verblijf op de Mars Desert Research Station in Utah
10-01-2010
Wat een opwindende dag!
Vandaag was ik erg vroeg wakker, rond 05u. Ik heb duidelijk last van een jetlag... Ik heb dan maar wat op de PC zitten werken to 7u. Vandaag is kooking day. We mogen dus iets anders eten dat de food-study bucht. Paul heeft lekkere pannenkoeken gemaakt met bloem, melkpoeder, eierpoeder en water. Ik heb voor daarbij een soort compote gemaakt met droog fruit waar ik ook water heb bijgevoegd. Alles smaakt heerlijk als je op weg naar mars bent. Zo lang we nog niet officieel op mars zijn mogen we buiten lopen zonder ruimtepakken. Laksen is aan zijn ingenieursronde begonnen. Hij moet Kitty checken. Om de oliepeil te kunnen zien moet hij haar even afleggen, maar dat is geen probleem want er zijn hulpbatterijen. Ik zat in de Hab toen ik via de radio het bericht kreeg dat Laksen Kitty zou afleggen. En dan plots niets. Geen stroom meer. Hoezo? Er zijn toch hulpbatterijen? Vlug Kitty willen heropstarten, maar de dame blijft koppig. Dan maar Honey weer in gang zetten en naar Hanksville rijden om DG te gaan halen. David en ik zaten eenzam in de kouder wordende Hab te wachten. Het voelt erg aan om niets te kunnen doen. Diego en ik hebben dan besloten om aan de veldstudie te beginnen. We moesten 5 sites met vlaggen markeren en op GPS vastleggen. Ik zie dat helemaal zitten! Vooral de rit met de ATV's (all terrain vehicles) of beter Quads. Of Marsrovers: "Spirit", "Opportunity" en "Viking 1 en 2". Viking 2 staat er maar triestig bij, hij dient enkel nog voor vervangstukken. Ik neem Opportunity. Hij kan niet in achteruit rijden en ik heb ook moeite om de tussen de gangen te verspringen. Er komt stof in mijn neus en in mijn ogen. Maar dat bederft de pret niet. Diego rijdt met Viking en we crossen door het landschap. Diego wil een vergelijkende studie maken over de invloed van de ruimtepakken op veldwerk. We hebben een contolegroep die zonder ruimtepakken zal werken en een studiegroep die met die pakken hetzelfde zal doen. In totaal zal er per 15 keer plantjes verzamelt worden per groep. Diego heef strenge regels: de volledige site moet worden doorgekamd op zoek naar plantjes. De persoon die het veldwerk doet moet dan elke nieuwe plant op foto zetten. De planten worden geteld en er word een staaltje genomen en in een zakje gedaan. Dit 20 min lang en altijd starten in de rechterhoek en richting zuiden lopen....Boeiend. Tegen de middag zijn we terug in de Hab gekomen. Kitty was weer opgestart en Laksen gaaf gans de uitleg van alles wat er was misgegaan. Ik bespaar de details en geef en samenvatting: ALLES was misgegaan. Maar nu gelukkig in orde. 's middags hebben we rijst met chili uit blikken gekookt en opgegeten. Alles smaakt lekker hier! Met een rommelig voelende buik hebben Diego en ik opnieuw Viking en Opportunity genomen en hebben elk 2 veldstudies gedaan. Later in de avond waren alle stroom, waterpomp en batterijproblemen definitief opgelost enkonden we avondeten: Rijst met tofu.... Ik heb nog mijn taak als HSO aangevat en een test gedaan voor telemedecine. Dat is een oproep procedure bij medische problemen met een dokter van het missionsupport. Rond 22 ben ik platgevallen op mijn slaapzak en 3 slaapmatjes.
Ik heb als een steen geslapen in het Best Western. Ik heb mijn kamer gedeelt met Paul. Hij ziet er precies uit zo als ik mij hem had voorgesteld: een "americen footballer". Hij is een erg aardige kerel. Wij ontbijten met gans de crew om 06.30. Ik heb weinig geslapen maar ik zit vol adrenaline. Ik zou graag mijn bagage terugvinden. Steve onze commandant is de typische "guy from Texas". ...maar hij is een ook aardige kerel. Diego is een stille Colombiaan, maar straalt veel energie uit. David is een klein manneke met een paardenstaart. Hij is SF schrijver. Hij babbelt graag en is soms erg grappig. Laksen is een Sri-Lankese Amerikaan. Hij is hoogintelligent en inderdaad en workaholic....Samen met hem probeer ik op de luchthaven mijn bagage terug te krijgen. Ik krijg te horen dat dat pas over de middag zal lukken, maar dat ze een chauffeur hebben die de 3u durende rit zal doen tot in Hanksville waar de Hab is. Ik ben erg opgelucht en begin eindelijk wat te onspannen. Gans de crew stapt in de grote huurwagen, maar het is er veel te krap. David en ik zitten in de 3e rij op kinderzitplaatsen tussen al de bagage. We verlaten Colorado en zitten op highway 70 richting Utah en ik begin te genieten van het prachtige landschap. Het vriest -10. We komen aan in Hanksville en gaan op zoek naar het tankstation "Hollow Mountain". In feite is het veel meer dan een tanksation: er is een winkel uitgehouwen in de rots. Gemakkelijk als je ruimte tekort komt, gewoon verder uithouwen... Er is ook een brandweerwaegen (dit is dus ook de brandweerkazerne). De wagen is uit de jaren 50 en staat verlaten tussen de rotsen. De eigenaar is DG onze lokale contactpersoon en helper. Bij Hollow Mountain hebben we de huurwagen volgetankt en onze voedingsvoorraden opgehaald. OP de achterkant van een kasticket hadden we een plannetje gekregen met de weg naar de Hab. Met maar een half uur vertraging (wegens de weg kwijt) zagen we op de top van een rots het vertrouwde beeld van de Musk (de sterrenwacht van MDRS) opduiken. We waren er eindelijk! We kregen een zeer hartelijk onthaal van crew 87. Ze stonden met gemengde gevoelens. Enerzijds vreugdedansjes bij het gedacht dat ze in de komende uren een dikke hamburger zouden gaan eten in Hanksville en een lange douche in Grand Junction. Anderzijds het gevoel dat het voor hen over was. Laksen en Paul kregen alle instructies om de Hab draaiende te houden. Blijkbaar heeft deze crew heel veel problemen gehad met de stroomvoorziening. De douche is stuk, de teleskoop is stuk. Het pompwater is vervrozen.... DG is nog eens met zijn truck langsgekomen waar er een nieuwe genarator inzit om de problemen te verhelpen. Deze generator zal Kitty noemen (want van het merk Caterpillar) en hij zal Honey vervangen (van Honeywell) die nu als hulpgenerator zal werken. De andere generatoren Casper en Wendy (waar zouden die namen vandaan komen...) zijn niet operationeel maar staan daar nog. Kitty weegt meer dan 200kg en gelukkig waren we nog met 2 crews aanwezig om het te kunnen op zijn plaats zetten. Hopelijk brengt Kitty ons wat meer geluk.... We namen afscheid van crew 87 en zwaaiden nog lang naar de huurauto. We waren eindelijk alleen. We konden er nu ons hoofdkwartier van de Hab maken. De kamers zijn maar hokken, de bedden een houten plank. Geeft niet, er liggen nog enkele slaapmatjes van vorige crews. Onze eerste maaltijd waren droge maiskorrels en noedels die na toevoeging van heet water wel op een eetbaar geheel leken. De rest van de avond heeft iedereen op zijn PC gezeten. Iedereen is aan het bloggen, het lijkt wel aanstekelijk.... Marsonaut Bianca
Ik heb haast niet geslapen en ben blij dat ik eindelijk mag opstaan. Het is 04u. Ik heb nog even tijd om alles te checken, thee opzetten, honger heb ik niet. De kinderen slapen diep, ik maak hen even wakker om te zeggen dat ik weg ben. Gelukkig reageren ze zeer slaperig.
In Zaventem beginnen de problemen al: mijn derde en laatste vlucht van Salt Lake City is geannuleerd. Ik laat mijn bagage inchecken tot daar en hoop dat ik ginder een volgende vlucht kan krijgen, al is de kans klein want het zal al laat in de avond zijn. Als ik vanavond niet in Grand Junction geraak heb ik een groot probleem, want mijn crew moet vertrekkenom de vorige crew af te lossen. De vlucht naar Atlanta duurt een eeuw. Wij zijn te laat vertrokken door de zeer strenge security checks zijn de passagiers veel te laat aan de Gate geraakt. Ik hoop dat ik mijn vlucht in Atlanta naar Salt Lake City niet zal missen.... Vlak voor vertrek heb ik van Delta het goed nieuws gekregen dat er in Salt Lake City een vlucht naar Grand Junction is en het is maar een half uur later dan de vorige! Dit vergroot mijn kans als ik een beetje laat ben. Ik moet immers mijn bagage afhalen en opnieuw laten inchecken tot Grand Junction. Ik hoop dat alles zal lukken. Murphy meent het goed met mij, want de 11u durende vlucht tot Atlanta kan op tijd landen ondanks het late vertrek. Atlanta is de hel. De grenscontrole is ondanks de vele grensofficieren (meer dan 25) zeer traag. De rij is zeer lang, er staan zeker 500 mensen voor mij. De service is verrassend goed, er staan overal bediende die je de weg wijzen. Opgelucht sta ik aan de Gate voor mijn vlucht naar SLC. Helaas is Murphy te lang mild geweest. De vlucht heeft meer dan anderhalf uur vertraging! Ik geef de hoop op om nog mijn vluvht tot Grand Junction te halen. Als alles op tijd verloopt heb ik precies 21 min om in SLC mijn begage op te picken, in te checken en terug de circus van de security check te doorlopen. Het zal onmogelijk zijn en dat is het ook. Wanhopig wacht ik aan de band voor mijn bagage, maar die band begint niet eens te rollen. Ik heb nog 9 min en beslis zonder bagage de vliegtuig te nemen. Tant pis! Ik zal tenmiste bij mijn crew zijn, samen zullen we een oplossing bedenken. Ik loop naar de check in, er is gelukkig niemand op dit late uur. Dan loop ik door de security check. Sh... er zijn van die bodyscanners! Ik doe mijn schoenen af, leg al mijn handbagage op de band....opnieuw want er zit te veel apparatuur in en dat is verdacht... Ik doe mijn schoenen aan pak al mijn gerief en loop naar de gate. Het is ongeloofelijk, maar voor die korte binnenlandse vluchten moet je door een soort tunnel en dan door een poort naar buiten waar het vliegtuig staat. Mijn poort is echter al dicht. Ik begin wanhopig te roepen to er een bediende komt en aarzelend die deur opent. Ik loop met mijn losse veters en hanbagage buiten op de tarmac en hoop dat de piloot stopt met acheruit te taxiën. Plots stopt de grote vogel en ik zie de deur opengaan, er komt een trapje naar beneden. Ik spring een gat in de lucht en loop de trap op: "are you Bianca?!!" vraagt een duidelijk geërgerde stem met een zwaar accent. Ik zit eindelijk in het laatste vliegtuig naar Grand Junction! Yes, I made it!!!!
Vandaag was ik erg vroeg wakker, rond 05u. Ik heb duidelijk last van een jetlag... Ik heb dan maar wat op de PC zitten werken to 7u. Vandaag is kooking day. We mogen dus iets anders eten dat de food-study bucht. Paul heeft lekkere pannenkoeken gemaakt met bloem, melkpoeder, eierpoeder en water. Ik heb voor daarbij een soort compote gemaakt met droog fruit waar ik ook water heb bijgevoegd. Alles smaakt heerlijk als je op weg naar mars bent. Zo lang we nog niet officieel op mars zijn mogen we buiten lopen zonder ruimtepakken.
Ik heb als een steen geslapen in het Best Western. Ik heb mijn kamer gedeelt met Paul. Hij ziet er precies uit zo als ik mij hem had voorgesteld: een "americen footballer". Hij is een erg aardige kerel. Wij ontbijten met gans de crew om 06.30. Ik heb weinig geslapen maar ik zit vol adrenaline. Ik zou graag mijn bagage terugvinden. Steve onze commandant is de typische "guy from Texas". ...maar hij is een ook aardige kerel. Diego is een stille Colombiaan, maar straalt veel energie uit. David is een klein manneke met een paardenstaart. Hij is SF schrijver. Hij babbelt graag en is soms erg grappig. Laksen is een Sri-Lankese Amerikaan. Hij is hoogintelligent en inderdaad en workaholic....Samen met hem probeer ik op de luchthaven mijn bagage terug te krijgen. Ik krijg te horen dat dat pas over de middag zal lukken, maar dat ze een chauffeur hebben die de 3u durende rit zal doen tot in Hanksville waar de Hab is. Ik ben erg opgelucht en begin eindelijk wat te onspannen.
