Opzoek naar de diversiteit in België Hallo iedereen,
Ik ben Justine, een studente toegepaste psychologie en ben in de ban van diversiteit.
Ik zal het in mijn blog hebben over allochtonen en kleurlingen, dit met de bedoeling de stereotiepe beelden zoveel mogelijk weg te werken. Ik heb met mensen van verschillende culturen en religies gesproken zodat ik met hun levensgetuigenis mensen kan overtuigen dat stereotiepe beelden verkeerd zijn en dat zij ook maar een mens zoals een ander zijn.
Heel veel mensen weten niet wat hun levensverhaal is en wat ze hier doen, zo worden ze vaak meteen bestempeld.
Laat gerust een reactie achter met uw mening of tips!
--> VOOR ALLE DUIDELIJKHEID : ik ben hier niet om goede grammaticale verhalen te schrijven. Het gaat hier enkel om de inhoud!#ikbengeenschrijfster
31-10-2016
Nieuw project.
Bijna een jaar heeft mijn blog stil gelegen, maar ik niet.
Vorig jaar besloot ik om een nieuw project te starten. Heel lang heb ik hier niet over moeten nadenken. Ik was al een tijdje in de ban van breien, maar had nooit het doel om af te werken waar ik mee begon.
Dus zei ik tegen mezelf dat ik iemand warm kon houden met elke sjaal die ik breide. Helaas gaat breien niet snel en neemt het veel tijd in beslag, dus deed ik een warme oproep voor een inzamelactie.
Vele mensen zeiden gedurende het jaar dat het een mooi initiatief was, maar ze hadden er weinig vertrouwen in dat het zou slagen.
Bij deze kan ik zeggen dat ik (samen met een partner in crime, zie foto) gisteren met goede moed naar Brussel ben gegaan om onze zelfgemaakte sjaals en een paar mutsen uit te delen. Ik kan het op dit moment nog niet onder woorden brengen wat ik voel en hoe ik het heb beleefd.
Zoveel mooie mensen heb ik leren kennen, die één voor één een schrijnend verhaal hebben.
Eén iets kan ik wel al kwijt,
Of het nu je eigen schuld is (door een domme fout), of niet... niemand verdient het om op straat te leven, in de kou en met honger.
OKAN : onthaalklas voor anderstalige jongeren van niet-Belgische of niet-Nederlandse nationaliteit die pas aankomen in het land en het Nederlands onvoldoende beheersen.
Mijn kennismaking en ervaring met OKAN-leerlingen
We trokken het centrum van Kortrijk in, om er met de
OKAN-leerlingen een stadsspel te spelen. We werden door onze nieuwe
identiteit in groepjes onderverdeeld en kregen per groepje twee
OKAN-leerlingen toegewezen. Ik vond dit al een leuke manier van opdeling, omdat
niemand elkaar kende. Wij kregen twee meisjes in ons groepje. Het ene meisje
kwam uit Spanje en het andere meisje uit Congo. Beide waren ze hier nog maar
een paar maand. Het was de bedoeling dat we met hen naar bepaalde winkels
gingen en hun daar opdrachten lieten doen. Zo moesten ze in het Nederlands
dingen vragen aan de verkoopsters. Ze vroegen wat ze verkochten, of ze het
graag deden, wat hun hobbys zijn, . Ook moesten ze vragen oplossen waarvan
ze het antwoord enkel wisten door rond te kijken in de winkel. Het meisje uit
Spanje was heel beschaamd en had het in het begin ook moeilijk. Ze durfde niet
te spreken, ze sprak heel stil en verstond ons amper. Op het einde van het spel
waren we dan ook verschoten hoe het meisje was open gebloeid. Het meisje uit
Congo was vanaf het begin heel open, sociaal en beleefd. Na een tijdje merkten
we hoe vlot het ging voor het meisje uit Congo en zeiden we tegen de twee
meisjes dat ze eens alleen een winkel moesten binnengaan. Op die manier konden
we zien hoever ze al stonden op gebied van durf. Ze moesten zelf uitleggen wat
ze hier in de stad deden en wat hun opdracht was. Na de geslaagde opdracht
voelden wij ons heel trots dat de meisjes het zo goed gedaan hadden, en dat ze
elk op hun eigen manier waren open gebloeid.
Er was één iets dat ons teleurstelde. Op een bepaald moment
gingen we een winkel binnen en legden we de opdracht uit aan de verkopers. Voor
het Spaanse meisje nog haar vragen kon stellen, was de verkoopster haar al voor
met de antwoorden. De verkoopster nam de stylo van het meisje af, om zo haar
antwoorden rapper te kunnen noteren.
De trots die we voelden op het einde van de opdracht
verstopte de teleurstelling van de verkoopster. We gingen met alleen maar leuke
herinneringen van de dag terug naar onze hostel.
Aan de mensen met vreselijk racistische en egoïstische uitspraken over vluchtelingen.
'Vluchtelingen komen enkel voor ons geld.'
'Pas op voor de toekomst van onze kinderen.'
'Het zijn aanranders.'
'...'
Er zitten overal rotte appels tussen. In België leven er ook verkrachters, misdadigers en moordenaars.
Heb je al eens gedacht aan de toekomst van de kinderen die mee vluchten?
Volledige gezinnen, families die een nieuw leven proberen te vinden, een thuis zoeken... ze zien hun familieleden verdrinken, verhongeren of doodvriezen.
Stel je eens in hun plaats, vóór je zo'n uitspraak maakt.
Wat zou jij doen als je met je gezin in een oorlogsgebied woont?
Sinda is een 41
jairge vrouw afkomstig uit Monastir, Tunesië. Ze is een moslima die 5x per dag
gaat bidden, ze doet mee aan de ramadan, maar ze vertelt dat ze geen hoofddoek
draagt.
Sinda is
weggegaan uit Tunesië, omdat ze haar man had leren kennen. Haar man is een
vriend van haar neef en is een Belg. Ondertussen woont Sinda al 17 jaar in België en haar
familie woont nog steeds in Tunesië.
Ze vertelt hier
kort over.
'Ik heb mijn man
leren kennen in 1996 in Tunesië (Monastir),hij heeft zich toen ook bekeerd tot
de islam. In juli 1988 zijn we getrouwd en in november 1998 zijn we naar België
verhuisd. Ik heb jammer genoeg iedereen van mijn familie moeten achterlaten,het
was moeilijk maar ik ging wel vaak terug naar Tunesië. Na 2 jaar is onze oudste
dochter geboren en 2 jaar nadien kwam onze jongste dochter ter wereld.
Met het ouder
worden is het gemis naar mijn thuisland steeds groter geworden, maar gelukkig
gaan mijn kinderen en ik elke zomer naar Tunesië op reis. Zo kunnen we onze
zomer daar spenderen met mijn familie en vrienden.
Ik heb geen
aanpassingsproblemen gehad bij mijn aankomst in België. Mijn schoonfamilie
heeft mij meteen met open armen ontvangen. Ik heb hier nu vast werk en mijn
kinderen kunnen elke dag naar school gaan.'
Wat heb je
precies gedaan bij je aankomst in België?
'In het begin ben
ik begonnen met het volgen van Nederlandse avondschool. Dit heb ik 2 keer per
week, een anderhalf jaar lang gedaan. Het was voor mij niet moeilijk te leren,
omdat ik thuis ook in het Nederlands met mijn man en mijn schoonfamilie moest
spreken. Wanneer mijn kinderen oud genoeg waren om naar school te gaan, ben ik
beginnen werken. Ik werk nu in een tuin-hobby winkel.'
Heb je nog
specifieke toekomstplannen?
'Wanneer mijn man
en ik met pensioen zijn, zou ik graag terug naar Tunesië verhuizen. Mijn
kinderen mogen kiezen of ze meegaan of niet.'
Met deze mooie toekomstplannen sloten we ons gesprek af.
Vorige maand heb ik een fantastische ervaring mogen meemaken.
Ik ben een week naar Kortrijk gegaan, om daar de diversiteit op te snuiven. Eén van die dagen heb ik een bezoek gebracht aan 'De Som'. De Som is een centrum voor inburgering. Ik heb hier mogen kiezen om iets mee te volgen en koos voor een Arabische les.
Vooraleer de les begon heb ik kennis gemaakt met de leraar. Hij vertelde me hoe de les in elkaar zat en zei me wat ik kon verwachten. In de Arabische les wordt enkel Arabisch gesproken. Je kan het vergelijken met een les Franse literatuur bij ons. We leren over Frankrijk, maar in het Nederlands.
In de les zouden we Nederlandstalige filmpjes te zien krijgen met Arabische ondertiteling. Daarna moesten de 'leerlingen' in groepjes verdeeld, bepaalde opdrachten maken en deze uitschrijven. Uiteindelijk hangt hij alle resultaten aan de muur.
Er hingen ook nog andere dingen aan de muur. Grote bladen met hun acties en hun doelen, wat ze moeten doen om te bereiken wat ze willen bereiken.
Net voor de les begon mocht ik al plaats nemen aan één van de tafels waar al een groepje zat. Wanneer de anderen binnen kwamen keken ze me eerst wat raar en verbaasd aan. Ik stelde me meteen voor en vroeg ook hun namen. Ik had de indruk dat ze in het begin wat op hun hoede waren, maar naarmate ik hen dingen vroeg kwamen ze ook wat los tegenover mij.
Ze vroegen me of ik uitleg wilde over wat er allemaal in de les werd gezegd en die hebben ze me dan ook gegeven. Ik kon hun helpen door in het Nederlands te zeggen wat ik gezien had in de filmpjes, maar ik was ook benieuwd naar wat zij onder elkaar allemaal vertelden. Ik vroeg hen een paar Arabische woordjes en ik zag ze zo helemaal openbloeien. Ze hadden het niet verwacht dat ik, een Nederlandstalige, hen Arabische woorden zou vragen.
In de pauze moest ik jammer genoeg al weggaan en vroegen ze naar wat ik van de les vond.
Mijn antwoord was : 'Ik vond het fantastisch! Jullie zijn allemaal zo vriendelijk. Ik begrijp nu ook hoe een anderstalig iemand zich moet voelen wanneer hij/zij terecht komt in een klas bij ons. Ik vond dit een fantastische ervaring en wil jullie bedanken om mij zo goed op te nemen in jullie sfeer. Jullie kennen mij niet en hebben mij meteen geholpen wanneer ik jullie niet verstond.'
Zij vertelden mij dat ze het heel fijn vonden dat er mensen zijn die interesse tonen in wat zij leren en wat ze doen.
Als je de kans hebt om zo'n les mee te volgen, aarzel dan zeker niet! Onze ogen worden geopend en bepaalde vragen die je hebt worden beantwoord, en voor hun is het leuk dat er interesse getoond wordt.
Ik heb deze keer het genoegen gekregen Haissi te mogen interviewen. Haissi is een vrouw van 38 en afkomstig van China, Hong Kong.
Kan je ons vertellen waarom je naar België bent gekomen?
'Mijn papa wou onafhankelijk zijn en een stukje van de wereld zien. Hij wist niet wat te doen, want hij wilde niet in het bedrijf van zijn vader stappen. Zo is hij erop gekomen om naar Europa te komen. Hij heeft uiteindelijk voor België gekozen omdat het hier niet zo druk en aangenaam vertoeven is.'
Heb je nog familie wonen in Hong Kong?
'Ik heb nog familie wonen in Hong Kong, maar ook nog in Amerika en Zweden. Met mijn nichten heb ik nog contact via facebook en als ik naar Hong Kong ga spreken we uiteraard af.'
Hoe heb jij je Nederlands geleerd wanneer je hier aankwam? Ik veronderstel dat dat helemaal niet simpel moet geweest zijn.
'De Nederlandse taal heb ik in de kleuterklas geleerd. Het was voor mij inderdaad geen makkelijke taal, want mijn ouders spraken thuis Chinees met mij.'
Ervaar jij soms last van de stereotiepe beelden die mensen en de media hebben?
'Voor Chinezen zijn er niet echt stereotiepe beelden. Soms kunnen we wel eens horen dat de Chinezen onmenselijk zijn of dat we geen mensenrechten kennen... Hierdoor voel ik me vaak wel persoonlijk aangesproken. De meeste Chinezen gaan natuurlijk niet akkoord met wat er in China gebeurt. Dat komt van de regering uit, en de Chinese bevolking durft daar niet veel op zeggen.'
Na dit korte interview wil Haissi ons toch ook nog vertellen hoe hun aankomst hier verliep.
'Mijn papa is hier eerst aangekomen, en is toen beginnen werken bij een vriend van hem die hier een zaak had. Aangezien hij hier uiteindelijk wou blijven, moest hij investeren in een verblijfsvergunning. Zijn geld was nog in Hong Kong, dus hij was hier eigenlijk illegaal. Het geld dat hij verdiende moest dus gestort worden op de rekening van zijn vriend, en toen begonnen de problemen. Mijn ouders werden door hun zo gezegde vriend afgeperst en opgelicht, waardoor ze heel lang in armoede hebben moeten leven. Het was een heel harde periode voor ons... ik krijg terug tranen in mijn ogen als ik er aan denk. Ze hebben deze periode gelukkig overleefd, jammer genoeg was dat wel met heel wat kleerscheuren.
Mijn ouders hebben geen Nederlandstalige lessen gehad. Ze hebben de taal vooral geleerd door het luisteren en nazeggen van wat mensen zeggen. Hun Nederlands is verre van perfect, maar ze kunnen hun voldoende uitdrukken.'
Na dit moeilijkere stukje getuigenis, hebben we het interview afgesloten.
Dora is een jonge vrouw van 37 jaar en is afkomstig uit Griekenland, Athene. Ze is een vrouw met een sterk karakter. Van religie is ze orthodox en ze gaat bijna elke week naar de kerk. Ze vertelt me dat ze haar geloof nooit zou opgeven. Dora woont ondertussen al 6 jaar in België.
Dora is naar België gekomen voor de crisis begon, in juli 2009. Haar vader zag de crisis aankomen, dus besloot ze naar België te komen om werkzekerheid te hebben. Het begon allemaal door haar neef en zijn vriendin die in Griekenland op reis waren. Later is ze met hen meegegaan naar België.
Ze heeft in Griekenland haar diploma voor assistent verpleegster gehaald. Haar neef vertelde haar dat ze in België nog veel mensen zochten voor deze functie, dus besloot ze mee te gaan. Haar diploma assistent verpleegster is hier in België geldig als een diploma van zorgkundige. Nu werkt Dora sinds 2012 in een rusthuis.
Toen Dora hier aankwam, is ze beginnen werken als kamermeisje en ontbijtmeisje in een hotel in Brugge. Later heeft ze ook nog voor een korte periode in een fabriek gewerkt.
Haar Nederlands heeft ze geleerd in de avondschool. Dat proces verliep heel traag voor Dora, omdat ze in het hotel altijd Engels kon spreken. De avondschool was voor haar 2 keer per week, en dat was jammer genoeg niet genoeg. Ze had de basis van de Nederlandse taal, maar ze was bang en te beschaamd om in het Nederlands te spreken. Na een tijdje in België te wonen, heeft Dora haar man leren kennen. 'Hij is de beste leraar ooit!'
Ze begon met traag te spreken tegen hem, en nu na 4 jaar is haar Nederlands al veel beter.
Dora vertelde me ook dat ze 3 modules Nederlandse les gevolgd heeft en een vooropleiding voor anderstaligen. Daarna heeft ze nog een opleiding zorgkundige gevolgd.
Dora en haar man zijn ondertussen al 2 jaar getrouwd en we hebben een dochtertje van 14 maanden oud. Ze zou dus dolgraag een normaal gelukkig leven met hen hebben. Op een dag zou ze met haar gezinnetje graag terug gaan naar Griekenland, waar de zon altijd schijnt.
Als laatste vroeg ik ook aan Dora of zij last ervaart van de stereotiepe beelden die mensen en de media hebben.
'Ik heb er geen last van ... misschien is dat omdat ik blank ben. Ik vind wel dat Belgen heel gesloten, vaak boos en soms ook wel egoïstisch kunnen zijn.'
Maggy is 22 jaar, half Thaise en woont in België. Haar moeder is geboren in Thailand, Samuth Sakhon, en is Boeddhistisch.
Waarom is je moeder van Thailand weggegaan? Haar man was gestorven op zee en ze moest 3 kinderen onderhouden. Ze heeft daar wel wat zitten werken, maar dat was niet genoeg om rond te komen. Haar beste vriendin was getrouwd met een Belg, ze hebben kunnen regelen dat ze hier in België een tijdje kon komen wonen om te werken. Dat zou maar een tijdelijke oplossing zijn, maar dan heeft ze na 2 jaar mijn vader leren kennen.
Wonen haar drie andere kinderen nu ook in België? Nee, zij wonen in Thailand. Mijn halfzus is in augustus 2 weken naar België gekomen op vakantie, maar ze is ondertussen al weer terug naar Thailand. Ik heb 2 broers en 1 zus in Thailand. Mijn oudste broer is jammer genoeg al op 38 jarige leeftijd gestorven.
Wat heeft je moeder gedaan bij haar aankomst in België? Hoe heeft ze haar leven hier aangepakt? Mijn moeder is bij haar vriendin ingetrokken en is beginnen werken in een Thais restaurant in Oostende. Ze kon daar in de keuken werken, maar na verloop van tijd had ze de Nederlandse taal steeds meer onder de knie en mocht ze ook in de zaal werken. Het geld van haar maandelijkse inkomsten stuurde ze op naar haar moeder in Thailand, want zij zorgde voor mijn moeder haar kinderen. Met dat maandelijkse loon kon ze er voor zorgen dat haar kinderen in Thailand naar school konden gaan. Voor de school in Thailand kan je je blauw betalen, ook al is het maar het lager onderwijs. Als alleenstaande ouder was dat heel moeilijk voor mijn moeder, daarom werkte ze overdag ook nog als kamermeisje in een hotel.
Hoe heeft je moeder de Nederlandse taal geleerd? Op haar vrije dagen ging ze naar school om lessen te volgen. De dagen dat ze moest werken oefende ze de Nederlandse taal met haar vriendin.
Ben jij opgegroeid met de Nederlandse taal? Ik ben perfect tweetalig, ik spreek Nederlands en Thais. Thuis spreek ik Thais met mijn moeder. Mijn Nederlands is natuurlijk wel correcter dan mijn Thais, met al die verschillende intonaties . Mijn moeder haar Nederlands is nu niet meer zo goed, ze is het wat verleerd. Vroeger sprak ze het redelijk goed, maar grapjassen lachten haar uit met haar accent en sindsdien wilde ze het niet meer spreken. Mijn moeder is ondertussen 63 jaar en wil de Nederlandse taal niet meer verder leren. Ze werkt wel nog steeds fulltime in de horeca.
Heeft je moeder nog specifieke toekomstplannen? Na 30 jaar in België te wonen, zou ze met de tijd graag terug gaan naar Thailand. Ze wil terug bij haar familie zijn. Ik zou misschien wel meegaan maar dan slechts voor een jaar. Ik probeer elk jaar naar Thailand te gaan, maar ik denk dat het helemaal anders moet zijn om er voor een lange periode te wonen.
Ervaart je moeder soms last van stereotiepe beelden die mensen en de media hebben? Ja, soms wel. Vroeger waren er veel mensen die met haar accent lachten, of soms gewoon omdat ze een Aziaat is. Mijn moeder trok haar er gelukkig niet zo veel van aan, ze wist dat niet iedereen zo was. Het was natuurlijk niet leuk om dat allemaal aan te horen, maar ze is zo dankbaar dat ze hier mag wonen.
Met deze laatste vraag en nog wat na te praten, rondde ik ons gesprek af.
Als er nog mensen zijn die hun getuigenis kwijt willen, kan je het me altijd laten weten in een reactie of in mijn gastenboek.
Je kan mij ook vinden op facebook, door in de zoekbalk 'alle kleuren van de regenboog' in te geven.
Demba is 19 jaar en Belg van nationaliteit. Hij is 12 jaar geleden in Senegal vertrokken naar België voor een betere toekomst.
In Senegal zag zijn familie geen verdere toekomst omdat er geen werk was en heel slecht onderwijs.
Zijn vader heeft de eerste stap naar een betere toekomst gezet, door in de jaren '90 over te vliegen naar België. Wanneer zijn vader hier werk had gevonden en zijn papieren in orde waren, heeft hij Demba ook naar België laten overkomen.
Zijn moeder is nog steeds in Senegal en komt af en toe eens naar België, zij heeft besloten dat ze niet in België wil wonen. Demba en zijn vader willen later graag terug gaan naar Senegal om daar samen als zelfstandigen te beginnen.
Wanneer ik Demba vroeg hoe hij zijn Nederlands heeft geleerd, was ik positief verbaasd. Hij is zonder enige Nederlandse taalkennis op een Vlaamse school gestart. Zijn school had een systeem dat ervoor zorgde dat hij een jaar de tijd had om de Nederlands taal, met natuurlijk veel hulp, te beheersen. Na dat jaar was hij er dan ook in geslaagd en sprak hij vlot Nederlands. Nu is hij een trotse student die verkoop studeert.
Ik stelde hem ook enkele vragen over de daesh en de gebeurtenissen in de wereld.
Demba zelf is moslim, en vindt de gebeurtenissen in Parijs helemaal niet acceptabel. 'Dit is niet hoe een moslim zich moet gedragen, ook al vinden bepaalde mensen dat het wel zo moet...'
Ben je bang voor wat er in de wereld gaande is op dit moment?
'Ik ben niet bang, ik denk dat de media en de politiek samen werken om angst en haat tegen de IS te creëren. Ik sta nog steeds sterk in mijn schoenen en ben niet van plan bepaalde plaatsen te vermijden voor hen.'
Ervaar jij last van mensen die stereotiepe beelden bij jou gebruiken?
'Tot nu toe heb ik daar nog geen last van gehad, toch niet dat ik weet. Ik hoop dat dat ook zo blijft!'
Als er nog mensen zijn die hun getuigenis kwijt willen kan je me het altijd laten weten in een reactie of in mijn gastenboek
Bahri is een Albanees geboren in Servië. Hij is 20 jaar oud en is moslim.
Dit is de levensgetuigenis van Bahri in de vorm van een interview.
Waarom ben je naar België gekomen?
' Vroeger was alles goed. We hadden een mooi leven... helemaal geen reden om te vertrekken naar een ander land. Tot wanneer er een oorlog startte tussen de Serviërs, de Albanezen en de Kosovaren. Het beste voor ons was vluchten, anders leefden we zeker niet meer.'
Waarom hebben jullie juist voor België gekozen?
'Het plan was om eerst naar Italië te gaan. We zijn te voet van Servië naar Albanië gevlucht, om zo met de boot naar Italië te kunnen gaan. Elk land was goed genoeg ... het maakte ons helemaal niet uit naar welk land we gingen, zolang we maar weg waren uit Servië. Wanneer we aankwamen in Italië hebben ze ons weggestuurd. Mijn vader heeft op dat moment een snelle beslissing moeten maken. Hij herinnerde zich nog van op school dat er in België veel vriendelijke mensen woonden, dus hebben we een vliegtuig naar hier genomen.'
Heb je nog familie in Servië en heb je nog contact met hen?
'Ik heb daar nog steeds wat familie wonen. Ik spreek hen niet elke dag, maar elk jaar ga ik naar Servië om hen te bezoeken.'
Wat hebben jullie gedaan toen jullie in België aankwamen? Hoe hebben jullie het nieuwe leven aangepakt?
'Eerst hebben we een lange tijd in Zaventem 'gewoond'. Dat was in een soort oude gevangenis die openstond voor vluchtelingen. Daarna zijn we overgeplaatst naar een huisje in Oostkamp, waar we een nieuw leven konden beginnen. Mijn ouders zijn direct beginnen werken, want we hadden helemaal niets meer wanneer we hier aankwamen. Onderweg van Servië naar Albanië zijn we namelijk beroofd geweest. Ik en mijn broer zijn bij onze aankomst in Oostkamp naar school beginnen gaan.'
Hoe hebben jullie de Nederlandse taal geleerd?
'Voor mijn broer en mij kwam dat eigenlijk vanzelf. Het kostte ons niet veel moeite, als klein kindje leer je veel sneller dan iemand die al volwassen is. Mijn ouders hebben het tussendoor geleerd en zijn naar school gegaan waar ze Nederlandse lessen kregen.'
Heb je specifieke toekomstplannen?
'Ik ben hier nu al 16 jaar en studeer op het moment Toegepaste Architectuur . Ik zou mijn ouders gewoon willen trots maken. Zij zijn naar hier gekomen om mijn broer en mij een beter leven te geven, dus nu is het aan mij om dit waar te maken. Ik wil gaan voor een goed diploma en een mooi leven, maar dat is wat iedereen wil zeker?'
Heb jij last van stereotiepe beelden die mensen op straat of in de media smijten?
'Ik denk dat elke buitenlander daar wel last van heeft. Ik geef er niet echt om.'
Je vertelde me daarnet dat je bent gevlucht voor de oorlog. Ben je hierdoor bang voor wat er gaande is in de wereld?
'Ik geloof niet in de IS. Ik denk dat het een opgezet spel is door de Amerikanen. Oorlog zorgt natuurlijk voor meer geld... . Als ze willen zouden ze de IS in één dag kunnen vernietigen. Ahja, dat houdt de mensen weer bezig hé. Ik ben er allesinds niet bang voor.
Met deze vraag sloot ik het interview af en bedankte hem.
Als er nog mensen zijn die hun getuigenis zouden willen delen, stuur me dan zeker een e-mail!
LAAT VAN JE HOREN IN ONZE SAMENLEVING !
Like ook de facebookpagina : https://www.facebook.com/diversiteitinBelgie/?ref=aymt_homepage_panel
Samuel is 22 jaar
geleden geboren te Luik. Hij heeft een moeder uit Haïti en een vader die hij
nooit heeft gekend uit Amerika.
Na zijn geboorte heeft zijn moeder besloten om naar Haïti terug te keren, ze
had moeite om zich aan de Europese mentaliteit aan te passen en ze had in Haïti
meer businessopportuniteiten. Samuel is dus gedeeltelijk in Haïti en in de
Dominicaanse Republiek opgegroeid.
Samuel is
toevallig naar België teruggekeerd. Op zijn 16 jaar besloten zijn moeder en
stiefvader op reis te gaan naar België, maar 2 dagen na hun aankomst ging het
fout Er was een aardbeving in Haïti waardoor zijn ouders het grootste deel
van hun rijkdom verloren hadden. Door deze helse situatie besloten ze in België
te blijven.
Een deel van zijn
familie woont nog in Haïti en een ander deel in Canada. Jammer genoeg heeft hij
enkel nog contact met zijn familie uit Haïti. Sinds dat Samuel Haïti heeft
verlaten, is hij niet meer teruggegaan. Hij vertelde me dat hij nog niet klaar
is om terug te kijken naar zijn vroeger leven, in de toekomst waarschijnlijk
wel, maar nu nog niet.
Voor Samuel was
het moeilijk om in België een nieuw leven te starten. Hij kon de Nederlandse
taal niet, hij had een serieuze achterstand op school en had moeite om zich aan
de Belgische mentaliteit aan te passen.
Gelukkig stond ik er niet alleen voor. Ik had de steun van mijn moeder, mijn
zusje, nieuwe vrienden en zelf van mijn leerkrachten. Dankzij deze personen kan
ik de persoon zijn die ik nu ben.
Zoals ik al zei
was het moeilijk om hier in België opnieuw te beginnen. Ik was 17 jaar toen ik
voor de 2e keer mijn derde middelbaar opnieuw deed, dan heb ik
midden jury gedaan. Na het falen van mijn zesde middelbaar besloot ik om te
stoppen met studeren en te beginnen werken. De beslissing om op dat moment te
beginnen werken, heeft tot op de dag van vandaag nog steeds positieve en
negatieve gevolgen.
Samuel heeft zijn
Nederlandse taal geleerd door extra avondlessen te volgen. Ook moest hij van
zijn leerkracht Vlaamse strips lezen zoals Kuifje, Urbanus en De rode ridder.
Na 6 maanden kon hij goed met de Nederlandse taal overweg.
Ik vroeg hem wat
hij van werk heeft gedaan na het stoppen van het secundair onderwijs.
Ik ben beginnen werken na het falen van mij 6e jaar secundair
onderwijs. Ik heb bij Ralph Lauren en in een paar chique restaurants kunnen
werken. Ook heb ik minder geprezen werkjes gedaan, zoals kranten rondbrengen,
afwassen, etc. . Op dit moment werk ik als telefonie assistent in Moeskroen.
Samuel vertelde
me ook dat hij nu alleen woont in België. Zijn moeder is in 2013 in Barcelona
gaan wonen en zijn stiefvader, wie Belg was, is hij op zijn 20 jaar verloren
aan kanker.
Ik vroeg hem of hij er geen probleem mee had dat ik dit zou posten, waarop hij antwoordde:
Ik heb er vrede mee. Zolang ik leef, leeft hij in mijn hart mee.
Samuel is katholiek opgegroeid.
Zelf geloof ik niet in een God, maar ik vertrouw hem wel.
Ook Samuel is al
volop bezig met het vervullen van zijn toekomstplannen. Ik ben dol op
marketing, hier gaat al mijn focus dan ook naartoe op dit moment.
Samen met zijn twee vrienden, ook wel zijn businesspartners, wil hij een
internetmarketingbedrijf starten.
Als laatste vroeg
ik ook aan Samuel of hij last had van de stereotiepe beelden die mensen op
straat en op sociale media smijten.
Ik heb geen idee ik doe zodanig veel aan zelfspot, dat ik niet meer weet
wanneer iemand het echt meent en wanneer niet. Het doet er eigenlijk niet toe
hoe iemand gezien wordt, maar hoe je het zelf opneemt en wat je ermee doet.
Met deze wijze woorden hebben wij het bewonderenswaardige gesprek over zijn
leven afgesloten.
Laat zeker een
reactie achter als ook JIJ nog een vraag hebt over het leven van Samuel!
Als er nog mensen
zijn die hun getuigenis kwijt willen, en willen bewijzen dat stereotiep denken
fout is, kan je me altijd een e-mail sturen via deze blog!
LAAT VAN JE HOREN
IN ONZE SAMENLEVING!
#allekleurenvanderegenboog
Akhi is een jongeman van 21 jaar, woont in België en is afkomstig uit
Mauritius. Hij is met zijn familie naar België gekomen omdat de economie hier
veel beter is. Echter na 3 jaar en 4 maand heeft hij nog steeds niet te horen
gekregen of hij hier mag blijven. Dat valt hem heel moeilijk, want zijn familie
woont hier al 22 jaar en hij wil bij zijn familie zijn. Hij woont hier heel
graag en doet dan ook zijn uiterste best om hier te blijven. Zelf is hij niet
bang dat hij het land uitgezet zou worden, Er is een kans dat ik terug moet
naar Mauritius, zeker nu met het gevaar van de terroristen in België.
Akhi vertelt me ook dat hij al goed geïntegreerd is in België. Hij heeft
in 4 maand tijd twee niveaus Nederlandse les gevolgd in het SNT, graag zou hij
dit nog verder willen zetten maar dat is op dit moment niet mogelijk. Wanneer
ik hem vroeg of hij het moeilijk vond om Nederlands te leren, zei hij Neen, ik
vond het niet moeilijk. Ik spreek nu vijf talen waaronder Frans en Engels, dit
maakte de Nederlandse taal voor mij makkelijker.
Ook zijn toekomst bekijkt hij door een roze bril. Net als alle jonge
mensen heeft hij ook plannen, graag zou hij automecanicien worden.
De religie van Akhi is het hindoeïsme, dit is afkomstig uit India. Hijzelf
moet niet veel speciaal doen voor zijn geloof, hij gaat tenslotte al 8 jaar
naar een christelijke kerk.
Ook bij Akhi vroeg ik naar de stereotiepe beelden van mensen.
Hij vertelt me dat ook hij en zijn familie raar bekeken worden na alles
wat er is gebeurd in Parijs en Brussel. Het is raar en ongemakkelijk wanneer mensen me aankijken, maar ik snap
hen. Die mensen zijn waarschijnlijk gewoon bang, dat is niet hun fout. Akhi denkt dat de terroristen ons enkel willen bang maken en daarom wilt
hij ook helemaal niet bang zijn, maar hij zal wel bepaalde plaatsen vermijden
zoals Brussel en Molenbeek.
Als er nog mensen zijn die hun getuigenis kwijt willen en willen bewijzen
dat stereotiepe beelden fout zijn, kan je me altijd een e-mail sturen via deze
blog.
Als er nog mensen zijn die hun getuigenis kwijt willen en willen bewijzen
dat stereotiepe beelden fout zijn, kan je me altijd een e-mail sturen via deze
blog.
Ik ben een week op uitwisseling gegaan naar Kortrijk om kennis te maken met de diversiteit. Hier zijn mijn ogen opengegaan en is mijn mening nog meer versterkt over de allochtonen en kleurlingen in België.
Tot voor deze week ging mijn respect uit naar de vluchtelingen en gaf ik wat ik kon geven aan mensen die het minder hebben. Na deze week heb ik ontdekt dat dit echter niet genoeg is.
We kunnen geven wat we hebben, maar we weten niets van hun leven. Met deze blog wil ik jullie een andere kijk proberen geven op het beeld van allochtonen en kleurlingen.
Wij gingen op pad in Kortrijk met de bedoeling zoveel mogelijk te weten te komen over de verschillende nationaliteiten en religies. We vroegen bepaalde mensen de volgende vragen :
'Wat vinden jullie van wat er gebeurd is in Parijs en de rest van de wereld?'
'Hebben jullie een idee over wat er omgaat in het hoofd van de terroristen?'
'Zijn jullie bang voor wat er gaande is?'
'Gaan jullie bepaalde grootsteden nog steeds bezoeken?'
Deze Algerijnen wilden deze vragen graag beantwoorden en waren blij met onze interesse;
We vinden het vreselijk wat er is gebeurd in Parijs. Wij zijn Moslim en vinden het erg dat zij zichzelf ook moslim noemen. Zij zijn helemaal geen moslim. Zo'n dingen doe je niet, dit staat niet in de Koran... in geen enkele godsdienst.
We hebben helemaal geen idee wat hen bezielt, ik denk dat niemand dat ooit zal weten.
Zelf ben ik bang voor wat er gebeurt in de wereld en in België. Ik ben vroeger zelf gevlucht en wil deze angst en oorlog niet opnieuw meemaken. Ik denk dat we plaatsen zoals Molenbeek en Parijs zeker zullen vermijden, tenzij ik er noodzakelijk moet zijn.
Ik vroeg hen ook hoe zij met deze hele situatie omgaan.
Ze vertelden me dat het pijnlijk is hoe sommige mensen zoveel vooroordelen hebben. Ze noemen ons terroristen, alcoholisten, junkies, hangjongeren, crapuul, ... . Wij werken hier en proberen zo ook een deel van de maatschappij uit te maken. Wij zijn naar hier gevlucht voor een beter en veiliger leven, niet om iemand kwaad te doen.
Als laatste vroegen we hen voor een foto en wensten we hen veel succes in hun verdere leven.
Bijna een jaar heeft mijn blog stil gelegen, maar ik niet.
