Wat moet ik daar allemaal over zeggen...

Eigenlijk valt mijn stage op te delen in 2 stukken.

Het eerste deel van een week een half en een tweede deel van een week een half.

Met als keerpunt mijn tussentijdse evaluatie.

Dus, de eerste week.

-RAAR-

Dat was hét woord, als iemand aan me vroeg, "hoe is je stage?" -- "Raar....." Ik kon het niet anders beschrijven!

Ik was -totaal NIET- mezelf.

Ik ben normaal redelijk sociaal, al zeg ik dat zelf... Maar hier durfde ik niet eens aan de verpleging te vragen om een glas water.

Ik sloot mezelf volledig af van alle verpleging. Ik had het gevoel niet gerespecteerd te worden en gewoon voor de leeuwen te worden gesmeten zonder enige voorkennis.

Bij de patiënten zelf was het iets anders. Daarbij voelde ik me wel op mijn gemak. Al had ik dus wel heel veel moeite om in te zien wat mijn 'rol' als verpleegkundige was... Ik deed gewoon babbeltjes met de patiënten en lachte heel veel. Maar ik snapte niet wat voor nut dat had. Ik voelde me EXTREEM nutteloos!!!

Als een patiënt een verkeerde opmerking gaf over iemand dan wist ik niet hoe ik moest reageren. Er waren géén verpleegtechnische taken. NIETS!

Ik kreeg vaak opmerkingen over dat ik me meer moest gedragen als VPKe, maar niemand vertelde me HOE ik dat moest doen.

Doordat we ook nog geen theorie over GGZ (Geestelijke GezondheidsZorg) of gesprekstechnieken diep genoeg gezien hadden voelde ik me dus heel die tijd super ONZEKER over ALLES.

Het enige leuke vond ik, de parameters nemen... En dat is eigenlijk het stomste jobje op een andere afdeling...

Met mijn tussentijdse evaluatie heb ik alles kunnen bespreken met mijn begeleider van school. Deze heeft echt tijd voor mij genomen en ik heb heeel veel kunnen zeggen. Hij heeft veel duidelijk gemaakt voor mij, waardoor ik nu dus wel ongeveer wist wat ik nog moest doen om de stage een betere wending te geven.

Van de eerste momenten na die tussentijdse ben ik er direct ingevlogen. Ik heb de raad opgevolgd en gewoon gedacht "f*ck it- zo kan het niet voort - er moet iets veranderen"! En blijkbaar ben ik op de juiste manier voor mezelf veranderd.

Het tweede deel was ik me dus meer bewust van mijn rol als VPKe, ik lette op mijn houding en alle andere lichaamstaal. Ik liet patiënten hun verhaal doen zonder te veel inbreng van mezelf en ik wist hoe ik moest reageren op bepaalde misplaatste opmerkingen.

Ik wist de werking van de afdeling, stelde zelf dingen voor om te doen. Speelde 'Uno' met de patiënten. Ging boswandelingen maken met een paar patiënten (beste moment van heel de stage trouwens). 

Bon, uiteindelijk vond ik het dus nog spijtig dat de stage gedaan was. 

Niet voor het werk of mijn taak daar, maar voor de mensen dat ik daar heb leren kennen. De patiënten dus. Ik vond het afscheid toch moeilijker dan ik verwacht had. Ook omdat iedereen me wel "een goeike" vond... haha!