HOE MEER REAKTIES ER BINNENKOMEN HOE MEER DE SITE WORDT UITGEBREID------------ALLE ROUTES ZIJN VERKRIJGBAAR ALS GPS-FILE OP AANVRAAG
05-05-2010
Zonhoven
Zonhoven
Start: Camping Holsteen
Afstand : 13 km
Bewegwijzering : Rood
GPS : N50 59.867 E5 25.539
DE ROUTE :
Op de route
de teut, zonhoven, holsteen, houthalen, tlupt, Ten Haagdorn, Holsteen, Waard, Aan de Wolfsberg
De teut
is een gebied in het park Midden Limburg. Grote hobbels (teut) en heidelandschap met hier en daar een ven en dennenbossen. Dat is de teut in al zijn herfstrust ware het niet dat de autostrade bij de Genaderse Watermolen duidelijk aanwezig is. Het is een zeer gevarieerde route met als eindpunt de holsteen of zijn het holstenen. Hier was het goed eten in het nabijgelegen restaurant
Tips: Bezoek aanbevolen als de hei in bloei staat.
Zonhoven
is een gemeente in de provincie Limburg (België). De gemeente is gelegen ten noorden van Hasselt waaraan ze grenst. Verder grenst Zonhoven aan Houthalen-Helchteren, Genk en Heusden-Zolder. Zonhoven is een verstedelijkte woon- en werkgemeente en is een stedelijke randgemeente van Hasselt.
De Holsteen
is de verzamelnaam voor acht grote, prehistorische zandstenen in de Belgische gemeente Zonhoven. De zandstenen zijn voorzien van grillige gaten en de meest noordelijke steen is daarnaast ook voorzien van groeven en een polijstvlak. Deze laatste steen is de enige vaste prehistorische polijststeen van Vlaanderen. Het terrein is sinds 1967 beschermd als landschappelijk erfgoed.
De Vlaamse natuurreservaten De Teut in Zonhoven en Ten Haagdoorn in Houthalen-Helchteren vormen samen het grootste heidegebied van Midden-Limburg. Je vindt er met meer dan 2000 hectare heide met beekdalen, vennen, duinen, bossen en voormalige landbouwgronden.
Wat valt er te beleven?
De talrijke vennen herbergen een specifieke flora en fauna, gebonden aan de veeleer zure watermilieus. Er komen veel libellensoorten voor en in sommige van de vennen is er veenvorming, met o.a. planten als veenmossen, lavendelheide en veenbes.
Al meer dan 20 jaar begrazen schapen het reservaat. De kudde graast een tijd lang op één plaats binnen een verplaatsbare omheining. Als er voldoende gegraasd is, wordt de omheining verplaatst en kan de kudde een nieuw stuk heide beheren. Dankzij deze begrazing en het afplaggen (het wegnemen van de plantenresten met de bovenste grondlaag) wordt een grote oppervlakte oude landbouwgrond omgevormd tot heide.
Start : Aan de kerk van Onkerzele, deelgemeente van Geraardsbergen
Afstand : 16 km
Bewegwijzering :
GPS : N50 46.940 E3 54.650
DE ROUTE :
Onkerzele is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Geraardsbergen. Het dorp ligt in Zandlemig Vlaanderen, aan de Dender, in een golvend landschap dat varieert van 15m tot 95m. Geschiedenis Onkerzele wordt voor het eerst in 1149 vermeld als Unchresele. Het eerste deel blijft duister, maar het tweede is duidelijk afgeleid van het Germaans "sali", of "hoevetje waar de mensen en de dieren in één ruimte (een zaal) samenleven". De parochie behoorde tot aan de Franse Revolutie tot het kerngebied van de Baronie van Boelare, in de kasselrij en het Land van Aalst. Ze vormde samen met het naburige Nederboelare een vierschaar. Bezienswaardigheden De Sint-Maartenskerk uit 1842 werd opgetrokken in vroege neogotiek; het interieur bewaart enkele stukken uit de oude kerk.
Onkerzele ligt in de vallei van de Dender. Het provinciaal domein De Gavers ligt vlakbij en dat zorgt gedurende de zomermaanden voor nogal wat drukte in de vallei.
Ten zuiden van Onkerzele strekt zich echter het stiltegebied Dender-Mark uit.
Door zijn jachtige levensstijl heeft de moderne mens meer dan ooit behoefte aan momenten van rust en stilte. Het grote aantal geluidsbronnen zorgt er echter voor dat het aantal plaatsen in Vlaanderen waar je deze rust kan vinden als zeer schaars geworden zijn. In Vlaanderen is er geen specifieke wetgeving over stiltegebieden. Wel zijn stiltegebieden al sinds verschillende jaren opgenomen in het leefmilieubeleid van de Vlaamse Regering. De ontwikkeling van stiltegebieden wordt als één van de prioriteiten naar voor geschoven. In 1994 werd door de Vlaamse milieuadministratie een globale screening gedaan naar stiltegebieden. Stilte betekent hier niet de totale afwezigheid van geluid maar wel een aangenaam geheel van geluiden. Het eerste concrete project rond stiltegebieden was het pilootproject Dender-Mark. Dit project heeft in de loop van de jaren geleid tot een groot aantal acties, niet enkel op het vlak van leefmilieu maar ook op heel wat andere terreinen zoals plattelandsbeleid, cultuur, vorming, onderwijs,...
Onderweg op de wandeling zullen je de bordjes van het Stiltepad opvallen. Wat soms ook opvalt is dat quads en vliegtuigen zich niets aantrekken van het stiltegebied. Een groot deel van de tocht is bebost. Je loopt door het Moerbekebos, het Raspaillebos, het Karkoolbos en het Kluysbos. Deze bossen liggen alle op de flanken van de Bosberg, de wereldberoemde passage uit de Ronde van Vlaanderen. Het Raspaillebos en het Kluysbos zijn aankoopprojecten van Natuurpunt. Het Moerbekebos en het Karkoolbos zijn grotendeels eigendom van de Afdeling Bos en Groen van de Vlaamse overheid. Het Moerbekebos en het Raspaillebos zijn dooraderd met wandelpaden, geliefkoosde zondagswandeling bij de lokale bewoners. Het Kluysbos is slechts 12 ha groot maar heeft veel van zijn oude eigenheid mogen bewaren. In dit bos loopt geen bewegwijzerd pad, wel een prachtig verborgen pad. In het Karkoolbos wordt een nietsdoenbeheer toegepast, wat betekent dat bomen mogen sterven, vallen en blijven liggen als ze daar zin in hebben. Onder andere wegens de veiligheid legde de overheid de toegankelijkheid voor het grote publiek in 2008 aan banden. Sindsdien lopen er geen officiële wandelingen meer door het bos, maar de paden worden nog steeds gebruikt door avontuurlijke recreanten. We beschrijven het parcours door het Karkoolbos wegens zijn pracht, maar de wandelaar is zoals steeds verantwoordelijkheid voor de wettelijkheid van zijn gedrag en dient de plaatselijke signalisatie te repecteren. Voor alle zekerheid wordt een alternatief voor de passage door het Karkoolbos beschreven. Wie deze wandeling op een weekdag doet, moet zeker een bezoek brengen aan het natuurcentrum De Helix. De Kerkuil heeft een vaste stek in de Helix. Buizerd, Sperwer, Wespendief, Torenvalk en Bosuil hebben hun horsten binnen het bos. In de knotwilgen erbuiten broeden Ransuil en Steenuil. De beboste hellingen tussen de valleien van Dender en Mark zijn bovendien een belangrijk richtpunt voor tienduizenden vogels op hun trek naar het zuiden.
Raspaillebos
Op de steile hellingen van de Bosberg ligt het Raspaillebos. Bronbeekjes hebben er een mozaïek van scherpe ruggen, valleitjes en verzakkingen geboetseerd. Omwille van zijn uitzonderlijke ecologische en culturele waarde werd dit bos beschermd als landschap. In het voorjaar kan je hier genieten van de kleurenpracht van boshyacinten, bosanemonen, daslook en sleutelbloemen. De bronbeekjes zijn het leefgebied van de zeldzame vuursalamander. Op de open plekken fladdert de kleine ijsvogelvlinder van bloem naar bloem en wie vroeg uit de veren is, kan langs de bosranden reeën bewonderen. Op de top van de Bosberg kan je genieten van schitterende vergezichten over de Dender- en Markvallei. Een weids panorama met tientallen kerktorens strekt zich uit tot aan de torens van Brussel.
De Helix
De Helix, een natuur- en milieueducatiecentrum van de Vlaamse overheid, wil een stimulerende ankerplaats zijn voor al wie begaan is met natuur en milieu. Het centrum wil je dichter bij de natuur brengen en je op een boeiende en creatieve manier aanzetten tot milieuvriendelijk gedrag.
De Helix biedt een brede waaier aan educatieve pakketten, themawandelingen met gids, activiteiten voor gezinnen, geïnteresseerde groepen, scholen, jeugdbewegingen, Er is voor elk wat wils.
Start : Sint-Jansbergklooster in Zelem Afstand : 7 km Bewegwijzering : Zeskante bordjes met oranje en gele kleur GPS : N50 58.206 E5 05.529 Sint-Jansbergstraat 9 B-3545 Zelem-Halen
OP DE ROUTE :
Een eeuwenoud klooster met een verhaal
Glooiende heuvels, groene bossen, grazige weiden. Als onaangeroerd door de tijd ligt het Sint-Jansbergklooster in zijn goddelijke omgeving. Ver van de wereld en toch slechts op een boogscheut van de A2 Lummen-Leuven en de E313 Hasselt-Antwerpen.
Ooit vonden de Kartuizers, een middeleeuwse monnikenorde, hier het evenwicht tussen lectuur, studie en handenarbied. Ze leefden er vele eeuwen. Toen zij verjaagd werden door de plunderingen, veranderde het stille, vrome klooster in een Hof de Plaisantie, een riant oord voor rijke, adellijke feesten. Tot de zusters Dominicanessen de gewijde stilte weer terugbrachten.
Vandaag zijn ook de Domicanessen verdwenen. En gewijd is de stilte ook niet meer. Maar het klooster staat er. Met zijn prachtige 4ha grote park, zijn oude boomgaard, middeleeuwse omwalling, met zijn 15de eeuwse kapittelzaal.
Tutterkapel Deze in oorsprong gotische kapel, in zijn huidige vorm daterend uit de 16de of 17de eeuw, is gebouwd op het vroegere kruispunt met de wegfstand naar het dorp. In de kapel wordt het beeld vanOnze-Lieve-Vrouw ten onrust vereerd. Nog altijd offeren moeders fopspenen, schoentjes, een kledingstuk om kalmte af te roepen over hun onrustige kinderen. Vandaar namen als tutterkapel of schreeuwkapelletje. Vanaf de kapel ga je naar de betonbaan en sla je linksaf. Na 300 m, voor de brug, kies je voor het volledige spatiamentum of ga je, door de poort, rechtstreeks naar de Sint-Jansberg.
Mont Saint-Jean In de 19de eeuw werd hier een nieuwe toegang tot het adellijke domein aangelegd. Zo arriveerde de bezoeker rechtstreeks in het klein pand van het voormalige klooster. Het Zwart Water werd omstreeks 1560 gegraven als afwateringskanaal voor het Schulens Broek. Het moest een oplossing bieden voor de terugkerende overstromingen van de Demer. Met dezelfde bedoeling werd de loop van de Demer meermaals verlegd. Tot aan de Franse Revolutie lag de heerlijkheid Zelem op de staatsgrens tussen het graafschap Loon en het hertogdom Brabant. Aan Loonse zijde, in een meander van de oude Demer, lag de waterburcht van Zelem, waarvan de geschiedenis teruggaat tot devroege middeleeuwen. In 1439 was de burcht al zo vervallen, dat hij niet meer bewoond kon worden. De ruïne bleef zichtbaar tot in de 17de eeuw. Tijdens een noodopgraving in 1997 vond archeoloog dhr. Creemers sporen van langgestapelde ijzerzandsteen en puin van bouwmaterialen: kalkmortel, leien, keramiektegels en dakpannen.
Het dorpje Zelk In Zelk vormden de watermolen, het Sabelshof en hoeve Vogelsanck de kroonjuwelen van de van de Zelemse kartuizers. De rijke gronden leverden een hoge opbrengst. Het huidige 18de-eeuwse kerkje werd gefinancierd door het kartuizerklooster. Het was eeuwenlang een bedevaartsoord met een put, gewijd aan de heilige Gertrudis. Zieken die leden aan het halve wiel van Catharina (zona) probeerden er verlichting te vinden. De molen wordt vermeld in de 15de eeuw maar is allicht ouder. Inwoners van Zelk waren verplicht hun granen in deze molen te laten malen,wat telkens opnieuw conflicten gaf met de stad Halen, die ook drie molens telde. Je merkt links en rechts van het Middeleeuwse pad bakstenen zuilen, veel te zwaar om de hekkens te dragen die de toegang tot de vetweides afsluiten, maar wel een duidelijk teken van de welstand van de pachter Het dorpje Zelk
Oude kerk Langs de oevers van het Zwart Water stond de eerste kerk van Zelem. Het verhaal dat de heilige, moeder van de heilige Trudo, er zou begraven zijn in het jaar 647, is allicht verzonnen,maar het wijst wel op de ouderdom en het belang van de kerk. Ze werd afgebroken in de 17de eeuw en de cultus werd overgebracht naar het huidige dorpsplein, wellicht omdat de dorpskern zich in de loop der eeuwen eveneens verplaatst had. Aan de betonbaan slaan we rechtsaf en komen we terug aan de ingangspoort van de Sint-Jansberg.
Artesische put De getuigenheuvel Sint-Jansberg vormt de geologische grens tussen de lemige Demervallei en de zandige Kempen. Akkers, wijngaarden, ijzerzandsteengroeven bepaalden vroeger het landschap. Het huidige domeinbos werd in de 19de eeuw aangelegd. In 1844 slaagde dhr. C. Blariaux, een Henegouws puttenbouwer, er in om hier een artesische put te boren. Tot in de jaren 1960 voorzag de put het hele domein van vers water.
IJzerzandsteengroeves Op een kaart van 1602 worden een grote en kleine wijngaard vermeld op de zuiderhelling van de Sint-Jansberg.De toenmalige perceelsgrenzen zijn nog herkenbaar in het huidige kadaster. Het belang van de wijnbouw wordt geïllustreerd door de bijzonder zware straffen die op het betreden van een wijngaard en op het stelen van druiven stonden. Lager in de zuiderhelling bevonden zich 16 diepe ijzerzandsteengroeves. Deze groeves lagen dicht bij de Demer, ideaal voor het vervoer van zware vrachten. Wellicht zijn tientallen kerkelijke en burgerlijke gebouwen in de buurt opgetrokken uit Zelemse ijzerzandsteen.
Geheime Leger Op 29 juni 1944 vielen Duitse troepen de villa op de Sint-Jansberg aan. De leiders van het Geheime Leger hadden er toevlucht gezocht, na hun ontsnapping uit de gevangenis van Hasselt. De villa werd in brand geschoten en slechts twee verzetslieden konden ontsnappen. Zes anderen werden ter plaatse doodgeschoten en de overigen werden gevangen genomen en naar concentratiekampen gebracht.
Hoeve Oude Pastorij Deze hoeve, vandaag ook Donkelhoeve genoemd, was één van de vier Zelemse pachthoeves van de kartuizers. De huidige eigenares herinnert zich nog een balk met het jaartal 1523. De schuur (links) heeft een ingenieuze dakconstructie in een L-vorm zonder ondersteuning. Je kan een kortere terugweg nemen naar het vertrekpunt door de boomgaard.
Paenhuys Het brouwerijhuis bezat een brouwketel en het noodzakelijke brouwersmateriaal. Er zijn geen aanwijzingen dat er een vaste brouwer woonde, dus gaan we ervan uit dat iedereen, mits betaling aan de gemeente, hier zijn bier kon komen brouwen. In 1656 werd in t Panis een belangrijk juridisch akkoord gesloten tussen de gemeente Zelem en het kartuizerklooster. Het Paenhuys had blijkbaar genoeg prestige om als neutraal terrein te dienen voor de beide partijen.
Oude vijvers Zelem was in die mate een watergemeente dat een commissaris van het Franse bestuur onder Napoleon, zich er over beklaagde dat in de winter het centrum van de gemeente alleen per bootje bereikbaar was. De visvangst op leijtgrachten, vijvers en beekjes was sinds de late middeleeuwen voorbehouden aan de kartuizers, die geen vlees maar wel vis mochten eten.
Rothbroek De beemden tussen de Zwarte Beek en het Zwart Water, oorspronkelijk hooilanden die jaarlijks overstroomden, vormen vandaag een aaneengesloten natuurgebied. Jaar na jaar vinden nieuwe soorten (of moeten we zeggen: teruggekeerde oude soorten) hier een foerageergebied: roodborsttapuit, ijsvogel, watersnip, witte zilverreiger. Ook de boomvalk, de buizerd en de sperwer voelen er zich thuis. De echte koekoeksbloem, pinksterbloem, dotterbloem, gele lis, blaasjeskruid, gele plomp trekken de aandacht van de attente wandelaar. Met herwaarderingsprojecten creëert en herstelt het Agentschap voor Natuur en Bos biotopen die de diversiteit nog kunnen vergroten. Bruggetje Fischbach Omstreeks 1860 bouwde baronburgemeester Fischbach een bruggetje over het Zwart Water. Het gaf de inwoners van Zelem, over de dijk van de Demer, een kortere voetweg naar Diest. Het bruggetje heeft de tijd doorstaan, maar de opstaandemuren zijn ernstig beschadigd door landbouwmachines.
Eksterhoeve De Eksterhoeve was één van de oude pachthoeves van het klooster, omarmd door het Zwart Water. Oppervlaktevondsten in de omgeving tonen aan dat hier reeds mensen woonden tijdens het laat-mesolithicum (pijlpunten, krabbers, werktuigen van ca 11000 jaar oud).
Kapel van de Weerstand Onmiddellijk na wereldoorlog II richtte de bevolking van Zelem dit kapelletje op met de namen van de verzetslieden, gesneuveld bij de overval op hun hoofdkwartier. Op 1 februari 1329 deed Gerard, heer van Diest, in Zelem een schenking aan de kartuizerorde voor de stichting van een nieuw klooster, om met het oog op het hiernamaals, zekere verdiensten (te) verwerven en alzo hun zielezaligheid te bevorderen Na een eerste bloeiperiode werd het klooster in 1582 in brand gestoken door soldaten van Willem de Zwijger, uit schrik dat de Spaanse troepen het klooster zouden gebruiken als uitvalsbasis om Diest aan te vallen. Het duurde bijna een eeuw voor het klooster terug zijn oude glorie kende. Tijdens de Franse revolutie werd het klooster afgeschaft en, in 1798, verkocht. De inboedel werd te gelde gemaakt, de kerk afgebroken en steen per steen verkocht. De rijke kloosterbibliotheek was al overgebracht naar Maastricht en verdween in de Cartoucherie als hulzen voor Franse geweerkogels In de 19de eeuw werd het klooster omgebouwd tot kasteel met lusthof. Aan de Eupense familie Fischbach de Malacord danken we het park met de prachtige bomen. Vandaag is het hele domein geklasseerd als landschapsmonument. Na wereldoorlog I werd het korte tijd een vakschool, later werd het bewoond door de Dominicanessen en sinds 1993 is Sint-Jansberg een centrum voor seminaries, feesten en evenementen. Je kan het elke zondag vrij bezoeken. De kartuizermonniken leefden, meestal met niet meer dan 12 of 13, in strikte afzondering op hun kloosterdomein, elk in zijn eigen kluis, afgesloten door hoge muren. Om die eenzaamheid te kunnen dragen, maakten ze elke week een fikse wandeltocht buiten de kloostermuren, het zogenaamde spatiamentum. Onderweg mochten ze geen contact zoeken met gewone mensen en zeker geen huis of herberg binnengaan
Deze huidige kartuizerwandeling is geïnspireerd door dit eeuwenoude ritueel.
Deze kleine maar pittige wandeling met klimmen en dalen gaat dwars door de Voerstreek langs het domein Altembroek en door het Schophemerbos naar Schophem. Dan klimt u omhoog naar het Bois de Groenendal. Via de Steenboskapel en ketten loopt u weer terug. Als u halverwege wilt pauzeren, neem dan een dekentje mee, de zitbanken zijn hier schaars.
Een lang lint van enkele kilometer lang, slechts twee huizenrijen breed, dat was 's-Gravenvoeren tot het begin van deze eeuw. De mensen hadden toendertijd weinig keuze om zich elders te vestigen, want nergens in de omtrek was grondwater op een redelijke diepte bereikbaar. Dus zat er niets anders op dan vlak bij het riviertje, de Voer, te gaan wonen. Maar watervervuiling bestond klaarblijkelijk ook al in de vorige eeuw. De kwaliteit van het water ging zo sterk achteruit, dat het gemeentebestuur eind vorige eeuw enkele bronnen in het buurdorp Sint-Martensvoeren kocht en van daaruit een waterleiding liet aanleggen.
Op diverse plaatsen in 's-Gravenvoeren kun je nog de pompen zien, waar de mensen emmers en kruiken met helder bronwater konden vullen. Later werd het systeem uitgebreid, met kraantjes in elk huis. Toen ging het dorp zich ook in de breedte ontwikkelen. De Voer is een snelstromend riviertje met helder water. Door het grote verval kan het water veel zuurstof opnemen en bezit het een hoog zelfreinigend vermogen. Dat is wel nodig want de riolering, voor zover ze al bestaat, komt rechtstreeks in de waterloop uit. Bij sommige huizen mondt de afvoer van de wc meteen in de Voer uit, zonder dat er zelfs een sceptische tank tussen is geplaatst! Voor veel Voerenaars vervangt de Voer klaarblijkelijk ook de huisvuilophaaldienst.
Het grootste Voerdorp telt ongeveer 1350 inwoners. Hier vind je de meeste winkels en diensten, zoals het gemeentehuis en het VVV-kantoor. Er is ook een (lagere en middelbare) school voor de kinderen die in het Nederlands les volgen. Sommige huizen in de dorpskom zijn nog altijd boerderijen, met erf en schuur in de schaduw van de kerktoren. Zulke dorpen vind je overal in Haspengouw, de vruchtbare leemstreek aan de andere kant van de Maas. 's-Gravenvoeren en ook Moelingen sluiten daar duidelijk heel dicht bij aan.
In het oosten van de Voerstreek liggen de boerderijen buiten de dorpskom, elk te midden van hun eigen landerijen. Dat is typisch voor het Land van Herve. Wat nu het kerkplein is, was vroeger het kerkhof. Het oorspronkelijke dorpspleintje heet de 'pley' en ligt tegenover het oorlogsmonument, in de richting van de Voer. Aan het vroegere kerkhof herinneren nog de talrijke grafkruisen uit de 17de en 18de eeuw tegen de kerkmuur. Vanuit het dorp langs de Voer lopen holle wegen naar de weilanden en akkers op de hellingen. De bekendste is de Koetsweg. Deze weg dankt zijn naam aan het feit dat in de Oostenrijkse tijd (van 1690 tot 1790) de postkoets Luik-Aken er langs reed. De paarden werden uitgespannen in De Zwaan, de herberg aan het pleintje van Kinkenberg.
Ook een posthoorn in de gevel van het andere dorpscafé (Wynants) herinnert aan die periode. De jonge Mozart moet hier in 1763 gepasseerd zijn toen hij met zijn vader op reis was naar Brussel. De weg van Voeren langs Snauwenberg en vandaar naar Terlinden en Gulpen is van romeinse oorsprong en verbond de 'villae' - later de Frankische paltsen - van die twee plaatsen. Al in 1314 vinden we dit domein vermeld als een Dalhems leenhof, eigendom van de familie van Broek. Het 'kasteel' is een amalgaam waarvan het oudste deel uit de 18de eeuw stamt.
Rond 1900 werd het uitgebreid en kreeg het zijn huidige uitzicht. De boerderij 'Molenhoeve', net buiten het kasteeldomein, was vroeger de watermolen van het domein. Meer informatie over het kasteel vind je op de site van Wim Claessen, de eigenaar en bewoner van dit schitterende domein
Start :Ofwel aan de kerk van Zammel, of Oosterlo Afstand : 8,3 km Bewegwijzering : Oranje GPS :N51 05.930 E4 56.919 aan de kerk van Geel-Zammel
DE ROUTE :
De route gaat voor de helft langs de Nete, dus bij nat weer zeker laarzen aandoen
In de vallei van de Grote Nete, helemaal in het zuiden van Geel, tussen Zammel en Oosterlo, ligt het Zammelsbroek. Een enorm natuurgebied dat zowel gekenmerkt wordt door talloze vijvers en moerassen als door droge zandgronden. Het Zammelsbroek ik ook de ideale broedplaats voor tal van vogelsoorten zoals de kleine karekiet, het blauwborstje en de ijsvogel. De hoger gelegen Kalvarieberg, een immense zandduin, is dan weer een woonplaats voor steenuilen, sperwers en verschillende spechtensoorten.
Het gebied Zammelsbroek is erg gevarieerd, er zijn duinen, weiden, bosjes, beken en de Nete. Het Zammels Buitenbroek wordt als biologisch zeer waardevol gecatalogeerd door het voorkomen van moerasvegetaties naast schrale, kruidenrijke hooilanden en verschillende types van struwelen en hakhoutbosjes. De plassen en sloten met hun rijke begroeiing dragen daartoe bij. Meer informatie kan u vinden bij Natuurpunt Geel - Meerhout
Zammelsbroek
In het Zammelsbroek werden al meer dan 180 soorten vogels waargenomen. De blauwborst, waterral en ijsvogel verkiezen de moerassige delen. Op de hoger gelegen Kalvarieberg voelen de steenuil en de sperwer zich thuis en hoor je spechten hameren op de bomen. In de vijvers en moerassen vind je ook tal van planten en boeiende waterdiertjes. Op bepaalde plaatsen bleef hier lang geleden de bodem langdurig onder water staan. De hoge waterstand in het gebied sloot afgestorven plantenresten van de lucht af. Zo ontstond een veenlaag. Onze voorouders groeven op verscheidene plaatsen de veenlagen af. Gedroogde turf was dikwijls de enige vorm van brandstof. Tot 1940 werd er ook moerasijzererts ontgonnen. Beide activiteiten lieten grote plassen na.
Wij raden u aan een volle dag uit te trekken om optimaal te kunnen profiteren van deze prachtige wandeling van 21 km, die door een gevarieerd landschap kringelt. Ze is vooral bestemd voor sportief ingestelde wandelaars. Bij regenachtig weer is het raadzaam om waterdicht schoeisel te voorzien.
Het Domein van Virelles dateert met hoge waarschijnlijkheid uit de 8e eeuw. Wanneer u het dorp bezoekt,dan zult u sporen vinden van de geschiedenis van de twee heerlijkheden van Virelles. De eerste, Virellescomté,hing net zoals het dorp Vaulx af van Beaumont. De tweede heerlijkheid, Virelles-principauté,kwam in handen van verschillende families, waaronder de Croy en Jacquier. In 1445 voegde de hertog van Bourgogne het gebied toe aan de heerlijkheid Chimay.
Links van het vertrekpunt ontdekt u een vierkant huis in breuksteen uit 1749 en iets verder het kasteel van Virelles (1), gebouwd in baksteen en kalksteen. Het dateert uit 1714 en was de residentie van een meestersmid.
Het plateau van Longtemchamps (de oorsprong van het woord is vermoedelijk lointains champs of verafgelegen velden) bestaat uit een schistvlakte met een lengte van ongeveer 1700 m en een breedte tussen 300 en 400 m. Op deze grond die aan de gemeente toebehoorde, lieten de prinsen van Chimay een golfterrein met 9 holes aanleggen.
In het noorden van de stad bevindt zich het gehucht Beauchamp (2). Het kasteel van Beauchamp werd in 1845 gebouwd door prins Alphonse de Chimay. Het heeft een uitgestrekt en heuvelachtig park. In augustus 1914 heeft de Duitse invaller het kasteel geplunderd en nadien in brand gestoken. Het werd herbouwd tijdens het interbellum, maar opnieuw vernietigd in 1940.
Het Bois Robert beslaat het hele noordoosten van het grondgebied van Chimay, tot aan de gemeentegrenzen van Froidchapelle en Virelles. Het bos hoorde gedeeltelijk toe aan de prinsen van Chimay.
Links van de heuvelkam met de naam Terre à Crayats (3) en in de nabijheid van de ferme de la
Grande Ferrière, zou het Apollobeeld gevonden zijn dat in 1873 werd opgegraven. Het bronzen beeldje van 6 cm hoog dateert uit de Romeinse periode. Het vond onderdak in het Koninklijk Museum voor Kunst en Geschiedenis in Brussel. Samen met het beeldje werden ook geldstukken en potscherven ontdekt.
LAquascope (4) is een hoogst interessant natuurreservaat. In 1983 hebben 3 verenigingen voor natuurbescherming (AVES, RNOB en WWF) hun krachten gebundeld om deze indrukwekkende site te beheren. Wandeling nr. 5 voert u rond het meer. Voor geïnteresseerde natuurliefhebbers zijn er rondleidingen.
Het gehucht La Fagne (richting Rance), was aanvankelijk een domein dat werd uitgebaat door de prinsen van Chimay. Rond 1850 werd het gebied van ongeveer 1300 ha door de erfgenamen verkocht aan een vastgoedmaatschappij uit Luik. De kopers maakten er een groot landbouwcentrum van. De gronden werden ontgonnen en vanuit een centraal punt (La Parapette) werden wegen aangelegd. Vervolgens bouwde men een kerk, een school, boerderijen en woningen. Een herbebossing isoleerde de laatste overgebleven landerijen. Sporen van een gelijkaardige operatie zijn vandaag nog terug te vinden bij Villa Lamarche, de Rotonde (nabij de Abdij van Scourmont) en de wegen die stervormig uitwaaieren naar enkele boerderijen uit die periode.
Wandelcode
- Tijdens de jachtperiode is deze wandeling niet altijd mogelijk. Respecteer de data van de jacht en de borden die de toegang tot bepaalde zones verbieden.
- Blijf op de wegen en paden die toegankelijk zijn voor wandelaars en/of verkeer. Maak gebruik van de zebrapaden wanneer u de openbare weg oversteekt.
- Motorvoertuigen zijn uitsluitend toegelaten op open wegen.
- Respecteer flora en fauna. Neem uw afval mee. Vermijd om de bomen te beschadigen.
- Houd honden aan de leiband.
- Kamperen in de bossen is niet toegestaan. Steek geen vuren aan.
- Ook de rivieren zijn biotopen vol leven. Vermijd om ze te vervuilen.
Deze wandeling start aan de Sint-Sixtusabdij van Westvleteren, één van de twaalf trappistenabdijen in België. Dit uitgesproken landbouwgebied maakt van oudsher deel uit van de hoppestreek rond Poperinge. Het landschap is licht glooiend en de wandelroute maakt gebruik van kerkwegels, graspaden en landelijke wegen. Het parcours gaat door een lappendeken van bossen, hoppevelden, akkers en weiden.
wandeling nabij de beroemde abdij in Westvleteren te maken. Het landschap in deze bosrijke streek is er heerlijk rustig en landelijk. Een aangename korte wandeling waarbij er zeker geen bezoek aan het Claustrum mag ontbreken. Het Claustrum is een informatieruimte in het ontmoetingscentrum 'De Vrede', recht tegenover de abdij, want de abdij zelf is niet toegangkelijk. Hier bieden de monniken van de Sint-Sixtusabdij u een inkijk in hun kloosterleven aan. In dat zelfde centrum kunt u ook genieten van 's werelds beste bier, met name de 'Westvleteren 12'. Er is ook nog een '8' en een blonde '5,8' die ik persoonlijk het lekkerst vind. Je kunt er ook wat streekproducten kopen. Geniet, maar met mate!
Toen de nieuwe abdij gebouwd werd in 1831, hadden de bouwvakkers wettelijk recht op twee glazen bier per dag. De paters besloten om de drank zelf te brouwen, dit om geld uit te sparen. Dit bier was echter niet de Westvleteren van vandaag, maar een variant met een alcoholpercentage van amper 2 procent. Later begonnen de paters trappist te brouwen om in hun levensonderhoud te voorzien. Omstreeks 1900 schafte de brouwerij zich zelfs een vrachtwagen aan voor de verdeling.
Naast de abdij ligt een klein bos met een vrij toegankelijke Lourdesgrot die werd ingewijd op 28 mei 1922 als dank voor de bescherming tijdens de oorlog.
Net voor de abdij ligt het Ontmoetingscentrum In de Vrede het enige café dat bier van de abdij mag afnemen. Naast een hapje en een drankje kan men daar ook terecht voor een interactieve tentoonstelling over het abdijleven en de geschiedenis van de brouwerij. Ook de folder van de Sint-Sixtus wandelroute (7,1 km) is hier verkrijgbaar.
Abdij Sint-Sixtus
De oudste vermelding van deze religieuze plaats gaat waarschijnlijk terug tot het jaar 806: de "cella Beborna", afhankelijk van de abdij Sithiu (St.-Omaars).
In 1260 stichten "Gertrude en de monialen van het huis Sint-Sixtus te Westvleteren" een zusterklooster en in 1355 verhuizen zij naar Noord-Frankrijk.
In 1610 vestigen drie kluizenaars zich bij de "kapel van Sint-Sixtus" en stichten in 1615 een Birgittijnenklooster, dat zal bestaan tot in 1783.
In 1831 wordt een priorij van de Trappisten gesticht,
die in 1871 tot de huidige Sint-Sixtusabdij wordt verheven. In 1836 wordt een oude brouwerij aangekocht en ingericht binnen de kloostergebouwen: hiermee neemt het brouwen van het Trappistenbier Westvleteren een aanvang. De huidige abdij en brouwerij zijn niet toegankelijk voor het publiek. Wel kan je een bezoek brengen aan de "oude kapel" of via de bosdreef een wandeling maken naar de "Lourdesgrot" vermaard bedevaartsoord. De Lourdesgrot gelegen in de nabijheid van de Sint-Sixtusabdij, werd opgericht uit dankbaarheid voor de bescherming van de Abdij tijdens WOI en ingewijd op 28 mei 1922.
Hou het nummer van de kentekenplaat van uw auto bij de hand, er wordt ernaar gevraagd aan de telefoon. U krijgt een afspraak om het bier te komen afhalen met de auto met deze kentekenplaat, dit om files aan de abdij te vermijden. Hou er wel rekening mee dat het een tijdje kan duren voordat u aansluiting hebt op de bierofoon, dit door de vele aanvragen!
Museum Claustrum
Een kennismaking met de abdij en brouwerij kan gebeuren in het "CLAUSTRUM" van het O.C. De Vrede. Hier wordt nader kennis gemaakt met het abdijleven via interactieve middelen. Tevens wordt de geschiedenis van de brouwerij en het bierproces nader voorgesteld. Ingang via O.C. de Vrede. Bezoek gratis van 14 tot 17 uur . Groepen enkel op afspraak, in de voormiddag van 10 tot 12 uur tegen betaling (2 p.p.).
Donkerstraat 13, 8640 Westvleteren.
Openingsuren: het museum is iedere dag open van 14 tot 17 uur, groepen enkel in de voormiddag, op afspraak en tegen betaling (2 p.p.).
Sluitingsdag op vrijdag, tijdens de maanden oktober t./m. maart ook op donderdag.
Verlofperioden: de eerste helft van januari, de krokusvakantie en de tweede helft van september. Telefoon: 057/40 18 84, gsm: 0479/65 06 47, claustrum@sintsixtus.be, www.sintsixtus.be
De Sint-Sixtusabdij is bereikbaar met de belbus vanaf het station van Poperinge. Reserveer de belbus minstens 2 uur op voorhand op tel. 059/56 52 56 (op zaterdag van 9 tot 18.45 u, op zondag van 10 tot 18.45 u., op weekdagen van 7 tot 19.45 u.)
Er is parkeergelegenheid bij het O.C De Vrede.
De Sint-Sixtus wandelroute (7,5 km.), te bekomen bij de toeristische dienst en in het O.C. De Vrede, start aan de Sint-Sixtusabdij van Westvleteren. Zij verkent de rustige omgeving. Het is een uitgesproken landbouwgebied dat van oudsher deel uitmaakt van de hoppestreek rond Poperinge. Het landschap is lichtglooiend en de wandelroute maakt gebruik van kerkwegels, graspaden en landelijke wegen. Het parcours gaat door een lappendeken van bossen, hoppevelden, akkers en weiden. Een brits militair kerkhof herinnert aan de Eerste Wereldoorlog. Folder bij O.C De Vrede en Toerisme Vleteren.
De wandeling wordt gekenmerkt door een lange lus omheen het centrum van Nederbrakel, die ons uiteindelijk langs buurtwegen en goed begaanbare voetwegen ( er is één stuk aardeweg midden de kouters) brengt naar twee hoge uitzichtpunten, nl. de Valkenberg, aan de ene zijde, en de Toepheuvel met de Toepkapel, aan de andere zijde. Daarna dalen we terug af naar het centrum, het Marktplein. Hou wel rekening met het feit dat er wekelijks op woensdagvoormiddag markt is. Het erkend toeristisch info-kantoor is gevestigd naast het gemeentehuis op het Marktplein. De startplaats van deze wandeling is aan het startpaneel dat zich bevindt tussen de kerk en het monument van de oorlogsslachtoffers.
De Toepkapel is een getuigenheuvel met daarop een Sint-Jozefskapel met dezelfde naam in de Vlaamse Ardennen gelegen in Brakel in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen.
Het woord Toep is een dialectnaam voor top of hoogste punt.
We verlaten het "Marktplein" via de Serpentestraat. Aan onze rechterkant zien we de dekenij met haar evenwichtige gevelverdeling. We slaan het eerste straatje links in dat uitgeeft op de Wielendaalstraat, steken deze straat over en nemen vervolgens het "Abeelpad" dat ons langs de Zwalmbeek weldra in de open ruimte brengt. Rechts voor liggen de Rijdtmeersen. We gaan over een klepstuw dat de overloop regelt van de aangelegde Rijdtmeersvijver en volgen nu het rustige wandelpad dat ons in een brede lus rond de vijver leidt. Deze vijver is voorbehouden voor stille recreatie, vnl. hengelsport; het schiereiland wordt voor natuureducatieve doeleinden uitgebouwd in samenwerking met het Wereldnatuurfonds.
We verlaten de wandelweg en de Rijdtmeersen en komen in de "Meerbeekstraat" die we rechts volgen tot aan de eerste straat links: in de "Kouterstraat" wordt het eventjes klimmen. Voorbij de laatste huizen nemen we schuin rechts de veldweg en wandelen dwars door een prachtige kouter en komen aan de Kouterbeek, die te midden van een breed dal loopt. Aan de ruilverkavelingsweg slaan we rechts af en wandelen tot aan de "Kerkhofstraat". We gaan links de "Kerkhofstraat" omhoog tot aan de driesprong met de kapel van Treezeke, reeds in de 18de eeuw vermeld. De huidige kapel, zoals de naam het zegt, toegewijd aan de H. Theresia, is van relatief recente datum en werd in 1989 grondig opgeknapt. De plaats hier waar de drie straten samenkomen is de dries van de Valkenberg, in de volksmond ook wel eens "den ondersten dries" genoemd.
We volgen rechts de "Kunnenbergstraat" en direct daarop links de "Schoolstraat", een mooie holle weg, die steil klimt naar de "Valkenstraat". Achter ons ligt Nederbrakel inderdaad "neder" in de diepte. Aan de "Valkenstraat " gekomen slaan we rechts af. Deze straat ligt helemaal boven op een heuvelkam (93 m hoog), zodat we van hier aan beide zijden van de weg een breed panoramisch zicht krijgen: de lintbebouwing evenwel heeft, helaas, dit prachtig vergezicht voorgoed onmogelijk gemaakt. De "Valkenstraat" afdalend slaan we op het einde rechts de "Neerhofstraat" in, waar een nieuw breed panoramisch zicht ons verrast. Aan de linkerkant van de weg bemerken we achter een oude hoeve in de verte van het Kasteel van Lilare met de Kasteeldreef, alsook de Sint-Antoniuskapel, aan onze rechterkant torent de kerk van Nederbrakel boven het landschap uit. Op het einde van de straat komen we aan de herberg Moriaan, misschien voor sommige wandelaars een welgekomen verpozing. Onze wandeling loopt nu een eindje op het grondgebied van Sint-Maria-Oudenhove. We volgen links de weg Brakel-Zottegem om een 50-tal meter verder rechtsaf de "Zwalmbeekweg" in te slaan.
Weldra wandelen we te midden van glooiende kouters. Na een paar honderd meter slaan we weer rechts af, het mooie rustige wandelpad in. De eenzame grote woning hier op de hoek wordt Hemelhuis genoemd en dankt deze naam aan een protestantse vrouw. Ze adopteerde er tijdens en ook na Eerste Wereldoorlog verwaarloosde kinderen en wezen. Gedurende de laatste oorlog richtte ze er zelfs een veldhospitaal in op. Zowel gewonde als verminkte soldaten, als vluchtelingen en wezen konden er terecht. De vrouw overleed in 1960. Het wandelpad -mijnwerkerspad genoemd op de oude spoorwegbedding Zottegem-Ronse aangelegd, voert ons dwars doorheen een dal waarin de Zwalm loopt die hier de grens vormt tussen Nederbrakel en Sint-Maria-Oudenhove. Aan de "Molenhoekstraat" gekomen verlaten we het wandelpad en slaan we links af. We steken de Zwalm over. Ze was eens de onbezoedelde inspiratiebron voor talrijke schrijvers en dichters: denken we maar aan Omer Wattez, Herman Teirlinck en Theo Brakel. We zijn in de "Oude Blekerijstraat" aangekomen, die we rechts volgen. In de laatste bocht van de weg zien we een kapel, opgedragen aan O.-L.-Vrouw van Rust, gebouwd in 1904 om een genezing te bekomen.
We steken de "Brusselsestraat" over ( opgepast: drukke weg) en komen in de "Kokerberstraat" die verder gaat stijgen: we zijn hier opnieuw in een hoog gedeelte van Nederbrakel beland, zij het helemaal aan de andere kant. Een paar tientallen meter voorbij de "Vossenbroekstraat" bemerken we rechts een groot wit hek: hier hebben we een mooi zicht op het Topkasteel in de diepte. We wandelen verder langs de "Toepkapelstraat" op de Toepheuvel. De firma Inexco-Top Bronnen bezit hier, rechts van de weg, een fraai domein van ± 30ha, met park, vijvers, boompartijen en grasvelden. Dit Toppark, letterlijk een toeristisch hoogtepunt van Nederbrakel, vrijwaart de bronnen van alle ongewenste insijpelingen. Het domein is privaat en enkel op aanvraag te bezoeken.
Eigenaardig is wel dat de onuitputtelijke bronnen ontspringen op de 100 meter hoge heuvel. Dit fenomeen kan verklaard worden door de bijzondere gelaagdheid van de ondergrond: deze bestaat immers uit een afwisseling van zand- en kleilagen: de kleilagen zijn ondoordringbaar, waardoor op de contacten van de lagen talrijke bronniveaus voorkomen. De bronnen worden commercieel geëxploiteerd onder de merknaam Top bronnen. Wat verder zien we aan onze linkerkant de Toepkapel. De 26 treden leiden ons naar de mooie Sint-Jozefskapel, na de Eerste Wereldoorlog uit dank opgericht door de Brakelse bevolking ter ere van Sint-Jozef, daar de omgeving van hevig artillerievuur gevrijwaard bleef. Rond de kapel is er een ommegang met zeven afbeeldingen van Jozefs smart en vreugd, terwijl op een hoog kruisbeeld de namen staan gegrift van de Brakelse gesneuvelden der beide wereldoorlogen. Van hier kan men genieten van een indrukwekkend zicht over Nederbrakel. We vervolgen nu onze wandeling langs de "Toepkapelstraat" en slaan het eerste paadje rechts in. Deze "Toepweg" leidt ons langs de zijkant van het toeppark en loopt rechtdoor naar de "Warande" die we na te hebben overgestoken een paar tientallen meter rechts volgen. Dan nemen we links het "Zavelpad", waar we van een laatste mooi vergezicht kunnen genieten. Aan de "Tenbossestraat" gekomen slaan we rechts af. Zo komen we langs het "Stationsplein" en de "Hoogstraat" terug op het "Marktplein", aan ons vertrekpunt. Een fris streekbiertje vinden is hier geen probleem, gezien de talrijke plaatselijke herbergen.
Totale afstand is 10 km, doch kan opgesplitst worden:
A door Meensel = 4,5 km
B door Kiezegem = 6 km
Bewegwijzering :Vierkante houten paaltjes met de Tielt-Wingse kleuren: rood, wit, groen geven de wandelrichting aan.
GPS :
Kapellekensweg 30/2 3391 Meensel-Kiezegem
DE ROUTE :
Wandeling A : door Meensel - 4,5 km
We starten aan het Ontmoetingscentrum rechts en
volgen hetzelfde parcours tot op de Statiestraat, waar
we links de Keelstraat ingaan en zo opnieuw aan het
Ontmoetingscentrum komen.
Wandeling B : door Kiezegem - 6 km
We starten aan het Ontmoetingscentrum links, volgen
de Keelstraat tot in de Statiestraat en wandelen hier
links. Vandaar volgen wij de hoger uitgestippelde route.
We verlaten de parking en gaan rechts. Langs de Keelstraat wandelen we links een veldweg in
(parallelweg van de Kapellekensweg) door de boomgaarden. Van hieruit hebben wij een prachtig
vergezicht op o.a. de Jachttoren en de kerk van Meensel.
Op de Binkomstraat gekomen vervolgen we onze weg naar rechts en gaan links de Attenrodestraat in. Hier nemen we links een pad welke ons langs de Jachttoren leidt. Aan het einde van het pad gaan we rechts de Heibosstraat in en slaan even verder links af. Deze weg leidt naar de oude tramroute die wij links bewandelen tot aan het Pleintje. Even verder maken we een ommetje rond de kerk. Wandelend langs de witte zerken komen wij op het kerkhof met de grafkelder van de familie Kenes. De omgeving rond de kerk, het groot wit huis (destijds woning van de familie Kenes)
en de pastorie werden recent een geklasseerd dorpsgezicht.
Wij wandelen nu terug naar het Pleintje volgen daar ongeveer één km de Statiestraat en nemen dan links de Zilverbergstraat. Langs deze verkavelingsweg staat de hoeve «Hof te Zilverberg». Komend op de Tieltsestraat bemerken we aan onze linkerzijde het geboortehuis van wielerlegende Eddy Merckx en aan de rechterzijde het voetbalveld van FC Meensel-Kiezegem.
We volgen de Tieltsestraat links, steken de Glabbeeksesteenweg over, gaan naar de ingang van
de St. Pieterskerk en wandelen even over het kerkhof. We volgen rechts de Kerkstraat tot aan het kruispunt met de Keelstraat. Linksaf vervolgen we deze weg ± 300 m. en gaan dan opnieuw links. Wat verderop zien we de Bemt.
Wij nemen echter de weg langs de boomgaarden en klimmen zo naar de watertoren.
We dalen tot aan de Kapellekensweg en wandelen even verder links een straatje in naar de kapel van Spikdoorn. We keren terug, nemen links de Kapellekensweg en komen zo aan ons begin- en eindpunt: «Het Ontmoetingscentrum».
Meensel-Kiezegem telt 1.260 inwoners.
De naam Meensel komt van «mene + zele» = gemeenschappelijke nederzetting, terwijl Kiezegem komt van «Kiso-inga-heem» = woonplaats van de Kiso (?)
Op 1 december 1824 werd Meensel-Kiezegem één gemeente bij besluit van Willem, koning der Nederlanden Het heuvelend landschap met holle wegen heeft ijzerzandsteenlagen welke aan de oppervlakte komen.
In Meensel ontspringt de Wingebeek.Het hoogste punt van het dorp ligt op 93 m.
Meensel-Kiezegem heeft een oppervlakte van 625 ha.; waarvan 160 ha voor fruitteelt, zijnde 25,6 % van de totale oppervlakte. De jonagold (appel) en de conférence (peer) waren de grondleggers van de wereldwijde export. De verhouding van de fruitteelt is hier 2/3 appelen en 1/3 peren.
De Jachttoren
werd tijdens W.O. 2 gebouwd op een hoogte van 84 m., als jachthuis van de toenmalige jachtheer, tegen het stropen en voor de jacht. De toren wordt nu uitgebaat voor plattelandstoerisme, biedt plaats aan max. 4 personen en heeft 2 verdiepingen. Vanop de 2de verdieping heeft men een
prachtig uitzicht op de omgeving.
De tramroute
was vroeger de verbindingsweg Aarschot Tienen en loopt door het Kleisebos, waar men een grote verscheidenheid aan planten (o.a. gele dovenetel) en struiken (o.a. Gelderse roos) aantreft. Hier loopt ook de fietsroute van de provincie: de
Hagelandse Heuvelroute.
De St. Mattheuskerk
werd in de 14e eeuw oorspronkelijk als een kapel gebouwd. Op de plint uit ijzerzandsteen werd meermaals herbouwd. De kerk bezat vroeger een houten beeldje van St. Elooi, welke veel vereerd werd te Meensel. Dit beeldje stond nog tot vóór enkele jaren in de nis van witte steen boven de oude ingang van de kerk.
Het Pleintje
Dit was van 1897 tot 1957 een goederenstation langsheen de tramroute.
Het Hof te Zilverberg
werd reeds in 1530 vermeld als het Hof te Silverberge en vanaf 1708 als Ierse pachthoeve. Het huidige gebouw is uit de tweede helft van de 18de eeuw.
Momenteel is hier een gemengd bedrijf gevestigd van 35 ha. groot.
De watertoren
is 35 m. hoog en werd in 1967 gebouwd op de Mannenberg. De toren staat 91 m. boven de zeespiegel.
Kapel van Spikdoorn
aan deze kapel is een legende verbonden welke doet denken aan de ontstaangeschiedenis van de O.L.Vrouw van Scherpenheuvel.
Een herder van het Hof te Silverberge die naar gewoonte zijn kudde ging hoeden in de nabijheid van de plaats «Spikdoorn» genaamd, heeft daar op zekere dag een Mariabeeld gevonden. De herder
nam het beeld mee naar huis, doch de volgende dag lag dit opnieuw op dezelfde plaats onder de Spikdoorn. Het was een duidelijk teken dat het hier wou vereerd worden. In 1655 werd het kapelletje van Spikdoorn gebouwd. Achter een deur met blauw geschilderd traliewerk bewaart deze witte veldkapel een beeld van O.L.Vrouw ter Koortse.
Tip: Bij deze wandeling bezoek je het Jakob Smitsmuseum.
Indrukwekkend! Anders kun je deze wandelingen niet noemen. Meteen na het vertrek kom je in een uniek coulissenlandschap waarvan de landschappelijke waarde niet te onderschatten is. Unieke kanalenkruispunten, Baileybruggen uit WO ", waterplassen die overgebleven zijn na de industriële ontginning van wit- zand en spriet.. .je komt het allemaal tegen.
En eet eens een boterhammetje aan de legendarische Steen der Zeven Heerlijkheden.
Volgens de legende kaartten de bestuurders van deze heerlijkheden voeger op deze steen voor goederen en...vrouwen.
We vertrekken op de parkeerplaats aan de achterkant van de kerk. Daar volgen we een smal kerkepaadje achter het parochiecentrum tot in de Diepestraat. Die steken we schuin links over, passeren het kerkhof en draaien dan rechts om na 50 m weer links te gaan. We volgen het Berkenpad tot aan de vakantiewoningen en -villa's rond zandwinningsplas Miramar. Hier draaien we rechts tot we weer aan de Diepestraat komen. We steken schuin links over en volgen de grove kiezelweg tot aan de waterwinning van PIDPA. Voorbij dit gebouw volgen we de zandweg door het unieke coulissen landschap tot we aan een betonweg komen.
De 8 km gaat hier voor de kanaalbrug rechts, de andere afstanden links en die volgen het jaagpad langs het kanaal.
Eenmaal over het kleine wipbruggetje draaien we rechts omhoog om via de brug met de leuke naam 'Brug 0' het unieke kanalen kruispunt over te steken. Beneden aan deze brug gaan we pal rechtdoor de bossen in, om er aan de Maat weer uit te komen. Hier gaan we rechts over de drukke weg naar Postel naar de dubbele Baileybrug.
De 15 km steekt hier de brug over.
Wie voor 25 km gekozen heeft, gaat 100 meter voor de brug links door het schitterende natuurreservaat Den Diel, waar
de natuur bewees dat zij zelfs zware industriële ingrepen kan herstellen.
Ter hoogte van Sas 2 komt men bij een bunker uit WO II uit. Lateraal met de kanaaldijk stapt men hier nog ruim 500 m verder, om aan de grens tussen Mol en Lommel links af te slaan en de weg te vol- gen naar de mysterieuze Steen der Zeven Heerlijkheden.
We steken hier het Postelvaartje over en volgen de Miel Ottenroute in rechtse richting over zowat 600 m. Dan draaien we rechts een brede zandweg in met daarnaast een druk bereden toeristisch fietspad.
Uiteindelijk komen we weer op asfalt uit. We kiezen voor links en bergop en we gaan maar liefst over twee bruggen om evenveel kanalen over te steken. Maar dan is er ruimschoots gelegenheid om uit te blazen.
We vertrekken naar links en nemen aan de rechterkant het wandelpad tussen de bomen dat ons voorbij Sas 1 weer op het jaagpad langs het kanaal brengt. Dit vol- gen we tot op Sas 3, waar we even voorbij de verkeerslichten aan de Baileybrug, links het kasteelpark De Maat indraaien. Hier komt de tocht samen met de 15 km.
Het is aangenaam stappen door de 'Twaalf uren dreef' (pal zuid georiënteerd) tot aan de Postelsesteenweg. We steken deze over en volgen de Zilvermeerlaan. Even voorbij de hoofdingang van het vermaarde Provinciaal domein Zilvermeer zien we aan de rechterkant een kleine scheeps- werf.
We steken de brug over het kanaal over en net boven gebruiken we de ietwat steile bermweg om onder de brug door te gaan. Hier komen we terug samen met de 8 km. Even het jaagpad volgen en dan rechts de Dijkstraat indraaien. Deze gaat naadloos over in de Meergorenbaan.
Aan het einde van de Meergorenbaan draaien we links en we volgen dan de Vlemincksloop stroomafwaarts (naar rechts) tot aan de Brandstraat. Deze steken we over en via enkele gezellig-smalle kerkepaadjes komen we weer aan het vertrekpunt.
Ongelofelijk mooie wandeling in één van de mooiste streken van vlaanderen. Vooral in de maand april wanneer de bloesems open staan is het er prachtig!
Eigenlijk is de ideale periode van het jaar om naar Haspengouw te trekken de lente.
De peren-, appel- en kersenbomen staan dan allemaal in bloei.
Haspengouw kleurt in deze periode helemaal wit van de bloesems die er te vinden zijn in de verschillende boomgaarden. Het enige minpunt in deze periode is dat heel vlaanderen bijna verhuist naar deze streek om er te genieten van de panorama's. Het eerste stuk loopt door een stuk groen waar aan gewerkt werd, de bomen waren gekapt en er werd prikkeldraad gespannen naast het pad. In de verte waren de boomgaarden al te zien, het zicht was prachtig! Al snel wandelen we door de boomgaarden, het was prachtig, de witte bloempjes van de appelbomen en de gele paardenbloemen op de grond.
We komen nu op een weg uit en een eindje verder moesten we een weggetje inslaan naast een voormalig treinspoor. Hier werd het wat drukker, de weg was geasfalteerd en het reed er vol fietsers wat het bij momenten een beetje gevaarlijk maakte.
Naast de weg, lazen we op een infobord, was het dassengebied.
We wilden er wel eens eentje spotten, en er was langs de kant van de weg een platform gemaakt om over het dassengebied te kijken, maar tevergeefs.
We zetten onze weg verder om uit te komen bij een prachtig gerenoveerde vierkantshoeve
Via een weggetje wet trapjes kwamen we in een grote boomgaard, die we doorsteken om aan de overkant van de weg een licht stijgend pad te nemen van waar we een prachtig zicht hadden over de streek. Hier hebben we even gerust op een bankje en genoten van de omgeving.
Nog een klein stukje bergop restte er om terug op onze startplaats te komen.
Met dank aan: wandelsite.be
Natuurgebied Zammelen
Het 'Natuurreservaat Zammelen' is een indrukwekkend stukje natuur. Het is gelegen in de vallei van de Mombeek. Het riviertje heeft zich diep in het leemplateau ingesneden. In de steile helling komen daardoor krijtlagen aan de oppervlakte, iets wat eerder ongewoon is in onze streken. Waar de kalk via bronnen aan de oppervlakte komt, wordt het afgezet als een soort kalkkorst. Men noemt dit kalktuf of travertijn. De combinatie van water, leem, kalk, zand trekt heel wat zeldzame plant- en diersoorten aan. De das heeft in dit gebied een vaste stek gevonden.
Vanuit het pittoreske dorpje Zammelen vertrekken verschillende landschapswandelingen. Historische kerkwegels leiden je doorheen een sterk heuvelend landschap. Op de wandeling maak je kennis met een grote variatie van natuur: hellingbosjes, poelen, hoogstamboomgaarden, ...
Oud station van Jesseren
Een ander gebouw is het kasteeltje met vierkante toren
Een wandeling van 7,5 km met vertrek aan bibliotheek-informatiecentrum de Gasthuishoeve. Je volgt de blauwe pijl en wandelt achtereenvolgens door het dorp en het Uilenbos, langs het militair domein en langs het Hof.
We vertrekken vanop de parking van De Gasthuishoeve, nu bibliotheek, infocentrumen kantoor voor Toerisme Wuustwezel.Deze hoeve die al vermeld wordt in de 13de eeuw werd door de gemeente aangekocht en volledig gerestaureerd.De naam: gasthuis, herinnert ons aan het vroegere St. Elisabethgasthuis van Antwerpen, nu OCMW. Sinds de 13de eeuw bezit 'het Gasthuis' aan weerszijden van de dreef, uitgestrekte landerijen met boerderijen.De twee hoeven langs de Gasthuisdreef dateren uit het begin van deze eeuw.
We wandelen de Gasthuisdreef in en lopen haar bijna door tot het einde waar we links het Uilenbos inlopen.Dit domein behoort ook toe aan het OCMW van Antwerpen en wordt door het gemeentebestuur gehuurd.We volgen de blauwe pijltjes door het bos.
Bij het verlaten van het bos, komen we op de randweg van het militair schietveld.Hier slaan we links af.We verlaten deze weg niet.Het schietveld is verboden terrein en bovendien gevaarlijk.De waterplas waar U langs gaat is ontstaan door zandwinning voor de aanleg van de E 19.
We steken de weg naar Brecht over en lopen rechtdoor, dan links de Vloeikensstraat in enrechts de Wippenbergstraat in.Zo zitten we nu in de wijk Achterbrug.We volgen de pijltjes en komen zo over de loopbrug over de Kleine Beek. Deze beek vormt na de samenvloeiing met de Grote Beek de Aa of Weerijs. Deze waterloop voert ons water naar Nederland.Vlak over de beek gaan we naar rechts via een paadje langs het water.
(Wie zijn wandeling wil verkorten, gaat hier naar links, aan de Akkerstraat rechtdooren komt zo via Hofdreef aan het gemeentehuis. Indien u wil kan u hier even een wandeling maken door het prachtige park. Daarna vervolgt u via het voetpaadje naar het Achter d'Hovenplein. U kruist dit plein, slaat linksaf en komt zo terug op het vertrekpunt.)
We volgen hier de GR 5. Als we op de Akkerstraat komen voorbij de nieuwe wijk Hofakker, gaan we naar rechts. We trekken nu rond Het Hof.Voor 1750 stond op een eilandje midden in het water een kasteel.Daarna verhuisde het naar een plaatsje voor de vijver.Het kasteel werd tijdens de jongste wereldoorlog door een V-bom verwoest.De bijgebouwen bleven gespaard.De woning in het midden vervangt het vroegere hoofdgebouw.Langs de achterkant heeft men een mooi zicht over De Spiegel (dit is de naam voor de vijver).Het Kanaal aan de andere kant van de weg diende om het water in de Spiegel op peil te houden.
Langs het Lang Paadje komen we terug op het Hofakker. In het Gemeentepark (1ste weg links) merken we ook nog een gedenkplaat op het woonhuis van de overleden jeugdschrijver Aloïs Blommaert. Nu trekken we door het prachtige gemeentepark met het Vlaams-gotische gemeentehuis (1911) dat in 1999 volledig werd gerestaureerd terug in de richting van de Kloosterstraat. Via een voetpaadje komt u op het Achter d'Hovenplein. U kruist dit plein, slaat linksaf en komt zo terug op het vertrekpunt: de Gasthuishoeve.
Met dank aan VVV Wuustwezel Wuustwezel - gemeentehuis
Je verwacht het niet echt, maar in het centrum het verstedelijkte centrale hart van de gemeente - verstopt zich een groene long die het bekijken en bewandelen meer dan waard is: het Galbergenpad.
Kapellestraat Berkenstraat Don Boscostraat Heidebloemstraat Dennenstraat De Meert (een bospad) Brandstraat Sluis Pastoor Wuytsstraat over de galbergen Tulpenstraat Violetstraat Kapellestraat Singellaan Vekeblok
Ginderbuiten is één van de 12 gehuchten van de Belgische gemeente Mol. Het gehucht telt 3180 inwoners (31 december 2007) en ligt ten noordoosten van het centrum van de gemeente.
Ginderbuiten is vooral bekend van de jaarlijkse lichtstoet die er elke derde zaterdag van september plaatsvindt. Dit is een optocht van met meer dan 100.000 gloeilampjes versierde wagens die door middel van mankracht worden voortgeduwd. De tocht vind uiteraard plaats na het invallen van de duister.
Geschiedenis
Ginderbuiten was één van de zes oude gehuchten van Mol. Aanvankelijk ontwikkelde het gehucht zich rond twee driehoekige pleinen. Er werd al vrij vroeg een kapel, afhankelijk van de centrumkerk, gebouwd in het gehucht. Ginderbuiten ontwikkelde zich langs de weg naar Lommel. De lintbebouwing langs deze weg zorgde ervoor dat Ginderbuiten al vanaf het einde van de 18e eeuw stilaan zou vergroeien met het centrum.
Het uitgestrekte Ginderbuiten verloor een groot deel van zijn grondgebied aan de in 1889 opgerichte parochies Sluis (in het noorden) en Rauw (in het oosten) die zich sneller ontwikkelden dan Ginderbuiten dankzij de inplanting van verscheidene industrieën in de buurt van deze kernen. De ontwikkeling van Ginderbuiten volgde pas later. De eerste sociale wijk werd hier gebouwd in 1922. Het gehucht zou zelf pas een parochie worden in 1961.
Vanaf de jaren tachtig kwamen er verscheidene woongebieden bij met nieuwe woningen zodat de bevolking snel toenam maar sinds het midden van de jaren negentig stagneert het bevolkingsaantal. Dit is deels te wijten aan de aanleg van de zuidelijke ringweg rond Mol waardoor Ginderbuiten zich niet meer verder kan ontwikkelen in zuidoostelijke richting.
Bezienswaardigheden
De jaarlijkse lichtstoet
De jaarlijkse Halloween-happening waarbij alle inwoners hun huizen versieren
De Sint-Jozef Ambachtsmankerk uit 1967
Tuinwijk Toemaathoek uit 1922 De Galbergen (foto Bieke)
Het wandelnetwerk van de Kempense heuvelrug is schitterend gelegen: een lange landduinrug die zich vrijwel parallel langs de Kleine Nete uitstrekt tussen Herentals en Retie.
Je bepaalt zelf waar je vertrekt en hoe lang je wil wandelen. Begin bv bij het pittoreske begijnhof van Herentals, beklim de Toeristentoren (bij helder weer kan je het Atomium zien) en laat je verrassen door het Netepark, Hidrodoe en de wielerschool. Je bent hier immers thuis bij Rik van Looy, de Keizer van Herentals.
Keizer Karel heeft deze streek trouwens ook nog verkend en zn naam leeft nog voort in het Goudblonde en het Robijnrode Keizer Karelbier.
De Swaen
In deze gezellige bistro in het hart van de Kempen, schuin tegenover het begijnhof, geniet je van de heerlijke Keizer Karelbieren.
Begijnhof (gesticht in 1266. In de 15e eeuw verbleven hier 300 begijnen. Het werd verwoest in 1578 door de beeldenstormers maar later heropgebouwd, met gotische kerk (15991614), 17e-eeuwse huizen (Fondatiehuis, Infirmerie) en poortgebouw uit 1622
De oudste kern van Herentals, nabij de huidige St.-Waldetrudiskerk, behoorde tot het klooster van Ste-Waudru van Bergen (Henegouwen). Een tweede nederzetting, aan de Kleine Nete, werd in 1209 gesticht door hertog Hendrik I van Brabant en verkreeg stadsrechten.
Ze verwierf in 1303 een vrijheidskeur en groeide snel uit tot een centrum van economische welvaart. Het belang van de stad blijkt ook uit de vestiging van verschillende religieuze instellingen: gasthuis (ca. 1253), begijnhof (voor 1266), norbertinessenklooster Besloten Hof (1410), minderbroederklooster (1472) en een augustijnerklooster in 1613. Deze religieuze stichtingen hebben mede het aanzicht van de stad bepaald.
Aanvankelijk was noordelijk Herentals sterker ontwikkeld dan zuidelijk Herentals. Zo werd in 1253 het gasthuis opgericht aan de Nete, en vóór 1266 werd daartegenover, op het Nieuwland, een begijnhof gesticht. Bij het begin van de zestiende eeuw woonden er op het begijnhof ongeveer driehonderd begijntjes, en daarmee was het een van de grootste van het hertogdom.
Deze prachtige wandelroute start te Sibbe - Ijzeren en doet zo als de naam al laat vermoeden de Cauberg aan, deze "berg" ligt te Valkenburg - aan - de Geul. De Cauberg is een helling in Valkenburg in de Nederlandse provincie Limburg. De Cauberg is vooral bekend uit de wielersport, de helling werd en wordt in het parcours van diverse wedstrijden » Amstel Gold Race opgenomen...
Na het verlaten van Sibbe - Ijzeren wandel je richting het "Sint - Jansbos". Via het Kasteel "Schaloen" wandel je verder naar de Kapel de Kluis, welke op de top van de "Schaelsberg" gelegen is. Hier bevindt zich ook een kruisweg. De "Kruisweg" die ten oosten van de voormalige kluis ligt, werd in 1843 gesticht door past. Loomans.
De kruisweg bestaat uit 13 staties van het model 'ovenkapel met nissen' voorzien van schilderingen door leden van de Kunstkring Henri Jonas uit 1999. De kapellen zijn gegroepeerd om het symbolische graf van Christus met daarin een houten kist en bovenop een kruis met de 'Arma Christi', de gereedschappen, waarmee Christus aan het kruis geconfronteerd werd...
Na het verlaten van de "Schaelsberg" wandel je verder via het "Kasteel - Oost" richting Valkenburg - aan - de - Geul waar men naast het Kasteel van Valkenburg (Ruiine) loopt. Het is meteen ook de enige hoogteburcht die Nederland kent. Via de "Romeinse Catacomben" wandel je dan verder richting de Cauberg, hier staat je een heuse beklimming te wachten, welke gevolgt wordt door een vrij lange trap...
Eens boven op de "Cauberg" dan wandel je dwars doorheen het bungalowpark "Landal de Cauberg" richting de Steenkoolmijnen "Daelhemergroeve", welke het hele jaar door toegankelijk zijn voor het publiek. Via de Heunsberg, waar de "Wilhelminatoren" staat (Deze toren, gebouwd in 1906, biedt u een magistraal panorama zoals u deze nergens anders tegenkomt in ons land...
Als een levensecht schilderij biedt dit uitzicht u ongerepte schoonheid : een niet te missen blik over het Limburgse landschap. Bij helder weer kunt u zelfs tot voorbij de grens met België en Duitsland kijken), wandel je dan verder richting het eindpunt van deze wandelroute te Sibbe - Ijzeren...
Let op... Terwijl je deze wandelroute wandelt, wandel je regematig door (zeer) kwetsbare natuurgebieden, gelieve hier de gedragscode te respecteren en de rust te bewaren a.u.b.... Kasteel Schaloen (1375). Oud-Valkenburg
Door tijdgebrek en het nog niet weten van de schoonheid van het gebied hebben we deze korte wandeling toch
Nog gedaan en het is achteraf gezien één van de mooiste geweest.
Kort, ja ,want amper 5 km ,wel op een snikhete dag ,maar onder het bladerdek van de bomen en het afkoelend geruis van de Prum.
Je zou deze fantastische wandeling wel in je zondagse klederen kunnen doen
Vanaf de parking de weg oversteken naar de brug toe en daar volg je het nummer 5.
Eerst even klimmen en dan langzaam dalend naar Prumzurlay , onderweg,en je zult het moeilijk kunnen geloven, kwamen we een hopplantage tegen.
We keren op de Prumzurlaybrug en klimmen even naar boven waar een kasteel staat .
Rechts komen we het nummer 10 tegen en volgen dit nummer langzaam dalend terug naar de parking,onderweg
genietend van de wondermooie natuur.
Als je in de buurt bent moet je deze wandeling absoluut doen
Irrel, Duitsland
Ligging: in het zuidwesten van Duitsland
Landschap: een glooiend landschap met veel bossen
Bezienswaardig: Irreler Wasserfälle
Activiteiten: gezonde lucht opsnuiven in dit luchtkuuroord, wandelen
Irrel is een plaats in de Duitse deelstaat Rijnland-Palts, en maakt deel uit van het district Bitburg-Prüm. Irrel telt 1.399 inwoners[1].
Kerk
Van de oude kerk rest alleen nog de toren die iets verder in dezelfde straat staat. De nieuwe kerk werd gebouwd begin jaren zestig van de vorige eeuw. Omwille van problemen met funderingen werd de toren apart gebouwd en enkele voorwerpen uit de oude kerk staan nu in de nieuwe, zoals het altaar.
De Irreler Wasserfälle liggen in de rivier de Prüm net boven (stroomopwaarts) van het dorpje Irrel.
Afslag Irrel nemen en het dorp binnenrijden. In het dorp neem je de afslag Prumzurlay, het bordje "Wasserfalle" staat net aan de verkeerde kant van de weg zodat je het alleen direct ziet als je van de andere kant zou komen. Na 3 kilometer kom je rechts een grote parkeerplaats aan de bosrand tegen. Daar parkeren. Links in het bos loopt een wandelpad helemaal langs en om het mooie stukje wildwater.
Prümzurlay is een plaats in de Duitse deelstaat Rijnland-Palts, en maakt deel uit van het district Bitburg-Prüm. Prümzurlay telt inwoners.De plaats is een Ortsgemeinde en maakt deel uit van de Verbandsgemeinde Irrel
Start : Aan het stationneke van het toeristentreintje
Afstand : 7.5 km
Bewegwijzering : rode rechthoek
GPS : N50 15.324 E5 35.844 (Parking)
DE ROUTE:
De wandeling vertrekt waar men ook de oude tramlijn ziet lopen die nu nog gebruikt wordt voor de
Toeristen en loopt omhoog langs de rivier de sansinri.
We vertrekken door het bos van 330 meter boven de zeespiegel tot op het bovenste punt en draaipunt dat op 550 meter boven zeespiegel ligt , waarna we stilaan afdalen allemaal langs onverharde wegen
Amonines (Waals: Monene) is een dorp in de Belgische provincie Luxemburg en een deelgemeente van Erezée. Amonines heeft een oppervlakte van 10,91 km².
Het dorp is gelegen in de Ardennen aan de Aisne. Zowat de helft van het heuvelachtige gebied bestaat uit bos. Aan de Aisne zijn er moerassige weiden. Ten noorden van het dorp, langs de N841 naar Erezée, ligt nog het gehucht Blier.
De Sint-Lambertuskerk uit 1824, heropgebouwd uit de eerste kerk van 1738. De kerk liep schade op tijdens de Tweede Wereldoorlog en werd in 1957 volledig hersteld en gerestaureerd. treinstation Forge à La PlezTramway Touristique de l'Aisne
De Sansinri (beek) loopt gewoon over de weg. Laarzen aangeraden
Een Beetje een heuvelachtige wandeling door het bos en langs de oevers van het meer
Bütgenbach wordt terecht gezien als een belangrijke toeristische trekpleister van de Oostkantons. Aan de oevers van het meer vindt u de infrastructuur om verschillende sporten en andere activiteiten te beoefenen: zwemmen, tennis, waterfietsen,... Een mooie wandeling rond dit prachtige meer.
In Bütgenbach is er rond het stuwmeer een recreatiepark gebouwd met logies- en eetmogelijkheden: Worriken Center. Je kan er allerlei watersporten beoefenen, er is zelfs een sporthal en zwembad. Het meer is wel niet afgeschermd en is bereikbaar voor de wandelaars
de wegwijzertjes volgen, een wit plaatje met in het midden een gele rechthoek, daarop een pijltje vergemakkelijkt de richting die te volgen is.
Deze wandeling is een echte aanrader voor iedereen die in de buurt komt of is, wel een belangrijke tip, neem zeker wat te eten en te drinken mee want je kan er niets vinden onderweg. In geval van nood kan je natuurlijk nog altijd van het meer drinken, leeg krijg je het toch niet, de vissmaak zul je er wel moeten bijnemen.
Ook wanneer deze streek zware sneeuwval kent, blijft de wandelweg rond het meer (11 km) bijna altijd begaanbaar, vooral omdat hij rondom volledig nieuw werd aangelegd. Met zijn uitzichten biedt hij een belevenis, die men zich in geen geval kan ontzeggen.
Het Meer van Bütgenbach is een Belgisch stuwmeer op de rivier de Warche. Het meer ligt op het grondgebied van de gemeente Bütgenbach en heeft een oppervlakte van 120 hectaren (of 1,2 km²).
De dam werd aangelegd van 1929 tot 1932 en heeft een hoogte van 23 m. De centrale kan 2,2 miljoen kWu leveren en wordt uitgebaat door Electrabel.
Het meer bevindt zich in de Belgische Oostkantons, op de rand van het plateau van de Hoge Venen. Het is een toeristisch trekpleister voor watersporters. Men kan er zeilen, windsurfen, kajak varen, waterfietsen, zwemmen, sportvissen ... Motorboten zijn niet toegelaten.
In de herfst van 2003 liet men het meer bijna volledig leeglopen voor onderhoud aan de stuwdam. Dit onderhoud werd in 2004 uitgevoerd. Het meer werd in de loop van dat jaar opnieuw gevuld.
WORRIKEN *
Onze camping, aan de rand van het meer van Bütgenbach, biedt u standplaatsen van 100 m² met elektriciteit, drinkbaar water en afvalwater. Ons restaurant biedt à la carte menu's en meeneemgerechten. In de Worrieclub organiseren we animaties voor kinderen van 12/07 tot 13/08. Ontdek het nieuwe strand met het aquapark, speelveld en beach volleyterrein. Neem een duik in ons overdekt zwembad, ga tennissen of squashen. Bij ons kunt u ook activiteiten beoefenen zoals swingolf, boogschieten, kajak, oriëntatietochten of avonturenparcours.
Afstand : ongeveer 11.5 km (ruim 2.5 uur wandelen)
Bewegwijzering : plaatjes met BU1
GPS : N50 06.400 E6 31.047
DE ROUTE:
Burbach gemeente in de Duitse deelstaat Noord-Rijnland-Westfalen, gelegen in het district Siegen-Wittgenstein. Burbach telt 14.641 inwoners
Rondwandeling Bu1:
Burbach - Golfterrein - johannsbach - Katzenbach - Neustrassburg - Auf der Hardt - Burbach
Vanaf de parking in de Hilistrasse, bij de kerk, stap je de Fleischstrasse in en wandel je voorbij de kerk.
Daar circa 200 meter voorbij, via een landbouwweg naar de Golfplatz wandelen.
Op de L33 links aanhouden en weer amper 200 meter verder rechtsaf gaan in de richting van Wawern.
ln de eerste scherpe bocht, via een bospad over 4 à 5 km door het bosgebied nim Kesselnwandelen. De L32 over steken en langs de vijvers naar de L33 toe wandelen om van daaruit via Neuenweiher en de Weiherstrasse in Neustrassburg uit te komen.
Het kruispunt oversteken en enkele 100 meters verder links ingaan, voorbij de grillhut en via de zandweg, met prachtige panorama 's op Burbach en Neustrassburg terug naar Burbach wandelen. Door de Heldstrasse kom je terug bij de parking, vlakbij de kerk, waar je bent vertrokken.
