Na alle delicatessen waaraan we ons de voorbije weken te goed gedaan hebben smaakt gewone kost ook weer heerlijk. Ik zet ‘Pilleke spek’ op het menu.

Nodig (voor 4):

-een pak gemengde sla (liefst jonge sla)

-een doosje preischeuten

-aardappelen

-een scheutje melk

-bakboter

-zout, peper, nootmuskaat

-400 g spekblokjes

-1 dikke ajuin

-4 eieren

Zo maak je het:

-Meng de sla met de preischeuten en verdeel over vier borden.

-Kook de aardappelen in gezouten water gaar.

-Bereid er een aardappelpuree mee. Voeg een scheutje melk en wat boter toe. Kruid met peper en nootmuskaat.

-Snijd de ajuin fijn.

-Bak de spekblokjes krokant. Je hoeft geen vetstof toe te voegen. Haal uit de pan.

-Stoof de ajuin gaar in het vet van het spek.

-Meng de spekblokjes onder de ajuin.

-Bak 4 spiegeleieren.

-Leg op elk bord sla  aardappelpuree.

-Verdeel het ajuin-spekmengsel erover.

-Werk elk bord af met een spiegelei.

                                                                                                            Smakelijk!

05-01-2009 om 21:56 geschreven door veerle  

Ik hou er niet van. Voor dag en dauw uit bed. Drommen aan de ingang van de winkel. Wanneer de deur openzwaait als wilde stieren binnenstormen. Rennen naar de rekken. De kleren eruit sleuren. Zoeken tussen de rommel.Vechten als honden om een pashok. In een ellenlange rij aanschuiven aan de kassa. Niks voor mij. Ik sla de solden dan ook steevast over.

Maar dit jaar wilde Manlief een jas kopen en had daar graag mijn advies bij gehad. Hij haalde al zijn charmes boven en kon me uiteindelijk toch overhalen met hem mee te gaan. We reden naar een winkel in ons dorp. En het zou bij deze ene winkel blijven, verzekerde Manlief me.

De drukte viel er mee. De kleren hingen netjes aan de kapstokken. Vele verkoopsters leidden alles in goede banen. Manlief paste een jas. Hij stond hem schitterend.

‘Is het goed als ik ook even rondkijk?’vroeg ik ‘We zijn hier nu toch.’

‘Natuurlijk!’ antwoordde Manlief. Hij vond alles goed op dit moment.

Ik keek rond en kocht een jurk, een jas, een rok.

We sprongen nog een andere winkel binnen. Ik tikte er een broek, een vest en drie truitjes op de kop.

En in de nieuwe lederwarenshop vond ik mijn droomhandtas…

04-01-2009 om 12:51 geschreven door veerle  

Er zijn zo van die tradities die in ere moeten worden gehouden. Een ervan is kijken naar het Nieuwjaarsconcert dat rechtstreeks vanuit Wenen elke eerste dag van het jaar uitgestuurd wordt. Daar zet ik mijn wekker voor om zeker geen enkele noot te moeten missen. Ook al roloogt Zoonlief als ik me in pyjama met wat overblijft van het feestlekkers en kliekjes wijn samen met Manlief op de bank voor de tv nestel. Ook al maakt hij zoveel mogelijk kabaal om de klassieke klanken te overstemmen. Ook al springt hij  voortdurend in ons beeld met zijn nieuwste goocheltrucs uit de doos die hij cadeau kreeg. Want na een poos staakt hij zijn afleidingsmanoeuvres en duikt met gespitste oren achter zijn schoolbord waar hij op het ritme van de muziek de mooiste tekeningen te voorschijn tovert. Als ik met Manlief de wals inzet op ‘An der schönen, blauen Donau’ komt hij glimlachend boven het bord piepen. En als de ‘Radetzky Marsch’ weerklinkt zet hij zich tussen ons in en zingt uit volle borst mee: ‘Tetteboem, tetteboem, tetteboem, boem, boem,…’

02-01-2009 om 12:25 geschreven door veerle  

01-01-2009 om 00:00 geschreven door veerle  

Toen we jaren geleden in onze nieuwbouwwoning introkken stelden mijn moeder en schoonmoeder voor elk een deel van onze was op zich te nemen. Zo moesten we niet meteen een nieuwe wasmachine kopen. We gingen graag op hun aanbod in. We hadden immers nog kosten genoeg op dat moment.

De situatie wende snel. De plek in onze garage waar de wasmachine en droogkast terecht moesten komen werd langzaam maar zeker volgestouwd met andere spullen.

En zo komt het dat mama en schoonmama tot op vandaag nog steeds onze kleren wassen. (De strijk doe ik wel zelf, hoor!)

Aan de ontbijttafel praten we na over de affaire met onze vaatwasmachine.

Plots zegt Zoonlief: ‘Een afwasmachine kennen jullie wel, maar weten jullie dat er ook een wasmachine bestaat?’

29-12-2008 om 10:36 geschreven door veerle  

Een rood licht schreeuwt om aandacht op het bedieningspaneel van de vaatwasmachine. Een onheilspellende stilte weerkaatst tegen de keukenkasten. De afwas is nog net zo vuil als eerst. Afgezien van enkele dikke waterdruppels is er geen nat in het toestel te bespeuren.  Ik duw op allerlei knoppen in de hoop het ding weer aan de praat te krijgen, maar op een grauw gegrom na blijft alles stil.

Deze machine gaat al heel wat jaren mee. Ze is ook al een paar keer hersteld geweest. Ik vrees dat er dit keer niets anders opzit dan ze te vervangen.

Dus haast ik me de volgende avond na het werk naar de elektrozaak en bestel er een nieuwe vaatwasmachine met alles erop en eraan. Omdat het om een inbouwtoestel gaat en het geschikte voorpaneel niet voorradig is kan ze pas volgend jaar geleverd worden. Komt me dat even slecht uit met alle feestjes die hier nog gepland zijn…

Na het avondmaal was ik met de hand af. Eerst de spullen die ik vandaag gebruikte. Daarna het aangekoekte vaatwerk van gisteren. Stukjes bij beetjes haal ik de machine leeg. Als ik bijna klaar ben merk ik dat er een bakvel (zo’n vel dat ik in mijn pan leg zodat ik geen extra vetstof moet toevoegen) tegen het gat voor de wateraanvoer kleeft… de wateraanvoer?!?…

Ja, DE WATERAANVOER!!!…

Ik ruk het vel weg, gooi het toestel toe, druk op de aan-knop. De machine zoemt zacht. Water klatert. Ze werkt weer.

De volgende morgen bel ik naar de elektrowinkel. ‘Ik bestelde gisteren een afwasmachine…euh… kan ik dat nog annuleren…?’

28-12-2008 om 00:00 geschreven door veerle  

25-12-2008 om 00:00 geschreven door veerle  

Naam

Nu je mijn herfstkleed

uitasemde verberg ik

mijn bloot onder een

vurige blos

die niet de bitterheid

verhullen kan

Pas na een eerste winterse

verstrengeling wiebel ik

onder de zuchten van

je genot

proef dan het zoet

herinner mijn naam

22-12-2008 om 19:59 geschreven door veerle  

Telkens weer wordt Zoonlief naar de kerstboom, en dan vooral naar de cadeautjesmand eronder, gezogen zoals de rook uit mijn kookpotten naar de dampkap. Hij betast en besnuffelt de pakjes. Hij wringt zich in allerlei bochten om te kunnen lezen wat ik op de piepkleine etiketten schreef.

‘Oud-j-aar’, ‘Ker-s-t-dag’, ‘ver-j-aar-dag’ …

‘Ik ben zo nieuwsgierig.’ ‘ Wat zit erin, mama?’ ‘ Toe zeg het. Please?’

Maar ik ben niet te vermurwen.

Slechts enkele dagen nog, Zoonlief…

21-12-2008 om 22:39 geschreven door veerle  

19-12-2008 om 11:15 geschreven door veerle  

Heb je nog een hoekje in huis waar kerstversiering ontbreekt? Deze boompjes passen er vast. Ze zijn in een mum van tijd gemaakt. En de kinderen kunnen helpen.

                   

Nodig:

-2 piepschuim kegels

-verschillende stukken bij elkaar passend cadeaupapier, liefst met kerstmotiefjes

-schaar

-knutsellijm

-2 satéstokjes

-donkergroene plakkaatverf (of groen met een vleugje zwart)

-2 bloempotjes

-oasis

-mos

Zo maak je het:

Het grootste boompje
-Knip repen uit elke papiersoort. Lange repen voor onderaan, kortere repen voor bovenaan.

-Knip in elke reep franjes. Blijf ongeveer een centimeter van de bovenrand van de reep.

-Plak de repen op de grootste kegel. Zorg ervoor dat de franjes elkaar een beetje overlappen.

-Vouw een stukje papier tot een puntzakje. Knip ook daar franjes in.

-Werk de  kegel bovenaan af met dit puntzakje.

-Prik een satéstok in het midden in de kegel.

-Plaats je boompje in de oasis in de bloempot.

Het kleinste boompje
-Scheur stukken uit de verschillende papiersoorten.

-Kleef ze op de kleinste kegel. Laat ze elkaar een beetje overlappen.

-Prik een satéstok midden in de kegel en plaats hem in de andere bloempot.

-Verf de satéstokjes kerstgroen. Laat drogen.

-Bedek de oasis met wat mos.

18-12-2008 om 14:30 geschreven door veerle  

Meer dan een maand geleden gooide adelheid me een stokje toe, waar ik al die tijd op zitten sabbelen heb. Ze vroeg me zes kwinkslagen van mezelf op te schrijven.

Met kwinkslagen gaat het bij mij echter zo: ik flap ze eruit, er wordt flink gelachen en ik vergeet ze.

Eén is echter altijd blijven hangen. Die flapte ik er ook uit. Er werd helaas niet gelachen. Integendeel.

Ik moet zo’n jaar of zestien geweest zijn en volop aan het puberen. Ik maakte het mijn ouders echt niet gemakkelijk in die tijd. Op een dag liep ik van huis weg. Zomaar. Ik trok in bij een vriendin. Mijn ouders wisten me snel te vinden en pikten me nog diezelfde dag op. Thuis werd het gebeurde duchtig doorgepraat. Ik had er genoeg van en hoopte de discussie snel te beëindigen. Net op dat moment kroop er een vlieg op de luster. Dus zei ik langs mijn neus weg:‘Er zit een vlieg aan de lamp!’

(Vergeven jullie het me, moe en va?)

Iemand die zich geroepen voelt één, twee, drie… of zes grappen van zichzelf met het wereldwijde web te delen, doe gerust!

17-12-2008 om 21:54 geschreven door veerle  

Mijn hart bonsde vrolijk vanmorgen zoals wanneer ik een prachtjurk uit de winkelrekken haal, maar toch ook een tikje bang, want wat als die jurk niet past?

Ik startte namelijk met een nieuwe job. Eigenlijk ging ik alleen mijn contract tekenen, maar nu ik er toch was vonden ze dat ik evengoed meteen aan de slag kon. En dus vloog ik erin!

Ik werk voortaan bij een budgethoudersvereniging. We geven informatie en ondersteuning i.v.m. persoonlijk assistentie budget. Voor mij betekent dat veel praten met mensen, op huisbezoek gaan, infosessies organiseren, schrijven voor een nieuwsbrief en een website,...

Een job tussen letters en mensen dus, net dat waarvan ik droomde.

Het kleedje zat als gegoten.

15-12-2008 om 17:22 geschreven door veerle  

Zoonlief: Ik hou niet van storm.

Ik: En waarom niet dan?

Zoonlief: Dan is het zo moeilijk om strips te lezen.

Ik frons mijn wenkbrauwen: Hoezo?

Zoonlief: Ah ja, dan waaien die tekstballonnen weg!

11-12-2008 om 09:14 geschreven door veerle  

Een heerlijk najaarsgerecht:

Nodig (voor 4):

-350g bospaddenstoelen

-truffelolie

-1 sjalot

-100g risottorijst

-1 pot gevogeltefond

-50g parmezaan (liefst zelf geraspte)

-4 lamsfilets

-olijfolie

-een scheutje wijnazijn

-1 borrelglaasje cognac

-peper, zout

-eventueel schilfers zwarte truffel

Zo maak je het:

-Borstel de paddenstoelen schoon (niet wassen, want dan verliezen ze hun smaak).

-Stoof de paddenstoelen gaar in wat truffelolie. Kruid met peper.

-Snipper de sjalot. Fruit hem in wat truffelolie.

-Voeg de rijst toe en roer goed.

-Voeg het vocht van de paddenstoelen toe en laat al roerend sudderen.

-Voeg geleidelijk gevogeltefond toe en laat koken tot de rijst beetgaar is. Blijf regelmatig

 roeren. (Is de rijst nog niet gaar en de fond op voeg dan een beetje water toe)

-Roer de geraspte parmezaan door de risotto.

-Bak de lamsfilets in wat olijfolie. Ze moeten nog roze zijn vanbinnen. Kruid met peper en

 zout. Hou warm.

-Deglaceer de pan met de wijnazijn en de cognac. Laat wat inkoken.

-Warm de paddenstoelen even op.

-Verdeel de rijst over vier borden. Leg de paddenstoelen erop.

-Serveer met het lamsvlees en de saus.

Voor een feestelijke gelegenheid kan je dit gerecht nog afwerken met geschaafde truffel.

Smakelijk!

10-12-2008 om 09:46 geschreven door veerle  

Vorige week:

‘Mijn grootste droom is dat ik jullie eens mag ontmoeten’, schrijft ons Plan-kind Elmer uit Nicaragua.

Misschien zoeken we je wel eens op, denk ik, als Zoonlief wat ouder is, want nu vind ik hem nog een tikje te jong om zo ver te reizen.

Vandaag:

Er zit  een brief van het Plan-agentschap in Nicaragua in onze bus.‘Vele groeten uit Santa Rita’ staat er, ‘Plan gaat ons verlaten, want wij zijn sterker geworden en in staat om op onszelf te werken. Dank voor jullie steun.’

Dit betekent meteen het einde van onze relatie met Elmer en zijn familie.

Wat jammer, is mijn eerste gedachte. Het was zo leuk met Elmer te corresponderen. De laatste maanden was Zoonlief ook erg geïnteresseerd in zijn wel en wee. Hij maakte vele tekeningen voor hem en zijn kleine broer.

Maar eigenlijk ook wel heel erg fijn, flitst door me heen, want waarom steun je die mensen? Toch omdat ze het beter zouden krijgen? En als dat dan lukt is dat toch fantastisch nieuws?

Plan bouwde een school in de omgeving, leidde leraars op, zorgde voor schoolboeken, werkte er rond hygiëne, legde groentetuinen aan, leerde de mensen er hoe het nu verder moet…

Dus pinken we een traan weg bij het afscheid van onze ‘zoon’ uit Nicaragua, want hij was ondertussen een beetje familie geworden, maar zijn we vooral ook heel erg blij om wat we voor hem kunnen betekenen hebben en omdat het zo goed gaat in zijn gemeenschap.

Plan stelt ons (vrijblijvend) voor nu een ander project te sponsoren. Jerry Scott uit Haïti wil onze individuele ambassadeur zijn.

Zodra ik een foto van het kereltje zie heeft hij mijn hart gestolen. En ook Zoonlief is meteen dol op hem. ‘Hij is zo oud als ik’, roept hij enthousiast uit.

Ik neem pen en papier en schrijf: ‘Beste Jerry Scott, wij zijn een gezin uit België en willen je graag beter leren kennen…’

Jerry Scott wordt ons derde Plan-kind al. We willen hem en zijn gemeenschap graag steunen, want we weten dat Plan ons geld goed besteedt.

Wil je meer weten over Plan België? Surf dan eens naar www.planbelgie.be

09-12-2008 om 09:40 geschreven door veerle  

‘Is het hier niet altijd wat braaf en te zeemzoet?’ schreef een lezer me, ‘Mag het niet eens levensecht droevig zijn zoals in het Seppedagboek?’

Ik negeerde de opmerking, want hoe kan ik met zulke tragische verhalen afkomen als ze geen deel van mijn leven uitmaken? Ik prees me stil gelukkig omdat de mensen dicht bij mij tot nog toe een goede gezondheid mogen hebben.

Maar dat wil niet zeggen dat het verhaal van Seppe me niet raakt. Net als het verhaal van Lotte. En de verhalen van zoveel andere kinderen en mensen die dagelijks vechten tegen een wrede ziekte.

Vandaag verneem ik dat Lotte en Seppe allebei vorige vrijdag gestorven zijn, vier en acht jaar oud. En dan wordt het alleen maar stil in mijn hart.

Veel sterkte aan de families.

08-12-2008 om 00:20 geschreven door veerle  

In deze tijd van het jaar moet ik steevast aan J. denken. J. was een van mijn ‘gasten’ toen ik nog in het dagcentrum werkte. Elk jaar vroeg ze paaseieren aan de Sint.

Ik zou ik niet zijn als ik daar op een keer ook niet voor zorgde. Met Pasen had ik enkele chocolade eieren achter de hand gehouden. Die mocht Sinterklaas haar geven.

Nooit vergeet ik nog hoe de wenkbrauwen van de Sint van verbazing bijna onder zijn mijter floepten toen ze haar pakje openmaakte.

Nooit vergeet ik nog de fonkelende lichtjes in haar ogen.

04-12-2008 om 11:13 geschreven door veerle  

Tijdens het huiswerk maken:

Ik: ‘Zoonlief, wat moet je hier doen?’

Geen reactie

Ik: ‘Begrijp je de opdracht niet?

Geen reactie

Ik: ‘Kijk goed, wat staat hier?

Geen reactie

Ik: ‘Verdorie, wat scheelt er?

Zoonlief:’Sorry, mama, ik ben mijn computer vergeten op te zetten.’

03-12-2008 om 09:38 geschreven door veerle  

Ik moet in de stad zijn voor een snel-snel-boodschap. Mijn auto parkeer ik in een ondergrondse garage. In minder dan tien minuten ben ik terug. Ik steek mijn ticket in de parkeerautomaat. Nog voor er op het scherm ‘gratis’ verschijnt spuwt de machine mijn ticket weer uit. Als een pijl uit een boog vliegt het zeker een meter voorbij mij en valt op de grond neer.

Nooit geweten dat die automaten woest worden als je niet betalen moet. Echte geldwolven zijn ‘t.

02-12-2008 om 09:07 geschreven door veerle