Het is hier al enkele dagen wat stilgevallen, en dat heeft alles te maken met in te halen slaap en zo. Maar! Nu zijn we terug, en hoe! Zaterdagavond (om een uur of zeeeven) ben ik naar Clouseau geweest en enkele bedenkingen bij dit evenement wou ik u natuurlijk niet onthouden. Want al ging mijn adoratie voor Koen Wauters niet zo ver als bij sommige anderen (die zichzelf al op de cover van de boekskes zagen staan met Koen en alsmaar meer baby's), de eerste cassette heb ik toch behoorlijk grijsgedraaid. Hoezo? Jaja, hoezo. En toen ik in't vijfde zat en we kwamen terug van de bosklassen, toen zongen we keihard "Loop naar de maa-aan" mee, en toen kwamen de leerkrachten reclameren. Dat moet zowat het toppunt van rebellie in onze lagere schooltijd geweest zijn. Dus ja, Koen, we hadden toch een band. En móest je een aanzoek gedaan hebben, 'k zou het in elk geval overwogen hebben. Ondanks duetten met Ingeborg, wilde verhalen over allerlei liefjes en je compleet foute kapsel en kledij.
De populariteit van de tweede CD (mijn eerste schijfje toen!) was een veel korter leven beschoren, want de concurrentie van NKOTB bleek té zwaar. En zeker toen je zelf begon te zingen "Geef het op", Koen, heb ik dat braafjes gedaan. Na de rebellie van het vijfde studiejaar hadden al die jaren groene Sint-school toch een heilzaam effect gehad op mijn gehoorzaamheid. Eventjes.
En nog later kon een nieuw nummer mij occasioneel wel eens bekoren. De eerste plaat werd in mijn ogen echter nooit meer geëvenaard. Ik kan ze overigens nog steeds bijna foutloos meezingen, zo blijkt. Zo komt het dat ik me zaterdagavond goed vermaakt heb. Het kwam wat moeizaam op gang, maar naar het einde toe herbeleefde ik de euforie die mij vroeger overviel toen ik, het hoongelach van mijn broers dapper negerend, naar Tien om te Zien keek. Maar ik dacht er meteen bij dat de podiumprésence van mijn echtgenoot minstens even adembenemend is. En dat al die baby's op de cover van den Dag Allemaal nog niet half zo mooi en lief zouden geweest zijn als ons kleintje.