In sommige gemeenschappen, onder andere grote bedrijven, laat ik hier voor het gemak een willekeurige onderneming De Schuldkuil noemen, wordt een klassenvereringssysteem gehanteerd waarvan de werking niet gevoed wordt door de mensen die in het bedrijf het hoogst op de ladder staan, maar het laagst op de ladder staan, de werkvloer dus. Doch de onderste trappen van de ladder mogen nog zo veel voedsel geven aan de bovenste trappen als ze willen, dat is zinloos: de bovenste trappen weten nog niet goed wat voedsel is of zo. Ik heb het hier niet over bifteck friet, maar over de Heilige Geest, dat begrijpt u ook wel. Dat is de basis, dames en heren, en wat de basis betreft staan de hoogste trappen nog nergens. De werkvloer zit aan de grond en zonder verdediging, ten gevolge van het feit dat ze door de hoger gelegen trappen arm gegeten worden, maar de ware schuldigen zijn hoger geplaatst. Hun comfort en duizelingwekkende hoogte is niet gebaseerd op de heilige Geest, maar is gebaseerd op het verraden van de braafste gozer van de werkvloer. Die gozer is een no-good, er wordt met hem gespot, big time! Het oogmerk, de opzet van dit systeem is het ontvluchten van de buitenwereld, een oase creëren waar de werknemers kunnen bekomen van de verzengende hitte van de woestijn, waarbij de woestijn het burgerleven uitbeeldt, en de oase De Schuldkuil. Maar in de plaats van in de hoogte te bouwen, in casu een piramide, bouwen de gezagsdragers een kuil, in de diepte. Een piramide is een eerlijke, stevige en duurzame constructie: de laagste werknemer heeft een normaal neutraal niveau, en het niveau stijgt trapsgewijs naarmate je hoger klimt in de hiërarchie, tot en met de grote baas. De kuil is een andere toestand: daar is de grote baas de enige die het hoofd boven water houdt; en om de andere werknemers te spotten moet je de hangladder afkruipen: de koude, kilheid, en duisternis in, geleidelijk afdalend in de hiërarchie; en naarmate de begane grond zich verwijdert raken de mensen meer en meer gefrustreerd, en reageren hun frustratie af op - hoe kan het ook anders - de staart van de hangladder. Oorzaak: de superioriteit van Zijn Nietsontziende Alleenheerser en de hoger gelegen trappen. De woestijn die daar ligt wordt ontvlucht, maar ze wordt vervangen door een kuil van schulden, en it's pretty low, I've been there! De schulden van de hoogste trappen zijn hen niet vergeven, helemaal niet, ze zijn zo schuldig als maar kan zijn. En de onderste trappen krijgen al de blaam, wegens het misdoen van wat ze niet hebben misdaan. In tegendeel, ze worden gedwongen om zichzelf te verkopen als losprijs voor hun oversten. Niettegenstaande dat Jezus zijn lichaam heeft gegeven als losprijs voor velen, heeft de top van De Schuldkuil de voorkeur gegeven aan een geperverteerd schuldkuilsysteem, zonder zichzelf er voldoende rekenschap van te geven dat het verborgen karakter van dit klassenvereringssysteem op de laatste dag tot haar grote schande doorprikt zal worden, en de voornaamste bedieners van dit schouwspel, eenmaal het zover gekomen is, al lang een getuigenis afgelegd hebben die vierkant indruist tegen het aannemen van het feit dat de heilige Geest de Geest van waarheid is.