verblijf op de Mars Desert Research Station in Utah
08-01-2010
vertrek
Ik heb haast niet geslapen en ben blij dat ik eindelijk mag opstaan. Het is 04u. Ik heb nog even tijd om alles te checken, thee opzetten, honger heb ik niet. De kinderen slapen diep, ik maak hen even wakker om te zeggen dat ik weg ben. Gelukkig reageren ze zeer slaperig.
In Zaventem beginnen de problemen al: mijn derde en laatste vlucht van Salt Lake City is geannuleerd. Ik laat mijn bagage inchecken tot daar en hoop dat ik ginder een volgende vlucht kan krijgen, al is de kans klein want het zal al laat in de avond zijn. Als ik vanavond niet in Grand Junction geraak heb ik een groot probleem, want mijn crew moet vertrekkenom de vorige crew af te lossen. De vlucht naar Atlanta duurt een eeuw. Wij zijn te laat vertrokken door de zeer strenge security checks zijn de passagiers veel te laat aan de Gate geraakt. Ik hoop dat ik mijn vlucht in Atlanta naar Salt Lake City niet zal missen.... Vlak voor vertrek heb ik van Delta het goed nieuws gekregen dat er in Salt Lake City een vlucht naar Grand Junction is en het is maar een half uur later dan de vorige! Dit vergroot mijn kans als ik een beetje laat ben. Ik moet immers mijn bagage afhalen en opnieuw laten inchecken tot Grand Junction. Ik hoop dat alles zal lukken. Murphy meent het goed met mij, want de 11u durende vlucht tot Atlanta kan op tijd landen ondanks het late vertrek. Atlanta is de hel. De grenscontrole is ondanks de vele grensofficieren (meer dan 25) zeer traag. De rij is zeer lang, er staan zeker 500 mensen voor mij. De service is verrassend goed, er staan overal bediende die je de weg wijzen. Opgelucht sta ik aan de Gate voor mijn vlucht naar SLC. Helaas is Murphy te lang mild geweest. De vlucht heeft meer dan anderhalf uur vertraging! Ik geef de hoop op om nog mijn vluvht tot Grand Junction te halen. Als alles op tijd verloopt heb ik precies 21 min om in SLC mijn begage op te picken, in te checken en terug de circus van de security check te doorlopen. Het zal onmogelijk zijn en dat is het ook. Wanhopig wacht ik aan de band voor mijn bagage, maar die band begint niet eens te rollen. Ik heb nog 9 min en beslis zonder bagage de vliegtuig te nemen. Tant pis! Ik zal tenmiste bij mijn crew zijn, samen zullen we een oplossing bedenken. Ik loop naar de check in, er is gelukkig niemand op dit late uur. Dan loop ik door de security check. Sh... er zijn van die bodyscanners! Ik doe mijn schoenen af, leg al mijn handbagage op de band....opnieuw want er zit te veel apparatuur in en dat is verdacht... Ik doe mijn schoenen aan pak al mijn gerief en loop naar de gate. Het is ongeloofelijk, maar voor die korte binnenlandse vluchten moet je door een soort tunnel en dan door een poort naar buiten waar het vliegtuig staat. Mijn poort is echter al dicht. Ik begin wanhopig te roepen to er een bediende komt en aarzelend die deur opent. Ik loop met mijn losse veters en hanbagage buiten op de tarmac en hoop dat de piloot stopt met acheruit te taxiën. Plots stopt de grote vogel en ik zie de deur opengaan, er komt een trapje naar beneden. Ik spring een gat in de lucht en loop de trap op: "are you Bianca?!!" vraagt een duidelijk geërgerde stem met een zwaar accent. Ik zit eindelijk in het laatste vliegtuig naar Grand Junction! Yes, I made it!!!!
Eindelijk kerstvakantie!! Pfff, na al dat werk op school ben ik écht aan vakantie toe! Echter, voor kerst en nieuwjaar heb ik veel volk in huis, dat betekent veel werk! Maar ik ben tenminste thuis en trouwens, wat is beter dan werken om te feesten!!! Nu begint mijn mailbox zeer druk te worden. Er komen mails met instructies, handboeken, procedures en voor de studies. In het begin keek ik erg uit naar deze mails, ik wilde mij zeer goed voorbereiden. Maar nu komen de mails binnen som 5 ineens. Het begint vanaf 5 uur in de namiddag. Ik probeer alles te lezen en bij te houden. De mails worden zeer technisch en ik beslis niet meer te volgen als het gaat over generatoren, batterijen en pomesystemen. Dat is werk voor de ingenieurs. Ik ben de HSO van crew 88. Dat is de Health en Safety Officer. Wat ik nu ook veel doe is al de nodige software op mijn laptop zetten: Garmin software, geo-kaarten, een nieuw gmail account, eentje voor de Kids, een Skype-account voor mij en eenjte ook voor de Kids (ik hoop ze zullen vaak naar Mama schrijven of bellen ;)) Op de PC thuis alle mogelijke shortcuts naar de webcams in het MDRS en naar de gmail en skype. De Kids zullen gemakkelijk alles vinden. Na de deugdoende kerstvakantie terug naar school. Met mijn hoofd die al op Mars is begin ik zenuwachtig aan de stage -administratie die voor de inspectie in orde moet zijn. Ik probeer mijn vervangster in te wijden in haar taak, en de laatste lessen te geven. Het aftellen is begonnen! Thuis ook zo zenuwachtig: de laatste keer dat ik mijn zoon zijn haar knip, nageltjes help knippen, lievelingsmaaltijden bereiden, de frigo vullen, brood in de vriezer...de laatste keer de kindjes in bed stoppen. Ik probeer helemaal niet te tonen hie ik mij eigenlijk voel. Mijn dochter wil dat ik even bij haar blijf voor ik naar beneden ga: "het is de laatste keer, mama ! " Maar neen, wat is dat nu? Het is NIET de laatse keer!! Ik kom gewoon terug over twee weken!!! Wat maakt mij eigenlijk zo zenuwachtig? Ik ga toch niet naar Mars of zo? Of toch niet echt...Het is het onbekende. Het is heel erg ver, een moeilijke reis en ik zal het thuisfront missen. Marsonaut Bianca
Wel, ik kreeg te weten dat ik zou deel uitmaken van Crew 88. De commandant is Dr Steve Wheeler phD. De andere leden zijn Paul Mc Call, Diego Urbina, Laksen Sirimanne en David D. Levine. Behalve Diego allemaal Amerikanen. En allemaal mannen. Waaah! Ben ik nu écht de énige vrouw? Wel dat zal me zeker niet tegenhouden, ik zal daar zeker mijn mannetje staan (as usual!).
De Crew blijkt heel dynamisch te zijn. Laksen begint aan het ontwerp van het logo voor onze mission-patch. Het heeft ongeveer 4 dagen geduurd om de finale versie te krijgen. Wat boeiend om over zo een grote afstand samen te werken! Intussen heb ik de andere een beetje leren kennen. Laksen is de meest dynamische. Hij is waarschijnlijk een workaholic want hij is altijd online. Zijn antworden komen direct na mijn mails en zijn veranderingen in de patch reeds na 5 minuten na ene opmerking. We beslissen om de patch effectief te laten maken. Laksen zorgt zelfs voor polos waar de patch erop komt en waar ook het MDRS met vlag geborduurd zal zijn. Waaauw! Zo tof, deze gasten nemen het zeer ernstig op, wij zijn nu bijna échte marsonauten!!!.
De mails blijven komen. We zullen heel wat researchwerk en veldwerk doen.
Er zal een studie lopen rond voeding op mars. We mogen koken om de 2 dagen, de andere dagen moeten we gevriedroogde voeding eten waar we enkel water moeten aan toevoegen...
Steve zal een studie doen rond microfossielen (zoeken naar foraminifera en radiolaria...)
Diego wil een vergelijkende studie rond het effect van het dragen van ruimtepakken bij veldwerk.
Ikzelf wil zoveel mogelijk astrofotografie in de Musk (de sterrenwacht van MDRS) doen.
Laksen wil een alle ATV-routes rom de Hab geotaggen en op Google maps doen terugvinden.
Paul wil de radioteleskoop terug operationeel krijgen.
Waar begon het eigenlijk allemaal? Na mijn belevenissen op het Space Camp in Huntsville zomer 2009 kreeg ik zin in meer van dat soort avonturen...maar wat en hoe? Ik heb tenslotte een moedige stap gezet een mijn aanvraag bij de Mars Society gedaan. Het termijn voor sollicitatie was al lang overschreden, maar de link was nog open, dus proberen maar! Beetje later kreeg ik het antwoord: "are you available from Jan8 to Jan 24?" Wel dat was ik natuurlijk niet! Eén week na de kerstvakantie! Hoewel waarom niet... als ik de kans kreeg, waarom niet proberen met verlof zonder wedde! Oma zorgt voor de kinderen, Myriam mijn dochter zorgt voor de hond, Papa zorgt voor vervoer naar de karate voor Samuel (als ik het maar lang genoeg op voorhand vraag natuurlijk), er is geen voetbal in die periode, de vriezer vol met eten...wel het zou heel wat organisatie vooraf eisen, maar het moet te doen zijn! Dus: GO FOR IT!!!!
