Eind mei vorig jaar wist ik dat ik opnieuw zwanger was. Wow! Blijdschap, vreugde en gelukzaligheid. Nu, deze tijd ongeveer , had ik wat bloed verloren. Niet veel, maar toch, het was bloed. Paniek. Spanning, onwetendheid, ongeduld. Wat een rollercoaster van emoties. Zo snel mogelijk een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog. Ons zoontje was mee. We hadden het nog niet verteld dat ik zwanger was want voor hetzelfde geld kregen we slecht nieuws te horen en dat wilden we hem niet aandoen. Gelukkig kregen we het verlossende nieuws dat alles in orde was met de baby! OEF! Verlossing. De gynaecoloog toonde aan zoonlief wat er in mama haar buik zat. Ok, met veel fantasie zag hij er een klein mensje in Die emoties die bij hem loskwamen op dat moment. Ongelooflijk. Het besef van hem dat hij grote broer zou worden. Ik was meer bezig met hem dan naar de echo te kijken moet ik eerlijk toegeven. Hij schreeuwde het letterlijk uit dat hij grote broer ging worden midden in het ziekenhuisDit moment ga ik nooit vergeten. Mooi en ontroerend. We zeiden dat hij het nog wat stil moest houden. Ik moest immers nog een week platte rust houden voor de veiligheid. Het was het begin van de grote vakantie en overdag zat hij op kamp. En effectief, hij heeft het kunnen stilhouden voor de andere kindjes dat er een baby in de buik van mama zat! Hij zei het me 's avonds telkens dat hij het nog niet gezegd heeft aan de kindjes. Flinkerd toch! Het plichtbewuste en het verantwoordelijkheidsgevoel zat er toen al in. 4 jaar was hij toen. We zeiden aan hem dat, als het schooljaar opnieuw zou beginnen, hij het aan iedereen mag zeggen dat hij grote broer zal worden. Dat vond hij een geweldige gedachte. Mijn angstaanvallen en schrik verdwenen langzamerhand en eindelijk kon het genieten verder gaan van de zwangerschap. Stilletjesaan begonnen we te dromen van ons gezinnetje van vier. Ja het werd concreter. Heerlijk gevoel. Dit gevoel bleef jammer genoeg niet. Eind augustus kreeg ik een telefoon waarin ik hoorde van de gynaecoloog dat ik een verhoogde kans had op een kindje met het syndroom van Down. De bloedafname had dit uitgewezen. Ik zie me nog levendig ( alhoewel op dit moment was levendigheid ver te zoeken) staan in de keuken. De grond zakte weg onder mijn voeten. Stilstand. Paniek. De gynaecoloog bleef maar ratelen en ik zei haar dat ik even tijd nodig heb om dit te verwerken. Dat ik al de rest eigenlijk niet gehoord heb wat ze me nog vertelde. Toen sprak ze over een NIPT test. Nog nooit van gehoord. Tot dat moment. Ok, dan doen we dit hé. Nu aub. Nu direct. Neen lukt niet. Ik moest nog twee dagen wachten om deze te laten uitvoeren. Wat?! De stilstand ging verder. Googelen. En wat nu? Wat wat wat. Mijn man was afgekomen van zijn werk. Steun. Troost. Och, en ons zoontje. Niets vertellen leek ons onredelijk want uiteindelijk zag hij ook hoe ik mij voelde. We vertelden het uiteindelijk op kinderniveau aan hem. Hij zei me: 'maar mama, jouw bloed zal goed zijn. Het komt goed.' Lieverd toch, ik zou jou moeten steunen en troosten; niet andersom...Na de nieuwe bloedafname voor de NIPT test was het wachten. Ik kan je zeggen, nog nooit heeft wachten zo lang geduurd voor mij. Drie weken. Drie doodsbange weken. Geen dromen meer, niet meer genieten. Lachen was een moeilijke opgave.Stilstand. Liefst had ik mij drie weken ingegraven. Dit kon ik niet maken tov zoonlief en mijn echtgenoot. Je moet recht blijven lopen maar diep vanbinnen ben je aan het crashen. En ook, er groeit een wezentje verder in je en je wilt die emoties en gedachten niet doorgeven aan hem. Je wilt er verder goed voor blijven zorgen. Hij heeft veel gevoeld op dat moment. Wees maar zeker. Ocharme. Het waren drie weken die ik van mijn leven niet zal vergeten. De dag voor mijn verjaardag kregen we het verlossend telefoontje dat er geen afwijking van het syndroom van Down was. Tranen van geluk. Ontlading, bevrijding! Wat een gevoel! Toen we het 's avonds vertelden tegen zoonlief zei hij heel nuchter: mama toch, ik zei het je toch? Je moet meer luisteren naar me Kinderwijsheid.Zo simpel en mooi maar vooral hartverwarmend. Hartverwarmend om te weten welke steun hij was (is) voor mij en zijn kleine broer. De liefde is enkel en alleen maar meer gegroeid naar zijn broertje. Ja, geen enkele zwangerschap is hetzelfde. Dat klopt. Het was er ene van heftige emoties. Maar ook ene terug vol liefde. En kijk nu, het is goed gekomen. Dat is het aller-allerbelangrijkste.
 "Wink"){kind=icon}
){kind=link}