Als ik om 6.00 u. wakker word is dat eigenlijk niet juist, hier is het pas 5.30 u. In België zijn ze nog niet eens gaan slapen. Ik probeer nog wat in het zetelbed te blijven tot ik het moe ben van liggen en ga uiteindelijk wat verder werken aan het verslag en foto's van gisteren. Ik moet constant mee zijn met het verslag anders vergeet ik de details.
Om 7.30 u. komt tante zeggen dat ik eerst mag douchen, dan kunnen ze nog wat blijven liggen. Zo gezegd, zo gedaan. Nadat beiden ook klaar zijn, kunnen we in onze kamer ontbijten. We kunnen ter plaatse koffie maken, alles is voorradig, een waterverwarmer, oploskoffie... We hebben gisteren van de 'shop' brood meegebracht, kaas, confituur... Eenmaal klaar met het ontbijt kunnen we de rest van het brood klaarmaken om dan de innerlijke mens op de trein te versterken.
Ik heb de kathedraal van Adelaide nog niet gezien en die wil ik steevast ook nog bezoeken. We vertrekken pas om 10.30 u. naar het treinstation, dus heb ik nog ruim de tijd. Ik vertrek om 8.30 u., vraag een plannetje aan de receptie en ga snel op stap. Na 20 minuutjes bereik ik de omgeving van de kerk. Enkele straten zijn afgesloten. Massa's wielrenners komen voorbij gesneld. Bij navraag aan een dame blijkt dat ik nu getuige ben van het Australisch duatlonkampioenschap. Wat een toeval!
Net achter de afgesloten straat bevindt zich de St.-Peterskathedraal. De mis van 8.00 u. is bijna afgelopen en wat zie ik? Een vrouw aan het altaar, met de rug naar de gelovigen? Ik maak snel ongezien een paar foto's. Zodra de mis is afgelopen komt de groep priesters naar de uitgang van de kerk. De vrouwelijke priester ziet me staan en ze begroet me vriendelijk. Ik beantwoord met de vraag: 'Wat is dat? Een vrouw die de mis opdraagt? Ik kom vanuit België en heb dat nog nooit gezien?" Ze vertelt me dat het een Anglicaanse kerk is. En als ik vraag of ik eens een foto mag nemen van een vrouwelijke priester, poseert ze heel vriendelijk. Ze stelt me voor de kerk eens te bezoeken. Dat was ik ook van plan en kan enkele mooie plaatjes schieten. Terug achteraan in de kerk staat ze er samen met nog enkele priesters om de gelovigen die de kerk buiten stappen te begroeten. We knopen opnieuw een gesprek aan en ik vraag wat eigenlijk het verschil is tussen ons katholiek geloof en het Anglicaans geloof. Er zijn toch wel enkele verschillen. De priester toont me zijn trouwring. Ook aanvaarden ze het gezag van de paus uit Rome niet. Het hoofd van hun kerk is de aartsbisschop van Canterbury, de afgezant van de Engelse koningin.
Zo kan ik rustig terugwandelen naar het hotel en me tijdig klaarmaken voor het vertrek met de taxi naar het treinstation. We checken het hotel uit en wachten op de komst van de taxi. We worden naar het treinstation gebracht. Het is precies zoals in de luchthaven. De bagage wordt op de band gezet, de handbagage mogen we meenemen. We hebben geluk dat we er heel vroeg bij waren, de rij wachtenden wordt steeds langer en langer. Rond 11.30 u. nemen we onze plaats in op de trein. Er zijn drie verschillende types, de 'Red' waarvoor wij kozen, de 'Gold' en de 'Platinium'. Nicht Nancy met de kleine Emmah boekte een 'Gold'-cabine. Ze heeft dus een slaapkamer en kan de kleuter dan gemakkelijker te slapen leggen. Ze heeft wel het bijkomend voordeel dat de maaltijden zijn inbegrepen. Maar de kostprijs is wel meer dan het dubbel! Wij betaalden 450 AUD (= 315) per persoon, zij 1089 AUD ( 762). Haar echtgenoot Cam, Raymond, Bernise en ikzelf hebben een gewone zetel. Wat is het er prachtig. Er zijn zelfs douches in de trein en de handdoeken liggen voor ons klaar. Dat zal dan ook de eerste keer in mijn leven zijn dat ik zal douchen in een rijdende trein. Wanneer we even gaan kijken in de slaapcabine van Nancy, dan zijn we blij dat wij er geen hebben geboekt. Zo'n piepkleine ruimte.
Precies om 12.20 u., net zoals gepland, zet de trein zich in beweging. De verantwoordelijke voor onze cabine geeft nu de nodige uitleg. Het is precies een band die afloop, zo snel... Ik begrijp er niets van. Het enige wat ik duidelijk hoorde was: "De trein bestaat uit 31 wagons en heeft een lengte van 735 m. Meer dan 2000 mensen rijden mee. The Ghan kan een snelheid halen van 100 tot 110 km per uur, maar zal het traject afleggen aan 90 km per uur. Inderdaad, heel snel gaat het niet, in begin is het precies stapsgewijs. Eenmaal uit Adelaide gaat het toch even sneller. Het landschap wordt totaal verschillend. Eerst zien we enorme velden met rogge, kilometers ver met af en toe een boerderij. Zo ver je kan kijken, niets anders. We rijden een stuk langs de Oceaan. Links van ons ontwaren we plots bergen. Ervoor een desolaat, met dorre planten begroeid landschap. De film die zich voor onze ogen afspeelt verandert voordurend. In Port Auguste is er een halte van 15 minuten. Ondertussen hebben we reeds plaats genomen in 'The Matilda Cafe'. Cam heeft me verwend in Sydney, ik moet nog iets terug doen. In de restauratiewagon kan je alles bestellen. Voor Cam en oom wordt het een blikje bier, ik houd het bij een wit Australisch wijntje. Daarna komt tante erbij een het mag een rood wijntje zijn. Ondertussen genieten we verder van het landschap. Cam en ikzelf gaan dan onze laptop ophalen en kunnen hier gemakkelijker onze namiddag doorbrengen. Met elk nog een rood wijntje erbij gaat de tijd wat sneller voorbij. Er is internet ter beschikking en ik krijg de code van Cam. Zo kan ik het verslag, de foto's van de dag voordien uploaden en mijn mails laten binnenlopen.
Ik ontdek dat er elektriciteit ter beschikking is op de trein. Ik kan mijn bijna lege batterij opladen. Na een uurtje kan ik opnieuw aan het werk; ik kan de door de ramen gemaakte foto's bekijken, bewerken of wissen. Ik stel vast dat er soms te veel weerkaatsing is van de dubbele ruiten. Aan de deur is het enkel glas, daar moet het beter lukken.
We hebben nog een boterham ter beschikking voor het avondmaal. Even later is het genieten van de prachtig ondergaande zon. Het firmament ziet prachtig rood, geel, oranje...
Om 21.30 u. maken we ons stilaan klaar om wat te slapen. De zetel kan volledig naar beneden. Om 22.00 u. zal het licht worden gedoofd. Plots komt iemand van de 'staff', neemt de micro en stelt voor ons uurwerk een uur terug te draaien, zoals in de tijdzone van het Noorden. Het is nu plots opnieuw 20.30 u. Ik heb nog nooit zoveel aan mijn uurwerk gedraaid als de laatste week. Nu eventjes berekenen hoe laat het in België is wordt al moeilijker. Er was in Melbourne (Victoria) een verschil van 9 uur, in Adelaide (South Australia) moesten we een half uur terugdraaien en nu in de Northern Territory nogmaals een uur. Blijft nog een verschil van 7.30 u. over. Klopt! Mijn laptop blijft op de Belgische tijd staan en is kan inderdaad dat verschil vaststellen. Maar alsof dat nog niet genoeg is, België schakelt deze nacht over op de wintertijd, dus 1 uur erbij, wordt dan 8.30 u. verschil. Kan je nog volgen?
Het is moeilijk om de slaap te vatten, ik ben sowieso al geen goede slaper. Je ligt in een zetel, het duwt in de rug, waar moeten je benen blijven... Ja, het zal een lange nacht worden...
De startdag van de zevendaagse uitstap naar de Outback van Australië, het Red Centre met het Nationaal park UluṟuKata Tjuṯa (Ayers Rock en de Olga's) is aangebroken.
We hebben ons vertrek uit huis om 11.00 u. gepland. Onze vlucht Melbourne - Adelaide is om 13.20 u. We hebben nog alle tijd om rustig een douche te nemen, de valiezen met gerief voor één week klaar te maken,... Ikzelf neem rustig de vele mails door, lees de krant, het is mijn beurt om af te drogen... Ondertussen is een bevriend echtpaar (zijn ook Belgen die reeds meer dan 30 jaar in Australië wonen) aangekomen om een week lang voor de tweeling te zorgen.
Om 11.00 u. zijn alle valiezen in de auto van Cam gestapeld en kunnen we vertrekken richting luchthaven Melbourne. De auto wordt geparkeerd op de 'parking long time'. We nemen de pendelbus naar de luchthaven. Vandaar gaat het naar de incheckbalie van Tigerair. We kunnen probleemloos onze valiezen meegeven op de band, ze behalen niet het maximum van 10 kg. Ook de handbagage moet worden gewogen en ook dat is geen probleem. Daarna moeten we door de bagagecontrole. Wanneer oom Raymond door het detectietoestel stapt, begint het alarm opnieuw te piepen. Zijn knie bezorgt hem opnieuw de nodige miserie. Hij wordt helemaal gefouilleerd en wanneer ik daarvan een foto wil maken, krijg ik ook een vermaning, geen foto's! Het is pas 12.10 u. wanneer we alle formaliteiten hebben afgehandeld. Het is best op tijd te zijn en geen risico's te nemen, want Tigerair sluit 45 min. voor tijd het inchecken af. Even later galmt door de boxen dat de vlucht met een half uur vertraagd is. Gelukkig zijn we in gezelschap en kunnen we wat praten en op de tablet kan ik verder de krant lezen.
Eindelijk mogen we naar Gate 1. Het is een beetje geduldig aanschuiven. Het vliegtuig zelf is te betreden met een trap. Leuk om foto's te maken van het vliegtuig en oom en tante op de trap terwijl ze opstappen. Ik wacht Cam, Nancy en de kleine Emmah op om ook hen te fotograferen. Lap, alweer tegen mijn kop van een jonge toezichthoudende dame. Er mogen geen foto's gemaakt worden. Wellicht heeft ze niet gezien dat er al enkele had gemaakt, gelukkig maar.
Rij 14 is voor ons zessen gereserveerd. Precies een half uur later dan gepland, 13.50 u., taxiet het vliegtuig naar de startbaan en stijgt het op, Adelaide tegemoet. Na een voorspoedige vlucht landt de Airbus A320 om 15.10 u. op de luchthaven van Adelaïde.
Zodra we buiten stappen is het alsof we in een warme luchtoven stappen. Zo warm is het hier. We trekken de luchthaven door om onze koffers op te halen. Vandaar gaat het naar de voorkant van het luchthavengebouw. De taxi's rijden op en af, zo druk is het daar. Wij moeten een wagen hebben voor zes personen en de bagage, maar die ik er voorlopig niet meer ter beschikking. Eventjes wachten dan maar. Het wachten duurt niet zo lang, maar het is wel drukkend heet. De taxi brengt ons naar het Adelaide Meridien Hotel. We krijgen een eerste indruk van de stad Adelaide.
Nancy en Cam hebben de gehele reis grondig voorbereid. Met de nodige documenten werkt ze aan de balie de formaliteiten af en krijgen we de kamers. Ook een code voor het gratis WiFi wordt ons aangeboden. Wij krijgen kamer 7, een dubbel bed voor oom en tante, en in een afzonderlijk ruimte een zetelbed. Das uitstekend, ze kunnen dus vroeg gaan slapen en ik kan verder werken zonder ze te storen. De vrouw ziet mijn fototoestel liggen en blijkbaar is ze ook een liefhebster. Ze neemt het ter hand en begint onmiddellijk te experimenteren met foto's te maken van mij.
Eenmaal aan de deur begint eventjes voor ons, onhandige hotelgasten, de miserie. We stoppen de elektronische kaart in het deurslot, groene lichtjes, rode lichtjes... het flikkert allemaal. We draaien aan de deurknop, maar niet veranderd. Sukkelaars dat we zijn, je hoeft enkele de kaart er even in te stoppen, onmiddellijk weer uit te trekken en de deur kan openen. We inspecteren de kamer en wanneer ik aan die zetel trek, is er niets dat beweegt. We vinden ook maar twee badhanddoeken. Ik trek terug naar de balie en zeg dat ik er niet kan slapen. De uiterst vriendelijke dame komt mee, neemt de kussen van de zetel en plooit het bed open. Ze stapt naar de kast, opent die... en daar ligt inderdaad een pakketje klaar met handdoek, shampoo en badzeep. Ondertussen was oom Raymond naar het toilet gegaan en het water blijft maar doorstromen. Samen met de baliedame buigen ze zich over het probleem en na wat heen en weer geduw met de knop lijkt het te lukken.
Het is ondertussen 17 u. geworden. Nieuwe vaststelling: er is een verschil in tijd van een half uur, in feite is het hier pas 16.30 u. We gaan daar zeker morgen rekening moeten mee houden wanneer we de trein moeten halen. Cam, enigszins vertrouwd met de stad vanwege zijn werk, leidt de wandeling. We wandelen enkele straten door. In de 'Soldiers Memorial Garden' staat een monument met de boodschap'For King en Country', ter ere van gesneuvelden 1914 - 18. Een vriendelijke heer ziet dat we een stadsplannetje bekijken en komt spontaan zijn hulp aanbieden. Hij geeft heel wat nuttige tips. We wandelen langs de Torrens River, dwarsen de Albert Bridge uit 1879 en staan zo aan de inkom van de zoo van Adelaide. Op onze VRT zien we regelmatig programma's over de zoo's van Melbourne, Adelaide,... Leuk om hier even echt te kunnen voor staan. Blijkbaar hebben ze hier ook geen probleem met zwarte zwanen. Even verder zorgt een eendkoppel goed voor de kuikentjes en kijkt bezorgd wanneer we naderen om die te fotograferen. Even verder genieten twee pelikanen van de zon. Zo bereiken de Universiteit. Opmerkelijk veel huwelijken worden hier gefotografeerd. Leuke bruidsmeisje poseren vriendelijk op mijn vraag of ik ze even mag fotograferen.
Adelaide wordt niet voor niets de 'stad van de kerken' genoemd. Inderdaad, ik kan heel wat prachtige gebouwtjes vastleggen, nog enkele poserende bruidsmeisjes... Zo laat ik me afleiden en ben plots mijn gezelschap kwijt. Waar zijn die naar toe? Links, rechts... Ik zie niemand. Niet wanhopen, ik ken de weg terug naar het hotel en zal dan wel tijdig terugkeren, want ik heb de toegangskaart in mijn zak. Oef... ze hadden plaats genomen op een bank en hadden op mij gewacht. In de winkelstraat is het heel druk. Leuke winkels, oude gebouwtje getuigend van een ver verleden tussen de nieuwbouw... Het wordt stilaan tijd dat we even aan de innerlijke mens gaan denken, want we hebben nog niets gegeten sedert deze morgen. Aan een homokoppel vraagt nancy of ze iets weten waar we leuk kunnen eten. Het blijkt een man uit Doornik te zijn, en zijn op weg naar een Belgisch café. We volgen ze en inderdaad... Het café draagt de naam 'Oostende'. Het terras zit overvol plezier makende mensen, op de tafel niet anders dan Stella, Leffe... We trekken er binnen. Leuk... aan het plafond Belgische vlaggetjes, aan de muur enkele spreuken... "Ik heb op zee mijn hele leven langs gevaren. Mijn vissersdorp ligt aan het noordzeestrand" en "Leve de Torre van Oostende, Je kunt ze zien al waar je Blende". De soep van de dag is... een Duvel. Nonkel Raymond zal 'soep' drinken. We bestellen een croque, mossels, pasta... En als de baas merkt dat we Belgen zijn, is hij vol lof over onze bieren. Inderdaad, niet te geloven wat ze hier op hun kaart hebben staan, alle trappisten, abdijbieren,... In de gang hangen twee kaders met bieretiketten. Ze stammen zeker uit een ver verleden, want er is er zelfs eentje van brouwerij Demets uit Lauwe. Ik moet ongelovige Thomas Raymond meenemen om het hem te tonen. Het serveermeisje is ook al even vriendelijk, ze was pas vorige week nog in België en verbleef in Waterloo. Een ferm getatoeëerde heer zit er met een supergrote Hoegaarden voor zich. Hij is supervriendelijk als ik vraag om een foto te maken, want zelfs in eigen land heb ik nog nooit dergelijk groot glas gezien.
Alles wat we besteld hebben wordt geserveerd. Alleen was er bij mij een klein misverstand geslopen. Op de kaart stond dat er bij de croque ook frieten werden geserveerd. Bij het bestellen aan de toog vroeg de bestelster of er frieten moesten zijn? Ik had natuurlijk 'ja' geantwoord. Resultaat, naast de frieten bij de croque, werd nog een grote puntzak frieten neergezet.
Zo wordt het stilaan tijd om de terugweg aan te vatten. Voor Emmah, nog maar 3,5 jaar is het stilaan tijd om naar bed te gaan. In een winkel in de buurt van het hotel slaan wat voedingswaren in nodig voor het ontbijt (brood, confituur, kaas, melk,.. wat drank en nog wat proviand voor de treinreis.
20.00 u., opnieuw een mooie dag er op. Tijd om even te skypen naar België. Enkel zus Rosette is aan de lijn. Het wordt een lange babbel. Om Bea te bereiken moet ik wel eventjes gaan opbellen. De verbinding komt moeilijk tot stand en... verrassing... alle zonen, schoondochters en kleinkinderen verschijnen voor het scherm. Inderdaad, ze hadden afgesproken dat ze op zaterdag 18 oktober, samen de tuin vooraan zouden in orde brengen. Bea zou voor de gehele bende hun lievelingsgerecht (toen ze nog thuis waren) klaar maken, 'vogelnestjes'. Oom en tante trekken zich terug, ik werk verder aan verslag en foto's, tot voor het eerst deze week, de vermoeidheid me overvalt. Om 23.00 u. houd ook ik het voor bekeken.
Na twee dagen intensief bezoek aan Sydney is een dag rust welkom. Morgen staat immers de start van een zevendaagse uitstap naar het centrum van Australië, de Red Centre, op het programma.
Geslapen van iets na 23.00 u. tot 7.00 u., dat is ruim voldoende. Het moet een gevarieerde voormiddag worden, verslag en foto's van de tweede dag moeten immers nog afgewerkt worden. Na het ontbijt vertrekt Cam met de tweeling naar de school. Raymond komt eerst aandraven met drie eieren die hij geraapt heeft in het kippenhok. Daarna doet hij de afwas en ik toon mijn afdroogkunsten. (Sedert ik in pensioen ben droog ik immers iedere dag af. Weinigen die dat weten dat ik daar ondertussen specialist ben geworden). Na de afwas start ik het bewerken van de foto's. Tante Bernise gaat strijken en nonkel Raymond gaat in de tuin wat mäis planten. Emmah speelt met de kippen en duwt ze met de kop in het water,.. en inderdaad... ze drinken.
Om 11.30 u. vertrekken we voor een wandeling langs de Yarra River. Emmah zal met haar driewieltje de weg afleggen. Na het eerste gedeelte bergop-bergaf tussen de woningen, bereiken we de rivier. Het is er heerlijk wandelen. De voorjaarsbloemen staan in bloei. Er zijn heel wat wandelaar op stap met hun hond. Het is heerlijk wandelen langs het kabbelende water. Alles is er tot in de puntjes verzorgd, vuilnisbakken, zitbanken... Zo bereiken we het speelplein en het dorpje. Sandra toont ons een oud bakkerijtje waar heel lekker brood op de ouderwetse manier wordt gebakken. Raymond en ikzelf trekken dan even verder het dorpje in op verkenning naar de typische huizen. In de toeristische dienst bekomen we wat folders over de streek. Tijd om de terugweg aan te vatten, want Emmah moet om 13.30 u. in de kleuterschool aanwezig zijn. In Australië mogen kleuters vanaf 3 jaar slechts twee namiddagen 2,5 u. naar de school. Vanaf 4 jaar kunnen ze 15 u. naar school, verdeeld over 2 x 6 u. en 1 x 3 u. Om tijdig terug te geraken neem ik Emmah op de schouders en Raymond en Nancy dragen om beurt haar fietsje. Zo geraken we tegen 13.15 u. terug in de Thirdstreet 09.
De namiddag gebruiken we om een beetje bij te benen met de vele mails die vanuit België blijven toestromen, de foto's en het verslag van de tweede dag Sydney af te werken, een hapje te eten, Het Nieuwsblad te lezen, De Weekbode te downloaden...
Nancy is ook een fervente loopster. We besluiten samen te gaan lopen. Tegen 18.00 u. nemen we de start. Ik denk dat ik, die toch wekelijks twee keer met ACR ga trainen, Nancy in de vernieling kan lopen. Maar dat is verkeerd gedacht. Hier is geen enkele meter vlak en onmiddellijk start met een zware klim, ik trap op mijn adem en heb alle moeite om te slanke hinde aan te klampen. Zo bereiken we het grasveld waar de kangoeroes rustig aan het grazen zijn. Ze kijken allemaal op) naar die rare kwast die daar voorbij komt gelopen. (Ik heb de ACR-vrienden beloofd dat, wanneer ik terug in België zal zijn, ik niet meer zal lopen, maar zal springen zoals de kangoeroes). Nancy heeft haar gsm bij en maakt enkele foto's van haar lopende kozijn. Daarna volgt toch een vlakker deel langsheen de Yarra River. Toch even op adem komen en blijven aanklampen. Eenmaal terug op de weg is het weer zwaar klimwerk. De laatste heuvel is er te veel aan en het wordt stappen naar de top. Oef, eindelijk bereiken we na 5,4 km opnieuw de woning. Blazend en zwetend... ik had het me anders voorgesteld.
Ondertussen heeft tante Bernise het lekkere avondeten klaar gemaakt. Lekker stoofvlees met een superheerlijke saus van Nancy (champignons, mosterd, rode wijn, platte kaas, tomatensaus en zelfgemaakte groentebouillon).
Nadat iedereen in bed is heb ik nog enorm veel werk aan het afwerken van de foto's. Als iedereen om 22 u. is gaan slapen, kan ik rustig verder werken tot even na middernacht.
Om 4.00 u. lig ik reeds wakker in bed. Blijkbaar mijn bedgebuur ook. Na veel draaien keren heb ik wellicht nog een hazentukje afgewerkt, maar om 6.15 u. vind ik het al bij al lang genoeg. De badkamer wenkt. Scheren en douchen, wat moet je meer hebben om fris man aan de start te staan voor een nieuwe dag in Sydney. Na mij maakt ook Cam zich ook klaar. We houden ons op de kamer nog wat bezig tot het 7.00 u. is geworden.
Beneden in het hotel staat alles klaar voor het ontbijt. Wat een aanbod, gewoon niet te doen! Diverse soorten fruit, kazen, charcuterie, zalm, gebakken champignons, ei, worstjes, tomaat, ontbijtkoeken... Mocht je van alles maar een klein stukje nemen, dan zijn enkele borden meteen volgestouwd. Ik houd het bij wat fruit, kazen, gebakken champignons met tomaat... Later volgt een tweede bordje met wat zalm en een gebakje om het geheel af te ronden. We nemen plaats op het terras buiten. Cam ontmoet er nog maar eens een collega. De zon is reeds van de partij met in de achtergrond de haven en schepen die binnenlopen. Wie kan zich zo'n ontbijt voorstellen?
Eenmaal klaar met het ontbijt nemen we voor afscheid van elkaar voor de rest van de dag. We spreken af dat hij mijn aan het hotel komt ophalen om 17.30 u. terug te keren naar de luchthaven. Cam zal de dag doorbrengen met het ontmoeten van klanten. Ik begeef me nog naar de kamer om de foto's en het verslag van de eerste dag af te werken. Daarna kan ik alles opruimen in de kamer, mijn laptop en het gerief van Cam in bewaring gaan geven aan de receptie.
Ik trek opnieuw Sydney in. Eerst langs de kade het Operahous in de achtergrond. Een cruiseschip is deze nacht de haven binnen gelopen. Met honderden komen ze van de boot af, gepakt en gezakt. Tientallen veiligheidsmensen houden een oogje in het zeil en wij als wandelaar moeten zelfs een omweg maken. Zo bereik ik de startplaats van de bus 'Hop on hop off'. Mijn bedoeling is eerst naar 'Bondi Beach' te trekken. Het is even wachten tot de bus er is. We rijden doorheen het stadscentrum naar de definitieve startplaats, het Centraal Station. Eindelijk kunnen we 10.30 u. vertrekken. Met de nodige uitleg over de bezienswaardigheden in het stadscentrum gaat het richting Bondi. Een totaal ander beeld dan gisteren. Nu zonnig en mooi belicht, gisteren regen zodat alles donker en grijs was. Opmerkelijk op onze weg: een paar scholen gezien waar de kinderen allemaal eenzelfde hoedje op het hoofd dragen. En zo bereiken we eindelijk het stand. Gewoon onvoorstelbaar prachtige, de witte schuimende golven tegenover een staalblauwe hemel als achtergrond. Ik krijg er maar niet genoeg van om foto's te nemen. Op het strand liggen ook heel wat beeldschone dames te zonnebaden. Mijn foto's worden nog leuker met deze modellen op de voorgrond. Ook het bekijken van de vele surfers die in de woeste golven intrekken is een ware attractie. Terwijl ik daar zo sta te genieten van de kracht van de natuur, plots een ferme aankomende golf. Ik sta tot halfweg mijn benen in het water. Mijn broek, kousen en wandelschoenen zijn soppend nat. Voor de rest van de dag mag ik met natte voeten rondlopen. Naast mij is een jonge dame met haar gsm foto's aan het maken. Ik vraag of ze even met mijn fototoestel een foto kan nemen, kwestie dat ik een herinnering heb aan mijn avontuur. Daarna vraagt ze ook haar even te fotograferen met haar gsm. In de stralende zon zie ik maar half het onderwerp in beeld. Ik stel voor dat ik met mijn toestel foto's neem. Ze neemt verschillend pauzes aan en dat levert mooie beelden op. Radhika komt uit Indië. Ik krijg haar emailadres. Ik stap verder, de rotsen tegemoet. Ik wil beelden maken van het opspattende schuin. Wanneer ik de trap wil nemen kom ik plots oog in oog te staan met een topless zonnebadende dame. Vrienden ik bespaar jullie een foto, met een borstverkleining zo ze er heel wat mooier uitzien! Het golven spatten tegen de rotsen de hoogte in. Een prachtig stukje natuurwonder.
Zo wordt het stilaan tijd om terug te keren naar de bushalte. Het wordt stevig stappen, niet te geloven dat ik slenterend zo ver was gevorderd van de halte. Op de terugweg naar Sydney krijgen we de prachtigste vergezichten over de Dover Heights, de Rose Bay, Double Bay en een magnifiek beeld van de skyline. De buildings van Sydney, het Operahouse en Habour Bridge, allemaal gevat in één beeld. Om 13.30 u. ben ik terug aan het Centraal Station. Tijd om een portie frietjes te eten.
Om 14.00 u. neem ik de bus richting Fish Market. We rijden voorbij het Olympisch zwembad. In 2000 vonden immers in Sydney de Olympische spelen plaats. Het zwembad is een heel uitzonderlijk gebouw in de vorm van een golf en draagt de naam Ian Thorpe Het is een Australischezwemmer, die als een van 's werelds beste zwemmers op de middenafstand wordt beschouwd. Hij heeft in totaal vijf gouden Olympische medailles en elf wereldtitels lange baan gewonnen.
Eenmaal uitgestapt aan de bushalte wandel ik naar de vismarkt. Wat een openbaring; In de vele winkeltjes, allemaal bediend door Aziatische mensen, liggen tientallen soorten vissen, schaaldieren, kreeften,... Achter een glazen wand zijn mensen oesters aan het openen om die op schaaltjes te koop aan te bieden. Buiten op het dak zitten enkele pelikanen te genieten van de zon. Plots vliegt er een op en wat kan ik die fantastisch mooi in beeld brengen. Op het water dobberen nog enkele pelikanen voor de vissersboten. Tientallen meeuwen verdringen zich rond wat visafval om ook maar een hapje te kunnen meepikken. In enkele andere winkels kunnen klaargemaakte gerechten aangekocht worden. Ik sla de vele Aziaten gade die schotels 'seafood' aan het verorberen zijn.
Vandaar trek ik opnieuw naar de bushalte om mee te rijden naar de volgende stopplaats, de haven. Er zijn verschillende inhammen en op diverse plaatsen kunnen leuke plaatsjes worden gemaakt: een gigant van een P&O Cruiseschip, ouderwetse zeilboten, boten van de Australische marine, oude en nieuwe havengebouwen...
Ik laat me verder met de bus meevoeren, voorbij ons hotel, tot de Ferry Terminal. Ik hoor vrolijke muziek. Het zijn twee Aboriginals die hun plaat promoten. Ik vind het leuke muziek en voor 10 AUS (ongeveer 7 euro) kan je die CD toch niet laten liggen. Als klant poseren ze dan ook gewillig en mag ik diverse foto's van hen schieten. Ik wandel verder nogmaals door 'The Royal Botanic Garden' om nog even een beeld te hebben van het Operahouse in de zon. Het wordt stilaan tijd om terug te keren naar het hotel. Het is 17.15 u. geworden. Ik mag Cam zeker niet op mij laten wachten. Op de terugweg kan ik twee fotografen gade slaan die pas gehuwde koppeltjes aan het fotograferen zijn. Ik plaats me er naast en maak ook een opname. Ondertussen krijg ik een berichtje op de gsm dat het 17.45 u. zal worden. Ik ga rustig onze bagage ophalen aan de receptie en zet me aan de voorgevel op mijn achterste, wachtend op Cam. Ik sla de vele taxi's gade die gaan en komen met toeristen naar het Pier One hotel. Maar Cam komt er maar niet aan. Eindelijk om 18.10 u. is hij er. Onze terugvlucht is gepland om 19.00 u. Door het drukke stadsverkeer vordert het heel langzaam. Eenmaal in de luchthaven moet de wagen nog terug gebracht worden naar het verhuurkantoor Hertz. Alles vergt zijn tijd, nazicht of er geen schade is aan de auto, de verbruikte brandstof regelen... Met wat haast geraken we om 18.40 u. in het luchthavengebouw. Helaas, we krijgen geen ticket meer voor de vlucht van 19.00 u. De boarding is gesloten. Voor de volgende vlucht is geen plaats meer. Ik hoor het reeds donderen in Keulen wanneer ik opvang dat we pas de volgende morgen een vlucht zullen hebben. We trekken met onze bagage door de controle en Cam wendt zich in een ander bureel met de vraag of we nog een vlucht kunnen boeken. We hebben even geluk. Er zijn twee plaatsen beschikbaar gekomen om 20.30 u. We maken van de gelegenheid gebruik om het avondmaal te gebruiken opnieuw in die speciale gastenruimte. We doen ons tegoed aan veel lekkers, enkele glaasjes wijn... 't Is toch allemaal gratis.
Om 20.00 u. kunnen we naar het vliegtuig. Wat is het er heet op dat toestel. Of is het van de hevige zon vandaag. Ik ben helemaal rood verbrand. Of is het van die twee glazen wijn? In elk geval... verschrikkelijk warm. De jongeling naast mij is op zijn computer spelletjes aan het spelen en beaamt inderdaad dat het 'hot' is. De man rechts van mij zit onverstoord een filmpje op zijn gsm te bekijken. Pas bij het verlaten van het vliegtuig blijkt het dat het ook een collega van Cam was, want ze slaan samen aan het praten. Om 20.50 u. gaat het vliegtuig de lucht in, om dan precies om 22.10 u. te landen in Melbourne. Vandaar gaat het naar de wagen van Cam in de parkeertoren. Ik verschiet van de prijs die moet betaald worden om twee dagen zijn wagen te stallen, zo'n 115 AUD. of 80 euro. Tegen 23.00 u. bereiken we de woning in Warandyte. Het is er stil, iedereen is op dat uur naar bed. Na twee drukke dagen hebben we ook wat rust verdiend.
Het was inderdaad een zéér korte nacht. Cam kon moeilijk slapen, denkend aan zijn belangrijke meeting. Om 4.45 u. komt hij me reeds wekken, maar das helemaal niet nodig. Ik lig ook al lang wakker.
Tegen 5.15 u. zitten we in de wagen en kunnen we in het nachtelijk donker de weg op. Maar eerst moet Cam nog diesel tanken. "Ik geraak anders niet in de luchthaven." Na een half uurtje rijden, bereiken we de luchthaven van Melbourne. Het is in dat vroege uur al heel druk. Iedereen heest zich naar z'n werk. In de parkeertoren is het zoeken naar een plaatsje p de derde verdieping.
Een eerste leuke vaststelling. Vóór de ingang, aan het zebrapas, staat een man met een bord 'stop'. Hij regelt het verkeer en doet de auto's stoppen en geeft toelating aan de voetgangers om over te steken. Eenmaal binnen in het gebouw, diep ik uit mijn veiligheidstasje, mijn in België afgedrukte reisbevestiging. Cam voert het nummer in en uit het toestel komt een afgeprint vliegticket (boarding pass).
Cam heeft een speciaal ticket, een 'gold' ticket. Daarmee mag hij een ontbijt nemen in een heel sjieke ruimte en ik mag mee als zijn gast. Hij moet zich wel eerst even aanmelden. Daar ontmoet hij zijn collega die ook naar de meeting in Sydney moet. Cam vertelde me dat die man reeds 73 jaar oud is, en nog steeds gedreven zijn werk uitvoert. Hij denkt nog niet aan zijn pensioen! Het ontbijt dat we kunnen kiezen is ook al heel bijzonder, er staat van alles. Ik houd het bij een bordje gebakken eieren met twee worstjes, brood met rozijnen en een grote kom yoghurt met véél fruit erboven op geschept. Meer moet dat niet zijn. Ondertussen is Cam reeds om de koppen koffie. We eten samen met z'n collega. Die vertelt ondertussen dat hij reeds in Brussel was en ging jagen in de Ardennen! (blijkbaar ook geen sukkelaar).
Zo wordt het stilaan 6.45 u. Tijd om ons naar het vliegtuig te begeven. Om de 15 minuten stijgt er een vliegtuig op richting Sydney. Volgens Cam is het de drukst bevlogen route. We moeten eerst door de bagagecontrole. Wanneer ik door de scanner stap begint het spel de piepen. Terug! En inderdaad, in mijn hemdzakje steekt mijn vulpen, en die draagt een metalen dop.
Met zijn ticket mag Cam door de 'priority ingang' naar het vliegtuig. We kunnen plaats nemen. Ik mag op rij 15 aan het venster plaats nemen.
Precies om 7.15 u. taxiet het vliegtuig naar de startbaan. Maar wat een drukte. Er staan nog drie wachtende vliegtuigen. Om de buurt, blijkbaar om de minuut, trekt er een vliegtuig de lucht in. Het is reeds 7.30 u. voorbij wanneer we door de wolken heen trekken. Eenmaal boven de wolken zitten we in de zon. Wat een prachtig zicht, de wolken met daarop de zon. Precies een schapenvacht.
Meer dan een uur duurt de vlucht om de afstand tussen Melbourne en Sydney te overbruggen. Ik maak van de gelegenheid gebruik om de krant op de tablet te lezen, af en toe eens door het raam naar buiten te gluren. Ondertussen krijgen we ook een cake en een drankje aangeboden.
8.40 u. Het toestel nadert stilaan zijn bestemming. Het ziet er allemaal grauw en grijs uit. Door het venster zie ik de beroemde Harbour Bridge en het Operahouse, maar alles is gehuld in een nevel van regen.
Eenmaal geland duurt het nog een tijdje voor de massa uit het vliegtuig geraakt. Daarna stap ik mee met Cam naar het depot van Hertz om er een huurwagen op te halen. Maar blijkbaar zijn we niet de enigen die een wagen nodig hebben. Er staat een lange wachtenden voor ons. Het is reeds 9.20 u. en Cam moet om 10.00 u. bij zijn baas zijn voor een drie uur durende bespreking. Ik ben nerveus in zijn plaats. Maar ja, dat helpt niet. Cam stuurt een berichtje en krijgt de baas aan de lijn. Hij mag er om 11.00 u. zijn en het gesprek zal in twee uur worden afgehandeld. (Cam is General Manager, Sales bij UNIGAS LPG).
Eindelijk kunnen we om 9.45 u. vertrekken naar het centrum van Sydney. We moeten er nog eerst het hotel opzoeken 'Pier One', inchecken en onze bagage af geven. Cam zal de ganse dag bezig zijn voor zijn werk. Hij heeft in de namiddag, na zijn gesprek met de baas, nog een belangrijke klant te ontmoeten en moet deze avond uit eten gaan met een klant. Ik kan dus de gehele dag vrij besteden in Sydney.
Nadat onze kamer is toegekend (303) nemen we afscheid van elkaar. Ik trek er op avontuur in Sydney.
Aangezien het hotel onder de Harbour Bridge is gelegen, kan ik niet verdwaald lopen. Maar wat een pech! Het begint te regenen. Ik kan niet anders dan de paraplu boven halen en zo trek ik verder. Het Oparahouse ligt er ook maar triestig bij in de regen. Ik besluit te wachten op de bus 'hop om hop off' om zo de stad te verkennen. Oef, na lang wachten is de bus er. Ik koop me een senior ticket voor twee dagen.
Ik rij een heel eind mee en probeer zo goed als mogelijk de uitleg te begrijpen. In de drukte van de stad vordert de bus heel langzaam. Eenmaal aan het Operahouse gekomen verlaat ik de bus en ga op verkenning rond en in het prachtige gebouw. Van daaruit heb ik ook een prachtig gezicht op de Bridge. Daarna begeef ik me naar 'The Royal Botanic Garden'. Ik geniet anderhalf uur van de majestueuze bomen, de voorjaarsbloemen (het is hier lente), de vogels, de kunstwerken van de 'Vrienden van de Tuin'... Op een grasveld zijn tientallen geelkuifkaketoes in het gras aan het pikken. Ik vraag me af wat ze daar gaan zoeken met hun snavel. Af en toe is er al eens een gevechtje tussen twee vogels. Wat een oorverdovend gekrijs die kunnen maken. Het is aangenaam wandelen in de tuin. gelukkig is het opgehouden met regenen. Ik wandel verder door de stad. Maak nogmaals gebruik van de bus en stap uit aan St. Mary's Cathedral. Voor de kathedraal staan enkele mooie kunstwerken, o.a. van Paus Johannes Paulus II. Binnenin de kathedraal is het verboden te fotograferen. En het staat er niet enkel in de inkom aangeduid, de gehele kerk door hangen affiches 'No photography'. Toch maar eventjes goed rondkijken of er iemand te zien is en dan maar pogen enkele beelden te schieten. En aangezien er diverse ingangen zijn maak ik een rondgang aan de buitenzijde van de kathedraal en ga telkens aan de diverse inkomdeuren even binnen piepen en...
Ik neem opnieuw de bus en rij verder mee tot aan het Centraal Station. Het is ondertussen 15.00 u. Van al dat wandelen zou je toch stilaal honger beginnen krijgen. Ik trek een stalletje binnen en koop me twee doosjes belegde boterhammen en een cola. Zo kan ik dan opnieuw een tijdje verder.
Vanaf het station neem ik opnieuw de bus en laat me nu meerijden tot aan het hotel.
Het is 16.00 u. geworden. Tijd om me even te gaan opwarmen. Het is echt koud lenteweer. Wanneer ik de sleutel van 303 vaag maakt de jonge dame aan de balie het me moeilijk. Wanneer ik mijn pas geef zegt ze dat de kamer niet op mijn naam is geboekt. Inderdaad niet. Gelukkig bezit ik het gsm-nummer van Cam en die gaat ze dan opbellen. Alles is oké. Ik mag naar de kamer. Maar ik heb nog een vraag. Ik wil internet. Opnieuw een gehele uitleg, van kaarten en betalen... Tot ik vraag of er me iemand die uitleg in het Frans kan geven. En gelukkig, haar collega kan me alles rustig vertellen hoe het systeem in elkaar zit. Maar als ze dan uiteindelijk vaststelt dat de kamer is gehuurd door Cam van de firma UNIGAS gaat alles plots veel sneller. En het is plots allemaal gratis.
Zo kan ik me naar de derde verdieping begeven en de foto's kan ik op de laptop zetten, de krant downloaden, de mails lezen...
Om 17.00 u. besluit ik het tweede deel van de verkenning aan te vatten. Mijn bedoeling is nu over de Harbour Bridge heen te wandelen. Het is een leuke wandeling. Eerst met de trappen tot op de hoogste verdieping. Ik ben er niet alleen. Tientallen mensen trekken over de brug. opvallend veel lopers... Blijkbaar trainer er veel lopend over de brug, want ik ontmoet ze zowel heen- als teruglopend. Daarnaast ook veel stappers bellend met hun gsm. De brug is zeer goed beschermd tegen eventuele beklimmers. Over de gehele lengte is de wandelgang afgezet met prikkeldraad. Op verschillend plaatsen houden mensen van de 'Security' de wacht. Er hangen duidelijk veel borden met de vermelding wie op de brug klimt een boete krijgt van 3000 dollar.
Wanneer de andere zijde van de brug heb bereikt, keer ik rustig op mijn stappen terug en trek verder de stad in. Ik moet me goed de straten die in insla in het hoofd prenten om zeker de weg terug te vinden. Het is 19.00 u. geworden. De avond begint stilaan te vallen. Ook tijd om nog even aan een hapje en een drankje te denken. Een 'cheeseburger' uit de MacDonalds is voorlopig de beste optie. Ik vind niet veel anders hier inde buurt.
Tegen 19.30 u. ben ik terug aan het hotel. De Habour Bridge en het Operahouse baden in het licht. Ik kan leuke avondopnames maken. Het geeft schitterende resultaten.
Tegen 19.45 u. kan ik opnieuw naar de hotelkamer en kan rustig aan de vele tientallen foto's werken die er vandaag in Sydney zijn gemaakt en even skypen met Bea.
Het is al 22.00 u. wanneer Cam de kamer binnen komt met inde hand een glas champagne. Die heeft hij dik verdiend en is uiterst tevreden. Hij heeft een miljoenendeal kunnen maken met z'n klant. En zijn baas is meer dan dik tevreden over zijn resultaten.
Het wordt 23.00 u. tijd om eindelijk wat te gaan slapen. Wat een schitterend dag! Een beetje spijtig van het gure weer. Maar ik mag al bij al uiterst blij zijn dat ik na de vele,vele kilometer wandelen, ik niet de minste vermoeidheid voel.
Tijd om het bed te verlaten, het is 7.45 u. Ik heb goed geslapen en voel me al helemaal fit om mee te draaien met de nieuwe uurregeling. Ik ontmoet in de gang Mevrouw Robyn. Het is een dame die het gezin komt helpen en is reeds druk in de weer om de tweeling Louca en Ruben uit bed te halen, het ontbijt te geven en klaar te maken voor de opvang. Ook Nancy komt de living in. Nu pas zie ik hoe mooi het huis tussen de eucalyptusbomen staat. Na een tijdje komt Cam met de jongste dochter Emmah. Ze kijkt verwonderd naar wie er hier nu allemaal is. Ze kent oma en opa alleen van de skypecontacten. Cam maakt zich klaar om rond 8.30 u. de tweeling naar school te brengen. We maken met Nancy een rondgang rond het huis, de tuin die wordt aangelegd, de kippen die dagelijks verse eitjes bezorgen... Nancy vertrekt met Emmah naar de kindercrèche tegen 9.00 u. Wij blijven de ganse voormiddag thuis zodat de foto's en de verslagen kunnen afgewerkt worden en we ook even de tijd vinden om de gedownloade krant te lezen. Oom Raymond kan het moeilijk vatten hoe ik Het Nieuwsblad hier p mijn tablet te voorschijn laat komen.
Nancy, die momenteel haar tweede jaar voedingsleer aan de universiteit volgt zorgt voor een super gezond middagmaal. De dikke pompoensoep is heel lekker. Veel groenten met kruiden en nootjes, enz... bereid zijn echt lekker. Ze beweert dat we gezond en wel terug naar België zullen keren. Ook het brood bakt ze helemaal zelf, van gemalen rijst die dan bloem oplevert en met allerlei ingrediënten wordt gebakken.
In de namiddag halen we eerst de tweeling op in school. Die ligt toch wel op een half uur rijden van Warrandyte. We zetten de kinderen thuis af en de kinderoppasster neemt de taak op zich om de kinderen te verzorgen, eten te geven... Wij rijden dan naar de kinderopvang om er Emmah op te halen. Dat is slechts een 10 minuutjes rijden met de wagen. In Australië is er voor kinderen van 4 jaar nog geen kleuterschool.
Terug thuis maken we ons klaar om een eerste wandeling te maken naar het Warrandyte State Park waar hele kuddes kangoeroes leven. Het is eerst een flink stuk klimmen. De zwart geblakerde bomen herinneren aan de bosbranden die er vaak in Australië heersen. Maar blijkbaar herstelt de natuur zich gemakkelijk, de zwarte bomen dragen toch frisgroene bladeren. En inderdaad, op de open vlakke grazen tientallen kangoeroes. Ik nader ze stil om de nodige foto's te kunnen maken. En blijkbaar zijn ze even nieuwsgierig als ik. Ze staren me ook verwonderd aan. Wie komt daar nu onze rust verstoren. Uit de buidels van sommige moeders piepen de kopjes van hun jongen. Prachtig die eerste ontmoeting. Misschien zullen we op het eind van de week zeggen, alweer kangoeroes?
Nancy kent goed haar weg in het park. We wandelen verder langsheen de Yarra rivier. Het is ook diezelfde rivier die dwars door Melbourne stroomt. Er liggen heel wat brugjes.
Na anderhalf uur stappen en genieten van een pracht van een natuur bereiken we opnieuw de woning van Nancy en Cam. Een andere oppas is bij de kinderen en verwelkomt ons. Samen met Nancy bereiden ze een lekker en gezond avondmaal.
Nog snel de foto's in orde brengen, wat tekst typen en even skypen naar België. Maar dan snel naar bed. Hoewel het nu op dit eigenste moment in België pas 12.40 u., is het hier reeds 21.40 u. Om 5.15 u. word ik morgenochtend reeds gewekt. Cam moet voor zijn werk twee dagen naar Sydney. Ik vlieg morgen met hem mee. Onze vlucht is om 7 u. Slaapwel.
Het vertrekuur is met 20 minuten vertraagd, in plaats van 0.55 u. is de vlucht gepland om 1.15 u. plaatselijke tijd. (We hebben in Doha een tijdverschil van 1 uur, bij ons is het dus nog maar net over middernacht, 0.15 u.). Maar dan mogen we ook tijdig aan boord van de Boeing B777-300ER en stipt om 1.15 u. taxiet het vliegtuig naar de startbaan. Het opstijgen is nogal schudden en beven, we rijden precies op de kasseien van Paris-Roubiax. Eenmaal in de lucht wordt het opnieuw rustig. Al snel zijn de hostesses er met een snoepje en een verfrissingdoekje.
Het computerscherm geeft ons volgende info: totale afstand naar Melbourne: 11 969 km - 13.09 u.
Tegen 1.45 u. is het onze buurt om de maaltijd aangeboden te krijgen. We kiezen voor lamb met pomme dauphinois. Midden in de nacht een middagmaal en een glaasje witte wijn... wat moet je meer hebben.
De vlucht zelf is er een met veel turbulenties. We moeten geregeld onze gordel omgorden en het is schudden en beven. Wat hebben we daar nu? Voor het toilet staat een zwarte schim. Het is een dame van kop tot teen in een burka gehuld met daarbovenop nog een zwarte zonnebril. Niet te geloven! We krijgen ook een kaart aangeboden die helemaal moet worden ingevuld om Australië binnen te mogen.
Het is ondertussen reeds 3 u. in de morgen onze tijd. Het wordt hoog tijd om toch een uiltje te vangen. Hopelijk doet het slaappilletje zijn werk.
Om 7.00 uur krijgen we al een broodje, een cake en een koffie. Van honger zullen we zeker niet vergaan. Even het schermpje in de zetel voor mij bekijken en om 9.30 u. kan ik aflezen: "nog 4 uur en 8 minuten" te gaan tot Melbourne.
Om 11.50 u. krijgen we opnieuw een maaltijd aangeboden. Deze keer kiezen we voor 'chicken with petatoes' en een glaasje wijn. De hostess vraagt 'Chardonay of Sauvignon?' Ik antwoord haar dat het om het even is. Niet te geloven, ik krijg twee glazen wijn aangeboden. We vliegen reeds geruime tijd boven Australië, maar Melbourne ligt natuurlijk helemaal aan de andere zijde.
We maken om stilaan klaar voor de landing. Eindelijk! Precies om 13.50 u. onze tijd zet het vliegtuig zich neer in de luchthaven van Melbourne. Negen uur bij tellen om de plaatselijke tijd te bekomen, dat geeft dan 22.50 u. We volgende de aanduidingen die ons leiden naar de grenscontrole. Amaai! Wat een rij wachtenden. Het is geduldig aanschuiven, voetje voor voetje. Eindelijk is het onze buurt. We geven onze kaarten en onze passen af... maar blijkbaar hebben we niet de juiste vluchtnummer ingevuld. Geen nood, de controlerende politieagent verbeterd snel en we mogen meteen verder naar de bagageruimte. Snel vinden we onze koffers en in een mum van tijd geraken we aan de aanschuivende rij voor de bagagecontrole. We hebben geluk, we mogen zo verder, zonder enige vorm van controle. Precies om 15 u. onze tijd staan we buiten. En al snel vinden we Cam, de echtgenoot van Nancy.
Het wordt een hartelijk weerzien van Cam met zijn schoonouders. Nog enkele gangen door en trappen op en zo bereiken we z'n auto in de parkeergarage. Wat is het bitter koud en het regent. Het wordt snel zoeken naar onze jas in de koffer.
Na drie kwartier rijden bereiken we de woning van Nancy en Cam in Warrandyte. Nancy is blij haar moeder na 16 maanden opnieuw te kunnen omhelzen. We gaan even naar de slapende kinderen kijken, spreken af welke kamer we zullen nemen en gaan maar snel slapen. De laatste van de dag, nonkel Raymond in z'n slip zal ik niet censureren. Het is 16.30 u. onze tijd, maar van nu af aan draaien we onze klok naar de Australische tijd, 1.30 u. in de nacht. Slaapwel.
Dag 6 - Wandeling langs de Yarra River
Dag 5 - Een zonnige dag in Sydney
DAG 3 - Warrandyte 
DAG 2 - Heenreis Doha - Melbourne - Warrandyte
