Het is hier al enkele dagen wat stilgevallen, en dat heeft alles te maken met in te halen slaap en zo. Maar! Nu zijn we terug, en hoe! Zaterdagavond (om een uur of zeeeven) ben ik naar Clouseau geweest en enkele bedenkingen bij dit evenement wou ik u natuurlijk niet onthouden. Want al ging mijn adoratie voor Koen Wauters niet zo ver als bij sommige anderen (die zichzelf al op de cover van de boekskes zagen staan met Koen en alsmaar meer baby's), de eerste cassette heb ik toch behoorlijk grijsgedraaid. Hoezo? Jaja, hoezo. En toen ik in't vijfde zat en we kwamen terug van de bosklassen, toen zongen we keihard "Loop naar de maa-aan" mee, en toen kwamen de leerkrachten reclameren. Dat moet zowat het toppunt van rebellie in onze lagere schooltijd geweest zijn. Dus ja, Koen, we hadden toch een band. En móest je een aanzoek gedaan hebben, 'k zou het in elk geval overwogen hebben. Ondanks duetten met Ingeborg, wilde verhalen over allerlei liefjes en je compleet foute kapsel en kledij.
De populariteit van de tweede CD (mijn eerste schijfje toen!) was een veel korter leven beschoren, want de concurrentie van NKOTB bleek té zwaar. En zeker toen je zelf begon te zingen "Geef het op", Koen, heb ik dat braafjes gedaan. Na de rebellie van het vijfde studiejaar hadden al die jaren groene Sint-school toch een heilzaam effect gehad op mijn gehoorzaamheid. Eventjes.
En nog later kon een nieuw nummer mij occasioneel wel eens bekoren. De eerste plaat werd in mijn ogen echter nooit meer geëvenaard. Ik kan ze overigens nog steeds bijna foutloos meezingen, zo blijkt. Zo komt het dat ik me zaterdagavond goed vermaakt heb. Het kwam wat moeizaam op gang, maar naar het einde toe herbeleefde ik de euforie die mij vroeger overviel toen ik, het hoongelach van mijn broers dapper negerend, naar Tien om te Zien keek. Maar ik dacht er meteen bij dat de podiumprésence van mijn echtgenoot minstens even adembenemend is. En dat al die baby's op de cover van den Dag Allemaal nog niet half zo mooi en lief zouden geweest zijn als ons kleintje.
18-12-2007 om 00:00
geschreven door Leen
16-12-2007
Champagneee!
Hoera voor mezelf! We zitten bijna aan de 1000 bezoekers!
16-12-2007 om 00:00
geschreven door Leen
15-12-2007
Hoe eet ik een sandwich met geitenkaas? - door Ayame
1. Pulk zoveel mogelijk van de geitenkaas van de sandwich en lik die van je vingers. 2. Duw daarna de open sandwich verticaal tegen je gezicht, zodat je gezellig vol geitenkaas hangt. 3. Probeer vervolgens de sandwich volledig in je mond te proppen. 4. Neem op aanraden van mama en papa een normale hap van je sandwich (saai). 5. Applaudiseer voor jezelf dat je zo flink een hap hebt genomen. Vergeet hierbij dat je de sandwich nog vasthebt, zodat ook je handje nu vol geitenkaas hangt.
15-12-2007 om 10:16
geschreven door Leen
14-12-2007
One of those nights.
Het plan was: vroeg gaan slapen, want we waren moe. Maar rara, welk klein lief dictatortje stak daar op slinkse wijze een stokje voor? Juist ja. Toen het interval-huilentierenbrullen na een uur nog niet was opgehouden, is papa maar op de kamer van ons spookje gaan slapen. Op een harde zetel. Lief is ze dan, hoor. Zit ze met haar puppy-oogjes te kijken naar je.
14-12-2007 om 09:29
geschreven door Leen
12-12-2007
Chocoholics.
Joehoew, vrouwenavond vanavond! Concept: veel babbelen. Veel chocolade. Vooral veel chocolade.
12-12-2007 om 00:00
geschreven door Leen
11-12-2007
Expo à l' improviste.
Mijn ouders hadden dan wel geen voortuin, maar zij gebruikten de vensters van de benedenverdieping als kleine expositieruimte. Mijn moeder hing haar gedichten voor het raam. Mijn vader, de man die niets weggooit (als je tijdens een telefoongesprek wat droedels op een vodje papier zet, vind je die de volgende dag terug aan een punaise aan de muur), zette een beeldje, een tekening, reclame voor Luxaflex, een mooi stuk glas, een naambordje van een wildvreemde of een stukje krant in de etalage. Mooi was dat.
11-12-2007 om 22:55
geschreven door Leen
10-12-2007
Jardin d' artistes.
Voortuintjes, die vind ik heel fascinerend. Dat wist u vast niet, en mogelijks interesseert het u helemaal niet, maar ik ga er toch lekker over schrijven. Gnap gnap. Als ik etnische kunst had gedaan, had ik beslist mijn thesis over voortuintjes in Vlaanderen gemaakt (en Mariagrotjes in de tuin natuurlijk, maar da's ook wel een beetje omdat we er nu zelf eentje hebben). Net als het het interieur weerspiegelt de voortuin een beetje de inborst van de bewoner, met dat verschil dat een voortuin eigenlijk louter een visitekaartje naar de buitenwereld is. Je gaat niet effe gezellig in de voortuin zitten, of zo. Je probeert wél buren, kennissen en zelfs onschuldige passanten te overtuigen van je tuinierskwaliteiten, je goede smaak voor bucolische beeldhouwwerkjes of je talent om vijvers aan te leggen. Net dat maakt een voortuin in mijn ogen zo geweldig. Wat mensen allemaal uitvinden zeg. En ook: wat ze allemaal niet uitvinden. De typisch Vlaamse braafheid van een wijk vol fermettes en pastoriewoningen en een piekfijn verzorgde voortuin.
In dat opzicht vind ik het dus wel jammer dat we geen voortuin hebben. We hebben er ook nooit één gehad (die van mijn ouderlijk huis zou er gegarandeerd knotsgek uitgezien hebben, met originele kunstwerken, klaprozen en korenbloemen of allerlei vergeten voorwerpen). En ook nu denk ik soms "mocht ik een voortuin hebben, ik zou dàt erin zetten". Maar ik ben ook wel blij dat we er geen hebben. De druk! de stress! Dààr ontsnappen we toch maar mooi aan.
Beastiegirl
