|
Als je van plan bent om heel binnenkort in een
vliegtuig te stappen, kan je misschien beter niet verder lezen
Ik ben dus net terug van Barcelona waar M en
ik sinds woensdagavond een fantastische tijd hebben beleefd. Ik heb weer heel
wat inzichten gekregen en ik kan u vertellen: Herbalife is een fantastisch
bedrijf! Maar dat wist ik al en daarover gaat het nu niet.
Na een vlekkeloze heenreis en een perfect
verblijf, verwachtte ik dat ook de terugreis op rolletjes zou lopen, maar niet
dus. Het begon eigenlijk al met de taxirit naar de luchthaven, blijkbaar hadden
we een ex Formule1-piloot die iets te bewijzen had als chauffeur. We waren
helemaal niet gehaast ofzo, en toch vond hij het nodig om aan een rotvaart door
Barcelona te scheuren, ik denk dat ik niet overdrijf als ik zeg dat dit met
gierende banden was (zo was er bvb aan een never ending bocht waar je maar
30km/u mag en die hij aan een billen toeknijpende 120 nam
). We waren uiteraard
opgelucht om zonder brokken en in een recordtijd de luchthaven te bereiken,
maar hoe konden we voorzien dat dit niet de enige keer zou zijn dat we die dag
voor ons leven gingen vrezen (ja ik maak het een beetje dramatisch, spannend
he!)
Even flash forward nu naar het vliegtuig. We
waren al met vertraging opgestegen vanwege het slechte weer, maar behalve de te
verwachten turbulentie was daar eigenlijk niet veel van te merken.
Tot we Brussel naderden.
Ik ben geen pretparkheld, laat ik je dat
alvast vertellen. Ik vind het nogal essentieel dat mijn ingewanden op hun
plaats blijven zitten en mijd dus roller coasters en snelle karren. Ook met
turbulentie heb ik het niet zo.
Het werd snel duidelijk dat het heel hard
waaide in Brussel, het vliegtuig schokte en schommelde en mijn maag begon zich
te roeren. Even later bevestigde de gezagvoerder dat we een half uur later
zouden landen en eerst nog boven Brussel moesten cirkelen, dit vanwege de extreme
wind, zo bleek. Ik kan u verzekeren dat dat cirkelen geen prettige ervaring
was, stilaan begonnen er mensen kotszakjes boven te halen. Uiteindelijk voelde
ik dat het landingsgestel werd uitgeklapt en opgelucht dacht ik dat het nu wel
niet meer lang zou duren. En inderdaad, de grond kwam dichter en dichter. En
hoe dichter de grond kwam, hoe heviger het vliegtuig begon te schudden, het
vloog op een gegeven moment zelfs plots naar rechts, puur door de wind, ugh
vreselijk. En toen, eindelijk, toen ik dacht dat we niet meer harder konden
gaan schudden en toen er links en rechts een gilletje werd geslaakt (ja, ook
door ondergetekende) en we bijna konden landen, gebeurde het
De motoren begonnen te loeien en het vliegtuig
gooide zijn neus omhoog en schoot met de vlam in de pijp omhoog! Omhoog? Ja,
omhoog!
Weg landingsbaan, weg huizen, op een paar
seconden zaten we opnieuw in de wolken met de rug in de stoel gedrukt en gingen
we hoger en hoger. Ik kan je vertellen, als er op dat moment niemand
(stewardessen, gezagsvoerder,
) zegt wat er aan de hand is, dan begint het wel
raar te kriebelen in je buik. Mijn voornaamste idee was: wie gaat A van school
halen als wij er straks niet staan? Ja, echt, zon dingen gaan dan door je
hoofd. Het was ook niet bemoedigend om te zien dat de dame links voor mij begon
te hyperventileren.
Minutenlang wisten we niet wat er gebeurde,
tot uiteindelijk de gezagvoerder opnieuw door de intercom klonk om het volgende
te melden: tijdens de landing had de elektronica van het toestel aangegeven dat
de landing zou mislukken (!! Dank u elektronica) en daarom had de piloot dus
keihard terug opgetrokken, can you imagine? Maar, eindigde hij met een
positieve noot, we gaan het binnen een paar minuten nog eens proberen.
Allright!! Weer cirkelen!! En weer werd er
naar de kotszakjes gegrepen en weer gingen we van links naar rechts. En
uiteindelijk werd de landing opnieuw ingezet, man man wat heb ik zitten duimen
toen!! Maar zoals je wel kon vermoeden, is het de tweede keer dus wel gelukt.
En weet je wat? Ik heb een hekel aan mensen die applaudisseren in een
vliegtuig, maar deze keer hebben we met zijn allen een staande ovatie gegeven
aan de piloten.
En ik denk dat ik nog het hardst van iedereen
heb geklapt.
|
