|
Maandag was het weer wasdag voor mij en Kimberly (aangezien dat onze vrije dag is in de week). De lucht zag er weer opvallend donker uit, we besloten het er toch maar op te wagen. Gelukkig bleef de regen uit en kon de was voor één keer tot s avonds blijven hangen. Het is toch altijd zweten wanneer we alles moeten uitwringen, afspoelen om dan opnieuw uit te wringen en op te hangen. Leve de wasmachine!! Spijtig genoeg was de was nog niet helemaal droog wanneer we gingen slapen. Onze kamer werd dus weer omgetoverd in een marktje waarbij elk vrij plaatsje benut werd om alles te kunnen laten drogen, zodat het niet weer zou stinken (zoals de eerste keer). xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
We beginnen stilaan gewoon te worden aan de beesten. Al is het toch altijd nog even verschieten wanneer er plots een kakkerlak uit de kast vliegt als je de deur opendoet of wanneer er een grashopper (lijkt op een reuzensprinkhaan) uit een broekspijp springt wanneer je de was aan het opplooien/ophangen bent.
Ook lopen er af en toe kippen in de keuken, maar voor de rest valt het goed mee van het ongedierte ;)
Dinsdag was weer een doordeweekse schooldag. Het lesgeven bevalt me nog steeds heel goed. Ook al is het niveau van de leerlingen niet te vergelijken met België, ze zijn hier een stuk gemotiveerder. Ik krijg steeds meer leerlingen in mijn klas, dus dat is een goed teken, denk ik!
Wanneer we dinsdag terugkwamen van school werden we alweer overvallen door een niet te vermijden regenbui. We werden opgepikt met de auto zodat we toch droog thuis konden geraken, maar wanneer we binnen wouden lopen via de poort bleek deze op slot te zijn. Daar stonden we dan, luid bonkend op de poort, ondertussen al kletsnat. Er was geen ontkomen aan! Ongelooflijk hoe het weer hier van de ene seconde op de andere kan omslaan!
Ook onze visa (op onze internationale paspoorten) hebben we deze week in orde gebracht. Doordat we bij onze aankomst in Zambia op de luchthaven een stempel hadden gekregen die slechts voor een maand geldig was moesten we nu dus terug naar de immigration. We moesten bewijzen dat we niet betaald werden voor onze stage en pas dan mochten we nog wat langer blijven. Na lang wachten, van her naar der gestuurd te worden, kunnen we nu toch met een gerust hart tot 21 april (officieel zelfs tot 27 april) in Zambia blijven!
Voor de rest hebben we een (relatief) rustig weekje achter de rug. Vrijdagochtend (gisteren dus), zeiden we nog tegen elkaar: we zullen niet veel spannende dingen te vertellen hebben op onze blog dit weekend. Onze woorden waren nog niet koud of het avontuur begon alweer.
Vrijdag was sportdag op Bwacha High School! Dit nemen ze hier wel serieus, sporten is hier heel belangrijk op school. Met het leger, EHBO, leerkrachten, leerlingen,jury,
alles erop en eraan!
De enige sport die werd beoefend was lopen (met al zijn variaties). Ook de leerkrachten mochten het eens opnemen tegen elkaar. Ik ben derde geëindigd bij de 100m voor vrouwelijke leerkrachten. Ik was best trots op mijn prestatie!
De competitiegeest is hier meer dan aanwezig. Alle leerlingen zijn bijzonder gemotiveerd en iedereen wil winnen.
Het was bloedheet die dag, wat niet gezond is om dan de ziel uit je lijf te lopen! Gevolg? De EHBO-dienst (let op de aanhalingstekens!) was overbevolkt. Constant werden er leerlingen afgevoerd. Wanneer wij dan een kijkje gingen nemen in de EHBO-klas waren we echt verontwaardigd. Ze hebben hier niks van middelen, zijn allesbehalve opgeleid om de eerste hulp toe te passen, laten mensen die flauwgevallen zijn (en zo waren er veel!) gewoon liggen in de hoop dat ze snel wakker zullen worden.
Kimberly heeft een cursus EHBO gevolgd dus zij probeerde hen wat basiskennis bij te brengen (zoals: dat je de benen omhoog moet leggen bij iemand die flauwgevallen is).
Resultaat: 3 leerlingen moesten naar het ziekenhuis. Bij twee hiervan zijn we zelf mee geweest (aangezien de sportdag ten einde was gelopen). Alweer een bewijs voor ons hoe verschillend Zambia is wanneer je het vergelijkt met België.
De ziekenhuizen zien er verschrikkelijk uit.
We stopten eerst in het eerste ziekenhuis (het ene meisje had een blijvende kramp in haar been en kon niet stoppen met wenen van de pijn, het andere meisje was amper bij bewustzijn, wist niet waar ze was, kon niet lopen,
) waar we een dokter aantroffen die zat was en die weigerde om de meisjes te behandelen, zijn dienst zat er toevallig net op. Andere dokters waren niet te bespeuren.
Vol ongeloof en verontwaardiging reden we (met de schoolbus) naar het volgende ziekenhuis. Ook hier konden ze onze leerlingen niet helpen, ze hadden geen bedden en ze moesten naar het general hospital in Kabwe. De wegen lagen er ongelooflijk slecht bij, ook wij zaten met schrik dat de bus wel eens zou kunnen kantelen of vastraken. We zijn er dan uiteindelijk toch geraakt! We droegen de meisjes naar binnen en dan moesten we weer weg. We mochten niet blijven. We weten dus niet hoe het met hen afgelopen is, we hopen dat ze goed verzorgd geweest zijn, maar hebben er onze vragen bij!
Ambulances bestaan hier precies niet, de ziekenhuizen liggen op allesbehalve bereikbare plaatsen, wat zouden deze mensen hun ogen opentrekken wanneer zij in België zouden komen. Je voelt je wel echt machteloos, je weet dat het beter kan, maar kan er niks aan doen!
Wel ben ik blij dat we nu toch even de andere kant van Zambia hebben gezien. Wellicht zullen we tijdens onze overige stage, als we in het straatkinderenmilieu terecht komen, nog veel meer geconfronteerd worden met dergelijke situaties.
Dat was het voor deze week. Tot de volgende!
Xxxxx
Annelies
|
