07-06-2014, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Morgen maak ik mijn rugzak klaar. Met veel goesting vertrek ik op pinkstermaandag 9/6 naar Oviedo met Roland, mijn man. We bezoeken er samen de unieke preromaanse kerkjes en de 3de dag ga ik op stap, op de camino primitivo. Wind en regen? Lastige beklimmingen? Steile afdalingen? Ik ga ze met de glimlach te lijf. Ik ben dankbaar dat ik dit fysiek nog aankan, dankbaar ook dat Roland mij de vrijheid geeft om alleen op jakobspad te gaan, om deel te zijn van een groter geheel, om volop te genieten van een inspirerende natuur, om te herbronnen ... Benieuwd hoe het zal zijn om weer eens in Compostela te zijn ... 

05-06-2014, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Motregen in Oviedo, zonnig in Barcelona, 22 °

Heel vroeg vertrokken  ( ik had daarvoor speciaal een kamer apart gekregen in de albergue, om niemand te storen ) voor mijn vlucht met Vueling Oviedo - Barcelona - Brussel.  Wat ook had gekund: met de langeafstandsbus ALSA van Oviedo naar Santander en daar met Ryanair naar Charleroi ( goedkoper. Wist ik nog niet toen ik mijn ticket boekte. )

Crisis ? vraag ik aan de taxichauffeur. " Natuurlijk, we voelen het allemaal. Taxi's, winkels, bars..."  Onderweg zie je trouwens vaak huizen met een bordje ' se vende ' ( Te koop).

Terug naar huis. Blij met deze camino del norte. Heel vaak de zee gezien ( 12 dagen ). Met Pieter gezwommen en in de golven gespeeld, met Roland gepootjebaad, genoten van de buitengevwone vergezichten vanop het kustpad, soms alleen, soms in gezelschap van andere pelgrims. Twee afgelegen kloosters bezocht ( Zenaruzza en San Salvador de Valdediós) en de ruïne van San Antolín. Eeuwenlang openden zij hun deuren voor de stroom pelgrims, net zoals het dorpsklooster van Cóbreces. En ook nu nog doen ze dat ( de ruïne is niet aan te raden!). Door 4 Spaanse provincies gelopen. Guipúzcoa en Vizcaya in Baskenland waren het mooist. Redelijk veel asfalt in Cantabria, maar goedkope, gastvrije albergues daar en fantastische stadjes en steden: Castro-Urdiales, Laredo, Santander, Santillana del Mar, San Vicente de la Barquera. Nog een stukje kust van Asturias langs de camino real, pittoreske vierkante hórreos, en tenslotte Oviedo: poort naar de camino primitivo.

19 stapdagen voor 500 km, wel wat lastig. Gelukkig had ik 1 rustdag ingecalculeerd met Roland in Santander. Beter is de 2 lange afstanden ( 40 en 39 km) te splitsen. Van Laredo naar Güemes, de volgende dag naar Santander. En van Cóbreces naar San Vicente de la Barquera. vandaar naar Colombres of iets verder ( wordt dan 21 stapdagen). Een praktische reisgids: " Te voet naar Santiago de Compostela, de Kustroute, Uitgeverij Elmar, 2de herziene druk 2012" . ( Ideaal als je op het goeie pad ben, maar loop je verkeerd, dan heb je toch weinig aanwijzingen !!! ). Lekkere , afwisselende menu's del día in de restaurantjes 's avonds, met geanimeerde commentaren: telkens voetbal op TV ( Acht landen, waaronder  Spanje, spelen de confederatiecup 2013 in Brazilië.)

Ook in de luchthaven van Barcelona wordt mijn geduld op de proef gesteld. Arbeidsconflicten bij Swissport! Tranquilo, Ana, no problema! Ik geraak vandaag nog thuis. Tot straks, Roland! Heel misschien kan ik vanavond nog naar de koorrepetitie...

Irsazardemarguelebil Porcalasanrecoco Llanribaselaveo !!! ( Irún, San Sebastián, Zarautz, Deba, Markina-Xemein, Lezama, Bilbao / Portugalete, Castro-Urdiales, Laredo, Santander, Requejada, Cóbreces, Colombres / Llanes, Ribadesella, Sebrayo, La Vega de Sariego, Oviedo). Onvergetelijk !!!

01-07-2013, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zonnig, 16 à 26 °

Om 7.10 u vertrokken. De zon verdrijft de nevel over de heuvels. Onnozele schapenwolkjes achter mij. Dikke wolken voor mij. Spel van zon en wolken. Ik loop mijn schaduw achterna. Een uil zweeft weg.

Ha! een boswegje. Het leidt naar een kapel te midden van de bomen, la ermita de Nuestra Señora de la Bienvenida, protectora del camino. Hier heettte de prior van het klooster de pelgrims vroeger welkom met brood en een strozak van maïsbladeren Rode aarde, modder.

Door de stad Pola de Siero. Een wens van een oude man enkele dagen geleden. " Que el apóstol le bendiga! Moge de apostel Jacobus je zegenen..."

Een chocolate caliente ( warme chocolademelk) in El Berrón. Over asfalt van gele pijl naar gele pijl. Zondagmorgen. Hier en daar vrolijke muziek, een bandje repeteert in een garage. Grasmaaiers ( en er zijn hier zo weinig huizen met gazon!). Tegenligger een ruiter te paard. Wat verder: verse str...

Picknick op het terras van Casa Evarista. Volgens de wegbeschrijving moet ik nu door een soort krottenwijk ??? Er staat nog 1 barakje. Een meneer wenst me vriendelijk " buenos días". De andere hutjes zijn waarschijnlijk met de grond gelijkgemaakt, je ziet nog de resten onder de bomen. Voorbij een barok paleis op het platteland: el palacio de Meres. Ik hoor schoten. Wordt hier gejaagd? Nee, 'fiesta de San Pedro ' aan het kerkje van Granda. Ze schieten vuurpijlen af. Doedelzakmuziek en een orkestje met koor in het kerkje.

Druk aan de restaurants en sidrería's  in Colloto. Ik nader de grote stad. Vermoeiend in die hitte. Op weekdagen moet het nog veel erger zijn. Om 16.00 u sta ik in het verkeersvrije centrum op het plein voor de kathedraal San Salvador. een herademing!

Pech !!! 's Zondags is alles gesloten, ook 's avonds. Ik had zo graag de Cámara Santa in de crypte bezocht. Want het wijsje gaat: " Quien va al Santiago y no va al Salvador, visita al criado y no al Señor" ( Wie naar Santiago gaat - naar de apostel Jacobus in Compostela - en niet naar de Verlosser - in Oviedo - , bezoekt de knecht en niet de Heer.) In de schatkamer wordt een relikwie vereerd , el Santo Sudario ( de heilige zweetdoek) van Jezus Christus. En ook het kruis van de overwinning ( La Cruz de la Victoria) , volgens de legende het kruis van koning Pelayo die tijdens de slag van Covadonga ( 722) voor het eerst de Moren versloeg en zo de Reconquista ( herovering) van Spanje inzette. een betekenisvol symbool voor de Spanjaarden...

Blanca vroeg me nog wat de camino met je doet, wat de camino je geeft. "Vertrouwen, vertrouwen in jezelf en in anderen. Rust. En geduld" , voegde ik eraan toe. Kan ik meteen in de praktijk brengen. Als ik later weer naar Oviedo kom om de camino primitivo naar Santiago te lopen, zorg ik ervoor dat ik op een weekdag vertrek !...

30-06-2013, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

's Morgens bewolkt, 's middags volle zon, van 15° tot 25 °

Om 7.45 u vertrokken. stokken weer vergeten! Een bospad, waar fietspelgrims over mogen. De modder daar nog aan toe, maar de stenen ???

Villaviciosa is de hoofdstad van de cider. Veel ciderbars. een mooie laatromaanse kerk, Santa María de la Oliva. Het park is de eerste plek in Spanje die er minder verzorgd uitziet. Er staat dan ook op een muur geschilderd: " Geen politie hier! Ontspanning !!! " Wat verder een cannabisplant en de kop van Bob Marley. Voorbij een uithangbord met een man die cider schenkt. Dat doe je vanuit de hoogte in een kroes die je laag houdt. Maurizio deed dat gisteren met veel bravoure voor.

Opletten! In Villaviciosa passeeert ook de camino naar Covadonga in tegengestelde richting. Wel andere bordjes. Voor Covadonga een Keltisch kruis, voor Santiago een blauw glazuurtegeltje met een gestileerde, gele schelp. Waar de stralen samenkomen, de punt dus, die geeft de richting aan.

Zaterdagmorgen. Veel wielertoeristen. Aan een brugje over de rivier Valdediós splitst de camino del norte zich.  Je kunt via Oviedo aan de camino primitivo beginnen, ofwel verder de kustroute volgen via Gijón. Ook duidelijk aangegeven. Doorstappen nu, ik wil voor sluitingstijd bij het kerkje van San Salvador de Valdediós aankomen.

Porcalasanrecoco Llanribaselaveo! Klimmen. " Tous les matins nous prenons le chemin... " Ik kom om half één aan bij San Salvador de Valdediós, eenzaam gelegen in het dal van Boides. Nog tijd om te picknicken voor het bezoek met gids om 13.00 u. Het is een mozarabisch ( stijl van toen), preromaans kerkje uit eind 9de eeuw. Kleine vensteropeningen met 2 of 3 hoefijzerbogen steunend op een zuiltje. Resten van originele muurschilderingen. Ook een koninklijke loge aan de westkant, net zoals in Sint-Laurentius van Ename. Ernaast staat een cisterciënzerklooster uit de 13de eeuw, imponerend door zijn soberheid.

Daarna, in de schaduw van de bomen de bergpas over naar Alto de la Campa voorbij veel vierkante Asturische hórreos. De ruimte tussen de stenen palen onderaan wordt vaak gebruikt voor houtopslag, of voor een boerenkar. Er is er ook één met een bord 'Tranquilo: 30 km' , een ronde tafel met tafelkleed, stoelen en een waslijn waar kleren te drogen hangen. Typisch Spaanse levenskunst!

Boven de camin del monte  gevolgd. Spectaculair! Je ziet 5 heuvel- en bergruggen achter elkaar.  Net een japanse prent! Bij de eerste zijn de bossen en de weiden nog duidelijk te onderscheiden, de volgende zijn egaler grijsgroen. Dartele wolkjes rond de hoogste bergrug. Zelfs even de besneeuwde toppen van de Picos de Europa gezien.

De weg op naar La Vega de Sariego. Veel tractors rijden af en aan met grote hooirollen. Moestuintjes met allerlei bonen, hoge en lage. Al eens ' fabada asturiana' gegeten, een dikke soep met bonen en stukjes spek en bloedworst. Net voor La Vega de Sariego Briand kunnnen helpen, een Duitser uit de streek van Osnabrück, die alleen maar Duits spreekt en een heel klein beetje Engels. " Wrong way, malo, malo", herhaalt hij alsmaar. Hij heeft de afslag van de kustroute niet opgemerkt en is dus ook onderweg naar Oviedo. Een behulpzame jonge Spanjaard biedt aan hem met de wagen 15 km verder te brengen tot El Berrón waar hij het treintje kan nemen naar Gijón. Toch gemakkelijker als je de taal spreekt!

Voor de verandering eens om 17.15 u  toegekomen. Ik ben weer alleen in de herberg. Je moet de sleutel afhalen in de bar Casa Rufo er tegenover. Vriendelijke mensen in het dorp. Op het pleintje met de spelende kinderen schrijf ik mijn dagboek. Jammer, te veel kinderen om mijn resterende kersen uit te delen. Comida casera ( eten van het huis) pas om kwart voor 9. Spaans uur! Lekker!  Ook hier geen computer in de verste verte te bespeuren.

29-06-2013, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

11 graden ( 's nachts koelt het goed af) tot 25 graden. Bewolkt 's avonds.

Om 8 u vertrokken. Brug over. Langs het strand van Ayia Marina, nee, nee, Santa Marina ( inside joke). Strand en zee verlaten, schitterend in de ochtendzon! Jammer voor de fietsers. Die rijden parallel aan de dijk door de villawijk. Opletten op het einde: links en aan het kruispunt rechts, de weg naar San Pedro.

Kleurige huizen. Onderaan meestal natuursteen, erboven geschilderd: donkergroen, donkerblauw, felblauw, baksteenrood of donkerder: gloeiende houtskool, oker, wit, paars. Bloeiende struiken ervoor en een hele serie bloempotten aan de gevel.
Een flinke klim naar San Esteban de Leces. Lukt me wel met een bijna lege maag ( amandelkoekjes als ontbijt). Achter mij, Blanca en Abél. Gisteren hebben ze ook in Ribadesella geslapen, ze hebben wel de Fevetrein genomen en waren er al om 16.00 u.

Door een dorpje La Vega met weer de vierkante hórreos ( graanschuurtjes op poten). We belanden op het strand. Een eenzame reddersstoel. Een modderig paadje tussen hoge bramen, daarna gras om de schoenen weer proper te krijgen. Magisch, we wandelen over de camino real, de oude middeleeuwse weg, langs een heuvelrug met uitzichten op alsmaar meer stranden. Berbes: een man trekt een duikerspak aan om te gaan vissen met een harpoen. Arenal de Morís: een jongen speelt met zijn 2 honden in de branding. Even weer op de N-634. Opletten, geen vluchtstrook. Je met de rugzak wringen tussen paaltjes aan een afsluiting. Playa de Espasa: zonnekloppers. Een geschenk van de camino voor pelgrims zoals ik die morgen, na Sebrayo, de kust verlaten in de richting van Oviedo. Onvergetelijk azuurblauw met witte schuimkoppen!

In La Isla hoef ik niet zo heel veel om te lopen om inkopen te kunnen doen, in een winkeltje in de richting van de herberg daar. Erna toch wel veel asfalt in de middagzon. Mijn tempo vertraagt. Velden met jonge maïs en appelboomgaarden. Een caminopaaltje verscholen onder bramen, raketsla en vogelwikke. Net op tijd. Het asfalt begon wel heel heet te worden. Veel winkels en ciderbars in Colunga.

Een mevrouwtje van op haar balkon: " Is het niet vervelend, zo alleen op stap?" Glimlach. In het plattelandskerkje van La Llera staan er cactussen in potten in het voorportaal. Klimmen naar Priesca met een oud San Salvadorkerkje. Een fiere inwoner vertelt me dat het meer dan duizend jaar oud is. Hij kan het mij niet tonen binnenin, want de pastoor heeft de sleutel en die is met vakantie. Fabiola en Balduino komen ook ter sprake. Na Priesca gelukkig weer een onverhard weggetje door een bos.
Diep onder de autosnelweg door. Er groeien zelfs hoge eucalyptussen onder het viaduct. Als dat geen kunstwerk is! Onoplettend ga ik omhoog en kom ik uit naast de autoweg. Wij en zij. Wij, de pelgrims, nietige slakjes met ons huisje op de rug. Zij, de snelle auto's met gierende motoren. Het kan allemaal in onze wereld. Ik vel geen oordeel. Zoveel mogelijkheden om te realiseren wat je graag wil... Een fantastische tijd waarin we leven...

Ik zie geen pijlen meer. Vraag 2x de weg. Ik mag door een maaiveld lopen en moet dan het modderwegje volgen langs de beek. Weer onder een omgevallen boom waar je bukkend net onderdoor kunt. Weer voorbij het vergane kapelletje waar een briefje onder een steen reclame maakt voor een hotel met speciale pelgrimsprijzen. En nu onder het viaduct door. Ik had inderdaad niet gezien dat je rechtdoor kon langs het beekje.
Om 20.20 u pas aangekomen in Sebrayo. Geen restaurantje maar een gezellig gedoe met Italiaanse pelgrims die trakteren met pasta, wijn en cider. Ik had geen cider gekocht in Colunga, hoefde dus geen extra fles te dragen door de middaghitte, maar kan nu wel meegenieten van de fiesta. De Italianen zijn een beetje in de wind, maar wel supersociaal! Maurizio zorgt voor de ambiance. Viva la fiesta!

28-06-2013, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zeer zonnig, 20 à 25 graden

Bij de kerk van Llanes de gele pijlen weergevonden. Om 8 u vertrokken. Nog voor Poo hoor ik " Ana" achter mij. Abél en Blanca stappen mee, maar ze doen het wat rustiger omdat Blanca pijn heeft aan haar voeten. We kiezen voor de variant via de kust, de GR E-9. Als Madrileense geniet Blanca volop van de schitterende strandjes met een vlekkeloos blauwe lucht, een vlekkeloos blauwe zee. Het strand heet hier " la playa de las cámaras", het strand van de fotografen. De branding rond de losliggende rotsen, grotten, meeuwen aan de plassen... In België zijn we gewoon aan eindeloze zandstranden, hier begrenzen rotsen en kliffen de stroken strand, heel fotogeniek.

Via het dorp Barro ( = Barru in het Asturiaans, het plaatselijk dialect) . De kerk Nuestra Señora de los Dolores van Niembro weerspiegelt zich in het water van het wad. Bij hoog water nog duidelijker. Voor de playa de San Antolín staan de ruïnes van het cisterciënzerklooster in een drassige weide met paarden.
Blanca zingt prettige kinderliedjes over zon en zee. Vamos a las playa , o o! Gelukkig kijk ik op tijd op het plannetje. We moeten het binnenland in, onder de autosnelweg door naar Naves. Aan de sidrería Cabañon zien we  weer de gele pijlen. Abél en Blanca rusten hier wat. Ik ga door. Asfaltweggetjes, afgewisseld met onverharde wegen. Een klein stukje "koninklijk" weg, een oorspronkelijk middeleeuws pad tussen Naves en Villahormes. Hier staan vierkante hórreos op palen zoals in Galicië ( daar zijn ze kleiner en rechthoekig). Door het bos.

Een fata morgana: een grote, frisse pint en een belegd broodje. Het wordt uiteindelijk een pintje en een enorme bocadillo de jamón in Nueva. Door de weide omhoog naar de kerk van San Pedro de Pría. Er staan veel mensen te praten. Een begrafenis om 16.00 u. Het kerkje zit vol. De helft van het dorp staat buiten.

In Cuerres wandel ik langs plaatselijke weggetjes. Oei, prikkeldraad! 3 keer de weg gevraagd. Ge-sms't naar de collega's in Ninove. Personeelsfeest vanavond.
Om er de moed in te houden zing ik " el alma que anda en amor ni cansa , ni se cansa" ( De ziel die in liefde wandelt vermoeit de anderen niet en wordt ook zelf niet vermoeid).
Rotsmuurtjes scheiden de weiden. Ze zijn begroeid met muurleeuwenbek, robertskruid em campanula ( ook wel met netels). Appelboomgaarden. Vierkante hórreos.

Om 19.10 u aangekomen in Ribadesella. Hier is geen pelgrimsherberg, alleen een jeugdherberg. Daar kon je enkel reserveren als je voor 16.00 u aankomt. Zag ik niet zitten. Wat rondgelopen. Een mevrouw biedt een kamer aan voor € 15, maar ik vergeet  haar nummer  te noteren. Jammer. Uiteindelijk een kamer gevonden in Hotel Patiño dichtbij de kerk. € 40 voor een 2-persoonsbed maar ik vind geen eenzame peregrina om het appartementje te delen. Er is ook een minituintje op de eerste verdieping met een citroenboom. " Los limones están a punto " zal Blanca morgen zeggen. Ik bestel na mijn menú del día een glaasje cider. Onmogelijk, alleen per fles te krijgen... Daar zou Roland geen probleem mee hebben...

27-06-2013, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zonnig, 's avonds wolken, 22 graden

Om 8.15 u vertrokken. Ontbijt pas om 8 u. De pelgrims zijn allemaal al weg, de kinderen slapen nog.
De albergue was opvallend blauw geschilderd. Een lichtblauw paleis in een prachtige tuin met oude palmbomen, naast de kerk, herbergt nu het archief van de Asturiërs die vaak uit armoede emigreerden naar Zuid-Amerika. Het legde hen geen windeieren. In het stadje kan je een wandeling " huellas de los indianos" ( sporen van de rijke, teruggekeerde emigranten) volgen langs statige herenhuizen.

Een eeuwenoude steeneik. Een graspad, maar de euforie duurt niet lang. Weer langs de N-634. De ruimte tussen de bergen ( sierra de Cuera) en de rotskust is erg smal hier. Vandaar. Dappere veldbloemen langs de weg. Er is hun geen lang leven beschoren. Aan de andere kant worden ze gemaaid. Frisse geur van het maaisel ondanks het verkeer.
Afslag  naar links. Genieten van de bloemenbalkons en de tuintjes met massa's hortensia's. Obras ! Langs het pad wordt een weg aangelegd met groot materieel. Een dreun! Rotsen worden gedynamiteerd! De pelgrims worden omgeleid door een bos. Wilde anjers, zilverschoon, vijfvingerkruid. De paarse kegelvormige trosbloem waarvan ik gisteren dacht dat het een orchidee was blijkt een lokale plant te zijn die groeit op de kalkrotsen. We komen weer uit op de N-634.
De wegenwerken, tunnels incluis, zullen 3 jaar duren. Het gaat om het stuk van de autosnelweg tussen Oviedo en Santander! Ontmoeting met een Spaans koppel met een kleine rugzak: Blanca ( 58) en Abél (63) . Ze doen elk jaar een stuk van de camino. Nu zijn ze gestart in San Vincente de la Barquera en lopen ze tot Ribadeo. Vriendelijke, praatgrage mensen. De levendige babbel doet het traject langs de autoweg snel verlopen.

Na Buelna kunnen we afslaan naar Pendueles. Daar kan je al onmiddellijk het zalige pad langs de rotskust nemen. Wij gaan eerst naar de superkleine supermercado voorbij de kerk van Pendueles en pikken dan aan op het kustpad: de GR E-9 naar Llanes. Heerlijk! Links de hoge, donkere bergen. Ervoor de heuvels met eucalyptusbossen. Wij lopen langs sappige weiden, groepjes bomen, varens, appelboomgaarden. ( Ze maken hier een plaatselijke cider)

Nootjespauze op het strand van Vidiago. Keien die overgaan in een zandstrandje. Voorbij een merkwaardig natuurverschijnsel, de geisers ( bufones) van Arenillas. Er zijn gaten in de kalkrots die in verbinding staan met grotten in de kliffen. Bij hoogtij stuwt het water hier krachtig naar buiten en vormt geisers van zeewater. Eb als wij voorbijkomen. Jammer!
Picknick aan de brug over de rivier de Purón. Verder langs het kustpad ( senda costera) . Aan het uitkijkpunt La Boriza kijk ik de verkeerde kant uit, richting Llanes. Niets spectaculairs te zien. Aan de andere kant, nog 100 m voorbij de parking 2 magisch blanke filmstranden, gescheiden door een enorme rots ( heb ik van horen zeggen! Slim van mij!!! )
Ik vind wel het pad over de heuvelkam dat bij een kapel uitkomt, el Cristo del Camino. Daar struikel ik, achterom kijkend naar een reusachtige beuk. Niets ergs, alleen mijn linkerdij geschaafd. Ik vind onderdak in de albergue La Portilla, bij Hotel Alonso, op 1 km van het stadje. Ik ben er de enige pelgrim.

's Avonds nog naar de Cubos de la Memoria gaan kijken, een kunstwerk van de Baskische schilder Augustín Ibarrola. Hij beschilderde de enorme, betonnen kubussen op de golfbreker voor de haven van Llanes met vrolijke hippiekleuren en dito motieven. Moet speciaal zijn om hier de zon te zien ondergaan...
Leuk bericht uit Mater: Roland is goed thuisgekomen uit Santander. De kersen en de aardbeien zijn nog niet rijp...

26-06-2013, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zonnig, 17 à 22 graden.

Om 7.15 u vertrokken. Valse start. Stokken vergeten! Gelukkig zat ik nog niet ver en was het bergop: zo realiseerde ik het mij snel. Gilbert had ze al klaargezet bij de deur.
Voorbij bananenbomen met bloemen en piepkleine groene banaantjes. Een zoekplaatje voor Floris en Joene.
Eindelijk een typisch Cantabrisch bergweggetje, een barga. De laatste dag in Cantabrië en tot nu toe veel op asfalt gewandeld. De maan nog zichtbaar in de blauwe hemel. Zon en maan: een goed teken! Door het bos. Een nieuwe truc om te plassen met de rugzak om. Als je neerhurkt en je hebt geen paaltje of een boom om je aan vast te houden, dan val je gewoon achterover. Nu sta ik voorovergebogen, de knieën lichtjes gebogen. Het lukt ook! Morgengroet door de vogels, een koekoek in de verte.

Door kleine dorpjes, La Iglesia en Ruiloboca. Daar is het even niet duidelijk. Een mevrouw spreekt mij aan: " No te pierdas".  Aan een kruising op een helling, na een wit huis, moet je rechts afslaan op de weg. Zo kom je vanzelf in Pando en vanaf de San Roquekapel zijn de pijlen weer te zien.

Daarna weer links het bos in. Dag Vlaamse gaai! Ik merk al een tijdje geen pijlen meer en spreek een jongen aan die zijn hond uitlaat. Een flink eind teruggelopen. Een hymne van de paters-trappisten blijft in mijn hoofd hangen. " Señor, guia nuestros pasos por el camino de la paz ! " ( Heer, leid onze stappen langs de weg van de vrede.) De weg van het paradijs, zei gisteren een jonge Gentenaar Steve ( vertrokken vanaf 12 april).

In Comillas doe ik inkopen. Voorbij de kerk van San Cristóbal en verder langs het paleis van Sobrellano en de tuin van de markies van Comillas. Die adellijke titel kreeg de in Cuba rijk geworden indiano van hier, Antonio Lopéz.
Over de ría La Rabia. Weer de heuvels in. Een asfaltweggetje overgaand in een boerenwegel. Kruidengeur. Vlier, wilde venkel, enkele orchideeën. In Santana koeien met grote horens aan een boerderij. Een jongen tuigt een paard op met kar om te gaan werken in het hooi.

Picknick op een bank in La Revilla met zicht op de besneeuwde toppen van de Picos de Europa. In de verte is San Vicente de la Barquera al te zien met de robuuste, oude puente de la Maza. Een schietgebedje als ik over de brug loop!
Pelgrims die hier niet overnachten  zien niet veel van het aangename stadje aan zee. Het was in de middeleeuwen de vierde stad die handel mocht drijven met Vlaanderen. Toch een ommetje gemaakt naar de kerk Nuestra Señora de los Angeles. Met haar massieve steunberen lijkt het wel een vesting, met een romaans portaal. De albergue is er vlak naast. Ik ga er naar het toilet en tref er Swantje die zich klaarmaakt voor haar douche. Straks gaat ze naar het strand! Ik heb nog 17 km te doen en het is al 15.30 u! Ik vraag raad aan de hospitalero. Spanjaarden! Eigenlijk weet ik al wat hij gaat zeggen. Langs de weg, de N-634, over de andere brug nog 12 km naar Unquera. Langs de weg met de pijlen 16 km over de CA-843. Daar is er soms zelfs geen plaats voor voetgangers. Verdorie. Weer mijn stokken vergeten! Ik neem een redelijke beslissing: langs de N-634 is er zeker een meter vrij voor voetgangers en dan is er nog de zachte berm ( je mag je dan wel niet storen aan de lege blikjes en het plastic afval) . Nog enkele huisjes langs de weg met massa's bloemen ( o.a. boerensering), bloempotten en twee vrolijke kanaries onder het balkon. Twee keffertjes van honden, maar die blijven op afstand door de stokken.
Na de ría van Tina Menor hou ik het voor bekeken. Ik kan weer de gele pijlen oppikken langs Hostal Baviera. Vier oude mannetjes in een bushokje fluiten en doen teken als ik dreig een fout straatje in te slaan. Buen Camino! Gracias! 

Wat een opluchting! Weer een boerenpad. Even onduidelijk. Door een eucalyptusbos zonder pijlen. Mijn weg terug gevonden. Wat verder net niet opgedroogde modder. Met de stokken baan ik me een weg door de bramen, biezen, en doornen. Heerlijk en af en toe gele pijlen!
In Unquera loopt het parkpad tussen de N-634 en de spoorweg. Er zijn bordjes met de namen van de bomen.
De volgende, heel brede ría is de Deva, de grens tussen Cantabrië en Asturië. Oef! Nog maar 1 km te gaan naar Colombres langs een heel steil, nieuw aangelegd pad. Met kalksteen uit Galicië ( piedra caliza de Galicia), bromt een plaatselijke inwoner. Het is druk in de albergue: een hele vakantiekolonie kinderen, enkele pelgrims. Ik kom aan om 20.10 u en krijg onmiddellijk avondeten. Met het ontbijt inbegrepen € 23.

25-06-2013, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zon en wolken, 13 á 20 graden.

Om 8 u vertrokken. Oei, voor en langszij het enorme complex van Solvay, een van de grootste chemische fabrieken van Spanje. De grijswitte wolken van de koeltorens stijgen loodrecht omhoog. Een neutrale geur. In een bushokje hangt een affiche van de communistische partij: " Geen toekomst voor de industrie in Europa. Uit de EU stappen is geen optie, maar een noodzaak !?! "

De heuvels in. Kegelvruchtjes van eucalyptussen op de weg. De prehistorische grotten van Altamira zijn hier vlakbij. Al snel in Santillana del Mar. Ik kan het pittoreske stadje met de kinderkopjesstraten bezoeken voor de hordes toeristen binnenstromen. De kerk, Colegiata de Santa Juliana, heeft een zeer mooie, romaanse kloostergang met gebeeldhouwde kapitelen. Een prentenboek voor de ongeletterde gelovigen van toen. Bijbelse taferelen en scènes uit het dagelijkse leven. Er is ook een kapiteel met eikenbladeren, want onder de eik vergaderden de dorpsverantwoordelijken! Prachtige herenhuizen met wapenschilden in de gevel. Veel houten balkons met geraniums. Ook wat geïnternet. Vanavond bij de paters-trappisten zal dat wel niet kunnen.

Walstro, hopklaver, guichelheil. Een enkele klaproos. Jammer dat we hier in Cantabrië hoofdzakelijk langs asfaltwegen stappen. Niet ideaal voor de voetzolen als het snikheet is in de zomer !!! Je krijgt op de duur heimwee naar de modderpaden van Baskenland.

Boven op een heuvel, tussen de weilanden, tekent het kerkje van San Pedro de Oreña zich scherp af tegen de blauwe lucht. Grappig storend de verspreide groepjes blinkendzwarte balen, gekroond met een autoband.

In San Martín de Cigüenza verkopen een drietal bengels versgeperst en gezoet citroensap, door oma gemaakt. Vandaag de eerste dag van de schoolvakantie hier.
Een verrassing: de kerk van San Martín de Tours: een kopie van een Zuid-Amerikaanse kerk uit Lima, Peru. Hier gebouwd door een rijk geworden indiano, een emigrant die gefortuneerd terugkwam uit de kolonies en zijn weelde tentoon wilde spreiden. Rechttegenover de kerk zijn herenhuis met een privé toegangspad. Gemillimeterd gras door bloemen omzoomd.

Een wirwar van dalende en vooral stijgende straatjes in Cóbreces. Ik ontmoet er Swantje, een jonge Zwitserse die op 2 april vertrok uit Keulen ( Het traject Bremen-Keulen heeft ze vroeger afgelegd. ) We slapen in de trappistenabdij, een statig blauw, neogotisch gebouw met ceders en palmbomen. Er zijn al 5 pelgrims voor ons. Nadien komt ook Gilbert aan en nog 3 bicigrinos ( = pelgrims per fiets). 's Avonds zingen de 16 paters-trappisten de vespers. Niet bijster hemels, daarvoor ligt de gemiddelde leeftijd wat te hoog. De protestantse Swantje heeft een milder oordeel: "ze zingen toch goed voor hun leeftijd ..."
Geen warm avondmaal vandaag. Restaurant gesloten wegens vakantie en de bar in het dorp is al 2 jaar verlaten. Hij wordt opnieuw geopend in de zomer. Gelukkig is er nog een winkeltje...
 

24-06-2013, 00:00 geschreven door Anne Verschoore