verblijf op de Mars Desert Research Station in Utah
23-01-2010
Laatste dag Sol12
Vanmorgen heb ik tot 9u geslapen! Er was niets speciaals te doen. Het schoot ons binnen dat de vlaggetjes van de veldstudie nog ter plaatse waren. We moesten het opkuisen. Diego en ik hebben de ATV's genomen en zijn naar alle 5 sites geweest. Het was weer moeilijk rijden, alles zat onder water of in de modder. Terug in de Hab ben ik aan de vuile klus begonnen de ATV's te kuisen. Ik wilde ze proper achterlaten voor de volgende crew. Alles was vuil eraan: zelfs de zadel en het stuur...Het was moeilijk werken want we hebben weinig water en de klei plakte goed. Ik deed het graag, want ik was tenminste buiten. Binnen waren de mannen aan het stofzuigen en opruimen. We hebben veel stenen en fossielen verzamelt, die moesten allemaal terug weg. Om 13u had ik een afspraak met Astrolab. Het was daar 21u. Ik had een power-point opgestuurd en de jongeren zouden vragen stellen via chat. Het was erg plezant om het te doen, het leek alsof de afstand erg klein was tussen ons. Na deze chatsessie ben ik terug aan het werk gegaan.... De Hab is aan het veranderen. Alles is opgeruimd, proper en iedereen is bezig te werken voor de volgende crew. We maken ons zorgen voor morgen, de weg ligt er erg modderig bij en is onberijdbaar. We vrezen dat crew89 er niet zal geraken. We maken veel grappen, want we willen hier allemaal morgen weg, niets zal ons tegenhouden om een douche te nemen in Grand Junction. We mailen naar crew89 dat ze zeker een 4x4 wagen moeten huren...hopelijk lukt het allemaal.(desnoods rij ik de 300km met de rover!!!!)
De sneeuw is niet weg. Het smeltwater loopt in beekjes en alles is modderig. De hemel is grijs en het is koud... We beslissen om het te wagen. Wij willen onze Geo-tag EVA doen. Paul, Laksen en ik starten de ATV's met volle moed. Het kan ons allemaal niet veel schelen. Al na 200m merken wij dat de weg niet meer te doen is. We moeten een berg op. Mijn rover slipt zijwaarts en ik krijg hem niet meer recht. Paul zit een beetje hogerop ook vast in de modder. Alleen Laksen die nog beneden is roept door de radio dat we het moeten opgeven. Op de berg kan ik niet eens draaien. De wielen gooien de pakken klei omhoog maar de rover wil niet draaien. Ik moet afstappen en probeer de achterkant in de juiste richting te duwen. Ook Paul moet hetzelfde doen. De banden zijn niet meer te zien, er plakt en dikke laag kleierop. Als bruine marsmannetjes staan wij weer beneden. We beslissen om niet op te geven. We nemen een omweg van 4km...Het rijden valt niet mee... langzaam komen wij hogerop waar er nog sneeuw ligt. In de sneeuw is het gemakkelijker rijden. Wij volgen onze GPS route nog 4km maar dan zijn wij het spoor kwijt. In de sneeuw kunnen wij niet veel zien en we komen tot de vaststelling dat het een verloren zaak is. We keren terug. Helaas is intussen meer sneeuw gesmolten en de modderige weg die we eerst waren gereden zat helemaal onder water. Ik hef mijn voeten op terwijl ik door het water rijd. Paul raast er dorheen en hij is kletsnat als we terug in de Hab zijn. Wij beslissen dat het niet meer de moeite is om zelfs buiten te komen. Onze missie op mars zit erop. Vandaag en morgen blijven we binnen en overmorgen komt crew89 ons aflossen. De rest van de dag heb ik geslapen! Ik ben in de late namiddag ben ikopgestaan en heb mijn materiaal gereinigd. Mijn GPS, de hoes van mijn fototoestel, de radio en de handschoenen. Mijn schoenen zal ik nooit meer proper krijgen, ik zal ze niet terug op aarde meenemen.... De rest van de dag is zelfs internet uitgevallen. Er ligt sneeuw op de schotel en we verliezen het contact met de sateliet. Af en toe heeft iemand de moed om de sneeuw af te vegen, dan kunnen we onze emails en raporten verzenden. We spelen kaarten, kijken naar en film en wachten af... tot morgen niet meer zo propere Marsonaut Bianca
De storm die wij gisteren in de verte gezien hadden bleek een sneeuwbui te zijn. Er lag wel 10 à 20 cm sneeuw. Iedere morgen starten we de ATV's om ze op te warmen en een remtest te doen. Vandaag was het wel bijzonder prettig om even in de sneeuw te rijden. In de namiddag hebben wij een poging gedaan om Cactus Road in Kaart de brengen, maar de stekelige dame heeft inderdaad niet het laatste woord gezegt. Het was onmogelijk om de trail te volgen. De sneeuw was beginnen smelten en het marslandschap was omgetoverd in beekjes en modder. Bij het rijden moest ik nu en dan de modder van mijn bril vegen want het spatte omhoog van alle kanten. Sommige SF bronnen noemen dit proces op mars terraformatie...ha, ha, ha!!! we zitten op Green Mars! Het probleem was nadien de opkuis. We moesten de pakken modder van de ATV's krabben. We besloten om vandaag geen EVA's meer te doen om de ATV's te sparen en de ruimtepakken niet onnodig te bevuilen. Het einde van onze missie is in zicht en al ons werk is gedaan. Deze crew heeft veel kunnen realiseren. Wij hebben twee uitstekende ingenieurs. Paul en Laksen hebben de Hab perfect draaiende gehouden en dat gaf ons ruimte om veel te kunnen doen. Andere crews hebben helaas hun tijd gespendeerd met het repareren van gebarsten en vervrozen buizen en pompen. Vanavond zullen we weer lekker koken. Morgen is onze laatste dag want vrijdag zullen we de laatste rapporten schrijven en de opkuis doen voor crew89. Modderige Marsonaut Bianca
Vanmorgen ben ik opgestaan en onmiddellijk naar buiten gelopen. Na een nacht in het slaaphok heb ik zuurstof en koude lucht nodig. Het helpt niet enkel om wakker te worden het levert ook adembenemende foto's op. Ik klim naar de Musk waar we geen ruimtepak hoeven aan te doen. De rest van de voormiddag heb ik huishoudelijke taken verricht en mij zitten ergeren aan de internetverbinding die niet werkte. Je zit zo ver van thuis en internet is het enige venstertje naar de vertrouwde wereld. Paul, Laksen en David hebben de radioteleskoop definitief afgewerkt. De antennemasten moesten beter gefixeert worden. In de late namiddag zijn David, Laksen en ik onze Geo-tagging EVA gaan doen. Gisteren waren wij de weg kwijt toen wij op zoek waren naar Cactus Road. Wij wilden de toegang opnieuw zoeken en dan verder rijden tot het einde. Helaas is het zo als de naam zegt een stekelige route. We vonden de toegang maar niet. Ik heb een klim op een heuvel gedaan om de weg te vinden maar het haalde niets uit. Tenslotte ben ik off-road gaan rijden met mijn GPS wijzend in de richting waar ik naartoe moest.Ik vond tussen de rotsen een soort rivierbedding waar er heel oude bandensporen waren. Ik heb een gat in de lucht gesprongen. Dit MOEST Cactus Road zijn. Wij zijn verder gereden maar in de verte zagen wij storm opkomen. Het begon ook donker te worden. Wij zijn 10 min verder gereden en hebben dan besloten om morgen verder te rijden. Ik denk dat Cactus Road niet het laatste woord gezegt heeft..... Ik was erg blij toen we de Hab bereikten. Niet te vatten hoe zo een stoffige, krappe capsule voor 6 mensen een thuis kan zijn. Je bent er geborgen, en dat is wat telt op deze planeet mars. Mijn officieel Mars Society portret ;) Tot Morgen! Marsonaut Bianca
Vanmorgen lag er een laagje sneeuw in het marslandschap. Diego heeft zijn EVA afgelast omdat plantjes rapen in de sneeuw niet meevalt. Laksen en ik hebben dan een GEO-EVA gedaan met de rovers. We wilden deze keer naar het laatste waypoint van Cactusroad. Helaas waren wij de trail kwijt 2km voor de eindbestemming. Wij zijn teruggereden en hebben een nieuwe trail ontdekt die niet op de kaart stond. Als pionniers zijn wij die trail gevolgd. Wij kwamen terecht in een adembenemende canyon heel ver weg van de Hab. Je kon er in de verte de controletoren van het vliegveldje van Hanksville zien. Op weg terug naar de Hab kwam er een kruispunt en we besloten uiteraard ook die nieuwe weg te verkennen. Ik besloot om de Hab in mijn GPS in te geven, ik begon het niet meer te betrouwen.... Terwijl ik Laksen aan het volgen was besefte ik, dat ik eigenlijk ijskoud begon te krijgen. Hopelijk vonden we vlug een weg terug naar de Hab. En dan gebeurte het: de batterij van mijn GPS liet het afweten. Ik begon al aan een rampscenario te denken, want we hadden zelfs geen radiocontact meer met de Hab. Ik bleef maar achter Laksen rijden. Na lange tijd kwamen we aan een kruispunt en mijn hart deed een sprongetje: ik herkende dat! Ongeloofelijk maar waar! Die éne rots, zat in mijn geheugen gegrift. In een landschap van canyons, rotsen en zandvlaktes had ik die éne rots onmiddellijk herkend. Dit moet diep in onze genen zitten van toen we nog Neandertalers waren. Het herkennen van dat ene detail die de juiste weg naar huis wees...8km verder waren wij eindelijk terug in de Hab me blauwe vingers en een blaas op springen. Het was cooking day en ik besef dat eten meer en meer belangrijk begint te worden. We dromen al van de maaltijd die we in Grand Junction zullen nemen, wat we zullen eten en welk dessert we zullen kiezen. We besloten ons niet in te houden en de laatste Cornet beef te verorberen. We dromen van een warme douche of nog beter van een stoombad of een sauna...Omdat het buiten zo slecht weer is beginnen we aan onze persoonlijke verzorging. Het was aanstekelijk. Eerst was het Paul die zijn 10-daagse stoppelbaard wilde scheren. Dan hebben Diego en Laksen en ik ons ook gewassen. Van mij was het 1 week geleden.... We zagen er uit als andere mensen en besloten portretfotos te nemen. We namen als achtergrond de marsvlag, de plaat van de Mars Society en een poster van Mars. De keuken zag er uit als een fotostudio, met statief en al. Het was bijzonder grappig, we voelden ons als echte NASA-astronauten. Voor avondeten hebben wij weer zo lekker mogelijk gekookt en ik heb muffins gebakken. Maar de top was dat wij ook VERSE GROENTEN hadden!!! Waar kwamen die vandaan? Het waren Diego's Alfalfa sprouts uit de greenHab. Hij heeft ze met veel geduld doen kiemen en bij de warmte gehouden. Dit was dus onze eerste oogst op mars!!! Propere Marsonaut Bianca met propere crew88
Mijn officieel Mars Society portret ;)
Vanmorgen lag er een laagje sneeuw in het marslandschap. Diego heeft zijn EVA afgelast omdat plantjes rapen in de sneeuw niet meevalt. Laksen en ik hebben dan een GEO-EVA gedaan met de rovers. We wilden deze keer naar het laatste waypoint van Cactusroad. Helaas waren wij de trail kwijt 2km voor de eindbestemming. Wij zijn teruggereden en hebben een nieuwe trail ontdekt die niet op de kaart stond. Als pionniers zijn wij die trail gevolgd. Wij kwamen terecht in een adembenemende canyon heel ver weg van de Hab. Je kon er in de verte de controletoren van het vliegveldje van Hanksville zien. Op weg terug naar de Hab kwam er een kruispunt en we besloten uiteraard ook die nieuwe weg te verkennen. Ik besloot om de Hab in mijn GPS in te geven, ik begon het niet meer te betrouwen.... Terwijl ik Laksen aan het volgen was besefte ik, dat ik eigenlijk ijskoud begon te krijgen. Hopelijk vonden we vlug een weg terug naar de Hab. En dan gebeurte het: de batterij van mijn GPS liet het afweten. Ik begon al aan een rampscenario te denken, want we hadden zelfs geen radiocontact meer met de Hab. Ik bleef maar achter Laksen rijden. Na lange tijd kwamen we aan een kruispunt en mijn hart deed een sprongetje: ik herkende dat! Ongeloofelijk maar waar! Die éne rots, zat in mijn geheugen gegrift. In een landschap van canyons, rotsen en zandvlaktes had ik die éne rots onmiddellijk herkend. Dit moet diep in onze genen zitten van toen we nog Neandertalers waren. Het herkennen van dat ene detail die de juiste weg naar huis wees...8km verder waren wij eindelijk terug in de Hab me blauwe vingers en een blaas op springen.
