Opzoek naar de diversiteit in België Hallo iedereen,
Ik ben Justine, een studente toegepaste psychologie en ben in de ban van diversiteit.
Ik zal het in mijn blog hebben over allochtonen en kleurlingen, dit met de bedoeling de stereotiepe beelden zoveel mogelijk weg te werken. Ik heb met mensen van verschillende culturen en religies gesproken zodat ik met hun levensgetuigenis mensen kan overtuigen dat stereotiepe beelden verkeerd zijn en dat zij ook maar een mens zoals een ander zijn.
Heel veel mensen weten niet wat hun levensverhaal is en wat ze hier doen, zo worden ze vaak meteen bestempeld.
Laat gerust een reactie achter met uw mening of tips!
--> VOOR ALLE DUIDELIJKHEID : ik ben hier niet om goede grammaticale verhalen te schrijven. Het gaat hier enkel om de inhoud!#ikbengeenschrijfster
OKAN : onthaalklas voor anderstalige jongeren van niet-Belgische of niet-Nederlandse nationaliteit die pas aankomen in het land en het Nederlands onvoldoende beheersen.
Mijn kennismaking en ervaring met OKAN-leerlingen
We trokken het centrum van Kortrijk in, om er met de
OKAN-leerlingen een stadsspel te spelen. We werden door onze nieuwe
identiteit in groepjes onderverdeeld en kregen per groepje twee
OKAN-leerlingen toegewezen. Ik vond dit al een leuke manier van opdeling, omdat
niemand elkaar kende. Wij kregen twee meisjes in ons groepje. Het ene meisje
kwam uit Spanje en het andere meisje uit Congo. Beide waren ze hier nog maar
een paar maand. Het was de bedoeling dat we met hen naar bepaalde winkels
gingen en hun daar opdrachten lieten doen. Zo moesten ze in het Nederlands
dingen vragen aan de verkoopsters. Ze vroegen wat ze verkochten, of ze het
graag deden, wat hun hobbys zijn, . Ook moesten ze vragen oplossen waarvan
ze het antwoord enkel wisten door rond te kijken in de winkel. Het meisje uit
Spanje was heel beschaamd en had het in het begin ook moeilijk. Ze durfde niet
te spreken, ze sprak heel stil en verstond ons amper. Op het einde van het spel
waren we dan ook verschoten hoe het meisje was open gebloeid. Het meisje uit
Congo was vanaf het begin heel open, sociaal en beleefd. Na een tijdje merkten
we hoe vlot het ging voor het meisje uit Congo en zeiden we tegen de twee
meisjes dat ze eens alleen een winkel moesten binnengaan. Op die manier konden
we zien hoever ze al stonden op gebied van durf. Ze moesten zelf uitleggen wat
ze hier in de stad deden en wat hun opdracht was. Na de geslaagde opdracht
voelden wij ons heel trots dat de meisjes het zo goed gedaan hadden, en dat ze
elk op hun eigen manier waren open gebloeid.
Er was één iets dat ons teleurstelde. Op een bepaald moment
gingen we een winkel binnen en legden we de opdracht uit aan de verkopers. Voor
het Spaanse meisje nog haar vragen kon stellen, was de verkoopster haar al voor
met de antwoorden. De verkoopster nam de stylo van het meisje af, om zo haar
antwoorden rapper te kunnen noteren.
De trots die we voelden op het einde van de opdracht
verstopte de teleurstelling van de verkoopster. We gingen met alleen maar leuke
herinneringen van de dag terug naar onze hostel.