De Lovie in Poperinge beloofde een echt zomers feest, spijtig ontbrak de echt aangename warme temperatuur, een heel lange wandeling die langs het lichtglooiend parcours om en langs Poperinge werd afghaspeld door de drie Musketiers van de bende Georges, Roy, Dirk en hondjes. Even dachten we, die gaan ons hier toch niet over de Kemmelberg sturen zeker? Maar die werd mooi vermeden, maar gaf wel het mooi decor op de achtergrond van waar we langs stapten. Het weer viel echt mee, ook al stond er af en toe een felle bries.
Martine, Georges, Roy, Dirk en hondjes alweer op stap, dan maar voor de Waterhoekstappers Heestert, landelijk parcours die even bij het begin werd opgeschrikt door een regenbuitje, gelukkig was dit maar van heel korte duur, de wandeling ging over landelijke wegen, kerkpaadjes en langs Schelde en natuurpunten, alweer een plezante dag die werd afgewerkt met een Blonde Ename.
Terug van weggeweest, men denkt waar blijven ze, wel we stapten, Martine, ikzelf en de hondjes Sky en Atila in de Mesa 2008 in onze Ardennen, verbleven in Durbuy, Stapten in Vielsalm, Houffalize, Martelange en Bastogne, ons Martine wilde deze wandelvierdaagse zeker eens stappen, we hadden dan ook goed getraind de laatste maanden in de provincie Henegouwen, niet zo ver van waar we wonen, doch de hoogteverschillen waren nog iets meer dan daar waar we ons trainingsprogramma hadden afgewerkt. Volgend jaar gaan we zeker terug, mooie streek, mooie parcours en vooral een echt weekje wandelplezier, de fotookes hieronder zijn er het bewijs van......
Alhoewel ik al 4 maal de Hotondwandeling gestapt heb was het vandaag de 2e Hotondwandeling, maar dat zal ons worst wezen hoeveelste maal het was, één ding is zeker, de Hotondwandeling is één van de mooiste zoniet DE mooiste uit onze streek van de Vlaamse Ardennen, wel lastig maar vooral een rustige wandeling die heel wat natuurlijke elementen bevat, bos, wegeltjes, kerkwegeltjes en op het einde een lekkere blonde van Affligem, het team vandaag, Georges, ikzelf en de hondjes Sky en Atila.
Het team van vandaag, Martine, Georges, Roy, Joseeke, ons peeke Toine en ikzelf danken elke wandelaar die ons had beloofd op de Hoge Blekkertocht aanwezig te zijn, en zijn belofte is nagekomen, het deed enorm deugd deze mensen te zien en te mogen verwelkomen.
Sloebertocht in Zingem, van een team was er weinig sprake, vandaag stapte ikzelf, met mijn schoonbroer Dirk (dus, de twee Dirken op stap) de 36 kilometer. Er waren toch enkele minpuntjes aan een mooie natuurtocht over berg en dal, langs landelijke wegeltjes, bospaadjes en andere groene taferelen die ons wandelpad kruisten, met name, de regen die een aantal uurtjes op ons neerkladderde, maar nog meest en ergst van al waren de modderbaden die op ons te wachten lagen in het bos t'Ename. Niets houd ons tegen om volgend jaar............ terug te gaan.
Sedert enkele jaren staat Ename in de belangstelling. Zijn verleden spreekt tot de verbeelding, de opgravingen worden met aandacht gevolgd en de ontdekkingen krijgen in de media uitgebreid commentaar. Al die aandacht is begrijpelijk, want in Ename ligt een unieke archeologische site, waar een stuk middeleeuwse wereld uitstekend bewaard bleef. Ename heeft dan ook een belangrijk verleden bewaard en toegankelijk gemaakt in een vernieuwend archeologisch park, een uniek monument, een museum dat bijblijft en een prachtig natuurreservaat.
Vandaag op stap in Dadizele met Martine, Joseeke, Georges, Roy, Dirk en de hondjes Sky en Atila. De Pompeschitterstocht ingericht door de Velodroomvrienden van Moorslede. Een mooie natuurwandeling, langs veldwegels, privédomeinen, maar vooral met een historische achtergrond, waarvan onze Georges min of meer op de hoogte was. Georges en Joseeke waren de basiliek in Dadizele binnengestapt, en kwamen na de wandeing met een rode tros garen binnen. De rest van het team dacht dat het een kluwen was die Georges had geplukt van Joseekes STRING, maar niets was minder waar, die draadjes kwamen uit de basiliek, onderaan vind men de uitleg van de originele site van de basiliek van Dadizele. Het team moest weeral eens afscheid nemen na een weekend van stap- en ander plezier.
2. De legende van de rode, zijden draad:
Toen de kapel helemaal opgetrokken was ging een afvaardiging van de notabelen naar het bisschoppelijk paleis in Doornik om aan de bisschop te vragen om de kapel in te wijden. Op weg naar de bisschop, ontmoetten ze een vrome vrouw die zei: "Het is niet nodig om de bisschop te vragen uw kapel te wijden. Zij is immers al gewijd door Onze Lieve Vrouw zelf." Toen de vrouw enige twijfelende gezichten zag, ging ze verder: "Omdat u zou geloven wat ik u vertel, zal ik een teken geven. Keer terug, u zal er een rode, zijden draad vinden gespannen rondom de kapel. De plaats binnen de draad is gewijd..." Ogenblikkelijk keerde men terug. Rondom de kerk vonden ze een rode, zijden draad. En die draad kende begin noch einde. En, vertelt de legende verder, die rode, zijden draad had een bijzondere genezingskracht. Zieken kregen er een stukje van mee, maar de draad verminderde nooit. Helaas raakte die rode draad verloren in de loop der tijden. Vandaag de dag wijdt de pastoor de rode draad, die nog altijd door de pelgrims meegenomen wordt naar huis.
Houthulst, Warden Oom Stappers en de Bakelandttocht.Wat een mooie wandeltocht moest zijn werd al gauw na een 6 tal kilometers een rechte lijncross. De eerste lus verliep volledig door het bos, langs het militaire domein van de afdeling DOVO, wel met een hele resem modder, maar mooi om in te stappen, daarna verliep de rest van de 26 kilometer langs grote wegen waar aardig wat verkeer op zat, zowel auto's als vrachtwagens, morgen afspraak om 10:00H in Dadizele, hopelijk een mooiere wandeling. De inspiratie van de fotograaf was navenant de wandeling van vandaag. Op stap geweest vandaag met Martine, Ingrid, Georges, Joseeke, Dirk en de hondjes Sky en Atila.
Lodewijk Bakelandt
Lodewijk Bakelandt werd geboren op 17 januari 1774 op de wijk DE STINKPUTTEN te Lendelede. Hij werd geboren uit een verhouding, die zijn vader had, met een dochter uit zijn eerste huwelijk.
In zijn jeugd werd de jonge Bakelandt als koewachter uitbesteed op verscheidene hoeven. In deze omstandigheden leerde Bakelandt het doen en laten op de boerderij kennen. Bakelandt was in iedere groep met het gele hemd herkenbaar. In die tijd was het de bloedwet die voorschreef, dat iedere jongeling verplicht was naar de loting te gaan. Daar werd door middel van trekking over het lot beslist wie het Franse leger ging vervoegen. In 1799 ging Bakelandt als "remplaçant" naar het leger. Geregeld had hij last met orde en tucht. Vandaar dat hij een tijd later "deserteerde". Geregeld kwamen enkele leden van de bende van Bakelandt in 't Meiboomke binnen, om informatie in te winnen. Onder invloed van drank, praatten sommige herbergbezoekers hun mond immers voorbij. Met deze inlichtingen kon de bende ten gepaste tijd zijn overvallen plannen en zijn slag slaan. Diep in het Vrijbos te Houthulst, hadden Bakelandt en zijn trawanten een rovershol. Daar bereidde de bende zijn schanddaden voor en werd ook de buit verborgen en verdeeld. Soms ging het er tussen de bendeleden zelfs heel ruw en kwaad aan toe. Niet alleen hoeven waren het doelwit van de bende, maar ook rijkere lieden die hun koopwaar gingen aanprijzen, waren niet veilig. Over Bakelandt viel heel wat te vertellen. Veel van die verhalen werden door de marktzanger voor de mensen voorgedragen en -gezongen. Ook te Staden had Bakelandt een pleisterplaats, nl. bij manusje- van- alles Jan Augustijn Busschaert, bijgenaamd Knorre. Hij was in feite één van de kopstukken van de bende, ook al hield hij zich op de achtergrond. Hij was het die tips gaf over mogelijke overvallen en hen telkens aanmoedigde om met hun plundertochten door te gaan. Eindelijk waren de gendarmen erin geslaagd Bakelandt en zijn gezellen in de woning van vader Busschaert te Ichtegem gevangen te nemen. Ze werden aanvankelijk weggevoerd en moesten in de cel op hun veroordeling wachten. De magistraten hadden een vonnis geveld. Bakelandt en zijn vriendin, Ciska Ameye, werden veroordeeld tot de dood met de guillotine. De terechtstelling gebeurde op Allerzielen om 13.30 uur. In totaal werden er op 2 november 1803, 24 mensen onthoofd. In een kooi werd de rover naar het schavot op de Grote markt te Brugge gebracht. De ter dood veroordeelde was in het rood getooid, zoals de wet het toen voorschreef. Hij werd begeleid door enkele gendarmen, een priester en magistraten, die door de terechtstelling een voorbeeld wilden stellen voor de andere misdadigers. Een grote, joelende menigte duwde en trok om de bandiet te kunnen volgen. Hun geroep en geschreeuw gaf uiting aan hun verlangen de kop van Bakelandt te zien rollen. Na de uitvoering van het vonnis, herademde de streek. Onder het gezag van Napoleon, hield de kerkvervolging en de wanorde van de Franse bezetter, toch op. Bakelandt had in het totaal 22 misdaden gepleegd: o.a. 4 struikroverijen, 13 diefstallen, enkele diefstallen met inbraak en gewonden en 1 roofmoord.
Silly, amaai, wat een wandeling. Beter, wablief, extreem beter dan onze ontdekking van deze wandelclub in januari. Was het nu voor de 30e verjaardag van de wandelclub, nee, ik denk het niet. Eén, wat schrijf ik, de mooiste wandeling van de 58 stuks die we dit jaar gelopen hebben, op alle vlakken, het parcours startte na 800 meter stappen in een boskwartier en eindigde op zo'n 500 meter van de eindstreep uit het bos. Mooi, mooi, mooi. Onderweg kwamen we ons Hilde tegen, een aangename maar vooral sociale dame met twee windhonden, 1, een Italiaanse Whippet, waarvan we het bestaan niet eens kenden, en een gewone Whippet met een pracht van kleurencombinatie, wit met lichtgrijs gestroomlijnde vacht, hondjes zowel als baasje zijn héél aangename wandelgenoten, wie weet zoals beloofd zien we elkaar terug op de Hoge Blekkertocht in Koksijde. Het team vandaag, Martine, Georges, Dirk en de hondjes Sky, Atila en gastdame Hilde met hondjes waar we nog de naam niet van weten.
Als ik eventjes ben weggeweest en ik kom dan weer naar huis, dan lijkt het wel één groot feest, en denk ik, ik ben weer thuis! Er wordt geknuffeld en gelikt, de één geeft mij een poot, de ander, of het mij nu schikt, die kruipt op mijn schoot. Ze voelen altijd met mij mee, in vreugde en verdriet. Ze geven liefde, zijn tevree, al wat ik hen ook bied. Wat geeft mij zoveel vreugde en hoop? Het zijn twee vagebonden, ze zijn voor geen miljoen te koop, m'n lieve trouwe honden
