Vrijdag 21/11/08

Na een heerlijke overnachting, de nacht was hier koud, ongeveer 20 graden, zijn we eerst nog de school van de zusters gaan bezoeken.

(Op het bord staat het aantal afwezigen, en ook de leerlingen met de beste punten van de klas)

Na het afscheid nemen zijn we verder richting Mora vertrokken. Mora is de stad van de Wandala bevolking en ligt ongeveer 30 Km van Nigeria, op zondag vind je hier een van de beste markten van Kameroen.

In Mora zijn we de weg gaan zoeken naar het dorpje Oudjilla, dit dorpje ligt op ongeveer 12Km van Mora, het is een zeer slechte weg en we hebben meer dan 1 uur nodig gehad om het te bereiken, de laatste 4 km is het best te voet te doen. Alleen voor sterke mensen aan te raden.

Eenmaal in het dorp kan je de man met zijn 50 vrouwen gaan bezoeken, het is een aaneenrijgen van huisjes, elke vrouw heeft er een. De man kan maximaal 27 jaar hoofd zijn, inmiddels heeft hij 113 kinderen! Tussen de huizen zijn er stallen waar stieren van 1, 2 en 3 jaar zitten. Een 3-jarige stier wordt in april losgelaten, kan je voorstellen, nooit licht gezien, nooit buiten geweest, wat dit bij het dier teweeg brengt, de jonge jongens proberen dan de stier te vangen om indruk te maken op de meisjes. Het is het grootste feest van het dorp.

De omgeving ziet er nog uit zoals 400 jaar geleden, het is een prachtig zicht.

Na het bezoek zijn we via Mora terug naar Maroua gereden naar het hotel waar we ook de eerste nacht doorgebracht hebben.

Samen met Jan het avondmaal genoten en dan heeft Jan afscheid van ons genomen. Dank voor alles Jan !

Een waarschuwing voor mensen die naar het noorden van Kameroen reizen, neem voldoende cash geld mee, ook euro’s worden in het hotel aangenomen, we hadden 4 verschillende VISA kaarten bij en konden GEEN geld uit de muur halen!!! Best geld uit de muur in Yaoundé halen en het op een veilige manier op je lichaam dragen.

In het hotel hebben we een gids ontmoet die een huurauto met bestuurde voor ons kon regelen om naar het Waza park te gaan. Kostprijs CFA80000, €123 alles inbegrepen, ttz bestuurder, brandstof en péage.

Tevens heeft hij contact opgenomen met het Parc WAZA, hier kan je CFA1000 korting krijgen voor studenten.

De gegevens van deze gids:

Augustin SINI KODJI HASSA BP 848 Maroua – Cameroun Tel. 0023775363894 en zijn e-mail adres is: sinikoji [at] yahoo.fr

21-11-2008 om 00:00 geschreven door Anne  

Tegen 10u15 waren we terug aan het hotel. Na afrekening zijn we terug naar Mokolo vertrokken waar we tegen de middag aankwamen, hier heeft Jan nog verse groenten gekocht en zijn we doorgereden naar Koza waar Jan een afspraak had gemaakt bij de vrouw thuis die reeds  voor ons eten klaargemaakt had bij Jan thuis. Deze vrouw heeft al veel meegemaakt, haar man verloren en twee kinderen  plus haar moeder, nu heeft ze een kleine taverne waarvan de hele familie moet leven, ttz haar vader en stiefmoeder plus kinderen, niet gemakkelijk het lijkt me een moedige en sterke vrouw.

Na het eten zijn we een varkensboer gaan bezoeken, deze boer is een goede bekende van Jan, het is een van de vorige projecten van Jan, hier hebben we ook nog de ajuinenboer ontmoet.

Bij de varkensboer hebben we een lokale gebrouwde drank – billebil genoemd – gedronken.

Goedele en ik zijn ook even gaan kijken naar een kind van de varkensboer. Het is een jongentje van 12 jaar met epilepsie. Vorig jaar heeft hij een zware aanval gedaan en is lang blijven stuiptrekken vermits men niet de nodige medicatie heeft gegeven. Hierdoor is hij nu bijna volledig verlamd. Ook nu wordt hij niet goed behandeld waardoor zijn gewrichten volledig aan het verstijven zijn. Hij kan niet praten, maar begrijpt wel wat men zegt. Deze situaties blijven aangrijpend. We hebben hem een ballon gegeven, zo kunnen we hem toch een beetje vreugde geven.

Rond 16u30 zijn we verder getrokken, meer nog naar het noorden, namelijk Nguecewe waar ook missiezusters verblijven en ja om 18 uur bereikten we de missiepost waar we hartelijk ontvangen werden door zuster Lea uit België, een zuster uit Kongo en een zuster uit Guatemala. Zuster Lea stond tot haar vijfstigste in het onderwijs in Tielt waarna ze gevraagd werd om naar de missies te gaan. Na lang twijfelen is ze dan toch vertrokken naar deze missiepost, maar zeker eerst niet om zieltjes te winnen maar wel om de lokale bevolking een betere levensstandaard te helpen opbouwen. Dus aangekomen bood ze haar hulp aan bij de lokale gemeenschap, deze vonden het geweldig, wat kan ik voor jullie doen was haar vraag? Ja schatbewaarder leek wel iets voor haar te zijn, maar owee sommige vonden dit niet goed, vooral de notabele ze moest eens weten wat er bij de officiële instellingen gesjoemeld wordt, dus dit werd niets.

Nu na 13 jaar aanwezigheid is er naast de officiële school ook een katholieke school gebouwd. Wij zijn deze school gaan bezoeken, het is er zeer net, de Kongolese zuster is de directrice, tevens geeft ze les aan het vierde leerjaar. Ook worden er onderwijzers gevormd door de katholieke instellingen, maar er is een verschil in het loon tussen het katholieke en het officiële onderwijs, de laatste verdienen tot vier maal meer per maand met als resultaat dat onderwijzers uit het katholieke onderwijs overstappen naar het officiële. We hebben ook de school van het officiële onderwijs gezien, en dit is zoals op vele plaatsen niet verzorgd of onderhouden.

Haar nieuwe project is het bouwen van een dispensarium, 80% wordt door het giften uit België betaald terwijl de lokale bevolking 20% moet bijdrage, vooral dit laatste gaat niet van een leien dakje, het betekent dat elke gezin in de omtrek ongeveer CFA2500 moet bij elkaar leggen.

Voor mensen in België die op hun beurt iets willen bijdragen krijgen hier het nummer.

Religieuzen H. Familie, Chaumontezstraat 5
Rekeningnr.: 000-0068080-83
Met vermelding: Lea Kameroen
Fiscaal attest vanaf €30 EUR

Email: lea_oosterlinck [at] yahoo.fr

20-11-2008 om 00:00 geschreven door Anne  

Wat mij opviel is de slechte toestand van de elektrische leidingen (typisch papa), hier zou best hulp vanuit België kunnen gebruikt worden. Wie zin heeft om hier 2 of meer weken vrijwilligers werk te doen is altijd welkom. Op dit ogenblik is er nog geen elektrisch netwerk, de elektrische stroom kan enkel met een motorgroep opgewekt worden, maar dit is zeer beperkt. Ook stromend kraanwater is hier nog niet gekend, Jan heeft een project lopen om er een watertoren te bouwen die gevuld wordt vanuit een put waarvan de pomp aangedreven wordt door zonne-energiecellen.

Wie Jan wil steunen kan altijd geld storten op de rekening:

SOS (Scheut – Ontwikkelings - Samenwerking)
Rekeningnr.: 000-0901974-68
Met vermelding: project MAFA Jan Reynebeau
Stortingen vanaf €30 zijn fiscaal aftrekbaar in België.

Rond 10u30 zijn we dan bij Jan vertrokken naar Mokolo, hier de lokale markt bezocht, pindanoten en kruiden gekocht, wat ons vooral opviel is de voor ons stinkende vis die er aangeboden wordt.

Naar ongeveer een dik uur rondgewandeld te hebben zijn we in een plaatselijke taverne iets gaan drinken.

Rond 13u30 zijn we van Mokolo naar Rumsiki gereden, dit is een tocht van ongeveer 55 Km en we hadden 2 uren nodig om Rumsiki te bereiken. (Hobbel de bobbel)

Rumsiki ligt ver in de bergen, het is het meest toeristische dorpje in de bergen met hoge toppen uit basalt gesteente.

Hier zijn enkele hotels maar volgens Jan is het hotel “Maison de l’ Amitié” het beste, we hebben dit dan ook kunnen bevestigen, mooie kamers en goed eten. Kamers CFA15000 voor 2 personen of CFA19500 voor 3 personen.

In Rumsiki hadden we een afspraak met de gids Vandi Jozef, hij heeft ons door het dorp geleid en uitleg gegeven over de plaatselijke gewoontes, zoals bijvoorbeeld een palaverboom voor mannen en eentje voor de vrouwen. We hebben ook een traditioneel huisje bezocht.

(Voila, de kamer van een van de vrouwen. Dan valt mijn kamer toch nog goed mee, hé mama)

Daarna zijn we naar de féticheur, of crab sorcerer geweest, hij voorspelt de toekomst aan de hand van de beweging van de krab in een pot. We hebben dit op video, echt hilarisch! Goedele heeft gevraagd hoeveel kinderen ze gaat krijgen. Awel, 2 jongens en een meisje. Dus Bram, ge weet het hé. Ik heb gevraagd wanneer ik mijn toekomstige ga ontmoeten. Het antwoord was zeer diplomatisch. “Hij is er al klaar voor, maar ik moet er ook klaar voor zijn”. (Als hij nu ook een naam had genoemd was het iets praktischer geweest…). En ik beslis trouwens hoeveel kinderen we gaan krijgen (duhuh) en we gaan samen veel reizen. Ben benieuwd!

Ook hebben kinderen een traditioneel lied voor ons gezongen, waarna wij ballonnen uitgedeeld hebben.

Tegen 18 uur hebben we de mooie zonsondergang kunnen zien.

Om 19 uur hadden we avondeten en om 22 uur zijn we gaan slapen vermits we om 7 uur ’s morgens een afspraak hadden met de gids.

19-11-2008 om 00:00 geschreven door Anne  

Rond 9 uur kwam Jan met zijn jeep aangereden en na een lekker ontbijt zijn we met Jan naar Mokolo gereden, dit is een tocht van ongeveer 75km en vermits de weg relatief goed was waren we na ongeveer 1 uur  in Mokolo.

Yves, Goedele en ik hadden ons lekker in de achterbak geïnstalleerd. Zo konden we heerlijk van de zon, de wind en het uitzicht genieten. Na een tijdje zijn we op het idee gekomen om balonnen op te blazen en deze naar de kinderen die we onderweg tegenkwamen te gooien. Dus als er nu op satelietbeeld een hoop gekleurde stippen te zien zijn in Noord-kameroen, wij zijn de schuldigen…

Mokolo is de hoofdstad van de Mafa’s, het volk dat leeft in de bergen rondom Mokolo. In Mokolo heeft Jan op de plaatselijke markt groenten en fruit gekocht en zijn we door gereden naar zijn missiepost in Magounaz. Dit ligt ongeveer op 9 km van Mokolo, de weg daar naar toe is wel erg slecht dus we hebben er vrij lang over gedaan.

We werden er heel goed onthaald in de missiepost. Jan had een vrouw uit Koza (waar Jan 7 jaar parochiepriester is geweest)  uitgenodigd om een Kameroens gerecht voor ons klaar te maken. Het was heerlijk eten, namelijk een couscous van mais-meel, een couscous van rode mil (ook een soort graan, wordt in het Noorden zeer veel geteeld), en 2 soorten groenten.

Daarna hebben we onze cadeautjes aan Jan gegeven, heerlijke sigaren en een almanak van Snoecks. Eindelijk kon Jan nog eens een lekker sigaartje opsteken.

Dan onze spullen naar de kamers gebracht, Yves kreeg de logeerkamer van Jan en de rest sliep in kamers bij de zusters van Kongolese afkomst.

Terwijl Jan de vrouw die voor ons gekookt heeft terug naar Mokolo bracht, waar zij verder transport had naar Koza, hebben wij een korte wandeling in de buurt gemaakt.

’s Avonds buiten onder een stralende sterrenhemel gezeten, wel was het relatief koud, en Jan heeft ons verteld over zijn missiewerk, boeiend en leerzaam. Ook voor Jan is het goed dat hij eens over zijn eigen werk kan praten met Vlaamse mensen. Hierdoor denkt hij eens op een andere manier na over zijn werk.

De conclusie voor mij is dat Jan hier vooral werkt om het volk de “Mafa’s” weerbaarder te maken tegenover de overheid, en hij leert ze ook om economisch te werken. Om dit te bereiken worden mensen gevormd, die op hun beurt weer andere gaan leren. Een voorbeeld, een lokale boer, die goed te vertrouwen is – dit weet je pas als daar lang genoeg bent – krijgt een lening om een schuur te bouwen waar ajuinen in gestockeerd kunnen worden, de lening moet dan achteraf terugbetaald worden (wel zonder intrest), de ajuinen kunnen dan later, wanneer de prijs gunstig is verkocht worden. Zo heeft Jan meerder projecten lopen, een van z’n nieuwe projecten is kleine dammen bouwen in het  bergriviertje, hierdoor ontstaat er dan een waterbekken, het water uit dit bekken kan dan gebruikt worden tijdens het droge seizoen om de planten te begieten. Trouwens tijdens onze aanwezigheid was het al behoorlijk droog en het regent niet meer tot volgend jaar juni.

Jan heeft ook enkele opmerkelijke uitspraken gedaan. Zo zei hij onder andere “armoede zit niet enkel in de beurs, maar vooral in het hoofd”. Hiermee wou hij zeggen dat de Mafa’s arm zijn in de vorm van weinig geld. Maar het is ook een volk dat eeuwenlang onderdrukt is geweest. Hierdoor durven ze niet voor zichzelf op te komen. Ze geloven ook niet in verbetering. Alles wat ze doen mislukt toch, dus waarom iets proberen? Zo redeneren ze. En hier probeert Jan dus iets aan te veranderen. Samen met hen toch projecten te doen, zodat ze zien dat iets wel kan lukken. Ook iets durven vragen aan het gemeentebestuur, want samen staan ze wel sterk.

Tegen 23uur aan zijn we lekker in ons bedje gekropen.

18-11-2008 om 00:00 geschreven door Anne  

Vrijdag 14/11/08 tot maandag 17/11/08

Vrijdagmorgen vroeg opgestaan, namelijk om 5 uur, om naar het vliegveld te gaan. Na een vlucht vol verwennerij, vermits we in 1^ste klasse hebben gevlogen (dankzij Yves, omdat hij voor Brussels Airlines werkt) zijn we rond 17u in Yaounde aangekomen. Daar werden we opgewacht door Anne, Goedele en Roland. En ik had speciaal mijn Afrikaans deux-pieceke aangetrokken om hen hartelijk te verwelkomen! Dan met 6 personen en de bagage inde auto richting appartement, ‘t was een beetje krap, maar het is gelukt. Wij hebben, samen met Yves de kamer van Rebekka gekregen, en Rebekka is dan bij Goedele gaan slapen.

’s Namiddags even op de markt geweest, daar hebben we sandalen gekocht die je in deze periode van het jaar niet in België vindt.

Rond 16 uur valiezen gepakt en naar het station gegaan, we mochten rond 17u15 op de trein stappen, daar ons lekker geïnstalleerd, met een muskietennet aan het raam en deur waardoor de muggen ons niet konden lastig vallen.

Normaal moest de trein om 18u10 vertrekken, om 19uur werd afgeroepen dat er een vertraging was (dat hadden we nog niet door…) en om 23uur werd omgeroepen dat door een staking de reis geannuleerd werd. Wij snel alles terug ingepakt en naar buiten gegaan, een grote chaos, wat moeten we doen met de ticketten? Ik ben dan maar snel in een rij gaan staan en heb onze ticketten ingeleverd. Ondertussen een vriendelijke man ontmoet die vernam dat we van België waren, hij bood ons aan om ons naar het appartement te brengen daar het te gevaarlijk is om op dit uur nog een taxi te nemen, omdat er geweten is dat we veel geld op zak hadden. Deze man bleek in België gestudeerd te hebben. Rond 24 uur waren we uiteindelijk terug op ons appartement.

Zondagmorgen zijn Helene, Yves en ik naar de mis gegaan terwijl Anne en Goedele probeerden opnieuw treinticketten te kopen, in feite hadden we onze ticketten gisteren niet mogen inleveren en moesten we ze bewaard hebben voor de volgende dag. Rond de middag hadden Anne en Goedele nog steeds geen ticketten, de oude van gisteren die ingeleverd werden, werden niet meer verkocht en nieuwe waren niet beschikbaar. Dan heeft Anne eten voor Goedele gekocht en is dan terug naar het appartement gegaan. Tegen 16u30 had Goedele het toch voor mekaar gekregen om onze oude ticketten te kunnen kopen daar ze nog de nummer van de wagon en de slaapcachetten kende. Wij op het appartement weer snel alles ingepakt en met een taxi naar het station gereden. Nu hadden we wel ticketten maar we mochten de trein nog steeds niet betreden daar er nog altijd onderhandeld werd met de stakers, rond 22 uur werd de staking afgeblazen en om 23u30 vertrok eindelijk de trein naar Ngaoundéré. Na een rammelende nacht konden we ’s morgens genieten van het mooie uitzicht langs het traject van de trein.

Tegen 14uur zijn we aangekomen in Ngaoundéré (dit was dus een rit van 14 en half uur). We hadden de ticketten voor de busrit vanuit Ngaoundéré naar Maroua al op de trein gekocht (CFA6000 per persoon, firma Touristique Express) zodat we bij de aankomst aan het loket waar de bus vertrekt de ticketten alleen nog moesten afgeven. Daar werd dan alles genoteerd en na ongeveer 30 minuten werd de lijst met namen afgeroepen, en dan zo snel mogelijk de bus in gaan om een goede plaats te vinden. Doordat de trein met meer dan 5 uren vertraging aangekomen was, was de normale bus al lang vertrokken en werden we in een kleinere bus als haringen in een ton gedrukt.

Rond 15 uur zijn we vanuit Ngaoundéré vertrokken richting Garoua, deze rit duurt ongeveer 4 uren, hier hadden we een zeer korte pauze waarna de bus verder reed naar Maroua, waar we dan rond 23 uur zijn aangekomen. Ik had er hotelkamers gehuurd, en het busje van het hotel stond ons zelfs bij het busstation op te wachten. (Hotel: Le Relais de la Porte Mayo, tel. 22293356, kostprijs ongeveer €25 voor een kamer van 2 personen). Tien minuten later waren we in het hotel, hier lag eten en drinken voor ons klaar (Dit was een geste van het hotel daar zij wisten dat we laat zouden aankomen en geen eten meer konden vinden). En eindelijk konden we ons eens lekker wassen.

17-11-2008 om 00:00 geschreven door Anne  

16-11-2008 om 00:00 geschreven door Anne  

16-11-2008 om 00:00 geschreven door Anne  

Deel 2:

Daarna zijn we het ziekenhuis gaan bezoeken waarvan Thomas de chef is. We hebben er een uitgebreide rondleiding gehad. Voor Beat was het zeer speciaal vermits hij hier 3 jaar gewerkt heeft.





Na het ziekenhuis zijn we naar een ander dorpje gereden, gelegen in de bergen. Hier werden we dan weer verwelkomd op een mannenvergadering. Het voelde wel vreemd aan om daar als vrouw te zitten. We hebben er raffiawijn (lijkt op palmwijn, maar dan zachter van smaak) en geroosterde pinda’s gekregen. Daarna zijn we het ziekenhuisje in aanbouw gaan bezoeken. De werken liggen momenteel stil, totdat er weer geld gevonden wordt. Wij hebben het ziekenhuisje even gebruikt om een fotosessie te houden, met het prachtige landschap op de achtergrond. Vrouwen he. Op de terugweg naar de auto nog een vrouw met een tweeling tegengekomen, ik kon het echt niet laten om een van de baby’s te knuffelen. Aiai, mijn hormonen slaan hier op hol met zoveel kindjes.







’s Avonds weer een geweldig avondmaal gehad. En dan, belangrijk, onze maten nemen voor de kleedjes!


Zo wordt er hier gekookt, buiten in een barakske. Hetgeen trouwens zeer slecht is voor de longen van de vrouwen. Vele vrouwen krijgen hierdoor serieuze rokerslongen.



De volgende dag weer een rustig ontbijtje, ze maken in Afrika dus geweldige omeletten, en dan terug naar Yaounde. Onderweg even 50 (!) kilo rijst gaan brengen naar de mama van Joseph en natuurlijk weer op de foto met een schattig kindje. Daarna nog even gestopt op een marktje om fruit te kopen vermits het fruit  hier goedkoper en lekkerder is. En voila, ons weekend zat er weer op. Maar we waren meteen uitgenodigd om het volgende weekend terug te komen, om samen naar een feest van een nieuwe chef te gaan. Met traditionele dansen! Wieee!




Dikke kus

16-11-2008 om 00:00 geschreven door Anne  

Weekend naar Bafang, deel 1

Na onze terugkeer uit Mfou hebben we iets gegeten, spullen gepakt en hup, we waren weer onderweg. Deze keer voor een trip naar het Westen, wij drieen samen met Beat (de Zwitserse dokter) en Joseph als chauffeur. Onze bestemming was Bafang, een stad waar vrienden van Beat wonen.


(Beat)

De rit heeft ongeveer 4 uur geduurd, en het landschap was weer geweldig. Het was iets anders dan tijdens de rit naar Kribi, vermits de route meer noordelijker was. De beplanting is er iets minder dicht. Op bijna het einde van de rit zijn we bovenaan een berg gestopt om naar de sterren te kijken. Zoveel sterren heb ik nog nooit gezien! En doordat er hier niet zo’n lichtvervuiling is als in België zie je ze ook beter. Nog een paar kilometer gereden en dan gearriveerd in Bafang. Daar zijn we hartelijk ontvangen door Thomas, zijn vrouw Roze (een van de twee) en de vele kinderen. Eerst een beetje geaperitieft en dan met onze voetjes onder de tafel voor een heerlijke maaltijd. En van reizen wordt je moe, dus ’s avonds op tijd het bed in. Met 3 meisjes in een 2 persoonsbed, krapjes.


(Roze, samen met een paar van de kindjes)

De volgende dag rustig begonnen met ontbijt en lang babbelen op de binnenkoer. Tegen 11 uur zijn we dan stilletjes aan vertrokken. Onderweg naar het centrum zijn we eventjes gestopt omdat Roze ergens iets moest afgeven. Goedele en ik zijn meegeweest, en het bleek dus een vrouwenvergadering te zijn. Elke week komen deze vrouwen samen om te kletsen, maar ze leggen ook geld samen om samen te sparen. We zijn er dus superhartelijk ontvangen. Ze begonnen spontaan te zingen en te dansen met ons. We zijn niet lang gebleven, maar het waren echt onvergetelijke 5 minuten. Wat een hartelijkheid! Zalig, de vrouwen hier onder elkaar. Ik denk trouwens dat je als vrouw Afrika op een andere manier beleeft dan als je als man Afrika bezoekt. Daarom niet beter of slechter, maar wel anders. Je hebt een beter contact met de vrouwen, de meeste mannen daarentegen vind ik eerder vervelend. Zeer opdringerig. Maar gelukkig zijn ze niet allemaal zo, Thomas is wel een heel vriendelijke man.







Na de vergadering zijn we verder richting centrum gegaan. Daar zijn we pagnes gaan kopen, zo worden hier de lappen stof genoemd, want Roze gaat kleedjes voor ons maken! Wieee! Daarna even over de markt gelopen en daarna weer verder. We zijn eerst naar een waterval gaan kijken, die echt heel mooi was. We zijn ook langs de ingang van een chefferie gereden en hebben de typische huisjes van op het domein van een chefferie gezien. Onderweg kom je ook altijd wel grappige dingen tegen, zoals bijvoorbeeld een levend varken achterop een moto…

16-11-2008 om 00:00 geschreven door Anne  

Vervolg Mfou:

Donderdag gelukkig weer een niet al te lange stagedag, vermits we in de namiddag een bezoekje hadden gepland aan het nationaal park van Mfou, een park met aapjes. Joseph is ons komen ophalen met zijn jeep, en die bleek wel heel handig te zijn. De weg naar het park was al een avontuur op zich. Het was nu eens echt een Afrikaanse weg. Een aardeweg met een hoop kuilen en regelmatig een diepe plas. Maar we hadden alle vertrouwen in Joseph, want het was al snel duidelijk dat hij een ervaren chauffeur was. In het park worden aapjes opgevangen die in het wild gevonden worden, vb jonge aapjes die hun moeder kwijt zijn. er waren verschillende soorten apen, enkele liepen zelfs los door het park. En eentje heeft een steen naar ons proberen te gooien, ha ha. Na een rondleiding van anderhalf uur zijn we teruggegaan naar ons huisje om onze laatste avond door te brengen.











(vooral deze laatste foto vind ik geweldig, het aapje is namelijk aan het plassen)

Tijdens onze week in Mfou heeft het wel een paar keer geregend, maar voor een keer waren we er blij mee. Want dat betekende ook dat onze emmers buiten gevuld werden met water. Zou konden we ons verwennen met een extra doorsjasbeurt! Hip hoi! Want bij droog weer is het motto, copywright Ellen van vorig jaar, “plassen is niet sjassen”!



Vrijdag hebben we met de HIV-consultaties meegevolgd. Helaas werd er ook veel dialect gepraat dus heel veel hebben we er niet van meegekregen. Wat hier wel grappig is, is dat men liedjes gebruikt in de campagnes. Dit hing er dus op.



Dan naar de directeur voor onze beoordeling. Excellent! Gewoon het feit dat we een stage in Kameroen deden vond hij al geweldig en moedig. Wiehie. Dan naar het huisje om onze spulletjes te pakken, en dan weer naar Yaoundé. En we hadden een goed vooruitzicht, want we zouden diezelfde namiddag nog richting Westen trekken, samen met de Zwitserse dokter. Ja ja, alweer op reis! We zitten hier zeker niet stil!

Kus

10-11-2008 om 00:00 geschreven door Anne  

Hey allemaal,

He he, het is weer lang geleden dat ik wat geschreven heb. Papa heeft al gegrommeld dat ik mijn weblog moet updaten. Maar ja, druk dat we het hier hebben!! Door de week stage en in het weekend zijn we telkens riebedebie. Met het gevolg dat ik nu nog moet schrijven over drie weken. Dus eerst een verslagje over mijn stage in Mfou. We zouden de maandagmorgen om 8 uur opgehaald worden door Joseph, een chauffeur die werkt voor het ziekenhuis van Mfou. Dus wij om half 7 opgestaan, vermits we onze spullen nog moesten pakken. Op Kameroense wijze was hij natuurlijk te laat. Om 10 uur… 11 uur… 12 uur was hij er nog niet. Bleek dat zijn auto stuk was en hij een monteur moest laten komen. Maar eerlijk gezegd vonden we het niet zo erg, want de dag ervoor was er een Zwitserse dokter, Beat gearriveerd. Hij heeft uiteindelijk anderhalve week bij ons gelogeerd. Maar het was dus een super interessante man om mee te babbelen. Bovendien had Beat ook Maman Jullienne gevraagd om tijdens zijn verblijf voor het huishouden te zorgen. Wij zouden haar ook kunnen inhuren, maar we vinden haar te duur. Maar maandagmorgen was ze er dus en ze ging brochetten klaarmaken. Mmmm!! Met als resultaat dat Goedele en ik om 10 ’s morgens stonden te barbecuen. Dus daarom hoopten we ondertussen dat Joseph nog even ging wegblijven zodat we rustig konden smullen van ons middagmaal.





Uiteindelijk zijn we pas om 14 uur vertrokken. We zijn eerst naar het ziekenhuis geweest, om ons voor te stellen aan de chef van het ziekenhuis. Dan heeft Joseph ons naar ons huisje gebracht. Ik had van onze week in Mfou verwacht dat we naar de brousse zouden gaan, awel veel brousse was het niet. Mfou is gewoon een klein stadje 20 kilometer van Yaoundé. En ons huisje viel dus ook heel goed mee. Alleen zoals we op voorhand wisten geen stromend water. Maar we hadden van Joseph twee grote bidons met water gekregen. En onveilig hoefden we ons zeker niet te voelen want er waren twee bewakers, eentje voor overdag en eentje voor ’s nachts. En we hadden een tuin! Daar hebben we de eerste namiddag meteen van geprofiteerd, lekker met een boek buiten gezeten. Dus dankje Laure voor het achterlaten van je boek (Crisis)! De rest van de avond lekker rustig doorgebracht (zonder de achtergrondgeluiden van bruisende Yaoundé).



De volgende dag weer vroeg opgestaan om te gaan lopen, ja we zijn hier echt vroege vogels geworden. Na het lopen hebben we kennis gemaakt met het leven zonder stromend water. We hebben ons gewassen met een kommetje water. Maar awel, eerlijk gezegd valt dat echt wel mee.



En dan naar de stage. De werkdag in het ziekenhuis van Mfou begint altijd met vergadering met al het personeel. Eerst wordt de wacht van de nacht voordien overlopen. De wachten worden hier trouwens enkel door verpleegkundigen gedaan. Daarna wordt er gebabbeld over een bepaald onderwerp, de verpleegkundigen worden ”ondervraagd” en een van de dokters geeft dan de uitleg. Daarna hebben we samen met de een van de dokters getoerd. Op die manier hadden we meteen het hele ziekenhuis gezien. Het ziekenhuis bestaat uit…

Na de toer zijn we elk met een dokter gaan meevolgen. Ik vond het hier beter dan in Biyem Assi. Naar mijn gevoel deed men hier meer aan evidence based medicine dan in Biyem Assi.

Ook wachtte men hier het resultaat van de onderzoeken af voordat er een behandeling werd voorgeschreven. En ik heb ook zelf consultaties mogen doen! Er waren wel een paar patiënten die geen Frans praatten, waarbij de dokter dan tolkte. En om 13 uur: geen patiënten meer! Ja ja, de werkdagen zijn hier niet lang. In de namiddag dan maar lekker gekuierd over de markt en weer van onze tuin genoten. ‘s Avonds kennis gemaakt met onze buurvrouw Marie, een toffe madam.


(Ziekenhuis van Mfou)


(Zaal pediatrie)


(Wegwijzer gebruikt in de anti-HIV campagne, vind je in heel Kameroen)

De woensdag is ongeveer hetzelfde verlopen. Alles lekker op het gemak. Maar vandaag ben ik ook wel geshockt van iets dat ik gezien heb. Ik heb een curettage gezien, maar zonder verdoving! Amai, dat zag er pijnlijk uit! En de dokter deed het niet bepaald zachthandig. En als de patiënte teveel kreunde van de pijn werd ze gewoon uitgelachen. Men gaat hier echt anders met de patiënten om dan in België.

Na onze stage even bij Marie langsgeweest. Er liepen veel kindjes rond, dus hebben we ballonen uitgedeeld. En daar hoort een foto bij!

10-11-2008 om 00:00 geschreven door Anne  

Zondag, 19 oktober

We hebben al weer ons 4^de weekend achter de rug. De tijd vliegt vooruit! Vrijdagavond zijn we richting Kribi vertrokken, een stad aan de Atlantische oceaan, ongeveer 300 km van Yaounde. We waren in totaal met vijf ( Roland, Rebekka, Nadege en wij tweeën) en Roland heeft gereden. De autorit alleen was al genieten. Ik had eerlijk gezegd een baan van rode aarde verwacht. Maar integendeel, het was een goede geasfalteerde weg volop door het groen. Dus stel je voor: exotische bomen, bergen waar de mist tussen hangt en dan een prachtige zonsondergang… genieten! We hebben enorm veel foto’s genomen, maar in het echt zal het altijd mooier zijn. aangekomen in Kribi was het ondertussen al donker. Dan een hotel zoeken. Onze tactiek was dat Roland en Nadege eerst de prijs gingen vragen en de kamer controleren, en dan surprise: er zijn 3 blanken bij… Want als je als blanke alleen gaat betaal je sowieso meer. Na drie hotels hadden we een goed hotel gevonden. Een propere kamer voor een goede prijs, namelijk 6500CFA/nacht. We kregen elk een aparte kamer. Goedele en ik wouden liever samen slapen, omdat we ons dan toch iets veiliger voelden, maar dat mocht dus niet. Twee meisjes mogen hier niet samenslapen, ze hadden zeker bang dat we lesbisch zouden zijn. Homoseksualiteit is hier trouwens verboden. Dan nog iets gaan zoeken om te eten en bedje in.

Zaterdag weer goed gestart en gaan lopen, we zitten al aan les 12 van start to run! Dan richting strand. Langs het strand zijn er kraampjes waar je zelf je vis uit kunt kiezen die ze dan meteen klaarmaken. Ik weet het, dat klinkt raar vis als ontbijt/lunch, maar het was echt heerlijk! En natuurlijk weer goedkoop. We hebben ons eten een beetje laten zakken, en dan de zee in. Het begint afgezaagd te worden, maar ja ook dat was geweldig. Een mooi strand met cocosbomen, weinig andere mensen en lekker warm water. Na een beetje in het water vertoefd te hebben zijn we begonnen aan een strandwandeling van 5 kilometer richting een waterval. Het is een van de weinige watervallen op de aarde die rechtstreeks in de zee uitmondt. Na de kraampjes met oorringen te zijn gepasseerd (dat blijft verleidelijk, we zijn vrouwen voor iets he) zijn we aan onze terugtocht begonnen, deze keer via de gewonde weg. Halverwege zijn we opgepikt geworden door een bus toeristen die zo vriendelijk waren om ons mee te nemen, waar we eigenlijk toch heel blij mee waren vermits de vermoeidheid begon toe te slaan. Na ons een beetje opgefrist te hebben zijn naar een vismarkt gegaan, om weer vis te eten. Lekker lang gebabbeld en dan weer naar het hotel.

Zondagmorgen zijn nog snel gaan zwemmen en ontbijten aan het strand, weer vis ja. Ik heb denk ik op twee dagen meer vis gegeten dat normaal in een heel jaar. Ja, normaal ben ik echt geen viseter, maar vond het wel lekker. Rond elf uur zijn we terug naar Yaounde vertrokken.

Deze week gaan we een week naar Mfou, een dorp 30 kilometer van Yaounde. We gaan er stage doen in een klein ziekenhuisje dat primitiever gaat zijn dat het ziekenhuis waar we nu hebben gestaan. Ook ons logement daar gaat primitiever zijn, naar het schijnt is er geen stromend water. Ben benieuwd!

Tot volgende week!

xxx

 Ps de foto's volgen nog

20-10-2008 om 01:06 geschreven door Anne  

Deel 2:
Zondagmorgen zijn we gaan wandelen met Rafael, een vriend van de Belgische studentes  van vorig jaar. We zijn door steegjes gewandeld waar we anders nooit zouden komen. We hebben ook een vrachtwagen gezien met de tekst “groenten en fruit” uit Herk de  Stad. We hebben al  veel auto’s gezien vanuit België, met dan bijvoorbeeld een studio Brussel sticker erop. Of T-shirten met een Vlaamse tekst zoals “sportcentrum Lebbeke”. Ik blijf het grappig vinden…  We zijn door een wijk gewandeld die de briquetterie noemt, een wijk vol met kraampjes waar je Afrikaanse stoffen kunt kopen. Hier gaan we zeker terugkomen! Ik ga mij waarschijnlijk een kleedje laten maken. Na de briquetterie zijn we richting Mont Febe gegaan, een van de vele heuvels rond te stad. We zijn eerst naar de top gewandeld om te genieten van het uitzicht over de hele stad.

Daarna zijn we, behalve Rafael (die moest gaan werken), naar een hotel op de berg gegaan: Hotel Mont Febe. Elke zondag kun je er lunchen en zwemmen voor in totaal 10000CFA. We hebben er genoten van een driegangen buffet bestaande uit zowel Westerse als Kameroense gerechten. Er was zelfs taart als dessert!!  Alhoewel het eten van hier heel lekker is, verlang ik soms toch naar Belgisch eten… Zo is er hier bijvoorbeeld alleen wit stokbrood. Vermits kaas (ze hebben hier alleen smeltkaasjes) hier duurder is eten we voornamelijk brood met confituur als ontbijt. Awel, dat ben je toch blij als je eens iets anders kunt eten. Daarom heeft het ontbijt van zaterdag ook zo gesmaakt!

Na onze superuitgebreide lunch ( we hebben er echt de tijd voor genomen, met nog een glaasje wijn erbij…) zijn we naar het zwembad gegaan, maar dat was van korte duur, want het is helaas beginnen te regenen. Maar ondanks de regen was het toch een zeer geslaagde middag! Een beetje verwennerij mag af en toe wel… We gaan er zeker nog eens teruggaan, maar dan in het droge seizoen (begint in november) dan kan het zeker niet regenen. Het heeft niet lang geregend, maar de zon was wel weg.

Dan maar terug naar het appartement. Tijdens het afdalen hadden de muggen het wel op mij gemunt. Het was pas rond 4 uur dus ik had nog geen deet gesmeerd. Amai, dat heb ik geweten. Ik heb wel 20 muggenbeten! Ik word echt gek van de jeuk!! Ik heb er anti-histaminicacreme en zelfs cortisonecreme (sorry voor de medische termen) opgesmeerd, maar geloof me, dat helpt dus niet! Ook met aloë vera (ja dat groeit hier) geprobeerd, maar ook tevergeefs. Geduld hebben is de enige oplossing…

Kus

12-10-2008 om 00:00 geschreven door Anne  

Deel 1:

Hey hey,

Het is weer eens tijd voor een verslagje…  We hebben weer een heel leuk weekend gehad. Zaterdag zijn we vroeg opgestaan om te gaan ontbijten bij een vertegenwoordigster thuis.  We hebben haar vorige week gezien tijdens onze stage, en toen heeft ze ons uitgenodigd. We hebben echt genoten van het luxeontbijt met omelet, kaas, pannekoeken, echte boter,…  En voor Goedele: koffie! In de namiddag zijn we eerst naar een meer hier in de buurt  geweest, genieten van de mooie natuur. En van de bijtende beestjes…

Daarna richting stadium voor een match van de Lions, de nationale  voetbalploeg  van Kameroen. Prof Atchou, de prof die hier alles voor ons regelt, is de arts van de ploeg, en via hem hebben we gratis kaartjes gekregen. Zaterdag hebben ze gespeeld tegen Mauritius. De match werd geopend door een harmonie. Toen had ik wel even heimwee naar mijn eigen fanfare… Dan de match zelf. Het was vrij snel duidelijk dat de Kameroense leeuwen beter waren dan de Mauritaniërs. Dus echt spannend was het niet, maar natuurlijk wel een goede sfeer. Het is echt wel grappig om tussen allemaal Kameroenezen te zitten en hun commentaar te horen. Ze hebben uiteindelijk gewonnen met  5-0.

12-10-2008 om 00:00 geschreven door Anne  

08-10-2008 om 20:31 geschreven door Anne  

Weekend: deel 2

Zondag zijn we de dag goed begonnen met te gaan joggen. Het was al zeer warm, dus wel even afgezien tijdens het lopen! Daarna zijn we naar de mis geweest. Er is hier een mis van 7-8u, 8-10u, 10-12u en tenslotte nog van 12 tot 13u. En de kerk zit hier vol! Er zijn ook veel mensen die 2 missen meevolgen. Wij zijn naar de mis van 10u geweest, dus eentje van 2 uren. Er wordt dus niet meer tekst opgezegd als in België (behalve de preek die zowel in het Frans als de plaatselijke taal wordt verteld), maar er wordt veel meer gezongen. En het gezang is echt mooi! Er waren zelfs 2 koren. Een koor liep zelfs rondjes rond het altaar en zwaaide met pomponnetjes. Een tip voor het zangkoor van Kanne? J Tijdens de Onze Vader wordt de hand van de buurman/vrouw vastgenomen. En de vrede wordt er niet alleen aan de buren gewenst, maar echt aan iedereen die binnen armbereik staat.

Tijdens de mis loopt er een man rond die de mensen terechtwijst als ze babbelen (vooral kindjes dan), of als iemand blijft zitten als je moet rechtstaan. De kinderen mogen rechtsvoor gaan zitten, maar er zit wel een vrouw bij die ze wegstuurt als ze te druk zijn.

Langs mij zat een klein meisje die waarschijnlijk speciaal langs ons is komen zitten omdat we blank zijn (ja voor kinderen blijven we een attractie). Ze kwam echt helemaal tegen me aan gekropen en heeft uiteindelijk haar hoofd op m’n schoot gelegd. Zo schattig! Zo heeft ze het merendeel van de mis geslapen.

Namiddag heeft Roland ons meegenomen om een berg te beklimmen (eigenlijk wordt het hier een heuvel genoemd, maar naar Belgische normen vond ik het toch een berg!). Twee vrienden van hem hebben ons gegidst, het was echt geweldig. Tussen alle bomen en struiken door liggen er stukjes grond die bewerkt worden. Zo hebben we mangobomen, advocadobomen, mandarijnenbomen, pindanootstruiken, cacaobomen en nog veel meer gezien. En proeven hoorde daar natuurlijk ook bij. We hebben bv de vrucht van de cacaoboom geproefd. De zaadjes zelf kun je zo niet eten, maar je kunt er wel op zuigen want er zit een heerlijk zoet laagje rond.

Onderweg naar de top zijn we wel even aangevallen door mieren. Auw auw. Er waren enkelen tot mijn schouders gekropen! Om te zien hoe anderen worden gebeten levert wel hilarische momenten op (lekker sadistisch ja), maar Goedele heeft ook gefilmd hoe ik in gevecht ben met de mieren.

Boven aangekomen lekker genoten van de natuur, en dan begonnen aan de aftocht. Maar helaas begon het te regenen, met als resultaat dat de aftocht een heuse avonturentocht is geworden. Het was zeer glad en bovendien al donker, dus het was echt aftasten waar we onze voeten konden neerzetten. Dat klinkt misschien alsof het niet leuk was, maar de sfeer was juist enorm goed! We hebben veel gelachen ondanks de meerdere valpartijen! Onze kleren en schoenen waren wel meteen rijp voor een wasbeurt.

Foto’s:

Maandag hebben we het wel gevoeld. Spierpijn en vooral alle drie moe. Maandag is dan ook een vrij passieve dag geworden…

08-10-2008 om 20:30 geschreven door Anne  

Hallo allemaal,

Even een verslagje van het weekend. Het was echt een superweekend! Op en top Kameroens! Zaterdag zijn we Nadege gaan uithalen om samen naar de markt te gaan. En amai, wat voor een markt! Heel iets anders dan de kraampjes langs de weg in de buurt van ons appartement. Er was een vleesafdeling waar het vlees met een grote bijl werd in stukken gekapt. Ook lagen er varkenskoppen, maar die hebben we maar niet genomen. We hebben ook levende wormen gezien, die zijn we ook maar gepasseerd. Voor de rest heel veel kraampjes met alle mogelijke produkten. Veel groenten en fruit, maar ook keukengerei en kleren. En ja, we hebben ons eerste Afrikaans kleedje gekocht, voor 2000 CFA (slechts 3 euro!).

Terug thuis bij Nadege hebben we de grande cuisine gedaan. Afrikaans koken is iets anders dan koken in België! Daar heb  je veel tijd voor nodig. Daarom wordt er op zaterdag volop gekookt, en daar wordt de rest van de week dan van gegeten. Wij hebben zaterdag oa. feuilles de maniok klaargemaakt. Om te beginnen moet je de bladeren wassen en fijnstampen. Goedele en ik zijn ongeveer een uur bezig geweest met het fijnstampen. Goed voor de bicepsen!

We hebben de hele namiddag al kokend en babbelend doorgebracht. Koken is hier trouwens een typische vrouwenaangelegenheid. De nieuwe man bestaat hier nog niet. Toch niet in de keuken, of beter gezegd een kookplaats onder een afdak, want er wordt hier buiten geleefd. Ook de afwas en de was wordt hier buiten gedaan. Hieraan helpen de mannen wel aan mee.

Tegen 4 uur was het eten gereed en konden we aanvallen, want de honger was ondertussen groot. ’s Middags niet eten is hier heel normaal, ook op onze stage wordt er ’s middags niet gegeten, degenen die mij goed kennen weten dat dit heel moeilijk voor me is!

De rest van de avond hebben we lekker rustig op ons appartement doorgebracht. We hebben ook onze eerste was gedaan. Alles heeft gelukkig nog de kleur en de grootte die het moet hebben J.

Nog een foto van onze kleedjes:

08-10-2008 om 20:29 geschreven door Anne  

Hoi hoi,

Vrijdag lekker vroeg gedaan met stage, maar helaas: een regenbui! De uitdrukking ‘het regent pijpenstelen’ zegt alles. Dus we zaten weer vast in het ziekenhuis. Dan maar een les Nederlands gegeven aan een man van het secretariaat en een verpleegster.

Na een week was ik wel weer toe aan vlechtjes-loos haar. Dit krijg je dan…

’s Avonds zijn we gaan uiteten in een restaurantje in de buurt. Gegrilde vis met groenten (we weten wel niet welke) en couscous voor 1000 CFA (1,5 euro). Een tijdje zonder licht gezeten maar het was wel zeer lekker.

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->Nog een sfeerfoto:

xxx

03-10-2008 om 00:00 geschreven door Anne  

Woensdag, 1 oktober 2008

Gisteren, op onze vrije dag hebben we er van geprofiteerd om naar het centrum te gaan. We hebben lang rondgelopen op de markt (dus ongeveer weer elke straat) en hebben een paar prulletjes gekocht zoals oorringen en een paar slippertjes voor mij. We zijn een ontelbaar keer nageroepen: oh les blanches, mes cheries, mes amies, en nog verschillende andere versies… Ook grepen ze regelmatig een arm van ons vast, dat vind ik wat minder tof, maar ja blanke meisjes vallen hier nu eenmaal op…

Vandaag weer stage gehad. Weer interessante dingen gezien, zoals pneumonie (longontsteking) bij 2 kindjes. In België heb ik dit nog niet dikwijls geausculteerd, dus het is wel goed dat ik het hier waarschijnlijk nog veel ga horen. Vandaag hebben we ook een meisje gezien dat mishandeld was door de au pair. Ze was met een riem vele malen op haar rug geslagen. Dat was wel even slikken om dat te zien. En ze zal hier helaas waarschijnlijk niet de enige zijn die mishandeld wordt. Ook hebben we een vrouw gezien die kwam vragen voor abortus. De arts weigert om dat zelf te doen, maar ze verwijst de patiënte wel door naar iemand anders om te voorkomen dat de abortus gepleegd wordt door een onprofessionele persoon in onhygiënische omstandigheden.
Na de stage zijn we te voet naar ons appartement gewandeld. We hebben er een ruim uur over gedaan, iets langer dan verwacht. Maar het is wel leuk om in de zon langs de kraampjes te wandelen.
We hebben deze avond van ons buurmeisje verse cocos gekregen. Echt super lekker! Het heeft echt een ander smaak dan de cocos in Europa. Minder sterke smaak, en meer een nootsmaak. Veel beter! Ook het fruit is hier trouwens lekkerder. We eten hier dan ook dagelijks verse ananas, banaan, papaya, advocado, pompelmoes, appelsien,… En we hebben nog lang niet alles ontdekt. Dit ga ik zeker missen als ik terug in België ben!
Voila, ik ga afronden, want morgen om half 7 opstaan om te gaan lopen. Ja, we houden vol!

Kus

01-10-2008 om 23:21 geschreven door Anne  

Maandag, 28 september 2008,

Voila, de eerste stagedag is achter de rug. Om 8 uur waren we in het ziekenhuis(je). Vermits hiërarchie hier heel belangrijk is, zijn we eerst even bij de directeur langsgeweest om ons voor te stellen. Maar het was een heel vriendelijke man. Daarna zijn we opgesplitst en zijn we elk bij een arts consultaties gaan meevolgen. Het was zogezegd op de dienst urgence, maar je kan het toch het best vergelijken met een huisarts. Het verschil met België is minder groot dan ik had verwacht. Zo wordt er bij elke consultatie medicatie voorgeschreven. Als een arts hier geen medicatie voorschrijft wordt hij trouwens als een slechte dokter beschouwd. Ook wordt er bij de meerderheid van de patiënten een labo aangevraagd, en zelfs zeer regelmatig beeldvorming. Ik had verwacht dat men hier zuiniger zou omspringen met de diagnostische middelen, maar dus niet. Helaas kan de patiënt ze wel niet altijd betalen. Ook de therapietrouw is hier minder omwille van financiële redenen. Een consultatie bij een generalist kost hier trouwens 1000 CFA (is 1,5 euro of de prijs van 5 grote broden). Bij een specialist kost het 2000 CFA. Wanneer de arts een handschoen nodig heeft moet de patient deze zelf gaan kopen en dit kost hun 500 CFA.
Een van de redenen waarom er hier veel extra testen worden gedaan is malaria. Bij elke patiënt met koorts, ook al is er een verklaring voor zoals bv een bronchitis, wordt er een dikdruppel-test gedaan. Ook bij vermoeidheid, anemie of klachten zonder verklaring wordt deze test gedaan. Het komt er dus op neer dat bij meer dan 3/4^de van de patiënten deze test wordt gedaan. Bij elke patiënt met buikpijn wordt er dan weer een stoelgangsonderzoek gedaan om te kijken of de patiënt parasieten heeft.
Ook heb ik vandaag verschillende consultaties meegemaakt waarbij de arts advies geeft om te vermageren. Obesitas komt hier dus wel degelijk voor! Nog een overeenkomst is de vervrouwelijking van het beroep, er lopen hier dus meer vrouwelijke dan mannelijke dokters rond.
De arts-patiënt relatie is hier wel anders. Er is hier nog altijd een heel paternalistische relatie. De arts is de baas en er gebeurt geen overleg met de patiënt.
Maar alles bijeen was het een zeer interessante dag. Ik heb veel bijgeleerd, onder andere over tropische ziekten, waarover we in België slechts oppervlakkig iets hebben over gezien. Ook mag je hier als stagiair meer doen als in België. Ik heb vandaag meteen een gynaecologisch onderzoek mogen doen, hetgeen ik in België op mijn stage gynaeco niet mocht doen. Op onze stage pediatrie gaan we naar het schijnt zelfs lumbale punctie mogen doen!
Onze stagedag zat er kwart na 3 al op, maar helaas kwam er toen juist een regenbui aan. Dus nog een uur zitten wachten totdat het iets minder was gaan regenen, en dan heeft een van de dokters ons een lift naar huis gegeven. De dokters, en ook de rest van het personeel, is hier trouwens zeer vriendelijk!
’s Avonds nog een lange wandeling gemaakt over de markt. Eigenlijk is hier ongeveer elke straat markt want er staan echt overal kraampjes. Daarna zijn we gaan uiteten met Roland, gerookte kip met rijst. Samen met frisdrank kostte dit 2500 CFA, dus nog geen 4 euro. En we hoefden niet vroeg te gaan slapen want morgen hebben we vrij. Ja, na 1 dag stage al een dag vrij! Morgen wordt hier het einde van de Ramadan gevierd. Alhoewel slecht een minderheid hier moslim is krijgt toch iedereen een dag vrij. Wij klagen niet!

Salut!

01-10-2008 om 23:20 geschreven door Anne