Onze trip zit er op. We hebben vandaag de terugreis af te werken. We zijn nog alles aan het opruimen of daar wordt aan de deur geklopt. Het is Nancy met de melding dat ze een bericht hebben ontvangen. De vlucht is verlaat van 12.20 u. naar 13.55 u. We moeten ons dus niet haasten. We maken nog een kleine wandeling tot aan de receptie en keren terug langsheen de vele huisjes van het Resort. Cam stelt me voor nog even naar de 'Pioneer Lookout' te wandelen om er een uitzicht te hebben op de omgeving. Op de heuvel hebben we inderdaad nog eens een prachtig vergezicht op de Uluru/Ayers Rock en de Kata Tjuta/Olgas. Eigenlijk hebben we geen enkele foto gemaakt met ons zessen voor de beroemde berg. Nancy haalt er de anderen bij, ik kan mijn fototoestel vastmaken aan een houten afsluiting en daar gaan we... een mooi geslaagde fotosessie.
Zo wordt het bijna 10.00 u. tijd om onze kamers de ontruimen en de sleutels opnieuw te dragen naar de receptie. We slenteren nog even door de supermarkt, hangen wat rond de marktplaats en gaan even kijken naar de Aboriginalvrouwen die schilderijen aan het maken zijn. Wanneer ik een foto van ver maak van de tentje zie ik dat ze al zwaaien 'geen foto's'. Ik nader en de tent waar de afgewerkte schilderijen en beeldjes te koop worden aangeboden. Die is even zonder bewaking en kan er toch een herinneringsfoto maken. Ik bekijk even de schilderende vrouwen van op de zijkant en terwijl mijn toestel voor mijn borst hangt kan ik toch even op de ontspanknop drukken. Zo, die zitten nu toch in mijn reeks. Ondertussen is de rest van het gezelschap aan de praat geraakt met de familie die we een week geleden op 'The Ghan' hebben ontmoet; de 72-jarige moeder uit Coonamia die met haar dochter en zoon op reis is. Ik had hen eerder deze week al beloofd foto's te mailen, we maken er nu nog samen enkele.
Zo wordt het 11.00 u. We rijden richting luchthaven en de sleutels van de Nissan moeten bij Hertz worden afgegeven. Maar wat stellen we vast!! De vlucht is pas om 15.55 u!! Dat is nog meer dan vier uur in de luchthaven toeven. De schuiven geduldig aan om onze bagage in te checken. Als compensatie voor het lange wachten krijgen we ieder een bon van 8 dollar om in de bar te besteden. We houden ons nog een uurtje bezig in de inkomhall en trekken dan door de controle. Nonkel wordt opnieuw aan een grondig onderzoek onderworpen. Hij moet met de armen open staan, de benen gespreid en de controlerende man gaat met zijn toestel over alle lichaamsdelen. Aan zijn knie piept het. Daarna mag hij zich omdraaien, opnieuw wordt hij grondig gescand. Daarna linkervoet omhoog, rechtervoet omhoog... Echt spijtig dat we dat niet op beeld kunnen vastleggen. In de bar kunnen we onze tijd doorbrengen met het afwerken van deze tekst, onze bonnen worden omgeruild tegen sandwiches, cake, ijsjes...
Eindelijk landt de Airbus 320 van Jetstar waarmee wij zullen terugvliegen nar Melbourne. Alles verloopt nu vrij vlot, het uitstappen van de reizigers die nu ook eindelijk op hun bestemming zijn, in uit- en inladen van de bagage en dan mogen ook wij instappen. Het vliegtuig staat voor de uitgang van de kleine luchthaven geparkeerd en we moeten het via de trap in. We mogen geen foto's nemen?? Een man die het met zijn gsm toch riskeert, krijgt van een van de toezichthoudende dames een opmerking. Ik maak me geen zorgen meer, de foto is reeds gemaakt. Om 16.00 u. neemt het vliegtuig zijn aanloop en gaat de hoogte in. Door het raampje heb ik nog een laatste zicht op de wereldberoemde berg, de Ayers Rock. Van bovenuit krijg ik nu ook een prachtig zicht op de rode woestijn met zijn schrale begroeiing. Ook van bovenaf is het indrukwekkend op de berg te kunnen neerzien.
De vlucht zal 2 uur en 20 minuten uren. We moeten ons uurwerk anderhalf uur verder draaien. Dat betekent dat het bijna 20.00 u. zal zijn wanneer we in Melbourne zullen landen. Naarmate we Melbourne naderen gaat het vliegtuig ook geleidelijk aan lager vliegen en krijgen we een prachtig zicht op een totaal ander landschap, de haven van Melbourne, de ondergaande zon...
Na het landen verloopt alles vrij vlot. In de luchthaven kunnen we snel onze bagage oppikken en onmiddellijk halen we de bus die ons naar de 'parking van lange duur' moet brengen. Tegen 21.00 u. zijn we terug in de woning van Cam en Nancy. De thuiswachters Hector en Caroline hebben voor ons de tafel gedekt. Maar eerst is het nog een uurtje luisteren naar al hun belevenissen met de tweeling deze week. Om 22.00 u. kunnen we genieten van hun slaatje en hun quiche, gemaakt van de verse eieren uit het kippenhok. Het was vandaag een dag van wachten, wachten, wachten!!
Deze morgen moeten we er heel vroeg bij zijn. Om 6.00 u. moet iedereen het nest uit, willen of niet. Wassen, eten, alles klaar maken... Om 7.00 u. vertrekken we met de auto richting Uluru-Kata Tjuta National Park met als doel die andere trekpleister van de Ouback, The Olgas/Kata Tjuta. Aan het benzinestation van het Resort houden we even halt, Nancy wil nog wat water inslaan. Ik heb even geluk, er staat zo'n 'Road Train'. De chauffeur bevoorraadt het station met brandstof. Ik ga een praatje maken met de trucker. Zijn truck heeft nog twee aanhangwagens, samen goed voor 110.000 liter en weegt in totaal 125.000 ton.
Reeds van ver zien we de Kata Tjuta aan de horizon verschijnen. Iedereen in de wagen laat opnieuw zijn verbeelding spreken, de ene ziet in het geheel een slapende vrouw, de andere ziet er een olifantenkop in... We zijn van plan enkele wandelingen te doen en willen die zeker nog in de voormiddag zoveel mogelijk afwerken. Cam parkeert de Nissan op de parking in de 'Valley of the Winds'.
1. Valley of the Winds Walk Oom en tante trekken de eerste wandeling een heel eind mee. Tot aan het eerste uitkijkpunt 'Kara Lookout' is het een mooi aangelegd pad. Het is trouwens niet zo ver, 2,2 km heen en terug. Ze trekken nog een stuk verder mee richting tweede uitzichtpunt, de 'Karingana Lookout'. Aan de drinkplaats houden ze het voor bekeken, wij moeten nog 1 km verder stappen. Het is inderdaad een iets moeilijker pad geworden, nogal steil omhoog. Op de beschrijving wordt die inderdaad als 'difficult' aangegeven, maar met mijn super bergschoenen aan lijkt het helemaal niet zo moeilijk. Gezwind klim ik naar boven. We krijgen opnieuw heel mooie uitzichtpunten voorgeschoteld. Wat is de wereld toch mooi!! Het is te heet om het gehele circuit, 7 km lang, af te leggen en we zullen op onze stappen terugkeren zoals blijkbaar de meeste toeristen doen. We moeten met dergelijke hitte de held niet gaan uithangen!
Na de rustpauze en het fotomoment keren we op onze stappen terug tot aan de drinkplaats. We horen er frans praten. Niet te geloven, aan de andere kant van de wereld ontmoeten we zowaar mensen uit onze Franse buurgemeente Roncq. Jaja, ze kennen uiteraard ook Rekkem zoals wij Roncq kennen. Uit het kraantje sijpelt nog een straaltje water. Met wat geduld loopt onze lege fles opnieuw vol. Op de takken van de bomen zitten tientallen vogeltjes geduldig te wachten. Eenmaal we wat verder af zijn en alles veilig is, komen ze met tientallen neergestreken op de pasjes water die op de grond zijn achtergebleven. In deze hitte zullen de vogeltjes ook wel heel tevreden zijn hun dorst wat te kunnen lessen. In de verste verte is er anders nergens water te bespeuren. De vliegen zijn zo lastig dat ik maar besluit mijn handdoek op het hoofd te bevestigen. Ik zie er uit als een Arabier. Gestart om 8.00 u. bereiken we opnieuw de auto om 10.20 u.
2. Walpa Gorge Walk We maken een kleine verplaatsing met de auto tot aan de startplaats van de volgende wandeling. Het is een wandeling heen en terug van 2,6 km. Het is 10.40 u. wanneer Cam, Nancy en ikzelf de eerste stappen zetten. Oom en tante zullen voor de kleine Emmah zorgen. Langs een mooi pad, met tal van aangelegde bruggetjes, trekken we naar de kloof. Her en der staan opnieuw bordjes met de namen van de bomen, planten... Heel leerzaam om die toch af en toe eens te lezen. Op het einde staan enkele banken, wie het wenst kan dus zittend genieten van de kleurige omgeving en de kloof. Tegen 11.20 u. zijn we terug bij de rest van onze gezelschap. We keren terug naar onze verblijfplaats Yulara.
3. Kata Tjuta Dune Viewing We houden nog even halt aan de 'Kata Tjuta Dune Viewing'. Van daaruit hebben we een overzicht over het gehele gebergte met de Kata Tjuta/The Olgas en in de verte aan de andere zijde de Uluru/Ayers Rock. De vliegen zijn enorm lastig, gewoon niet te doen!
Zo bereiken we opnieuw ons Resort en kunnen we ons op de kamer wat gaan opfrissen en ons klaar maken om naar het restaurant te trekken.
Het is er heel erg druk in het restaurant. We moeten even wachten terwijl een serveermeisje gaat kijken waar ze zes plaatsen kan vrij maken. We plaatsen onze bestelling. Slaatjes, een kippenborst met puree en voor mij mogen het ribbetjes zijn met frietjes. Iedereen geniet van een lekker middagmaal en nonkel en Cam van hun biertje des te meer. We trekken nog even de naastliggende supermarkt binnen
De hitte van de namiddag laten we aan ons voorbij gaan. In onze kamer is het dankzij de airco heerlijk fris. Terwijl Raymond en Bernise genieten van een middagdutje, kan ik verder foto's afwerken, teksten schrijven, mails lezen en beantwoorden... Als alles klaar ik ga ik me bij Cam, Nancy en Emmah voegen die genieten van het frisse zwembadwater. Boven het wateroppervlak zweven heel wat libellen.
Even na 18.00 u. rijden we met de Nissan terug naar de Uluru om er de zonsondergang gade te slaan. Het is een dubbeltje op zijn kant, gaan we die eindelijk na drie mislukte pogingen eindelijk zien? Twee avond in Kings Canyon was er zware bewolking, gisteren aan de Uluru opnieuw een wolkendek. Wanneer we aan de 'Sunset View' komen zijn wij er niet de enigen. De parking staat overvol en iedereen staat klaar met z'n fototoestel in aanslag; Er zijn er zelfs die bovenop hun auto hebben plaats genomen. Af en toe verschijnt er opnieuw een wolk voor de zon. Wanneer die toch even gaat schijnen, poseren we snel en nemen roodgekleurde foto's. Opnieuw pech, naarmate de zon zakt verschijnen steeds meer en meer wolken. Opnieuw geen spektakel voor de Ayers Rock. Stilaan druipen de fotografen af.
Onze lange dag zit er op. We nemen afscheid van de wereldberoemde berg. Het is weinig waarschijnlijk dat we die nog ooit zullen terug zien.
De zon priemt reeds om 6.15 . door de spleten van het gordijn. Tijd om stilaan te denken om op de staan. Nancy had ook nog 6 eieren gekocht, maar aangezien er hier niets aanwezig is van potten en pannen, zag ze het niet zitten om ze te bereiden. Ik had evenwel een lumineus idee. Leg de eieren in de waterkoker waarmee we het water voor de koffie koken. Zo gezegd zo gedaan, deze morgen heb ik ontbeten met twee lekkere eitjes.
Nog voor 9.00 u. kunnen we opnieuw een lange tocht aanvatten. Nancy moet enkel nog de sleutels afgeven in de receptie en we kunnen het Kings Canyon Resort achter ons laten. We bollen zo'n 160 km terug naar het zuiden tot aan het kruispunt met de hoedenboom waar we eerder deze week insloegen. Nu nemen we rechts de Lasseter Higway. Een verkeersbord duidt aan dat de Resort/Yulara op 136 km ligt. Na een tiental kilometer rijden zien we rechts van ons een tafelberg. We houden halt aan een uitzichtpunt om de Mount Conner even te bekijken en te fotograferen. Van zodra we de deur van de auto openen is het precies of we in een hete luchtoven stappen. Zo warm! Toch rapen we de moed bij elkaar om de rode randduin aan de overzijde van de weg te beklimmen. Precies een duin van aan onze Belgische kust, maar dan helemaal in het rood gekleurd. Eenmaal bovenhebben we een fenomenaal zicht op een uitgedroogd meer, enkele een witte zoutvlakte rest.
Even na twaalf uur bereiken we Yulara (Ayers Rock Resort). Het is nu even zoeken naar ons 'OutbackPioneer Hotel & Lodge'. Nancy zorgt opnieuw dat de nodige papieren worden ingevuld, maar... we kunnen de kamers pas betrekken om 15.00 u. We moeten dus nog even onze tijd anders gaan besteden. We rijden naar het centrum met de winkels. Het bruist er inderdaad van het leven. Op het binnenplein is een kerel de dagelijks didgeridoo-les aan het geven. We trekken enkele leuke winkeltjes in en neuzen even rond. Onder een tentje zijn twee Aboriginalvrouwen schilderijen aan het stempelen. We mogen evenwel geen foto's nemen. In de tent ernaast worden heel wat schilderijen te koop aangeboden, heel wat duurder dan de aangeboden schilderijen in Alice Springs. Even werden wordt een cursus schilderen gegeven aan de toeristen die er nog een smak geld voor over hebben.
In de supermarkt vinden we alles wat we nodig hebben voor het avondmaal: drank, kaas, bananen, brood... Maar eigenlijk zijn we niet slim! We zouden beter eerst naar het restaurant gaan eten en dan onze inkopen doen. Zo gezegd zo gedaan, we leggen alles terug en trekken eerst naar het restaurant.
In het restaurant worden we vriendelijk onthaald. We worden er onmiddellijk bediend met water met ijs door een heel vriendelijke jongeling. Daarna neemt hij onze bestelling op. Ik houd het bij een kangoeroeburger met frietjes. In Australië moet ik toch even van een kangoeroe hebben gegeten. Tante houdt het bij pasta, Cam bij een pizza. Nancy blijft het gezond houden, het zijn vooral groenten die haar bord overheersen. Sommigen vragen zich af hoe duur het leven in Australië is. Ik zou zeggen, aan de dure kant. Voor mijn hamburger betaalde ik 18 AUS (= 13 euro). Nonkel betaalde voor zijn pint (37,5 cl) 6 euro.
We keren nu terug naar de supermarkt, doen onze voorraad in en teren terug naar de receptie. Het is bijna 15.00 u. We krijgen de sleutels van onze kamers. We nemen enkel de tijd om alles neer te zetten, wat uit te pakken en weg zijn weg naar de Uluru/Ayers Rock. We zijn pas op weg of aan het 'Park Entry Station' moeten we 25 AUD betalen per persoon, geldig voor drie dagen in het Nationaal Park.
Het uitzicht op de rots wordt, hoe dichter we komen, hoe mooier. Lijkt de berg van veraf een glad rood geheel, dan zijn bij nader toezien toch heel wat spleten, schuren, holen... te zien. De plaats waar de klim naar boven kan beginnen is wegens het te warme weer afgesloten. Maar als je de steile klim naar boven bekijkt, zou ik toch niet onmiddellijk zo zien zitten. Met de auto rijden we de gehele Ayers Rock rond. Af en toe houden we halt om wat foto's te nemen. Af en toe staan op bepaalde plaatsen ook bordjes met de vraag er geen foto's te nemen. Die plaatsen worden voor de Aboriginals als heilig beschouwd. We parkeren en vatten de 'Kuniya Walk' aan die leidt naar de 'Mutitjulu Waterhole' In een van de spelonken zijn nog tekeningen van de Aboriginals te bekijken. Het is werkelijk een prachtige berg, zeker de moeite om te bekijken.
We keren terug naar onze kamers om er de avond rustig door te brengen. Foto's kunnen we van enkele dagen ver uploaden, we kunnen skypen met het thuisfront...
Vandaag zijn Nancy, Cam en ikzelf er vroeg bij. We moeten zo vroeg mogelijk de wandeling in de Kings Canyon aanvatten. We hebben ons goed ingesmeerd tegen de felle zon, een heel grote hoeveelheid water in de rugzak gestopt en nog voor 8.00 u. zijn we al op weg naar de 6 km verder gelegen startplaats. We zijn er niet de enigen, er staan heel veel auto's, bussen, mobilhomes... op de parking.
We kiezen voor de Rim Walk, die is 6 km lang en duurt tussen de 3 en 4 uur. Er staat duidelijk aangegeven dat vóór 9 u. moet vertrokken worden. Indien het 36° of meer is wordt de toegang afgesloten. Net aan de start poseert een prachtige leguaan. Hij blijft rustig zitten, zelfs als ik heel dichtbij kom om de beste foto te maken. De canyon is een 270 m diep dal tussen bijna loodrechte rotswanden, dat door de Kings Creek in meerdere eeuwen in de zandsteen is uitgeslepen. Het eerste stuk van de wandeling naar de bovenrand van het ravijn is erg steil. Eenmaal op het plateau is het rustiger wandelen en genieten van de vele rotsformaties. Gelukkig zorgt het briesje voor een welkome afwisseling in de felle zon. Om de overkant van de canyon te bereiken werden trappen aangelegd. Eenmaal aan de overkant nemen we er nog de 'Garden of Eden' bij. Het is een kleine oase met een plas water. Kleurige vogeltjes genieten ook van de schaduw. Een prachtig groen vogeltje komt rustig kruimeltjes oppikken die wandelaars hebben laten vallen. Het is helemaal niet bang en komt heel dichtbij. Het groene vogeltje heeft wel wat last wanneer het een veel te grote brok in de bek heeft genomen. Na wat slikken en schudden geraakt het uiteindelijk toch door zijn bekje. We keren op onze stappen terug en nemen de trap omhoog om verder de wandeling af te werken. Af en toe houden we halt om de infoborden te bekijken over de fauna en flora, over de vorming van de figuren in de gesteenten... Na iets minder dan 3 uur wandelen bereiken we opnieuw de parking. Het was een fantastische belevenis, onvergetelijk mooi.
We rijden terug naar Kings Canyon Resort, slaan wat voorraad van drank en eten in, de benzinetank wordt opgevuld en we gaan opnieuw Raymond, Bernise en Emmah vervoegen. We nemen samen een hap brood met toespijs als middagmaal op het terras en genieten daarna van een zalige siësta. Buiten is het immers zo warm dat we maar al te graag op ons bed liggen onder de blazende airco. Het is al 15.00 u. geworden wanneer we de koelte van het water gaan opzoeken in het zwembad.
16.00 u. Tijd om nog eens te gaan wandelen in de Kings Canyon, nu een eenvoudige wandeling zodat Raymond en Bernise kunnen meewandelen. We rijden opnieuw met de Nissan tot op de parking en trekken naar de startplaats van de wandelingen. Eerst aan de waterkraan nog even bijtanken. Door het water dat in een plasje blijft staan lokt dat heel wat vogeltjes aan die van de gelegenheid gebruik maken om te komen drinken. Zelfs de bijen komen gulzig van het water drinken. Zoals deze morgen gemeld, de toegang tot de Rim Walk is wegens de warmte volledig afgesloten. Wij nemen de Kings Creek wandeling, 2,5 km. Wat zijn de vliegen lastig! Onophoudend draaien ze rond ons gezicht en oren, echt vervelend!. Heel wat wandelaars dragen een hoed met een net voor het gezicht. Nancy heeft er ook zo'n exemplaar en biedt het aan haar vader aan. We kunnen alweer eens hartelijk lachen met onze nonkel Raymond. Langs een mooi paadje is het opnieuw genieten van de natuur. Af en toe wordt uitleg gegeven op infoborden. Zo bereiken we het eindpunt, een heilige plaats van de Aboriginals.
Tegen 18.00 u. trekken we opnieuw naar het restaurant om een lekker avondmaal te bestellen. Daarna genieten we nog even van een korte avondwandeling doorheen het rode zand naar de camping en het plateau gereserveerd voor een zicht op de zonsondergang. Maar door het wolkendek is ook deze avond het spektakel niet te zien.
Vandaag moet een verre verplaatsing gemaakt worden, naar het meer dan 470 km ver afgelegen Kings Canyon Resort. Tegen 10.00 u. zijn we klaar om te vertrekken. Snel de sleutels teruggeven en dan nog even halt houden in het centrum. Nancy en Raymond gaan een voorraad water inslaan, Cam rijdt verder naar het benzinestation om de tank helemaal op te vullen.
Het wordt een lange recht weg naar het zuiden toe richting Erldunda. Er is een kortere verbindingsweg, maar om die te gebruiken moet je over een 4x4 auto beschikken. Het is 12.30 u. als we het Erldunda Roadhouse bereiken. Tijd om enkele boterhammetjes te verorberen, frisse drankjes in te slaan en de benzine bij te vullen. We vervolgen onze weg en nemen de Lasseter Highway rechts naar het westen. Het wordt opnieuw een heel eind bollen. 106 km later nemen we de Luritja Road naar het noorden. Aan het kruispunt staat een monument 'Red Centre Way' en een boom waaraan heel wat petten en hoedjes zijn opgehangen. Misschien een leuk gebruik, maar onze petten hebben we nodig om ons te beschermen tegen de brandende zon. De boordthermometer duidt 39° C aan.
Even voor 16.00 u. bereiken we eindelijk het Kings Canyon Resort. Na de inschrijving krijgen we de sleutels van onze huisjes, opnieuw 140 en 142. Het zijn leuke gebouwtjes met telkens twee tweepersoonsbedden. Nadat we alles hebben uitgepakt trekken we eerst naar het zwembad. Het is heerlijk toeven in het frisse water. De vogeltjes op de bomen proberen over het wateroppervlak te scheren om wat te drinken. Ook de bijzonder grote bijen komen drinken op het wateroppervlak. We maken kennis met een ander koppel dat in het water toeft, het zijn Fransen uit het departement Lot-Dordogne.
Zo wordt het stilaan tijd om aan het avondmaal te denken. We trekken door het stoffige rode zand naar het restaurant. Ieder maakt zijn keuze en in de naastliggende bar moeten de drankjes gekocht worden. Na het avondmaal trekken we, net als nog zoveel anderen, naar het platform dat is aangelegd om er de zonondergang gade te slaan. Pech, er is zoveel bewolking dat er van kleurvorming op de bergen geen sprake is. Wat wel mooi is en superleuke beelden oplevert is het lichtspel van de zon in de wolken. Zo wordt het tijd om terug te keren naar onze huisjes en de avond af te ronden met een glaasje wijn.
De zon schijnt reeds in alle hevigheid wanneer we het bed uitwippen. Na de heerlijke douche kunnen we met z'n allen het ontbijt nemen het terras. We spreken af om 9.00 u. onze tocht aan te vatten naar een aantal bezienswaardigheden in en rond Alice Springs.
De eerste halte is het 'Visitor Information Centre'. Daar vinden we toeristische brochures en vraagt Nancy welke de voornaamste bezienswaardigheden zijn. Er is zoveel te zien, een hier spreekt men zelfs tot 100-150 km ver, dat we keuze zullen moeten maken.
Onze eerste halte is de ANZAC-Hill (staat voor Australian New Zealand Army Corps). Op de heuvel staat een herdenkingsmonument ter nagedachtenis van de vele oorlogen/ Alle oorlogen waaraan Austrische militairen deelnamen staan erop vermeld, en dat zijn er heel wat. Uiteraard gaat de grootste aandacht naar de Eerste Wereldoorlog, 1914-1919. Wat me opvalt is het jaartal 1919?? Korea 1950-1953, Malaya 1950-1963, Borneo 1962-1966, Vietnam 1962-1973, Afghanistan 2001-, Iraq 2003-2009. Vanaf de heuvel hebben we een prachtig uitzicht over de stad en de omringende dorre bergen.
Cam rijdt met ons naar de volgende toeristische trekpleister, het Telegraph Station. Daar ontstond in 1871 Alice Springs toen de gebouwen en apparatuur van het telegraafstation er werden gebouwd. Stappend van de parking naar de gebouwen, springt een supergrote kangoeroe voor ons weg. Op een infobord staan heel wat wandelingen aangeduid. We wandelen rond de gebouwen midden een desolaat landschap van roodbruine heuvels. We wandelen tot aan de Trig Hill. Het is een geen lastige klim, maar met de brandende zon is het wel eventjes zweten. Vanaf boven krijgen we opnieuw een leuk vergezicht. Op de rotsen wipt een kleine kangoeroe voorbij. Nonkel en tante wachtten ons beneden op. We keren terug tot aan het station en trekken met de Nissan naar het volgende natuurfenomeen.
Na een stukje rijden bereiken we aan ons eerste natuurfenomeen, Simpsons Gap. Het is een tiental minuutjes stappen vanaf de infokiosk. Via een pad langs een totaal uitgedroogde rivier bereiken we de Gap. Daar is nog wat water de vinden. Vogeltjes vliegen er af en aan om er te komen drinken. Voor de rest niets anders dan een zanderige vlakte waarin eeuwenoude eucalyptusbomen zijn gegroeid met hun wortels op zoek naar water in de diepte van de rivierbedding. Leuk het bordje 'No Swimming' op een plaats waar in de verste verte geen water te zien is.
Het is een heel stuk rijden. Langsheen de weg zijn zowel links als rechts hele stroken gras en struiken weggebrand. Opvallend zijn ook de verkeersborden 'Waterflow' met palen die tot een hoogte van 2 m reiken met daarop verschillende centimeteraanduidingen. Nancy zegt dat het hier bepaalde periodes zo hard kan regen dat alles onder water staat. Na ruim 40 km bollen bereiken we Standley Chasm. Het is ondertussen middag geworden,tijd om ons in de schaduw te zetten om onze picknick te verorberen. In het kiosk kopen we de ticketten (10 AUD, senior 8 AUD) om naar het natuurwonder te wandelen en trakteert tante ons op een deugddoend ijsje. De wandeling zelf is heel spectaculair. Tante vergelijkt het met de Samariakloof in Kreta. Opmerkelijk is de omgevallen boom waarop de zijtakken opnieuw zijn omhoog geschoten tot hoogopgeschoten bomen. Aan het eindpunt van het wandelpad zien we een prachtige goudkleurige kloof. We keren op onze stappen terug en met de wagen vatten we de terugweg aan naar ons Desert Palms Resort. Emmah kan wat slapen, ik kan wat op de laptop werken om daarna te genieten van het heerlijke water in het prachtige zwembad van het Resort.
Tegen 17.00 u. trekken we opnieuw naar het centrum. In een sportzaak vind ik heel lichte wandelschoenen van een superbekend merk 'Merrell' voor een prijs van slechts 105 AUD ( 73). In de zaak ervoor worden allerlei Australische souvenirs verkocht. We gaan er p zoek naar een mooie, originele boemerang. In een andere winkel worden schilderijen en werken van Aboriginals verkocht. Achteraan de zaak is een leuk museum ondergebracht. De gehele geschiedenis van de Aboriginals staat er op borden uitgelegd. Er is een prachtige verzameling van boemerangs, schilden, spiesen, kustwerken... Werkelijk heel mooi om te bekijken. In de grasperken enkele tientallen verderop zitten dames bijeen getroept die er proberen hun kunstwerken te verkopen. Dat varieert van 30 tot 60 AUD, maar er is eigenlijk geen enkele die ik mooi vind. En zeker de dames zijn ook niet van de mooiste die er op onze wereldbol rondlopen. We ontmoeten er ook heel wat Aboriginals die er heel beneveld van de drank rondlopen. We eindigen onze toch in een 'bottleshop' waar we ons bevoorraden aan bier (Raymond) en wijn. Buiten houdt politie constant toezicht. Dat is opdat de Aboriginals er zich geen toegang zouden verschaffen. Bij de Aboriginals is de drank een echt probleem.
Zo kunnen we opnieuw rustig de avond doorbrengen in onze verblijfplaats. Het avondmaal wordt bereid, de foto's worden afgewerkt, er wordt een glaasje wijn gedronken... Kortom, echte vakantie in een weliswaar een beetje té warme omgeving. Gelukkig hebben we binnen de airco om wat af te koelen.
Om 5.30 u. begint het stilaan te dagen. Nog een beetje op de tanden bijten en we kunnen een nieuwe dag beginnen. Ik moet blijkbaar toch een uiltje hebben gevangen, want ik heb niet gemerkt dat Cam vertrokken was naar de douche. Ik begeef me daarna ook naar de douche achteraan onze wagon. Eerst even scheren en wat is het heerlijk onder het lekker warme water. Wie had dat ooit gedacht zich te kunnen douchen in een rijdende trein in Australië?
Om 7.00 u. trekken we naar de restauratiewagen voor het ontbijt. Ik doe me tegoed aan een 'Great Australian Breakfast' bestaande uit 'grilled bacon, sausage, roasted tomato, scrambled egges, hash brown & toast'. Velen hebben me via Facebook gemaild dat ik er moet van genieten. Dat doe ik, thuis krijg ik geen dergelijk ontbijt van Bea!
Om 9.10 u. worden we er op gewezen dat we de grens tussen Zuid-Australië en het Noorden zullen overschrijden. Rechts staan er enkele stenen en een bord die de overgang aanduiden, de trein rijdt wat trager, maar voor de rest is er niet veel te zien. Het landschap blijft een droge rode vlakte met dorre bomen. Voor het eerst zien we ook koeien. Enkele koeien zijn op stap langs de stofferige weg, enkele andere staan of hebben zich neergevleid onder een boom. Je vraagt zich af waar ze kunnen drinken. Cam zegt me dat hij aan de andere zijde mannen zag die een waterput aan het boren waren. Even verder vertraagt de trein opnieuw een wijst ons op een monument, de Iron Man. Het werd er geplaatst als hulde aan de miljoenste slaper op de trein. Een volgende attractie waarvoor de trein vertraagt, de rivier The Finke. Er is helemaal geen water te zien, alleen een uitgedroogde zanderige rivierbedding. Wat verderop bemerkt ik een groep paarden die er samengetroept staat.
We krijgen bezoek van Nancy en Emmah vanuit hun Golden verblijf. Ze heeft enkele foto's meegebracht om even te tonen het er daar uitziet. Ondertussen is het ook tijd geworden om iets te gebruiken als middagmaal. Ik schaf me een Meat Pie aan, is een typisch Australisch gerecht. Een gebakken koek opgevuld met vlees.
Via de boordradio wordt aangekondigd dat we binnen een half uur Alice Springs zullen bereiken. We ruimen alles op, laptop wegsteken, valies opvullen... Stilaan komen de tussen de eerste huizen terecht. Niet te geloven dat er midden in de duizenden kilometer woestijn daar plots een stad opduikt. We rijden traag de stad in tot we precies zoals gepland om 13.20 u. halt houden in het station van Alice Springs. We hebben in totaal ruim 26 uren op de trein doorgebracht.
In het station staat een beeld dat we op alle reclames over de The Ghan en de stad Alice Springs zien, een kameel. De gehele geschiedenis staat er op een plaat neergeschreven. Nadat we de trein hebben verlaten gaan we ook naar de uitgang van het station en wachten op Cam. Die is de huurauto gaan ophalen. Pech, we zullen een tijdje moeten wachten. De firma opent pas om 14.00 u. Het is drukkend heet, ze spreken van 38°. Gelukkig heb ik me goed ingesmeerd tegen de zon, mijn neus is immers al helemaal geteisterd door de zon van Sydney.
Eindelijk komt Cam er met een mooie ruime Nissan Pathfinder aangereden. We stoppen er onze bagage in en kunnen nu naar onze verblijfplaats. Cam vindt snel het 'Desert Palms Resort'. Nadat de nodige formaliteiten zijn vervuld kunnen we doorrijden naar onze huisjes. Het zijn inderdaad leuke driehoekige gebouwtjes met alles er op en er aan: vier bedden, keuken met potten en pannen, badkamer en airco... Wat moet dat meer zijn. We trekken eerst naar de supermarkt om de inkopen te doen voor twee dagen. Het is een supergroot shoppingcenter met daarin ook een supermarkt. Je vindt er werkelijk van alles en ook vinden alles wat we nodig hebben voor avondmaal, ontbijt en onze daguitstap.
Nonkel Raymond en ikzelf willen nog tot 18.30 u. ronddwalen in het centrum, terwijl de anderen terugkeren naar het Resort om het avondmaal te bereiden en de kleine Emmah in bed te stoppen. Tante zal hamburgers bakken en de aardappelen koken. Wij maken kennis een kerkje, met een dame die twee kangoeroes heeft grootgebracht. Ze vertelt dat ze pas enkele centimeter groot, werden met de fles grootgebracht en zijn nu 8 maanden oud. Leuk die twee schattige diertjes in haar wasmand. Geregeld zien we Aboriginals. Het zien er schuwe mensen uit. Er lopen er ook heel wat bij beneveld van de drank. Oma met het kleinkind poseert fier. Her en der op een grasveld bieden Aboriginals hun kunstwerken te koop aan. Het wordt stilaan tijd om terug te keren naar ons afspraakpunt waar Cam ons zal ophalen.
We genieten van het avondmaal op het terras voor ons gebouwtje. We gaan tijdig slapen om morgen uitgerust een nieuwe dag te kunnen beginnen.
Terugvlucht naar Melbourne
Het Uluru-Kata Tjuta National Park
Van Kings Canyon Resort naar Yulara (Ayers Rock Resort)
In en rond Alice Springs
