Neerpennen moet ik doen. Schrijven wat ik voel. Ik zei het eerder nog en kijk, zoveel maand later en geen vervolg. In mn hoofd daarentegen speelt vanalles af. Vele malen gedacht, ja, dat is goed materiaal om te schrijven. Dat zou me goed doen. En dan niets. Hoe het komt? Tijd. De ziekte van tegenwoordig: tijd tekort. Of wat gemakzuchtig misschien. Kon je je gedachten op dat specifiek moment maar omzetten naar getypte woorden. Zover zijn we nog niet. Maar wel zover dat ik terug op mn blog zit. Goeie stap. Maar we zijn er nog niet. Belange niet.Vanaf september ben ik terug aan het werk. Grote verandering na half jaar thuis gezeten te hebben na de geboorte van zoonlief nummer 2. Ik vond het toen al druk. Grote verandering, alles herschikken terug in het gezin. Nieuwe structuren vinden. Welke structuur? Soms is er geen structuur omdat het 1 en al chaos is. Wij willen allemaal structuur, de routine terug vlug vinden erin, die draai moet er vlug terug zijn. Maar eerlijk gezegd, ik ben nog steeds niet op mijn plooien. Mijn job is helemaal vernieuwd voor me. We zijn overgenomen geweest door een grote firma en er is heel veel info op korte tijd te verwerken geweest. Plus het feit dat het gezin vernieuwd is van 3 naar 4 zorgen beide vernieuwingen voor heel veel spanningen, stresstoestanden, vermoeidheid en noem maar op. Een vriendin van me zei onlangs dat ik amper klaag daarover. Dat ik dat ook eens mag. Dat is waar, ik klaag niet graag. Het kan altijd minder goed. Het zijn fasen denk ik dan. Die nachten die onderbroken zijn. Het zal wel beteren. Ik ben al blij als ik 5 uur naeen kan slapen. Mijn kids geven me de kracht om verder te gaan. Ook al ben ik uitgeput als iets. Ik wil een goeie moeder zijn. En ik verwijt mezelf soms dat ik het niet ben. Ja, ik ben blij als ze slapen. Of als ik smorgens even tijd heb voor mezelf voor de ochtendrush. Of als ik paar uur naeen mag slapen snachts. Ik was niet zo. Ik dacht niet zo vroeger. Ouders die me zeiden dat ze blij waren dat hun kind tegen 7u in bed mag dacht ik van: wat?! Je hebt een hele dag gewerkt, een hele dag je kind moeten missen en dan wil je ze zo vroeg in bed stoppen?! 7 uur lukt hier niet. Praktisch niet en ook niet bij de kids. Je moet qualitytime hebben met je kids! Vragen hoe hun dag was, vragen hoe ze zich voelen of gevoeld hebben. Dat moet er gebeuren. En vandaag de dag, zou ik me meer kunnen vinden in het eerste geval. Erg. Hoe het komt? Ligt het aan onze kids? Neen. Absoluut niet.Volgens mij ben ik mezelf momenteel wat aan het verliezen. Ik wil niet zo denken. Precies of ik af wil van mijn kids. Verschrikkelijke gedachte. Ik voel mij ook vlug schuldig daarin. Mijn man is daar anders in. Ziet ze ook doodgraag maar hij kan het makkelijker loslaten. Kids krijgen is fantastisch. Ze leren je zoveel. Ook over jezelf . Vooral over jezelf. En dat is zo confronterend. Ik ben een stuk gebroken door mijn verleden. En de ene dag kan je er beter mee om dan de andere. En geniet je van de kleine dingen des levens en dat is soms kort, maar ze zijn er wel. Daar hou ik mij recht aan. En ja, tis nu dat we leven en we kijken vooruit en niet achteruit. Maar toch, littekens zijn er achtergebleven en dat maakt mij ook de persoon wie ik vandaag ben. Zelfvertrouwen is aan de lage kant. En als de kids mij dan tonen of zeggen hoe graag ze mij zien fleurt mijn hart helemaal op. Wat een geluk heb ik toch dat deze kleine wezentjes in mijn leven gekomen zijn! Zo slecht moet ik wel niet zijn denk ik dan😉Zij geven kracht. Voor hen ga ik verder. Zij maken ervoor dat mijn wereld er mooier uit ziet. Ik ben gek op hen, echt waar. Maar als ik over hun ga klagen dan voel ik mij echt slecht. Omdat het voornamelijk meer met mezelf te maken heeft dan met hen. Maar het komt goed. Stap per stap.
