Toen ik het ooit bij de vraag of ik nog een goed boek kende bij een eenvoudig, doch volmondig ‘ja’ hield, beende de vraagsteller ettelijke tellen later met draaiende oogbollen weg richting de eerste de beste kroeg. Weer iemand gelukkig gemaakt, dacht ik zo. Dat was zonder de waard gerekend (figuurlijk, niet de eigenaar van de afspanning waar het heerschap met nystagmus was heen getrokken), die dacht me haarfijn te moeten uitleggen dat er wel een ietwat meer uitleg gegeven diende te worden. Heel verwarrend allemaal. De man in kwestie had toch gevraagd of ik ‘nog’ een goed boek kende, terwijl ik hem nog niet eens een eerste titel had aangeraden.

Bon, een goed boek dus. Wat mij betreft is dat proza – al dan niet opgesmukt met prachtige tekeningen – die bij blijft, wat dan weer heel subjectief is. Gelukkig biedt dit forum plaats om telkenmale ‘nog’ een goed boek onder de ogen te brengen.

De oudste blijvende indruk is echter geen dikke streep literatuur en al evenmin een dunne. Het is een getekende plaat uit ‘Flaters, floppen en flouzen’, een stripalbum in de reeks ‘Guust’. De ‘held zonder werk’ heeft zich in het archief terug getrokken met benodigdheden die het ‘werk’ wat lichter moeten maken. De plaat straalt gewoon rust en een mild anarchisme uit. Net als de rest van de reeks is het een ode aan nutteloosheid, onbekwaamheid en onhandigheid die een gouden hart omgeven.

Dit album, deze plaat zijn zowat het begin van een nog steeds durende liefde voor het medium strip. Het is ondertussen een lange trip geworden langsheen het epos ‘Buddy Longway’, het dromerige ‘Jonathan’ , het ecologische ‘Ragebol, het onvolprezen ‘Thorgal’, het magistrale ‘Korrigans’, het zacht deinende ‘Magasin Général’ en vele tientallen andere parels van de negende kunst.

Maar het begon dus bij een ‘held zonder werk’. Misschien ligt daar de persoonlijke aversie voor de opgedrongen maatschappelijke jachtigheid wel gebonden.

Bernd