Sociaal wenselijk gedrag. Wanneer leren we dit? Als we het ( nog) niet hebben zorgt het soms voor bloos-er-maar-op-los momenten. Neen niet bij onze oudste zoon, wel bij mij. Ik denk bvb aan een situatie overlaatst waar hij een zelfgemaakt armbandje kreeg ( de oudste zus had dit gemaakt van dit kindje) Hij ontving dit en gaf het direct aan mij en zei dat hij het niet mooi vond. Ok, het was het zoveelste ' gepruts aka brol' dat er hier zou bijkomen. De mama stond erbij van dit kindje en ik overdreef om te zeggen hoe mooi het wel was het armbandje. Ik kreeg er ook ene omdat hij mij een lieve mama vindt. Wat denk je nu zelf? Zou ik het nog hebben dit armbandje? Jazeker. Ik vond dit lief en ik kan het niet over mijn hart krijgen dit weg te smijten. ( in het verzamelen en bijhouden van zijn tekeningen ben ik al iets beter geworden want op den duur heb je enkel en alleen een kamer nodig voor alle tekeningen) Onze oudste lacht ermee dat ik het nog liggen heb dit armbandje en ik zeg hem dat hij beter wat sociaal wenselijk gedrag zou vertonen. Mama toch, wat een moeilijke woorden voor een vijfjarige
Een kind is zo puur , zegt wat hij denkt. En dat is mooi ( soms grappig en gênant) want zo weet je wat je eraan hebt. Als ik terugdenk aan de begrafenis van zijn opa waren er een paar zo'n momenten. Die momenten had ik eerlijk gezegd wel nodig want het was al zwaar genoeg en door de 'humor en eerlijkheid' van een kind verlicht dit. Hij begreep maar niet waarom alle mensen opeens luidop aan het spreken waren op hetzelfde moment. Ik zag zijn verwondering midden in de begrafenis. Schattig, zijn gezichtje. Huh? Wat gebeurt er? Mama had toch gezegd zo stil mogelijk te zijn op de begrafenis van opa ? Ja, lieve schat, dat is bidden. ( begin maar uit te leggen)
Soms zou het zoveel gemakkelijker zijn alles te zeggen wat we denken maar de realiteit wijst erop uit dat dit niet altijd het beste is... Ik zoek het soms te ver, of denk te veel na over wat ik zou willen zeggen. Ja, dat is vermoeiend. Dat geef ik toe. Enerzijds heb ik bewondering hoe mijn oudste zoon non-subtiel het kan verwoorden. Vroeger dacht ik van mezelf dat ik een flapuit was, een zelfverzekerd vat vol zelfvertrouwen. Dit gevoel werd mij gegeven maar eigenlijk was dit niet zo. Mijn ouders noemden me toen ik klein was Miss Snack-bar omdat ik blijkbaar niet op mijn mondje was gevallen. Veel snack-bar is er niet meer van overgebleven moet ik toegeven. Het moeilijke bij mij is dat ik heel veel opkrop. Een binnenvreter zoals ze zeggen. Op den duur stapelt het zich zo fel op dat het eruit vliegt en ja, niet op de goeie manier. Waar ik het een stuk verloren heb die zelfzekerheid en vertrouwen? Ja dat leer je een stuk af door stukgelopen relaties en situaties. Ik moet toegeven door ouder te worden en in een goede stabiele relatie te zitten beterde dit terug. Ook door zelf mama te zijn van twee bengeltjes sterk je aan. Het verleden kan je niet wissen, het heeft je een groot stuk gevormd maar de toekomst maak je zelf.
Onze oudste heeft een goede portie zelfvertrouwen en dat vind ik goed. Overlaatst hadden we oudercontact. Geen haar op zijn hoofd die eraan denkt om op de speelplaats te gaan spelen op dat moment. ' Ik hoor graag wat ze zeggen over mij, mama, het zal wel goed zijn mijn rapportje, dat weet je toch hé' . Zalig hoe hij dit zegt. Zoals ik eerder zei, ik heb er bewondering voor. Houden zo dat zelfvertrouwen, die zelfzekerheid. Onze steun heb je zeker, lieve schat. Dit voor de volle 200%.
 "Laughing"){kind=icon}
