Ik ben geslaagd op al mijn examens dit semester!!!
Geweldig toch!!!!
En dat met zoveel minder stress. Natuurlijk heb ik tijdens de examenperiode wel afgezien van de stress, maar ik wil zeggen, minder als andere examenperiodes.
Ik ben weer diep gegaan, maar ik heb wel vaak een grens kunnen leggen. 'Gaat het niet meer, wel dan stop je nu.'
Ik heb me erbij neergelegd dat mijn mama weg gaat voor 2 maanden. Daarna zien we wel. Ze heeft ook gezegd dat ze pas na mijn laatste examen gaat vertrekken...
Mijn 2 examens van in december zijn goed gegaan
Kwa examens nu, ik zie het echt niet zitten....
Ik bedoel, ik heb zo geen motivatie. Ik leer heel hard, maar op een bepaald punt denk ik van 'ik kan het wel, zoals vorig jaar', en dan val ik -helemaal- stil!
Ik kan niet meer denken, laat staan nog nieuwe info studeren.
Ik heb zelfs, ik kan het amper geloven, niet veel stress.....
Ik denk dat ik op een heel foute manier bezig ben maar ik vind de moed niet om er iets aan te doen...
Zie me nu bezig.
Morgen 15h30 mijn eerste examen.
AFP3 nota bene.. En ik zit hier wat te tokkelen om mijn tijd te verdoen. Verkwisten.
Achteraf ga ik me dit ZO hard beklagen en dan ben ik weer boos op mezelf waarschijnlijk.
Ik denk dat ik het stilletjes aan het opgeven ben.
Sinds ik terug op school ben na de stage (25/11/19) heb ik het wel moeilijk.
Er komt ineens weer zoveel op me af, dat ik gewoon niet weet 'waar mijn kop staat'.
Voor meerdere vakken moeten we na elke les taken maken.
Het vak zelfzorg is extreem confronterend soms... Ook omdat ik me alleen maar verder voel wegslippen.
Er komen ook 2 examens aan in december.
En dan blok en grote examen (5) periode in januari.
Ik zie het allemaal even niet meer zitten.
Mijn faalangst en uitstelgedrag komt nu heel hard naar boven. En, na dat ik dan iets heb uitgesteld voel ik me er enorm schuldig over...
Het is precies een straatje zonder eind.
Ik heb gewoon schrik.. ik zit nu al zo diep, wat gaat dat geven in de kerstvakantie (blok) en de examens zelf....
Het feit dat mijn mama beslist heeft om vanaf nu een half jaar per jaar te emigreren naar Spanje zit me ook enorm dwars.
Ik weet dat het haar droom is en ik vind echt dat ze dat moet doen. Maar zij is de enige bij wie ik gewoon voor alles terecht kan.
Zij is ook de enige die, buiten ik en mijn partner, mijn zoon van school kan halen... Dus als ik les heb tot 18u, en de opvang is tot 18u, was zij diegene die Matteo van school haalde.. Nu zou mijn man dat dan moeten doen, maar als hij niet weg kan op zijn werk moet ik dan lessen missen om er op tijd te geraken.
Het idee alleen al geeft me enorm veel stress.
Ik weet niet hoe ik alles moet doen zonder haar. Vorig jaar was ze 3 weken op vakantie in mijn examenperiode van januari en ik verdronk al.
En ik word er dus gewoon heel slecht van als ik er aan denk dat ze binnenkort 6 maanden weg is.
Midden januari vertrekt ze voor 2 maand al. en dan komt ze een paar weken terug.
Deze opdracht bestaat enkel uit: Schrijf 1 zin over het laatste groepsgesprek.
Het groepsgesprek ging over reflecteren, wat ik er uit haal is dat, als je in een groep nuttig reflecteert, er meerdere oplossingen bestaan voor een probleem en dat je dan tot een beter doordachte oplossing kan komen door alle inzichten dat er geweest zijn.
Zo, 1 zin.. lange zin, waarschijnlijk heb je 4pogingen nodig om te lezen wat ik wil zeggen....
Eigenlijk valt mijn stage op te delen in 2 stukken.
Het eerste deel van een week een half en een tweede deel van een week een half.
Met als keerpunt mijn tussentijdse evaluatie.
Dus, de eerste week.
-RAAR-
Dat was hét woord, als iemand aan me vroeg, "hoe is je stage?" -- "Raar....." Ik kon het niet anders beschrijven!
Ik was -totaal NIET- mezelf.
Ik ben normaal redelijk sociaal, al zeg ik dat zelf... Maar hier durfde ik niet eens aan de verpleging te vragen om een glas water.
Ik sloot mezelf volledig af van alle verpleging. Ik had het gevoel niet gerespecteerd te worden en gewoon voor de leeuwen te worden gesmeten zonder enige voorkennis.
Bij de patiënten zelf was het iets anders. Daarbij voelde ik me wel op mijn gemak. Al had ik dus wel heel veel moeite om in te zien wat mijn 'rol' als verpleegkundige was... Ik deed gewoon babbeltjes met de patiënten en lachte heel veel. Maar ik snapte niet wat voor nut dat had. Ik voelde me EXTREEM nutteloos!!!
Als een patiënt een verkeerde opmerking gaf over iemand dan wist ik niet hoe ik moest reageren. Er waren géén verpleegtechnische taken. NIETS!
Ik kreeg vaak opmerkingen over dat ik me meer moest gedragen als VPKe, maar niemand vertelde me HOE ik dat moest doen.
Doordat we ook nog geen theorie over GGZ (Geestelijke GezondheidsZorg) of gesprekstechnieken diep genoeg gezien hadden voelde ik me dus heel die tijd super ONZEKER over ALLES.
Het enige leuke vond ik, de parameters nemen... En dat is eigenlijk het stomste jobje op een andere afdeling...
Met mijn tussentijdse evaluatie heb ik alles kunnen bespreken met mijn begeleider van school. Deze heeft echt tijd voor mij genomen en ik heb heeel veel kunnen zeggen. Hij heeft veel duidelijk gemaakt voor mij, waardoor ik nu dus wel ongeveer wist wat ik nog moest doen om de stage een betere wending te geven.
Van de eerste momenten na die tussentijdse ben ik er direct ingevlogen. Ik heb de raad opgevolgd en gewoon gedacht "f*ck it- zo kan het niet voort - er moet iets veranderen"! En blijkbaar ben ik op de juiste manier voor mezelf veranderd.
Het tweede deel was ik me dus meer bewust van mijn rol als VPKe, ik lette op mijn houding en alle andere lichaamstaal. Ik liet patiënten hun verhaal doen zonder te veel inbreng van mezelf en ik wist hoe ik moest reageren op bepaalde misplaatste opmerkingen.
Ik wist de werking van de afdeling, stelde zelf dingen voor om te doen. Speelde 'Uno' met de patiënten. Ging boswandelingen maken met een paar patiënten (beste moment van heel de stage trouwens).
Bon, uiteindelijk vond ik het dus nog spijtig dat de stage gedaan was.
Niet voor het werk of mijn taak daar, maar voor de mensen dat ik daar heb leren kennen. De patiënten dus. Ik vond het afscheid toch moeilijker dan ik verwacht had. Ook omdat iedereen me wel "een goeike" vond... haha!
Na een paar dagen kende ik al mijn patiënten op de ochtendroute al een beetje en wist ik al veel staan. Ik wist vaak al wat ze nodig hadden en wat ik moest doen.
Dit bracht mijn onzekerheid snel naar de achtergrond waardoor ik me goed in mijn vel voelde.
De namiddag en avond rondes gingen dan iets minder vlot omdat dat meestal nieuwe mensen waren.
Toch ging dat ook na een tijdje ook heel goed.
Op het einde van mijn drie weken vond ik het spijtig dat ik moest stoppen!! 3 weken is echt te weinig...
Ik denk dat ik wel nog eens een keuzestage in de thuiszorg zou willen doen. Misschien eens bij een ander bedrijf als dat mogelijk is om daar de werking te zien.
Alle vakken die ik tot hiertoe gehad heb zijn echt super interessant! (enkel Communicatie 2 en EBN 1 moet ik nog doen). Ik moet wel zeggen dat ik waarschijnlijk de enigste ben die er zo over denkt. (zeker bij gezondheidspsychologie...)
Zelfzorg: BESTE VAK OOIT -- Ging ik normaal voor beginnen lopen, maar na 5keer lopen geven mijn knieen het al op...
Dus ik ga -- mediteren -- haha! Mijn vriend verklaard me gek.. Maar ik zie het zitten! Ik heb nu 1 sessie gedaan en vond het wat te kort. We gaan wel zien wat het geeft zeker... Ik sta er in ieder geval wel voor open!
Gezondheidspsychologie: Waw! Mindblowing. Over hoe je mental state, en zelfs je karakter je eigenlijk lichamelijk ziek kan maken.... Voor mij is dit echt een eye-opener. Vierde hoofdstuk kijk ik vooral naar uit, gaat over stress en burn out... (herkenbaar....)
Psychopathologie: Of anders gezegd Psychiatrie, over de ziektes van de geest. Psychoses, depressies,... Interessant!
Ik moet zeggen, mijn zwakte als (beginnend, toekomstig) verpleegkundige. Ik heb schrik om de mensen pijn te doen... Dus dit wordt moeilijk voor mij. Ik weet dat bloed trekken bij mij echt moeilijk gaat... Dus ben ik bang om anderen daar pijn bij te doen...
Heelkunde: Wondzorg!! Geweldig interessant!!! Heel die les zie je op de ppt's vieze wonden en dan denk ik "cool" hahaha! Dat zie ik dan weer wél zitten om in de praktijk te doen.
Na 1 maand had ik zo al iets, "Kom, het mag beginnen, ik verdoe mijn tijd nu...." Als je op 4 jaar tijd, telkens 3 maand vakantie hebt?! Dat is verdorie 1 jaar!!! Ik zou 1 jaar vroeger afgestudeerd kunnen zijn (in de onmogelijke veronderstelling van nooit herexamens te hebben). 1 jaar!!
Ik ben wat ongeduldig. Ik wil het weer zo hard halen dat de vakantie te lang duurt.
Ik moet leren genieten..
Zelfzorg? Dat keuze vak moet ik echt hebben volgend jaar!!! Ik moet mijn stress leren onder controle houden, en gewoon alles van me kunnen afzetten. Leren écht genieten van het moment.
De internationale dagen, klinkt indrukwekkend,.. dagen,.. terwijl het maar een halve dag was! Spijtig, want het was héél interessant.
Na de algemene uitleg over sexual health van Dr. David Evans (wat heel interessant, leerrijk en plezant was) heb ik aan 2 workshops deelgenomen. De ene was Training nursing students in embodied professional compentence by Christina Valeur en de andere was Fundamentals in clinical communication by Mercedes Franco Hidalgo.
De eerste workshop was met de Deense Christina. Hier hebben we als studenten onder elkaar elkaar moeten leren.. aanraken Ik heb met mijn patiënten geen problemen om ze aan te raken op de juiste momenten (bedbad, schouderklopje, hulp bij wandelen,..), maar als andere studenten mij moeten aanraken wanneer het helemaal niet nodig is, vind ik dat blijkbaar toch niet zo fijn. Dat weten we dan ook weer
De tweede workshop was met de Spaanse Mercedes. Het ging daar over klinische communicatie, en een therapeutische band hebben met de mensen rondom je op het werk (patiënten, dokters, ). Hoewel het heel interessant was, was het eigenlijk vooral herhaling, maar ik heb er ook uit geleerd hoe belangrijk het is om je talen te kennen. De presentatrice was heel goed, maar ze kon zo slecht Engels dat het soms moeilijk was om haar te verstaan. En ik weet heel goed dat ze echt haar best deed, en ik deed mijn best om haar te verstaan, maar toch was het moeilijk om haar te volgen.
Wat ik ervan meeneem in mijn toekomst is eigenlijk gewoon blijven doen zoals ik bezig ben. Het enigste verschil is misschien dat ik meer moet durven vragen aan mensen hoe het met hun sexual health gesteld is.
Ik vond het wel een toffe namiddag, voor mij hadden het echt dagen mogen zijn, ipv een halve dag.
Ondertussen zijn we midden maart voorbij Ik heb nog veel momenten dat ik twijfel, maar ik denk dat het moet lukken. Het examen microbiologie zit er op, dus we hebben weer wat ademruimte voor de rest. Taken, wijsbegeerte, preventie, communicatie, VDI2, Leren,.. Het is echt te veel, zeker als ze zeggen dat volgend jaar nóg moeilijker gaat zijn, zie ik het niet meer zitten.
Maar het is echt wat ik wil, ik wil later mensen helpen en nuttig kunnen zijn. Ik wil ook echt geen bureaujob meer. Dus ik moet het doen. Ik vraag me soms af dat er nog mensen zijn die dezelfde struggle door gaan .
Ik vond de test wat speciaal. Ik vind dat er misschien maar 10 vragen worden gesteld, die dan telkens 10 keer op een andere manier geformuleerd werden. Ze waren vaak verwarrend vond ik. Als je niet goed las dan kon je zo een verkeerd antwoord geven.
In ieder geval, zo een test is ook moeilijk om op je algemeen leven toe te passen. Elke situatie is anders, elke persoon is anders. Het is niet omdat een persoon van een andere culturele afkomst komt dat die persoon daarom anders reageert op dingen. Of wij anders op die persoon. Ik vind dat het niet mogelijk is dat op papier te zetten. Real life situations, daar komt het op neer. Leven en laten leven, met respect iedereen behandelen en dan krijg je die respect ook terug.
Op stage waren er verschillende patiënten van een andere culturele afkomst. En ik heb met geen één cultuur (lees: persoon) een probleem gehad. Als je iedereen behandeld met respect dan komt dat ook gewoon terug. Iedereen is anders, maar dat heeft niet altijd met cultuur te maken. Zolang je kan relativeren is er toch geen probleem.
Ik pas me gewoon altijd aan aan de persoon voor mij. Misschien is dat de reden dat ik er nooit problemen mee heb.
Tweede semester Gisteren zag ik het weer even niet zitten. Zoveel dat we moeten doen . Ik zie niet goed wanneer ik het allemaal moet klaarkrijgen?! We hebben ook zoveel dagen les tot 18u Het zal heel tot aan de paasvakantie nog héél druk worden Maar we gaan ervoor!
Mijn stage is heel goed gegaan, met ups en downs, maar ik weet hoe ik de downs kan relativeren dus voor mij was het zeker geslaagd.
Op al mijn examens was ik er door. Wat voor mij bewees dat ik het toch aan kan, mits er alles voor in te zetten. Mijn huishouden stond op een laag pitje, maar dat heb ik achteraf in de lesvrije weken wel ingehaald! Mijn zoontje begreep het ook meer dat ik moet leren en kwam tijdens de blok wel vaak bij mij zitten en me helpen.
Ik ervaar deze test als een soort bevestiging van hoe ik me voel binnen de opleiding.
Ik ben heel gemotiveerd, maar mijn zelfvertrouwen ligt nog laag door mijn verleden. Ik heb vroeger een totaal andere richting gedaan en daar was het precies hoe meer ik leerde hoe lager mijn punten Dus daarom dat ik eerst nog een goede studiemethode moet vinden. Het is dan ook al even geleden Maar ik heb wel het gevoel dat dat aan het komen is.
Het klopt dat sommige vakken mij meer liggen als andere, maar ik denk dat dat voor iedereen wel zo is.
Bij het puntje concretiseren ga ik ook akkoord dat ze zeggen dat ik meer en meer uit mijn eigen wereld begin linken te leggen met de studie. Het gebeurd al vaak dat ik met mijn vrienden of familie over iets bezig ben en dat ik dan ineens de Latijns/Griekse benaming geef en de uitleg ervan. Tot ergernis van iedereen! Haha!
In het kritisch verwerken van informatie vind ik het moeilijk om na te denken over wat de docent zegt. Daarmee bedoel ik dat ik ervan uit ga dat de docent gelijk heeft, en dat ik daar dus geen twijfels over mag hebben. Wel leg ik de linken van de leerstof over de verschillende lessen. Bvb dat de maag bepaalde sappen aanmaakt, zien we zowel in anatomie als in voeding. En dat vind ik heel leuk, want in hoe meer lessen we iets zien, hoe beter ik het onthoud en snap.
Voor mij waren dit de belangrijkste puntjes uit de test. Ik vind het leuk dat de uitslag overeen komt met hoe ik me voel. Zeer gemotiveerd maar nog op zoek naar een goede studiemethode.
2 testen anatomie en 1 examen voeding verder. Het examen vaardigheden is voor volgende week maandag.
Het is.. héél moeilijk te combineren met mijn thuissituatie. Late uren thuis, nog naar de winkel, koken, huishouden, kindjes helpen hun huiswerk maken en dan nog zelf beginnen studeren Maar we blijven gaan! Ik hoop dat ik heel snel mijnen draai vind.
Als VDAB-student heb ik volgens mij een heel ander beeld over deze startdagen tegenover een normale student. (Hiermee bedoel ik de studenten dat net van het middelbaar komen.)
Voor mij is die kennismaking met de rest van de studenten niet echt nodig. Evenmin de spelletjes die we moesten spelen. Ik heb natuurlijk wel altijd meegedaan, het zou voor niemand leuk geweest zijn als ik tegen mijn zin of helemaal niet mee deed. Ik zag ook wel dat alle andere normale studenten het wél leuk vonden, wat het dan ook weer zelf leuker maakte voor mij!
Wat ik wel héél interessant vond waren de sprekers, vooral de vrouw met Parkinson heeft op mij een heel diepe indruk nagelaten! We zouden een manier moeten vinden dat ze Parkinson meer in de aandacht kan zetten.
Ik moest voor mijn zoontje s avonds wel naar huis gaan dus ik heb een deel van de activiteiten gemist. Ik vond het daardoor wel leuk om s morgens bij het ontbijt alle nieuwtjes te horen! De eerste echte vriendschappen en ook ruzies waren al een feit Alle drama, dat is niets meer voor mij.
Al bij al was het leuk, maar ik weet niet of het echt iets is voor de oudere studenten. Misschien had het voor mij beter geweest had ik een andere optie gekregen waardoor ik dichter bij huis was voor mijn gezin.
Goed, ik geef het toe, ik ben niet helemaal voor mezelf deze blog gestart.
Ik moet dit dus ook doen voor een vak binnen de opleiding. Dat vak heet TRIP, iets met zelfontplooiing...
Je kan aan mijn manier van spreken als ondervinden dat ik dat niet het leukste vak vind dat we hebben. Ik ben er eigenlijk gewoon te oud voor. Ik heb al een loopbaan van 8jaar achter de rug, weet wat ik wil, weet wie ik ben en wat mijn zwaktes zijn. Maar bon, het is verplicht dus doen we het maar mooi.
De blogberichten die ik vanaf nu dus begin met -VERPLICHT- zijn dus gewoon berichten, reflecties,.. die ik móést schrijven...
... En dat is eigenlijk het stomste jobje op een andere afdeling...
