Ik moet nu dus online mijn lessen volgen, mijn opdrachten maken en binnenkort ook mijn examens doen.
En tegelijk moet mijn zoon ook online les volgen en schoolwerk maken.
De combinatie is niet altijd heel even gemakkelijk.
Moest hij nu mooi voortdoen en gemotiveerd zijn zou dat al een verschil maken, maar het is elke dag een gevecht en dat maakt het voor mij heel moeilijk.
Deze week had ik ook projectweek, waar er veel opdrachten ineens bijkwamen, waardoor ik niet heb kunnen studeren voor mijn examens in juni.
Ik hoop dat ik in september gewoon terug naar school kan en dat alles weer normaal is.
De onzekerheid, de isolatie, de smetvrees, het maakt me gewoon compleet zot.
Mijn mama heeft beslist van de eerste 2 jaar zeker nog niet tevertrekken naar Spanje!
Goe nieuws dus, in deze rotslechte tijden.
Ze zijn op de valreep terug thuis geraakt. Alleen staat hun mobilhome nu ergens in Bordeaux.
Ze zaten dus in Spanje als Corona dar uitbrak. En hadden totaal niet door hoe ernstig het was.
Ze hebben dan toch beslist van toch af te komen op een zaterdag. Ze zijn vertrokken en zondag zijn ze dan ter hoogte van Bordeaux in pan gevallen. Ze hebben dan een vervangwagen op maandag kunnen regelen en waren tegen 19u thuis. Dinsdag om 10u was de grens dicht.
Letterlijk op de valreep dus nog thuis geraakt.
Als ze stuurde dat ze in pan stond was ik echt van plan om ze gewoon met de auto te gaan halen.
Ik had uitgerekend dat, als ik direct vertrok, nog net op tijd terug zou zijn voor mijn vroege shift op maandag.
Maar dat was misschien een beetje zot. En uiteindelijk zijn ze veilig, coronaloos, thuisgeraakt.
We hadden deze via de school gekregen en mochten daar vrijblijvend aan deelnemen.
Ik dacht, leuk, een beetje extra informatie over corona. Dat is wat ik eigenlijk echt wel wil aangezien mijn gezin er toch wel bang voor heeft. (en ik ook wel)
Maar eigenlijk heb ik er niet veel over bijgeleerd... Spijtig.
Ik liep stage op de afdeling orthopedische heelkunde in het AZ St. Maarten ziekenhuis in Mechelen. En na 4 weken beslist het ziekenhuis dat ik daar as tweedejaars niet meer welkom ben.
22 maart was mijn laatste dag daar. en normaal moest ik 23 maart in een wonzorgcentrum beginnen.
Dus, ik kom van een ziekenhuis, waar ik in contact ben gekomen met positief geteste coronapatiënten, en dan moest ik naar een omgeving van de allerzwaksten. Een rusthuis waar nog geen corona is trouwens.
Bon, de school heeft dan uiteindelijk ingezien dat dit toch niet het beste idee was en heeft ons dan in quarantaine gezet.
Dan zou ik 6 april, start paasvakantie weer kunnen starten. Maar aangezien ik geen opvang heb voor mijn zoon dan is dat ook niet mogelijk.
Nu zit ik dus al 2 weken thuis en weet ik nog altijd niet wanneer ik mijn stage terug kan aanvangen.
Graag zou ik die laatste 9dagen inhalen na de examens. Want na de paasvakantie (wat de school voorstelde) gaan de lessen, online weliswaar, terug beginnen! En ik zie het niet zitten om stage én lessen samen te combineren. Dat is gewoon NIET haalbaar!
Dus, ik ben benieuwd wat dat er nu gaat komen. Ik zal het hier zeker even vermelden :)
Voor 1 vak krijgen we maar liefst 10, ja,.. 10! opdrachten.
Ik ga ze zo snel mogelijk proberen afwerken zodat ik ze niet allemaal na de stage moet doen.
Na 2 dagen les heb ik al hoofdpijn en denk ik al dat ik deze examens deze keer misschien toch niet ga halen. De cursus anatomie is echt 2x zo dik als vorig semester.... Hoe? Hoe moet ik dat doen?
En sommige vakken heb ik nog niet eens gehad!!!! Ik heb er nog maar 3 van de 5 gekregen.
Vandaag moesten we een opdracht doen in een rusthuis, met de bewoners wat gaan praten, maar dat heeft mijn zelfvertrouwen weer zo hard naar beneden gebracht. Ik wil de mensen eerst leren kennen vooraleer ik zo rare vragen moet gaan stellen...
En ookal ging het vlot.. achteraf kwam ik terug bij mijn bewoner op de kamer, dan herkende ze mij niet meer.. Niet tof dus...
Morgen moet ik trouwens naar de infosessie van het ziekenhuis waar ik stage ga lopen. 6 weken op een heelkunde afdeling, ik ben benieuwd.
Ik hoop dat het team goed meevalt, want dat is voor mij echt belangrijk, al denk ik niet dat ik die morgen te zien ga krijgen.
Ik ben vandaag naar de bib geweest met mijn zoontje en heb voor mezelf een boek over stress (eigenlijk gaat het meer over burn-out) genomen. Welja, het bevestigd gewoon weer alles wat ik voel en hoe ik me gedraag. Ik wil echt uit die cyclus, maar ik zou 'begot' niet weten hoe. Het is niet dat ik een paar weken pauze kan nemen van school. Ik voel me dan ook compleet nutteloos. Zoals de lesvrije week, haat ik.
Er stond in het boek iets over een maximalist... Had ik nog niet zo over gehoord, wel over perfectionist, dat ben ik ook wel, maar op een rare manier.
Maar een maximalist: vanalles tegelijk doen, slecht kunnen kiezen, nooit tevreden zijn, overal in willen uitblinken.
Uhu... Ik kan niet zeggen dat ik me daar niet in herken...
Mijn mama is dus naar Spanje vertrokken, na mijn examens wel. Ze komt eind maart terug.
Ze heeft gewacht om te vertrekken zodat we samen nog dingen konden gaan doen voor ze weg was.
Tijdens de blok en de examenperiode heb ik dat idee dat ze vertrok goed kunnen verdringen, waardoor het na mijn laatste examen dus extra naar boven kwam.
Ik weet nog steeds niet hoe ik 2,5 jaar zonder haar mijn opleiding moet afwerken.
Geld voor een babysit of vakantie-opvang heb ik niet. Dus, lessen skippen, of mijn man moet op onze zoon letten, waardoor hij dan minder geld kan verdienen.
Ik voel me alsof ik nu voor een keuze sta. Moet ik verder studeren, waardoor we meer in de put gaan geraken. Of moet ik gewoon terug een bureaujob gaan doen, van 8-17u, waardoor mijn zoon gewoon in de opvang van school kan gaan.
Ik zit hier echt mee, en elke keer als ik erover moet praten sla ik ofwel helemaal dicht, ofwel begin ik heel hard te wenen.
Ik ben geslaagd op al mijn examens dit semester!!!
Geweldig toch!!!!
En dat met zoveel minder stress. Natuurlijk heb ik tijdens de examenperiode wel afgezien van de stress, maar ik wil zeggen, minder als andere examenperiodes.
Ik ben weer diep gegaan, maar ik heb wel vaak een grens kunnen leggen. 'Gaat het niet meer, wel dan stop je nu.'
Ik heb me erbij neergelegd dat mijn mama weg gaat voor 2 maanden. Daarna zien we wel. Ze heeft ook gezegd dat ze pas na mijn laatste examen gaat vertrekken...
Mijn 2 examens van in december zijn goed gegaan
Kwa examens nu, ik zie het echt niet zitten....
Ik bedoel, ik heb zo geen motivatie. Ik leer heel hard, maar op een bepaald punt denk ik van 'ik kan het wel, zoals vorig jaar', en dan val ik -helemaal- stil!
Ik kan niet meer denken, laat staan nog nieuwe info studeren.
Ik heb zelfs, ik kan het amper geloven, niet veel stress.....
Ik denk dat ik op een heel foute manier bezig ben maar ik vind de moed niet om er iets aan te doen...
Zie me nu bezig.
Morgen 15h30 mijn eerste examen.
AFP3 nota bene.. En ik zit hier wat te tokkelen om mijn tijd te verdoen. Verkwisten.
Achteraf ga ik me dit ZO hard beklagen en dan ben ik weer boos op mezelf waarschijnlijk.
Ik denk dat ik het stilletjes aan het opgeven ben.
Sinds ik terug op school ben na de stage (25/11/19) heb ik het wel moeilijk.
Er komt ineens weer zoveel op me af, dat ik gewoon niet weet 'waar mijn kop staat'.
Voor meerdere vakken moeten we na elke les taken maken.
Het vak zelfzorg is extreem confronterend soms... Ook omdat ik me alleen maar verder voel wegslippen.
Er komen ook 2 examens aan in december.
En dan blok en grote examen (5) periode in januari.
Ik zie het allemaal even niet meer zitten.
Mijn faalangst en uitstelgedrag komt nu heel hard naar boven. En, na dat ik dan iets heb uitgesteld voel ik me er enorm schuldig over...
Het is precies een straatje zonder eind.
Ik heb gewoon schrik.. ik zit nu al zo diep, wat gaat dat geven in de kerstvakantie (blok) en de examens zelf....
Het feit dat mijn mama beslist heeft om vanaf nu een half jaar per jaar te emigreren naar Spanje zit me ook enorm dwars.
Ik weet dat het haar droom is en ik vind echt dat ze dat moet doen. Maar zij is de enige bij wie ik gewoon voor alles terecht kan.
Zij is ook de enige die, buiten ik en mijn partner, mijn zoon van school kan halen... Dus als ik les heb tot 18u, en de opvang is tot 18u, was zij diegene die Matteo van school haalde.. Nu zou mijn man dat dan moeten doen, maar als hij niet weg kan op zijn werk moet ik dan lessen missen om er op tijd te geraken.
Het idee alleen al geeft me enorm veel stress.
Ik weet niet hoe ik alles moet doen zonder haar. Vorig jaar was ze 3 weken op vakantie in mijn examenperiode van januari en ik verdronk al.
En ik word er dus gewoon heel slecht van als ik er aan denk dat ze binnenkort 6 maanden weg is.
Midden januari vertrekt ze voor 2 maand al. en dan komt ze een paar weken terug.
Deze opdracht bestaat enkel uit: Schrijf 1 zin over het laatste groepsgesprek.
Het groepsgesprek ging over reflecteren, wat ik er uit haal is dat, als je in een groep nuttig reflecteert, er meerdere oplossingen bestaan voor een probleem en dat je dan tot een beter doordachte oplossing kan komen door alle inzichten dat er geweest zijn.
Zo, 1 zin.. lange zin, waarschijnlijk heb je 4pogingen nodig om te lezen wat ik wil zeggen....
Eigenlijk valt mijn stage op te delen in 2 stukken.
Het eerste deel van een week een half en een tweede deel van een week een half.
Met als keerpunt mijn tussentijdse evaluatie.
Dus, de eerste week.
-RAAR-
Dat was hét woord, als iemand aan me vroeg, "hoe is je stage?" -- "Raar....." Ik kon het niet anders beschrijven!
Ik was -totaal NIET- mezelf.
Ik ben normaal redelijk sociaal, al zeg ik dat zelf... Maar hier durfde ik niet eens aan de verpleging te vragen om een glas water.
Ik sloot mezelf volledig af van alle verpleging. Ik had het gevoel niet gerespecteerd te worden en gewoon voor de leeuwen te worden gesmeten zonder enige voorkennis.
Bij de patiënten zelf was het iets anders. Daarbij voelde ik me wel op mijn gemak. Al had ik dus wel heel veel moeite om in te zien wat mijn 'rol' als verpleegkundige was... Ik deed gewoon babbeltjes met de patiënten en lachte heel veel. Maar ik snapte niet wat voor nut dat had. Ik voelde me EXTREEM nutteloos!!!
Als een patiënt een verkeerde opmerking gaf over iemand dan wist ik niet hoe ik moest reageren. Er waren géén verpleegtechnische taken. NIETS!
Ik kreeg vaak opmerkingen over dat ik me meer moest gedragen als VPKe, maar niemand vertelde me HOE ik dat moest doen.
Doordat we ook nog geen theorie over GGZ (Geestelijke GezondheidsZorg) of gesprekstechnieken diep genoeg gezien hadden voelde ik me dus heel die tijd super ONZEKER over ALLES.
Het enige leuke vond ik, de parameters nemen... En dat is eigenlijk het stomste jobje op een andere afdeling...
Met mijn tussentijdse evaluatie heb ik alles kunnen bespreken met mijn begeleider van school. Deze heeft echt tijd voor mij genomen en ik heb heeel veel kunnen zeggen. Hij heeft veel duidelijk gemaakt voor mij, waardoor ik nu dus wel ongeveer wist wat ik nog moest doen om de stage een betere wending te geven.
Van de eerste momenten na die tussentijdse ben ik er direct ingevlogen. Ik heb de raad opgevolgd en gewoon gedacht "f*ck it- zo kan het niet voort - er moet iets veranderen"! En blijkbaar ben ik op de juiste manier voor mezelf veranderd.
Het tweede deel was ik me dus meer bewust van mijn rol als VPKe, ik lette op mijn houding en alle andere lichaamstaal. Ik liet patiënten hun verhaal doen zonder te veel inbreng van mezelf en ik wist hoe ik moest reageren op bepaalde misplaatste opmerkingen.
Ik wist de werking van de afdeling, stelde zelf dingen voor om te doen. Speelde 'Uno' met de patiënten. Ging boswandelingen maken met een paar patiënten (beste moment van heel de stage trouwens).
Bon, uiteindelijk vond ik het dus nog spijtig dat de stage gedaan was.
Niet voor het werk of mijn taak daar, maar voor de mensen dat ik daar heb leren kennen. De patiënten dus. Ik vond het afscheid toch moeilijker dan ik verwacht had. Ook omdat iedereen me wel "een goeike" vond... haha!
Na een paar dagen kende ik al mijn patiënten op de ochtendroute al een beetje en wist ik al veel staan. Ik wist vaak al wat ze nodig hadden en wat ik moest doen.
Dit bracht mijn onzekerheid snel naar de achtergrond waardoor ik me goed in mijn vel voelde.
De namiddag en avond rondes gingen dan iets minder vlot omdat dat meestal nieuwe mensen waren.
Toch ging dat ook na een tijdje ook heel goed.
Op het einde van mijn drie weken vond ik het spijtig dat ik moest stoppen!! 3 weken is echt te weinig...
Ik denk dat ik wel nog eens een keuzestage in de thuiszorg zou willen doen. Misschien eens bij een ander bedrijf als dat mogelijk is om daar de werking te zien.
Alle vakken die ik tot hiertoe gehad heb zijn echt super interessant! (enkel Communicatie 2 en EBN 1 moet ik nog doen). Ik moet wel zeggen dat ik waarschijnlijk de enigste ben die er zo over denkt. (zeker bij gezondheidspsychologie...)
Zelfzorg: BESTE VAK OOIT -- Ging ik normaal voor beginnen lopen, maar na 5keer lopen geven mijn knieen het al op...
Dus ik ga -- mediteren -- haha! Mijn vriend verklaard me gek.. Maar ik zie het zitten! Ik heb nu 1 sessie gedaan en vond het wat te kort. We gaan wel zien wat het geeft zeker... Ik sta er in ieder geval wel voor open!
Gezondheidspsychologie: Waw! Mindblowing. Over hoe je mental state, en zelfs je karakter je eigenlijk lichamelijk ziek kan maken.... Voor mij is dit echt een eye-opener. Vierde hoofdstuk kijk ik vooral naar uit, gaat over stress en burn out... (herkenbaar....)
Psychopathologie: Of anders gezegd Psychiatrie, over de ziektes van de geest. Psychoses, depressies,... Interessant!
Ik moet zeggen, mijn zwakte als (beginnend, toekomstig) verpleegkundige. Ik heb schrik om de mensen pijn te doen... Dus dit wordt moeilijk voor mij. Ik weet dat bloed trekken bij mij echt moeilijk gaat... Dus ben ik bang om anderen daar pijn bij te doen...
Heelkunde: Wondzorg!! Geweldig interessant!!! Heel die les zie je op de ppt's vieze wonden en dan denk ik "cool" hahaha! Dat zie ik dan weer wél zitten om in de praktijk te doen.
Na 1 maand had ik zo al iets, "Kom, het mag beginnen, ik verdoe mijn tijd nu...." Als je op 4 jaar tijd, telkens 3 maand vakantie hebt?! Dat is verdorie 1 jaar!!! Ik zou 1 jaar vroeger afgestudeerd kunnen zijn (in de onmogelijke veronderstelling van nooit herexamens te hebben). 1 jaar!!
Ik ben wat ongeduldig. Ik wil het weer zo hard halen dat de vakantie te lang duurt.
Ik moet leren genieten..
Zelfzorg? Dat keuze vak moet ik echt hebben volgend jaar!!! Ik moet mijn stress leren onder controle houden, en gewoon alles van me kunnen afzetten. Leren écht genieten van het moment.
De internationale dagen, klinkt indrukwekkend,.. dagen,.. terwijl het maar een halve dag was! Spijtig, want het was héél interessant.
Na de algemene uitleg over sexual health van Dr. David Evans (wat heel interessant, leerrijk en plezant was) heb ik aan 2 workshops deelgenomen. De ene was Training nursing students in embodied professional compentence by Christina Valeur en de andere was Fundamentals in clinical communication by Mercedes Franco Hidalgo.
De eerste workshop was met de Deense Christina. Hier hebben we als studenten onder elkaar elkaar moeten leren.. aanraken Ik heb met mijn patiënten geen problemen om ze aan te raken op de juiste momenten (bedbad, schouderklopje, hulp bij wandelen,..), maar als andere studenten mij moeten aanraken wanneer het helemaal niet nodig is, vind ik dat blijkbaar toch niet zo fijn. Dat weten we dan ook weer
De tweede workshop was met de Spaanse Mercedes. Het ging daar over klinische communicatie, en een therapeutische band hebben met de mensen rondom je op het werk (patiënten, dokters, ). Hoewel het heel interessant was, was het eigenlijk vooral herhaling, maar ik heb er ook uit geleerd hoe belangrijk het is om je talen te kennen. De presentatrice was heel goed, maar ze kon zo slecht Engels dat het soms moeilijk was om haar te verstaan. En ik weet heel goed dat ze echt haar best deed, en ik deed mijn best om haar te verstaan, maar toch was het moeilijk om haar te volgen.
Wat ik ervan meeneem in mijn toekomst is eigenlijk gewoon blijven doen zoals ik bezig ben. Het enigste verschil is misschien dat ik meer moet durven vragen aan mensen hoe het met hun sexual health gesteld is.
Ik vond het wel een toffe namiddag, voor mij hadden het echt dagen mogen zijn, ipv een halve dag.
Ondertussen zijn we midden maart voorbij Ik heb nog veel momenten dat ik twijfel, maar ik denk dat het moet lukken. Het examen microbiologie zit er op, dus we hebben weer wat ademruimte voor de rest. Taken, wijsbegeerte, preventie, communicatie, VDI2, Leren,.. Het is echt te veel, zeker als ze zeggen dat volgend jaar nóg moeilijker gaat zijn, zie ik het niet meer zitten.
Maar het is echt wat ik wil, ik wil later mensen helpen en nuttig kunnen zijn. Ik wil ook echt geen bureaujob meer. Dus ik moet het doen. Ik vraag me soms af dat er nog mensen zijn die dezelfde struggle door gaan .
Ik vond de test wat speciaal. Ik vind dat er misschien maar 10 vragen worden gesteld, die dan telkens 10 keer op een andere manier geformuleerd werden. Ze waren vaak verwarrend vond ik. Als je niet goed las dan kon je zo een verkeerd antwoord geven.
In ieder geval, zo een test is ook moeilijk om op je algemeen leven toe te passen. Elke situatie is anders, elke persoon is anders. Het is niet omdat een persoon van een andere culturele afkomst komt dat die persoon daarom anders reageert op dingen. Of wij anders op die persoon. Ik vind dat het niet mogelijk is dat op papier te zetten. Real life situations, daar komt het op neer. Leven en laten leven, met respect iedereen behandelen en dan krijg je die respect ook terug.
Op stage waren er verschillende patiënten van een andere culturele afkomst. En ik heb met geen één cultuur (lees: persoon) een probleem gehad. Als je iedereen behandeld met respect dan komt dat ook gewoon terug. Iedereen is anders, maar dat heeft niet altijd met cultuur te maken. Zolang je kan relativeren is er toch geen probleem.
Ik pas me gewoon altijd aan aan de persoon voor mij. Misschien is dat de reden dat ik er nooit problemen mee heb.
... En dat is eigenlijk het stomste jobje op een andere afdeling...
