Na de regen van gisterenavond is de zon vandaag opnieuw van de partij. Na het ontbijt is het snel opruimen, de koffers laden en wat kuisen. Tegen 10.00 u. zit de sleutel opnieuw in de safe en kunnen we vertrekken.
We trekken eerst met de auto de hoogte in naar de Marriners Lookout waar we gisteren te voet heen trokken. Met de stralende zon schittert Apollo aan de Zuidelijke Oceaan. We speuren vanuit de hoogte waar precies onze verblijfplaats ligt. We dalen opnieuw af en wandelen wat op het strand. Emmah trekt het water in, maakt een buiteling en is nat. Ook tante loopt te dicht bij de branding en krijgt ook een flinke hulp water over zich heen. Schoenen en kousen zijn ook druipend nat.
We volgen verder langs The Great Ocean Route naar ons volgend doel, Lorne. We rijden opnieuw een stuk van het Otway National Park voorbij. Het krioelt er van de toeristen die speurend in de hoogte zoeken naar koala's in de eucalyptusbomen. Wij trekken met de wagen wat verderop het bos in rustig op zoek naar de lieve diertjes. Hoog in de bomen zitten ze te slapen. Zo bereiken we tegen de middag 12.00 u. We kunnen eerst in een warenhuis wat proviand opdoen voor de picknick. Het is dan wat zoeken naar parking. Iedereen wil blijkbaar genieten van de zon en de zee. De wind is ijzig koud en we trekken snel een trui aan. En toch liggen er op het strand zonnekloppers in een zwempak. Brrr... ijsberen. Tot op het strand staan heel wat picknicktafels. De meeuwen staan ongeduldig te wachten om een stukje mee te graaien. We wandelen tot aan de pier. Die is mooi aangelegd en heel wat vissers hebben er hun lijntje uitgeworden. Een zeehond zorgt voor heel wat animo. Velen liggen zelfs op hun buik over de rand naar de zeehond te speuren. Onder de pier zien we zelfs zijn jong rondzwemmen. We maken er kennis met enkele Fransen. Een jong koppel uit Grenoble is een jaar werkzaam in Melbourne. Het wordt stilaan tijd om terug te keren naar de wagen om onze weg verder te zetten.
Onze volgende halte is de Split Point Lighthouse. Nancy en ikzelf wandelen het laatste stukje er naar toe. Langs de weg staat een 'Bark Hut'. Helaas is het een replica, het originele hutje uit 1852 werd door een bosbrand in 1983 helemaal verwoest. Vanaf het Lighthouse hebben we ook een prachtig zicht op de baai met het strand.
Zo zit onze trip er stilaan op. Het is hoogtijd om terug te keren naar Warrandyte. Via Geelong bereiken we Melbourne. Het is wat druk verkeer in de stad. Om 17.30 u. zijn we terug ten huize Cam en Nancy.
Tijd om foto's en verslag te maken. Mijn koffer te pakken, want morgen vertrek ik helemaal alleen naar Tasmanië. Ik heb een vlucht geboekt om 8.30 u. in Melbourne. Hopelijk vind ik de hotels internet. Indien niet, dan krijg je donderdagavond bij mijn terugtocht alles te zien.
In Capitool Reisgids lezen we: "De Great Ocean Road is een van de mooiste autoroutes ter wereld. Niet ver van Melbourne vormt hij de verbinding tussen charmante kustplaatsen en biedt bij elke bocht adembenemende vergezichten. Landinwaarts voert de weg door de beboste Otways, een schitterend en in ecologisch opzicht rijk boslandschap."
Vandaag mogen we deze mooie route verkennen. Na het ontbijt en het klaarmaken van onze picknick kunnen we vertrekken voor een daguitstap van ruim 200 km. We verlaten Apollo Bay, einddoel de 'Twelve Apostles'. We rijden zoals de gids het beschrijft inderdaad door prachtige landschappen en bossen.
We houden een eerst keer stop aan Catlle Cove om de Zuidelijke Oceaan te bewonderen. Daarna gaat verder tot hét natuurelement waarvan iedere catalogus en boek foto's weergeeft, de 'Twelve Apostles' in het Port Campbell National Park. De parking en omgeving zijn bijzonder mooi aangelegd. De toeristen worden in Australië overal met open armen ontvangen, nette publieke toiletten, leuke waterkraantjes om te drinken... De wandelweg leidt naar de klippen van waaruit het natuurwonder te bekijken valt. Het is een komen en gaan van vele toeristen. Van iedereen draaien de camera's en fototoestellen op volle toeren. Er zijn heel wat uitzichtpunten keurig en veilig aangelegd. En nonkel is opnieuw de leukerd. Ik vraag aan een toeriste of ze eens een foto wil maken van ons zessen met de rotsformaties in de achtergrond. Wanneer de foto klaar is, zegt nonkel (waarop ik me altijd kwaad moet maken als ik hem een foto laat nemen, de foto is ofwel te schuin of te ver, of de horizon staat schuin... nooit goed) "Is de foto van dat madammeke goed, want je zijt gij nogal ne viezen apostel! 'k Ga U eens bij die twaalf zetten, dan hebben ze er dertien!"
Het is niet de eerste maal dat Cam en Nancy de regio verkennen. Hij weet alle mooie plaatsjes zijn. Hij rijdt met ons een paar kilometer verder naar "Loch Ard Gorge". Opnieuw zo'n machtige rotsformaties en inhammen door de krachtige golven van de zee uitgesleten. We kunnen via aangelegde trappen tot op het strand. Er zijn heel kleurige stalactieten gevormd op de wanden van de klippen. Eenmaal boven loop ik nog snel het wandelpad links op naar de "Lord Ard Wreck Lookout" met zicht op Elephant Rock.
Op de terugweg houden we even hat in Princetown. Het is bijna half één, tijd om te picknicken met op de achtergrond een zicht op het landschap en de 'Gillibrand River'. We wandelen over het moeras op het met planken aangelegd wandelpad tot aan de brug. Cam neemt er ons opnieuw op in de Kia.
Het is een flinke weg terug tot aan Cape Otway. Enkele kilometer voor de kaap met het 'Lighthouse' moeten we een stukje door het Great Otway National Park. Op de vele eucalyptusbomen zijn tientallen koalabeertje te bekijken. Langs de weg houdt iedereen er halt en speurt er tussen de takken naar die lieve pluisbolletjes. Heel wat van de beestjes slapen. We zien er eentje die snel een boom inklimt. Echt een leuke verrassing.
Nancy kan een familieticket bedingen aan de inkom van het park. We wandelen voorbij het telegraafkantoor uit 1859. De vuurtoren is met gemakkelijk trappen de beklimmen. Ook van hieruit opnieuw een prachtig zicht op de golvende kust. We maken er kennis met een Nederlands koppel uit Dordrecht. Ook heel wat kunstwerken zijn er te bekijken.
Zo wordt het tijd om de dag te gaan afronden. We moeten opnieuw door het park met de koalabeertjes. Het is opvallend hoeveel dode bomen in het bos voorkomen. We kunnen niet laten om toch nog enkele malen halt te houden om de diertjes te bekijken. Echte lieverdjes die meer dan twintig uur slapen per dag.
Zo bereiken we even na 16.00 u. opnieuw Apollo Bay. Het is heel koud en winderig geworden. We doen onze inkomen in het warenhuis en komen opnieuw aan in de vakantiewoning.
Even na 17.15 u. trekken Cam, Nancy en ikzelf nog even op tocht. We willen het uitzichtpunt achter onze woning beklimmen. Het gaat bijzonder steil omhoog en komt daarbij dat het is beginnen regenen. Voor mij is het puffen en blazen, zo'n bergop heb ik nog weinig ontmoet in mijn vele bergtochten. De Marriners lookout biedt weinig spectaculaire beelden over de baai, de regen geeft een mistig effect. Als het morgen wat beter weer is komen we nog even terug met de auto.
Het avondmaal is zoals steeds opnieuw verzorgd en lekker. We kunnen wat skypen met het thuisfront, foto's en verslagen afwerken en de rest speelt een partijtje kaart. Eenmaal iedereen naar bed is, kan ik zoals steeds nog een tijdje verder werken aan foto's en verslagen,mails beantwoorden.... Veel slaap heb ik immers niet van doen.
Naar Apollo Bay aan de Great Ocean Road Vrijdag, 7 november 2014 foto's: https://plus.google.com/photos/102497882852892734023/albums/6078916988102527809 Alle toeristische gidsen hebben het over de Great Ocean Road. Ik wilde vast en zeker deze kust zien. Ik had al uitgekeken om eventueel me in te schrijven voor een busuitstap vanuit Melbourne. Bleek dat ook Raymond en Bernise tijdens hun twee vorige verblijven nog niet tot hier waren gekomen. Nancy deed er alles aan om zich met Cam en Emmah vrij te maken voor deze uitstap. Eerst moest opvang worden gezocht voor de tweeling en mensen die de kinderen konden verzorgen en in bed stoppen. Cams moeder voelde zich voldoende hersteld van haar operatie en zou samen met een vriendin voor het toezicht zorgen. Eenmaal dat was geregeld werd een vakantiewoning gezocht en gevonden in Apollo Bay. Onze voormiddag werd gevuld met het afwerken van de foto's en de tekst van de dag voordien, alle gerief voor twee overnachtingen klaar maken... We konden toch niet eerder vertrekken vooraleer Cam terug was van zijn werk en zijn ma was gaan ophalen om thuis te wachten.
Om 15.30 u. kunnen we vertrekken voor een tocht van bijna 250 km. We nemen voor de heenreis wel de snelste route naar Apollo Bay, maar toch vergt het zijn tijd. Er is druk verkeer op de snelweg richting Melbourne en verder naar Geelong. Bij de wielerliefhebbers zal wel een belletje rinkelen, daar werd op zaterdag 3 oktober 2010 het wereldkampioenschap wielrennen verreden en werd gewonnen door de Noor Thor Hulshovd.
We rijden door diverse landschappen. Heel veel groen weiden met enorme kuddes koeien. Daarna volgen bossen op glooiende heuvels, wat te vergelijken met de Ardennen. Aan een uitzichtpunt houden we even halt. Er is een stuwmeer gebouwd op de rivier de Barwon. We draaien en keren verder doorheen het zeer heuvelachtig landschap. En plots zien we Apollo Bay vanuit de hoogte liggen aan de oceaan. Onze vakantiebestemming voor het weekend is in zicht. Nog een zestal kilometer en we bereiken het prachtig gelegen vakantiehuis. In Australië hebben ze toch een voetje voor, sleutels van het gebouw moet je niet ergens in een verhuurkantoor gaan afhalen. Eenmaal geboekt krijg je een unieke code. Met deze code kom je bij een kastje naast de voordeur, druk de cijfercode in en de sleutel kan genomen worden. Bij vertrek opnieuw de sleutel in het kistje bergen. Zo simpel en eenvoudig!
Wat een kast van een vakantiehuis. Beneden een living, twee slaapkamers, badmaker, WC. Op de bovenverdieping een grote living en keuken, slaapkamer, badmaker en een enorm terras. Zicht op zee en zicht op de achterliggende bergen.
Terwijl we verder uitpakken gaan Cam en Nancy op zoek naar nog wat proviand voor morgen. Ze komen terug met een flinke portie frieten. We laten het ons smaken. Op de achtergrond het geluid van de oceaan.
Na het ontbijt moet eerst de was worden gedraaid, de lakens van één nacht moeten opnieuw fris de bedden op. Terwijl de was te drogen hangt maken we een kleine wandeling tussen de diverse vakantiehuisje in Rye. Aan een kruispunt worden werken uitgevoerd. Op de vier hoekpunten staat een arbeider met een bordje 'stop' of 'slow'. Ze staan in verbinding via een walkietalkie met elkaar en regelen zo het verkeer. Dat zijn opnieuw vier mensen die werk hebben in plaats van verkeerslichten. Na 1,7 km wandelen bereiken we opnieuw de Macia Ave. De was is zo goed als droog. De bedden worden opgemaakt, alles wordt netjes aan de kant gezet. De sleutel wordt onder de steen gedeponeerd en weg zijn we, naar ons volgend doel 'Cape Schanck'.
Onderweg liggen aan de straatkant enkele dode kangoeroes. De leuke dieren werden aangereden door een auto en overleefden de klap niet. Langsheen de weg staan er verkeersborden met de afbeelding van een kangoeroe, wijzend dat er dieren kunnen verschijnen. We houden even halt aan een prachtig landschap. Het zijn schilderachtige groene heuvels waarop koeien smakelijk gazen van het weelderige gras. We draaien even de weg in en komen terecht midden in een heuvelachtig golfterrein met op de achtergrond de mooie blauwe oceaan.
Zo bereiken we op het middaguur Cape Schanck. Na eerst een hapje te hebben gegeten van onze picknick, starten we een flinke wandeling naar de 3 km verder gelegen Bushrangers Bay. Het is een mooie wandeling tussen de begroeiing boven op de klif. Ze zijn pas gestart of daar vlucht voor ons een mierenegel weg. Hij verstopt zich onder de takken en zelfs als we even porren met een stokje om te voorschijn te komen wurmt hij zich dieper de aarde in. Geen foto dus, maar het diertje lijkt precies op onze egel, maar heeft een bijzonder lange en spitse neus. In de bomen horen we voortdurend het gekrijs van papegaaiachtige vogels. We hebben geregeld een prachtig zicht op de Cape achter ons en de Bay waar we heen stappen. Het wandelpad is met zorg aangelegd. Op moeilijke plaatsen zijn trappen aangelegd en zelfs matten komen op het traject voor. Na 3 km stappen bereiken we de baai. Prachtig, de witschuimende golven die rollen op het strand. Boven op de klif staat eenzaam één boom in het droge gras. Na de fotosessie keren oom en tante langzaam terug. Nancy en ik stappen verder op het strand tot aan de rotsen aan de overzijde van de baai. Nancy loopt wat voor, ik mijmer even... Onze voetstappen zijn de enige op het strand. Wat een geluk dat ik hier mag wandelen in deze prachtige wereld met het geluid van de zee. Plots doet Nancy teken. Achter een rots is een koppel van rijpere leeftijd zowaar de liefde aan het bedrijven. Die zal gevloekt hebben dat wij hen storen. Ze schieten in hun kleren en doen alsof ze lekker zonnebaden als wij hen voorbij wandelen. We haasten ons niet, we speuren in het water naar schelpen, bekijken de wieren en de vele slakjes... We maken een korte filmopname... Zo kunnen we de wandeling terug aanvatten. Opnieuw meer dan 3 km terug. Eenmaal terug op de Cape kunnen we ook daar nog even genieten van enkele vergezichten. Ook op de baai aan de overzijde waar we heen stapten. De vriendelijke Australiër in het infohokje biedt ons een koffie aan.
Vandaar trekken we naar het leuke badstadje Flinders. Vanuit de hoogte krijgen we ook hier een leuk vergezicht op de baai. In het grasperk staat ook een monument als eerbetoon aan de gesneuvelde soldaten. In ieder dorp of stadje vinden we een monument terug. De Eerste Wereldoorlog moet inderdaad over de gehele wereld zijn sporen hebben nagelaten.
Op weg naar ons volgend doel bereiken we de Strawberry Farm. Er is heel wat bedrijvigheid in de winkel en op het terras. Er worden bakje supergrote aardbeien van 3,5 à 4 kg aangeboden tegen 18 dollar (13 euro). We zetten ons op de terrasbank en genieten met volle teugen van deze supergrote lekkere aardbeien. Nancy moet haar mening herzien. Tot op heden vond ze dat de Belgische aardbeien niet te evenaren waren. maar als je deze sappige grote aardbeien hebt geproefd zal je zeker ook van mening veranderen.
Op de terugweg maar Warrandyte houden we nog even halt op het uitzichtpunt, de lookout, die in iedere reisgids staat aangegeven, Arthurs Seat. Van daaruit hebben we inderdaad een zicht op de enorm veel huizen die er zijn gebouwd. Zowel links en rechts van de baai beneden niets anders dan bewoning. In een warenhuis doen we onze inkopen voor het avondeten en tegen 19.00 u. kunnen we onze tweedaagse uitstap afronden.
Terwijl de dames het avondeten klaar maken bekijk ik de vele mails van twee dagen. En wat tref ik er aan. Een boodschap gericht aan Raymond Demuynck. Niet te geloven, broer Leonard is overleden. Het is even slikken. Toen ze hier vier geleden op bezoek waren overleed de zus van Bernise, onze tante Georgette. Ze konden er toen op de begrafenis niet bij zijn. En nu is Leonard die is heengegaan. Oom Raymond probeert snel even contact te nemen met het thuisfront en belt zijn zus Marie Demuynck op.
We laten het ons smaken. Een heerlijk stukje vis. Maar Leonard blijft toch het gespreksonderwerp vand e avond. De dochters Sandra en Severine worden even opgebeld. Ook zij wisten het nieuws van hun overleden oom nog niet.
We toeven vandaag en morgen in het gebied zo'n 100 km ten zuiden van Melbourne, het schiereiland Mornington Peninsula. Dankzij een vriendin kunnen we in hun vakantiehuis in Rye overnachten.
Cam zal een dagje thuis werken en voor de kinderen voor en na school zorgen zodat Nancy met ons twee dagen kan uittrekken voor ons. Eenmaal de kinderen naar school zijn gebracht, ons gerief is klaar gemaakt kunnen we om 10.00 u. vertrekken. Een nieuwe snelweg, de Nepean Highway brengt ons 103 km verder naar de vakantiewoning. Het is wel even zoeken, veel doodlopende straten met niets anders dan vakantiehuisjes. Eindelijk bereiken we de Beach House in de Marcia Ave 62. Zoals afgesproken vinden we de sleutel onder een steen en kunnen we de vakantiewoning betreden. Wat is er het groot binnenin, een ruime living, drie slaapkamers, mooie tuin. We verorberen eerst onze picknick, zo hebben we de gehele namiddag om de omgeving te verkennen en de toerist uit te hangen.
Onze eerste activiteit is een wandeling startend vanuit het vakantiehuisje. We volgen 'The Coastal Walk'. Een mooi zandpad leidt tussen de dichte begroeiing naar de duinen. Naarmate we de duinen naderen wordt de begroeiing nog dichter. De vlinders fladderen om ons heen. We klimmen de duinen op en krijgen een pracht van een zicht op de woeste oceaan. De wind blaast ongenadig het zand in onze ogen, oren, haren... en is zeker niet gezond voor mijn fototoestel. Het water beukt en spat tegen de rotsen omhoog. Al snel komen we de duinen af en keren op onze stappen terug om een andere zijweg in de slaan en beklimmen een andere duin. Opnieuw een schilderachtig zicht op de woeste Indische Oceaan. We keren terug naar ons vakantieverblijf om de auto op te halen en de verplaatsing te maken naar ons volgend doel. We hebben reeds 4 km op onze stappenteller.
We volgen de weg verder naar Sorrento en verder naar Portsea. Van daaruit gaat het richting Point Nepean Nation park. De poort is open en we kunnen helemaal verder rijden tot op een parking aan de start van de wandelpaden, de Gunners Cottage. Nancy vertelt dat het in het verleden nog niet kon, je moest je auto hier op een parking achterlaten en daardoor kwam nog een eens wandeling van 2,5 km heen en evenveel terug bij.
Vanaf de parking Gunners Cottage vertrekt een shuttlebus naar het uiterste punt Point Nepean. We willen er een wandeling van maken, daarvoor zijn we immers gekomen. We wandelen eerst 500 m verder tot het eerste 'Observatory Point'. Je hebt er een mooi zicht op de baai. Op het strand staan nog enkele houten palen. Het is een restant van wat ooit een aanlegsteiger was. Het gebied draagt de naam 'Cattle Jetty' (gebouwd in 1879). Ooit kwamen migranten van over de gehele wereld aan en brachten hun eigen veestapel mee: runderen, schapen, paarden... om hier in Australië een nieuw leven te beginnen. Op deze plaats werd het vee in quarantaine genomen om na te gaan of er geen ziekten als runderpest... aanwezig waren.
We wandelen verder via een mooi pad richting Point Nepean. We bereiken de hoofdweg. Nonkel en tante houden het voor bekeken en zien de 1,8 km nog te wandelen afstand niet meer zitten. Nancy en ikzelf stappen gezwind verder. We klimmen omhoog en krijgen een eerste zicht op de woeste oceaan. Even verderop krijgen we zicht op de smalle landstrook die Port Philip Bay scheidt van de Indische Oceaan. Links de woeste witschuimende oceaan, rechts het kalme, groenschijnende water van de baai. Het is dan ook geen wonder dat de strandplaatsen geliefd zijn als vakantiebestemming. De schepen die naar Melbourne varen moeten door deze kleine opening varen, van de oceaan doorheen de baai. Voor onze voeten dwarst in volle snelheid een sigaar de straat. Het is een reptiel, twee poten vooraan, twee achteraan tegen het lijf geplakt, een bluetong. Zo bereiken we het eindpunt, het uiterste punt. Daar staat Fort Nepean. Het bestaat uit heel wat bunkers, tunnels, observatieposten, een machinekamer, een opslagplaats voor munitie, een paradeplein... We kunnen vrijuit overal in en uit. We genieten van de prachtige vergezichten. Het wordt stilaan tijd op onze stappen terug te keren naar de 2,8 km verder gelegen parking Gunners Cottage. We treffen er oom en tante aan. Het is ondertussen ruim 16.00 u. geworden. Tijd om snel naar Sorrento terug te keren, de winkels sluiten immers om 17.00 u.
Sorrento is een mooi badplaatsje. De winkelstraat bevat heel wat boetieks. In een winkel schaf ik me een fles rode en witte wijn aan om deze avond eens te trakteren met een glaasje. Nancy laat zich verleiden om een mooi truitje te kopen. De winter is hier voorbij, er zijn mooie solden. We dalen nog eens af tot aan het strand. De vele bootjes liggen er verspreid over het water. Hoe geraken de mensen op hun bootje als ze willen uitvaren?
We rijden terug naar Ryde. We gaan op zoek om iets te eten. Na alles eens grondig te hebben bekeken aan de besluiten we onze kans te wagen in een Thaise zaak. Ieder kiest zijn eigen gading. We laten het ons smaken. Alhoewel Oosterse gerechten niet onmiddellijk mijn ding zijn, kan ik toch volop genieten van de gegrilde zalm met Japanse saus en rijst. Eenmaal in ons Beach House leggen we nog een kaartje. Ik ben bijzonder gelukkig dat ik nonkel Raymond heb kunnen aftroeven!!
We rijden vandaag met Nancy, Bernise en Emmah naar Marysville, een stadje zo'n 60 km verderop gelegen. Het stond in 2009 volop in het nieuws. Op zaterdag 7 februari heerste een felle bosbrand. Het stadje telde zo'n 500 inwoners, 45 personen kwamen er om het leven en 90% van het dorp werd vernield. Ook de lagere school, politiekantoor... brandden af. "Er heerste reeds lang een hitte van zo'n 40° C, maar die dag steeg het kwik in de staat Victoria tot een record van 46,6 °C. Maar het was vooral de uiterst hevige wind die meer dan 30 brandhaarden aanwakkerde. Het was precies het inferno zoals de profetie in de Bijbel het einde van de wereld voorspelde." (uit het gedenkboek van Bruno's Art - zie verder)
Vandaag is het een vrije dag in Victoria, CUP DAY. Cam en Raymond zullen de watervoorziening voor de planten in de tuin afwerken en op de kinderen passen. Wij trekken er even na 10.00 u. vandoor voor een mooie daguitstap. We houden eerste ven halt aan de Yarra Farm. Nancy plukte daar regelmatig fruit en liet de appelen er zelf ter plaatse persen. Nu is het omgevormd tot een mooie hoevewinkel. Een dame is er kersen aan het sorteren. "Het zijn de eerste kersen van het seizoen die we plukken", geeft de dame me als uitleg.
Het landschap verandert voordturend. Na de groene hellende vlakten rijden we door prachtige wijnvelden. Middenin staan heel wat estates (wijnhuizen) en langs de weg zijn die goed aangeduid door verkeersborden. Zo bereiken we het stadje Healesville. Na het doorrijden van het stadje moeten we door een bergachtig gebied. De bomen zien er allemaal zwart geblakerd uit. Ze waren allemaal verwoest door de hevige bosbranden van februari 2009. De natuur herstelt zich betrekkelijk vlug en het groen is opnieuw weelderig aanwezig. Vooral de mooie varens in de schitterende zon wormen een prachtig decor.
Even voor 12.00 u. bereiken we het stadje Marysville. We gaan eerst de kunstwerken van Bruno (woonde ooit in Antwerpen) bezoeken. Ook zijn huis en zijn gehele kunsttuin was vernield. Bruno verwelkomt ons in het Nederlands en zegt dat er 40 beelden kapot waren door omgevallen bomen, maar alles is hersteld. De tuin is inderdaad heel kunstvol met prachtige beelden. Er staan er meer dan honderd. Je zou ze allemaal willen fotograferen, maar we moeten een keuze maken. Bruno is in Zuid-Amerika geboren en dat vind je inderdaad in tal van zijn werken terug. Hij was 12 jaar toen hij met zijn ouders in Antwerpen aankwam. De kunsttuin is een heel bijzondere attractie voor Marysville, er komen inderdaad heel wat bezoekers langs.
We trekken even verder naar de picknickplaats. Heel wat families komen er op hun vrije dag barbecueën. Zoals zondag verteld, ook hier heeft iedereen zijn tas met groenten, brood, vlees... mee. In de overdekte ruimte staan vier mooie gasbarbecues, zomaar gratis voor niks te gebruiken, klaar. Ik zie dat de Australiërs ook heel gedisciplineerd zijn, na gebruik kuise ze die mooi af, ruimen de tafels op zodat alles netjes is voor de volgende gebruikers.
Daarna trekken we naar een volgende attractie in Marysville, de Staevenson Falls. Deze waterval kreeg de naam van de Assistent Commissaris van Bruggen en Wegen John Steavenson omstreeks 1860. Marysville heeft zijn naam te danken aan diens echtgenoot die Mary heette. We bekijken de waterval vanop alle mogelijk plaatsen die voor de toeristen zijn aangelegd. Ook deze werden in november 2012 totaal vernieuwd na de brand. We klimmen ook via een bospad 800 m verder omhoog om de waterval van bovenaf te kunnen bekijken; Het is een mooie wandeling doorheen het bos. Zo kunnen we ook de vele restanten van de brand goed gadeslaan.
Op de terugweg houden we nog even kort halt in het stadje zelf om eens de nieuwbouw te bekijken. Als een feniks verrees alles uit zijn as en is er van de brand helemaal niets meer te bespeuren. Op de terugweg houden we even halt in de bossen om de pracht van de varens op beeld vast te leggen.
In Healesville nemen we een andere richting, Yarra Glen. We willen het wijngoed TarraWarra even bezoeken. Het is heel prachtig gelegen. Naast de majestueuze gebouwen is er een schitterende vijver aangelegd. Binnenin kan je gerust diverse soorten wijn proeven. Er staan heel wat wijnen op hun lijstje, maar prijzig. (surf maar eens naar TarraWarra, je vindt er flessen 2012 van 110 AUD = 77 euro). Het systeem is heel eenvoudig. Je betaalt 5 dollar om te proeven, je betaalt niets als je een fles wijn koopt. We kiezen dan maar voor deze laatste optie. Ik proef een 'Pinot Noir Rose uit 2012'. Buiten in het wijngoed kunnen schitterende foto's worden gemaakt; onvoorstelbaar mooi is alles aangelegd.
Zo kunnen we stilaan afzakken naar huis. Eenmaal Yarra Glen voorbij is het bijzonder druk op de weg. Er vond een paardenrace plaats en blijkbaar keren de toeschouwers nu allemaal naar huis terug. Nancy twijfelt over de terugweg, draait snel een landwegje in en telefoneert naar haar man Cam om te vragen of er geen andere weg is. Nog voor ze helemaal is uitgepraat stopt een auto zodat ze tussen de lange file snel terug kan draaien in de richting van waar we komen. op datzelfde moment zit er een politiewagen achter ons en doet teken dat we moeten stoppen. De politieagent komt naar de auto, vraagt rijbewijs en laat Nancy blazen. Daarna zegt hij dat ze aan het bellen was met haar gsm. Na enkele minuten komt hij terug een heeft een boete mee van liefst... verschiet niet... 443 dollar = 315 euro + 4 strafpunten op haar rijbewijs. Onverbiddelijk, zelfs al heb je maar één seconde je gsm aan je oor... En daarbij, de auto stond er nog met draaiende motor. Stilstaat met een draaiende motor om te bellen is al een zware overtreding. Vriendelijk geeft hij uitleg hoe we de weg naar Warrandyte kunnen vinden.
We zijn er allemaal niet goed van. Het was zo'n mooie dag en nu dit. We kunnen er nog lang over piekeren en zagen, het zal niets aan de situatie veranderen. We houden nog een halte halte aan Kangaroo Ground om er de Memorial Tower even te beklimmen en uitzicht te hebben op de prachtige omgeving. De Toren staat er ter ere van de gesneuvelden tijdens de Wereldoorlogen. Opmerkelijk, er staat een replica van een schilderij met de Ieperse Menenpoort er op en ook een gedenkplaat 'Menin Gate'.
Zo bereiken we opnieuw de woning van Nancy en Cam. Nancy doet haar gehele verhaal aan Cam. Helaas, betalen zal de enige oplossing zijn. We laten het verder niet aan ons hart komen. We genieten de avond verder van een lekker avondmaal met een fris glaasje witte wijn. (Slaapwel, ondertussen is het hier middernacht geworden.)
Het is een mooie zonnige dag. Nadat we de tweeling in de school hebben afgeleverd rijden we met Nancy, Emmah, oom en tante en ikzelf door naar Melbourne Zoo, gelegen aan de rand van de stad. De parkings staan overvol en het is zoeken om een plaatsje te vinden. Nu beseft Nancy dat het een slecht gekozen dag is. Morgen dinsdag is er voor iedereen een vrije dag, geen school. Er zijn vier grote paardenraces en op dinsdag is het de 'Melbourne Cup'. Velen hebben er een brugdag van gemaakt en zijn met de kinderen naar de zoo getrokken.
Aan de inkom staat een lange rij voor de kassa. Maar Nancy zal een jaarabonnement kopen geldig voor de drie zoos en kan daardoor naar een kassa waar niemand wacht. We volgen de route zoals die op het plannetjes staat aangegeven en komen zo al snel bij de gorilla's. Het is moeilijk foto's maken door de glazen wand. De nijlpaarden liggen zo ver af te slapen dat we ze ook met moeite kunnen zien en enkel hun rug zien blinken n de zon. Ook bij de apen is het een hele opdracht om mooie foto's te maken, alles is overspannen met netten. Op zich is de zoo bijzonder mooi aangelegd, maar om echt deftige foto's te maken lukt het moeilijk. De vlindertuin is bijzonder attracties, de vlinders komen op je hand zitten en laten zich gewillig fotograferen. Zo slenteren we van de ene kooi naar de andere. Er is ook een afdeling met de typische Australische dieren. Het vogelbekdier wil ik zeker zien, want het is een dier dat nergens anders dan in Australië leeft. Het hok is zo donker en het dier zwemt zo snel dat het zich ook nauwelijks laat fotograferen. Het filmpje dat ik maakte is dan wel een goede illustratie. De twee Koala's zitten als een pluchen bol in een boom en verroeren niet, we zien zelfs niet eens hun gezicht. De Tasmaanse Duivel is ook nergens in zijn hok te bespeuren, wellicht slaapt hij ook ergens in een uitgeholde boomstam. De wombat ligt eveneens op zijn rug te slapen. Een Walibi laat zich gewillig aaien en fotograferen. De emoe stapt rustig verder zonder zich iets aan te trekken van de vele bezoeker. Het aquarium zelf is niet veel zaaks. Twee duikers met zuurstofflessen die een bassin aan het afwrijven zijn hebben nog het meeste bekijks. We eindigen onze dag bij de kleine pinquins. Nancy moet om 14.15 u. terug vertrekken om de tweeling op school op te halen. We besluiten om ook maar terug te keren. We hebben op de beren en de grote na alles gezien wat we moesten zien.
Bij ons op televisie zijn er heel wat uitzendingen over de Australische zoos. Ik had er meer van verwacht. Ik persoonlijk vind de Antwerpse zoo veel beter, we hebben Planckendael en zeker veel beter is Parie Daiza. Ik heb hier heel veel dieren niet terug gevonden; niets van bizons of buffels, die grote koeien met hun enorme hoorns, moeflons, kamelen, dromedarissen... Beoordeel zelf maar eens het fotoverslag... Ik vind het in elk geval geen geslaagde opdracht. Zeker niet als ik vergelijk met de vele mooie foto's die ik in de wildparken in Oeganda en Zuid-Afrika heb gemaakt.
Tegen 15.45 u. zijn we terug in Warrandyte. Tijd om de rest van de dag op de laptop door te brengen en te genieten van het lekkere avondmaal dat Nancy bereidde: kip met een stoofpotje van ajuin, wortelen, pruimen, bruin bier, een teentje look... Om de vingers van af te likken!! En die Australische wijn vind ik ook heel bijzonder goed, ik geniet er meer van dan de Franse!
MARYSVILLE, het dorp dat in februari 2009 volledig uitbrandde tijdens een bosbrand
Melbourne Zoo
