Vandaag hebben Cam en Nancy buren en vrienden uitgenodigd naar een barbecue van 13.00 u. tot 16.00 u. t.g.v. haar verjaardag. In Australië is het een heel bijzonder gebruik. Iedereen die naar de barbecue komt brengt zijn eigen te bakken vlees, fles wijn, dessert,... mee. Man en vrouw brengen dus mee voor twee personen, wie kinderen mee heeft, brengt uiteraard nog wat meer mee. Zodra ze binnenkomen zetten ze alles op de voorzien ruimte en begroeten de andere aanwezigen. Er wordt ondertussen met Jan en alleman gepraat en wordt van alle meegebrachte flessen gedronken. De gastheer bakt ondertussen het vlees en eenmaal dat klaar is kan iedereen gaan eten. Iedereen neemt een bord, schept uit de vele kommen, kiest wat vlees en groenten... Normaal gezien moet er van alles genoeg zijn. Iedereen zoekt zich een plaatsje, zet zich met z'n bord in de zetel, zit op zijn achterste op het tapijt... Kortom, het is een heel bijzonder feest. Ik kan het best illustreren aan de hand van de foto's. Heel wat genodigden maken ook er ook werk van om alles af te wassen. Daarna worden alle meegebrachte dessert samen gezet en kan iedereen opnieuw van al dat lekkers genieten. Tegen 16.00 u. begint zowat iedereen afscheid te nemen.
Wij zetten de dag in met boodschappen. Nancy moet ook voorzien van alles voorzien voor vijf personen. We rijden naar het winkelcentrum. Alle winkels zijn op zondag ook gewoon open. Ja, er is hier in Australië zelfs een Aldi. Ik wil ook mijn steentje bijdragen en koop twee mooie taarten, waaronder een 'Happy Birthdaytaart'.
Nancy bereidt de slaatjes, maakt chocolademoes... Wij mannen zorgen dat buiten alles oké is, de bladeren worden opgeveegd, een speeltuig wordt verplaatst, de gasbarbecue wordt onder de carport gezet...
Tegen 13.00 u. komen de eerste gasten aan en maken we kennis met elkaar. Het wordt een leuke namiddag. Hector stelt me voor eens met zijn auto te rijden zodat ik links rijden kan oefenen. Het programma voor onze laatste week ik nog niet gevuld en iedereen stelt me voor zeker Tasmanië te bezoeken. Ik zal er een auto moeten huren en moet dus links kunnen rijden. Samen met Hector maken we een flinke rit en dat links rijden valt nogal mee.
Tegen 17.00 u. is iedereen de deur uit, uitgezonderd Dirk. Die heeft me uitleg over Tasmanië, stelt een dagprogramma samen. Welke vlucht ik moet nemen, wat er te bezoeken valt... En tegen dat het avond is, is mijn vlucht geboekt en is een auto voor 4 dagen gereserveerd. Van 10 tot 14 november zwerf ik dus alleen door Tasmanië.
We hebben drie rustige dagen achter der rug. We zijn weer op krachten gekomen. Vanaf morgen vliegen we er opnieuw in en wordt het een drukke laatste twee weken in Australië.
Vandaag is het voor de mensen van Melbourne en omstreken een heel bijzondere dag: het is AAMI Victoria Derby Day (moet je eens naartoe surfen op google). We zagen deze week op de bussen reeds reclame voor deze Melbourne Cup. Het is een feest dat de gehele streek beroert en is zowat te vergelijken met Waregem Koerse. De dresscode is dit jaar zwart en wit en de dames moet ook een voorgeschreven hoofddeksel dragen. Cam heeft als directeur van UNIgas heel wat gasten uitgenodigd in hun VIPtent. Champagne, eten, desserts... alles er op en er aan zoals wij dat kennen. Cam en Nancy hebben ons gevraagd vandaag op de kinderen te passen.
Het weer is toetaal omgeslagen bij gisteren. Deze nacht regende het hevig en de temperatuur is gehalveerd, we komen vandaag uit op zo'n 16 °C. Iedere eerste zaterdag van de maand is er markt in Warrandyte. Nancy en tante trekken er het eerst naartoe. Bernise zal in Lauwe zeker blinken, ze heeft tien stukken Australische zeep gekocht! Daarna trekken Raymond en ik naar de markt. Het inderdaad een heel bijzonder evenement. We zien er van alles, tentjes met fruit en groenten, brood, kaarsen, plantjes, bloemen,... Ik kan er leuke plaatjes schieten. We haasten ons om tegen 10.00 u. terug thuis te zijn, de taxi komt immers Cam en Nancy ophalen om ze naar hun grote dag te voeren. Cam zal er zijn gasten moeten ontvangen en Nancy zal er gastvrouw moeten spelen. Bekijk maar eens hoe mooi ze er in haar outfit uitziet.
We hebben gelukkig hulp van een kinderoppasser en kan oom Raymond verder werken in de tuin. Hij moet een waterleiding aanleggen met darmpjes die uitmonden bij ieder plantje. Ikzelf trek nog even terug naar de markt om mijn fotoreeks wat meer te stofferen. Ik kan tegen heel wat standhouders een praatje slaan. De dame die poffertjes verkoopt vertelt me dat haar moeder uit Nederland afkomstig was. De baktoestellen kocht ze in Amsterdam. Een man die autootjes probeert aan de man te brengen heeft heel wat tennisraketten naar België uitgevoerd. De radijzen zijn extra groot. Ik knoop ook een gesprek aan met de groentehandelaar en zeg dat indien onze radijzen zo'n grootte bereiken, ze helemaal droog en smaakloos zijn. Om te bewijzen dat hun radijzen super zijn, snijdt hij er een doormidden. Hij heeft het ook over de asperges, dat het in Australië groene zijn, terwijl die in België helemaal wit zijn. Een andere dame verkoopt Europees brood en wil ook wel op de foto. Een bejaard echtpaar verkoopt er bijzonder mooie vogelhuisjes. Wanneer ik dat fotografeer maakt hij van zijn oren. Ik stoor er me niet aan, doe alsof ik het niet hoor en zet mijn tocht verder. Naast een standje van een zeepverkoper staat een geitje. De vader vertelt me dat zijn dochter 35 geiten heeft en een deel daarvan gebruikt om zeep te maken. Ze kopen noten in Queensland, persen er olie uit en samen met geitenmelk wordt heel bijzondere zeep gemaakt. Hij smeert de zeep even over mijn handen. In een kraam zie ik heel eigenaardigs. Mensen kopen er schijfjes op een stokje. Ik zie hoe die klaar gemaakt worden, hoe ze gebakken worden, maar vraag me echt af wat het is. Ik klamp een oude heer aan en vraag hem wat hij daar eet. Vriendelijk poseert hij met zijn 'petatoes on a stick' (aardappelen op een stokje). Ik keer op mijn stappen terug en aan het allerlaatste kraampje worden ook geurkaarsen verkocht. Die zien er nogal goedkoop uit in vergelijking met het andere kraam en schaf er me twee aan. Blijkt dat de jonge dame een Belgische is. We kunnen verder in het Nederlands praten. Ze kwam met haar ouders in Australië aan toen ze 13 jaar was. Vier weken geleden was ze nog in België, ze is uit Hamme afkomstig.
Zo kom is terug aan in de Thirdstreet 9 en kan me aan tafel aanzetten. Tanteheeft het middagmaal bereidt. De namiddag verloopt rustig, de kinderopppaster houdt zich bezig met de kinderen, tante strijkt de was (7 hemden), nonkel werkt verder in de tuin en ik kan wat verder werken op de laptop.
Na drie drukke dagen mag het vandaag in wat rustiger. Mijn gehele voormiddag wordt besteed aan het bewerken van de vele foto's van de vorige dag, het typen van het verslag, het lezen van het recentste Nieuwsblad en De Weekbode, het beantwoorden van mails... Het is al 13.00 u. geworden wanneer we buiten onder de parasol, het middagmaal kunnen gebruiken. Het is zo warm vandaag, 31 °C, zodat er niet veel fut in onze body zit.
Om 13.30 u. voert Nancy Emmah naar de kleuterschool en we maken ons daarna klaar om een kleine wandeling te maken in het 10 minuten verder gelegen park 'Westerfolds'. We hopen vandaag eens slangen te zien, er staat immers een waarschuwingsbord dat we moeten opletten voor 'snakes' bij warm weer. In het huis op de heuvel hopen we de kunst van de Aboriginals te zien. Helaas, de woning is verlaten en opgesloten en is de tentoonstelling verhuisd naar een andere locatie. De verschillende wandelwegen op en neer zijn aangelegd in het bos. Op verschillende plaatsen zijn voorzieningen om te barbecueën. Nancy vertelt dat bij mooi weer het hier in de weekends krioelt van mensen die er met hun familie komen eten. Dat is heel gemakkelijk, je maakt je huis niet vuil en hier is er ruimte zat. De barbecues op gas zijn helemaal gratis te gebruiken, er zijn voldoende tafels en banken, er zijn toiletten... Wat heb je meer nodig om een feestje te bouwen met familie en vrienden. En meestal moet iedereen nog zelf zijn vlees meebrengen.
Nancy heeft het wandeltempo van haar ouders wat overschat. Ze had gerekend op 6 km per uur. Komaan Nancy, 5 km per uur is al een goed wandeltempo, bij zo'n hitte van 31° C, bergop - bergaf zijn we met 4 km al goed weg. Het is 15.50 u. wanneer we de auto op de parking bereiken. Om 16.00 u. moet Emmah op school worden afgehaald. Dat haalt Nancy nooit meer! In Australië verlaten de leerkrachten stipt hun post en bekommeren zich niet meer over leerlingen waarvan de ouders te laat zijn. Gelukkig hebben enkele buren zich enkele minuten over Emmah ontfermd. Omdat ze uiteraard ook niet tijdig aan de bus kon zijn om 16.15u. om de tweeling op te halen, houden wij de wacht aan de bus. Gelukkig heeft de bus ook enige vertraging en komt pas om 16.30 u. De begeleiders en de buschauffeur kennen ons niet en maken problemen om te kinderen af te geven. Gelukkig komt Nancy er net aan.
Tegen de avond haal ik nog even de mountainbike uit het hok om een ritje te maken. Er is hier geen enkel stuk vlakke weg, voortdurend op en af. Ik ga nog een goeie avond zeggen aan de kangoeroes. In de weide is een zwerm kaketoes naarstig op zoek naar voedsel. Wat kunnen die gasten toch een krijsend geluid maken. Vanaf de kangoeroes wandel is terug met Cam die er een avondwandeling maakt. We kunnen wat bijpraten o.a. over het feest van Allerheiligen op 1 november. Dat gebruik kennen ze hier niet. Ondertussen zitten alle kinderen in bed en zouden we buiten het avondmaal kunnen gebruiken. Helaas, ik word overal geprikt door vervelende muggen. Niet te doen,... en jeuken... We genieten dan maar binnen van ons avondmaal.
Nancy is jarig: proficiat MELBOURNE: Royal Children's Hospital - Queen Victoria Market - Old Melbourne Goal + Policestation - Melbourne Museum - Rasa Malaya Restaurant
Vandaag trek ik voor de derde opeenvolgende dag naar Melbourne. Luca oogt niet zo best en Nancy heeft afspraak met de dokter in het kinderhospitaal om 10.15 u. Eerst leveren we Ruben af in school en dan rijdt Nancy via het zeer drukke ochtendverkeer naar het Royal Children's Hospital. We rijden de ondergrondse parking in en moeten afdalen tot de 3de benedenverdieping. Ik schrik alleen al van het tarief dat vermeld staat, 9 dollar voor 1 uur. Blijkbaar moeten de wedden in Australië toch veel hoger liggen als ik zie wat mensen die naar het ziekenhuis komen moeten betalen. In het ziekenhuis zelf heerst een enorme drukte. In alle gangen en consultatieplaatsen zitten tientallen mensen te wachten. Om de kinderen wat te vermaken zitten er zelfs meerkatten. Raymond en ikzelf gaan even op verkenning.
Daarna trekken wij te voet op zoek naar de Queen Victoria Market, we weten immers niet hoe lang de consultatie zal duren. Het is een eindje stappen, maar we vinden vlot de markt. Het is er overweldigend groot. Je vindt er alles wat je maar kan denken. Ik vind ook het een en ander die nuttig is: een nieuwe koffer, geschenken voor de kleinkinderen want het Sint-Niklaasfeest is niet meer zo ver af als ik thuis kom, een fantastische voorzetzonnebril, een kleine mooi beschilderde didgeridoo als herinnering,... Ik ga ijverig op zoek naar een haaientand voor vriend Paul. Aan diverse souvenirstandjes vraag ik of ze een haaientand hebben. Tot ik er plots op een man bots die dat wel in zijn aanbod heeft, zelfs een geheel rek vol. (Paul, ik heb de mooiste en grootse gekozen!) Hoe ik het allemaal in mijn koffer zal krijgen en op het vliegtuig zal geraken is een andere vraag? Grapjas nonkel stelt voor dat ik best met tante zal onderhandelen, want zijn prijs voor de ruimte in zijn valies zal zeker hoger liggen! Ondertussen is het 12.00 u. geworden en krijg ik op mijn gsm bericht van Nancy dat de onderzoeken zijn afgerond en ze ons zullen vervoegen. We vinden elkaar vlot terug op de hoek van de Victoria Street en de Peel Street. We trekken samen naar de afdeling voeding op zoek om er iets te eten. Het is er de ene winkeltje naast het andere, diverse soorten brood, vis, vlees... en stalletjes met voeding uit heel diverse landen.
Na het middagmaal nemen we afscheid van elkaar. Ik trek opnieuw het centrum van Melbourne in. Ik heb twee museumbezoek op mijn verlanglijstje staan: de Old Melbourne Goal en het Melbourne Museum.
In de Old Melbourne Goal werden tussen 1845 en 1929 136 mensen terechtgesteld. De cellen zijn op drie verdiepingen te bezoeken. Op heel wat plaatsen zijn infoborden aangebracht die bijzonder boeiend zijn om lezen. De bekendste executie was die van de 25-jarige Ned Kelly op 11 november 1880. Zijn gehele levensgeschiedenis staat er in geuren en kleuren verteld op heel wat panelen. Over zijn beruchte leven verschenen heel wat boeken. Het leven in de gevangenis moet in die tijd heel hard zijn geweest, 23 uur eenzame opsluiting. We zien er maskers die ze moesten dragen toen ze werden gelucht en gestraften kregen zelf een ijzeren masker opgezet. Er liggen zelfs speciale lederen handschoenen die de mannen moesten beletten te masturberen. In diverse celen wordt uitleg gegeven hoe onderzoeken werden gevoerd op de schedels van de overledenen, hoe de gevangenen werden opgehangen... Van die geëxecuteerden werden ook dodenmaskers gemaakt. Met hetzelfde ticket mag ook deelgenomen worden aan een interactief bezoek aan het naastliggende 'Police Station', dat dienst deed tot in 1994. Daar werden gevangenen uit andere gevangenissen ondergebracht die voor de rechters aan de overzijde van de straat moesten verschijnen. Hun verblijf daar was al even somber als in de gevangenis. Dat ondervonden we aan de lijve. We weren toegesnauwd: "GSM uit.. handen omhoog, vingers gespreid... mond open, tong naar beneden... handen op het hoofd, vingers in elkaar... door de knieën buigen... omdraaien, linker voet omhoog..." Daarna ging de enorme afgesloten deur open en moesten eerst de vrouwen, daarna de mannen de verbindingsruimte binnen stappen. Links en rechts bevonden zich dan grote cellen. Er werd een deur geopend, we moesten er naar binnen... de deur werd vergrendeld, het licht werd uitgedaan... en daar zaten we dan... Na een tijdje kwam de bulderende man, een Charge Sergeant, opnieuw binnen, maar zijn toon was nu die van een gewone gids geworden. Hij gaf uitleg over de manier van leven in het 'police station'. Hoe de gevangenen er soms 4 dagen verbleven, op de grond moesten slapen... Daarna kregen we de tijd om alles te bezoeken, foto's te nemen... Op het einde van het bezoek mochten we ook foto's nemen, zoals de gevangenen werden gefotografeerd. Een leuk souvenir.
Vandaar wandel ik naar het Melbourne Museum. Het is ondertussen reeds 15.15 u. geworden en het sluit om 17.00 u. Ik zal moeten voortmaken. Ik begeef me onmiddellijk naar de zaal van de geschiedenis. Ik wil er wat foto's nemen van 'The Phar Lap' voor kozijn Chris. Het was een kampioenenpaard uit de jaren dertig dat op 51 wedstrijden, 31 eerste plaatsen won. Het staat er opgezet in een glazen vitrinekast in art-decostijl. Daarna wil ik me wat verdiepen in wat de Australiërs tentoonstellen in hun tijdelijke tentoonstelling over de Eerste Wereldoorlog. Eigenlijk niet veel zaaks als je vergelijkt met wat er bij ons te zien is. Vooral hoe de Australiërs werden opgeroepen om naar de oorlog te trekken, enkele persoonlijke souvenirs van soldaten, hoe Australische specialisten verminkte gezichten probeerden te herstellen... Bijzonder mooi vond ik wel de skeletten van de dinosaurussen en walvis. In de afdeling over de evolutietheorie van Darwin warenheel wat opgezette dieren te bekijken. Veel van die dieren had ik al in Afrika in levende lijve gezien, maar het Australische vogelbekdier zal ik wellicht niet echt te zien krijgen. Het opgezette exemplaar is een goed alternatief. Om 17.00 u. sta ik opnieuw in het bruisende leven van Melbourne en ga ik zoek waar ik bus 906 kan vinden die me terug naar Warrandyte kan brengen.
De bus zit op het spitsuur helemaal vol. Ik vind er nog ene plaatsje. De chauffeur start en stop vrij bruusk, ben niet gewend van zo te rijden. Nu, het resultaat was er ook... Op het moment dat ik in Warrandyte uitstap komt er een enorme rookwolk uit de bus te voorschijn en loopt er olie op het wegdek. De bus blijft er in panne achter en ik trek de heuvel op , huize Cam en Nancy tegemoet met opnieuw een heel wat blijvende herinneringen.
Omdat Nancy jarig is trekken we rond 19.30 u. naar het Maleisisch restaurant Rasa Malaya. Nancy bestelt diverse gerechten, beef, lamb, fish... We proeven van alle schotels. Ik en nonkel moeten onze mening over Oosterse gerechten herzien. Alles was werkelijk heel lekker!! De stokjes om te eten, dat is wat moeilijker en op onze vraag kregen we wel een vork. Drank kan je er niet krijgen, enkel plat water wordt aangeboden. We moesten zelf van thuis uit onze fles wijn meebrengen. Zie je ons al in Rekkem naar Au Beau Jardin trekken en onze eigen fles wijn zelf uitschenken??
Vandaag kan ik Melbourne en de omgeving grondig verkennen dankzij vrienden van Cam en Nancy. Het echtpaar Hektor en Caroline wachtten vorige week thuis tijdens onze reis naar het Red Centre. Bij onze thuiskomst stelde Hector voor eens samen te fietsen.
Hector en Caroline kwamen in Australië van Sint-Niklaas aan in 1981. Na enkele dagen werkte hij reeds als boekhouder in Melbourne. Ze kennen dus Melbourne als hun broekzak. Tegen 10.30 u. kwamen ze me vanuit hun woning - een uurtje rijden is hier nooit een probleem - ophalen. Cam's mountainbike werd bovenop hun auto geladen en weg waren we naar Melbourne. Na een uurtje rijden bereikten we de buurt van St. Kilda (buitenwijk aan het strand). Het was wel eventjes zoeken naar een parkeerplaats waar we de gehele dag de auto konden achterlaten. Ofwel waren het bewonersparkings, ofwel was het maximum twee uurtjes parkeren. Na wat zoeken konden we eindelijk om 11.00 u. van start gaan. Het was nog frisjes en een trui konden we best nog aantrekken. In Australië moet iedere fietser een helm dragen. Ik zal er als een vogelverschrikker uit!
Een paar straten verder bereikten we meteen de fietsroute langs het strand, de Bayside trail. Meteen tekende de skyline van de stad Melbourne zich prachtig af aan de horizon. We verlieten even het fietspad om een kijken te nemen aan het Lunapark. In 2013 werd het 100-jarig bestaan gevierd van de 'Carrousel'. Het naastliggende 'Theatre' wordt gerestaureerd. Na hevig protest werd afgezien van de afbraak en wordt het in zijn glorie hersteld. Niet alles mag wijken voor hoogbouw. We keren op onze stappen terug naar het fietspad en het volgende doel is de St. Kildapier met het honderd jaar oude kiosk. Deze brandde volledig af op 11 september 2003, maar werd in al zijn glorie hersteld. De originele plannen uit 1904 werden gebruikt voor de reconstructie in 2005. De plezierhaven biedt een mooi decor voor foto's met de skyline van de stad in de achtergrond. In het verschermde natuurgebied leven pinguïns en waterratten. Een bruin gebakken Australiërs voedert een waterrat. Een andere baardige man gaat voor mij op zoek naar pinguïns en vindt die onder enkele rotsblokken. Die zitten natuurlijk goed verscholen, maar ik mik enkele steentje en gelukkig draaien ze zich en poseren mooi voor een foto. Langs typische huizen uit de vorige eeuw bereiken we het Albertpark. Het eerste grote gebouw dat schittert in de ondertussen doorgedrongen zon is het Sportcomplex met het Olympisch zwembad, het 'Melbourne Sport en Aquatic Centre'. Het krioelt er van de universiteitsstudenten. De lokalen zijn omgebouwd tot examenplaatsen. Van de middagpauze maken ze gebruik om hun volgend examen nog even snel voor te bereiden. Met Caroline wandel ik door het machtige complex. In de pingpongzaal staan honderden tafeltjes en stoeltjes klaar voor het volgend examen. Opvallend heel veel Aziaten. We begeven ons meteen naar het naastliggende autoracecircuit. We fietsen het gehele traject af dat door de formule 1-piloten wordt gereden bij de 'Grote Prijs van Australië' in de maand maart. Voor de gebouwen waar de start wordt gegeven, waar de pitstops plaats vinden,... houden we natuurlijk even halt om een foto's te nemen. We volgen verder het circuit langsheen het 'Albert Park Lake'. De zwarte zwanen genieten van de zon in het frisse water tegenover de buildings van de stad. Zo bereiken we opnieuw onze start aan het zwembad en keren de weg terug via de typische huisjes naar het fietspad aan de baai. Daar ligt de 'Spirit of Tasmania' aangemeerd. Vrachtwagens rijden aan om de overzet te maken naar het eiland.
Ondertussen is het al 13.15 u. geworden en tijd om wat te gaan eten. In het Gourmet Cafe Bar Spuntino, gelegen naast het eindpunt van de tram die naar de haven komt, vinden we een lekker gebakken vis met frietjes voor 10 dollar (7 euro). Via een fietspad naast de tramlijn bereiken we het hart van de stad, de Docklands. Prachtige boten van mensen met meer geld dan ik liggen er aangemeerd. De 'Polly Woodside' ligt er aangemeerd. Heel wat kunstvolle bruggen dwarsen de Yarra River. Ook voor de fietser is een bijzondere brug aangelegd. We rijden voorbij het Etihad Stadium en bereiken het grote rad. Van daaruit moet je vast en zeker een prachtig uitzicht hebben op de stad. Hector vertelt dat het rad weinig succes kende, veel te duur om een ritje te maken. We keren op onze passen terug naar de drukte langs de rivier. We rijden voorbij de Crown. Hector houdt de wacht bij de fietsen en met Caroline trekt ik het gebouw binnen. Een butler in een rood pak opent voor ons de deur. We zitten meteen in een totaal andere wereld van glitter en schoonheid. kristallen luchters, schitterende trappen, vloeren waarin je je kan spiegelen, exclusieve winkels, koperen trappen... De schoonheid is moeilijk inbeeld vast te leggen. De plaats waar gegokt wordt is afgeschermd met mensen van de security en daar komen met ons korte broek niet binnen. Restaurants, boetieks,... het is er allemaal. Bij het buiten komen staat er een glinsterende wagen. De butler is heel vriendelijk en is bereidwillig met ons op de foto te gaan staan.
We rijden verder langs de Yarra River. Aan de 'Trampoline' trekt Hector de remmen dicht. Hij wil trakteren met een ijsje. Het is inderdaad bijzonder lekkere ijs. We laten het ons smaken. Het sculptuur van Deborah Halpern ziet op ons neer. Ondertussen slaan we op de rivier de scholieren gade die oefenen op de roeiboten. Even verder zien we de loodsen van de verschillende scholen. Tientallen groepen leerlingen oefenen het in het water leggen van de boot, het instappen,... Op de Yarra River worden regelmatig roeiwedstrijden gehouden, ook tussen diverse scholen. Even verder zien we reeds het dak van het Melbourne Park. We dwarsen de brug over de rivier over en zijn meteen aan de Rod Laver Arena waar de Australian Open plaats vindt. We rijden even rond en zien meteen de fotopanelen met de winnaars van de laatste jaren. In 2004 won Justine Henin, in 2011 was Kim Klijsters de beste. We gaan op zoek naar een deur die open is. We komen in de spelersbar terecht. Niemand die iets zegt of ons tegenhoudt. Ze slenteren verder en komen in de catacomben van de arena waar we o.a. het officieel noteerbord zien, een grote foto met diverse wegwijzers naar de bijzonderste plaatsen,... We zijn afgedaald in het heiligdom van de Australian Open. Onvoorstelbaar waar we nu eigenlijk beland zijn. We slaan een laatste blik op onze winnende landgenoten en keren stilaan terug naar onze startplaats.
We horen klokken klingelen. Het zijn de 39 Federation Bells, op 'Australian Day', 26 januari 2002 ingehuldigd ter gelegenheid van de honderdjarig bestaan van de federatie in 2001. We komen opnieuw langs de Yarra Rivier en zien aan de overzijde de 162 m hoge toren van het Victorian Arts Centre. Het is spitsuur geworden, niet alleen is het verkeer zeer druk geworden, ook heel wat fietsers die hun dagtaak hebben beëindigd snorren ons voorbij om zo snel mogelijk thuis te zijn.
We houden nog even halt aan het 'Shrine of Remembrance'. Het indrukwekkende monument eert de Australische soldaten die omkwamen tijdens de oorlogen. Beneden brandt de eeuwige vlam. Heel wat trappen leiden ons tot aan de beelden. Van daaruit hebben we ook een zicht op het Government House.
Het wordt flink doortrappen. De tijd staat niet stil. We bereiken opnieuw het strand van St.Kilda. Op het strand zijn heel wat jonge gasten beachvolley aan het spelen. Wij moeten echter hard trappen tegen de wind in. Zo bereiken we na 45,750 km opnieuw de auto van Hector en Caroline. Nog een uurtje terugrijden en tegen 19.40 u. zijn we eindelijk terug ten huize Cam en Nancy. We ons bijzetten aan tafel en mee genieten van de lekkere spaghetti. Cam roept ons nog even mee naar buiten. In het kippenhok heeft hij twee possums gezien. Het zien er bijzonder leuke diertjes uit.
Het was een bijzondere dag vandaag. Heel veel gezien, onvergetelijk met tal van hoogtepunten.
Dinsdag, 28 oktober 2014 foto's: https://plus.google.com/photos/102497882852892734023/albums/6075212714349677345 Anekdote van de week: Eric dacht een gratis orgelconcert bij te wonen, maar zat als toerist op de begrafenis van Prof. John Arthur Lewis Hart. Raymond en Eric hebben voor vandaag een stadsbezoek aan Melbourne gepland. We werden alles grondig uitgelegd door Cam en Nancy. 'Neem bus 906 tot in het centrum van Melbourne. De stad zelf bestaat allemaal uit rechtlijnige op elkaar kruisende straten en neem 's avonds de bus terug naar Warrandyte.'
De dag kondigt zich opnieuw aan zonder veel zon. Met trui en jas, met een kleine rugzak en wat geld in de zakken worden we door Nancy tot aan de bushalte gevoerd. We hebben geluk, we halen nog net bus 906 van 9.31 u. die ons naar de hoofdplaats van de provincie Victoria zal brengen. We hebben ook een abonnementskaart meegekregen en bij het opstappen van de bus moet je die voor een toestel houden en zodra het piept weet de chauffeur dat je geregistreerd bent. Mijn kaart piept al niet en mag om te beginnen er al wat geld opzetten. "Met 20 dollar zal je al wel een eind vooruit kunnen", zegt de behulpzame chauffeur die meteen begrepen heeft dat we toeristen zijn. De bus trekt van halte tot halte en er komen voortdurend passagiers bij. Plots neemt de bus de autosnelweg en dan gaat het heel snel. Zo raken we in het drukke verkeer dat naar Melbourne leidt, maar geluk, voor de bussen is een afzonderlijke busbaan en na een uurtje bereiken we Lonsdale Street. We stappen uit op de kruising met de Swanstonstraat, zo kunnen we zeker niet verdwalen. Ondertussen is het lichtjes beginnen motregenen. Niet erg, we trekken de eerste de beste zijstraat in en zitten meteen in de Chinese wijk. Om ons wat tegen de regen te beschermen trekken we een Chinees winkelcentrum in en testen even de roltrappen en het toilet uit. We keren op onze stappen terug naar de Swanstonstraat. In de Bourke Street zien we van ver een 'i'. "Daar moeten we zijn om wat info te bekomen", zegt nonkel Raymond. We krijgen een stadsplan en op zijn vraag waar we vandaan komen antwoordt hij 'welkom'. Hij duidt er de belangrijkste bezienswaardigheden aan en zegt dat we met een tram de gehele stad gratis kunnen rondtoeren.
We trekken opnieuw verder door Swanstonstraat. In een winkeltje zien we allerlei spullen te koop tegen 10 en 5 dollar. Het uurwerkbandje van Raymond is reeds meer dan een week stuk. In een winkel hadden we reeds gevraagd wat een nieuw bandje zou kosten? Van 20 tot 50 dollar en hier zien we dat ze uurwerken te koop hebben voor 10 dollar (= 7 euro). Niet gesukkeld, Raymond kiest een mooi exemplaar. Maar uiteindelijk wordt de keuze steeds kleiner, want van slechts enkele uurwerken kan het bandje dicht rond zijn dikke polsen. Het dametjes aan de kassa is een mooi zwartje van het Aziatische type. Raymond gekscheert een beetje over de garantie. Ik stel voor dat we een foto nemen als herinnering, maar het dametjes vindt dat haar haar niet mooi genoeg is en wijst het voorstel af. Ik zeg Raymond dat het niet erg is, kom laat ons maar voortgaan, ik heb er al twee foto's genipt terwijl jij tegen haar aan het 'zeveren' was! Voor 5 dollar (3,5 euro) koop ik mijn nog een mooie broeksriem. In een souvenirwinkel trekken we binnen op zoek naar een Australische vlag en enkele postkaarten. Zo bereiken we de Melbourne Town Hall (stadhuis) met een gedenkplaat van de slachtoffers van de twee wereldoorlogen. Een bezichtiging is uitgesloten, we moeten vooraf reserveren. Zo bereiken we St. Paul's Cathedral. Daar mag je tegen betaling van 5 dollar wel foto's maken. Wanneer we om 12.15 u. buitenstappen komt net voor het Flinders Street Station, aan de overkant van de kathedraal, de oude tram aan die gratis rond de stad rijdt. We haasten ons in het voertuig en laten ons de gehele stad Melbourne rondvoeren, precies één uur lang tot we opnieuw bij de startplaats aankomen. We hebben heel wat belangrijke gebouwen gezien op onze rondrit: het Etihad Stadium, parken en pleinen, de Docklands, het Parlement... Het krioelt er in de stad van op- en afrijdende trams, in alle maten en kleuren.
Het wordt stilaan tijd om toch aan een hapje te denken. Van de vele stalletjes met Aziatische brol zijn we beiden geen voorstander. Aan een patisserie lokken de uitgestalde gebakjes ons wel naar binnen. Eigenlijk mogen we toch enkele calorieën naar binnen werken, we lopen ze toch af. Vandaar trekken we verder door het centrum, voortdurend goed het stadsplan in het oog houdend. De is opvallend hoe de vele kerkjes verdrongen staan tussen de buildings. Plots zie ik voor de St. Michael's Uniting Church een bord staat dat er op 'Thursday' gratis orgelconcert is. Ik stel nonkel voor toch even binnen te gaan kijken. Zo gezegd, zo gedaan. Aan de inkom zijn er heel wat mensen die aanschuiven en beleefd als we zijn doen we dat ook. Wanneer het onze beurt is zegt een heer dat we onze naam in een boek moeten schrijven. Ik noteer keurig in drukletters mijn naam en krijg een boekje. Ik stop het zonder te kijken in mijn toeristisch boek dat ik in de hand draag en trek met de rugzak op de rug en het fototoestel om de hals, de kerk binnen. Nonkel sputtert tegen al dat sjiek volk hier,... kom we zijn weg. We gaan hier gans dat concert vastzitten. "Neenee, kom, we gaan ons hier op een bank neerzetten". Ik maak enkele foto's van het altaar en het volk en luister naar de muziek. Door het eeuwig aandringen van nonkel verlaten we de kerk en nog heel veel mooi uitgedoste mensen komen de kerk binnen.
We stappen verder. Midden een straat zien we een ouderwets gietijzeren toilet. We willen het toch even uitproberen en zo'n uitzonderlijk bouwwerk moet toch ook op de foto? We trekken verder richting Carltons Gardens met de Royal Exhibition Buidling en gaan even kijken naar de openingsuren en de prijs van het Melbourne Museum. Ik wil dat later deze week nog op mijn gemak eens komen bezoeken. Vandaar gaat het naar de Victoria Street op zoek naar de Old Melbourne Goal (oude gevangenis). Ook dat zal ik later nog komen bezoeken. Via de Franklin Street komen we aan de Queen Victoria Market. Alles is leeg, zelfs de vuilniskar rijdt al weg. Niet getreurd, ik trakteer nonkel op een biertje en ik houd het bij een koffie en daarmee is hij best content. We keren op onze stappen terug naar de Lonsdale Street om nog de bus van 16.41 u. te halen die ons terug brengt naar Warrendyte. Na een uurtje bereiken we ons eindpunt en stappen de heuvel op richting woning Nancy en Cam.
Als avondmaal bereidde Nancy een twee lekkere quiches. We vertellen ons avontuur en nonkel vertelt het verhaal van het orgelconcert. Ik zeg dat ik een foto en programmaboekje heb. Ik haal het te voorschijn en wat schieten Cam en Nancy in een lachbui. Het is het uitvaartboekje van 'John Arthur Lewis Hart', geboren op 4 september 1937 en overleden op 1 october 2014. 'The Memorial Service' vindt plaats op 'Tuesday 28th october at 2.30 pm'. En wanneer ze mijn foto's bekijken, de foto van het gratis orgelconcert op 'Thursday', de asurne en de foto van de overledene zien staan in de kerk is de lachpartij nog groter.
Het is een mooie dag geweest die eindigde met een plezante noot. ''John, als je ons van hierboven ziet, onze excuses, het was zo niet bedoeld. We nemen je boekje als herinnering mee naar België en zullen daar eens een kaarsje voor U branden!"
Deze nacht werd iedereen wakker van het hevig onweer, enorme donderslagen, alles verlichtende bliksemflitsen en kletterende regen... Op de Belgische site 'deredactie.be' zagen we volgend bericht
Indrukwekkend klank- en lichtspel wekt Australiërs
ma 27/10/2014 - 08:23 Frederik Defossez Afgelopen nacht werden de inwoners van Melbourne en Adelaide abrupt wakker door een stevige storm. 's Ochtends kwam daar een tweede storm bovenop. Pendelaars werden geconfronteerd met lange files en ernstige vertragingen op het openbaar vervoer. Maar storm is natuurlijk niet alleen ellende. Van het noodweer maakten tientallen fotografen dankbaar gebruik om de spectaculairste kiekjes te maken.
Ook de dag zelf is niet om naar huis te schrijven, in de voormiddag veel regen, tegen de middag komt de zon schijnen, maar ook met heel wat regenbuien tussendoor. Niet erg, vandaag was toch een dag om alles van de voorbije week op orde te stellen. Voor mij is dat kranten van enkele dagen ver lezen, de honderden mails bekijken, wissen of beantwoorden, enkele foto's en teksten opmaken voor Het Nieuwsblad. Ik heb gelukkig enkele vrienden die de jubileums in onze regio verder opvolgen. Wegens de enorme regenval lopen de goten over. Nonkel Raymond kruipt de daken op om de bladeren te verwijderen. Tante vult verschillende malen een trommel met vuile was. Eenmaal klaar hangt ze die te drogen aan het wasrek en maakt Vlaamse hutsepot met Australische groenten...
Tegen de avond maken Cam, Nancy en ik nog een avondwandeling. We gaan eens kijken waar we morgen de bus naar Melbourne kunnen nemen. Vandaar gaat het naar het Andersons Creek Cemetery (kerkhof). Naast de graven zijn heel wat gedenkplaatsjes op de grasvelden van de diverse heuvels te zien. Bevinden zich daaronder de urnes? Of zouden het de overledenen zijn die in volle grond zijn begraven? Ik zou opteren voor het laatste, want de plaatsen zijn zo ver van elkaar en op sommige plaatsen zijn grotere kale plaatsen, wellicht van de laatste begravenen. Op de plaats waar de kinderen begraven zijn is ook heel wat speelgoed te vinden. Naast een vijver is een strooiplaats voorzien. We trekken verder en zien in de bomen naast de Yarrarivier twee prachtige Regenbooglori's. Na een uurtje stappen bereiken we opnieuw de woning. Ondertussen is het avondmaal klaar. De hutsepot smaakt overheerlijk. Men een glaasje Australische rode wijn erbij is het een feestmaaltijd. Bedankt tante! (Nancy en Cam bestelden voor onze komst naar Australië voor iedere avond een fles wijn). Nonkel en ikzelf zorgen voor de afwas, terwijl Cam op muizenjacht gaat. Zopas liep er een muis door de gang. Hopelijk loopt ze deze nacht over ons bed.
Een rustige dag in Warrandyte
Queen Victoria Market en Musea in Melbourne
Fietsen in en rond Melbourne
Een regendag in Warrandyte
