Voor mij begint vandaag het groot vierdaags avontuur, helemaal alleen er op uit. Ik heb een vlucht heen en terug geboekt van Melbourne naar Launceston in Tasmanië, een auto gehuurd en drie hotels geboekt. Hopelijk loopt alles van een leien dagje.
De nacht is wat korten, je slaap niet zo vast, want je wil zeker op tijd zijn om te vertrekken. Om 5.45 u. ben ik reeds op de been om te douchen, wat te ontbijten en alles klaar te maken. Het is dan alleen nog wachten op Cam. Hij zal me naar de luchthaven brengen.
Om 6.45 u. kunnen we vertrekken. Wat een drukte op de weg. Naarmate we de luchthaven naderen is het stapvoets rijden, zelfs staan we enkele malen helemaal stil. Ik maak me al zenuwachtig. Krijg ik wel voldoende tijd om alles af te handelen en tijdig het vliegtuig te halen? Eindelijk kan Cam me voor de inkom van Jetstarafzetten. we nemen afscheid. Hij heeft twee dagen conferentie in Melbourne.
De hal van de luchthaven staat bijna volledig vol reizigers, zo'n drukte! Ik diep mijn bevestiging uit mijn koffer en vraag aan een man die er staat om info te geven waar ik me moet begeven. Ik heb geluk, de rij aan de incheck voor Launceston is niet zo druk. Al snel ik het mijn buurt en is alles vlug afgehandeld. Ik mag me naar de controle begeven. Het is 8.00 u. en de rijen wachtende passagiers is enorm lang? Op het scherm staat reeds aangeduid voor Launceston 'go to gate'. Op de papieren staat dat de gate 15 min. voor vertrek sluit. Ik heb dus nog 15 min. om er geraken. Ik maak me zenuwachtig, maar eigenlijk hoeft het niet. Er waren er nog zoveel na mij aan de incheckbalie. Ik geraak zonder problemen door de controle en stap gezwind naar gate 28. Oef! Maar daar wordt helemaal nog niet ingestapt. Blijkt dat de crew nog niet aanwezig is. Ik kan er een praatje slaan met enkele vriendelijke Australiërs. Ondertussen gaat een hostess de rijen af en haalt er de reizigers uit met een wat grotere tas. Ze moeten mee om die op een weegschaal te plaatsen of bekijken de afmetingen en indien te zwaar of te groot moeten ze extra betalen.
Eindelijk kunnen we het vliegtuig in. En toch vertrekt het vliegtuig redelijk stipt, het is pas 7 minuten later dan gepland. Maar dan is het opnieuw gaan aanschuiven om de take off te nemen. Om 8.45 u. hangen we in de lucht, en tussen de wolken door kunnen we nog even bekijken hoe uitgestrekt de stad Melbourne is geworden. Vier miljoen inwoners vergt toch heel wat huizen.
Een groot half uur later zien we de stranden van Tasmanië opduiken en het gebergte. Het vliegtuig maakt zich klaar om te landen. Het is zonnig, maar heel winderig. Een trui is geen overbodige luxe. Over het tarmac trekken we naar het luchthavengebouw. Een man met een hondje besnuffelt er de tassen en ruikt hij iets dan gaat hij aan het blaffen. Hetzelfde herhaalt het hondje aan de band waar de bagage wordt opgenomen. Het hondje is opgeleid om te snuffelen naar fruit, dat mag Tasmanië niet binnen. Zo kan ik onmiddellijk aanschuiven aan de naastliggende balie van Europcar. Na geduldig mijn buurt hebben afgewacht worden mijn formulieren opgemaakt. De sleutels van de kleine Nissan liggen klaar. Ik lever mijn internationaal rijbewijs af en klaar is kees. Ik neem er toch veiligheidshalve nog een extra ongevallenverzekering bij, je weet maar nooit. Ik krijg er nog een dik wegenkaartenboek bij. En ik kan stap naar de autoparking.
Bij nummer 97 staat een glimmend karretje. Dat wordt voor vier dagen mijn reisgezel. Ik berg alles weg, en zoek even hoe ik met een automatische wagen moet omgaan en kan uiteindelijk om 10.30 u. vertrekken. Mijn eerste rit links helemaal alleen. Dat loopt vrij aardig. Onmiddellijk ben ik op de juiste snelweg. De snelheden zijn in Australië 100, ook op snelwegen. Het is af en toe op de remmen gaan staan, want al snel zit je er boven. En links staat een verdacht voortuig. Inderdaad, flitsten hebben ze hier ook al onder de knie.
Langsheen de weg staat ook toeristische info. Ik verlaat de snelweg en neem de gewone weg naar Westbury. Het is een leuk stadje, met aan iedere straat aan weerszijden een kolom met de straatnaam. Het kerkje oogt helemaal zoals ik nog in Engeland heb gezien. In het warenhuis koop ik wat drank, een zak krentenbroodjes en wat bananen, kwestie van toch iets te kunnen naar binnen werken vandaag.
Van Westbury gaat het naar Deloraine. Voor de infodienst staat er een monument met een paard. Het is Lalua, het paard werd in die stad geboren en was ooit in de jaren 1880 een super racepaard. Het is het allerbeste paard gebleven dat Tasmanië ooit heeft voortgebracht.
Vandaar gaat het via landelijke wegen naar Mole Creek. Onderweg wordt geregeld eens halt gehouden om een plaatje te schieten. Ja, zelfs bij de aanduiding van een oud kerkhof in Chudleigh keer ik even de auto en rij wat terug. Ik vervolg mijn weg naar Mole Creek. Ik breng er eerst een bezoek aan het wildpark. Ik wil absoluut de Tasmaanse duivel zien. Het ziet er een niet meer zo modern park uit, de hokken zijn aftands. In het eerste hok ligt een 'Divel' uitgestrekt in de zon, hij richt even zijn hoofd op, maar voor de rest verroert hij van geen vin. In de naastliggende hokken zijn geen dieren te bespeuren, liggen die verscholen te slapen?? Meer geluk bij de volgende afspanning. Daar rennen vele Tasmaanse Duivels heen en weer. Ze ploeteren in een plas water, rennen tegen elkaar aan. Ik volg een gehele tijd hun doen en laten. Vandaar gaat het naar een vijver met leuke watervogels. In een met een net overspannen hok huizen roofvogels. Tussen de bomen lopen enkele kangoeroes en een troep grijze ganzen. De kangoeroes zijn wellicht bezoekers gewoon, die blijven rustig staan als je dichterbij gaat. In twee verschillende hokken zijn de Wambats druk in de weer. Ik zie ook voor het eerst deze dieren in actie. Ja, het zijn schattige beesten. In heel wat hokken zitten nog volwassen Tasmaanse duivels. Die zien er al wat gevaarlijker uit, voorral wanneer ze hun muil opensperren. Ik heb me toch een uurtje kunnen vermaken bij die inheemse dieren.
Even voor 15.00 u. bereik ik ticketkantoor voor een bezoek aan de grotten van Mole Creek. Om drie uur start een rondleiding in de Maracoopa Cave. Ik heb geluk, net op tijd. Er kunnen drie grotten bezocht worden; maar één grot is voldoende. De gids wacht nog even op nog enkele aankomende bezoekers, onze groep is immers niet zo groot. We kunnen eindelijk naar binnen. Overal mag gefotografeerd worden, uitgenomen in de eerste zaal van deze ene grot. Waarom niet is een raadsel. Een wondere wereld van stalagmieten en stalactieten gaat open. De grotten werden in 1906 ontdekt. De rivier heeft in miljoenen jaren tijd prachtige zalen uitgesleten. Het gaat steeds hoger en hoger. Er zijn heel prachtige formaties. Drie bij elkaar gegroeide stalagmieten kregen de naam van de heilige familie, en inderdaad, met wat verbeelding zie je er Maria, Jozef en Jezus in. We keren op onze stappen terug en in de eerste zaal krijgen we nu de oplossing waarom niet mag gefotografeerd worden. De gids dooft alle lichten en aan het plafond lijkt het precies allemaal op schitterende sterretjes. Het plafond hangt vol glimwormen. mooi om het bezoek af te ronden.
Vandaar trek ik nu verder richting Tullach. Ik heb nog 100 km voor de boeg. Het is 16.15 u. geworden, ik moet opschieten. Het gaat dwars door de bergen van de Cradle Mountains. Het is voortduren klimmen en dalen, draaien en keren. Je kan het landschap best vergelijken met de Vogezen. Ik kom geen enkele andere wagen tegen, ik ben er eenzaam en alleen aan het rijden in een onmetelijk mooi berglandschap. de 'lookouts' worden mooi aangeduid. Zo bereik ik opnieuw een grote weg die naar Cradle Mountain leidt en zo verder naar Tullah. De laatste 20 km zijn herschapen in een werf. Het is voortdurend over opspattend grint rijden.
Zo bereikt ik om 18.45 u. de Tullah Lakeside Lodge. Het inschrijven loopt verrassend vlot, mijn boekingsdocument afleveren en ik krijg de sleutels. De lodge is niet meer dan enkele barakken met daarin een lange gang met links en rechts kamers. Je kan het best vergelijken met het vakantiedorp Melchtal in Zwitserland voor diegenen die er in hun jeugdjaren nog hebben verbleven. Ik moet snel terug naar de receptie; Je kan er slechts tot 19.30 u. een avondmaal bestellen. Ik geniet er van een heerlijke steak met een slaatje en frieten en een glaasje rode wijn. Ik kan er op internet mijn mails ophalen. Ik blijf er nog wat aan de foto's werken.
Tegen 20.30 u. ben ik op de kamer. Ik werk er nog wat aan de foto's. Maar de vermoeidheid overmant me. Ik ga om 22.00 u. slapen. Ik zorg morgen wel tijd wakker te zijn om verder de foto's af te werken en het verslag te schrijven. In het restaurant is internet ter beschikking en wil zeker alles uploaden.
Na de regen van gisterenavond is de zon vandaag opnieuw van de partij. Na het ontbijt is het snel opruimen, de koffers laden en wat kuisen. Tegen 10.00 u. zit de sleutel opnieuw in de safe en kunnen we vertrekken.
We trekken eerst met de auto de hoogte in naar de Marriners Lookout waar we gisteren te voet heen trokken. Met de stralende zon schittert Apollo aan de Zuidelijke Oceaan. We speuren vanuit de hoogte waar precies onze verblijfplaats ligt. We dalen opnieuw af en wandelen wat op het strand. Emmah trekt het water in, maakt een buiteling en is nat. Ook tante loopt te dicht bij de branding en krijgt ook een flinke hulp water over zich heen. Schoenen en kousen zijn ook druipend nat.
We volgen verder langs The Great Ocean Route naar ons volgend doel, Lorne. We rijden opnieuw een stuk van het Otway National Park voorbij. Het krioelt er van de toeristen die speurend in de hoogte zoeken naar koala's in de eucalyptusbomen. Wij trekken met de wagen wat verderop het bos in rustig op zoek naar de lieve diertjes. Hoog in de bomen zitten ze te slapen. Zo bereiken we tegen de middag 12.00 u. We kunnen eerst in een warenhuis wat proviand opdoen voor de picknick. Het is dan wat zoeken naar parking. Iedereen wil blijkbaar genieten van de zon en de zee. De wind is ijzig koud en we trekken snel een trui aan. En toch liggen er op het strand zonnekloppers in een zwempak. Brrr... ijsberen. Tot op het strand staan heel wat picknicktafels. De meeuwen staan ongeduldig te wachten om een stukje mee te graaien. We wandelen tot aan de pier. Die is mooi aangelegd en heel wat vissers hebben er hun lijntje uitgeworden. Een zeehond zorgt voor heel wat animo. Velen liggen zelfs op hun buik over de rand naar de zeehond te speuren. Onder de pier zien we zelfs zijn jong rondzwemmen. We maken er kennis met enkele Fransen. Een jong koppel uit Grenoble is een jaar werkzaam in Melbourne. Het wordt stilaan tijd om terug te keren naar de wagen om onze weg verder te zetten.
Onze volgende halte is de Split Point Lighthouse. Nancy en ikzelf wandelen het laatste stukje er naar toe. Langs de weg staat een 'Bark Hut'. Helaas is het een replica, het originele hutje uit 1852 werd door een bosbrand in 1983 helemaal verwoest. Vanaf het Lighthouse hebben we ook een prachtig zicht op de baai met het strand.
Zo zit onze trip er stilaan op. Het is hoogtijd om terug te keren naar Warrandyte. Via Geelong bereiken we Melbourne. Het is wat druk verkeer in de stad. Om 17.30 u. zijn we terug ten huize Cam en Nancy.
Tijd om foto's en verslag te maken. Mijn koffer te pakken, want morgen vertrek ik helemaal alleen naar Tasmanië. Ik heb een vlucht geboekt om 8.30 u. in Melbourne. Hopelijk vind ik de hotels internet. Indien niet, dan krijg je donderdagavond bij mijn terugtocht alles te zien.
In Capitool Reisgids lezen we: "De Great Ocean Road is een van de mooiste autoroutes ter wereld. Niet ver van Melbourne vormt hij de verbinding tussen charmante kustplaatsen en biedt bij elke bocht adembenemende vergezichten. Landinwaarts voert de weg door de beboste Otways, een schitterend en in ecologisch opzicht rijk boslandschap."
Vandaag mogen we deze mooie route verkennen. Na het ontbijt en het klaarmaken van onze picknick kunnen we vertrekken voor een daguitstap van ruim 200 km. We verlaten Apollo Bay, einddoel de 'Twelve Apostles'. We rijden zoals de gids het beschrijft inderdaad door prachtige landschappen en bossen.
We houden een eerst keer stop aan Catlle Cove om de Zuidelijke Oceaan te bewonderen. Daarna gaat verder tot hét natuurelement waarvan iedere catalogus en boek foto's weergeeft, de 'Twelve Apostles' in het Port Campbell National Park. De parking en omgeving zijn bijzonder mooi aangelegd. De toeristen worden in Australië overal met open armen ontvangen, nette publieke toiletten, leuke waterkraantjes om te drinken... De wandelweg leidt naar de klippen van waaruit het natuurwonder te bekijken valt. Het is een komen en gaan van vele toeristen. Van iedereen draaien de camera's en fototoestellen op volle toeren. Er zijn heel wat uitzichtpunten keurig en veilig aangelegd. En nonkel is opnieuw de leukerd. Ik vraag aan een toeriste of ze eens een foto wil maken van ons zessen met de rotsformaties in de achtergrond. Wanneer de foto klaar is, zegt nonkel (waarop ik me altijd kwaad moet maken als ik hem een foto laat nemen, de foto is ofwel te schuin of te ver, of de horizon staat schuin... nooit goed) "Is de foto van dat madammeke goed, want je zijt gij nogal ne viezen apostel! 'k Ga U eens bij die twaalf zetten, dan hebben ze er dertien!"
Het is niet de eerste maal dat Cam en Nancy de regio verkennen. Hij weet alle mooie plaatsjes zijn. Hij rijdt met ons een paar kilometer verder naar "Loch Ard Gorge". Opnieuw zo'n machtige rotsformaties en inhammen door de krachtige golven van de zee uitgesleten. We kunnen via aangelegde trappen tot op het strand. Er zijn heel kleurige stalactieten gevormd op de wanden van de klippen. Eenmaal boven loop ik nog snel het wandelpad links op naar de "Lord Ard Wreck Lookout" met zicht op Elephant Rock.
Op de terugweg houden we even hat in Princetown. Het is bijna half één, tijd om te picknicken met op de achtergrond een zicht op het landschap en de 'Gillibrand River'. We wandelen over het moeras op het met planken aangelegd wandelpad tot aan de brug. Cam neemt er ons opnieuw op in de Kia.
Het is een flinke weg terug tot aan Cape Otway. Enkele kilometer voor de kaap met het 'Lighthouse' moeten we een stukje door het Great Otway National Park. Op de vele eucalyptusbomen zijn tientallen koalabeertje te bekijken. Langs de weg houdt iedereen er halt en speurt er tussen de takken naar die lieve pluisbolletjes. Heel wat van de beestjes slapen. We zien er eentje die snel een boom inklimt. Echt een leuke verrassing.
Nancy kan een familieticket bedingen aan de inkom van het park. We wandelen voorbij het telegraafkantoor uit 1859. De vuurtoren is met gemakkelijk trappen de beklimmen. Ook van hieruit opnieuw een prachtig zicht op de golvende kust. We maken er kennis met een Nederlands koppel uit Dordrecht. Ook heel wat kunstwerken zijn er te bekijken.
Zo wordt het tijd om de dag te gaan afronden. We moeten opnieuw door het park met de koalabeertjes. Het is opvallend hoeveel dode bomen in het bos voorkomen. We kunnen niet laten om toch nog enkele malen halt te houden om de diertjes te bekijken. Echte lieverdjes die meer dan twintig uur slapen per dag.
Zo bereiken we even na 16.00 u. opnieuw Apollo Bay. Het is heel koud en winderig geworden. We doen onze inkomen in het warenhuis en komen opnieuw aan in de vakantiewoning.
Even na 17.15 u. trekken Cam, Nancy en ikzelf nog even op tocht. We willen het uitzichtpunt achter onze woning beklimmen. Het gaat bijzonder steil omhoog en komt daarbij dat het is beginnen regenen. Voor mij is het puffen en blazen, zo'n bergop heb ik nog weinig ontmoet in mijn vele bergtochten. De Marriners lookout biedt weinig spectaculaire beelden over de baai, de regen geeft een mistig effect. Als het morgen wat beter weer is komen we nog even terug met de auto.
Het avondmaal is zoals steeds opnieuw verzorgd en lekker. We kunnen wat skypen met het thuisfront, foto's en verslagen afwerken en de rest speelt een partijtje kaart. Eenmaal iedereen naar bed is, kan ik zoals steeds nog een tijdje verder werken aan foto's en verslagen,mails beantwoorden.... Veel slaap heb ik immers niet van doen.
Naar Apollo Bay aan de Great Ocean Road Vrijdag, 7 november 2014 foto's: https://plus.google.com/photos/102497882852892734023/albums/6078916988102527809 Alle toeristische gidsen hebben het over de Great Ocean Road. Ik wilde vast en zeker deze kust zien. Ik had al uitgekeken om eventueel me in te schrijven voor een busuitstap vanuit Melbourne. Bleek dat ook Raymond en Bernise tijdens hun twee vorige verblijven nog niet tot hier waren gekomen. Nancy deed er alles aan om zich met Cam en Emmah vrij te maken voor deze uitstap. Eerst moest opvang worden gezocht voor de tweeling en mensen die de kinderen konden verzorgen en in bed stoppen. Cams moeder voelde zich voldoende hersteld van haar operatie en zou samen met een vriendin voor het toezicht zorgen. Eenmaal dat was geregeld werd een vakantiewoning gezocht en gevonden in Apollo Bay. Onze voormiddag werd gevuld met het afwerken van de foto's en de tekst van de dag voordien, alle gerief voor twee overnachtingen klaar maken... We konden toch niet eerder vertrekken vooraleer Cam terug was van zijn werk en zijn ma was gaan ophalen om thuis te wachten.
Om 15.30 u. kunnen we vertrekken voor een tocht van bijna 250 km. We nemen voor de heenreis wel de snelste route naar Apollo Bay, maar toch vergt het zijn tijd. Er is druk verkeer op de snelweg richting Melbourne en verder naar Geelong. Bij de wielerliefhebbers zal wel een belletje rinkelen, daar werd op zaterdag 3 oktober 2010 het wereldkampioenschap wielrennen verreden en werd gewonnen door de Noor Thor Hulshovd.
We rijden door diverse landschappen. Heel veel groen weiden met enorme kuddes koeien. Daarna volgen bossen op glooiende heuvels, wat te vergelijken met de Ardennen. Aan een uitzichtpunt houden we even halt. Er is een stuwmeer gebouwd op de rivier de Barwon. We draaien en keren verder doorheen het zeer heuvelachtig landschap. En plots zien we Apollo Bay vanuit de hoogte liggen aan de oceaan. Onze vakantiebestemming voor het weekend is in zicht. Nog een zestal kilometer en we bereiken het prachtig gelegen vakantiehuis. In Australië hebben ze toch een voetje voor, sleutels van het gebouw moet je niet ergens in een verhuurkantoor gaan afhalen. Eenmaal geboekt krijg je een unieke code. Met deze code kom je bij een kastje naast de voordeur, druk de cijfercode in en de sleutel kan genomen worden. Bij vertrek opnieuw de sleutel in het kistje bergen. Zo simpel en eenvoudig!
Wat een kast van een vakantiehuis. Beneden een living, twee slaapkamers, badmaker, WC. Op de bovenverdieping een grote living en keuken, slaapkamer, badmaker en een enorm terras. Zicht op zee en zicht op de achterliggende bergen.
Terwijl we verder uitpakken gaan Cam en Nancy op zoek naar nog wat proviand voor morgen. Ze komen terug met een flinke portie frieten. We laten het ons smaken. Op de achtergrond het geluid van de oceaan.
Na het ontbijt moet eerst de was worden gedraaid, de lakens van één nacht moeten opnieuw fris de bedden op. Terwijl de was te drogen hangt maken we een kleine wandeling tussen de diverse vakantiehuisje in Rye. Aan een kruispunt worden werken uitgevoerd. Op de vier hoekpunten staat een arbeider met een bordje 'stop' of 'slow'. Ze staan in verbinding via een walkietalkie met elkaar en regelen zo het verkeer. Dat zijn opnieuw vier mensen die werk hebben in plaats van verkeerslichten. Na 1,7 km wandelen bereiken we opnieuw de Macia Ave. De was is zo goed als droog. De bedden worden opgemaakt, alles wordt netjes aan de kant gezet. De sleutel wordt onder de steen gedeponeerd en weg zijn we, naar ons volgend doel 'Cape Schanck'.
Onderweg liggen aan de straatkant enkele dode kangoeroes. De leuke dieren werden aangereden door een auto en overleefden de klap niet. Langsheen de weg staan er verkeersborden met de afbeelding van een kangoeroe, wijzend dat er dieren kunnen verschijnen. We houden even halt aan een prachtig landschap. Het zijn schilderachtige groene heuvels waarop koeien smakelijk gazen van het weelderige gras. We draaien even de weg in en komen terecht midden in een heuvelachtig golfterrein met op de achtergrond de mooie blauwe oceaan.
Zo bereiken we op het middaguur Cape Schanck. Na eerst een hapje te hebben gegeten van onze picknick, starten we een flinke wandeling naar de 3 km verder gelegen Bushrangers Bay. Het is een mooie wandeling tussen de begroeiing boven op de klif. Ze zijn pas gestart of daar vlucht voor ons een mierenegel weg. Hij verstopt zich onder de takken en zelfs als we even porren met een stokje om te voorschijn te komen wurmt hij zich dieper de aarde in. Geen foto dus, maar het diertje lijkt precies op onze egel, maar heeft een bijzonder lange en spitse neus. In de bomen horen we voortdurend het gekrijs van papegaaiachtige vogels. We hebben geregeld een prachtig zicht op de Cape achter ons en de Bay waar we heen stappen. Het wandelpad is met zorg aangelegd. Op moeilijke plaatsen zijn trappen aangelegd en zelfs matten komen op het traject voor. Na 3 km stappen bereiken we de baai. Prachtig, de witschuimende golven die rollen op het strand. Boven op de klif staat eenzaam één boom in het droge gras. Na de fotosessie keren oom en tante langzaam terug. Nancy en ik stappen verder op het strand tot aan de rotsen aan de overzijde van de baai. Nancy loopt wat voor, ik mijmer even... Onze voetstappen zijn de enige op het strand. Wat een geluk dat ik hier mag wandelen in deze prachtige wereld met het geluid van de zee. Plots doet Nancy teken. Achter een rots is een koppel van rijpere leeftijd zowaar de liefde aan het bedrijven. Die zal gevloekt hebben dat wij hen storen. Ze schieten in hun kleren en doen alsof ze lekker zonnebaden als wij hen voorbij wandelen. We haasten ons niet, we speuren in het water naar schelpen, bekijken de wieren en de vele slakjes... We maken een korte filmopname... Zo kunnen we de wandeling terug aanvatten. Opnieuw meer dan 3 km terug. Eenmaal terug op de Cape kunnen we ook daar nog even genieten van enkele vergezichten. Ook op de baai aan de overzijde waar we heen stapten. De vriendelijke Australiër in het infohokje biedt ons een koffie aan.
Vandaar trekken we naar het leuke badstadje Flinders. Vanuit de hoogte krijgen we ook hier een leuk vergezicht op de baai. In het grasperk staat ook een monument als eerbetoon aan de gesneuvelde soldaten. In ieder dorp of stadje vinden we een monument terug. De Eerste Wereldoorlog moet inderdaad over de gehele wereld zijn sporen hebben nagelaten.
Op weg naar ons volgend doel bereiken we de Strawberry Farm. Er is heel wat bedrijvigheid in de winkel en op het terras. Er worden bakje supergrote aardbeien van 3,5 à 4 kg aangeboden tegen 18 dollar (13 euro). We zetten ons op de terrasbank en genieten met volle teugen van deze supergrote lekkere aardbeien. Nancy moet haar mening herzien. Tot op heden vond ze dat de Belgische aardbeien niet te evenaren waren. maar als je deze sappige grote aardbeien hebt geproefd zal je zeker ook van mening veranderen.
Op de terugweg maar Warrandyte houden we nog even halt op het uitzichtpunt, de lookout, die in iedere reisgids staat aangegeven, Arthurs Seat. Van daaruit hebben we inderdaad een zicht op de enorm veel huizen die er zijn gebouwd. Zowel links en rechts van de baai beneden niets anders dan bewoning. In een warenhuis doen we onze inkopen voor het avondeten en tegen 19.00 u. kunnen we onze tweedaagse uitstap afronden.
Terwijl de dames het avondeten klaar maken bekijk ik de vele mails van twee dagen. En wat tref ik er aan. Een boodschap gericht aan Raymond Demuynck. Niet te geloven, broer Leonard is overleden. Het is even slikken. Toen ze hier vier geleden op bezoek waren overleed de zus van Bernise, onze tante Georgette. Ze konden er toen op de begrafenis niet bij zijn. En nu is Leonard die is heengegaan. Oom Raymond probeert snel even contact te nemen met het thuisfront en belt zijn zus Marie Demuynck op.
We laten het ons smaken. Een heerlijk stukje vis. Maar Leonard blijft toch het gespreksonderwerp vand e avond. De dochters Sandra en Severine worden even opgebeld. Ook zij wisten het nieuws van hun overleden oom nog niet.
We toeven vandaag en morgen in het gebied zo'n 100 km ten zuiden van Melbourne, het schiereiland Mornington Peninsula. Dankzij een vriendin kunnen we in hun vakantiehuis in Rye overnachten.
Cam zal een dagje thuis werken en voor de kinderen voor en na school zorgen zodat Nancy met ons twee dagen kan uittrekken voor ons. Eenmaal de kinderen naar school zijn gebracht, ons gerief is klaar gemaakt kunnen we om 10.00 u. vertrekken. Een nieuwe snelweg, de Nepean Highway brengt ons 103 km verder naar de vakantiewoning. Het is wel even zoeken, veel doodlopende straten met niets anders dan vakantiehuisjes. Eindelijk bereiken we de Beach House in de Marcia Ave 62. Zoals afgesproken vinden we de sleutel onder een steen en kunnen we de vakantiewoning betreden. Wat is er het groot binnenin, een ruime living, drie slaapkamers, mooie tuin. We verorberen eerst onze picknick, zo hebben we de gehele namiddag om de omgeving te verkennen en de toerist uit te hangen.
Onze eerste activiteit is een wandeling startend vanuit het vakantiehuisje. We volgen 'The Coastal Walk'. Een mooi zandpad leidt tussen de dichte begroeiing naar de duinen. Naarmate we de duinen naderen wordt de begroeiing nog dichter. De vlinders fladderen om ons heen. We klimmen de duinen op en krijgen een pracht van een zicht op de woeste oceaan. De wind blaast ongenadig het zand in onze ogen, oren, haren... en is zeker niet gezond voor mijn fototoestel. Het water beukt en spat tegen de rotsen omhoog. Al snel komen we de duinen af en keren op onze stappen terug om een andere zijweg in de slaan en beklimmen een andere duin. Opnieuw een schilderachtig zicht op de woeste Indische Oceaan. We keren terug naar ons vakantieverblijf om de auto op te halen en de verplaatsing te maken naar ons volgend doel. We hebben reeds 4 km op onze stappenteller.
We volgen de weg verder naar Sorrento en verder naar Portsea. Van daaruit gaat het richting Point Nepean Nation park. De poort is open en we kunnen helemaal verder rijden tot op een parking aan de start van de wandelpaden, de Gunners Cottage. Nancy vertelt dat het in het verleden nog niet kon, je moest je auto hier op een parking achterlaten en daardoor kwam nog een eens wandeling van 2,5 km heen en evenveel terug bij.
Vanaf de parking Gunners Cottage vertrekt een shuttlebus naar het uiterste punt Point Nepean. We willen er een wandeling van maken, daarvoor zijn we immers gekomen. We wandelen eerst 500 m verder tot het eerste 'Observatory Point'. Je hebt er een mooi zicht op de baai. Op het strand staan nog enkele houten palen. Het is een restant van wat ooit een aanlegsteiger was. Het gebied draagt de naam 'Cattle Jetty' (gebouwd in 1879). Ooit kwamen migranten van over de gehele wereld aan en brachten hun eigen veestapel mee: runderen, schapen, paarden... om hier in Australië een nieuw leven te beginnen. Op deze plaats werd het vee in quarantaine genomen om na te gaan of er geen ziekten als runderpest... aanwezig waren.
We wandelen verder via een mooi pad richting Point Nepean. We bereiken de hoofdweg. Nonkel en tante houden het voor bekeken en zien de 1,8 km nog te wandelen afstand niet meer zitten. Nancy en ikzelf stappen gezwind verder. We klimmen omhoog en krijgen een eerste zicht op de woeste oceaan. Even verderop krijgen we zicht op de smalle landstrook die Port Philip Bay scheidt van de Indische Oceaan. Links de woeste witschuimende oceaan, rechts het kalme, groenschijnende water van de baai. Het is dan ook geen wonder dat de strandplaatsen geliefd zijn als vakantiebestemming. De schepen die naar Melbourne varen moeten door deze kleine opening varen, van de oceaan doorheen de baai. Voor onze voeten dwarst in volle snelheid een sigaar de straat. Het is een reptiel, twee poten vooraan, twee achteraan tegen het lijf geplakt, een bluetong. Zo bereiken we het eindpunt, het uiterste punt. Daar staat Fort Nepean. Het bestaat uit heel wat bunkers, tunnels, observatieposten, een machinekamer, een opslagplaats voor munitie, een paradeplein... We kunnen vrijuit overal in en uit. We genieten van de prachtige vergezichten. Het wordt stilaan tijd op onze stappen terug te keren naar de 2,8 km verder gelegen parking Gunners Cottage. We treffen er oom en tante aan. Het is ondertussen ruim 16.00 u. geworden. Tijd om snel naar Sorrento terug te keren, de winkels sluiten immers om 17.00 u.
Sorrento is een mooi badplaatsje. De winkelstraat bevat heel wat boetieks. In een winkel schaf ik me een fles rode en witte wijn aan om deze avond eens te trakteren met een glaasje. Nancy laat zich verleiden om een mooi truitje te kopen. De winter is hier voorbij, er zijn mooie solden. We dalen nog eens af tot aan het strand. De vele bootjes liggen er verspreid over het water. Hoe geraken de mensen op hun bootje als ze willen uitvaren?
We rijden terug naar Ryde. We gaan op zoek om iets te eten. Na alles eens grondig te hebben bekeken aan de besluiten we onze kans te wagen in een Thaise zaak. Ieder kiest zijn eigen gading. We laten het ons smaken. Alhoewel Oosterse gerechten niet onmiddellijk mijn ding zijn, kan ik toch volop genieten van de gegrilde zalm met Japanse saus en rijst. Eenmaal in ons Beach House leggen we nog een kaartje. Ik ben bijzonder gelukkig dat ik nonkel Raymond heb kunnen aftroeven!!
We rijden vandaag met Nancy, Bernise en Emmah naar Marysville, een stadje zo'n 60 km verderop gelegen. Het stond in 2009 volop in het nieuws. Op zaterdag 7 februari heerste een felle bosbrand. Het stadje telde zo'n 500 inwoners, 45 personen kwamen er om het leven en 90% van het dorp werd vernield. Ook de lagere school, politiekantoor... brandden af. "Er heerste reeds lang een hitte van zo'n 40° C, maar die dag steeg het kwik in de staat Victoria tot een record van 46,6 °C. Maar het was vooral de uiterst hevige wind die meer dan 30 brandhaarden aanwakkerde. Het was precies het inferno zoals de profetie in de Bijbel het einde van de wereld voorspelde." (uit het gedenkboek van Bruno's Art - zie verder)
Vandaag is het een vrije dag in Victoria, CUP DAY. Cam en Raymond zullen de watervoorziening voor de planten in de tuin afwerken en op de kinderen passen. Wij trekken er even na 10.00 u. vandoor voor een mooie daguitstap. We houden eerste ven halt aan de Yarra Farm. Nancy plukte daar regelmatig fruit en liet de appelen er zelf ter plaatse persen. Nu is het omgevormd tot een mooie hoevewinkel. Een dame is er kersen aan het sorteren. "Het zijn de eerste kersen van het seizoen die we plukken", geeft de dame me als uitleg.
Het landschap verandert voordturend. Na de groene hellende vlakten rijden we door prachtige wijnvelden. Middenin staan heel wat estates (wijnhuizen) en langs de weg zijn die goed aangeduid door verkeersborden. Zo bereiken we het stadje Healesville. Na het doorrijden van het stadje moeten we door een bergachtig gebied. De bomen zien er allemaal zwart geblakerd uit. Ze waren allemaal verwoest door de hevige bosbranden van februari 2009. De natuur herstelt zich betrekkelijk vlug en het groen is opnieuw weelderig aanwezig. Vooral de mooie varens in de schitterende zon wormen een prachtig decor.
Even voor 12.00 u. bereiken we het stadje Marysville. We gaan eerst de kunstwerken van Bruno (woonde ooit in Antwerpen) bezoeken. Ook zijn huis en zijn gehele kunsttuin was vernield. Bruno verwelkomt ons in het Nederlands en zegt dat er 40 beelden kapot waren door omgevallen bomen, maar alles is hersteld. De tuin is inderdaad heel kunstvol met prachtige beelden. Er staan er meer dan honderd. Je zou ze allemaal willen fotograferen, maar we moeten een keuze maken. Bruno is in Zuid-Amerika geboren en dat vind je inderdaad in tal van zijn werken terug. Hij was 12 jaar toen hij met zijn ouders in Antwerpen aankwam. De kunsttuin is een heel bijzondere attractie voor Marysville, er komen inderdaad heel wat bezoekers langs.
We trekken even verder naar de picknickplaats. Heel wat families komen er op hun vrije dag barbecueën. Zoals zondag verteld, ook hier heeft iedereen zijn tas met groenten, brood, vlees... mee. In de overdekte ruimte staan vier mooie gasbarbecues, zomaar gratis voor niks te gebruiken, klaar. Ik zie dat de Australiërs ook heel gedisciplineerd zijn, na gebruik kuise ze die mooi af, ruimen de tafels op zodat alles netjes is voor de volgende gebruikers.
Daarna trekken we naar een volgende attractie in Marysville, de Staevenson Falls. Deze waterval kreeg de naam van de Assistent Commissaris van Bruggen en Wegen John Steavenson omstreeks 1860. Marysville heeft zijn naam te danken aan diens echtgenoot die Mary heette. We bekijken de waterval vanop alle mogelijk plaatsen die voor de toeristen zijn aangelegd. Ook deze werden in november 2012 totaal vernieuwd na de brand. We klimmen ook via een bospad 800 m verder omhoog om de waterval van bovenaf te kunnen bekijken; Het is een mooie wandeling doorheen het bos. Zo kunnen we ook de vele restanten van de brand goed gadeslaan.
Op de terugweg houden we nog even kort halt in het stadje zelf om eens de nieuwbouw te bekijken. Als een feniks verrees alles uit zijn as en is er van de brand helemaal niets meer te bespeuren. Op de terugweg houden we even halt in de bossen om de pracht van de varens op beeld vast te leggen.
In Healesville nemen we een andere richting, Yarra Glen. We willen het wijngoed TarraWarra even bezoeken. Het is heel prachtig gelegen. Naast de majestueuze gebouwen is er een schitterende vijver aangelegd. Binnenin kan je gerust diverse soorten wijn proeven. Er staan heel wat wijnen op hun lijstje, maar prijzig. (surf maar eens naar TarraWarra, je vindt er flessen 2012 van 110 AUD = 77 euro). Het systeem is heel eenvoudig. Je betaalt 5 dollar om te proeven, je betaalt niets als je een fles wijn koopt. We kiezen dan maar voor deze laatste optie. Ik proef een 'Pinot Noir Rose uit 2012'. Buiten in het wijngoed kunnen schitterende foto's worden gemaakt; onvoorstelbaar mooi is alles aangelegd.
Zo kunnen we stilaan afzakken naar huis. Eenmaal Yarra Glen voorbij is het bijzonder druk op de weg. Er vond een paardenrace plaats en blijkbaar keren de toeschouwers nu allemaal naar huis terug. Nancy twijfelt over de terugweg, draait snel een landwegje in en telefoneert naar haar man Cam om te vragen of er geen andere weg is. Nog voor ze helemaal is uitgepraat stopt een auto zodat ze tussen de lange file snel terug kan draaien in de richting van waar we komen. op datzelfde moment zit er een politiewagen achter ons en doet teken dat we moeten stoppen. De politieagent komt naar de auto, vraagt rijbewijs en laat Nancy blazen. Daarna zegt hij dat ze aan het bellen was met haar gsm. Na enkele minuten komt hij terug een heeft een boete mee van liefst... verschiet niet... 443 dollar = 315 euro + 4 strafpunten op haar rijbewijs. Onverbiddelijk, zelfs al heb je maar één seconde je gsm aan je oor... En daarbij, de auto stond er nog met draaiende motor. Stilstaat met een draaiende motor om te bellen is al een zware overtreding. Vriendelijk geeft hij uitleg hoe we de weg naar Warrandyte kunnen vinden.
We zijn er allemaal niet goed van. Het was zo'n mooie dag en nu dit. We kunnen er nog lang over piekeren en zagen, het zal niets aan de situatie veranderen. We houden nog een halte halte aan Kangaroo Ground om er de Memorial Tower even te beklimmen en uitzicht te hebben op de prachtige omgeving. De Toren staat er ter ere van de gesneuvelden tijdens de Wereldoorlogen. Opmerkelijk, er staat een replica van een schilderij met de Ieperse Menenpoort er op en ook een gedenkplaat 'Menin Gate'.
Zo bereiken we opnieuw de woning van Nancy en Cam. Nancy doet haar gehele verhaal aan Cam. Helaas, betalen zal de enige oplossing zijn. We laten het verder niet aan ons hart komen. We genieten de avond verder van een lekker avondmaal met een fris glaasje witte wijn. (Slaapwel, ondertussen is het hier middernacht geworden.)
Het is een mooie zonnige dag. Nadat we de tweeling in de school hebben afgeleverd rijden we met Nancy, Emmah, oom en tante en ikzelf door naar Melbourne Zoo, gelegen aan de rand van de stad. De parkings staan overvol en het is zoeken om een plaatsje te vinden. Nu beseft Nancy dat het een slecht gekozen dag is. Morgen dinsdag is er voor iedereen een vrije dag, geen school. Er zijn vier grote paardenraces en op dinsdag is het de 'Melbourne Cup'. Velen hebben er een brugdag van gemaakt en zijn met de kinderen naar de zoo getrokken.
Aan de inkom staat een lange rij voor de kassa. Maar Nancy zal een jaarabonnement kopen geldig voor de drie zoos en kan daardoor naar een kassa waar niemand wacht. We volgen de route zoals die op het plannetjes staat aangegeven en komen zo al snel bij de gorilla's. Het is moeilijk foto's maken door de glazen wand. De nijlpaarden liggen zo ver af te slapen dat we ze ook met moeite kunnen zien en enkel hun rug zien blinken n de zon. Ook bij de apen is het een hele opdracht om mooie foto's te maken, alles is overspannen met netten. Op zich is de zoo bijzonder mooi aangelegd, maar om echt deftige foto's te maken lukt het moeilijk. De vlindertuin is bijzonder attracties, de vlinders komen op je hand zitten en laten zich gewillig fotograferen. Zo slenteren we van de ene kooi naar de andere. Er is ook een afdeling met de typische Australische dieren. Het vogelbekdier wil ik zeker zien, want het is een dier dat nergens anders dan in Australië leeft. Het hok is zo donker en het dier zwemt zo snel dat het zich ook nauwelijks laat fotograferen. Het filmpje dat ik maakte is dan wel een goede illustratie. De twee Koala's zitten als een pluchen bol in een boom en verroeren niet, we zien zelfs niet eens hun gezicht. De Tasmaanse Duivel is ook nergens in zijn hok te bespeuren, wellicht slaapt hij ook ergens in een uitgeholde boomstam. De wombat ligt eveneens op zijn rug te slapen. Een Walibi laat zich gewillig aaien en fotograferen. De emoe stapt rustig verder zonder zich iets aan te trekken van de vele bezoeker. Het aquarium zelf is niet veel zaaks. Twee duikers met zuurstofflessen die een bassin aan het afwrijven zijn hebben nog het meeste bekijks. We eindigen onze dag bij de kleine pinquins. Nancy moet om 14.15 u. terug vertrekken om de tweeling op school op te halen. We besluiten om ook maar terug te keren. We hebben op de beren en de grote na alles gezien wat we moesten zien.
Bij ons op televisie zijn er heel wat uitzendingen over de Australische zoos. Ik had er meer van verwacht. Ik persoonlijk vind de Antwerpse zoo veel beter, we hebben Planckendael en zeker veel beter is Parie Daiza. Ik heb hier heel veel dieren niet terug gevonden; niets van bizons of buffels, die grote koeien met hun enorme hoorns, moeflons, kamelen, dromedarissen... Beoordeel zelf maar eens het fotoverslag... Ik vind het in elk geval geen geslaagde opdracht. Zeker niet als ik vergelijk met de vele mooie foto's die ik in de wildparken in Oeganda en Zuid-Afrika heb gemaakt.
Tegen 15.45 u. zijn we terug in Warrandyte. Tijd om de rest van de dag op de laptop door te brengen en te genieten van het lekkere avondmaal dat Nancy bereidde: kip met een stoofpotje van ajuin, wortelen, pruimen, bruin bier, een teentje look... Om de vingers van af te likken!! En die Australische wijn vind ik ook heel bijzonder goed, ik geniet er meer van dan de Franse!
Vandaag hebben Cam en Nancy buren en vrienden uitgenodigd naar een barbecue van 13.00 u. tot 16.00 u. t.g.v. haar verjaardag. In Australië is het een heel bijzonder gebruik. Iedereen die naar de barbecue komt brengt zijn eigen te bakken vlees, fles wijn, dessert,... mee. Man en vrouw brengen dus mee voor twee personen, wie kinderen mee heeft, brengt uiteraard nog wat meer mee. Zodra ze binnenkomen zetten ze alles op de voorzien ruimte en begroeten de andere aanwezigen. Er wordt ondertussen met Jan en alleman gepraat en wordt van alle meegebrachte flessen gedronken. De gastheer bakt ondertussen het vlees en eenmaal dat klaar is kan iedereen gaan eten. Iedereen neemt een bord, schept uit de vele kommen, kiest wat vlees en groenten... Normaal gezien moet er van alles genoeg zijn. Iedereen zoekt zich een plaatsje, zet zich met z'n bord in de zetel, zit op zijn achterste op het tapijt... Kortom, het is een heel bijzonder feest. Ik kan het best illustreren aan de hand van de foto's. Heel wat genodigden maken ook er ook werk van om alles af te wassen. Daarna worden alle meegebrachte dessert samen gezet en kan iedereen opnieuw van al dat lekkers genieten. Tegen 16.00 u. begint zowat iedereen afscheid te nemen.
Wij zetten de dag in met boodschappen. Nancy moet ook voorzien van alles voorzien voor vijf personen. We rijden naar het winkelcentrum. Alle winkels zijn op zondag ook gewoon open. Ja, er is hier in Australië zelfs een Aldi. Ik wil ook mijn steentje bijdragen en koop twee mooie taarten, waaronder een 'Happy Birthdaytaart'.
Nancy bereidt de slaatjes, maakt chocolademoes... Wij mannen zorgen dat buiten alles oké is, de bladeren worden opgeveegd, een speeltuig wordt verplaatst, de gasbarbecue wordt onder de carport gezet...
Tegen 13.00 u. komen de eerste gasten aan en maken we kennis met elkaar. Het wordt een leuke namiddag. Hector stelt me voor eens met zijn auto te rijden zodat ik links rijden kan oefenen. Het programma voor onze laatste week ik nog niet gevuld en iedereen stelt me voor zeker Tasmanië te bezoeken. Ik zal er een auto moeten huren en moet dus links kunnen rijden. Samen met Hector maken we een flinke rit en dat links rijden valt nogal mee.
Tegen 17.00 u. is iedereen de deur uit, uitgezonderd Dirk. Die heeft me uitleg over Tasmanië, stelt een dagprogramma samen. Welke vlucht ik moet nemen, wat er te bezoeken valt... En tegen dat het avond is, is mijn vlucht geboekt en is een auto voor 4 dagen gereserveerd. Van 10 tot 14 november zwerf ik dus alleen door Tasmanië.
We hebben drie rustige dagen achter der rug. We zijn weer op krachten gekomen. Vanaf morgen vliegen we er opnieuw in en wordt het een drukke laatste twee weken in Australië.
Vandaag is het voor de mensen van Melbourne en omstreken een heel bijzondere dag: het is AAMI Victoria Derby Day (moet je eens naartoe surfen op google). We zagen deze week op de bussen reeds reclame voor deze Melbourne Cup. Het is een feest dat de gehele streek beroert en is zowat te vergelijken met Waregem Koerse. De dresscode is dit jaar zwart en wit en de dames moet ook een voorgeschreven hoofddeksel dragen. Cam heeft als directeur van UNIgas heel wat gasten uitgenodigd in hun VIPtent. Champagne, eten, desserts... alles er op en er aan zoals wij dat kennen. Cam en Nancy hebben ons gevraagd vandaag op de kinderen te passen.
Het weer is toetaal omgeslagen bij gisteren. Deze nacht regende het hevig en de temperatuur is gehalveerd, we komen vandaag uit op zo'n 16 °C. Iedere eerste zaterdag van de maand is er markt in Warrandyte. Nancy en tante trekken er het eerst naartoe. Bernise zal in Lauwe zeker blinken, ze heeft tien stukken Australische zeep gekocht! Daarna trekken Raymond en ik naar de markt. Het inderdaad een heel bijzonder evenement. We zien er van alles, tentjes met fruit en groenten, brood, kaarsen, plantjes, bloemen,... Ik kan er leuke plaatjes schieten. We haasten ons om tegen 10.00 u. terug thuis te zijn, de taxi komt immers Cam en Nancy ophalen om ze naar hun grote dag te voeren. Cam zal er zijn gasten moeten ontvangen en Nancy zal er gastvrouw moeten spelen. Bekijk maar eens hoe mooi ze er in haar outfit uitziet.
We hebben gelukkig hulp van een kinderoppasser en kan oom Raymond verder werken in de tuin. Hij moet een waterleiding aanleggen met darmpjes die uitmonden bij ieder plantje. Ikzelf trek nog even terug naar de markt om mijn fotoreeks wat meer te stofferen. Ik kan tegen heel wat standhouders een praatje slaan. De dame die poffertjes verkoopt vertelt me dat haar moeder uit Nederland afkomstig was. De baktoestellen kocht ze in Amsterdam. Een man die autootjes probeert aan de man te brengen heeft heel wat tennisraketten naar België uitgevoerd. De radijzen zijn extra groot. Ik knoop ook een gesprek aan met de groentehandelaar en zeg dat indien onze radijzen zo'n grootte bereiken, ze helemaal droog en smaakloos zijn. Om te bewijzen dat hun radijzen super zijn, snijdt hij er een doormidden. Hij heeft het ook over de asperges, dat het in Australië groene zijn, terwijl die in België helemaal wit zijn. Een andere dame verkoopt Europees brood en wil ook wel op de foto. Een bejaard echtpaar verkoopt er bijzonder mooie vogelhuisjes. Wanneer ik dat fotografeer maakt hij van zijn oren. Ik stoor er me niet aan, doe alsof ik het niet hoor en zet mijn tocht verder. Naast een standje van een zeepverkoper staat een geitje. De vader vertelt me dat zijn dochter 35 geiten heeft en een deel daarvan gebruikt om zeep te maken. Ze kopen noten in Queensland, persen er olie uit en samen met geitenmelk wordt heel bijzondere zeep gemaakt. Hij smeert de zeep even over mijn handen. In een kraam zie ik heel eigenaardigs. Mensen kopen er schijfjes op een stokje. Ik zie hoe die klaar gemaakt worden, hoe ze gebakken worden, maar vraag me echt af wat het is. Ik klamp een oude heer aan en vraag hem wat hij daar eet. Vriendelijk poseert hij met zijn 'petatoes on a stick' (aardappelen op een stokje). Ik keer op mijn stappen terug en aan het allerlaatste kraampje worden ook geurkaarsen verkocht. Die zien er nogal goedkoop uit in vergelijking met het andere kraam en schaf er me twee aan. Blijkt dat de jonge dame een Belgische is. We kunnen verder in het Nederlands praten. Ze kwam met haar ouders in Australië aan toen ze 13 jaar was. Vier weken geleden was ze nog in België, ze is uit Hamme afkomstig.
Zo kom is terug aan in de Thirdstreet 9 en kan me aan tafel aanzetten. Tanteheeft het middagmaal bereidt. De namiddag verloopt rustig, de kinderopppaster houdt zich bezig met de kinderen, tante strijkt de was (7 hemden), nonkel werkt verder in de tuin en ik kan wat verder werken op de laptop.
Na drie drukke dagen mag het vandaag in wat rustiger. Mijn gehele voormiddag wordt besteed aan het bewerken van de vele foto's van de vorige dag, het typen van het verslag, het lezen van het recentste Nieuwsblad en De Weekbode, het beantwoorden van mails... Het is al 13.00 u. geworden wanneer we buiten onder de parasol, het middagmaal kunnen gebruiken. Het is zo warm vandaag, 31 °C, zodat er niet veel fut in onze body zit.
Om 13.30 u. voert Nancy Emmah naar de kleuterschool en we maken ons daarna klaar om een kleine wandeling te maken in het 10 minuten verder gelegen park 'Westerfolds'. We hopen vandaag eens slangen te zien, er staat immers een waarschuwingsbord dat we moeten opletten voor 'snakes' bij warm weer. In het huis op de heuvel hopen we de kunst van de Aboriginals te zien. Helaas, de woning is verlaten en opgesloten en is de tentoonstelling verhuisd naar een andere locatie. De verschillende wandelwegen op en neer zijn aangelegd in het bos. Op verschillende plaatsen zijn voorzieningen om te barbecueën. Nancy vertelt dat bij mooi weer het hier in de weekends krioelt van mensen die er met hun familie komen eten. Dat is heel gemakkelijk, je maakt je huis niet vuil en hier is er ruimte zat. De barbecues op gas zijn helemaal gratis te gebruiken, er zijn voldoende tafels en banken, er zijn toiletten... Wat heb je meer nodig om een feestje te bouwen met familie en vrienden. En meestal moet iedereen nog zelf zijn vlees meebrengen.
Nancy heeft het wandeltempo van haar ouders wat overschat. Ze had gerekend op 6 km per uur. Komaan Nancy, 5 km per uur is al een goed wandeltempo, bij zo'n hitte van 31° C, bergop - bergaf zijn we met 4 km al goed weg. Het is 15.50 u. wanneer we de auto op de parking bereiken. Om 16.00 u. moet Emmah op school worden afgehaald. Dat haalt Nancy nooit meer! In Australië verlaten de leerkrachten stipt hun post en bekommeren zich niet meer over leerlingen waarvan de ouders te laat zijn. Gelukkig hebben enkele buren zich enkele minuten over Emmah ontfermd. Omdat ze uiteraard ook niet tijdig aan de bus kon zijn om 16.15u. om de tweeling op te halen, houden wij de wacht aan de bus. Gelukkig heeft de bus ook enige vertraging en komt pas om 16.30 u. De begeleiders en de buschauffeur kennen ons niet en maken problemen om te kinderen af te geven. Gelukkig komt Nancy er net aan.
Tegen de avond haal ik nog even de mountainbike uit het hok om een ritje te maken. Er is hier geen enkel stuk vlakke weg, voortdurend op en af. Ik ga nog een goeie avond zeggen aan de kangoeroes. In de weide is een zwerm kaketoes naarstig op zoek naar voedsel. Wat kunnen die gasten toch een krijsend geluid maken. Vanaf de kangoeroes wandel is terug met Cam die er een avondwandeling maakt. We kunnen wat bijpraten o.a. over het feest van Allerheiligen op 1 november. Dat gebruik kennen ze hier niet. Ondertussen zitten alle kinderen in bed en zouden we buiten het avondmaal kunnen gebruiken. Helaas, ik word overal geprikt door vervelende muggen. Niet te doen,... en jeuken... We genieten dan maar binnen van ons avondmaal.
Nancy is jarig: proficiat MELBOURNE: Royal Children's Hospital - Queen Victoria Market - Old Melbourne Goal + Policestation - Melbourne Museum - Rasa Malaya Restaurant
Vandaag trek ik voor de derde opeenvolgende dag naar Melbourne. Luca oogt niet zo best en Nancy heeft afspraak met de dokter in het kinderhospitaal om 10.15 u. Eerst leveren we Ruben af in school en dan rijdt Nancy via het zeer drukke ochtendverkeer naar het Royal Children's Hospital. We rijden de ondergrondse parking in en moeten afdalen tot de 3de benedenverdieping. Ik schrik alleen al van het tarief dat vermeld staat, 9 dollar voor 1 uur. Blijkbaar moeten de wedden in Australië toch veel hoger liggen als ik zie wat mensen die naar het ziekenhuis komen moeten betalen. In het ziekenhuis zelf heerst een enorme drukte. In alle gangen en consultatieplaatsen zitten tientallen mensen te wachten. Om de kinderen wat te vermaken zitten er zelfs meerkatten. Raymond en ikzelf gaan even op verkenning.
Daarna trekken wij te voet op zoek naar de Queen Victoria Market, we weten immers niet hoe lang de consultatie zal duren. Het is een eindje stappen, maar we vinden vlot de markt. Het is er overweldigend groot. Je vindt er alles wat je maar kan denken. Ik vind ook het een en ander die nuttig is: een nieuwe koffer, geschenken voor de kleinkinderen want het Sint-Niklaasfeest is niet meer zo ver af als ik thuis kom, een fantastische voorzetzonnebril, een kleine mooi beschilderde didgeridoo als herinnering,... Ik ga ijverig op zoek naar een haaientand voor vriend Paul. Aan diverse souvenirstandjes vraag ik of ze een haaientand hebben. Tot ik er plots op een man bots die dat wel in zijn aanbod heeft, zelfs een geheel rek vol. (Paul, ik heb de mooiste en grootse gekozen!) Hoe ik het allemaal in mijn koffer zal krijgen en op het vliegtuig zal geraken is een andere vraag? Grapjas nonkel stelt voor dat ik best met tante zal onderhandelen, want zijn prijs voor de ruimte in zijn valies zal zeker hoger liggen! Ondertussen is het 12.00 u. geworden en krijg ik op mijn gsm bericht van Nancy dat de onderzoeken zijn afgerond en ze ons zullen vervoegen. We vinden elkaar vlot terug op de hoek van de Victoria Street en de Peel Street. We trekken samen naar de afdeling voeding op zoek om er iets te eten. Het is er de ene winkeltje naast het andere, diverse soorten brood, vis, vlees... en stalletjes met voeding uit heel diverse landen.
Na het middagmaal nemen we afscheid van elkaar. Ik trek opnieuw het centrum van Melbourne in. Ik heb twee museumbezoek op mijn verlanglijstje staan: de Old Melbourne Goal en het Melbourne Museum.
In de Old Melbourne Goal werden tussen 1845 en 1929 136 mensen terechtgesteld. De cellen zijn op drie verdiepingen te bezoeken. Op heel wat plaatsen zijn infoborden aangebracht die bijzonder boeiend zijn om lezen. De bekendste executie was die van de 25-jarige Ned Kelly op 11 november 1880. Zijn gehele levensgeschiedenis staat er in geuren en kleuren verteld op heel wat panelen. Over zijn beruchte leven verschenen heel wat boeken. Het leven in de gevangenis moet in die tijd heel hard zijn geweest, 23 uur eenzame opsluiting. We zien er maskers die ze moesten dragen toen ze werden gelucht en gestraften kregen zelf een ijzeren masker opgezet. Er liggen zelfs speciale lederen handschoenen die de mannen moesten beletten te masturberen. In diverse celen wordt uitleg gegeven hoe onderzoeken werden gevoerd op de schedels van de overledenen, hoe de gevangenen werden opgehangen... Van die geëxecuteerden werden ook dodenmaskers gemaakt. Met hetzelfde ticket mag ook deelgenomen worden aan een interactief bezoek aan het naastliggende 'Police Station', dat dienst deed tot in 1994. Daar werden gevangenen uit andere gevangenissen ondergebracht die voor de rechters aan de overzijde van de straat moesten verschijnen. Hun verblijf daar was al even somber als in de gevangenis. Dat ondervonden we aan de lijve. We weren toegesnauwd: "GSM uit.. handen omhoog, vingers gespreid... mond open, tong naar beneden... handen op het hoofd, vingers in elkaar... door de knieën buigen... omdraaien, linker voet omhoog..." Daarna ging de enorme afgesloten deur open en moesten eerst de vrouwen, daarna de mannen de verbindingsruimte binnen stappen. Links en rechts bevonden zich dan grote cellen. Er werd een deur geopend, we moesten er naar binnen... de deur werd vergrendeld, het licht werd uitgedaan... en daar zaten we dan... Na een tijdje kwam de bulderende man, een Charge Sergeant, opnieuw binnen, maar zijn toon was nu die van een gewone gids geworden. Hij gaf uitleg over de manier van leven in het 'police station'. Hoe de gevangenen er soms 4 dagen verbleven, op de grond moesten slapen... Daarna kregen we de tijd om alles te bezoeken, foto's te nemen... Op het einde van het bezoek mochten we ook foto's nemen, zoals de gevangenen werden gefotografeerd. Een leuk souvenir.
Vandaar wandel ik naar het Melbourne Museum. Het is ondertussen reeds 15.15 u. geworden en het sluit om 17.00 u. Ik zal moeten voortmaken. Ik begeef me onmiddellijk naar de zaal van de geschiedenis. Ik wil er wat foto's nemen van 'The Phar Lap' voor kozijn Chris. Het was een kampioenenpaard uit de jaren dertig dat op 51 wedstrijden, 31 eerste plaatsen won. Het staat er opgezet in een glazen vitrinekast in art-decostijl. Daarna wil ik me wat verdiepen in wat de Australiërs tentoonstellen in hun tijdelijke tentoonstelling over de Eerste Wereldoorlog. Eigenlijk niet veel zaaks als je vergelijkt met wat er bij ons te zien is. Vooral hoe de Australiërs werden opgeroepen om naar de oorlog te trekken, enkele persoonlijke souvenirs van soldaten, hoe Australische specialisten verminkte gezichten probeerden te herstellen... Bijzonder mooi vond ik wel de skeletten van de dinosaurussen en walvis. In de afdeling over de evolutietheorie van Darwin warenheel wat opgezette dieren te bekijken. Veel van die dieren had ik al in Afrika in levende lijve gezien, maar het Australische vogelbekdier zal ik wellicht niet echt te zien krijgen. Het opgezette exemplaar is een goed alternatief. Om 17.00 u. sta ik opnieuw in het bruisende leven van Melbourne en ga ik zoek waar ik bus 906 kan vinden die me terug naar Warrandyte kan brengen.
De bus zit op het spitsuur helemaal vol. Ik vind er nog ene plaatsje. De chauffeur start en stop vrij bruusk, ben niet gewend van zo te rijden. Nu, het resultaat was er ook... Op het moment dat ik in Warrandyte uitstap komt er een enorme rookwolk uit de bus te voorschijn en loopt er olie op het wegdek. De bus blijft er in panne achter en ik trek de heuvel op , huize Cam en Nancy tegemoet met opnieuw een heel wat blijvende herinneringen.
Omdat Nancy jarig is trekken we rond 19.30 u. naar het Maleisisch restaurant Rasa Malaya. Nancy bestelt diverse gerechten, beef, lamb, fish... We proeven van alle schotels. Ik en nonkel moeten onze mening over Oosterse gerechten herzien. Alles was werkelijk heel lekker!! De stokjes om te eten, dat is wat moeilijker en op onze vraag kregen we wel een vork. Drank kan je er niet krijgen, enkel plat water wordt aangeboden. We moesten zelf van thuis uit onze fles wijn meebrengen. Zie je ons al in Rekkem naar Au Beau Jardin trekken en onze eigen fles wijn zelf uitschenken??
Vandaag kan ik Melbourne en de omgeving grondig verkennen dankzij vrienden van Cam en Nancy. Het echtpaar Hektor en Caroline wachtten vorige week thuis tijdens onze reis naar het Red Centre. Bij onze thuiskomst stelde Hector voor eens samen te fietsen.
Hector en Caroline kwamen in Australië van Sint-Niklaas aan in 1981. Na enkele dagen werkte hij reeds als boekhouder in Melbourne. Ze kennen dus Melbourne als hun broekzak. Tegen 10.30 u. kwamen ze me vanuit hun woning - een uurtje rijden is hier nooit een probleem - ophalen. Cam's mountainbike werd bovenop hun auto geladen en weg waren we naar Melbourne. Na een uurtje rijden bereikten we de buurt van St. Kilda (buitenwijk aan het strand). Het was wel eventjes zoeken naar een parkeerplaats waar we de gehele dag de auto konden achterlaten. Ofwel waren het bewonersparkings, ofwel was het maximum twee uurtjes parkeren. Na wat zoeken konden we eindelijk om 11.00 u. van start gaan. Het was nog frisjes en een trui konden we best nog aantrekken. In Australië moet iedere fietser een helm dragen. Ik zal er als een vogelverschrikker uit!
Een paar straten verder bereikten we meteen de fietsroute langs het strand, de Bayside trail. Meteen tekende de skyline van de stad Melbourne zich prachtig af aan de horizon. We verlieten even het fietspad om een kijken te nemen aan het Lunapark. In 2013 werd het 100-jarig bestaan gevierd van de 'Carrousel'. Het naastliggende 'Theatre' wordt gerestaureerd. Na hevig protest werd afgezien van de afbraak en wordt het in zijn glorie hersteld. Niet alles mag wijken voor hoogbouw. We keren op onze stappen terug naar het fietspad en het volgende doel is de St. Kildapier met het honderd jaar oude kiosk. Deze brandde volledig af op 11 september 2003, maar werd in al zijn glorie hersteld. De originele plannen uit 1904 werden gebruikt voor de reconstructie in 2005. De plezierhaven biedt een mooi decor voor foto's met de skyline van de stad in de achtergrond. In het verschermde natuurgebied leven pinguïns en waterratten. Een bruin gebakken Australiërs voedert een waterrat. Een andere baardige man gaat voor mij op zoek naar pinguïns en vindt die onder enkele rotsblokken. Die zitten natuurlijk goed verscholen, maar ik mik enkele steentje en gelukkig draaien ze zich en poseren mooi voor een foto. Langs typische huizen uit de vorige eeuw bereiken we het Albertpark. Het eerste grote gebouw dat schittert in de ondertussen doorgedrongen zon is het Sportcomplex met het Olympisch zwembad, het 'Melbourne Sport en Aquatic Centre'. Het krioelt er van de universiteitsstudenten. De lokalen zijn omgebouwd tot examenplaatsen. Van de middagpauze maken ze gebruik om hun volgend examen nog even snel voor te bereiden. Met Caroline wandel ik door het machtige complex. In de pingpongzaal staan honderden tafeltjes en stoeltjes klaar voor het volgend examen. Opvallend heel veel Aziaten. We begeven ons meteen naar het naastliggende autoracecircuit. We fietsen het gehele traject af dat door de formule 1-piloten wordt gereden bij de 'Grote Prijs van Australië' in de maand maart. Voor de gebouwen waar de start wordt gegeven, waar de pitstops plaats vinden,... houden we natuurlijk even halt om een foto's te nemen. We volgen verder het circuit langsheen het 'Albert Park Lake'. De zwarte zwanen genieten van de zon in het frisse water tegenover de buildings van de stad. Zo bereiken we opnieuw onze start aan het zwembad en keren de weg terug via de typische huisjes naar het fietspad aan de baai. Daar ligt de 'Spirit of Tasmania' aangemeerd. Vrachtwagens rijden aan om de overzet te maken naar het eiland.
Ondertussen is het al 13.15 u. geworden en tijd om wat te gaan eten. In het Gourmet Cafe Bar Spuntino, gelegen naast het eindpunt van de tram die naar de haven komt, vinden we een lekker gebakken vis met frietjes voor 10 dollar (7 euro). Via een fietspad naast de tramlijn bereiken we het hart van de stad, de Docklands. Prachtige boten van mensen met meer geld dan ik liggen er aangemeerd. De 'Polly Woodside' ligt er aangemeerd. Heel wat kunstvolle bruggen dwarsen de Yarra River. Ook voor de fietser is een bijzondere brug aangelegd. We rijden voorbij het Etihad Stadium en bereiken het grote rad. Van daaruit moet je vast en zeker een prachtig uitzicht hebben op de stad. Hector vertelt dat het rad weinig succes kende, veel te duur om een ritje te maken. We keren op onze passen terug naar de drukte langs de rivier. We rijden voorbij de Crown. Hector houdt de wacht bij de fietsen en met Caroline trekt ik het gebouw binnen. Een butler in een rood pak opent voor ons de deur. We zitten meteen in een totaal andere wereld van glitter en schoonheid. kristallen luchters, schitterende trappen, vloeren waarin je je kan spiegelen, exclusieve winkels, koperen trappen... De schoonheid is moeilijk inbeeld vast te leggen. De plaats waar gegokt wordt is afgeschermd met mensen van de security en daar komen met ons korte broek niet binnen. Restaurants, boetieks,... het is er allemaal. Bij het buiten komen staat er een glinsterende wagen. De butler is heel vriendelijk en is bereidwillig met ons op de foto te gaan staan.
We rijden verder langs de Yarra River. Aan de 'Trampoline' trekt Hector de remmen dicht. Hij wil trakteren met een ijsje. Het is inderdaad bijzonder lekkere ijs. We laten het ons smaken. Het sculptuur van Deborah Halpern ziet op ons neer. Ondertussen slaan we op de rivier de scholieren gade die oefenen op de roeiboten. Even verder zien we de loodsen van de verschillende scholen. Tientallen groepen leerlingen oefenen het in het water leggen van de boot, het instappen,... Op de Yarra River worden regelmatig roeiwedstrijden gehouden, ook tussen diverse scholen. Even verder zien we reeds het dak van het Melbourne Park. We dwarsen de brug over de rivier over en zijn meteen aan de Rod Laver Arena waar de Australian Open plaats vindt. We rijden even rond en zien meteen de fotopanelen met de winnaars van de laatste jaren. In 2004 won Justine Henin, in 2011 was Kim Klijsters de beste. We gaan op zoek naar een deur die open is. We komen in de spelersbar terecht. Niemand die iets zegt of ons tegenhoudt. Ze slenteren verder en komen in de catacomben van de arena waar we o.a. het officieel noteerbord zien, een grote foto met diverse wegwijzers naar de bijzonderste plaatsen,... We zijn afgedaald in het heiligdom van de Australian Open. Onvoorstelbaar waar we nu eigenlijk beland zijn. We slaan een laatste blik op onze winnende landgenoten en keren stilaan terug naar onze startplaats.
We horen klokken klingelen. Het zijn de 39 Federation Bells, op 'Australian Day', 26 januari 2002 ingehuldigd ter gelegenheid van de honderdjarig bestaan van de federatie in 2001. We komen opnieuw langs de Yarra Rivier en zien aan de overzijde de 162 m hoge toren van het Victorian Arts Centre. Het is spitsuur geworden, niet alleen is het verkeer zeer druk geworden, ook heel wat fietsers die hun dagtaak hebben beëindigd snorren ons voorbij om zo snel mogelijk thuis te zijn.
We houden nog even halt aan het 'Shrine of Remembrance'. Het indrukwekkende monument eert de Australische soldaten die omkwamen tijdens de oorlogen. Beneden brandt de eeuwige vlam. Heel wat trappen leiden ons tot aan de beelden. Van daaruit hebben we ook een zicht op het Government House.
Het wordt flink doortrappen. De tijd staat niet stil. We bereiken opnieuw het strand van St.Kilda. Op het strand zijn heel wat jonge gasten beachvolley aan het spelen. Wij moeten echter hard trappen tegen de wind in. Zo bereiken we na 45,750 km opnieuw de auto van Hector en Caroline. Nog een uurtje terugrijden en tegen 19.40 u. zijn we eindelijk terug ten huize Cam en Nancy. We ons bijzetten aan tafel en mee genieten van de lekkere spaghetti. Cam roept ons nog even mee naar buiten. In het kippenhok heeft hij twee possums gezien. Het zien er bijzonder leuke diertjes uit.
Het was een bijzondere dag vandaag. Heel veel gezien, onvergetelijk met tal van hoogtepunten.
Dinsdag, 28 oktober 2014 foto's: https://plus.google.com/photos/102497882852892734023/albums/6075212714349677345 Anekdote van de week: Eric dacht een gratis orgelconcert bij te wonen, maar zat als toerist op de begrafenis van Prof. John Arthur Lewis Hart. Raymond en Eric hebben voor vandaag een stadsbezoek aan Melbourne gepland. We werden alles grondig uitgelegd door Cam en Nancy. 'Neem bus 906 tot in het centrum van Melbourne. De stad zelf bestaat allemaal uit rechtlijnige op elkaar kruisende straten en neem 's avonds de bus terug naar Warrandyte.'
De dag kondigt zich opnieuw aan zonder veel zon. Met trui en jas, met een kleine rugzak en wat geld in de zakken worden we door Nancy tot aan de bushalte gevoerd. We hebben geluk, we halen nog net bus 906 van 9.31 u. die ons naar de hoofdplaats van de provincie Victoria zal brengen. We hebben ook een abonnementskaart meegekregen en bij het opstappen van de bus moet je die voor een toestel houden en zodra het piept weet de chauffeur dat je geregistreerd bent. Mijn kaart piept al niet en mag om te beginnen er al wat geld opzetten. "Met 20 dollar zal je al wel een eind vooruit kunnen", zegt de behulpzame chauffeur die meteen begrepen heeft dat we toeristen zijn. De bus trekt van halte tot halte en er komen voortdurend passagiers bij. Plots neemt de bus de autosnelweg en dan gaat het heel snel. Zo raken we in het drukke verkeer dat naar Melbourne leidt, maar geluk, voor de bussen is een afzonderlijke busbaan en na een uurtje bereiken we Lonsdale Street. We stappen uit op de kruising met de Swanstonstraat, zo kunnen we zeker niet verdwalen. Ondertussen is het lichtjes beginnen motregenen. Niet erg, we trekken de eerste de beste zijstraat in en zitten meteen in de Chinese wijk. Om ons wat tegen de regen te beschermen trekken we een Chinees winkelcentrum in en testen even de roltrappen en het toilet uit. We keren op onze stappen terug naar de Swanstonstraat. In de Bourke Street zien we van ver een 'i'. "Daar moeten we zijn om wat info te bekomen", zegt nonkel Raymond. We krijgen een stadsplan en op zijn vraag waar we vandaan komen antwoordt hij 'welkom'. Hij duidt er de belangrijkste bezienswaardigheden aan en zegt dat we met een tram de gehele stad gratis kunnen rondtoeren.
We trekken opnieuw verder door Swanstonstraat. In een winkeltje zien we allerlei spullen te koop tegen 10 en 5 dollar. Het uurwerkbandje van Raymond is reeds meer dan een week stuk. In een winkel hadden we reeds gevraagd wat een nieuw bandje zou kosten? Van 20 tot 50 dollar en hier zien we dat ze uurwerken te koop hebben voor 10 dollar (= 7 euro). Niet gesukkeld, Raymond kiest een mooi exemplaar. Maar uiteindelijk wordt de keuze steeds kleiner, want van slechts enkele uurwerken kan het bandje dicht rond zijn dikke polsen. Het dametjes aan de kassa is een mooi zwartje van het Aziatische type. Raymond gekscheert een beetje over de garantie. Ik stel voor dat we een foto nemen als herinnering, maar het dametjes vindt dat haar haar niet mooi genoeg is en wijst het voorstel af. Ik zeg Raymond dat het niet erg is, kom laat ons maar voortgaan, ik heb er al twee foto's genipt terwijl jij tegen haar aan het 'zeveren' was! Voor 5 dollar (3,5 euro) koop ik mijn nog een mooie broeksriem. In een souvenirwinkel trekken we binnen op zoek naar een Australische vlag en enkele postkaarten. Zo bereiken we de Melbourne Town Hall (stadhuis) met een gedenkplaat van de slachtoffers van de twee wereldoorlogen. Een bezichtiging is uitgesloten, we moeten vooraf reserveren. Zo bereiken we St. Paul's Cathedral. Daar mag je tegen betaling van 5 dollar wel foto's maken. Wanneer we om 12.15 u. buitenstappen komt net voor het Flinders Street Station, aan de overkant van de kathedraal, de oude tram aan die gratis rond de stad rijdt. We haasten ons in het voertuig en laten ons de gehele stad Melbourne rondvoeren, precies één uur lang tot we opnieuw bij de startplaats aankomen. We hebben heel wat belangrijke gebouwen gezien op onze rondrit: het Etihad Stadium, parken en pleinen, de Docklands, het Parlement... Het krioelt er in de stad van op- en afrijdende trams, in alle maten en kleuren.
Het wordt stilaan tijd om toch aan een hapje te denken. Van de vele stalletjes met Aziatische brol zijn we beiden geen voorstander. Aan een patisserie lokken de uitgestalde gebakjes ons wel naar binnen. Eigenlijk mogen we toch enkele calorieën naar binnen werken, we lopen ze toch af. Vandaar trekken we verder door het centrum, voortdurend goed het stadsplan in het oog houdend. De is opvallend hoe de vele kerkjes verdrongen staan tussen de buildings. Plots zie ik voor de St. Michael's Uniting Church een bord staat dat er op 'Thursday' gratis orgelconcert is. Ik stel nonkel voor toch even binnen te gaan kijken. Zo gezegd, zo gedaan. Aan de inkom zijn er heel wat mensen die aanschuiven en beleefd als we zijn doen we dat ook. Wanneer het onze beurt is zegt een heer dat we onze naam in een boek moeten schrijven. Ik noteer keurig in drukletters mijn naam en krijg een boekje. Ik stop het zonder te kijken in mijn toeristisch boek dat ik in de hand draag en trek met de rugzak op de rug en het fototoestel om de hals, de kerk binnen. Nonkel sputtert tegen al dat sjiek volk hier,... kom we zijn weg. We gaan hier gans dat concert vastzitten. "Neenee, kom, we gaan ons hier op een bank neerzetten". Ik maak enkele foto's van het altaar en het volk en luister naar de muziek. Door het eeuwig aandringen van nonkel verlaten we de kerk en nog heel veel mooi uitgedoste mensen komen de kerk binnen.
We stappen verder. Midden een straat zien we een ouderwets gietijzeren toilet. We willen het toch even uitproberen en zo'n uitzonderlijk bouwwerk moet toch ook op de foto? We trekken verder richting Carltons Gardens met de Royal Exhibition Buidling en gaan even kijken naar de openingsuren en de prijs van het Melbourne Museum. Ik wil dat later deze week nog op mijn gemak eens komen bezoeken. Vandaar gaat het naar de Victoria Street op zoek naar de Old Melbourne Goal (oude gevangenis). Ook dat zal ik later nog komen bezoeken. Via de Franklin Street komen we aan de Queen Victoria Market. Alles is leeg, zelfs de vuilniskar rijdt al weg. Niet getreurd, ik trakteer nonkel op een biertje en ik houd het bij een koffie en daarmee is hij best content. We keren op onze stappen terug naar de Lonsdale Street om nog de bus van 16.41 u. te halen die ons terug brengt naar Warrendyte. Na een uurtje bereiken we ons eindpunt en stappen de heuvel op richting woning Nancy en Cam.
Als avondmaal bereidde Nancy een twee lekkere quiches. We vertellen ons avontuur en nonkel vertelt het verhaal van het orgelconcert. Ik zeg dat ik een foto en programmaboekje heb. Ik haal het te voorschijn en wat schieten Cam en Nancy in een lachbui. Het is het uitvaartboekje van 'John Arthur Lewis Hart', geboren op 4 september 1937 en overleden op 1 october 2014. 'The Memorial Service' vindt plaats op 'Tuesday 28th october at 2.30 pm'. En wanneer ze mijn foto's bekijken, de foto van het gratis orgelconcert op 'Thursday', de asurne en de foto van de overledene zien staan in de kerk is de lachpartij nog groter.
Het is een mooie dag geweest die eindigde met een plezante noot. ''John, als je ons van hierboven ziet, onze excuses, het was zo niet bedoeld. We nemen je boekje als herinnering mee naar België en zullen daar eens een kaarsje voor U branden!"
Deze nacht werd iedereen wakker van het hevig onweer, enorme donderslagen, alles verlichtende bliksemflitsen en kletterende regen... Op de Belgische site 'deredactie.be' zagen we volgend bericht
Indrukwekkend klank- en lichtspel wekt Australiërs
ma 27/10/2014 - 08:23 Frederik Defossez Afgelopen nacht werden de inwoners van Melbourne en Adelaide abrupt wakker door een stevige storm. 's Ochtends kwam daar een tweede storm bovenop. Pendelaars werden geconfronteerd met lange files en ernstige vertragingen op het openbaar vervoer. Maar storm is natuurlijk niet alleen ellende. Van het noodweer maakten tientallen fotografen dankbaar gebruik om de spectaculairste kiekjes te maken.
Ook de dag zelf is niet om naar huis te schrijven, in de voormiddag veel regen, tegen de middag komt de zon schijnen, maar ook met heel wat regenbuien tussendoor. Niet erg, vandaag was toch een dag om alles van de voorbije week op orde te stellen. Voor mij is dat kranten van enkele dagen ver lezen, de honderden mails bekijken, wissen of beantwoorden, enkele foto's en teksten opmaken voor Het Nieuwsblad. Ik heb gelukkig enkele vrienden die de jubileums in onze regio verder opvolgen. Wegens de enorme regenval lopen de goten over. Nonkel Raymond kruipt de daken op om de bladeren te verwijderen. Tante vult verschillende malen een trommel met vuile was. Eenmaal klaar hangt ze die te drogen aan het wasrek en maakt Vlaamse hutsepot met Australische groenten...
Tegen de avond maken Cam, Nancy en ik nog een avondwandeling. We gaan eens kijken waar we morgen de bus naar Melbourne kunnen nemen. Vandaar gaat het naar het Andersons Creek Cemetery (kerkhof). Naast de graven zijn heel wat gedenkplaatsjes op de grasvelden van de diverse heuvels te zien. Bevinden zich daaronder de urnes? Of zouden het de overledenen zijn die in volle grond zijn begraven? Ik zou opteren voor het laatste, want de plaatsen zijn zo ver van elkaar en op sommige plaatsen zijn grotere kale plaatsen, wellicht van de laatste begravenen. Op de plaats waar de kinderen begraven zijn is ook heel wat speelgoed te vinden. Naast een vijver is een strooiplaats voorzien. We trekken verder en zien in de bomen naast de Yarrarivier twee prachtige Regenbooglori's. Na een uurtje stappen bereiken we opnieuw de woning. Ondertussen is het avondmaal klaar. De hutsepot smaakt overheerlijk. Men een glaasje Australische rode wijn erbij is het een feestmaaltijd. Bedankt tante! (Nancy en Cam bestelden voor onze komst naar Australië voor iedere avond een fles wijn). Nonkel en ikzelf zorgen voor de afwas, terwijl Cam op muizenjacht gaat. Zopas liep er een muis door de gang. Hopelijk loopt ze deze nacht over ons bed.
Onze trip zit er op. We hebben vandaag de terugreis af te werken. We zijn nog alles aan het opruimen of daar wordt aan de deur geklopt. Het is Nancy met de melding dat ze een bericht hebben ontvangen. De vlucht is verlaat van 12.20 u. naar 13.55 u. We moeten ons dus niet haasten. We maken nog een kleine wandeling tot aan de receptie en keren terug langsheen de vele huisjes van het Resort. Cam stelt me voor nog even naar de 'Pioneer Lookout' te wandelen om er een uitzicht te hebben op de omgeving. Op de heuvel hebben we inderdaad nog eens een prachtig vergezicht op de Uluru/Ayers Rock en de Kata Tjuta/Olgas. Eigenlijk hebben we geen enkele foto gemaakt met ons zessen voor de beroemde berg. Nancy haalt er de anderen bij, ik kan mijn fototoestel vastmaken aan een houten afsluiting en daar gaan we... een mooi geslaagde fotosessie.
Zo wordt het bijna 10.00 u. tijd om onze kamers de ontruimen en de sleutels opnieuw te dragen naar de receptie. We slenteren nog even door de supermarkt, hangen wat rond de marktplaats en gaan even kijken naar de Aboriginalvrouwen die schilderijen aan het maken zijn. Wanneer ik een foto van ver maak van de tentje zie ik dat ze al zwaaien 'geen foto's'. Ik nader en de tent waar de afgewerkte schilderijen en beeldjes te koop worden aangeboden. Die is even zonder bewaking en kan er toch een herinneringsfoto maken. Ik bekijk even de schilderende vrouwen van op de zijkant en terwijl mijn toestel voor mijn borst hangt kan ik toch even op de ontspanknop drukken. Zo, die zitten nu toch in mijn reeks. Ondertussen is de rest van het gezelschap aan de praat geraakt met de familie die we een week geleden op 'The Ghan' hebben ontmoet; de 72-jarige moeder uit Coonamia die met haar dochter en zoon op reis is. Ik had hen eerder deze week al beloofd foto's te mailen, we maken er nu nog samen enkele.
Zo wordt het 11.00 u. We rijden richting luchthaven en de sleutels van de Nissan moeten bij Hertz worden afgegeven. Maar wat stellen we vast!! De vlucht is pas om 15.55 u!! Dat is nog meer dan vier uur in de luchthaven toeven. De schuiven geduldig aan om onze bagage in te checken. Als compensatie voor het lange wachten krijgen we ieder een bon van 8 dollar om in de bar te besteden. We houden ons nog een uurtje bezig in de inkomhall en trekken dan door de controle. Nonkel wordt opnieuw aan een grondig onderzoek onderworpen. Hij moet met de armen open staan, de benen gespreid en de controlerende man gaat met zijn toestel over alle lichaamsdelen. Aan zijn knie piept het. Daarna mag hij zich omdraaien, opnieuw wordt hij grondig gescand. Daarna linkervoet omhoog, rechtervoet omhoog... Echt spijtig dat we dat niet op beeld kunnen vastleggen. In de bar kunnen we onze tijd doorbrengen met het afwerken van deze tekst, onze bonnen worden omgeruild tegen sandwiches, cake, ijsjes...
Eindelijk landt de Airbus 320 van Jetstar waarmee wij zullen terugvliegen nar Melbourne. Alles verloopt nu vrij vlot, het uitstappen van de reizigers die nu ook eindelijk op hun bestemming zijn, in uit- en inladen van de bagage en dan mogen ook wij instappen. Het vliegtuig staat voor de uitgang van de kleine luchthaven geparkeerd en we moeten het via de trap in. We mogen geen foto's nemen?? Een man die het met zijn gsm toch riskeert, krijgt van een van de toezichthoudende dames een opmerking. Ik maak me geen zorgen meer, de foto is reeds gemaakt. Om 16.00 u. neemt het vliegtuig zijn aanloop en gaat de hoogte in. Door het raampje heb ik nog een laatste zicht op de wereldberoemde berg, de Ayers Rock. Van bovenuit krijg ik nu ook een prachtig zicht op de rode woestijn met zijn schrale begroeiing. Ook van bovenaf is het indrukwekkend op de berg te kunnen neerzien.
De vlucht zal 2 uur en 20 minuten uren. We moeten ons uurwerk anderhalf uur verder draaien. Dat betekent dat het bijna 20.00 u. zal zijn wanneer we in Melbourne zullen landen. Naarmate we Melbourne naderen gaat het vliegtuig ook geleidelijk aan lager vliegen en krijgen we een prachtig zicht op een totaal ander landschap, de haven van Melbourne, de ondergaande zon...
Na het landen verloopt alles vrij vlot. In de luchthaven kunnen we snel onze bagage oppikken en onmiddellijk halen we de bus die ons naar de 'parking van lange duur' moet brengen. Tegen 21.00 u. zijn we terug in de woning van Cam en Nancy. De thuiswachters Hector en Caroline hebben voor ons de tafel gedekt. Maar eerst is het nog een uurtje luisteren naar al hun belevenissen met de tweeling deze week. Om 22.00 u. kunnen we genieten van hun slaatje en hun quiche, gemaakt van de verse eieren uit het kippenhok. Het was vandaag een dag van wachten, wachten, wachten!!
Deze morgen moeten we er heel vroeg bij zijn. Om 6.00 u. moet iedereen het nest uit, willen of niet. Wassen, eten, alles klaar maken... Om 7.00 u. vertrekken we met de auto richting Uluru-Kata Tjuta National Park met als doel die andere trekpleister van de Ouback, The Olgas/Kata Tjuta. Aan het benzinestation van het Resort houden we even halt, Nancy wil nog wat water inslaan. Ik heb even geluk, er staat zo'n 'Road Train'. De chauffeur bevoorraadt het station met brandstof. Ik ga een praatje maken met de trucker. Zijn truck heeft nog twee aanhangwagens, samen goed voor 110.000 liter en weegt in totaal 125.000 ton.
Reeds van ver zien we de Kata Tjuta aan de horizon verschijnen. Iedereen in de wagen laat opnieuw zijn verbeelding spreken, de ene ziet in het geheel een slapende vrouw, de andere ziet er een olifantenkop in... We zijn van plan enkele wandelingen te doen en willen die zeker nog in de voormiddag zoveel mogelijk afwerken. Cam parkeert de Nissan op de parking in de 'Valley of the Winds'.
1. Valley of the Winds Walk Oom en tante trekken de eerste wandeling een heel eind mee. Tot aan het eerste uitkijkpunt 'Kara Lookout' is het een mooi aangelegd pad. Het is trouwens niet zo ver, 2,2 km heen en terug. Ze trekken nog een stuk verder mee richting tweede uitzichtpunt, de 'Karingana Lookout'. Aan de drinkplaats houden ze het voor bekeken, wij moeten nog 1 km verder stappen. Het is inderdaad een iets moeilijker pad geworden, nogal steil omhoog. Op de beschrijving wordt die inderdaad als 'difficult' aangegeven, maar met mijn super bergschoenen aan lijkt het helemaal niet zo moeilijk. Gezwind klim ik naar boven. We krijgen opnieuw heel mooie uitzichtpunten voorgeschoteld. Wat is de wereld toch mooi!! Het is te heet om het gehele circuit, 7 km lang, af te leggen en we zullen op onze stappen terugkeren zoals blijkbaar de meeste toeristen doen. We moeten met dergelijke hitte de held niet gaan uithangen!
Na de rustpauze en het fotomoment keren we op onze stappen terug tot aan de drinkplaats. We horen er frans praten. Niet te geloven, aan de andere kant van de wereld ontmoeten we zowaar mensen uit onze Franse buurgemeente Roncq. Jaja, ze kennen uiteraard ook Rekkem zoals wij Roncq kennen. Uit het kraantje sijpelt nog een straaltje water. Met wat geduld loopt onze lege fles opnieuw vol. Op de takken van de bomen zitten tientallen vogeltjes geduldig te wachten. Eenmaal we wat verder af zijn en alles veilig is, komen ze met tientallen neergestreken op de pasjes water die op de grond zijn achtergebleven. In deze hitte zullen de vogeltjes ook wel heel tevreden zijn hun dorst wat te kunnen lessen. In de verste verte is er anders nergens water te bespeuren. De vliegen zijn zo lastig dat ik maar besluit mijn handdoek op het hoofd te bevestigen. Ik zie er uit als een Arabier. Gestart om 8.00 u. bereiken we opnieuw de auto om 10.20 u.
2. Walpa Gorge Walk We maken een kleine verplaatsing met de auto tot aan de startplaats van de volgende wandeling. Het is een wandeling heen en terug van 2,6 km. Het is 10.40 u. wanneer Cam, Nancy en ikzelf de eerste stappen zetten. Oom en tante zullen voor de kleine Emmah zorgen. Langs een mooi pad, met tal van aangelegde bruggetjes, trekken we naar de kloof. Her en der staan opnieuw bordjes met de namen van de bomen, planten... Heel leerzaam om die toch af en toe eens te lezen. Op het einde staan enkele banken, wie het wenst kan dus zittend genieten van de kleurige omgeving en de kloof. Tegen 11.20 u. zijn we terug bij de rest van onze gezelschap. We keren terug naar onze verblijfplaats Yulara.
3. Kata Tjuta Dune Viewing We houden nog even halt aan de 'Kata Tjuta Dune Viewing'. Van daaruit hebben we een overzicht over het gehele gebergte met de Kata Tjuta/The Olgas en in de verte aan de andere zijde de Uluru/Ayers Rock. De vliegen zijn enorm lastig, gewoon niet te doen!
Zo bereiken we opnieuw ons Resort en kunnen we ons op de kamer wat gaan opfrissen en ons klaar maken om naar het restaurant te trekken.
Het is er heel erg druk in het restaurant. We moeten even wachten terwijl een serveermeisje gaat kijken waar ze zes plaatsen kan vrij maken. We plaatsen onze bestelling. Slaatjes, een kippenborst met puree en voor mij mogen het ribbetjes zijn met frietjes. Iedereen geniet van een lekker middagmaal en nonkel en Cam van hun biertje des te meer. We trekken nog even de naastliggende supermarkt binnen
De hitte van de namiddag laten we aan ons voorbij gaan. In onze kamer is het dankzij de airco heerlijk fris. Terwijl Raymond en Bernise genieten van een middagdutje, kan ik verder foto's afwerken, teksten schrijven, mails lezen en beantwoorden... Als alles klaar ik ga ik me bij Cam, Nancy en Emmah voegen die genieten van het frisse zwembadwater. Boven het wateroppervlak zweven heel wat libellen.
Even na 18.00 u. rijden we met de Nissan terug naar de Uluru om er de zonsondergang gade te slaan. Het is een dubbeltje op zijn kant, gaan we die eindelijk na drie mislukte pogingen eindelijk zien? Twee avond in Kings Canyon was er zware bewolking, gisteren aan de Uluru opnieuw een wolkendek. Wanneer we aan de 'Sunset View' komen zijn wij er niet de enigen. De parking staat overvol en iedereen staat klaar met z'n fototoestel in aanslag; Er zijn er zelfs die bovenop hun auto hebben plaats genomen. Af en toe verschijnt er opnieuw een wolk voor de zon. Wanneer die toch even gaat schijnen, poseren we snel en nemen roodgekleurde foto's. Opnieuw pech, naarmate de zon zakt verschijnen steeds meer en meer wolken. Opnieuw geen spektakel voor de Ayers Rock. Stilaan druipen de fotografen af.
Onze lange dag zit er op. We nemen afscheid van de wereldberoemde berg. Het is weinig waarschijnlijk dat we die nog ooit zullen terug zien.
De zon priemt reeds om 6.15 . door de spleten van het gordijn. Tijd om stilaan te denken om op de staan. Nancy had ook nog 6 eieren gekocht, maar aangezien er hier niets aanwezig is van potten en pannen, zag ze het niet zitten om ze te bereiden. Ik had evenwel een lumineus idee. Leg de eieren in de waterkoker waarmee we het water voor de koffie koken. Zo gezegd zo gedaan, deze morgen heb ik ontbeten met twee lekkere eitjes.
Nog voor 9.00 u. kunnen we opnieuw een lange tocht aanvatten. Nancy moet enkel nog de sleutels afgeven in de receptie en we kunnen het Kings Canyon Resort achter ons laten. We bollen zo'n 160 km terug naar het zuiden tot aan het kruispunt met de hoedenboom waar we eerder deze week insloegen. Nu nemen we rechts de Lasseter Higway. Een verkeersbord duidt aan dat de Resort/Yulara op 136 km ligt. Na een tiental kilometer rijden zien we rechts van ons een tafelberg. We houden halt aan een uitzichtpunt om de Mount Conner even te bekijken en te fotograferen. Van zodra we de deur van de auto openen is het precies of we in een hete luchtoven stappen. Zo warm! Toch rapen we de moed bij elkaar om de rode randduin aan de overzijde van de weg te beklimmen. Precies een duin van aan onze Belgische kust, maar dan helemaal in het rood gekleurd. Eenmaal bovenhebben we een fenomenaal zicht op een uitgedroogd meer, enkele een witte zoutvlakte rest.
Even na twaalf uur bereiken we Yulara (Ayers Rock Resort). Het is nu even zoeken naar ons 'OutbackPioneer Hotel & Lodge'. Nancy zorgt opnieuw dat de nodige papieren worden ingevuld, maar... we kunnen de kamers pas betrekken om 15.00 u. We moeten dus nog even onze tijd anders gaan besteden. We rijden naar het centrum met de winkels. Het bruist er inderdaad van het leven. Op het binnenplein is een kerel de dagelijks didgeridoo-les aan het geven. We trekken enkele leuke winkeltjes in en neuzen even rond. Onder een tentje zijn twee Aboriginalvrouwen schilderijen aan het stempelen. We mogen evenwel geen foto's nemen. In de tent ernaast worden heel wat schilderijen te koop aangeboden, heel wat duurder dan de aangeboden schilderijen in Alice Springs. Even werden wordt een cursus schilderen gegeven aan de toeristen die er nog een smak geld voor over hebben.
In de supermarkt vinden we alles wat we nodig hebben voor het avondmaal: drank, kaas, bananen, brood... Maar eigenlijk zijn we niet slim! We zouden beter eerst naar het restaurant gaan eten en dan onze inkopen doen. Zo gezegd zo gedaan, we leggen alles terug en trekken eerst naar het restaurant.
In het restaurant worden we vriendelijk onthaald. We worden er onmiddellijk bediend met water met ijs door een heel vriendelijke jongeling. Daarna neemt hij onze bestelling op. Ik houd het bij een kangoeroeburger met frietjes. In Australië moet ik toch even van een kangoeroe hebben gegeten. Tante houdt het bij pasta, Cam bij een pizza. Nancy blijft het gezond houden, het zijn vooral groenten die haar bord overheersen. Sommigen vragen zich af hoe duur het leven in Australië is. Ik zou zeggen, aan de dure kant. Voor mijn hamburger betaalde ik 18 AUS (= 13 euro). Nonkel betaalde voor zijn pint (37,5 cl) 6 euro.
We keren nu terug naar de supermarkt, doen onze voorraad in en teren terug naar de receptie. Het is bijna 15.00 u. We krijgen de sleutels van onze kamers. We nemen enkel de tijd om alles neer te zetten, wat uit te pakken en weg zijn weg naar de Uluru/Ayers Rock. We zijn pas op weg of aan het 'Park Entry Station' moeten we 25 AUD betalen per persoon, geldig voor drie dagen in het Nationaal Park.
Het uitzicht op de rots wordt, hoe dichter we komen, hoe mooier. Lijkt de berg van veraf een glad rood geheel, dan zijn bij nader toezien toch heel wat spleten, schuren, holen... te zien. De plaats waar de klim naar boven kan beginnen is wegens het te warme weer afgesloten. Maar als je de steile klim naar boven bekijkt, zou ik toch niet onmiddellijk zo zien zitten. Met de auto rijden we de gehele Ayers Rock rond. Af en toe houden we halt om wat foto's te nemen. Af en toe staan op bepaalde plaatsen ook bordjes met de vraag er geen foto's te nemen. Die plaatsen worden voor de Aboriginals als heilig beschouwd. We parkeren en vatten de 'Kuniya Walk' aan die leidt naar de 'Mutitjulu Waterhole' In een van de spelonken zijn nog tekeningen van de Aboriginals te bekijken. Het is werkelijk een prachtige berg, zeker de moeite om te bekijken.
We keren terug naar onze kamers om er de avond rustig door te brengen. Foto's kunnen we van enkele dagen ver uploaden, we kunnen skypen met het thuisfront...
Vandaag zijn Nancy, Cam en ikzelf er vroeg bij. We moeten zo vroeg mogelijk de wandeling in de Kings Canyon aanvatten. We hebben ons goed ingesmeerd tegen de felle zon, een heel grote hoeveelheid water in de rugzak gestopt en nog voor 8.00 u. zijn we al op weg naar de 6 km verder gelegen startplaats. We zijn er niet de enigen, er staan heel veel auto's, bussen, mobilhomes... op de parking.
We kiezen voor de Rim Walk, die is 6 km lang en duurt tussen de 3 en 4 uur. Er staat duidelijk aangegeven dat vóór 9 u. moet vertrokken worden. Indien het 36° of meer is wordt de toegang afgesloten. Net aan de start poseert een prachtige leguaan. Hij blijft rustig zitten, zelfs als ik heel dichtbij kom om de beste foto te maken. De canyon is een 270 m diep dal tussen bijna loodrechte rotswanden, dat door de Kings Creek in meerdere eeuwen in de zandsteen is uitgeslepen. Het eerste stuk van de wandeling naar de bovenrand van het ravijn is erg steil. Eenmaal op het plateau is het rustiger wandelen en genieten van de vele rotsformaties. Gelukkig zorgt het briesje voor een welkome afwisseling in de felle zon. Om de overkant van de canyon te bereiken werden trappen aangelegd. Eenmaal aan de overkant nemen we er nog de 'Garden of Eden' bij. Het is een kleine oase met een plas water. Kleurige vogeltjes genieten ook van de schaduw. Een prachtig groen vogeltje komt rustig kruimeltjes oppikken die wandelaars hebben laten vallen. Het is helemaal niet bang en komt heel dichtbij. Het groene vogeltje heeft wel wat last wanneer het een veel te grote brok in de bek heeft genomen. Na wat slikken en schudden geraakt het uiteindelijk toch door zijn bekje. We keren op onze stappen terug en nemen de trap omhoog om verder de wandeling af te werken. Af en toe houden we halt om de infoborden te bekijken over de fauna en flora, over de vorming van de figuren in de gesteenten... Na iets minder dan 3 uur wandelen bereiken we opnieuw de parking. Het was een fantastische belevenis, onvergetelijk mooi.
We rijden terug naar Kings Canyon Resort, slaan wat voorraad van drank en eten in, de benzinetank wordt opgevuld en we gaan opnieuw Raymond, Bernise en Emmah vervoegen. We nemen samen een hap brood met toespijs als middagmaal op het terras en genieten daarna van een zalige siësta. Buiten is het immers zo warm dat we maar al te graag op ons bed liggen onder de blazende airco. Het is al 15.00 u. geworden wanneer we de koelte van het water gaan opzoeken in het zwembad.
16.00 u. Tijd om nog eens te gaan wandelen in de Kings Canyon, nu een eenvoudige wandeling zodat Raymond en Bernise kunnen meewandelen. We rijden opnieuw met de Nissan tot op de parking en trekken naar de startplaats van de wandelingen. Eerst aan de waterkraan nog even bijtanken. Door het water dat in een plasje blijft staan lokt dat heel wat vogeltjes aan die van de gelegenheid gebruik maken om te komen drinken. Zelfs de bijen komen gulzig van het water drinken. Zoals deze morgen gemeld, de toegang tot de Rim Walk is wegens de warmte volledig afgesloten. Wij nemen de Kings Creek wandeling, 2,5 km. Wat zijn de vliegen lastig! Onophoudend draaien ze rond ons gezicht en oren, echt vervelend!. Heel wat wandelaars dragen een hoed met een net voor het gezicht. Nancy heeft er ook zo'n exemplaar en biedt het aan haar vader aan. We kunnen alweer eens hartelijk lachen met onze nonkel Raymond. Langs een mooi paadje is het opnieuw genieten van de natuur. Af en toe wordt uitleg gegeven op infoborden. Zo bereiken we het eindpunt, een heilige plaats van de Aboriginals.
Tegen 18.00 u. trekken we opnieuw naar het restaurant om een lekker avondmaal te bestellen. Daarna genieten we nog even van een korte avondwandeling doorheen het rode zand naar de camping en het plateau gereserveerd voor een zicht op de zonsondergang. Maar door het wolkendek is ook deze avond het spektakel niet te zien.
Vandaag moet een verre verplaatsing gemaakt worden, naar het meer dan 470 km ver afgelegen Kings Canyon Resort. Tegen 10.00 u. zijn we klaar om te vertrekken. Snel de sleutels teruggeven en dan nog even halt houden in het centrum. Nancy en Raymond gaan een voorraad water inslaan, Cam rijdt verder naar het benzinestation om de tank helemaal op te vullen.
Het wordt een lange recht weg naar het zuiden toe richting Erldunda. Er is een kortere verbindingsweg, maar om die te gebruiken moet je over een 4x4 auto beschikken. Het is 12.30 u. als we het Erldunda Roadhouse bereiken. Tijd om enkele boterhammetjes te verorberen, frisse drankjes in te slaan en de benzine bij te vullen. We vervolgen onze weg en nemen de Lasseter Highway rechts naar het westen. Het wordt opnieuw een heel eind bollen. 106 km later nemen we de Luritja Road naar het noorden. Aan het kruispunt staat een monument 'Red Centre Way' en een boom waaraan heel wat petten en hoedjes zijn opgehangen. Misschien een leuk gebruik, maar onze petten hebben we nodig om ons te beschermen tegen de brandende zon. De boordthermometer duidt 39° C aan.
Even voor 16.00 u. bereiken we eindelijk het Kings Canyon Resort. Na de inschrijving krijgen we de sleutels van onze huisjes, opnieuw 140 en 142. Het zijn leuke gebouwtjes met telkens twee tweepersoonsbedden. Nadat we alles hebben uitgepakt trekken we eerst naar het zwembad. Het is heerlijk toeven in het frisse water. De vogeltjes op de bomen proberen over het wateroppervlak te scheren om wat te drinken. Ook de bijzonder grote bijen komen drinken op het wateroppervlak. We maken kennis met een ander koppel dat in het water toeft, het zijn Fransen uit het departement Lot-Dordogne.
Zo wordt het stilaan tijd om aan het avondmaal te denken. We trekken door het stoffige rode zand naar het restaurant. Ieder maakt zijn keuze en in de naastliggende bar moeten de drankjes gekocht worden. Na het avondmaal trekken we, net als nog zoveel anderen, naar het platform dat is aangelegd om er de zonondergang gade te slaan. Pech, er is zoveel bewolking dat er van kleurvorming op de bergen geen sprake is. Wat wel mooi is en superleuke beelden oplevert is het lichtspel van de zon in de wolken. Zo wordt het tijd om terug te keren naar onze huisjes en de avond af te ronden met een glaasje wijn.
MARYSVILLE, het dorp dat in februari 2009 volledig uitbrandde tijdens een bosbrand
Melbourne Zoo
Een rustige dag in Warrandyte
Queen Victoria Market en Musea in Melbourne
Fietsen in en rond Melbourne
Een regendag in Warrandyte
Terugvlucht naar Melbourne
Het Uluru-Kata Tjuta National Park
Van Kings Canyon Resort naar Yulara (Ayers Rock Resort)
