Vandaag van mijn vrouwke de kans gekregen om een drietal uurtjes met mijn tweewieler op pad te gaan. Na een dik anderhalf uur tegen de wind in te beuken, in Kallo terecht gekomen. Wanneer Kallo achter me verdwijnt kom ik in een andere wereld terecht. Nieuwsgierig als ik ben, ben ik gaan freewheelen. Op verkenning in een wereld van water, dokken, containers, fabrieken, vrachtwagens en chemische geuren. Niet echt een gebied waar je aan denkt wanneer je gaat fietsen. Rare, aparte wereld, waar ik me niet echt in thuis voel. Ook een beetje onwezenlijk. Al dat industrieel gedoe, de drukte en anderzijds de prachtige polders langs de randen van de Antwerpse haven. Op bepaalde momenten kon ik me totaal niet meer oriënteren. Ik zag schepen, veel water, voelde me eigenlijk ingesloten en gevangen. Dan maar gekozen om in de richting van de vertrouwde koeltorens van Doel te rijden. Per ongeluk gestoten op de werken voor het Deurganckdok. Wat een enorme werf. Immens breed en diep. Gewoon gigantisch. Een tijdje met open mond blijven gapen. De koude snijdende wind won het na een tijdje van de zon en dus snel doorgereden. Via Kieldrecht naar Nieuwkerken Waas en Sint Niklaas getrapt, om eigenlijk later dan verwacht thuis te komen.
Vanmiddag de zetel opgezocht met net geen 250 km op teller. (dit weekend wel te verstaan) Gisteren sinds heel lang nog eens met Peter op schok geweest. Reuze plezant. Nog eens mogen ondervinden dat een 'oude' vos zijn streken niet verleerd. Wij, en vooral hij heeft me heel de tijd liggen jennen. Ik, de arme sukkelaar heb me echt moeten weren als een duivel in een wijwatervat.
Het feit dat je met twee onderweg bent doet veel. Ik train nooit zo goed alleen, ik kan steeds een tikkeltje meer met iemand anders aan mijn zijde. Te weinig karakter zeker!
Na onze gezamenlijke start in Mariekerke de luwte opgezocht. Dus al snel de winderige Scheldedijken verlaten en over Puurs, Tisselt, Leest Hombeek en Hofstade naar Mechelen gereden. Met een goed voelbare wind in de zijde naar Walem gefietst en van daaruit met de wind in de rug koers richting Bornem gezet. Andermaal mogen ondervinden dat de koude veel invloed heeft op mijn lichaam. Na de middag gaan supporteren voor mijn zoon. Tornooi op Wilrijk.
Zondag rond half acht vertrokken en de Paasviering gelaten voor wat ze was. De thermometer gaf -3 graden C° aan. Eerst iets meer dan een half uur alleen onderweg geweest, en daarna meer dan drie uur op pad geweest met de Snelvoeters. Verdorie serieus kou gehad het eerste uur. Ik was echt blij dat ze besloten hebben geen koffie te gaan drinken onderweg en gewoon door te trappen. Dikwijls moeten draaien en keren de kanten van Schoonaarde en de laatste 30 kilometer nog de wind in het nadeel gehad.
Nadien nog een stukje doorgereden met een plaatselijke renner. Sterke jongen zeg. Thuis mijn rugzak met kledij gaan oppikken en in zijn gezelschap verder gereden naar Walem. Met een zware rugzak op mijn rug, veel tegenwind en een niet te onderschatten versnelling (na 100 km) op de dijk langs het kanaal geraakt. Mijn compagnon ging sowieso niet helemaal tot in Walem doorrijden. Hij is onderweg huiswaarts gekeerd met een ploegmaat en daar was ik niet rouwig om. De pijp was uit. In tussentijd nog aangepikt bij enkele fietsers en nog een babbel gemaakt met een toffe fietsende papa van leerlingen op de school. Het laatste uur zonder zeveren veel tranen gelaten van de wind en de koude in mijn ogen. Bril vergeten.
Doodop bij mijn ouders aangekomen en moeten vernemen dat Boonen gevallen is in de aanzet van de ronde. Een echte domper voor me. Cancellara had vorig jaar zijn deel van de ellende, nu Boonen. Merde. Toch genoten van de koers en de magistrale overwinning van Fabian. Grote klasse, niet alleen de sportieve prestatie, maar ik vind ook de mens Cancellara een klassebak.
De pijn was snel verzacht wanneer ik mijn zonen enthousiast paaseieren zag rapen en proeven. Momenten om te koesteren.
Marijke blijft zoveel mogelijk binnen fietsen. Normaal gezien moeten we de komende twee weken de tijd vinden om op geregelde tijdstippen samen op pad te gaan.
Ikzelf zit met een beetje angst. Ben na inschrijving geloot voor de Amstel gold race cyclo.(13 april) Ik heb het gevoel dat ik er niet volledig klaar voor ben en dat ik erg ga afzien. We zien wel zeker.
Tijdens het drukke weekend slechts twee uur kunnen fietsen en met heel veel kou moeten huiswaarts keren.(smeltende sneeuw)
Zondag gaan eten voor Kom op tegen Kanker. Het women on wheels team schotelde heerlijke warme beenhesp voor in zaal Kloosterheide.
Heel lekker en een gezellige sfeer. Samen met mijn zonen gaan tafelen, het was plezant. Marijke was ziek.
De laatste dagen veel discussies met Marijke. Het is ver gekomen. Niks onoverkomelijk, gewoon over wie, wanneer mag en kan gaan fietsen.
Moet met de regelmaat van de klok passen, en dat valt zwaar. De steeds terug komende oneliner: 'Gij moet toch niet veel meer trainen, gij zijt dat al gewoon' geeft meestal de doorslag. Ja Marijke ga maar. Ver***me.
Vandaag teambuilding gehad met mijn dierbare collega's. Een fietstocht met opdrachten. Toch even op de fiets gezeten. Vanmorgen alleen een stuk van de tocht gaan verkennen. Moederziel alleen door het Blaasvelds broek gefietst. Wondermooi, zalig!
In de late namiddag met mijn 'uitziekende' zonen even in de tuin wat kunnen spelen en wat in de zon gezeten. Plezante boel.
Deze week zowel op dinsdag en donderdag met de fiets naar het werk gegaan. Samen iets meer dan vier uur gefietst. Dit weekend zal druk worden. Toneel op school, voetbal voor de kinderen, hier en daar een randactiviteit met het gezin en hopelijk samen met Marijke nog wat proberen te fietsen.
Zij trapt de laatste tijd haar uren binnen weg. Daar heb ik bewondering voor. Ik kan dat niet, ik ben dat op rollen fietsen binnen de kortste keren grondig beu. Anderzijds ben ik het toch meer en meer aan het overwegen om nog eens een extra inspanning te doen. Wanneer ik Frank gisteren zijn weer voor het weekend hoorde aankondigen zakte de moed me echt tot in het diepste van mijn schoenen. Sneeuw, ijskoude wind en misschien nog wat regen. Er zijn inderdaad veel ergere dingen, maar daar kan ik van vloeken. Ben het kotsbeu. Zou dringend eens een paar langere trainingen willen doen en dat is bij dit weer verre van ideaal. Bij nader inzien heb ik dit weekend wreed veel last gehad van de koude. De inspanningen wegen gewoon veel meer op je lichaam. Och ja, we zien wel.
Ze zullen de uren zon aan het opsparen zijn voor de komende vakantie. Zou zo graag nog eens met de kinderen gaan fietsen. Ze vragen er dikwijls naar. Ze willen hun wieleruitrusting nog eens showen. Ik krijg het ze niet aan hun verstand gebracht, dat het geen weer is voor korte mouwen en korte broek. Heb al met het idee gespeeld om ze te laten vertrekken en het eens te laten ervaren, maar ze zouden nog doorrijden ook denk ik.
Zondag wakker geworden van de gezangen van mijn jongste zoon. Slaap kindje slaap was het enige lied uit zijn repertoire. Zalig, zeker met de Kom op tegen Kanker slotshow in het achterhoofd. Het was zoals verwacht een heel confronterende show, maar in een heel positieve sfeer.
De ingesteldheid van de kinderen was formidabel, de kracht die de ouders uitstraalden bewonderingswaardig. Bijna 1,2 miljoen euro voor onderzoek naar de gevolgen van de ingrijpende behandelingen. Super!
Zondag voor de eerste keer gefietst met de 'Snelvoeters'. Was plezant kilometers malen, babbeltje doen en goed opletten in groep.
Net het geluk gehad om mijn drie gezonde zonen in hun bed te leggen. Donderdag naar de aangrijpende reportage van Koppen gekeken, en sindsdien nog maar eens het extra besef gekregen wat een zaligheid het is om gezonde kinderen te hebben. Het beeld van de kinderen op de kankerafdeling pakt iedereen. Grenzeloos respect voor het verplegende personeel dat iedere dag met de kinderen werkt. Ook de mensen van de ziekenhuisschool verrichten schitterend werk. Eigenlijk is dat iets wat ik ook doodgraag zou doen. Dat ik het werk zou aankunnen kan ik niet voorspellen, maar zou het wel willen proberen. Het moet mentaal enorm zwaar zijn, maar alleen al de gedachte van eventueel pretlichtjes te zien in de indrukwekkende oogjes van de kinderen moet een enorm gevoel geven. Hun dagelijkse 'sleur' doorbreken, ze een beetje gelukkig maken tussen hun vier muren, ze laten lachen,... De meeste gezonde kinderen beseffen spijtig genoeg niet wat een luxe dat is. Geen echte zorgen hebben, alles kunnen doen, naar de 'saaie school' kunnen gaan en zoveel meer.
De reportage was opnieuw een stimulans om geld in te verzamelen. Zeker omdat ze tegenwoordig al 75% van de kinderen kunnen genezen. Mits wat meer financiële inbreng moet dat misschien nog beter kunnen. Straks ga ik kijken naar de show van Kom op tegen Kanker. Elk jaar opnieuw een staaltje sterke televisie, doorspekt met aangrijpende getuigenissen en hoopgevende berichten in verband met het onderzoek en de genezing van Kanker.
Vandaag bijna vier uur door de provincies Antwerpen, Vlaams Brabant en Oost Vlaanderen gereden. Vertrokken in de Van Haelenstraat en met volle wind op kop naar Asse getrapt. Zware bedoening. Mijn gemiddelde snelheid lag gelijk met die van een bompa die zondag ochtend pistolets gaat halen bij de bakker om de hoek. Boven in Asse centrum een beetje kunnen profiteren van een zijdelingse wind en recht naar Affligem en daarna Aalst gereden. Via Moorsel in Gijzegem terecht gekomen en daar een stevige spurt moeten trekken. Twee loslopende Staffords hadden het niet op mij begrepen. Ze liepen op het fietspad en kwamen niet al te vredelievend mijn richting uit. Ik kon eerst niet weg, auto's op de baan, een brugleuning rechts van me. De bruine viervoeter kunnen ontwijken en daarna vol op de pedalen gaan staan, een haakse bocht moeten nemen en daarna richting horizon gevlogen. De beesten werden kleiner, mijn hartslag stilaan terug normaal. Gevaarlijk.
Langs de Dender recht naar Dendermonde getrapt en over Baasrode naar thuisbasis Bornem.
Moe maar voldaan fiets gepoetst en dan met de familie samen gezellig gegeten. Ga nu afsluiten, de show is net begonnen.
Ga je in België rond half maart met de vélo op trot,
dan zijt ge goed zot!!
Misschien een spreuk die ze bij de Bond Zonder Naam kunnen gebruiken voor hun kalender. Ze zien maar.
Gisteren en deze ochtend moet wikken en wegen. De auto en dan uren in de file staan of de fiets en even doorbijten.
Ik heb nog getwijfeld om van thuis uit 'te werken', maar ik vrees dat ik dat niet aan onze directeur verkocht kreeg. Het leek me anders wat.
Toch uiteindelijk voor de tweewieler gekozen. Tijdens het ochtendgloren de dijk enkel moeten delen met veel wind en sneeuw. Verder geen kat gezien, zelfs de konijnen gaven verstek.
Na een avond lekker tafelen, een ochtend supporteren in regen en wind toch nog op de fiets gekropen met Marijke.
Een beetje motregen en een nijdig windje hebben we moeten trotseren. Marijke had het eerste uur last van de wind op kop, maar kwam er stelselmatig door. Anderhalf uur samen op pad geweest en daarna nog drie kwartier alleen gefietst aan een pittig tempo.
Om half acht stond de wekker vanmorgen. Ging eens meerijden met de Snelvoeters in Puurs. Ik schrok me rot, sneeuw verdomme en nogal veel. Zonder al te veel na te denken terug even in bed gedoken. In de late namiddag even gaan fietsen. Het was een pak kouder dan de vorige dagen. Lek gereden onderweg (kou gehad) en na een uurtje of twee terug thuis gekomen. Rustig het weekend afsluiten en op naar een nieuwe week.
Echt genoten van de eerste lentezon. Als ik even goed rond keek, was ik niet de enige. Fietsers, wandelaars, joggers of gewoon mensen zittend langs de dijk met het aangezicht steevast richting zon.Ook de beestjes werden geprikkeld door de warme stralen. Gisteren voor de eerste keer gratis insectenvlees binnen gekregen tijdens het fietsen en vandaag bij een rondje joggen in huppelpas moeten slalommen tussen de trekkende padden. Ze zijn echt massaal op tocht. Tijdens het fietsen ook verschillende koppeltjes eenden gezien. Spijtig genoeg ook kennis moeten maken met de keerzijde van de medaille. Dinsdagochtend zag ik een groot dier rondjes lopen op een splinternieuw stuk weg. Het was een nijlgans, dat rond zijn net overreden partner aan het stappen was. Het dier maakte veel lawaai en ging telkens weer kijken naar het dode dier. Zielig.
Het zijn maar beesten, maar er zat verdomd veel emotie in het geluid en de bewegingen van de prachtige gans.
Marijke heeft gisteren nog een deftige tocht gemaakt van om en bij de 3 uur. In het gezelschap van Gitte. Ben ze even tegemoet gereden om me te vergewissen van de trainingsintensiteit. Aan de graad rood van hun hoofden te zien zat dat goed. Na enkele minuten wijselijk besloten om alleen op pad te gaan. Nog intens genoten van het fietsen en vooral de deugddoende zon.
Eindelijk, het zonnetje is paraat. Het was zalig vertoeven in de zon.
Dit weekend heeft Marijke op zaterdag indoor gefietst. Door allerlei omstandigheden kwam ze er niet meer toe om overdag te fietsen.
Ikzelf ben zaterdag eerst naar de voetbalwedstrijd van Robbe gaan kijken en heb me daarna gestort is een wisselwerking tussen mijn zetel, een stoel en terug de zetel. Ziekskes. Hoesten, moe en veel snot en slijmekes. Weet mij te herinneren dat wanneer baby's slijmen hebben ze liefelijk op de rug worden getikt, waardoor alles los komt te zitten. Niemand die mijn rug onder handen heeft genomen. Dus binnen gebleven, met alles blijven zitten en goed gerust met hoop op beterschap.
Zondag heb ik alle moed bijeen gesprokkeld en ben 2 uurtje weggeweest met de fiets. Met de nadruk op weggeweest. Er was niet echt sprake van vlot fietsen. Vandaag moet ik trouwens de mensen van Natuurpunt op de hoogte brengen, dat ze niet moeten panikeren dat de naaktslakken aan het ontwaken zijn langs de Scheldedijken. Ze zijn na het wakker worden niet terug naar hun schuiloorden gevlucht, door de voorbijrazende hordes felgekleurde wielertoeristen. Nee, alle slijmen aldaar heb ik persoonlijk geproduceerd. Ga het niet al te plastisch maken, maar het was niet normaal die stroom snot. Het was één van de weinige ritten waar ik niet echt van genoten heb.
Vandaag rustig met de wagen naar school gereden, om morgen met de fiets te kunnen rijden en van het ochtendgloren te genieten.
Een deel van mijn trip naar school kan ik reeds terug in het daglicht afwerken. Altijd leuk om zo wat meer te zien dan een straal wit ledlicht en een rood flikkerlicht. Nu kan ik 's morgens terug de buizerds spotten in de bomen, een vos in de weide en waarschijnlijk binnen dit en een paar weken dozijnen jonge, wild heen en weer schietende konijnen.
Het is druk. Gezin, school en af en toe nog wat kilometers wegtrappen in de koude. De eist zijn tol. Moe en een 'snotvalling'.
Het fondsen werven loopt vlot (ongeveer 4500 euro ), het plannen van het fietsen in combinatie met het gezin is andere koek. Puzzelen geblazen. Dit jaar moet ik ook rekening houden met de vrouw die wil gaan trainen. En rekenen er maar op dat ze het doet. Ze is echt gedreven. Dus minder tijd voor mezelf, want er moet iemand bij de kindjes blijven. Samen fietsen is iets voor zaterdag middag, als de 2 oudsten naar de jeugdbeweging zijn.
Woensdag zijn we er beiden apart op uitgetrokken. Marijke is de Netedijken gaan verkennen (zonder te vallen dit keer), ikzelf ben naar Holsbeek gefietst, langsheen de Leuvense vaart. Het was aardig fris. Dinsdag spreken ze van zon. Wat was dat ook al weer. Een gele bol, die warmte geeft. Ik ben benieuwd!
Ik weet van mezelf dat ik een gevoelige antenne heb in verband met alles wat met kanker te maken heeft. Toch blijft het me verbazen hoe je week na week toch weer te horen krijgt hoeveel mensen ermee te maken krijgen. Spijtig ook weer deze week. Mijn drive om centen te verzamelen voor het onderzoek blijft hierdoor maar aanwakkeren. Ook bij mijn vrouwke is dat goed voelbaar.
Heb de laatste dagen al meerdere keren gevraagd of zij eens iets gaat schrijven, maar het draait telkens uit op een njet. Ze ziet dat niet echt zitten.
Geen nood, zal mijn best doen de blog te voorzien van de nodige gevarieerde (hopelijk, want niet makkelijk) schrijfsels.
Ik zou heel graag eens iemand overtuigen om een getuigenis neer te schrijven over zijn of haar gevecht tegen kanker, want ik denk dat we soms nog niet half beseffen wat dat met zich meebrengt.
Morgen ochtend eerst nog wat taxi spelen voor de boys en daarna aan de hoeveel snot in neus en omstreken bepalen hoelang ik ga fietsen. Geen nood, er was al iemand serieus onder mijn duiven aan het schieten met de woorden: Dat is niks dat je wat ziekskes bent suske, leg u maar op de zetel, ik zal wel gaan fietsen. Dat komt aan. Zo makkelijk worden fiets uren niet afgegeven. Er zullen veel snottebellen moeten vloeien vooraleer ik thuis blijf.
Eigenlijk was het geen weer om een hond door te jagen. Blij was ik dan ook om zaterdag zonder schuldgevoel te kunnen binnen blijven. Ik moest rusten, met de inspanning van zondag in het vooruitzicht. Lekker koers gekeken en duidelijk gezien dat ook de profs last hadden van de koude.
Geen roekeloze inspanningen maar berekende acties, die zorgden voor een grotendeels saaie koers. Ben na het zien van de wedstrijd een beetje gerust gesteld over de vorm van Tom Boonen. Ik denk (hoop) dat het goed komt tijdens de topklassiekers.
Marijke heeft dit weekend gepast. Te koud en zondag te gevaarlijk om te fietsen. Ze zal de schade wel inhalen.
Zondag vloekend opgestaan. Sneeuw en wind. Waarschijnlijk afzien geblazen. Dat hoort erbij. Zal me maar goed inpakken.
Jim kwam me ophalen. Luxe. Zonder enige vorm van stress naar een wedstrijd toeleven. Nog een plezante babbel in de wagen en dan de nummers gaan afhalen. Nummers 208 voor Jim en het nummer 46 was de mijne.
Alle materiaal in orde brengen en nog even enkele stukjes van het parcours verkennen met de mtb. Dat verliep allemaal vlot. Alles lag er nog min of meer prima bij.
Dan alle materiaal naar de wisselzone brengen en nog even loslopen.
Twee uur stipt start. Ruim tweehonderd deelnemers knallen langs het strand het asfalt op voor een ronde van 3,1km lopen. De hartslag lag meteen erg hoog. Niet volgens planning, maar geen tijd om te rusten of na te denken. Lopen.
Terug het mulle zand door en recht naar de bike. Wisselen van schoenen, helm op en vlammen. Het was dan moeilijk rijden. Weinig grip met de banden en de wisselende toestand van de omloop .De bevroren ondergrond werd nu stilaan pap.
Iets meer dan 21 kilometer mountainbiken stond op het menu.
Het begin was moeilijk. Zware benen en zeer weinig plaats om in te halen. Maar geen nood, blijven gaan.
Redelijk vlot het fietsgedeelte kunnen afsluiten. Loopschoenen aan en nog iets minder dan een kwartier afzien.
Doodop onder de aankomst boog gelopen en best tevreden. Al moet het nog een pak beter kunnen. Plaats 54.
Niet echt meer moeten gaan lopen zal een verlossing zijn voor me, enkel focussen op het fietsen. Mijn aandacht verdelen over twee sporten is moeilijk voor mij. Toch vond ik het reuzeleuk, weer een ervaring rijker, en Jim beter leren kennen. Echt toffe gast.
Gisteren ben ik nog enkele uurtjes op de baan gegaan. Vandaag is Marijke op pad geweest. Ik denk dat ze de drive te pakken heeft.
Het is voor mij zeer plezant om zien dat ze zelf initiatief neemt om te gaan fietsen, zeker in deze koude. Ze begint de kilometers vlot weg te trappen. Enkel het afstappen gebeurt nog niet op de reguliere manier. Links losklikken en rechts omvallen is niet de standaard.
Geen lichamelijke schade, dus we kunnen erom lachen. (ik toch)
Donderdag en vrijdag nog twee keer rustig om pad gaan en zaterdag misschien samen.
Alhoewel ik daar sterk mijn twijfels over heb. Denk dat de lokroep van de koers het zal halen. Openingsweekend van het Belgische wielerseizoen.
Best spannend voor mij. Hoe zou het gesteld zijn met de conditie van mijn wielerheld Boonen?
Zeker met de duatlon van een dag later, denk ik dat ik ga passen.
Deze week krokusvakantie gehad en behoorlijk wat kunnen fietsen. Vorige zaterdag meteen de koe bij de hoorns gevat. Vanuit de thuisbasis richting Halle gefietst en daar bij een tussenstop domweg mijn route gewist op de gps. Ik moet snel werk maken van een fietsbril op sterkte. Ben stilaan zo blind als een mol zonder bril. Geen nood, simpelweg het thuisadres ingeven en we komen er wel. En inderdaad, ik ben thuis geraakt. Maar hoe? Dat ding stuurde mij dwars door Brussel, langs de Nationale bibliotheek, Brussel Centraal en heel symbolisch door de Koningsstraat. Daar ligt de hoofdzetel van de Vlaamse liga tegen Kanker. Die trip door Brussel was een hel. Tramsporen, drukte, roekeloze bestuurders en veel medemensen die het niet echt op fietsers begrepen hebben. Met de nodige omzwervingen langs het kanaal naar huis gereden. Meer dan 120 km in de benen. Meteen de instellingen van de gps aangepast. Dit zal me niet meer gebeuren.
Zondagochtend van het vrouwke de mogelijkheid gekregen om de rust op te zoeken met de fiets. Naar de Nederlandse grens getrokken en in alle rust iets minder dan 80 km bijeen gefietst.
Dinsdag naar zee gefietst om mijn mama een gelukkige zestigste verjaardag te wensen. Het was aardig koud en bovendien veel wind. Sommige stukken was het hard trappen om er de snelheid in te houden. Heb gekozen om via Hulst, Terneuzen, Oostburg en Cadzand naar Zeebrugge te fietsen. Zelfvoldaan met meer dan 120 km achter de kiezen ons mama drie dikke kussen gegeven. 's Avonds lekker gegeten, met mijn ouders, schoonouders, broers, enkele vriendinnen van mijn moeder en mijn twee oudste zonen. Later op de avond fiets in de wagen gepropt en veilig thuis gebracht door mijn schoonouders. Merci. Op vrijdag nog wat kilometers gemaakt en genoten van enkele zonnestralen.
Zaterdag was het dan zover, eindelijk de eerste gezamenlijke trip met het vrouwke. Vertrokken thuis en meteen voorzien van de nodige nattigheid. Smerig weer. Nat en koud. Maar we beten door. Langs Klein Willebroek naar Heindonk gereden en via Willebroek met enkele omzwervingen naar Hingene gereden. Goed voor iets minder dan 40 km. In Ruisbroek nog een foto laten nemen van ons beiden, voor de blog en de website van de 1000 km. Het was ondanks het weer echt plezant, genoten maar wel kou geleden. Daar moet ik tegen volgende tocht iets op vinden.
Volgende week doe ik mee aan een duathlon en vandaag was het generale repetitie. In Bloso domein Hofstade gaan trainen met Jim. Reuze. We waren bij het krieken van de dag al rond de vijver aan het lopen en fietsen. In het begin geen kat gezien.Mooie omgeving en mistig.(ik had een foto moeten nemen, maar de routine is er nog niet)Mythische omstandigheden en schitterend gezelschap. Een beetje lachen en zwanzen en tegelijkertijd goed trainen. Zalig. Met de fiets naar huis gereden met een zwakke wind in de rug.
Deze week nog wat fietsen en lopen, maar op het gemak. Wil zondag in orde zijn.
Zoals jullie in mijn motivatie hebben kunnen lezen gaan mijn vrouw en ik deelnemen aan de 1000 km van Kom op tegen Kanker.Wij gaan samen 5000 euro startgeld verzamelen (voor wetenschappelijk onderzoek) en ik ga mijn blog terug bijhouden. Het is de bedoeling onze fietsavonturen zo goed en zo kwaad mogelijk weer te geven, alsook alles wat te maken heeft met acties en gebeurtenissen in verband met de duizend kilometer.
Denk jij dat deze blog iemand kan boeien, aarzel dan niet hem door te sturen. Ik hoop dat veel mensen plezier beleven aan het lezen van deze blog.
Gisteren mogen langs gaan in de Brantano vestiging in Mechelen. Het hele team bezorgde me een cheque van 250 euro. Tevens komt er nog een zeer mooi bedrag bij van de voetmassages. Heel hartelijk bedankt allemaal voor jullie inzet, steun en enthousiasme. Deze week nog meer dan 800 euro gestort van kaarsen.
