Vandaag weer laat vertrokken, we worden precies een beetje lui. We waren pas weg te 10:50 uur. Dit stuk van het Teltowkanaal is een beetje saai, er staan hoge bomen langs de hoge oevers en je kan dus niet veel zien.  Maar we willen naar de zuidoostkant van Berlijn naar het merengebied daar en dat is de kortste weg daar naartoe. Je kan hier ook bijna nergens aanleggen met sportboten, alleen toen we een kwartiertje weg waren kwamen we aan een aanlegkade waar we zouden kunnen gaan liggen zijn.

Yachthaven Berlijn Tempelhof.  Het Lufthansa gebouw.  Audi-garagetoren.

Af en toe passeren we wat industriekades waaronder een oliekade, een kade waarlangs een schrootbedrijf zit en een elektriciteitscentrale.  Aan de kruising met het Teltowkanal met Neukollner kanal en Britzer Zweigkanal gingen wij rechtsaf en volgden het Teltowkanaal. 

Hier is meer industrie en kmo-bedrijven gevestigd.  Na 27 km arriveerden we aan het einde van het Teltowkanal en kwamen we op de Dahme (zijrivier van de Spree).  Dit is een aaneenschakeling van een heel traag stromende rivier en enkele langerekte smalle meren. In deze buurt willen we de volgende weken blijven.  In de tweede jachthaven vonden we een plaatsje voor vandaag.

Hier stond (Hier ter hoogte van Teltow) tot 1989 de Berlijnse Muur.

Namiddag fietsten we weer terug naar Teltow en het traject voerde ons kilometers lang langs het traject waar tot 1998 de Berlijnse Muur stond.  Waar de muur stond was aan beide zijden een patrouillepad en een niemandslandzone (hier de dodenstrook) genoemd (die op sommige plaatsen maar enkele meters en op andere tot enkele honderden meters breed zou geweest zijn)  Volgens de informatie die hier op zuilen staat waren er voor de volledige sluiting van de BSD-DDR grens in 1961 meer dan 100.000 mensen de DDR ontvlucht (dat zou ook de reden geweest zijn waarom de Oostduitse overheid de muur geplaatst zou hebben.) Honderden mensen zouden na de afwerking van de muur een poging tot ontvluchting niet overleefd hebben.  De Oostduitse grenswachten zouden op iedereen geschoten hebben die in het niemandsland kwam, met als resultaat dat er enkele honderden slachtoffers vielen.  Er waren enkele bekende personen bij (hier vermoedelijk bekend geworden na het feit dat ze het niet overleefd hadden) wiens verhaal op zuilen langs het traject waar de feiten plaats vonden te lezen is. Als je met de mensen hier over de omstandigheden van die tijd praat merk je dat vooral de ouderen nog niet helemaal over hun frustraties heen zijn.  Hun grootste frustratie bestaat er te horen aan uitleg in dat zij na “Die Wende” door de Westduitse regering, zeker de eerste jaren, nog als tweederangsburgers behandeld werden. De  jeugd heeft zich blijkbaar goed aangepast maar de eenmaking is ondertussen ook al 30 jaar een feit, dus de jeugd van vandaag heeft het systeem niet echt gekend.