteleskoop terug operationeel krijgen.
Waar begon het eigenlijk allemaal? Na mijn belevenissen op het Space Camp in Huntsville zomer 2009 kreeg ik zin in meer van dat soort avonturen...maar wat en hoe? Ik heb tenslotte een moedige stap gezet een mijn aanvraag bij de Mars Society gedaan. Het termijn voor sollicitatie was al lang overschreden, maar de link was nog open, dus proberen maar! Beetje later kreeg ik het antwoord: "are you available from Jan8 to Jan 24?" Wel dat was ik natuurlijk niet! Eén week na de kerstvakantie! Hoewel waarom niet... als ik de kans kreeg, waarom niet proberen met verlof zonder wedde! Oma zorgt voor de kinderen, Myriam mijn dochter zorgt voor de hond, Papa zorgt voor vervoer naar de karate voor Samuel (als ik het maar lang genoeg op voorhand vraag natuurlijk), er is geen voetbal in die periode, de vriezer vol met eten...wel het zou heel wat organisatie vooraf eisen, maar het moet te doen zijn! Dus: GO FOR IT!!!!
Onze laatste ochtend in de Hab. Ik heb mijn bagage gemaakt en rekening gehouden met het feit dat ik best mijn wasgerief in de handbagage zou meenemen. In geval van verlies van mijn bagage zou ik mij tenminste kunnen wassen.
Mijn officieel Mars Society portret ;)
Vanmorgen lag er een laagje sneeuw in het marslandschap. Diego heeft zijn EVA afgelast omdat plantjes rapen in de sneeuw niet meevalt. Laksen en ik hebben dan een GEO-EVA gedaan met de rovers. We wilden deze keer naar het laatste waypoint van Cactusroad. Helaas waren wij de trail kwijt 2km voor de eindbestemming. Wij zijn teruggereden en hebben een nieuwe trail ontdekt die niet op de kaart stond. Als pionniers zijn wij die trail gevolgd. Wij kwamen terecht in een adembenemende canyon heel ver weg van de Hab. Je kon er in de verte de controletoren van het vliegveldje van Hanksville zien. Op weg terug naar de Hab kwam er een kruispunt en we besloten uiteraard ook die nieuwe weg te verkennen. Ik besloot om de Hab in mijn GPS in te geven, ik begon het niet meer te betrouwen.... Terwijl ik Laksen aan het volgen was besefte ik, dat ik eigenlijk ijskoud begon te krijgen. Hopelijk vonden we vlug een weg terug naar de Hab. En dan gebeurte het: de batterij van mijn GPS liet het afweten. Ik begon al aan een rampscenario te denken, want we hadden zelfs geen radiocontact meer met de Hab. Ik bleef maar achter Laksen rijden. Na lange tijd kwamen we aan een kruispunt en mijn hart deed een sprongetje: ik herkende dat! Ongeloofelijk maar waar! Die éne rots, zat in mijn geheugen gegrift. In een landschap van canyons, rotsen en zandvlaktes had ik die éne rots onmiddellijk herkend. Dit moet diep in onze genen zitten van toen we nog Neandertalers waren. Het herkennen van dat ene detail die de juiste weg naar huis wees...8km verder waren wij eindelijk terug in de Hab me blauwe vingers en een blaas op springen.
Vandaag is het zondag en we hebben een beetje uitgeslapen. Precies een half uur langer dan gewoon!. Na het ontbijt waar we de laatste muffins verorbert hebben (foei, mag niet want het is non-cooking day dus mogen we enkel het eten van de studie gebruiken...)
Zonsopgang vanuit de keuken
Geo- EVA
Spirit en Opportunity
Vannacht heb ik o zo slecht geslapen! Ik werd wakker omdat ik droomde dat mijn hond op mij gesprongen was en hij mijn gezicht helemaal aan het aflikken was. Ik voelde zijn koude neus tegen mijn hals duwen... Ik schoot wakker en botste met mijn hoofd tegen Paul's bed die boven mij is... Als je zo in het hok ligt weet je niet of het dag of nacht is. Wat heb ik toch hoofdpijn...Op aarde moet het al ochtend zijn, maar hier was het nog maar 01u. Ik had buiten mijn fototoestel op statief gezet om gans de nacht foto's te nemen. Ik wilde graag gaan checken maar luiheid hield me tegen. Ik mis mijn kinderen, mijn ventje en mijn hondje.. Dat lawaai toch! Is dat een pomp? Of een ...
Vanmorgen hebben wij de Hab opgekuist en het was nodig. In onze slaaphokken stond het zand opgehoopt in de hoekjes. De vloer van de keuken/woonruimte knarste van het zand onder onze schoenen. Omdat de Hab zo was toen we hier kwamen vonden we dit allemaal normaal. Toch na het ontbijt hebben we het besluit genomen om de Hab naar onze hand te zetten en niet andersom. Ik heb een dweil gevonden en een emmer. Eerst heb ik al het zand met een borstel weggeveegt. Man, man, man! Ik dacht dat ik ging stikken! Ik ben naar beneden gevlucht tot het stof wat gezonken was. Met een masker en latexhandschoenen ben ik opnieuw aan de slag gegaan door de vloer eerst licht te bevochtigen. Toen alles was weggeveegd had ik een halve emmer zand en stof. Nadien ben ik begonnen met dweilen. Wat plezierig. De Oasiss-zeep schuimde vrolijk en ik schrobde energetisch verder. Beneden was Laksen aan het toilet begonnen met massa's bleekwater en David was de labo's en de luchtsluizen aan het stofzuigen. Tegen de middag hadden we een nieuwe Hab. We konden niet geloven dat deze plaats ook proper kon zijn! 
Vandaag ben ik 3 keer overleden. Mijn lijk zou nu met een capsule terug naar Aarde op weg moeten zijn. De eerste keer was net na dat wij ons hadden gekleed voor een EVA. Diego en ik gingen de Hab verlaten en hij deed de buitendeur van de luchtsluis open toen de binnendeur nog open was. "Laughing"){kind=icon}
Ik ben deze morgen wakker geworden van een ongewoon geluid. De Hab is geen oasis van stilte. Je hoort pompen, ventilatoren en generatoren. Het geluid dat me heeft wakker gemaakt was een gepiep. Ik was blij te mogen opstaan en deed een vers t-shirt en verse kousen aan. Deze propere kleren die nog naar thuis ruiken zijn hier een pure luxe. Ik deed mijn modderige broek van de haak en mijn stoffige jas aan. Toen ik uit mijn hok kwam stond de marsklok nog op 05u. Mijn polshorloge heb weiger ik voorlopig op mars-uur te zetten, het is de laatste band met het thuisfront.
Vannacht zijn we in stilte op mars geland. Gedaan met de vrijheid. Het echte werk begint. We zijn nu officiel in SIM (simulatie). Als we buiten willen moeten we ruimtepakken aandoen. De deuren in het SAS mogen niet meer tegelijkertijd open, er zou drukverlies zijn en wij allemaal dood. "Mission over..."
Vandaag was ik erg vroeg wakker, rond 05u. Ik heb duidelijk last van een jetlag... Ik heb dan maar wat op de PC zitten werken to 7u. Vandaag is kooking day. We mogen dus iets anders eten dat de food-study bucht. Paul heeft lekkere pannenkoeken gemaakt met bloem, melkpoeder, eierpoeder en water. Ik heb voor daarbij een soort compote gemaakt met droog fruit waar ik ook water heb bijgevoegd. Alles smaakt heerlijk als je op weg naar mars bent. Zo lang we nog niet officieel op mars zijn mogen we buiten lopen zonder ruimtepakken.
Ik heb als een steen geslapen in het Best Western. Ik heb mijn kamer gedeelt met Paul. Hij ziet er precies uit zo als ik mij hem had voorgesteld: een "americen footballer". Hij is een erg aardige kerel. Wij ontbijten met gans de crew om 06.30. Ik heb weinig geslapen maar ik zit vol adrenaline. Ik zou graag mijn bagage terugvinden. Steve onze commandant is de typische "guy from Texas". ...maar hij is een ook aardige kerel. Diego is een stille Colombiaan, maar straalt veel energie uit. David is een klein manneke met een paardenstaart. Hij is SF schrijver. Hij babbelt graag en is soms erg grappig. Laksen is een Sri-Lankese Amerikaan. Hij is hoogintelligent en inderdaad en workaholic....Samen met hem probeer ik op de luchthaven mijn bagage terug te krijgen. Ik krijg te horen dat dat pas over de middag zal lukken, maar dat ze een chauffeur hebben die de 3u durende rit zal doen tot in Hanksville waar de Hab is. Ik ben erg opgelucht en begin eindelijk wat te onspannen.
