Mijn oudste zoontje was bezig met zijn Plopknuffeltje aan het tonen aan kleine broer. Kleine man vond het hilarisch. Fantastisch hoe die twee elkaar entertainen. Ik hoor ze dan gieren, geen kat die weet over wat het gaat maar wat een plezier ze hebben! Stralen doen ze, als ze elkaar zien. Ik word er helemaal week van als ik naar ze kijk . Opeens deed hij zijn knuffeltje weg en ging iets bouwen met zijn duplo's. ( laatste tijd wordt ie echt een krak in het maken van dingen) Even later vond ik zijn Plop niet meer terug en vroeg hem wat hij ermee gedaan had. Hij had een kist gemaakt voor Plop want hij was dood. Het was nu de begrafenis. Slik. Daar was het terug. Onverwacht. Ik moest nu stil zijn want de begrafenis was nu bezig. Dit was het. Wat speelt er toch allemaal in dat hoofdje?! Een maand geleden wist hij nog niet wat een begrafenis inhield en nu is hij bezig over een kist en begrafenis. Oh, dat wil je niet als mama dat je kind bezig is met kisten, de dood of een begrafenis. Het hoort niet, ik wil mijn kind beschermen en hem de vrolijkheid aanbieden van het leven. Maar helaas komt hij er vroeg mee in aanraking. Ik weet dat het deel uitmaakt van het leven, de dood. En toch, het is volgens mij een normale reactie. Je kind verdriet zien hebben omwille van een verlies van een dierbare breekt zo je hart. Zijn verdriet raakt mij zo. Ik wil het wegnemen van hem maar dat gaat niet. Moest ik kunnen doe ik het. Het is jammer maar het maakt nu al deel uit van zijn jong leventje. Ik zelf was 6 jaar toen mijn opa stierf. Ik herinner me nog flarden van de begrafenis. Ik zou mijn gedachten toen nog eens willen geweten hebben want als ik zag welke impact het heeft op mijn oudste zoontje. Toen ik het erover had met mijn broer wist hij niet meer dat ik aanwezig was op die begrafenis. Ja, toch wel. Zo hadden we op dat moment elk onze zorgen zeker? Elk ons verdriet, elk onze beleving ervan.
Verdriet is een vreemd gegeven. Ik word er ongemakkelijk van. Ik ben niet de persoon die nu dagelijks aan het wenen is. Maar moeilijke momenten heb ik zeker. Pink ik een traan weg? Ja zeker. Precies of wenen de enige vorm is van verdriet. Ik zei het nog tegen mijn man dat wij hier niet constant zouden kunnen zitten met verdriet want we hebben hier nog twee kids rondlopen ( alé toch ene loopt letterlijk rond, de andere ligt meer)Zij rekenen op ons, zij hebben ons nodig en wij hen. Tuurlijk is er ruimte bij ons voor het tonen van verdriet en om erover te praten. Ten alle tijde. Ze mogen ook zien dat wij verdriet hebben, want het is een menselijk gegeven. We hebben al samen geweend over opa. Dit maakt onze band nog sterker. Als ik hem verdriet zie hebben over opa moet ik het niet proberen weg te nemen. Er zijn voor hem, dat heeft hij nodig. Ik ben blij dat hij erover praat, dat hij zijn gevoelens kan uiten tegen ons.
Gisteren hadden we vrienden over de vloer en onze oudste was boven aan het spelen. Toen hij naar beneden kwam keek hij sip. Hij had een tekening gemaakt met een gezichtje dat verdrietig keek. ' zo voel ik mij nu , mama'. ' Weet je waarom mama?' ' Omdat ik aan opa dacht'. Op dat moment voel ik de drang om hem terug happy te maken maar ik moet het ook leren. Hij mag verdrietig zijn. We praatten er even over en toen speelde hij verder. Even later kwam hij met dezelfde tekening af. Hij had het doorstreept en een lachend gezichtje getekend. Mooi. Simpel. Het ene moment heb je verdriet, het ander moment gaat het beter. En dit is ook de realiteit, verdriet kan je opeens overvallen. En dat is ok. Net zoals de lach die dan terug getoverd wordt op dat lief gezichtje.
 "Wink"){kind=icon}
)
