Deel 2: Daarna zijn we het ziekenhuis gaan bezoeken waarvan Thomas de chef is. We hebben er een uitgebreide rondleiding gehad. Voor Beat was het zeer speciaal vermits hij hier 3 jaar gewerkt heeft.
Na het ziekenhuis zijn we naar een ander dorpje gereden, gelegen in de bergen. Hier werden we dan weer verwelkomd op een mannenvergadering. Het voelde wel vreemd aan om daar als vrouw te zitten. We hebben er raffiawijn (lijkt op palmwijn, maar dan zachter van smaak) en geroosterde pindas gekregen. Daarna zijn we het ziekenhuisje in aanbouw gaan bezoeken. De werken liggen momenteel stil, totdat er weer geld gevonden wordt. Wij hebben het ziekenhuisje even gebruikt om een fotosessie te houden, met het prachtige landschap op de achtergrond. Vrouwen he. Op de terugweg naar de auto nog een vrouw met een tweeling tegengekomen, ik kon het echt niet laten om een van de babys te knuffelen. Aiai, mijn hormonen slaan hier op hol met zoveel kindjes.
s Avonds weer een geweldig avondmaal gehad. En dan, belangrijk, onze maten nemen voor de kleedjes!
Zo wordt er hier gekookt, buiten in een barakske. Hetgeen trouwens zeer slecht is voor de longen van de vrouwen. Vele vrouwen krijgen hierdoor serieuze rokerslongen.
De volgende dag weer een rustig ontbijtje, ze maken in Afrika dus geweldige omeletten, en dan terug naar Yaounde. Onderweg even 50 (!) kilo rijst gaan brengen naar de mama van Joseph en natuurlijk weer op de foto met een schattig kindje. Daarna nog even gestopt op een marktje om fruit te kopen vermits het fruit hier goedkoper en lekkerder is. En voila, ons weekend zat er weer op. Maar we waren meteen uitgenodigd om het volgende weekend terug te komen, om samen naar een feest van een nieuwe chef te gaan. Met traditionele dansen! Wieee!
Na onze terugkeer uit Mfou hebben we iets gegeten, spullen gepakt en hup, we waren weer onderweg. Deze keer voor een trip naar het Westen, wij drieen samen met Beat (de Zwitserse dokter) en Joseph als chauffeur. Onze bestemming was Bafang, een stad waar vrienden van Beat wonen.
(Beat) De rit heeft ongeveer 4 uur geduurd, en het landschap was weer geweldig. Het was iets anders dan tijdens de rit naar Kribi, vermits de route meer noordelijker was. De beplanting is er iets minder dicht. Op bijna het einde van de rit zijn we bovenaan een berg gestopt om naar de sterren te kijken. Zoveel sterren heb ik nog nooit gezien! En doordat er hier niet zon lichtvervuiling is als in België zie je ze ook beter. Nog een paar kilometer gereden en dan gearriveerd in Bafang. Daar zijn we hartelijk ontvangen door Thomas, zijn vrouw Roze (een van de twee) en de vele kinderen. Eerst een beetje geaperitieft en dan met onze voetjes onder de tafel voor een heerlijke maaltijd. En van reizen wordt je moe, dus s avonds op tijd het bed in. Met 3 meisjes in een 2 persoonsbed, krapjes.
(Roze, samen met een paar van de kindjes) De volgende dag rustig begonnen met ontbijt en lang babbelen op de binnenkoer. Tegen 11 uur zijn we dan stilletjes aan vertrokken. Onderweg naar het centrum zijn we eventjes gestopt omdat Roze ergens iets moest afgeven. Goedele en ik zijn meegeweest, en het bleek dus een vrouwenvergadering te zijn. Elke week komen deze vrouwen samen om te kletsen, maar ze leggen ook geld samen om samen te sparen. We zijn er dus superhartelijk ontvangen. Ze begonnen spontaan te zingen en te dansen met ons. We zijn niet lang gebleven, maar het waren echt onvergetelijke 5 minuten. Wat een hartelijkheid! Zalig, de vrouwen hier onder elkaar. Ik denk trouwens dat je als vrouw Afrika op een andere manier beleeft dan als je als man Afrika bezoekt. Daarom niet beter of slechter, maar wel anders. Je hebt een beter contact met de vrouwen, de meeste mannen daarentegen vind ik eerder vervelend. Zeer opdringerig. Maar gelukkig zijn ze niet allemaal zo, Thomas is wel een heel vriendelijke man.
Na de vergadering zijn we verder richting centrum gegaan. Daar zijn we pagnes gaan kopen, zo worden hier de lappen stof genoemd, want Roze gaat kleedjes voor ons maken! Wieee! Daarna even over de markt gelopen en daarna weer verder. We zijn eerst naar een waterval gaan kijken, die echt heel mooi was. We zijn ook langs de ingang van een chefferie gereden en hebben de typische huisjes van op het domein van een chefferie gezien. Onderweg kom je ook altijd wel grappige dingen tegen, zoals bijvoorbeeld een levend varken achterop een moto
Vervolg Mfou: Donderdag gelukkig weer een niet al te lange stagedag, vermits we in de namiddag een bezoekje hadden gepland aan het nationaal park van Mfou, een park met aapjes. Joseph is ons komen ophalen met zijn jeep, en die bleek wel heel handig te zijn. De weg naar het park was al een avontuur op zich. Het was nu eens echt een Afrikaanse weg. Een aardeweg met een hoop kuilen en regelmatig een diepe plas. Maar we hadden alle vertrouwen in Joseph, want het was al snel duidelijk dat hij een ervaren chauffeur was. In het park worden aapjes opgevangen die in het wild gevonden worden, vb jonge aapjes die hun moeder kwijt zijn. er waren verschillende soorten apen, enkele liepen zelfs los door het park. En eentje heeft een steen naar ons proberen te gooien, ha ha. Na een rondleiding van anderhalf uur zijn we teruggegaan naar ons huisje om onze laatste avond door te brengen.
(vooral deze laatste foto vind ik geweldig, het aapje is namelijk aan het plassen)
Tijdens onze week in Mfou heeft het wel een paar keer geregend, maar voor een keer waren we er blij mee. Want dat betekende ook dat onze emmers buiten gevuld werden met water. Zou konden we ons verwennen met een extra doorsjasbeurt! Hip hoi! Want bij droog weer is het motto, copywright Ellen van vorig jaar, plassen is niet sjassen!
Vrijdag hebben we met de HIV-consultaties meegevolgd. Helaas werd er ook veel dialect gepraat dus heel veel hebben we er niet van meegekregen. Wat hier wel grappig is, is dat men liedjes gebruikt in de campagnes. Dit hing er dus op.
Dan naar de directeur voor onze beoordeling. Excellent! Gewoon het feit dat we een stage in Kameroen deden vond hij al geweldig en moedig. Wiehie. Dan naar het huisje om onze spulletjes te pakken, en dan weer naar Yaoundé. En we hadden een goed vooruitzicht, want we zouden diezelfde namiddag nog richting Westen trekken, samen met de Zwitserse dokter. Ja ja, alweer op reis! We zitten hier zeker niet stil!
He he, het is weer lang geleden dat ik wat geschreven heb. Papa heeft al gegrommeld dat ik mijn weblog moet updaten. Maar ja, druk dat we het hier hebben!! Door de week stage en in het weekend zijn we telkens riebedebie. Met het gevolg dat ik nu nog moet schrijven over drie weken. Dus eerst een verslagje over mijn stage in Mfou. We zouden de maandagmorgen om 8 uur opgehaald worden door Joseph, een chauffeur die werkt voor het ziekenhuis van Mfou. Dus wij om half 7 opgestaan, vermits we onze spullen nog moesten pakken. Op Kameroense wijze was hij natuurlijk te laat. Om 10 uur 11 uur 12 uur was hij er nog niet. Bleek dat zijn auto stuk was en hij een monteur moest laten komen. Maar eerlijk gezegd vonden we het niet zo erg, want de dag ervoor was er een Zwitserse dokter, Beat gearriveerd. Hij heeft uiteindelijk anderhalve week bij ons gelogeerd. Maar het was dus een super interessante man om mee te babbelen. Bovendien had Beat ook Maman Jullienne gevraagd om tijdens zijn verblijf voor het huishouden te zorgen. Wij zouden haar ook kunnen inhuren, maar we vinden haar te duur. Maar maandagmorgen was ze er dus en ze ging brochetten klaarmaken. Mmmm!! Met als resultaat dat Goedele en ik om 10 s morgens stonden te barbecuen. Dus daarom hoopten we ondertussen dat Joseph nog even ging wegblijven zodat we rustig konden smullen van ons middagmaal.
Uiteindelijk zijn we pas om 14 uur vertrokken. We zijn eerst naar het ziekenhuis geweest, om ons voor te stellen aan de chef van het ziekenhuis. Dan heeft Joseph ons naar ons huisje gebracht. Ik had van onze week in Mfou verwacht dat we naar de brousse zouden gaan, awel veel brousse was het niet. Mfou is gewoon een klein stadje 20 kilometer van Yaoundé. En ons huisje viel dus ook heel goed mee. Alleen zoals we op voorhand wisten geen stromend water. Maar we hadden van Joseph twee grote bidons met water gekregen. En onveilig hoefden we ons zeker niet te voelen want er waren twee bewakers, eentje voor overdag en eentje voor s nachts. En we hadden een tuin! Daar hebben we de eerste namiddag meteen van geprofiteerd, lekker met een boek buiten gezeten. Dus dankje Laure voor het achterlaten van je boek (Crisis)! De rest van de avond lekker rustig doorgebracht (zonder de achtergrondgeluiden van bruisende Yaoundé).
De volgende dag weer vroeg opgestaan om te gaan lopen, ja we zijn hier echt vroege vogels geworden. Na het lopen hebben we kennis gemaakt met het leven zonder stromend water. We hebben ons gewassen met een kommetje water. Maar awel, eerlijk gezegd valt dat echt wel mee.
En dan naar de stage. De werkdag in het ziekenhuis van Mfou begint altijd met vergadering met al het personeel. Eerst wordt de wacht van de nacht voordien overlopen. De wachten worden hier trouwens enkel door verpleegkundigen gedaan. Daarna wordt er gebabbeld over een bepaald onderwerp, de verpleegkundigen worden ondervraagd en een van de dokters geeft dan de uitleg. Daarna hebben we samen met de een van de dokters getoerd. Op die manier hadden we meteen het hele ziekenhuis gezien. Het ziekenhuis bestaat uit
Na de toer zijn we elk met een dokter gaan meevolgen. Ik vond het hier beter dan in Biyem Assi. Naar mijn gevoel deed men hier meer aan evidence based medicine dan in Biyem Assi.
Ook wachtte men hier het resultaat van de onderzoeken af voordat er een behandeling werd voorgeschreven. En ik heb ook zelf consultaties mogen doen! Er waren wel een paar patiënten die geen Frans praatten, waarbij de dokter dan tolkte. En om 13 uur: geen patiënten meer! Ja ja, de werkdagen zijn hier niet lang. In de namiddag dan maar lekker gekuierd over de markt en weer van onze tuin genoten. s Avonds kennis gemaakt met onze buurvrouw Marie, een toffe madam.
(Ziekenhuis van Mfou)
(Zaal pediatrie)
(Wegwijzer gebruikt in de anti-HIV campagne, vind je in heel Kameroen)
De woensdag is ongeveer hetzelfde verlopen. Alles lekker op het gemak. Maar vandaag ben ik ook wel geshockt van iets dat ik gezien heb. Ik heb een curettage gezien, maar zonder verdoving! Amai, dat zag er pijnlijk uit! En de dokter deed het niet bepaald zachthandig. En als de patiënte teveel kreunde van de pijn werd ze gewoon uitgelachen. Men gaat hier echt anders met de patiënten om dan in België.
Na onze stage even bij Marie langsgeweest. Er liepen veel kindjes rond, dus hebben we ballonen uitgedeeld. En daar hoort een foto bij!
