Tientallen keren dacht ik eraan iets neer te pennen. Als het niet meer was. Maar tijd stond niet stil en zo gingen de dagen, weken, maanden verder. Tot vandaag werden gedachten ook feiten. Geen uitvluchten. Neerzitten en typen. Niet zo moeilijk toch? Waarom wil ik iets neerpennen dacht ik bij mezelf. Dan kan ik me beter uitdrukken. Vind ik het niet goed, dan wis ik mijn zin. Ja in real life is het niet evident als je iets gezegd hebt dat je niet zo bedoeld hebt dit recht te zetten. Vaak heb ik het gevoel wanneer ik iets zeg, dit verkeerd overkomt. Toch bij nieuwe mensen of mensen die ik niet zo goed ken. Dan denk ik: heb ik dit nu werkelijk zo gezegd?! En sommige dagen denk je daar dan nog es over na en nog es over na en dan heb ik ook dagen waarvan ik er niet meer aan denk en zegt van: soit, go on. Ja een gesprek beginnen met iemand nieuw is niet evident. Bovenaan de lijst zal een praatje over het weer staan volgens mij. Ik zocht eens zinnen op ( grappig toch?) om nieuwe contacten makkelijker te maken. Eén ervan was vragen naar hun favoriete kaassoort. Euh... Ik zie het al voor me, je bent aan de praat geraakt met iemand en dan vraag je of ze van kaas houden en welke hun favorietje is. Dit zou een mooi genant moment worden ( of een hilarisch moment, hangt af van de persoon) Met eigen kids te hebben vergemakkelijkt het wel de gespreksonderwerpen. Je hebt een startpunt dat gemeenschappelijk is. Soms draait dit over naar andere items, soms ook niet. Je hoeft uiteindelijk niet met iedereen overeen te komen of altijd met iedereen te praten. Denk maar aan jezelf als je de kids afzet aan de school of aan de crèche voor je gaat werken. Ja en als iemand dan vragen begint te stellen over kaassoorten heb je het heel gehad Vriendelijkheid leer ik aan aan mijn kids. Beleefd zijn. Wuiven als iemand je overlaat op straat. Maar hoe leg je uit aan hen dat iemand je niet overlaat op straat, je niet helpt, geen goeiendag zegt en je liever straal voorbij loopt? Binnenkomen in een winkel en geen goeiendag krijgen. Verschrikkelijk vind ik het. Ik leer mijn kids aan om extra vriendelijk dan te zijn als je in zo'n winkel binnenstapt. Hilarische taferelen hadden we al!
Ja onze kids, ze zijn zo vrolijk. Twee jongens zijn het. Oudste is 5 jaar , kleinste is 4 maand. Een grote twee weken geleden leerden ze al de keerzijde van het leven ontdekken, de tristesse. Mijn schoonvader, hun opa is gestorven. Mijn man belde me ' s morgens met dit verschrikkelijk nieuws. Slik, dubbelslik, tranen. Ik mocht het nog niet zeggen aan ons oudste zoontje want hij wou erbij zijn bij dit nieuws te vertellen. Laat hem naar school gaan zoals het een gewone dag zou zijn voor hem. Vanavond samen vertellen. Wat? Moet ik nu een masker opzetten en gebaren dat er niets aan de hand is? Ja. Ok, cheer up moeder! Toch voor eventjes. Zoonlief wakker gemaakt. Die lach, die vrolijkheid van in de vroege ochtend maakt mij gelukkig. Maar ook triest want zijn opa is gestorven. Straks wordt dit nieuws verteld aan hem en weet ik hoe hartverscheurend dit zal zijn voor hem. Ok, nu focus op hem en op kleine broer. Geen tranen nu, hou ze in voor straks. Oef, we zijn er geraakt, grote broer is op school afgezet. Aftellen naar 16 uur. Is nog lang. De dag is ook chaotisch verlopen. Ook voor ons kleinste zoontje want spanningen voelen kids aan, hoe klein ze ook zijn. De klok ging verder. 16 uur. Nu ik dit neerpen hoor ik het geschreeuw van de oudste, het gesnik, de hunkering naar liefde en knuffels. Het breekt mijn hart. Dat moment zal me altijd bijblijven. Het breekt nu nog steeds mijn hart als ik zijn verdriet erover voel. ' ik ga nooit meer opa zien'. Je wilt je kind dan beschermen, omarmen met liefde en zeggen dat het goed komt maar het komt niet goed. Hij zal zijn opa niet meer zien. Zo abstract de dood om dit uit te leggen aan een kind van vijf. Het is al hard en moeilijk voor ons , wat moet dit niet zijn voor hem? ' Mama, het is de eerste keer dat iemand sterft waarvan ik zoveel hield' ' Ik was zijn beste vriend' Het is waar lieve schat. Kon ik maar in je hoofdje kijken en luisteren wat er in je omgaat. De juiste woorden vinden is nu niet makkelijk. Ik ben er voor je, ten alle tijde, dag en nacht. Je hoeft niet uit te leggen waarvoor je verdriet hebt, kom maar op mijn schoot. Huil maar. En dan denk je : dit hier is het allerbelangrijkste. Dit is de kern. Hiervoor doe ik het en voor hen ga ik verder. De juiste woorden vinden is nu niet belangrijk. De gedachte hoe ik overkom naar anderen, of welke zinnen er het best gebruikt worden bij nieuwe contacten, vervagen. Dit telt nu niet. Er zijn voor elkaar, dat is wat telt. Dat is de kern. Dat gevoel is onbetaalbaar. En soms is dit niet in woorden te omschrijven.
 "Wink"){kind=icon}
