Over reizigers en reizen zijn al heel wat boeken geschreven. Ik heb het dan niet over de bekende "Trotter" reeks of de "Lonely Planet" boeken die landeninfo bieden voor de toeristen maar boeken geschreven voor en door reizigers. Hieronder een aantal boeken die volgens mij aanraders zijn:
1) IK, DE PAN, EN DE WERELD: MIJN ABSOLUTE AANRADER!!! Het hilarische verhaal van Kris Nijs die op de motor 4 jaar lang de wereld rond gaat. Hij bezoekt hierbij 68 landen, 6 continenten en rijd meer dan 260.000km. Het verhaal is grappig, spannend en soms ontroerend maar altijd leuk en interessant om lezen.
2) SOLITAIR: Het ongelooflijke en waargebeurde verhaal van de nederlandse filmregisseur Ton Van Der Lee die het in onze wereld wel gezien heeft en vertrekt zonder duidelijk doel voor ogen. Uiteindelijk beland hij in Namibie en komt terecht in het plaatsje Solitair. Het plaatsje heeft zijn naam niet gestolen want het ligt eenzaam in de woestijn. Ik ben er zelf 2 jaar geleden geweest en heb de verwezenlijkingen van Van Der Lee kunnen bekijken: het tankstation, de winkel en de camping zijn er nog steeds. Ook het Ton Van Der Lee café staat er nog steeds. Eén van de andere mensen in het verhaal (Moose) woont er nog steeds. AANRADER!!!!!!!!!!!!!
3) EEN VREEMDE EEND IN AFRIKA: 2 Belgische avonturiers beslissen om een trans-afrika reis te maken. Ze willen echter iets speciaals doen dus besluiten ze om de aartsmoeilijke reis te maken in een........Citroen 2 pk, een eend of geit zoals we hier zeggen! De modderige en slechte wegen, de armoede en corruptie van Afrika maken van de reis, en van het boek, een adembenemd avontuur! Ongelooflijk avontuur opgetekend in een vlot geschreven boek. AANRADER!!!
4) 100 WERELDPLEKKEN DIE JE GEZIEN MOET HEBBEN: de bekende nederlandse globetrotster Floortje Dessing(bekend in nederland van haar reisprogramma & yorin travel) beschrijft in dit kleine boekje 100 originele, speciale, exclusieve of gewoon mooie bestemmingen. Plaatsen die stuk voor stuk iets te bieden hebben aan de bezoekers.
5) DE GROTE TREK: de Belgische wereldreiziger en journalist Marc Helsen schrijft een sprankelend verslag over zijn wereldreis. Een indringend en soms hilarisch verslag over de wereld rond de milleniumwisseling.
6) DE GROTE ZIJDEROUTE: Alweer een boek van de Belgische wereldreiziger en journalist Marc Helsen. Ditmaal beschrijft hij zijn reis langs de legendarische zijderoute naar China. Een boeiend relaas van de reis en de extreme terugtocht per motor!
7) DE BAARD VAN FIDEL: Jo Van Damme (bekend in Belgie van tv en P-Magazine) trok onofficieel naar Cuba. Hij woonde maandenlang tussen en met de Cubanen en doet op zijn typische wijze verslag van zijn avontuur. De baard van Fidel is een tragisch verslag over overleven in Cuba, bekeken van binnenuit door de ironische bril waarop Jo Van Damme een patent heeft.
8) OLIFANTEN IN DE NACHT: Ada & Jan Rosman hebben in 2003 een 5weekse kampeerreis door Zuidelijk Afrika gemaakt. Het boek verteld hun verhaal over hun reis door Zuid-Afrika, Botswana en Namibie.
9) IN HET SPOOR VAN PEKING EXPRESS: Marc helsen doet verhaal over de reis en hetgene zich achter de schermen van het beroemde programma Peking Expres afspeelt. De tocht gaat door China, Nepal en India.
10) OP DE FIETS DOOR AFRIKA: de Australische Pamela Watson is haar goed betaalde baantje in Engeland beu en beslist om op avontuur te gaan. Per fiets trekt ze door Afrika. ze begint in Senegal en twee jaar later en zeventien landen verder stopt de rit in Tanzania.
De Canarische Eilanden (Spaans: Islas Canarias) liggen in de Atlantische Oceaan ten westen van Afrika, op dezelfde hoogte als Marokko. De archipel bestaat uit zeven bewoonde hoofdeilanden en zes kleinere eilanden. De hoofdeilanden zijn Tenerife, Fuerteventura, Gran Canaria, Lanzarote, La Palma, La Gomera, en El Hierro. Vier kleine rotsachtige eilandjes zijn: La Graciosa, Montaña Clara, Alegranza en Los Lobos. De Canarische Eilanden zijn geografisch gezien een deel van Afrika, maar politiek gezien behoren ze sinds de 15e eeuw tot Spanje. De eilandengroep bestaat uit twee provincies, onder de naam: Autonome Regio van de Canarische Eilanden. In totaal wonen er 1,6 miljoen mensen op de Canarische Eilanden. Op Gran Canaria wonen ca. 700.000 mensen, op Tenerife 625.000, op La Palma 83.000, op Lanzarote 60.000, op Fuerteventura 30.000, op La Gomera 25.000 en op El Hierro 8.000 mensen.
Gran Canaria is van vulkanische oorsprong, ongeveer 14 miljoen jaar oud, en is ontstaan als gevolg van erupties op de oceaanbodem. Vele lagen lava zorgden er op een gegeven moment voor dat het eiland boven water kwam te liggen, en tevens dat er diepe troggen tussen de verschillende eilanden liggen (tot 3500 meter diep). De vulkanen op Gran Canaria werken hoogstwaarschijnlijk niet meer. De laatste uitbarsting dateert van ca. 1000 jaar v.Chr. Kenmerkend voor Gran Canaria zijn de calderas, vulkanen met een trechtervormige, ingestorte krater en een diameter van meer dan twee kilometer. Gran Canaria is na Tenerife en Fuerteventura het derde grootste eiland van de Canarische Eilanden. De totale oppervlakte van het cirkelvormige eiland is 1532 km2, en het eiland is daarmee ongeveer net zo groot als de provincie Utrecht. Het eiland meet van noord naar zuid ca. 55 kilometer en de maximale breedte bedraagt ca. 49 kilometer. In het noordoosten ligt het schiereiland La Isleta, dat met het hoofdeiland verbonden wordt door de landengte van Guanarteme. Het schiereiland was oorspronkelijk vulkanisch en ooit een echt eiland dat door een smal kanaal, dat later is gedempt, was gescheiden van de landtong waarop de hoofdstad Las Palmas ligt. Marokko ligt op ca. 200 kilometer afstand en Cádiz, Spanje op 1250 kilometer.
Landschap
Gran Canaria kent een grote verscheidenheid aan landschappen, zoals vlaktes met woestijnzand, woeste bergen, rotsplateaus, hoge grillige zwarte kliffen in het westen, groene akkers, vulkanen, zandstranden, beboste valleien en lavavelden. Het noorden is veel groener en vruchtbaarder dan het droge en kale zuiden. Het opmerkelijke verschil is gemakkelijk te verklaren. Tussen het noorden en het zuiden ligt in het centrum een berglandschap, waardoor er in het noorden veel meer regen valt dan in het zuiden. Gran Canaria is dus met name in het binnenland zeer bergachtig met toppen tot bijna 2000 meter hoogte. De hoogste top is de Pozo de las Nievas (1949 meter), gelegen in het centrale Cumbre-bergmassief. In de buurt van deze berg liggen ook andere hoge toppen, zoals de Roque Nublo (1813 meter) en de Roque Bentaiga (1412 meter). Vanaf het midden van het eiland lopen 25 ravijnen (barrancos) naar de kust, onder andere de Barranco Aldea, Barranco de Fataga, Barranco de Agaete en de Barranco de Mogán. Ten zuidwesten van deze bergen ligt het berglandschap van Tirajana, waar enkele stuwmeren of embalses liggen. In het noordwesten ligt de hoogvlakte van Tamadaba (tot 1444 meter hoog), dat bedekt is met een pijnbomenwoud. In het oosten en zuiden liggen zandstranden die kilometers lang kunnen zijn (totaal 50 kilometer), terwijl in het westen en noorden de kusten over het algemeen erg rotsachtig zijn. De meeste stranden bestaan uit fijnkorrelig geel zand, maar er zijn ook enkele zwartgekleurde zandstranden (vulkanisch zand) en enkele kiezelstranden.
Bij Maspalomas, in het zuiden, ligt een bijzonder duinlandschap, Dunas de Maspalomas. Door de wind en de voortdurende aanvoer van nieuw zand veranderen de duinen voortdurend van vorm en plaats, en worden daarom ook wel de wandelende duinen genoemd. De duinen wandelen in een tempo van 1 meter per jaar in westelijke richting. De duinen vormen een 418 hectare grote zandvlakte, die op de breedste plek 1,5 kilometer ver doordringt in het binnenland. De duinen zijn tot twaalf meter hoog, hebben een geheel eigen flora en bestaan vrijwel uitsluitend uit aangespoelde koraal- en schelpenkalk, en dus niet uit aangewaaid zand uit de Afrikaanse Sahara. In 1987 besloot de Spaanse regering om de dunas te beschermen als natuurgebied van nationaal belang. In het westen grenzen de dunas aan de Chargo de Maspalomas, een plas met brak en zoet water, waar onder meer reigers, eenden en plevieren overwinteren.
De rivieren op het eiland zijn kort, grotendeels onbevaarbaar en staan het grootste deel van het jaar droog. Tot en met de 14e eeuw was Gran Canaria volledig bedekt met bossen. Na de introductie van de suikerrietteelt werden er veel bossen gekapt, en sinds het begin van het massatoerisme in de jaren zestig van de 20e eeuw is er veel bos gekapt voor de vele hotels en andere toeristische voorzieningen. Door het gebrek aan bomen verdwijnt er zeer veel vruchtbaar bodemmateriaal door erosie. Door de cultivering van de grond was en is er nog steeds sprake van versnelde erosie. Op sommige plaatsen is een kale rotsbodem het enige wat nog rest. Om nog te redden wat er te redden valt is herbebossing de enige remedie, en daar wordt nu de nadruk op gelegd. Het herbebossen gebeurt met de snelgroeiende Canarische pijnbomen. Door het toerisme stijgt het waterverbruik nog steeds, en dat geeft ook de nodige problemen. De grondwaterspiegel is de laatste twintig jaar ongeveer 100 meter gezakt waardoor meer dan helft van de aanwezige waterbronnen droog is komen te staan. Een echte oplossing is nog niet voorhanden, hoewel de zeer kostbare winning van drinkwater uit zeewater enig soelaas biedt. Ook het hergebruiken van water ten behoeve van irrigatie is een mogelijkheid.
Mexico ..eigenaardig genoeg was dat één van de landen die mij weinig of niks interesseerden! Wanneer ik naar de groepsreizen keek zag ik de meeste reisorganisaties altijd maar tempels en ruines bezoeken ofwel volledige strandvakanties aanbieden meestal in reusachtige ressorts. Niet echt ons ding. Tot ik op internet las dat Mexico perfect per huurwagen te bereizen is. Wanneer ik dan ook nog de kans zag om een stukje Belize mee te pikken lag onze volgende bestemming vast.
11 november is in België een vrije dag en op deze datum hebben we onze tickets voor augustus al geboekt, lang op voorhand dus en bijgevolg veel tijd om de reis volledig uit te stippelen. Bij de planning alweer dezelfde problemen als altijd, wat gaan we zien en vooral wat niet! Schrappen maar weer en uiteindelijk zijn we op een reis van ci. 3800km uitgekomen.
Op 04 augustus is het dan eindelijk zover, we vertrekken vol goede moed naar de luchthaven in Amsterdam. We vliegen met Martinair de vlucht vertrekt op tijd, alles loopt zoals gepland en na een paar uren horen we de bewonderende kreten van onze medepassagiers die aan het raampje zitten. We vliegen boven de Bahamas en de kleur van het water is adembenemend. Verder boven Mexico is het water ook zeer mooi en we kunnen er niet vlug genoeg zijn.
Na de landing en de vlot verlopende douaneformaliteiten gaan we geld uit de muur halen en staan we in een heet Cancun te twijfelen of we nu de bus of een taxi zouden nemen. Het hotel ligt in de toeristenzone en is best een eindje van de luchthaven. De bus rijd maar tot in het centrum waarna we alsnog een taxi zouden moeten nemen. Een vriendelijke meneer bied ons een mooie prijs en voert ons (met een onofficiële) taxi rechtstreeks naar het hotel.
Hotel Sotavento ligt aan de kleine jachthaven van Cancun en is een bescheiden hotel. Geen groot all-in ressort voor ons want we willen Cancun zien en we blijven toch maar 2 nachtjes. De kamer is wel heel erg bescheiden en ruikt verschrikkelijk muf. Verder is alles ok en een half uurtje later liggen we dan ook in het zeer warme water van het zwembad. Afkoelen is er niet echt bij maar onze vakantie kan vanaf nu beginnen!
Cancun
Na een onrustige nacht staan we op in een lekker warm Cancun. Het ontbijt in het hotel is zeer beperkt (voor veel dingen moet je extra bijbetalen) dus we kunnen redelijk vroeg de stad in. Cancun kan je onderverdelen in twee delen. Je hebt Cancun centrum, waar de plaatselijke bevolking zijn dagdagelijkse leven heeft. En je hebt de zogenaamde hotelzone. Een kilometerslange laan langs de azuurblauwe oceaan die volgestouwd is met enorme luxe ressorts. Het spijtige is dat de meeste hotels hun stranden volledig hebben afgemaakt zodat je al veel geluk moet hebben om een glimp van het mooie water te kunnen meepikken. Ook de Mexicanen zelf moeten soms een flink eind stappen om op het strand te kunnen.
Wij vertrekken eerst naar het centrum van Cancun. Moeilijk is dit niet want er rijd een bus van het centrum naar de hotelzone en terug. Je stapt op en af waar je maar wil en het kost 8.5MXP (0.5) per persoon. In het centrum (downtown) is het niet echt druk en buiten de kleine plaatselijke winkeltjes is er weinig te beleven. We gaan op zoek naar een nieuwe gsm voor mij want de mijne is gisteren kapot gegaan en morgen vertrekken we met de huurwagen dus zou ik graag kunnen bellen in geval van nood. Wat bij ons 10min duurt blijkt hier een stuk moeilijker te zijn. Gsms genoeg te koop, maar enkel gsms om in Mexico te bellen. Elke gsm is hier geblokkeerd zodat mijn chip er niet in past. Ook het feit dat hier werkelijk niemand Engels spreekt is een probleem. In de binnenlanden had ik alleen Spaans verwacht maar zelfs in Cancun is de taal al een probleem. Dat beloofd voor de verdere reis want mijn Spaans ..kan alleen ikzelf begrijpen. Uiteindelijk na lang zoeken kopen we toch maar een Mexicaans exemplaar voor 15. Vallen we in panne met de wagen kunnen we toch al bellen, hulp uit België laten komen zou toch te lang duren.
Een aanrader in downtown Cancun is het Parque des Palapas, links van de Av. Tulum. Het is een plein met aan de achterkant verschillende eetkraampjes waar de Mexicaanse gezinnen komen om te eten, drinken, praten of naar muziek te luisteren. Je zou het kunnen beschrijven als een authentiek stukje Mexico. Op dit uur van de dag is het er echter zeer rustig, vooral in de late namiddag en de vooravond hangt er hier een volkse sfeer en is er vanalles te beleven zoals concerten, ballet of een kunstnijverheidsmarkt. We drinken hier iets en besluiten toch maar om de bus terug te nemen. We moeten nog een beetje wennen aan het Mexicaanse levensritme en het begrip Siesta.
In de hotel zone stappen we uit en wandelen in een ondertussen snikheet Cancun rond. Niet vol te houden deze hitte dus we stappen het mega-toeristische restaurant Froggs binnen (vooral op vraag van Largo). Froggs is een restaurant-café-bar met luide muziek, speciaal interieur en heel veel jonge mensen. Het eten is hier zeer duur maar lekker!!! Wanneer de obers beginnen met ballonnen op de mensen hun hoofd te zetten hoop ik dat ze mij vergeten. Blijkbaar zie ik er niet echt ballon gezind uit want ze laten ons verder eten. Largo krijgt uiteraard wel een prachtexemplaar op zijn hoofd gezet. Even later beginnen ze een wedstrijd cocktail drinken bij de gasten. Wie het langst en het meest uit de fles kan drinken wint. Rustig eten zit er hier blijkbaar niet in.
Na nog een paar grote en veel te dure winkelcentra gaan we terug naar het hotel om te zwemmen en even te bekomen. Ondertussen hebben we ons al een paar keer afgevraagd wat de mensen hier soms 3 weken aan een stuk doen. Zon, zee & strand zeker?
S Avonds staan we weer voor een keuze: eten downtown of in de hotelzone De bus op en naar Downtown natuurlijk. We eten bij een plaatselijk klein restaurantje op straat en maken kennis met de Mexicaanse keuken. De tapas, dipsaus, bruine bonen en nachos smaken ons en we weten nu al dat deze reis een ramp voor onze lijn zal zijn.
Wanneer we terug naar het hotel gaan is het al pikdonker. We nemen weer de bus en merken dat we ons in deze toch wel grote stad ook s avonds op ons gemak voelen. Geen gevoel van onveiligheid hier (wat ik in sommige Belgische steden wel heb na zonsondergang)..
Isla Holbox
De airco heeft de muffe geur op de kamer een beetje verminderd en we staan dan ook redelijk uitgerust op eindelijk het land in te trekken. Het ontbijt doen we in sneltempo en om 8u zitten we klaar in de lobby van het hotel want hier zou ons iemand komen oppikken van het autoverhuurbedrijf. Ik heb de auto gehuurd bij Cancun Rent a car, een plaatselijke aanbieder die scherpe prijzen geeft en vooral: zij laten toe om met de auto de grens met Belize over te steken. Andere grote verhuurkantoren willen de benodigde papieren hiervoor niet uitschrijven omdat de verzekering vervalt wanneer je de grens overgaat en in Belize is het nemen van een nieuwe verzekering geen verplichting! Veel reizigers nemen het risico om te rijden zonder verzekering en natuurlijk wanneer er dan iets gebeurt ..
In België had ik al mijn twijfels over dit bedrijf en wanneer ze een uur later nog niet gearriveerd zijn gaat mijn vertrouwen met de minuut achteruit. Ik besluit mijn Mexicaanse gsm te proberen en krijg iemand van het verhuurbedrijf aan de telefoon die echt niet weet waar ik het over heb. Haar Engels is even slecht als mijn Spaans dus het moet nogal een conversatie geweest zijn. Uiteindelijk ziet de lieve dame toch het licht en weet ze wie ik ben en waar ik het over heb. Een half uurtje later stopt er een busje en kunnen we vertrekken. We rijden naar één van de luxe hotels in de buurt waar het kantoor gevestigd is. Nog even wachten en uiteindelijk kunnen we de formaliteiten voldoen. Het inschrijven, betalen en het overige papierwerk gaat vlot tot ik naar de toelating om naar Belize te rijden vraag. Oeps ..die hebben ze niet. Geen probleem verzekeren ze mij, ik moet gewoon naar hun andere kantoor rijden, in de buurt van de luchthaven, en daar zit iemand die gemachtigd is om deze papieren te schrijven. Weer tijdverlies dus (we moeten immers nog een flink stuk rijden en de boot nemen). Ook mijn reeds in Februari bestelde GPS is er niet dus dat wordt Mexico doorkruisen met 1 landkaart en stratenplannen voor de hotels die ik afgedrukt heb van Google maps!!!
De auto zelf valt best mee, we rijden in Dodge Midsize van 2009 met 33.000km op de teller. Gewassen is hij niet en aan het interieur te zien dronk de vorige bestuurder graag koffie maar we kunnen vertrekken en dat is het enige dat telt. We rijden met een piepklein mapje naar het hoofdkantoor om onze Belize papieren en na nog een half uur kunnen we eindelijk de baan op. De rijstijl van de Mexicanen is even wennen en het zijn vooral de taxichauffeurs die ons het leven zuur maken. Blijkbaar houden ze niet van toeristen in huurwagens. Eens we Cancun uit zijn wordt alles echter zeer rustig en kunnen we genieten van de prachtige natuur en vooral de rust die dit land nog te bieden heeft.
We nemen de Libre, de tolvrije weg richting Merida en vinden makkelijk de splitsing richting Chiquila, het laatste dorpje voor je de boot naar het eiland Holbox neemt.
Na een ontspannen rit waarin we veel gieren zien en heel veel vlinders hebben doodgereden komen we aan in het dorp. De plaatselijke bevolking heeft het handig aangepakt en bijna alle huizen hebben op de hof een parking gemaakt waar de toeristen hun wagen kunnen parkeren voor de tijd dat ze op het eiland verblijven. De prijs is 50MXP per dag.
De boot is een grote ferry die al jaren in handen is van dezelfde familie, los 9 Hermanos (de negen broers). De overtocht gebeurt elke 2 uur en kost60Mxp p/p, enkele reis). De reistijd is 30min. De koffers in het ruim geladen en nadat de nodige levensmiddelen voor de eilandbewoners zijn ingeladen vertrekt de boot redelijk stip op tijd.
Wanneer je op Isla Holbox aankomt valt alle eventuele stress onmiddellijk van je af. Je komt van de boot, neemt je koffers en je huurt een golfkarretje (10MXP) om je door het mulle zand naar je hotel te brengen. Geen verkeer, geen lawaai, geen beton of straten hier maar golfkarretjes en smalle zandstraten. Niemand draagt hier schoenen maar de plaatselijke teenslipperswinkel doet gouden zaken. Ook de toeristen die je hier ziet zijn ..speciaal. Veel jonge mensen, hippies of andere onbezorgde individuen. De sfeer is hier echt zeer ontspannen. De meeste toeristen, vooral de Amerikanen, verkiezen het mondainere, makkelijker te bereiken en chiquere Cozumel als droomeiland. Cozumel is echter ook veel drukker, toeristischer en vooral duurder. Laat ze maar doen!
We logeren in Hotel Casa Las Tortugas vlakbij het strand. De kamers zijn ruim, mooi en proper alleen is er geen zwembad want dit zijn ze aan het renoveren en zou pas tegen de kerstperiode klaar zijn. De kamers bestaan uit kleine huisjes in een mooie tuin en elke kamer heeft zijn eigen kleurige hangmat voor de deur. We springen uit onze kleren en in onze zwembroek en ontdekken het paradijs op aarde. Mensen die hier toekomen één gouden raad: zie dat je een zonnebril op hebt want de schittering is schitterend J. Vlak achter de mooie bar van het hotel begint het hagelwitte strand met ligzetels, strandstoelen, ligbedden en hangmatten. De zee die daarachter ligt twijfelt tussen de kleur azuurblauw en smaragdgroen. Ongelooflijk mooi. De pelikanen vliegen hier rakelings langs het strand en vlakbij de mensen die in het water zitten. We bestellen onze eerste cocktails, biertjes en Mexicaanse snacks en genieten van deze paradijselijke plaats.
Na een halve dag strand gaan we s avonds de straat op. Het eiland is piepklein en binnen 5 min zijn we dan ook op de plaatselijke zocalo, het dorpsplein zeg maar. Het valt op hoe goed de verstandhouding tussen toeristen en plaatselijke bevolking hier is. Iedereen loopt hier samen en sommige toeristen zijn hier blijkbaar al heel lang want ze kennen hier iedereen. We zien enkele toeristen naar hun kamer gaan, terug komen met een frigo-box en even later staan ze pannenkoeken met choco te verkopen op het dorpsplein naast een Mexicaan die zijn specialiteiten verkoopt. Geen probleem hier!!!! We kiezen voor Mexicaans en eten Guacamole, en andere lekkernijen. Morgen staat al één van de hoogtepunten op het programma: ik heb een excursie geboekt, een zogenaamde whaleshark safari. Hierbij krijg je de kans om te zwemmen met walvishaaien. We zijn benieuwd.
De volgende morgen ondervinden we dat ontbijten in Mexico niet veel voorstelt. Ook hier is het ontbijt beperkt al maakt de kalme blauwe zee veel goed zo vroeg op de ochtend.
Om klokslag 8u staan we op het strand klaar om te vertrekken richting walvishaaien. Ik heb deze excursie geboekt bij het hotel zelf (190/3personen incl lunch) en we vertrekken dan ook met een kleine groep. Wij drietjes, een Amerikaans gezin van 4 personen en 2 gidsen zijn onze metgezellen. Na ci. 40minutjes varen komen we onvoorzien een grote groep dolfijnen tegen. De dieren zwemmen een tijdje met ons mee en maken grote sprongen boven water. Leuk!
Na nog twintig minuten varen legt de kapitein plotseling de motor stil en daar is hij; onze eerste walvishaai. De bewonderende kreten zijn niet uit de lucht maar de kapitein verzekerd ons dat dit een eerder klein exemplaar is. Het visje meet amper een meter of 8. Het dier is volkomen op zijn gemak, zwemt naast en onder de boot en laat zich rustig bewonderen. Na een tijdje laten we hem achter en varen verder.
We zien beweging in het water en nu is het wel prijs. Een reusachtige walvishaai (voor ons is hij toch reusachtig) komt in de richting van de boot gezwommen. Het dier is ongeveer 13 a 14 meter lang en weegt volgens de gids meer dan 1000kilo. Dit is dus waar we voor gekomen zijn. We kijken het dier na, nemen fotos en dan is het de beurt om samen te gaan zwemmen.
Eigenaardig genoeg wil er niemand als eerste de sprong in het water wagen dus offeren ik en Largo ons maar op. We gaan op de rand van de boot zitten met onze snorkels op, de kapitein vaart de boot zo dat de walvishaai onze richting uitkomt en wanneer hij vlakbij is springen we in het water bekijken het dier en binnen de paar seconden is hij gepasseerd. Dit was wel heel snel voorbij. Terug aan boord wordt ons uitgelegd dat je zodra je in het water ligt met het dier moet mee zwemmen. Hem aanraken is echter verboden al zou het wel kunnen.
Onze volgende 3 keren zijn stukken beter. Anouck wordt zelfs bijna geramd door de walvis wanneer het dier plotseling van richting veranderd en zowaar over haar zwemt. Onnodig te schrijven dat dit een onvergetelijke ervaring is.
Even later zien we nog een walvishaai van ongeveer dezelfde grote en het zwemritueel herhaalt zich. Adembenemend wanneer je vlak naast een dier zwemt van deze afmetingen. Je kan de kieuwen zien, de kleine vissen die mee zwemmen, de ogen en vooral de grote platte kop van het dier met de grote muil. Anouck is zo aandachtig aan het kijken naar het dier dat ze al snorkelend de boot ramt. Ze kijkt niet en botst echt met haar hoofd vol tegen de boot. Even vrezen we dat de boot zal zinken maar gelukkig bleef de schade aan de boot beperkt.
Wanneer het dier na een uur zwemmen onze aandacht meer dan beu is versnelt hij en is het onmogelijk om langer bij hem te blijven. In de verte zien we waardoor het dier zo plots aangetrokken is: een school sardienen schiet door het water en zal onze vriend zijn lunch vormen deze middag.
We varen verder en even later stopt de boot in een adembenemende lagune met kristalhelder water. Hier gaan we de lunch gebruiken. Ik heb al in minder mooie omgevingen mijn boterhammetjes moeten opeten. Terwijl we onze lunchbox openen probeer ik enkele fotos te trekken maar het water is zo helder en de zon schittert zo hard dat dit bijna onmogelijk is. Op een paar meter afstand zitten wel 25 pelikanen te wachten op hun lunch en onder ons zien we kleine roggen zwemmen. Een droom!!!!
Wanneer we door de mangroven terug naar het eiland varen zien we nog een groep flamingos en rond drie uur zijn we terug in het hotel. Deze dag had een hoogtepunt moeten zijn en de verwachtingen zijn ruimschoots ingelost. De Whaleshark excursie was ongelooflijk en de filmpjes op internet zijn niet overdreven. We gaan naar de bar, bestellen een biertje en daarbij Chilaquiles. Chilaquiles zijn gefrituurde tortilla chips met geraspte kaas, room en tomatensaus. Lekker maar zwaar!
In de late namiddag krijgen we ons eerste Mexicaanse onweer te verwerken. Het regent twee uur zeer hevig en daarna is alles weer voorbij en het is alweer lekker warm. Wanneer we echter later de straat opgaan zien we het resultaat van het onweer. De zandstraten van het eiland zijn veranderd in modderpoelen! Teenslippers uit dus en op blote voeten door het slijk naar de restaurants. Na het avondeten belanden we nog op een feest voor de plaatselijke vissers. Een klein orkestje staat op een groot podium te spelen (wat zou een orkest ander doen?). De elektriciteitskabel voor de muziekinstallatie ligt in een diepe plas richting stroomkast. Hoezo elektriciteit en water gaan niet samen? De mensen zitten hier samen en vele koppels en jonge mensen dansen op de maat van de muziek. Waarom er veel mannen dronken zijn ontdek ik wanneer ik zelf ook een biertje ga bestellen. Ik betaal voor een flesje bier 0.30eurocent. Ondertussen ben ik het Mexicaanse bier Dos Equis (XX) al heel lekker gaan vinden. Schol!
Onze laatste dag op Holbox gebruiken we om de luie toerist uit te hangen. We liggen op het strand, luieren, zwemmen en luieren nog meer. Ook dit is eens heerlijk op vakantie. Largo speelt een ganse dag met enkele Mexicaanse kinderen want ook de plaatselijke bevolking is welkom op dit strand. We zien zelfs nog dolfijnen zwemmen vanuit ons ligbed op het strand. Morgen vertrekken we alweer maar ik weet nu al dat Isla Holbox één van de meest fantastische ervaringen van deze reis zal zijn.
Valladolid
We nemen de ferry van 9.00u terug naar het vasteland, pikken de wagen op en rijden via Tizimil naar Valladolid. Ongelooflijk hoeveel vlinders hier rondvliegen en blijkbaar worden ze allemaal aangetrokken door de voorruit van de wagen want veel van hen plakken op de voorruit.
Op de libre (de tolvrije weg) van Valladolid naar Merida ligt 7km na Valladolid de cenote van Dzitnup. De inkomprijs bedraagt 157MXP voor 2 volwassenen+1 kind (9.5euro)
Op het Yucatán-schiereiland zijn vele cenotes te vinden. Dit zijn een soort druipsteengrotten die uitgesleten zijn door regenwater en vaak ook grotendeels of gedeeltelijk onder water staan. In sommige zouden vroeger zelfs mensen geofferd zijn. Vaak kun je er in zwemmen of duiken en sommige zijn gewoon erg mooi om te zien. Een kilometer of 5 ten westen van Valladolid ligt een aantal bekende cenotes, waaronder de Cenote Dzitnup.
Het is ondertussen al lekker heet als we de trap naar beneden nemen en in een lekker koele grot uitkomen. Bovenaan zie je het grote gat waar de zonnestralen invallen en het water in de grot een mooie groene kleur geven. In het water zijn touwen gespannen zodat ook de minder goede zwemmers hier kunnen zwemmen. Verfrissend is het hier vast en zeker want het water is ijskoud. Speciaal gevoel zwemmen in de donkere hoekjes hier ondanks de vele aanwezige toeristen. Soms zie en voel je kleine zwarte visjes langs je benen wegschieten.
Na een uurtje houden we het voor bekeken en rijden we naar Valladolid. Valladolid heeft een zeer mooi koloniaal stadscentrum en is niet echt heel druk. We zijn onder de indruk van onze eerste echte Mexicaanse stad tijdens deze reis. We rijden door de soms zeer smalle straatjes met pastelkleurige huizen en gevels met traliewerk. Gezellige sfeer alleen spijtig dat het ondertussen beginnen regenen is.
We logeren in hotel Maria De La Luz op de hoek van de zocalo. De hotelkamer is klein, redelijk oud en volgens Anouck niet echt proper (ik had dit natuurlijk weer niet opgemerkt maar ja ..) Het hotel heeft een zwembad dus daar springen we maar in en daarna gaan we iets drinken op de zocalo. De zocalo wordt gedomineerd door de kathedraal met zijn twee mooie torens. Rond de zocalo zijn voldoende mogelijkheden om rustig iets te eten, drinken en vooral mensen te bekijken. Wel opvallend hier is het feit dat er enorm veel politiecombis rondrijden. Met tientallen rijden ze hier rond dit plein.
Een echt stadsbezoek zit er door de regen niet in dus we blijven rond de zocalo hangen en eten in restaurant Las Campanas. Vroeg naar bed vandaag.
Merida
Na een voortreffelijk ontbijt vertrekken we rond 8u in Valladollid en om 9.00u staan we voor de ingang van Chitzen Itza. De inkomprijs valt best mee voor één van de meest bezochte trekpleister van Mexico: 162MXP/pp (ci. 10) kinderen krijgen korting.
Chitzen Itza staat op werelderfgoedlijst van de Unesco en is zelfs één van de zeven nieuwe wereldwonderen!! De site ligt op 120km van Merida op de weg van/naar Cancun. De stad zou haar bloeitijd beleeft hebben van 700 tot 1200 en de mooie ruines liggen verspreid over een mooi aangelegd terrein.
Het Castillo is het meest bekende gebouw van Mexico en zie je onmiddellijk wanneer je de site betreed. De grote piramide is werkelijk zeer indrukwekkend. Op dit vroege uur kunnen we het gebouw nog rustig bekijken. Aan elk van de vier zijden is er een zeer steile trap die naar de top van de piramide voert maar die je spijtig genoeg, na een dodelijke val, niet meer mag beklimmen. Alle vier de trappen zouden 91 treden tellen. Even rekenen en je snapt de bedoeling hiervan: 4 trappen met 91 treden maakt de som van 364 treden. De laatste trap is de drempel naar de tempel op de top is de laatste trede en zo kom je aan 365 inderdaad: het aantal dagen in een jaar. Elk jaar, aan het begin van de lente en de herfst, heeft er een speciaal fenomeen plaats. Door het spel van licht en schaduw valt er gedurende een paar uur een schaduw op de noordelijke trap waarbij het lijkt of er een slang van de trappen neerdaalt. Een prachtig staaltje van de vernuftige bouwkunst van de mensen in die tijd.
We bewonderen ondermeer de tempel van de duizend zuilen, het venusplatform, de doodshoofdmuur en vooral het veld waar het balspel werd gespeeld wekt Largo zijn interesse. Ook de vele grote leguanen zijn leuk om te bekijken. Aan één van de vele souvenirkraampjes kopen we een mooi stenen beeldje voor 1USD. Ondertussen is het na de middag en gloeiend heet geworden. De bussen met toeristen zijn inmiddels ook toegekomen en waar je deze morgen nog rustig kon rondlopen en kijken loop je nu bijna op de koppen. Tijd om de auto op te zoeken en naar Merida te rijden. Chitzen Itza is zeer toeristisch maar een absolute must voor wie in deze streek rondreist.
We rijden 1,5 uur en komen in Merida. Hier was ik een beetje bang voor want de stad staat aangeschreven als een nachtmerrie voor de automobilist. Vele sites raden zelfs aan om deze stad te vermijden met de wagen. Maar alles valt reuze mee, we zijn in België wel meer gewoon, en we bereiken zonder problemen en zelfs zonder zoeken ons hotel. Even denk ik dat een GPS voor mietjes is maar ik besluit nog even de verdere ritten af te wachten om overdreven enthousiast te worden J Hotel Dolores Alba is een zeer gezellig, mooi hotelletje met een leuk zwembad, patio en zeer ruime mooie kamers voor een zeer goede prijs.
Even zwemmen en daarna natuurlijk de stad in. Merida is zalig. Het is van alles een beetje: koloniaal, druk, lawaaierig en toch heerst hier een zeer leuke sfeer. Ook hier zijn er koloniale huizen en een mooie zocalo. Het is de gezellige en ontspannen sfeer die ervoor zorgt dat ik mij steeds beter ga voelen in dit land (of zijn het de XX???)
We eten een fantastische maaltijd in restaurant Amaro (aanbevolen door reisgids trotter). Het restaurant is gelegen in het koloniale huis waar Andres Quintana Roo werd geboren. Andrés Quitana Roo was een Mexicaans politicus, onafhankelijkheidsstrijder, schrijver en dichter. Eten doe je in een zeer mooie patio die de typisch koloniale sfeer van Merida benadrukt. Alles is hier bijna perfect, de sfeer, de omgeving en bovenal het eten is zeer lekker. Aanrader: de zalm met BBQ saus van de chef!
Na het eten wandelen we naar het Parque Santiago. Ik heb speciaal Merida op dinsdag gepland omdat elke dinsdagavond dit park veranderd in een groot dansfeest. De plaatselijke bevolking verzameld hier rond 20.30u om op de tonen van een bandje te dansen, praten en iets te drinken. Wanneer we hier aankomen is het al gezellig druk, veel mensen zitten blijkbaar te wachten en zodra de eerst tonen weerklinken staat het plein vol mensen die .. dansen. Dansende mensen vindt je wel meer op een dansfeest natuurlijk. De meesten zijn iets ouder maar ook de jonge mensen doen vrolijk mee. We kijken geamuseerd toe en trekken af en toe een foto wat een zeer speciaal en mooi uitgedoste oudere dame opvalt. Ze is echt heel typisch gekleed met veel slingers, kant en bloemen en wanneer ik mijn fototoestel in haar richting beweeg gaat ze poseren voor mij. Later blijkt dat ze wel echt de show wil stelen bij de aanwezige toeristen want overal waar een fototoestel verschijnt is ze in de buurt. Bij ons in Hamme noemen ze dit een showtrien. Maar het was een vriendelijk showtrien en dat is al heel wat. Iedereen is hier trouwens zeer vriendelijk. Hoewel het een plaatselijke gebeurtenis is lopen we hier als toerist gewoon rond, gaan iets drinken aan de vele kraampjes die langs het plein staan terwijl Largo met enkele Mexicaanse kinderen op de speeltuin naast het plein speelt. Geen waarschuwingen of onveilig gevoel hier ondanks het late uur en de duisternis.
Rond 23.00u gaan we terug, drinken nog een cappuccino Maya (koffie met anijs) in café Habana en gaan gelukkig slapen na een zeer mooie dag. Merida was heel leuk en er is geen enkele reden om deze stad te vermijden. Ook niet wanneer je zelf met de wagen bent!
Campeche
Na alweer een matig ontbijt, ontbijten zijn precies niet de specialiteit van Mexico, verlaten we Merida en rijden naar Campeche via de ruta puuc. De ruta is vanuit Merida zeer duidelijk aangegeven en passeert door verschillende kleine dorpjes die je spijtig genoeg niet ziet omdat ze een eindje van de nieuw aangelegde grote baan liggen. Wanneer we op goed geluk eens een afrit proberen komen we in een dorp waar de tijd al jaren stilstaat. Een kerk, 3 of 3 huizen en enkele koeien is alles wat hier te zien is. Ik hou van de rust maar dit is wel heel rustig. Het is hier zo rustig en stil dat het leggen van een koeienvlaai van één van de koeien waarschijnlijk het hoogtepunt van de dag is in dit dorp. In één van de huizen kunnen we binnenkijken en het enige wat in de living hangt is een hangmat, verder is er een lege woonkamer te zien.
De ruta puuc loopt langs enkele Maya vindplaatsen die op de werelderfgoedlijst van Unesco prijken. De meeste toeristen bezoeken de bekendste van allemaal in dit gebied: Uxmal. Wij rijden naar daar maar wanneer we de grote massa bussen en de niet goedkope toegangsprijs (even duur als Chitzen Itza) horen rijden we verder. We zijn beperkt in tijd en zouden liever de kleinere en minder bekende vindplaatsen bekijken.
Eén van die minder bekende is de site van Kabah. Vanop de weg zie je het indrukwekkende grote paleis en rechts van de toegangspoort zie je het paleis van de maskers. De toegang is 35MXP maar de toezichters maken er geen probleem wanneer je enkele fotos trekt vanuit de wagen. Aan de andere kant van de weg is trouwens een smal pad door het woud dat leid naar een grote boog in puuc stijl. We twijfelen om de wandeling te maken maar de hitte is hier echt overweldigend en we besluiten om toch maar verder te rijden. Zoals ik in het begin van dit verslag al zei: tempels ja maar niet te veel .
We rijden Campeche binnen en zien de golf van Mexico. Hoewel het befaamde BP olielek hier ver vandaan is zijn we niet onder de indruk. Waarschijnlijk vergelijken we te veel met het azuurblauwe water dat we in Isla Holbox en Cancun hebben gezien. Het centrum van Campeche is mooi en koloniaal zoals vele steden in Mexico. Ook hier hangt een speciale charme tussen de smalle straten en de huizen met hun mooie gevels.
Verder is hier heel weinig te zien: je hebt natuurlijk de zocalo waar we zeer matig eten in restaurant Marganzo. Vroeger was dit restaurant een aanrader volgens de reisgids maar nu is het veranderd van eigenaar. Dat er niemand binnen zit te eten had ons al één en ander duidelijk moeten maken maar wij gaan er toch eten. Ik bestel een gordon bleu en krijg daar redelijk snel spijt van. Het stuk vlees ziet er uit als gebakken huidtransplantatie en waarschijnlijk smaakt het ook zo. Zelfs de aangeboden tequila smaakt me niet. Iets verder is er een marktje waar vooral schoolgerief te koop is. Eigenlijk is deze dag een beetje een tegenvaller. De ruta was niet wat we verwacht hadden, de stad Campeche is niet super maar het hotel slaat alles!
Hotel Baluartes heeft 1 pluspunt: de ligging. Je ziet de golf van Mexico vanuit de kamer en het ligt dichtbij het historische centrum maar dat is dan ook het enig positieve dat er te vermelden valt.
Het hotel ruikt muf, de bediening is onvriendelijk en vooral zeer ongeïnteresseerd. De gangen lijken weggelopen uit een horrorfilm. Lange smalle donkere en slecht onderhouden gangen waarin de vele deuren hun jarengeleden aangebrachte laagje verf aan het verliezen zijn. De kamer zelf is klein, donker en vuil. In de douche ligt een laag schimmel waar menige franse kaas jaloers op zou zijn. Ook hebben we een huisdier: een gezellige kakkerlak verwelkomt ons. Wanneer het zwembad dan ook nog vol vuiligheid ligt en de ligzetels onder de vogelstront zitten weet je dat we hier niet echt de tijd van ons leven hebben gehad.
Villahermosa
Villahermosa is eigenlijk een beetje de onbekende van deze reis. Ik weet dat het een grote stad in de staat Tabasco is, dat het een handelscentrum is en dat is het zo wat
De rit van Campeche verloopt zeer vlot en we bereiken de stad redelijk vroeg. Het is opvallend dat het verkeer hier veel drukker is en vooral de rijstijl van de buschauffeurs en taxis is hier zeer agressief. Rechts voorbij steken, zonder richtingaanwijzers afslaan, de weg afsnijden, enz de eerste deze reis dat we hiermee kennis maken.
Toch bereiken we zonder kleerscheuren hotel Plaza Indenpendencia. Het hotel is verouderd maar proper. De mensen die er werken spreken echter geen woord Engels, het kleine zwembad zit vol joelende kinderen en we zien dat we logeren tussen vooral de plaatselijke Mexicaanse mensen die op vakantie zijn. De kamer is proper dus al bij al voelen we ons hier best ok.
Na een rustig namiddagje gaan we de stad in. Blijkt dat het hotel toch weer perfect gelegen is want om wandelafstand vinden we een aantal mooie winkelstraten met bars, restaurant en uiteraard winkels.
Eigenlijk hangt in deze straten best een gezellige sfeer hoewel je hier zeer weinig toeristen tegenkomt. Dat merk je ook in de restaurants want bijna niemand spreekt hier Engels. De menukaart blijft dan ook een grote verassing voor ons en ik kies op goed geluk nr 14. Later zal blijken dat het één van de meest lekkere maaltijden van deze reis zal zijn. Ik eet een mooi stuk vis in curry saus met gebakken banaan. Misschien een rare combinatie maar zeer lekker. Ook Anouck haar maaltijd valt reuze mee: ze eet lekkere Tacos Del Pollo. Nog even wandelen en deze verplichte tussenstop, de afstand naar san cristobal, was te groot om in één keer af te leggen, zit erop en viel eigenlijk nog best mee. Morgen op weg naar een volgend hoogtepunt: de mooie stad in de bergen San Cristobal de Las Casas!!!
San Cristobal de las Casas
We rijden tussen de bananenplantages richting de bergen in de staat Chiapas naar San Cristobal. San Cristobal is een oude provinciestad uit de koloniale tijd met smalle straten, overdekte wandelgangen en lage huizen met tralies voor de kleurige gevels. De stad is bekend voor zijn mengelmoes aan volkeren in de smalle straten. Er lopen veel Tzotzilindianen rond die een dagje uit de bergen gekomen zijn en er zijn verschillende typische indianen dorpjes in de directe omgeving. de markt van San Cristobal is dan ook één van de meest speciale en veelkleurige markten van Mexico.
De rit van Villahermosa naar San Cristobal is niet overdreven lang qua kilometers maar is best een lastige rit. Eens je Villahermosa verlaten hebt en de weg begint omhoog te lopen krijg je de ene haarspeldbocht na de andere. Kilometers aan een stuk kom je geen rechte baan van meer dan 100m tegen. Draaien en keren, stijgen en dalen en wanneer je de talloze kleine dorpjes doorrijd de onvermijdelijke topes natuurlijk! Sommige van de verkeersheuvels zijn werkelijk steil en zeer hoog. Ik vraag me af wat er gebeurt wanneer je hier s nacht met een flinke snelheid overrijd want verlicht zijn ze niet en in deze streek mankeren de verkeersborden ook al.
Onze gemiddelde snelheid gedurende de ganse rit bedraagt ci. 60km/u. Ik begin steeds meer last van mijn maag te krijgen door de vele bochten die ik als chauffeur steeds weer moet overkijken en inschatten. De omgeving maakt echter veel goed. Geweldige natuur, typische indianen dorpen waar de tijd jaren geleden blijven stilstaan is en dan de plaatselijke bevolking natuurlijk. De typische indiaanse gezichtstrekken, de lange vlechten in het haar, . We zien ook minder mooie dingen tijdens deze rit: veel armoede, huizen op de bergkam die het woord krot onwaardig zijn en heel veel zatte mannen. Sommigen liggen languit op de grond met de fles sterke drank nog in de hand, andere liggen languit in een hangmat of op een paar stoelen hun roes uit te slapen.
We blijven verder omhoog rijden en ondertussen plakt mijn maag ongeveer ter hoogte van mijn schouderbladen, of zo voelt het toch. We rijden in de wolken en op sommige stukken zie je werkelijk geen hand voor ogen. Na een zware rit door de bergen met vlak naast ons de afgrond rijden we verder en zien op sommige momenten taferelen die je niet voor mogelijk houdt in deze tijden. De indiaanse bevolking heeft het niet gemakkelijk. Een oude man sleurt een grote takkenbos op de rug naar boven de berg op, en de kinderen en vrouwen die we hier zien buitenstaan voor hun schamele hutten zijn vuil en mager. Sommigen hebben kapotte kleren aan terwijl het hier op deze hoogte serieus koud is geworden.
Wanneer we op ongeveer 10km van het dorp zijn krijgen we nog een lekkere Mexicaans onweer over ons. Het regent ouwe wijven en er vallen serieuze hagelballen uit de lucht. Het zicht is ondertussen bijna niks meer en het regenwater stroomt van de berg waar wij op moeten. Net als ik begin te denken aan de overstroming die we meemaakten in Vietnam klaart het op en ineens zie ik het bord over de weg: Bienvenidos a San Cristobal De La Casas. Een zucht van opluchting is hier wel op zijn plaats: pfff
De stad ligt op 2140m hoogte en dat voelen we wanneer we uitstappen. Het is hier lekker van temperatuur maar ik kan me voorstellen dat je hier s avonds een trui of jas kan gebruiken. Deze stad is zo mogelijk nog kolonialer dan bv Merida en Campeche (bestaat er een schaal van koloniaalheid???) De straten zijn zo mogelijk nog smaller, de huizen nog kleuriger en de kasseien op straat nog authentieker. Wat de sfeer echter afmaakt is het gevoel van in de bergen te zitten. De lucht, de wolken, de temperatuur ..zalig!
Ons hotel is het kleine maar supergezellige Parador Margharita net buiten het drukke toeristische centrum. Perfect gelegen. Het is zeer mooi hotel met mooie ruime kamers, badkamer en een fantastisch uitzicht op de omliggende bergen. Dit is zeker een aanrader en doet toch deugd na enkele mindere verblijfplaatsen.
Na een kleine rustpauze die ik na de zware rit wel verdiend had trekken we de stad in. Ik heb al weinig steden bezocht waar ik me zo thuis voelde als hier. We gaan een plaatselijke eethuis binnen terwijl Largo in het pand ernaast op een soort spelcomputer gaan spelen is. We bestellen Tacos el Pastor die voor ons neus bereid worden en ze smaken heerlijk!!!! Opgelet: wanneer de Mexicanen zeggen dat het bijgeleverde sausje heet is .is het heet!!!! J De sfeer is werkelijk onbeschrijfelijk. Een pak mensen op straat, een gezellige drukte van Mexicanen, indianen uit de bergen, inwijkelingen uit Guatemala en een massa toeristen. Alles loopt hier verdraagzaam en gezamenlijk door de smalle straten. Hoewel het centrum bestaat uit hetgeen waaruit bijna alle centra wereldwijd bestaan nl. bars, restaurant, winkels en koffiehuizen is alles hier voor mij net iets leuker en specialer. We eten in El Gato Cordo voor een zeer redelijke prijs en het was nog lekker ook!
Weer de straat op bekijken we indiaanse verkoopsters die uiteraard hun waren aan de man proberen brengen maar op geen enkel moment agressief of opdringerig zijn. Eén ding is een beetje wennen voor ons als westerlingen: bijna overal waar je kijkt zie je de jonge indiaanse moeders borstvoeding geven. Op elke straathoek staan ze hun baby te zogen, soms zelfs terwijl ze toeristen aanspreken om iets te verkopen,waarna ze de kleine uk weer in hun draagdoek en over hun schouder op de rug gooien. Speciaal!
We bekijken nog de mooie zocalo, de vele mooie kerken en de vele beelden van panters die voor een speciaal kunstproject hier deze week opgesteld staan. Met een zalig gevoel gaan we slapen
De dag erna worden we verwend met een lekkere Mexicaanse omelet (wel een klein beetje Picoso) en vertrekken we naar de plaatselijke markt. Het is geen toeristenmarkt maar de plaats waar de mensen hun groenten en fruit komen kopen samen met andere dingen die wij in onze westerse wereld niet kennen, of hebt u ooit al een kraam met lamawol gezien?
De geuren en kleuren zijn weer overweldigend zoals je bijna altijd ervaart wanneer je over en markt loopt in een vreemd land. Altijd leuk maar niet altijd even proper. Vooral de indiaanse vrouwen die rondlopen met een tiental levende kippen, samengehouden aan de poten, vallen op. We schuifelen stap voor stap verder en de dame voor mij heeft blijkbaar zin in kip. Het levende dier wordt grondig onderzocht onder de pluimen en vleugels en zelfs de binnenkant wordt aan een grondige inspectie blootgesteld. Een paar vingers in de kip haar achterste om zeker te zijn dat er niks opgevuld is. Hopelijk komt deze kip niet te veel potentiële kopers tegen want je zal als kip maar een paar tientallen vingers op bezoek krijgen.
De binnenhal van de markt is de plaats waar het vlees en het brood wordt verkocht. Hoewel alles hier gewoon in de warmte ligt heb ik al vuiler en viezere dingen gezien. Het vlees is verzorgt en de mooie stukken zien er smakelijk uit eens de vliegen eraf zijn. De broden en koeken zien er werkelijk heel lekker uit en menig Belgische bakker kan hier een les komen leren vooral in variëteit dan. Spijtig dat je hier geen fotos mag nemen. De indiaanse bevolking hier kan soms agressief overkomen wanneer je ongevraagd fotos van mensen neemt en probeer maar eens op een overbevolkte markt aan iedereen toestemming te vragen. Volgens sommigen wordt hun ziel meegenomen wanneer er een foto wordt gemaakt en een indiaan zonder ziel is geen zicht dus ik laat het maar zo.
Dichter bij de zocalo is er een toeristenmarkt waar er veel te dure sjaals, ponchos, hangmatten en andere souvenirs worden verkocht. Leuk om eens rond te wandelen maar we vertrekken al gauw naar Chamula.
Chamula is een bergdorp in de buurt op enkele kilometers afstand van San Cristobal dat zijn ziel letterlijk aan de toeristen verkocht heeft. De sfeer kan volgens de reisgidsen soms op het agressieve af zijn mar daar ondervinden we weinig van. Het dorp is bekend om zijn zeer speciaal kerkje dat hier aan de grote markt staat.
Wil je de kerk bezoeken moet je eerst naar het bureau van toerisme om een bezoekrecht te verkrijgen (15MXP/pp). Het kaartje telt ook als inkomkaart voor het museum dat wij niet gevonden hebben en dat volgens sommige dorpsbewoners niet meer zou bestaan. In het bureau moet je niet op veel medewerking of vriendelijkheid rekenen. Het bureau voor toerisme vindt je aan de rechterkant van de markt wanneer je met het gezicht naar de kerk staat.
In de kerk kan je een wonderbaarlijk schouwspel bekijken. De indiaanse dorpsbewoners zitten op de grond die bezaaid is met dennennaalden. Tussen de gortdroge dennennaalden staan overal kaarsen te branden voor de talloze heiligenbeelden die overal in deze kerk staan. De twee muren rond de kerk staan vol glazen kasten met elk zijn eigen heilige. Bang voor een brandje zijn ze hier niet vlug blijkbaar.
Sommige mensen zitten kleine slokjes uit een flesje cola te drinken. Niet dat ze onbeleefd zijn om in de kerk zomaar te zitten drinken of dat ze zo een grote dorst hebben, nee het is voor het geloof. Het is de bedoeling om flink te boeren door de cola. Ze zijn ervan overtuigd dat door flinke boeren te laten de boze geesten hun lichaam zullen verlaten. Het geloof: je kan er kop noch staart aan krijgen.
Jammer genoeg is het ten strengste verboden om in deze kerk te fotograferen al kan ik het best begrijpen. Eigenlijk mag je als toerist al blij zijn dat de mensen aanvaarden dat er toeristen staan te kijken terwijl ze zitten te bidden en vol overgave hun geloof belijden. Indien iedereen hier an ook nog met flitscameras zou rondlopen zou de plaats zijn speciale sfeer en magie snel kwijt zijn.
De buitenkant van de kerk mag je uiteraard wel fotograferen maar reken er dan wel op dat binnen de kortste keren de aanwezige verkoopsters van de nabij gelegen markt bij je staan om hun waren aan te prijzen. We wandelen over de markt en niemand is opdringerig of vijandig zoals ik hier en daar gelezen heb op internet. Gewoon je aanpassen aan de plaatselijke gewoonten doet ook hier wonderen. Wanneer je weet dat je op markten geen fotos mag trekken moet je ook niet proberen om dit wel te doen en moet je respect betonen aan de bevolking en hun gebruiken.
Wanneer we iets verder wandelen krijgen we gezelschap van twee wel heel vasthoudende verkoopstertjes. De kleintjes hebben zelfgemaakte polsbandjes bij en geven niet op alvorens we er eentje kopen. Wanneer we van hen een lieve glimlach krijgen en hun nog een koek en flesje frisdrank geven is hun dankbaarheid groot en mogen we toch een foto nemen. Het geloof mag je niet te fanatiek beleven denk ik ..
Zinacatan is nog een ander typisch bergdorp 7km van Chamula en ook daar rijden we heen. Het museum zou daar zeer mooi moeten zijn. Op weg naar het dorp moeten we betalen voor het museum maar ook dit blijkt gesloten te zijn. Ik heb geen zin om voor een paar centen terug te rijden en we bekijken dan maar de veel kleinere plaatselijke kerk. Het kerkje is veel minder spectaculair maar wat wel indruk maakt is het gezin dat hier voor het altaar zit te bidden. Een oude man met zijn vrouw en dochter zitten voor het altaar op de grond en prevelen onverstaanbare woorden. Na een tijdje worden de woorden alsmaar luider en sneller opgezegd tot de vrouw en dochter beginnen huilen en met de armen beginnen zwaaien. Deze mensen komen blijkbaar met grote problemen naar deze kerk om hulp te vragen. We besluiten zeer stilletjes weg te gaan.
Buiten op straat is ondertussen iedereen een soort polyglot geworden. De vrouwen en kinderen komen naar de wagen en beginnen allemaal met hun zelfde, vanbuiten geleerde, zinnetje. Ze vragen welke taal we spreken en beginnen met Engels, Frans, waarna bijna alle mogelijke talen die je je kan voorstellen worden opgenoemd. Een mens moet wat kunnen om volk naar zijn textielhandeltje te krijgen.
Terug in San Cristobal frissen we ons op en vertrekken de stad in. Het is zaterdagavond en het is zo mogelijk nog drukker dan gisteren in de stad. Een mengelmoes van toeristen en locals lopen door elkaar en er klinkt muziek op straat. De Mexicanen gaan zelf op zaterdag stappen, de indiaanse gemeenschap is nog duidelijker aanwezig om zijn waren aan de talrijke mensen te verkopen en de toeristen bekijken dit allemaal met verbazing. Onder de toeristen heb je ook duidelijk verschillende lagen: hier lopen verdwaalde zonnekloppers, hippies, rockers en heel veel jonge mensen rond. Uit alle bars en restaurants komen heerlijke geuren en het is door de overvloed aan keuze net heel moeilijk om hier een restaurant te kiezen.
We wandelen voorbij de zocalo en in één van de zijstraten zien we een lange rij wachtende mensen voor een theater staan. Blijkt dat hier vanavond de voorstelling Palenque Rojo plaatsvindt. Het is niet goedkoop (200MXP) maar we vertrekken morgen naar Palenque dus het is wel leuk om al een beetje van de geschiedenis te leren kennen. De voorstelling heeft niet veel om het lijf al doen de acteurs hun uiterste best. De kostuums en de muziek zijn best aardig maar het probleem is dat de voorstelling in het Maya (al beweerden sommigen dat het Tsetsal was is en dat zijn nu net twee talen die ik niet echt goed beheers. De zaal zit goed vol en opvallend is dat hier bijna geen toeristen zitten maar allemaal Mexicanen. Het verhaal gaat over een ruzie tussen de leider van een andere stam en Pakal, de leider van Palenque rond 600 na Chr., die bekend stond om zijn kracht en wijsheid.
Na de voorstelling kuieren door de stad en eten in een Italiaans restaurant waar Largo de lekkerste Bolognaise ooit eet.
Ik had graag nog een dagje extra gebleven in deze stad waar toeristen en inwoners op een ongelooflijk fijne manier met elkaar omgaan. De toeristen hebben respect voor de bevolking en dat is duidelijk wederkerig hier.
San Cristobal was een echte aanrader, zowel de stad als het hotel waren zeer tof!
Palenque
Onze volgende verblijfplaats, Palenque, ligt amper 150km van san cristobal en toch moeten we, volgens de verschillende reisgidsen en websites die ik geraadpleegd heb op een rit van 5 a 6 uur rekenen!
Eens we San Cristobal verlaten hebben snap ik waarom dit een lange dag zal worden. Bochten, smalle wegen, veel kleine bergdorpjes met enorme topes en vooral zeer slechte wegen. Voor de eerste keer deze reis komen we slechte banen tegen. Enorme putten waar bijna een volledige wagen in kan, stukken weg die volledig verdwenen zijn en waar alleen een beetje gravel overblijft: het is niet aangeraden om hier een hoge snelheid te rijden.
Het valt mij ook op dat de rijstijl van de andere chauffeurs iets agressiever is dan we gewoon zijn. Ze snijden al eens een bocht af of voegen zeer kort in. Wanneer we voorbij een onbeduidend klein bergdorp rijden komen we aan een put in het wegdek ter grote van een gemiddeld Vlaams zwembad, door de regen ondergelopen met water. Net als ik begonnen ben om er voorzichtig naast te rijden komen er twee kinderen fruit aan ons zijraampje verkopen. We zeggen vriendelijk nee, willen verder rijden als we een doffe klap horen. Tijd om na te denken hebben we niet want langs de andere kant komt een tegenligger op de put af en blijkbaar heeft hij veel haast want hoewel ik al aan de put ben komt hij er vrolijk tussen gereden. Twee is er eentje te veel dus ik besluit om een stukje achteruit te rijden en de vriendelijke toerist uit te hangen zodat onze haastigaard kan passeren. Daar zijn de kinderen met hun fruit weer natuurlijk, wanneer de andere auto weg is vertrek ik en daar is weer een klap te horen. Onze indruk van een mentaliteitsverandering wordt bevestigd want de jongeren sjotten gewoon op onze wagen! Ik ben razend, stap uit en uiteraard gaan de snotters lopen naar hun huis dat enkele meters verder staat. De vader blijkt het nog grappig te vinden ook want hij kan er best om lachen. Ik besluit om hem eens goed mijn gedacht te zeggen maar de man is hout aan het kappen en wanneer ik iets dichterbij kom begint hij met zijn bijl te zwaaien. Ik besluit dat mijn gedacht toch zo belangrijk niet is en rij verder.
We rijden naar de beroemde watervallen Aqua Azul. Wanneer we bijna aan de watervallen zijn staat er ineens een groepje mensen met een stalen kabel over de weg. Wanneer we naderen wordt de kabel aangespannen zodat we verplicht zijn te stoppen. Betalen dus, 10MXP voor het gebruik van de weg.
De watervallen van Aqua Azul zijn een aantal watervallen die hun water in bekkens storten waarin lekker gezwommen kan worden. Normaal zijn de watervallen azuurblauw zoals je enkel in deze streken kan vinden maar na een regenbui worden ze viesbruin zoals je in België wel meer vindt. Natuurlijk heeft het de afgelopen dagen flink geregend en is het een bruine stroom waar we naar kijken. We laten het niet aan ons hartje komen en springen in het ijskoude bergwater. Largo vindt het natuurlijk leuk vooral als hij het slingertouw ontdekt dat aan één van de bomen hangt en waarmee de kinderen in en over het water zwieren. Opvallend is het betrekkelijk kleine aantal toeristen hier. Het is zondag dus veel Mexicaanse families zitten in en rond het water. Ondanks hun bruine kleur is het geheel van verschillende watervallen toch de moeite om te bezoeken.
Rond de rivier is koning beton duidelijk aan zijn opmars begonnen. De weg van de parking naar het water en ook de directe omgeving rond het water is volledig ingepalmd door cafés en kleine eethuisjes en overal lopen verkoopsters met bananen of andere lekkernijen te leuren. Wij kopen een soort tortillas bij een Mexicaanse die staat te bakken op een redelijk vuil vuurtje. De geur die er hangt trekt ons echter over de schreef. Je kan kiezen uit verschillende vullingen voor de tortillas en we nemen eentje van elk! Ze smaken nog lekker ook!
De watervallen van Aqua Clara staan bekend om hun blauwe kleur die ze bijna altijd hebben. Daar moeten we dus zijn. Wanneer we de laatste rechte lijn ingaan gaat de ons ondertussen bekende stalen kabel weer omhoog. Deze keer echter geen vriendelijke meneer die 10MXP vraagt maar enkele onvriendelijke en rechtuit bedreigende blikken naar onze wagen. Uiteindelijk komt er toch iemand naar de wagen en vraagt op barse toon 40MXP! Een verklaring voor deze afzetterij krijgen we niet en er wordt ons koel medegedeeld dat als we niet betalen we er niet door komen. De blikken van de aanwezigen mannen, hun aantal en vooral de geweren die ze bijhebben overtuigen me. Ik weiger echter om me te laten afzetten en met een rotvaart rij ik achteruit en we bezoeken de watervallen dan maar niet. Hoewel 40MXP een peulschil is doe ik niet mee aan deze afzetterij.
We rijden richting Palenque als er boven ons een onweer losbarst en het is dan ook in de gietende regen dat we het hotel bereiken. Hotel Real Ciudad Palenque is een tamelijk groot, modern hotel met een zwembad en schuifaf, mooie kamers, een veel te duur restaurant en een kleine dierentuin waarin krokodillen, schilpadden en een reuze hagedis.
Omdat het restaurant in het hotel schandalig duur is besluiten we om met de auto richting stad te rijden om iets te eten. Hoewel het ondertussen pikdonker is ondervinden we geen problemen. In de reisgids trotter hebben we een restaurant gevonden dat we zeker willen proberen. We stappen uit en het regent nog altijd oude wijven, het is net of we in een warme douche rondlopen. Een restaurant vinden in een reisgids is nog iets anders dan in de stad want we vinden het uiteraard niet. Palenque stad is niks speciaals maar we eten zeer lekker in restaurant Maya, wat een zeer originele naam is vinden we. Wanneer we terug naar het hotel rijden giet het nog steeds en komt het water van de straten gelopen.
Morgen bezoeken we de ruines van Palenque!
Ruines Palenque.
Om 9.00u staan we aan de ingang, nadat we betaald hebben om de weg te gebruiken, gewapend met flesjes water, van de ruines. De ruines van Palenque is één van de belangrijkste Mayavindplaatsen van Mexico en staat ook op de werelderfgoedlijst van de Unesco. De stad is gelegen aan de rand van het oerwoud en slechts een gedeelte van de stad is al te zien, de rest ligt nog overwoekerd in het oerwoud te wachten tot er geld is om de gebouwen vrij te maken.
Het valt op dat de temperatuur hier stukken hoger is hoewel het pas ochtend is. De site oogt zeer speciaal met zijn groene omgeving, mooie gebouwen en goed bewaard gebleven tempels. Vooral de hoge gebouwen omgeven door het dichte oerwoud doen het goed omdat je deze hier wel mag beklimmen, wat we dan ook veelvuldig doen. Het uitzicht maakt de soms zeer lastige klimpartijen meer dan de moeite waard hoewel we ondertussen kletsnat van het vele zweet zijn. Moest ik op mijn werk zweten zoals hier ik zocht een andere job J De site is zeer goed onderhouden en sommige tempels en inscripties zijn in nog bijna perfecte staat. Het is hier ook een stuk minder druk en dat maakt dat we eigenlijk meer onder de indruk zijn van deze site als van Chitzen Itza.
We eten bij Don Mucho, een bekend trotter adres hier. Je moet wel een beetje moeite doen om het te vinden. Het restaurant ligt net voorbij de slagboom waar je moet betalen voor de site aan een kleine smalle zandweg. Gisteren hebben we ondervonden dat het restaurant onbereikbaar is na een fikse regenbui. De tafels en stoelen zijn plastic gevallen die hun beste tijd gehad hebben maar er hangt een onmiskenbare leuke hippiesfeer. Het eten is er matig, hun pizzas zijn echter de beste van het land volgens de reisgids. Probleem is dat ze op maandag geen pizzas hebben en welke dag is het vandaag? Inderdaad maandag. Qua planning had dit beter gekund want ook het museum van Palenque blijkt op maandag gesloten te zijn.
We rijden naar de Misol-Ha waterval, en hopen dat deze om maandag niet stilstaat ofzo. Uiteraard zijn onze vrienden met de kabel ook weer aanwezig en we betalen maar weer voor het gebruik van de weg. Het eerste wat ik ga doen wanneer ik terug in Belgie ben is een stalen kabel kopen. Mijn buren gaan dure tijden tegemoet. De weg naar de waterval is duidelijk aangegeven en we bereiken ze zonder problemen. Het rijden hier in Mexico heeft eigenlijk nog nooit noemenswaardige problemen opgeleverd.
Al van op afstand kan je de 30m hoge waterval zien en horen. Het water stort beneden in een groot basin waarin normaal gezien gezwommen kan worden. Normaal gezien want nu is het water door de overvloedige regen van de laatste dagen een kolkende poel geworden waar we met Largo niet in durven.
Toch is deze trip niet voor niks want het leuke aan deze waterval is dat je er achter kan gaan. Een smal pad loopt van de plas naar de waterval en wanneer je niet bang bent om nat te worden kan je achter het watergordijn staan. De kracht van het water zal zeker indruk op je maken. Je wordt er uiteraard kletsnat van maar het is een zeer mooi zicht om onder een mooie, brede waterval te staan. Je kan zelfs door de waterval en over een paar zeer glibberige rotsen naar de andere kant klimmen maar dat vinden we bij deze toch een beetje te gevaarlijk.
Enkele uren later begint het alweer te regenen zodat we maar matig kunnen genieten van het zwembad in het hotel. We rijden nog naar de stad en eten in hetzelfde restaurant als gisteren.
Morgen is het mijn grote probleemdag! We moeten naar Chetumal: een rit van meer dan 500km!!!!
Vandaag is de dag waar ik al sinds het begin van de planning mee in mijn maag zit. De afstand naar Chetumal is meer dan 500km dus een serieuze rit. Wanneer je zit te plannen aan je pc in Belgie heb je natuurlijk geen idee hoe snel je hier kan rijden en hoe de wegen zullen zijn. Je leest er uiteraard over en kan je wel een beeld vormen maar tussen dit en de werkelijkheid is soms een groot verschil. Nu na alle reeds gereden kilometers heb ik er goede moed op maar toch vertrekken we ruim op tijd zodat we om 7.00u al in de wagen zitten.
De wegen zijn voorbij Palenque terug vlot berijdbaar. Geen bergdorpen meer, geen bochten of putten alleen de onvermijdelijke topes komen we nog tegen. We ondervinden dan ook dat we vandaag weinig problemen gaan hebben en hopen zelfs in de loop van de middag op onze bestemming te zijn.
Alles gaat vlot en de lange rechte banen hebben ook een klein minpunt: Anouck kan met moeite haar ogen openhouden. Net als ze in slaap valt besluit een gigantische gier ons van dichtbij te komen bekijken en knalt met een luide knal tegen onze voorruit! Het beest stijgt nog op maar de poten heb ik mee. Wie hier bij ons al eens een duif geraakt heeft weet dat dit een grote klap kan geven maar een gier geeft pas echt een knaleffect!! Anouck is trouwens op slag wakker.
We verlaten de provincie Chiapas en bij het binnenrijden van Quitana Roo moeten we stoppen en aanschuiven voor een grote wegcontrole. We zijn hier dan zeer dicht bij de grens met Guatemala. We hebben al eerder controle posten gezien, bijna altijd met de machinegeweren in de aanslag maar deze keer nemen ze echt de tijd. Zelfs de plaatselijke bevolking en bussen van de firma Ado worden uitgebreid gecontroleerd. Wij moeten enkel onze papieren laten zien, enkele vragen beantwoorden en even de koffer van de wagen opendoen waarna we weer verder mogen. Waar een sympathiek en vriendelijk gezicht al niet goed voor is J
We komen in Chetumal kort na de middag en hebben ruimschoots de tijd om de stad te verkennen. Hier is weinig te beleven, Chetumal is een echte doorreisstad veelal voor mensen op weg naar Belize. Ons hotel Marlon Heroes is niks speciaals maar we blijven hier maar één nacht dus .
We eten in het restaurant van hotel Maria Dolores. De klanten zijn allemaal Mexicanen en zoals wel meer in de plaatselijke zaken staat ook hier de tv een ganse dag aan. Het eten is lekker en zeer goedkoop. Wanneer we langs de kust de boulevard afrijden merken we dat Chetumal geen hoogvlieger in ons programma is. Er is werkelijk weinig of niets te beleven. Vele zaken en dingen zijn opgestart maar staan nu leeg te verkommeren of te wachten op nieuwe investeerders.
Verder richting Balakan komen we café Reino Maya tegen. Dit café is de plaats waar de meer gegoede Mexicanen uit deze buurt komen verpozen tijdens een vrije dag. Het café heeft een mooi zwembad met terras en zeezicht. Largo is niet te houden dus we stoppen en drinken een veel te dure cocktail. Terwijl wij een beetje op de centjes letten zitten er 2 Mexicaanse families de schransen dat het een lieve lust is. Cocktails, bier, snacks, zeevruchten, schaal- en schelpdieren ..we zien het allemaal passeren. Wanneer we de prijzen van al deze lekkernijen bekijken ontdekken we dat ook hier in Mexico er een groot verschil tussen arm en rijk is.
Na het opfrissen in het hotel vertrekken we naar Sergios Pizza. ,Een adres aanbevolen door de reisgids trotter en aangeduid als DE Italiaan van Chetumal en omstreken. Het is er chique en duur. De bediening is veel te stijf voor ons doen maar ook onvriendelijk. De ober is blijkbaar niet in goeie doen want wanneer er nieuwe klanten binnenkomen smijt hij met tegenzin zijn servet weg achter de rug van de pas aangekomen klanten. Hij begon wel te blozen wanneer hij merkte dat ik zijn onhebbelijke gedrag had opgemerkt. Mede door deze ongewone bediening hebben we ons hier goed geamuseerd en veel gelachen. De pizzas zijn hier trouwens groot en de pasta alfredo lekker dus al bij al een geslaagde avond.
Belize Caye Caulker
Belize is een redelijk onbekend land in deel van Latijns Amerika. Het ligt ergens weggestoken tussen Mexico- Guatemala en Honduras. Het vasteland heeft iets minder te bieden maar dit wordt ruimschoots gecompenseerd door de vele fantastische duik- en snorkelspots die het land heeft. Het meest bekende is waarschijnlijk de blue hole. De blue hole is een saffierblauwe cirkel met een doorsnede van 300m en een diepte van 130m waar zelfs Cousteau zijn duikerspak heeft aangetrokken. Verder heb je hier het Hol Chan Marine Reserve. Dit is de plek waar je kan snorkelen met verpleegsterhaaien en roggen. Wat wij gaan doen uiteraard.
Het ontbijt in hotel Marlon Heroes is op zijn minst opmerkelijk! Ontbijt is inbegrepen in de prijs maar blijkbaar telt dit alleen voor koffie, boterhammen en confituur. De koffie is niet te drinken en ik vraag me nog altijd af hoe je een boterham zo smerig kan laten smaken. Ooit zure boterhammen geheten?
We zitten dus redelijk vroeg achter het stuur en vertrekken vol goede moed naar de grens met Belize. 20 minuten later staan we aan de grens en nu gaan we zien of onze permit van het autoverhuurbedrijf enige waarde heeft of niet.
Aan de grens is het een drukte en wanneer we stoppen hebben we meteen prijs: een vriendelijke man neemt ons op sleeptouw en helpt ons met alle formaliteiten. Hij brengt ons naar een officieel uitziende beambte waar we 200MXP/pp betalken om het land te verlaten. Later blikt dat dit inderdaad klopt. Wanneer je Mexico verlaat met het vliegtuig zit dit bedrag al in je ticket inbegrepen, met de auto het land uit betekend bijbetalen!
We rijden de grens over en onze redder in nood heeft naast mij plaatsgenomen. We moeten stoppen aan een klein gebouwtje waar onze auto besproeid wordt met een disinfecterend middel. Ook hier krijgen we officiële papieren dus we vermoeden dat allen goed is tot we de prijs horen: 10 dollar!!!! Later blijkt dat deze behandeling echt wel verplicht was alleen de 10 dollar hadden 10 ..Belizische dollars moeten zijn!!! Dus toch in het zak gezet L Mensen die naar Belize rijden let op! In Belize spreken ze de prijzen uit in dollars maar ze bedoelen wel degelijk Belizische dollars.
We rijden tot vlakbij de grensovergang waar we een groot gebouw in moeten met onze papieren en daar zal beslist worden of we het land binnen mogen of niet. Ons eerste contact verloopt niet te goed want de douane beambte van dienst verteld ons onmiddellijk dat hij en hij alleen beslist of we zijn land binnenkomen of niet. We worden doorverwezen naar de dienst immigratie aan balie 2 waar de behandeling al veel vriendelijker is. De documenten worden grondig nagekeken en tot onze grote vreugde komt er een stempel op. Fase één is gelukt, de autopapieren zijn goedgekeurd. Is er toch iets goed aan Cancun Rent a Car. Er wordt ons wel duidelijk gemaakt dat wanneer we geen verzekering nemen voor de wagen (in Belize is dit niet verplicht) we alle kosten bij ongeval of diefstal zelf zullen moeten vergoeden. 100m verder is echter een verzekeringskantoor en we beloven de man om een verzekering af te sluiten.
Terug naar balie 1 bij onze onvriendelijke vriend van daarnet met onze afgestempelde papieren. Blijkbaar is zijn vertrouwen in zijn collega groot of zien wij er een stuk sympathieker uit dan daarnet want ineens is er van wantrouwen of onvriendelijkheid geen spoor meer. Onze pasporten worden afgestempeld, we krijgen de nodige documenten en worden verzocht om onze koffers voor controle uit de wagen te halen. Op de parking sleuren we in de hitte alles uit de kofferbak en als muilezels bepakt stappen we terug het gebouw binnen waar ondertussen iedereen verdwenen is. Uiteindelijk komt er iemand met zijn hoofd vanachter een hoek bekijkt ons van op 100m afstand en zegt dat we alles terug in de wagen mogen zetten. Ik bijt op mijn tanden en tel tot tien maar het lukt me om vriendelijk glimlachend buiten te stappen. Anouck en Largo moeten aan het gebouw blijven staan, enkel ik mag weer de grens over om de wagen op te halen. Enkele minuten later lukt het me dan toch om de grens over te rijden en ik ben zelfs zo vriendelijk om Anouck & Largo op te pikken J. Een paar meter verder sluiten we bij een vriendelijke vent een verzekering voor 1 week af (was goedkoper dan voor 3 dagen) en we vertrekken.
Belize is een ander land en dat is meteen duidelijk wanneer we aan het rijden zijn. Veel minder verkeer, veel kleiner wegen, slechtere banen en geen wegwijzers. Eén voordeel: bijna alle wegen leiden naar de hoofdstad dus verkeerd rijden is moeilijker dan je denkt. Eén van de belangrijkste bronnen van inkomen is suikerriet en blijkbaar is dit de periode om te rooien want overal zien we grote stukken riet die van de camion gevallen zijn. Het lijkt wel of gans Belize onder het suikerriet zit.
We rijden naar Belize city, 183km van de grens. Dit is niet de hoofdstad van het land, dat is Belmopan, maar van hieruit kan je de watertaxi naar één van de vele eilanden nemen. Het binnenland van Belize is ronduit saai te noemen. Kaarsrechte wegen waar weinig of geen mensen te zien zijn behalve in het handvol dorpjes dat we tegenkomen. Veel woningen staan op palen om de overstromingen in het orkaanseizoen te vlug af te zijn. Merkwaardig is dat plotseling alles hier in het Engels gebeurt, de Beliziaanse dollar is getooid met een prachtige afbeelding van Queen Elisabeth in haar jonge jaren (Belize is een voormalige Britse kolonie) en voorzal het uiterlijk van de mensen valt op: ze zijn eerst en vooral al veel donkerder, ze bekijken je anders en ik moet onwillekeurig denken aan slaven en piraten wanneer ik ze zo in het straatbeeld zie.
We komen aan in Belize city en vinden de watertaxi waar het een drukte van jewelste is. Aan de soort mensen te zien dat hier rondhangt is het niet aangeraden om de wagen hier 3 dagen onbewaakt te parkeren. Omdat deze huurwagen niet kan varen of zwemmen zal ik hem toch ergens kwijt moeten kunnen. Een rondvraag bij de plaatselijke agent schept niet meteen goede moed want hij verzekerd ons dat als we hier parkeren we binnen 3 dagen zonder wagen een rondreis kunnen maken! Afros, rastas, schooiers en bedelaars houden ons nauwlettend in de gaten. Een man doet ons een verleidelijk voorstel: we mogen de wagen bij hem op de hof tegen een kleine vergoeding parkeren. Een waarschuwende blik van de agent besluit ons om verder te rijden.
Eén blok achter de watertaxiterminal is het al een stuk rustiger en vinden we hotel Radisson. Zij hebben het gat in de markt gevonden en bieden tegen betaling een bewaakte parking aan waar de zeldzame toeristen die met de wagen rondtrekken veilig kunnen parkeren. Een pak van ons hart! Goedkoop is het niet maar een gat in de markt is dit nooit dus we betalen 10USD/per dag en leggen ons neer bij deze enige mogelijkheid om veilig te parkeren. Beter 30USD kwijt dan een volledige wagen.
Om de oversteek naar de eilanden te maken heb je de keuze tussen 2 firmas. de prijs is vergelijkbaar maar de uren van afvaart zijn verschillend. Let ook op de uren van de terugtocht wanneer je ee kaartje retour koopt! We besluiten om met de snelst vertrekkende boot mee te gaan en kopen een kaartje enkele reis. De concurrerende firma heeft betere retourtijden We hebben gekozen voor Caye Caulker( spreekt uit als Kiekokeur), het goedkoopste eiland met een zeer aantrekkelijk motto: no Shoes, no shirt, no problems!!!! Kan niet slecht zijn.
De koffers worden op een kar gelegd, we betalen de tickets (20USD/3pers) en ontspannen bij een drankje met zicht op de baai. Op de juiste tijd worden de passagiers aan boord gelaten en precies op tijd beginnen we aan de 45min durende overtocht. De zee is rustig en we genieten nu al van het mooie, blauwe water.
Bij aankomst is er een kleine teleurstelling: het strand en het water van de kustlijn zijn niet mooi. Vuile algen en zeewier drijven in het water en ook het strand is niet wat je van een paradijselijk strand zou verwachten. We staan op de koffers te wachten als een vreemd uitziende rasta mij vraagt of ik een hotel wil. Ik antwoord nee en laat de mens verder gerust zoals iedereen doet met mensen die iets willen verkopen waar je geen interesse in hebt maar zo had deze man het blijkbaar niet begrepen. Hij begint met mij te vertellen dat ik in het paradijs ben aangekomen en dat ik best een beetje vriendelijker kan zijn. Ik vertel hem vriendelijk dat ik al een hotel geboekt heb waarna hij kwaad de andere toeristen opzoekt. Rare jongens die mannen uit het paradijs.
Ons hotel, hotel Seaside Cabanas ligt te schitteren vlakbij de aanlegsteiger en is een hotel met kleine laagbouw huisjes met een mooi klein zwembad met zicht op de mooie zee. Verder in zee is het water weer van een onaardse schoonheid. De kamer is goed, hoewel we de speciale familiekamer geboekt hadden met aparte slaapkamers voor Largo en zeezicht maar voor dat zeezicht moet je al heel lenig zijn en je nek enkele centimeters kunnen uitrekken. Tip voor wie dit hotel wil boeken: kamer 17 is het extra geld niet waard!
We verkennen het eiland en merken een totaal andere sfeer dan op Isla Holbox. Ook hier zandwegen en geen verkeer behalve een occasionele golfkar maar verder ademt het eiland de hippiesfeer die je denk aan te treffen in Jamaica uit. Het eiland telt 3 hoofdstraten. Een gps is hier niet nodig en lang hebben ze niet nagedacht over de straatnamen. De eerste straat heet frontstreet, de tweede straat heet middelstreet en de derde straat heet back u weet het al. Behalve winkeltjes met souveniers, bureaus met excursies voor de toeristen en restaurants vindt je hier ook alles wat het dagelijkse leven nodig heeft. Het valt ook hier op dat toeristen en eilandbewoners perfect naast en met elkaar kunnen leven. We passeren even bij Raggamuffin tours. Dit bureau heb ik geboekt om met ons overmorgen de boottocht naar Shark Alley en het Hol Chan Marine reserve te maken.
We wandelen naar de split als we links van de weg het out-side seaview beauty salon zien. Twee smerige plastic stoelen die op straat staan zijn hier genoeg om een kapsalon te beginnen. Geweldig toch? We lopen verder en komen bij de split. De split is een breuk in het eiland en de eilandbewoners hebben hier de place to be van gemaakt. Bij gebrek aan een mooi strand komen de toeristen en eilandbewoners hier in het mooie helder groene/ blauwe water duiken, zwemmen en snorkelen. De split is niet echt breed maar naar de overkant zwemmen is toch een beetje gevaarlijk door de sterke stroming. Een slimmerik heeft hier een bar geopend vlakbij het water met banken in het water en luide reggea muziek weerklinkt door de boxen. De sfeer is zeer ontspannen en je kijkt je de ogen uit, niet alleen naar de vele rastas die het eiland bevolken maar ook de toeristen zijn hier een ras apart. Geen liefhebbers van grote all-in ressorts hier maar backpackers en hippies. Tattoos en piercings overal waar je kijkt maar we amuseren en ontspannen ons. Met een flesje bier in de hand bekijken we de zonsondergang en genieten van de zee samen met de ontspannende muziek. De bediening is aangepast aan het eiland. Je besteld en je fles bier wordt op de bar voor je neus gegooid. No problems!!!! Dit eiland heeft een zeer originele sfeer die je eerder in bv Jamaica verwacht.
s Avonds eten we barracuda steak. We krijgen een mooi dik stuk vis op het bord en het smaakt lekker. We hebben gekozen voor restaurant Tropical Paradise. We eten buiten op het terras wat een speciale sfeer geeft. Het terras grenst namelijk aan het gezellig kleine groene kerkhof. Eén voordeel: het is hier lekker rustig.
Over onze eerste volledige dag Caye Caulker kan ik kort zijn; zon, zee en strand. We hebben enkel logies geboekt maar s morgens kan je in de bar gratis koffie krijgen met boterkoeken vers van de plaatselijke bakker en dit zolang de voorraad strekt. We blijven in de ochtend in het zwembad van het hotel luieren. Middageten doen we in de sandbox bar vlakbij het strand waar ik Chili Con Carne eet. Onder het voorwendsel dat we gaan snorkelen trekken we naar de split waar ik menig flesjes Belizikin, het plaatselijke bier, tot mij neem. Opvallend is dat, ondanks hun vreemde uiterlijk, de vele rastas al een goeie dag zeggen tegen ons of op zijn minst eens vriendelijk lachen. Het is de tweede dag na elkaar dat ze ons hier zien maar we horen er precies al helemaal bij. Ik schaam me een beetje voor het vooroordeel dat ik tegenover sommigen van hen had. In België heb ik een hekel aan mensen die vooroordelen op basis van uiterlijk hebben en hier doe ik precies hetzelfde.
Dag drie in Belize start winderig. Dat is niet het resultaat van iets verkeerd te eten of van de Belizikin biertjes maar gewoon het weer dat omslaat. Het zand in de straten vliegt ons rond de oren en de zee is best wild te noemen. Spijtig genoeg is vandaag de dag dat we gaan varen en zwemmen met haaien en roggen, één van de dingen waarnaar we erg uitgekeken hebben. Hopelijk kan de trip doorgaan.
Largo is een beetje ziek vandaag en met deze wilde zee hebben we twijfels of we de trip zouden maken of niet. Morgen verlaten we belize en het zou echt doodzonde zijn om deze kans te laten liggen. Bij raggamuffin tours kunnen ze ons niet garanderen dat de trip doorgaat en we moeten nog een uurtje wachten. Een uur later is de wind een klein beetje gaan liggen en met een flinke vertraging vertrekken we voor wat een fantastische tocht zou moeten worden.
We varen met een zeilboot rustig de azuurblauwe zee op. Aan boord enkele Frans sprekende koppels, twee Amerikaanse jonge meisjes en vier Spaanse jongedames (het gezelschap kon slechter J). De kapitiein van de boot legt uit dat we de stops in omgekeerde volgorde gaan doen door het slecht e weer dus we varen eerst naar het Hol Chan Marine Reserve.
Na een uurtje varen komen we in het park aan. We zien een koraal liggen waar de golven opbeuken zodat er schuimende koppen te zien zijn. De zee is niet echt kalm maar toch gaan we zo dadelijk snorkelen. Het park is één van de voornaamste koralen van Belize en er gelden dan ook strikte regels. Eer is zelfs bewaking en een bewaker houd ons continu vanuit een snelle boot in de gaten. Snorkelen mag hier alleen onder begeleiding en je moet bij de gids in de buurt blijven.
We duiken het water in en merken meteen waarom we niet graag in groep reizen. Van overal zwemmen er mensen om, op en over ons en we krijgen een paar gemene trappen. Largo begint zelfs af en toe een beetje in paniek te raken zodat we ons laten afzakken tot de laatste van onze kleine maar fanatieke groep. We zien kleurige vissen, grote en kleine en mooie koralen. Onze gids, een gespierde rasta, duikt plotseling onder en wat ik toen zag deed me versteld staan. Ergens onder een richel van het koraal lag er een haai. Hoe de man dit dier gezien heeft weet ik niet maar hij duikt er naartoe, trekt aan het beest zijn staart en komt met de haai in zijn armen boven!!!! Het dier is een kleine 4a5meter lang en voelt ruw aan als schuurpapier. Verder zien we nog zeeschildpadden, een aal en veel felgekleurde vissen.
Terug aan boord varen we een kwartier als de boot stopt. Onze gids gooit een aantal schelpen met stukjes vis in het water en binnen 10 seconden wemelt het rond de boot van de haaien, we zijn duidelijk in Shark Alley aangekomen. De dieren verdringen zich werkelijk rond de boot zodat het lijkt of er een kleine oorlog in het water plaatsheeft. Tientallen haaien zwemmen rond en onder ons. Het zijn verpleegsterhaaien en ze zijn ongevaarlijk maar toch is het een zeer speciaal gevoel om van op de rand van de boot tussen de dieren jezelf in het water te laten zakken. Het water is kristalhelder en overal zie je de zwarte schimmen rond je heen en weer zwemmen. Eens in het water zwemmen ze zelfs tegen je benen. Blijkbaar houden haaien ervan om recht naar je toe te zwemmen en pas op het laatste ogenblik opzij te zwemmen. Onvergetelijk. Snorkel op kop in het water want het schouwspel is adembenemend. Haaien overal waar je kijkt en daartussen redelijk grote roggen met scherpe staarten. De haaien zijn moeilijk te vangen maar de roggen kan je met een beetje geluk aanraken. Geluk heeft onze gekke gids niet nodig want even later komt hij met een rog in de armen boven water. Hier liggen we dan, in Belize met ons gezin in kristalhelder warm water met rond ons haaien en roggen. Op momenten als deze weet je dat het leven mooi kan zijn!
Terug aan boord is het tijd voor de lunch en terwijl we varen genieten we onze visburger. Onze derde stop is er eentje boven een koraalrif maar voor mijn beperkte zwemkunsten is de zee hier echt wel te ruw. Elke golf lijkt in de luchtpijp van mijn snorkel te willen vloeien zodat ik na 10 minuten ongeveer een liter zout water binnen heb. Na mijn visburger kan ik dit maar matig appreciëren zodat ik de (lucht)pijp aan Maarten geef en terug aan boord klim.
Op de terugweg worden we getrakteerd op tacos en rumpunch. De muziek gaat aan en ons zeilschip veranderd in een echte partyboot. De rumpunch vloeit rijkelijk en onze Spaanse señoritas beginnen wel erg veel lol te hebben. Gelukkig blijft alles deftig en na een uurtje varen staan we weer op het strand van het eiland. We merken ondertussen duidelijk dat het weekend is want er lopen een pak zatte mensen op straat. Het is een zeer leuke dag geweest en een ervaring om nooit meer te vergeten.
Belize was erg leuk en zeker de moeite om het klein beetje problemen aan de grens er bij te nemen. Je kan dit land totaal niet vergelijken met Mexico en alleen al daarvoor zou je het moeten bezoeken nu het toerisme er nog in zijn kinderschoenen staat.
Tulum
Belize zit erop en de eigenlijke reis begint ook stilaan de schuiven maar we hebben toch nog enkele mooie dagen te goed!
De boot naar het vasteland vertrekt stipt om 7.00u. Het is trouwens opvallend dat alles hier stipt vertrekt, buiten een occasionele vertraging van enkele minuten hebben we hier nog geen lange wachttijden meegemaakt. Je zou iets anders kunnen verwachten in Latijns Amerikaanse landen.
De overtocht verloopt prima en tot onze grote opluchting staat onze huurwagen nog steeds met alle wielen en alle andere onderdelen op de parking waar we hem drie dagen geleden hebben achtergelaten. In Belize city rijden we even verkeerd maar algauw zijn we op weg naar de grens. Even verder staan er twee agenten midden op de rijweg. Ik denk dat er een wegcontrole is, rem af en één van de agenten komt naar voor. Ik open mijn raam en de man vraagt waar we heen moeten, als hij hoort dat we richting Mexicaanse grens rijden blijkt dat dit geen verkeerscontrole is maar de twee hun dienst er op zit en dat ze op zoek zijn naar een lift. We durven niet weigeren en de twee agenten stappen in. Heel even ben ik ongerust want we nemen toch maat twee vreemde mannen mee die bovendien duidelijk een pistool bij hebben. Maar snel begint er een gesprek en een beetje later lijkt het wel of we een gratis gids mee hebben. We krijgen informatie over het land, de politiek, veiligheid en andere dingen die je als individuele toerist misschien minder snel oppikt. Meer dan een uur later zetten we de agenten af in hun dorp en rijden we naar de grens.
De formaliteiten nemen deze keer veel minder tijd en moeite in beslag. Een paar vluchtige controles van de papieren, enkele keren de koffers open en we zitten terug in Mexico. We nemen de weg van Chetumal naar Tulum en komen aan de linkerzijde een open wegrestaurant tegen. We hebben honger na de overtocht en bestellen één van de lekkerste maaltijden die we deze reis krijgen. In Mexico kan je dus heel lekker eten langs de weg.
De weg naar Tulum is verassend lang en de rit is zwaarder dan verwacht. We bereiken echter ons hotel in Tulum zonder problemen en zijn onmiddellijk enthousiast over onze volgende verblijfplaats.
We logeren in een bed & breakfast wat op zich al redelijk speciaal is in Mexico en zeker in een toeristische plaats als Tulum. De Casa Amor Del Sol is een mooie villa met slechts twee kamers. De tweede kamer is momenteel niet bezet dus we hebben het rijk voor ons alleen. De b&b is eigendom van een iets ouder Amerikaans echtpaar, Diane en Phil, die ons vriendelijk verwelkomen. We krijgen een rondeleiding en ons enthousiasme groeit met de minuut. De kamer is groot, prachtig ingericht met veel oog voor detail en vooral het kingsize bed zal deugd doen na alle smalle bedjes die we de laatste tijd gehad hebben. In de gang staan cds, er hangt een grote flatscreen tv en op het terras staat een kleine koelkast waarin onze welkomstdrankjes zitten. Schol!
We hebben een groot terras dat uitkijkt op het zwembad met daarachter de ongerepte jungle. Het zwembad ligt in de schaduw van de bomen dus het is er altijd lekker koel en aangenaam. Alles is aanwezig: wil je naar het strand of een andere uitstap kan je zowel een frigobox, snorkel, luchtmatras of andere dingen meenemen die aanwezig zijn voor de gasten. Het beste is echter de tweede verdieping. Hier staat een grote jacuzzi. Wanneer je hierin zit heb je vooraan zicht op de azuurblauwe oceaan terwijl je achteraan uitkijkt over de toppen van de jungle. Onvergetelijk!!!!! Het is prachtig om de zon te zien ondergaan wanneer je hier in het zalig hete water zit. Dit adres is het beste wat wij in Mexico gehad hebben en zelfs één van de betere ooit! Een echte aanrader!!!!!
We duiken het zwembad in, gaan uiteraard in de jacuzzi en daarna gaan we eten. De b&b ligt aan een gravelweg en vlak naast een mooie cenote. Hier staan verder geen hotels, enkel een paar schandalig grote villas van steenrijke Amerikanen maar toch is de ligging ideaal. Je hebt de zee, de natuur, de cenote en in dezelfde straat is er een klein winkeltje, een pizzeria en een restaurant met terras aan het strand. Het eten is matig en de bediening nog matiger, we worden vriendelijk verzocht om na het eten ons drinken uit te drinken en te vertrekken. Blijkbaar heeft de uitbater een lange zware dag achter de rug.
Het ontbijt i Mexico is, op een enkele uitzondering na, nog niks speciaals geweest maar dat is zonder Diane gerekend. Op het afgesproken uur( dat je zelf bepaalt) komt ze op de proppen met vers fruitsap, yoghurt en koffie. We zitten op het terras buiten en genieten ervan. Na het voorgerecht komen er verschillende soorten zelf gebakken pannenkoeken op tafel. Elke pannenkoek heeft een andere, superlekkere vulling! Banaan, aardbeien, zure room, .voor elk wat wils en wanneer ze dan ook nog aankomt met lekkere speklapjes weten we dat dit verblijf een aanslag op onze lijn wordt, en dan moeten we hierna nog drie dagen all-in doen! We blijven lekker zitten en maken een aangename babbel met onze gastvrouw/heer. Phil vraagt ons om een uur of tien deze avond even op zijn deur te komen kloppen want hij heeft nog een kleine verassing voor ons. We gaan schildpadden kijken .. we stellen verder geen vragen en vertrekken naar de ruines van Tulum.
De vindtplaats en ruïne ligt ongeveer 4km van Tulum dorp en dateert van rond 1200 n chr. Wanneer je Palenque en Chitzen Itza gezien hebt is deze ruïne eigenlijk een niemendalletje maar de ligging maakt alles goed. De ruïne ligt op een rotswand boven de azuurblauwe Caribische zee. En wanneer ik zeg azuurblauw dan bedoel ik . Zelden blauw zo azuur gezien! J De mooi aangelegde tuinen en wandelpaden waar tientallen leguanen rondlopen, de ruïne en vooral het schitterende water maken van deze uitstap een absolute must. Eén gouden tip: neem voldoende water mee want het is hier snikheet!!!
Na de ruïne rijden we naar Tulum playa. Tulum playa is gewoon de hotel- en strandzone zoals we ze gezien hebben in Cancun. Toen Cancun, vroeger een rustig vissersdorp, werd overspoeld door toeristen begon de wildgroei van luxeressorts. Toen Cancun vol zat was Playa Del Carmen aan de beurt. PDC is nu ook razend druk en dus beginnen de, voornamelijk Amerikaanse investeerders, hun blikken te werpen op Tulum. Ook hier is het water en het strand van een onaardse schoonheid en zoals we merken zijn de grote ressorts klaar om de duizenden toeristen te ontvangen. De hotelzone is niks meer dan een lange smalle weg waar je het ene ressort naast het andere hebt, onderbroken door een bar, café of restaurant. Het strand en het water zie je niet want alles is al omheind terwijl dit eigenlijk verboden is. Je kan uiteraard je wagen parkeren en in één van de hotels of bars iets gaan drinken waarmee je automatisch toegang tot zee en strand hebt. Het strand is wit, de zee blauw en het bier en de cocktails zijn lekker!
We bezoeken daarna nog even Tulum centrum waar niets te zien is. Enkele onbenullige winkeltjes, enkele internetcafés en enkele leuke restaurants waar we alweer lekker eten.
Om 22.00u gaan we Phil roepen en, terwijl we dachten dat we op excursie gingen, steken we gewapend met een kleine zaklamp gewoon de straat over. Op het strand zoekt Phil ongeveer twee minuten tot hij ons op een bewegend voorwerp wijst dat langzaam uit de zee komt. Het blijkt een zeeschildpad te zijn die op het strand haar eieren komt leggen. Pas nu zien we de enorme putten die overal op dit deel van het strand zijn. Blijkbaar zijn die gegraven door de schildpadden om hun eieren te komen werpen en nu is de gepaste werp-periode
We plaatsen ons iets verder naar achter zodat het dier geen last van ons heeft en bekijken met verbazing de werkzaamheden van de schildpad. In het donker en alleen op dit verlaten strand zien we bij het licht van de volle maan hoe het dier meer dan een uur zand opgooit en wroet en wringt in de enorme put dat hij heeft uitgekozen. Phil zegt ons stil te blijven tot de eieren geworpen zijn maar wanneer het dier meer dan een uur later uit de put kruipt mogen we een stapje dichter zetten.
Het dier heeft zijn eieren gelegd en is op de terugweg naar zee. Stap voor stap komen we dichterbij en zijn enorm onder de indruk van de grote van dit dier. De schildpad zelf heeft niet de minste last van ons en sleept zichzelf kalm richting Caribische zee. Ondertussen zijn we het dier zo dicht genaderd dat we het zouden kunnen aanraken. Het zwemmen met walvishaaien, verpleegsterhaaien en roggen was speciaal maar deze onverwachte gebeurtenis moet hier, wat mij betreft, niet voor onder doen.
Phil gaat terug naar huis en wij blijven nog even zodat we later nog een dier volop zand uit een put zien gooien waarna enige tijd later een ander soort schilpad zich gewillig laat bewonderen. Onnodig te zeggen dat Largo dit prachtig vond en ook wij waren in de wolken van deze, niet geplande, belevenis. Het dichtbij naderen en het moment dat het dier terug onder water verdwijnt blijf nog lang nazinderen. Het zijn deze dingen die een reis door Mexico onvergetelijk maken, meer dan de luxe ressorts, hotels en bars!
De dag erna praten we uiteraard met Phil over onze belevenissen bij alweer een uitzonderlijk lekker en uitgebreid ontbijt. Deze keer is er na het fruit, de yoghurt en de koffie een Mexicaanse omelet. Zeer lekker!
We vertrekken naar Akumal wat slechts een 15min rijden is. Akumal is bekend om zijn prachtige baai die afgesloten wordt door een koraalrif. Ongelooflijk maar waar: de toegang is hier gratis! We krijgen eerst een videofilmpje te zien over het behoud van het koraal en daarna kunnen we vrij rondlopen en zwemmen en snorkelen. Het water is alweer zeer helder en wanneer we net in het water zitten doet Anouck me teken om tot bij haar te komen. Onder ons zwemt een reuzenschildpad die rustig de planten en het gras van de bodem graast. We hangen zeker een kwartier boven het dier dat niet de minste aanstoot neemt aan onze aanwezigheid. Blijkbaar hebben we veel geluk want later zien we enkel nog een paar vissen tijdens deze snorkeltrip.
Na de middag gaan we naar Playa Del Carmen. PDC is een gezellig dorp maar word overspoeld door massas toeristen. In de namiddag is het hier nog gezellig en niet overdreven druk. We wandelen rond, bekijken de vele winkels, juweliers, bars en restaurants en eten een zeer matige maaltijd. De sfeer doet hier al een stuk kunstiger aan en ook het soort toeristen dat hier rondloopt hebben we al sinds Cancun niet meer gezien. Vrouwen lopen opgemaakt en behangen met juwelen door de straten terwijl de heren met hun zonnebrillen en moderne haarcoupes stoer rondkijken. Ook komen we de eerste keer tijdens deze reis zeer vuile toiletten tegen, uitgerekend hier! De verkopers roepen allemaal om het hardst om hun waren te verkopen en ook de eerste bedelaars doen hun intrede. PDC is leuk om eens te bezoeken maar voor ons was één dag (eigenlijk een halve dag) genoeg!
De kilometers terug naar Tulum lijken in het donker een stuk langer dan daarnet maar we komen ongedeerd aan, net op tijd voor een groot onweer losbarst. Schilpadden kijken zit er door de duisternis en het rotweer vanavond niet in. Spijtig!
Playa Del Carmen
Vanmorgen opgestaan met een beetje een speciaal gevoel. Het ontbijt was weer super maar toch smaakte het iets minder als de vorige. Niet alleen moeten we vandaag deze geweldige B&B met zijn vriendelijke gastheer/vrouw verlaten maar ook beginnen we al aan onze laatste etappe van deze reis. We hebben nog 3 dagen PDC te goed. We verblijven deze laatste drie dagen in een all-in ressort: het Occidental X-caret! Het hotel hoort bij het bekende themapark x-caret wat we vandaag (om Largo een plezier te doen) gaan bezoeken.
We nemen afscheid van Diane en Phil en rijden in een 40min naar het themapark. De veel te dure kaartjes hebben we reeds gekocht bij de ruines van Tulum (186USD) dus we zijn snel binnen in het park. We wandelen het park binnen en genieten van de mooie natuur. Eén van de eerste attracties die we tegenkomen is een boottocht die er zeer leuk uitziet in de brochure. In werkelijkheid is hij saai en zeer kort.
De attractie waarvoor ik zelf wilde komen is de fameuze rivier waarin je kan snorkelen tussen rotsen en mangroves en waar je verschillende vissen in het kristalhelder water kan zien. Zo ziet het er in de brochure toch uit! In werkelijkheid moet je met een veel te grote zwemvest beginnen aan een worstelwedstrijd want je gaat te water samen met ongeveer 150 andere mensen. Iedereen word bevangen door het ijskoude water dus spartelen we allemaal dat het een lieve lust is. Ik krijg ongeveer alles op mijn kop van voeten, benen, handen en nog andere lichaamsdelen van mijn mede snorkelaars behalve mijn snorkel. Wanneer we uiteindelijk wat verder zijn en alles iets rustiger is geworden zet ik eindelijk mijn snorkel op om te merken dat er niks in het water te zien is. De tocht is lang en ondanks de mooie omgeving is ook dit een teleurstelling.
De restaurants in dit park zijn duur, de lagune en het strand zijn mooi maar dat zijn ze overal in Mexico en daarvoor hoef je geen dure entree te betalen. Wil je duiken met een speciaal pak of zwemmen met dolfijnen moet je nog een flink pak bij betalen. Voor het zwemmen met de dolfijnen word 55USD/pp gevraagd. We zien de toeristen allemaal samen in het water liggen bij enkele dolfijnen en zijn blij dat we dit niet meer hoeven te doen. Voor 55USD heb je een volledige dagexcursie inclusief snorkeltrips en lunch!
We wandelen verder en zelfs Largo krijgt het gevoel dat dit een tegenvaller is. Een kind dat een thema(pret)park niet leuk vindt??? Het zegt genoeg. Alles is ongelooflijk fake. In de vlindertuin is een waterval waar mensen zich verdringen om een foto te nemen en iets verder is er zelfs een kopie van de zocalo van Merida en ook daar maken de fototoestellen en cameras overuren. Eigen lijk moet je niet rondtrekken om met fotos van Mexico naar huis te gaan.
We gaan nog in de grote toren die bovenaan draait zodat we een mooi uitzicht hebben op de omgeving en zelfs het eiland Cozumel kunnen zien en veel vroeger dan verwacht verlaten we het park en rijden de 5min naar ons hotel.
De receptie is enorm en de rest van het hotel blijkt dit ook te zijn. In het hotel is zelfs een rivier, die begint binnen naast de receptie, waar je de boot kan nemen naar het themapark. De zwembaden zijn groot, mooi en er zijn er vooral veel. De kamers zijn mooi en de verschillenden restaurants zien er dik in orde uit. Ik ga alvast op zoek naar de poolbar J (de Cuba-libre, whiskycola, pinacolada en wodka-rum zijn hier lekker)
De volgende dagen gebeurt er veel maar weinig waar we over kunnen schrijven: we rusten, drinken een cocktail, zwemmen, lezen, drinken een cocktail, zwemmen nog wat en drinken een en dit drie dagen lang!!!!
Cancun Amsterdam
Einde van een zeer mooie reis. We rijden de laatste rit terug naar waar we meer dan drie weken geleden vertrokken zijn. We lopen nog even rond in Cancun en leveren onze huurwagen in waarna we naar de luchthaven gebracht worden. De vlucht vertrekt op tijd en de dag erna staan we werkelijk te beven van de kou in ons eigen landje. Dit is weer even wennen! Mexico was stukken beter dan verwacht en is zeker één van de landen waarvan ik zeg: Hier kom ik ooit terug!!!!!
Mexico behoort tot Latijns Amerika. Het noorden grenst aan de Verenigde Staten van Amerika. Ten zuiden ervan liggen Guatemala en Belize. Op de hoogvlakte - het meest centrale deel van het land - wonen de meeste mensen. Hier ligt ook de hoofdstad, Mexico-Stad. De hoogvlakte ligt tussen de Sierra Madre Occidental en de Sierra Madre Oriental, twee gebergten die ten zuiden van de hoogvlakte samenkomen in een vulkanisch gebied. Een groot deel van het noorden is woestijngebied. Ten westen van het gebergte is het land gecultiveerd, hier vind je grote landbouwbedrijven. Aan de kusten van Mexico liggen lange witte stranden. Mexico is een land van tegenstellingen. In het noorden proef je de koloniale sfeer, uit de tijd dat de Spanjaarden vonden dat ze het voor het zeggen hadden. In het zuiden wonen veel indianen, de oorspronkelijke bewoners van het land. Mexico is een van de meest geïndustrialiseerde Derde Wereld-landen, maar de indianen leven in armoede. Je kunt in Mexico veel zien van alle volken die er door de eeuwen heen geleefd hebben. De Maya's, Azteken, Tolteken, Zapoteken en Spanjaarden hebben tempels, piramides, steden en tradities achtergelaten.
Cozumel is een geliefd duikgebied met afwisselend duikwater. Je zwemt hier in helder water en naast de riffen kun je ook duiken in de Cenotes. Cenotes zijn kalksteengrotten die in de loop der jaren uit de rotsen zijn gesleten door regenwater en nu helemaal vol met regenwater staan. Het duiken heeft een bizarre sfeer als je zo tussen de druipsteenformaties doorzwemt. Cozumel is een chique westerse toeristenplaats geworden en het nachtleven is een energieke bedoening.
Natuur
Ondanks de prachtige natuur kun je tijdens het duiken in deze wateren toch beter dit in de gaten houden: vooral tussen juni, juli en augustus komen zogenaamde 'down currents' voor. Dit zijn stromingen die de diepte ingaan. Ze komen met een zekere regelmaat voor en het is maar beter dat je eruit blijft. Ga niet alleen duiken en laat je goed voorlichten over het gebied waar je duikt.
Seizoeninfo
Het klimaat van Mexico is over het algemeen warm en vochtig. Het regenseizoen strekt zich uit over de maanden juni tot oktober. De lager gelegen kustgebieden hebben meer regenval dan landinwaarts.
Hoogseizoen
Maart, april, mei, juli en augustus.
Watersport
Het Caribische duikwater is uitstekend en het meest bekende rif is Palancar Reef. Buiten het 'normale' kleurrijke visgedoe, worden hier regelmatig grote vissen gezien, variërend van roggen tot haaien. Het water is hier geen zwembadwater, want als het hard waait is de zee wild. Stromingen komen veel voor en driftduiken behoort tot het vaste menu. Bovendien liggen de riffen hier vanaf een meter of 24, wat inhoudt dat je duiktijd relatief kort is. Ga nooit alleen duiken. Er komen vooral tussen juni, juli en augustus zogenaamde 'down currents' voor: stromingen die de diepte ingaan. De wind zorgt ook voor de aanwezigheid van surfers.
Outdoor
Je kunt met verschillende excursies de bergen en vulkanen verkennen, zoals Popocatépetl, Iztaccíhuatl, Pico de Orizaba, Nevado de Toluca en La Malinche.
Recreatie & diversen
Sportvissen is hier naast duiken een populaire bezigheid. Je stapt in een bootje, vaart de zee op en werpt een hengeltje uit. Zo simpel als wat.
Het wegennet van Mexico is redelijk, dus rondreizen per bus of (huur-)auto is prima mogelijk. De bewegwijzering is echter niet zo duidelijk. Verder is het land bergachtig, dus in één dag kun je niet al te grote afstanden afleggen. Er zijn diverse mooie routes, door jungles en langs indianendorpen, eeuwenoude ruïnes, historische steden, vulkanen en eindeloos lege witte stranden.
Dit schiereiland is bekend om de vele resten van de oude Maya-cultuur, zoals Chichen Itza. Daarnaast leent de Caribische kust zich heel goed voor zwemmen en duiken. De bekendste vakantiebestemming is Cancun, een mondaine badplaats. Maar als je wilt kun je de grote stroom toeristen ook mijden door in de kleinere plaatsjes te verblijven zoals Tulum of Playa del Carmen. In Playa del Carmen lijkt de tijd stil te hebben gestaan. Hier is siësta nog echt siësta en liggen bootjes te drogen op het zand van het palmrijke strand, terwijl de lokale bevolking en de buitenlandse gasten urenlang gezellig in één van de strandcafeetjes bijkletsen. De 'Walkaway' met de vele winkeltjes, restaurants en typisch Mexicaanse uitgaansgelegenheden is het trefpunt van vakantievierders. Daarnaast zijn er nog tal van lokale restaurantjes en terrasjes die door het dorp verspreid liggen. Cultuurliefhebbers vinden de Maya-ruïnes van Tulum en Coba op bereikbare afstand, en duik-, snorkel- en visliefhebbers zullen zich hier uitstekend thuis voelen. Vanuit de haven vertrekt de ferry regelmatig naar het paradijselijke eiland Cozumel. In het koloniale Mérida vind je nog steeds markten, pleinen en sfeervolle restaurantjes. Ook de ruïnes van Uxmal en het vissersdorpje Progresso zijn het bezoeken waard. Heb je gewoon zin in Mexicaans luieren, dan kun je dat zonder schaamte doen, want het hangmattendorpje Tixkokob is een aanrader.
Historische plek
Uxmal is een oude Mayastad die rond 700 is gesticht. De gebouwen zijn geplaatst volgens de astronomische kennis van die tijd. Ze zijn rijk versierd met symbolen en afbeeldingen van Chac. Tot op de dag van vandaag staat deze stad met zijn gebouwen nog model voor de Mayakunst en haar architectuur. De trappen van de piramide van de god Kukulcan torent hoog uit boven de ruïnes van de oude hoofdstad Chichen Itza. In de lente en herfst vallen bij het aanbreken van de dag zonnestralen op de trappen, waardoor het lijkt alsof ze een slang vormen die omlaag naar de aarde kronkelt. Alsof de Kukulcan in de gedaante van een slang terugkeert naar zijn volk. In de verloren stad kun je verder nog andere tempels en verschillende offeraltaren vinden
Strand
De stranden langs de kust tussen Cancun en Tulum zijn ongelooflijk mooi.
Natuur
Yucatan ligt aan de rand van de jungle en is door de verborgen ruïnes van de Maya's onverbrekelijk verbonden met archeologie. Meer dan 1600 opgravingen zijn in dit gebied gedaan en veel ligt nog verborgen.
Gem. temperatuur zomer
35 tot 40 graden
Gem. temperatuur winter
25 tot 35 graden
Watersport
De stranden kunnen dan wel mooi zijn, maar rondsnorkelen in het heldere water laat veel meer zien. Je zult verbaasd zijn over de maieren waarop een vis gekleurd is. Wil je wat meer de ongerepte natuur ontdekken, dan moet je op zoek naar Yal-Ku Lagoon. Het staat niet duidelijk aangegeven, maar de plaatselijke held zal heus wel kunnen vertellen waar je heen moet. Een plaats waar je heerlijk kunt zwemmen is de Cenote, een natuurlijk watertje in een kalkstenen grot.
Vanuit telefooncellen die het opschrift 'larga distancia' of 'LADA' hebben, kun je naar het buitenland bellen. Het lijkt erop dat Mexico een redelijke efficiënt telefoonnetwerk heeft, maar naar huis bellen is een dure aangelegenheid. Je kunt beter - waar mogelijk - met een telefoonkaart bellen om de kosten te drukken. Deze kaarten kun je bij het postkantoor kopen. Lokaal bellen is daarentegen goedkoop en sommige hotels laten je zelfs gratis lokaal bellen.
Internationale landen code
52
NL. Ambassade ter plaatse
Av. Vasco de Quiroga 3000 - 7.piso Colonia Santa Fé 01210 México D.F. Tel.:00-52-5-2589921 Fax:00-52-5-2588138 E-mail: nlgovmex@nlgovmex.com Postadres: Apartado Postal 10-656 11000 México D.F. Openingstijden: ma. t/m vr. van 08.30 tot 16.00 uur.
Ambassade Nederland
Nassauplein 17 2585 EB Den Haag Tel.:070-3602900 / 070-3560543 openingstijden: ma. t/m vr. van 09.00 tot 13.00 uur en van 14.00 tot 17.00 uur.
Toeristenbureau in Nederland
In Londen: 00-44-171-4889392.
Cultuur
De Mexicanen zijn trots op hun indiaanse en koloniale verleden. De folklore wordt in ere gehouden, variërend van het traditionele handwerk van de indianen tot de vrolijke mariachi-orkestjes. Grote steden zijn er weinig en de indianencultuur is springlevend en overal in terug te zien, vooral in de bonte kleuren van de kleding. Het merendeel van de mensen woont in het vulkanische zuidelijke gedeelte, terwijl in het noorden een onmetelijke jungle zich uitstrekt, waar soms diep verscholen nog oude ruïnes te vinden zijn.
Religie
Katholiek (90%) en protestants (5%).
Feestdagen
In februari wordt er door het hele land carnaval gevierd, waarbij elke plaatsje ook nog eens zijn lokale heiligen in het zonnetje zet. Een voor ons misschien morbide 'feestdag' is Dia de los Muertos (Dag van de Doden), dat op 2 november wordt gevierd. Op deze dag worden de voorvaderen vereerd. De hele familie gaat dan naar het kerkhof om de overledenen eten en drinken te brengen. Vooral kinderen stoppen zich vol met snoep in de vorm van een skelet. Overal worden kaarsen aangestoken en bloembladeren gestrooid, om vervolgens samen met de doden een feestje te bouwen op de begraafplaats. 'Gedenk te sterven' is in Mexico een populaire spreuk.
Vaste gebruiken en gewoonten
De traditionelere feestdagen van Mexico kunnen regelrecht uit een film komen. Ze zijn kleurrijk, bloederig en duren bovendien soms dagen lang. De reden waarom sommige feesten voor ons nogal ongewoon zijn, ligt misschien in het feit dat de mensen alle aspecten van het leven de moeite waard vinden, zelfs de dood. Ook staan ze nog dicht bij de natuur, iets wat je kunt zien aan de afbeeldingen van oude Maya-goden die bij de mensen thuis hangen.
Eten en drinken
Wat ook je eerdere ervaringen met Mexicaans eten zijn, als je nog nooit eerder in Mexico bent geweest kan het haast niet anders of de vlammen slaan uit je oren zodra je een hap hebt genomen.
Specialiteiten
Ceviche: rauwe vissalade met een limoenendressing. Queso fundido: gesmolten kaas geserveerd met tortillas en salsa. Tamales: een soort stoomgerecht van rijstepap in bananenbladeren gerold. Salchicha: een soort hot dog, maar dan met salami. Tampiqueña: dunne reepjes vlees geserveerd met guacamolesaus. Veracruzana: gekookte vis met tomaat en uien. Barbacoaor Pibil: gestoomd vlees met kruiden gewikkeld in bladeren.
Fooi
Gebruikelijk is een fooi van 10 tot 15 procent.
Geld
Neem Amerikaanse dollars mee, bij voorkeur in reischeques. Je kunt ook geld wisselen in wisselkantoren, die gewoonlijk meer flexibele kantooruren hebben dan de banken. Ook al worden soms buitenlandse valuta aanvaard (in het bijzonder in grote hotels), je bent altijd het goedkoopst uit als je betaalt in Mexicaanse pesos. In grote restaurants en hotels worden creditcards aanvaard. De meest gebruikelijke zijn Visa, Master Card, American Express en Dinners Club. In diverse plaatsen in Mexico, onder andere in Merida, Campeche en Palenque, kun je geld pinnen. Als je weet welke plaatsen je gaat bezoeken, kun je online opzoeken of (en, zo ja: op welk adres) er flappentaps zijn waar je met MasterCard en Cirrus of Visa geld uit de muur kunt trekken.
Munteenheid
New peso (N$), onderverdeeld in 100 centavos.
Openingstijden banken
Maandag tot en met vrijdag van 9.00 tot 14.30 uur.
Gezondheid
Het is niet zo moeilijk om ziek te worden waar een totaal ander klimaat heerst, het eten anders smaakt en de sanitaire voorzieningen vaak veel te wensen overlaten. Het is sterk aan te raden om geen kraanwater te drinken, en muggensteken te vermijden. Eet geen rauw vlees en koop niets bij kraampjes op straat. Zorg verder dat je voldoende vocht binnen krijgt. Als je naar Mexico gaat, hoef je geen verplichte vaccinaties te halen. Laat je voordat je vertrekt nog even nakijken door de huisarts en controleer even hoe het staat met je inentingen tegen polio, tyfus, tetanus en hepatitis A.
In je toilettas
Anti-muggenspul en middeltjes tegen diarree.
Water
Drink alleen water uit flessen.
Eten
Geen rauw vlees of van straatkraampjes.
Grensformaliteiten
Voor de inwoners van landen die lid zijn van de Europese Unie is een toeristenkaart verplicht. Deze is in het vliegtuig te krijgen, aan de grens en in het Mexicaanse consulaat.
Paspoort
Om een toeristenkaart te kunnen krijgen, heb je een paspoort nodig dat na vertrek vanuit Mexico nog minimaal een half jaar geldig is.
Infrastructuur
Het wegennet in Mexico is redelijk en je kunt best met een auto door het land reizen. De bewegwijzering is echter niet zo volledig en duidelijk als in Nederland. Verder is het land bergachtig, dus in één dag kun je niet al te grote afstanden afleggen. Daarnaast is er het openbaar vervoer. Bussen rijden over het algemeen regelmatig en redelijk op schema. Er zijn ook luxe bussen.
Weer en klimaat
Mexico is een groot land met gevarieerde landschapsvormen. Hierdoor heeft het zeer verschillende klimaten. Van warme gebieden waar de gemiddelde temperatuur hoger ligt dan 26 graden, tot koude gebieden met temperaturen onder de 10 graden. De regenachtigste maanden zijn mei tot oktober, de koelste maanden zijn december tot februari.
Belize is een redelijk onbekend land in deel van Latijns Amerika. Het ligt ergens weggestoken tussen Mexico- Guatemala en Honduras. Het vasteland heeft iets minder te bieden maar dit wordt ruimschoots gecompenseerd door de vele fantastische duik- en snorkelspots die het land heeft. Het meest bekende is waarschijnlijk de blue hole. De blue hole is een saffierblauwe cirkel met een doorsnede van 300m en een diepte van 130m waar zelfs Cousteau zijn duikerspak heeft aangetrokken. Verder heb je hier het Hol Chan Marine Reserve. Dit is de plek waar je kan snorkelen met verpleegsterhaaien en roggen. Wat wij gaan doen uiteraard.
Het ontbijt in hotel Marlon Heroes is op zijn minst opmerkelijk! Ontbijt is inbegrepen in de prijs maar blijkbaar telt dit alleen voor koffie, boterhammen en confituur. De koffie is niet te drinken en ik vraag me nog altijd af hoe je een boterham zo smerig kan laten smaken. Ooit zure boterhammen geheten?
We zitten dus redelijk vroeg achter het stuur en vertrekken vol goede moed naar de grens met Belize. 20 minuten later staan we aan de grens en nu gaan we zien of onze permit van het autoverhuurbedrijf enige waarde heeft of niet.
Aan de grens is het een drukte en wanneer we stoppen hebben we meteen prijs: een vriendelijke man neemt ons op sleeptouw en helpt ons met alle formaliteiten. Hij brengt ons naar een officieel uitziende beambte waar we 200MXP/pp betalken om het land te verlaten. Later blikt dat dit inderdaad klopt. Wanneer je Mexico verlaat met het vliegtuig zit dit bedrag al in je ticket inbegrepen, met de auto het land uit betekend bijbetalen!
We rijden de grens over en onze redder in nood heeft naast mij plaatsgenomen. We moeten stoppen aan een klein gebouwtje waar onze auto besproeid wordt met een disinfecterend middel. Ook hier krijgen we officiële papieren dus we vermoeden dat allen goed is tot we de prijs horen: 10 dollar!!!! Later blijkt dat deze behandeling echt wel verplicht was alleen de 10 dollar hadden 10 ..Belizische dollars moeten zijn!!! Dus toch in het zak gezet L Mensen die naar Belize rijden let op! In Belize spreken ze de prijzen uit in dollars maar ze bedoelen wel degelijk Belizische dollars.
We rijden tot vlakbij de grensovergang waar we een groot gebouw in moeten met onze papieren en daar zal beslist worden of we het land binnen mogen of niet. Ons eerste contact verloopt niet te goed want de douane beambte van dienst verteld ons onmiddellijk dat hij en hij alleen beslist of we zijn land binnenkomen of niet. We worden doorverwezen naar de dienst immigratie aan balie 2 waar de behandeling al veel vriendelijker is. De documenten worden grondig nagekeken en tot onze grote vreugde komt er een stempel op. Fase één is gelukt, de autopapieren zijn goedgekeurd. Is er toch iets goed aan Cancun Rent a Car. Er wordt ons wel duidelijk gemaakt dat wanneer we geen verzekering nemen voor de wagen (in Belize is dit niet verplicht) we alle kosten bij ongeval of diefstal zelf zullen moeten vergoeden. 100m verder is echter een verzekeringskantoor en we beloven de man om een verzekering af te sluiten.
Terug naar balie 1 bij onze onvriendelijke vriend van daarnet met onze afgestempelde papieren. Blijkbaar is zijn vertrouwen in zijn collega groot of zien wij er een stuk sympathieker uit dan daarnet want ineens is er van wantrouwen of onvriendelijkheid geen spoor meer. Onze pasporten worden afgestempeld, we krijgen de nodige documenten en worden verzocht om onze koffers voor controle uit de wagen te halen. Op de parking sleuren we in de hitte alles uit de kofferbak en als muilezels bepakt stappen we terug het gebouw binnen waar ondertussen iedereen verdwenen is. Uiteindelijk komt er iemand met zijn hoofd vanachter een hoek bekijkt ons van op 100m afstand en zegt dat we alles terug in de wagen mogen zetten. Ik bijt op mijn tanden en tel tot tien maar het lukt me om vriendelijk glimlachend buiten te stappen. Anouck en Largo moeten aan het gebouw blijven staan, enkel ik mag weer de grens over om de wagen op te halen. Enkele minuten later lukt het me dan toch om de grens over te rijden en ik ben zelfs zo vriendelijk om Anouck & Largo op te pikken J. Een paar meter verder sluiten we bij een vriendelijke vent een verzekering voor 1 week af (was goedkoper dan voor 3 dagen) en we vertrekken.
Belize is een ander land en dat is meteen duidelijk wanneer we aan het rijden zijn. Veel minder verkeer, veel kleiner wegen, slechtere banen en geen wegwijzers. Eén voordeel: bijna alle wegen leiden naar de hoofdstad dus verkeerd rijden is moeilijker dan je denkt. Eén van de belangrijkste bronnen van inkomen is suikerriet en blijkbaar is dit de periode om te rooien want overal zien we grote stukken riet die van de camion gevallen zijn. Het lijkt wel of gans Belize onder het suikerriet zit.
We rijden naar Belize city, 183km van de grens. Dit is niet de hoofdstad van het land, dat is Belmopan, maar van hieruit kan je de watertaxi naar één van de vele eilanden nemen. Het binnenland van Belize is ronduit saai te noemen. Kaarsrechte wegen waar weinig of geen mensen te zien zijn behalve in het handvol dorpjes dat we tegenkomen. Veel woningen staan op palen om de overstromingen in het orkaanseizoen te vlug af te zijn. Merkwaardig is dat plotseling alles hier in het Engels gebeurt, de Beliziaanse dollar is getooid met een prachtige afbeelding van Queen Elisabeth in haar jonge jaren (Belize is een voormalige Britse kolonie) en voorzal het uiterlijk van de mensen valt op: ze zijn eerst en vooral al veel donkerder, ze bekijken je anders en ik moet onwillekeurig denken aan slaven en piraten wanneer ik ze zo in het straatbeeld zie.
We komen aan in Belize city en vinden de watertaxi waar het een drukte van jewelste is. Aan de soort mensen te zien dat hier rondhangt is het niet aangeraden om de wagen hier 3 dagen onbewaakt te parkeren. Omdat deze huurwagen niet kan varen of zwemmen zal ik hem toch ergens kwijt moeten kunnen. Een rondvraag bij de plaatselijke agent schept niet meteen goede moed want hij verzekerd ons dat als we hier parkeren we binnen 3 dagen zonder wagen een rondreis kunnen maken! Afros, rastas, schooiers en bedelaars houden ons nauwlettend in de gaten. Een man doet ons een verleidelijk voorstel: we mogen de wagen bij hem op de hof tegen een kleine vergoeding parkeren. Een waarschuwende blik van de agent besluit ons om verder te rijden.
Eén blok achter de watertaxiterminal is het al een stuk rustiger en vinden we hotel Radisson. Zij hebben het gat in de markt gevonden en bieden tegen betaling een bewaakte parking aan waar de zeldzame toeristen die met de wagen rondtrekken veilig kunnen parkeren. Een pak van ons hart! Goedkoop is het niet maar een gat in de markt is dit nooit dus we betalen 10USD/per dag en leggen ons neer bij deze enige mogelijkheid om veilig te parkeren. Beter 30USD kwijt dan een volledige wagen.
Om de oversteek naar de eilanden te maken heb je de keuze tussen 2 firmas. de prijs is vergelijkbaar maar de uren van afvaart zijn verschillend. Let ook op de uren van de terugtocht wanneer je ee kaartje retour koopt! We besluiten om met de snelst vertrekkende boot mee te gaan en kopen een kaartje enkele reis. De concurrerende firma heeft betere retourtijden We hebben gekozen voor Caye Caulker( spreekt uit als Kiekokeur), het goedkoopste eiland met een zeer aantrekkelijk motto: no Shoes, no shirt, no problems!!!! Kan niet slecht zijn.
De koffers worden op een kar gelegd, we betalen de tickets (20USD/3pers) en ontspannen bij een drankje met zicht op de baai. Op de juiste tijd worden de passagiers aan boord gelaten en precies op tijd beginnen we aan de 45min durende overtocht. De zee is rustig en we genieten nu al van het mooie, blauwe water.
Bij aankomst is er een kleine teleurstelling: het strand en het water van de kustlijn zijn niet mooi. Vuile algen en zeewier drijven in het water en ook het strand is niet wat je van een paradijselijk strand zou verwachten. We staan op de koffers te wachten als een vreemd uitziende rasta mij vraagt of ik een hotel wil. Ik antwoord nee en laat de mens verder gerust zoals iedereen doet met mensen die iets willen verkopen waar je geen interesse in hebt maar zo had deze man het blijkbaar niet begrepen. Hij begint met mij te vertellen dat ik in het paradijs ben aangekomen en dat ik best een beetje vriendelijker kan zijn. Ik vertel hem vriendelijk dat ik al een hotel geboekt heb waarna hij kwaad de andere toeristen opzoekt. Rare jongens die mannen uit het paradijs.
Ons hotel, hotel Seaside Cabanas ligt te schitteren vlakbij de aanlegsteiger en is een hotel met kleine laagbouw huisjes met een mooi klein zwembad met zicht op de mooie zee. Verder in zee is het water weer van een onaardse schoonheid. De kamer is goed, hoewel we de speciale familiekamer geboekt hadden met aparte slaapkamers voor Largo en zeezicht maar voor dat zeezicht moet je al heel lenig zijn en je nek enkele centimeters kunnen uitrekken. Tip voor wie dit hotel wil boeken: kamer 17 is het extra geld niet waard!
We verkennen het eiland en merken een totaal andere sfeer dan op Isla Holbox. Ook hier zandwegen en geen verkeer behalve een occasionele golfkar maar verder ademt het eiland de hippiesfeer die je denk aan te treffen in Jamaica uit. Het eiland telt 3 hoofdstraten. Een gps is hier niet nodig en lang hebben ze niet nagedacht over de straatnamen. De eerste straat heet frontstreet, de tweede straat heet middelstreet en de derde straat heet back u weet het al. Behalve winkeltjes met souveniers, bureaus met excursies voor de toeristen en restaurants vindt je hier ook alles wat het dagelijkse leven nodig heeft. Het valt ook hier op dat toeristen en eilandbewoners perfect naast en met elkaar kunnen leven. We passeren even bij Raggamuffin tours. Dit bureau heb ik geboekt om met ons overmorgen de boottocht naar Shark Alley en het Hol Chan Marine reserve te maken.
We wandelen naar de split als we links van de weg het out-side seaview beauty salon zien. Twee smerige plastic stoelen die op straat staan zijn hier genoeg om een kapsalon te beginnen. Geweldig toch? We lopen verder en komen bij de split. De split is een breuk in het eiland en de eilandbewoners hebben hier de place to be van gemaakt. Bij gebrek aan een mooi strand komen de toeristen en eilandbewoners hier in het mooie helder groene/ blauwe water duiken, zwemmen en snorkelen. De split is niet echt breed maar naar de overkant zwemmen is toch een beetje gevaarlijk door de sterke stroming. Een slimmerik heeft hier een bar geopend vlakbij het water met banken in het water en luide reggea muziek weerklinkt door de boxen. De sfeer is zeer ontspannen en je kijkt je de ogen uit, niet alleen naar de vele rastas die het eiland bevolken maar ook de toeristen zijn hier een ras apart. Geen liefhebbers van grote all-in ressorts hier maar backpackers en hippies. Tattoos en piercings overal waar je kijkt maar we amuseren en ontspannen ons. Met een flesje bier in de hand bekijken we de zonsondergang en genieten van de zee samen met de ontspannende muziek. De bediening is aangepast aan het eiland. Je besteld en je fles bier wordt op de bar voor je neus gegooid. No problems!!!! Dit eiland heeft een zeer originele sfeer die je eerder in bv Jamaica verwacht.
s Avonds eten we barracuda steak. We krijgen een mooi dik stuk vis op het bord en het smaakt lekker. We hebben gekozen voor restaurant Tropical Paradise. We eten buiten op het terras wat een speciale sfeer geeft. Het terras grenst namelijk aan het gezellig kleine groene kerkhof. Eén voordeel: het is hier lekker rustig.
Over onze eerste volledige dag Caye Caulker kan ik kort zijn; zon, zee en strand. We hebben enkel logies geboekt maar s morgens kan je in de bar gratis koffie krijgen met boterkoeken vers van de plaatselijke bakker en dit zolang de voorraad strekt. We blijven in de ochtend in het zwembad van het hotel luieren. Middageten doen we in de sandbox bar vlakbij het strand waar ik Chili Con Carne eet. Onder het voorwendsel dat we gaan snorkelen trekken we naar de split waar ik menig flesjes Belizikin, het plaatselijke bier, tot mij neem. Opvallend is dat, ondanks hun vreemde uiterlijk, de vele rastas al een goeie dag zeggen tegen ons of op zijn minst eens vriendelijk lachen. Het is de tweede dag na elkaar dat ze ons hier zien maar we horen er precies al helemaal bij. Ik schaam me een beetje voor het vooroordeel dat ik tegenover sommigen van hen had. In België heb ik een hekel aan mensen die vooroordelen op basis van uiterlijk hebben en hier doe ik precies hetzelfde.
Dag drie in Belize start winderig. Dat is niet het resultaat van iets verkeerd te eten of van de Belizikin biertjes maar gewoon het weer dat omslaat. Het zand in de straten vliegt ons rond de oren en de zee is best wild te noemen. Spijtig genoeg is vandaag de dag dat we gaan varen en zwemmen met haaien en roggen, één van de dingen waarnaar we erg uitgekeken hebben. Hopelijk kan de trip doorgaan.
Largo is een beetje ziek vandaag en met deze wilde zee hebben we twijfels of we de trip zouden maken of niet. Morgen verlaten we belize en het zou echt doodzonde zijn om deze kans te laten liggen. Bij raggamuffin tours kunnen ze ons niet garanderen dat de trip doorgaat en we moeten nog een uurtje wachten. Een uur later is de wind een klein beetje gaan liggen en met een flinke vertraging vertrekken we voor wat een fantastische tocht zou moeten worden.
We varen met een zeilboot rustig de azuurblauwe zee op. Aan boord enkele Frans sprekende koppels, twee Amerikaanse jonge meisjes en vier Spaanse jongedames (het gezelschap kon slechter J). De kapitiein van de boot legt uit dat we de stops in omgekeerde volgorde gaan doen door het slecht e weer dus we varen eerst naar het Hol Chan Marine Reserve.
Na een uurtje varen komen we in het park aan. We zien een koraal liggen waar de golven opbeuken zodat er schuimende koppen te zien zijn. De zee is niet echt kalm maar toch gaan we zo dadelijk snorkelen. Het park is één van de voornaamste koralen van Belize en er gelden dan ook strikte regels. Eer is zelfs bewaking en een bewaker houd ons continu vanuit een snelle boot in de gaten. Snorkelen mag hier alleen onder begeleiding en je moet bij de gids in de buurt blijven.
We duiken het water in en merken meteen waarom we niet graag in groep reizen. Van overal zwemmen er mensen om, op en over ons en we krijgen een paar gemene trappen. Largo begint zelfs af en toe een beetje in paniek te raken zodat we ons laten afzakken tot de laatste van onze kleine maar fanatieke groep. We zien kleurige vissen, grote en kleine en mooie koralen. Onze gids, een gespierde rasta, duikt plotseling onder en wat ik toen zag deed me versteld staan. Ergens onder een richel van het koraal lag er een haai. Hoe de man dit dier gezien heeft weet ik niet maar hij duikt er naartoe, trekt aan het beest zijn staart en komt met de haai in zijn armen boven!!!! Het dier is een kleine 4a5meter lang en voelt ruw aan als schuurpapier. Verder zien we nog zeeschildpadden, een aal en veel felgekleurde vissen.
Terug aan boord varen we een kwartier als de boot stopt. Onze gids gooit een aantal schelpen met stukjes vis in het water en binnen 10 seconden wemelt het rond de boot van de haaien, we zijn duidelijk in Shark Alley aangekomen. De dieren verdringen zich werkelijk rond de boot zodat het lijkt of er een kleine oorlog in het water plaatsheeft. Tientallen haaien zwemmen rond en onder ons. Het zijn verpleegsterhaaien en ze zijn ongevaarlijk maar toch is het een zeer speciaal gevoel om van op de rand van de boot tussen de dieren jezelf in het water te laten zakken. Het water is kristalhelder en overal zie je de zwarte schimmen rond je heen en weer zwemmen. Eens in het water zwemmen ze zelfs tegen je benen. Blijkbaar houden haaien ervan om recht naar je toe te zwemmen en pas op het laatste ogenblik opzij te zwemmen. Onvergetelijk. Snorkel op kop in het water want het schouwspel is adembenemend. Haaien overal waar je kijkt en daartussen redelijk grote roggen met scherpe staarten. De haaien zijn moeilijk te vangen maar de roggen kan je met een beetje geluk aanraken. Geluk heeft onze gekke gids niet nodig want even later komt hij met een rog in de armen boven water. Hier liggen we dan, in Belize met ons gezin in kristalhelder warm water met rond ons haaien en roggen. Op momenten als deze weet je dat het leven mooi kan zijn!
Terug aan boord is het tijd voor de lunch en terwijl we varen genieten we onze visburger. Onze derde stop is er eentje boven een koraalrif maar voor mijn beperkte zwemkunsten is de zee hier echt wel te ruw. Elke golf lijkt in de luchtpijp van mijn snorkel te willen vloeien zodat ik na 10 minuten ongeveer een liter zout water binnen heb. Na mijn visburger kan ik dit maar matig appreciëren zodat ik de (lucht)pijp aan Maarten geef en terug aan boord klim.
Op de terugweg worden we getrakteerd op tacos en rumpunch. De muziek gaat aan en ons zeilschip veranderd in een echte partyboot. De rumpunch vloeit rijkelijk en onze Spaanse señoritas beginnen wel erg veel lol te hebben. Gelukkig blijft alles deftig en na een uurtje varen staan we weer op het strand van het eiland. We merken ondertussen duidelijk dat het weekend is want er lopen een pak zatte mensen op straat. Het is een zeer leuke dag geweest en een ervaring om nooit meer te vergeten.
Belize was erg leuk en zeker de moeite om het klein beetje problemen aan de grens er bij te nemen. Je kan dit land totaal niet vergelijken met Mexico en alleen al daarvoor zou je het moeten bezoeken nu het toerisme er nog in zijn kinderschoenen staat.
Belize is het kleinste land van Midden-Amerika, dat zeker na een eerder bezoek aan Mexico of Guatemala enigszins vreemd overkomt. Veel bewoners zijn Creools en er wordt relatief veel Engels gesproken. Ook de klanken van de alom tegenwoordige reggaemuziek klinken heel anders in de oren dan de mariachi van Mexico en de marimba van Guatemala. Belize heeft veel, vaak nog in perfecte staat verkerende overblijfselen van de oude Maya-cultuur. Dit afgewisseld met de werkelijk schitterende koraaleilanden voor de kust maken een bezoek aan dit land alleszins de moeite waard. Het is jammer genoeg tot op heden ook een arm land, wat tot gevolg heeft dat de eeuwenoude bouwwerken van de Mayas nog veelal verborgen liggen in en overwoekerd worden door dichte jungle. Een aantal complexen is echter al wel toegangelijk zoals het schitterende complex van Althun Ha, waar in 1968 het grootste, door Mayas bewerkte, stuk jade werd gevonden. Ook zeer de moeite waard is Xanantunich, Belizes meest bekende Maya-complex, waar je vanaf de tempel El Castillo een prachtig uitzicht hebt over het dichte oerwoud dat het complex omringt. Net zoals in de buurlanden wordt er nog veel Maya gesproken, al wordt deze taal in Belize steeds meer tot een eigen taal onder invloed van het Engels en het Spaans.
Voor de kust van Belize ligt een 290 kilometer lang rif, met vele tropische vissen en kleurrijk koraal. Een attractie voor duikers en snorkelaars. De beste manier om deze onderwaterwereld te verkennen is vanaf het eilandje Cayes. Op de talloze sfeervolle eilandjes zorgt een verkoelend zeebriesje voor een comfortabele temperatuur. De twee bekendste eilanden zijn het kleine en relatief goedkope Caye Caulker en het meer ontwikkelde Ambergris Caye.
Historische plek
Als je een keer geen puf hebt om te duiken, kun je overwegen om een excursie te gaan maken. De excursies staan vrijwel allemaal in het teken van het indrukwekkende Maya-verleden van Belize. Diep in de jungle kom je verborgen steden tegen met allerlei oude tempels.
Natuur
Door de kleine bevolking en industrie is veel van het landschap nog onverstoord. Ongeveer tweederde van het land is nog bebost. Waar je ook komt, je ziet altijd grote aantallen vogels rondfladderen. De wilde dieren in de jungle zetten het op een rennen als ze maar enigszins lucht krijgen van mensen. Verwacht dus niet dat je een echte luipaard zult zien. Raak je gefrustreerd als je weinig exotische dieren ontmoet, dan kun je altijd nog naar de dierentuin in Belize gaan.
Seizoeninfo
Het klimaat is subtropisch, dus het is altijd warm. Het vochtigste is het vanzelfsprekend in het regenseizoen, dat loopt van mei tot november. De beste tijd om het land te bezoeken is van december tot maart. In de herfst en zomer komen er wel eens orkanen voor.
Gem. temperatuur zomer
28 graden
Gem. temperatuur winter
22 graden
Outdoor
Er zijn aardig wat grotten die je kunt onderzoeken. Dit avontuur is niet ongevaarlijk, dus zorg dat je altijd met een groepje en een ervaren gids op pad gaat.
Recreatie & diversen
Je kunt in zo'n waterrijke omgeving overal wel iets doen. Veel mensen stappen in een kajak of kano, sommigen gaan vissen. Je kunt ook met een boot op zee vissen of gewoon de kustlijn bewonderen.
Belize is het kleinste land van Midden-Amerika en ligt ingeklemd tussen Guatemala en Mexico. Pas zon 20 jaar geleden onafhankelijk geworden van Engeland is het voormalige Brits Honduras bij veel reizigers nog erg onbekend. Net zoals Costa Rica zich heeft toegelegd op zijn natuurparken met de nadruk op de verscheidenheid aan flora, doet Belize dit op het gebied van de fauna. Een aantal jaren geleden werd het initiatief genomen om een aantal minder en meer bedreigde diersoorten onder te brengen in diverse Nationale Parken. Een heel bekend park is het Mountain Pine Ridge Forest Reserve. De ruige natuur in dit bergachtige gebied met zijn talrijke watervallen kunt u prachtig verkennen vanaf de rug van een paard of in een kano langs een van de vele rivieren. Ook zeker de moeite waard is het Baboon Sanctuary, thuis van de zwarte brulaap die alleen in Belize voorkomt. De vogelliefhebbers komen volop aan hun trekken in het Crooked Tree Wildlife Sanctuary waar honderden vogelsoorten afkomen op de moerassen en de lagunes.
Communicatie
Overal zijn wel telefoons te vinden, waarbij de moderne variant van een telefooncel met kaart steeds meer voorkomt. Bellen vanuit zo'n ding is wel prijzig. Collect call is mogelijk als je via een onderneming belt die BLT heet. Een BLT-vestiging is meestal te vinden in hotels en sommige betaaltelefoons hebben ook collect call-mogelijkheden. In San Ignacio is een internetcafé te vinden.
Internationale landen code
501
NL. Ambassade ter plaatse
In het geval van problemen kun je je wenden tot de Belgische ambassade in Mexico: 41 Av. Alfredo Musset, Colonia Polanco, 11550 Of: Av. Vasco de Quiroga 3000-7 Colonia Santa Fé, 01210.
Ambassade Nederland
De ambassade van Belize is gevestigd in België: Brand Whitlocklei 136 1200 Brussel Tel.: 00-32-2-7326204
Belize is een land waarin verschillende culturen, talen en etnische groepen naast elkaar voorkomen. Dankzij onderlinge verdraagzaamheid en religieuze tolerantie hebben al deze verschillende elementen zich in de maatschappij gemixt. De Creolen vormen met 30 procent de grootste bevolkingsgroep. Zij zijn gedeeltelijk afstammelingen van de Engelsen die hier ooit terecht kwamen. Engels, Spaans en Creools zijn de meest voorkomende talen.
Religie
Overwegend katholiek.
Feestdagen
1 mei: Dag van de arbeid 10 september: Nationale feestdag 21 september: Onafhankelijkheidsdag 12 oktober: Dag van Columbus 25-26 december: Kerstmis
Vaste gebruiken en gewoonten
Traditionele dansen worden door de Maya- en de Garifuna- afstammelingen nog steeds opgevoerd. Op 19 november is de Garifuna-gemeenschap in een feeststemming, omdat ze dan Garfuna Settlement Day vieren. In het zuiden en westen van Belize voeren Maya's tijdens festivals nog steeds hun dansen uit. Ook de Creoolse bevolking heeft een verleden als het om dansen gaat, te zien op markten en feesten.
Eten en drinken
De gerechten zijn een combinatie van Latijns-Amerikaanse en Caribische elementen. Rijst en bonen domineren de inhoud van elk bord, maar met de verschillende kruiden die ze gebruiken lijkt het toch allemaal weer net niet op elkaar. Als je vegetariër bent, zal het niet meevallen om iets fatsoenlijks te eten te vinden.
Specialiteiten
De visgerechten zijn het proberen waard. Daarnaast zijn Mexicaanse vleesgerechten zoals empanadas en tamales ook overal verkrijgbaar. Verder staan schildpad en kreeft regelmatig op de menukaart. Een typisch lokaal drankje is 'seaweed'; een mixje van zeewier, melk, suiker en room.
Geld
Creditcard en reisscheques worden overal geaccepteerd. Mocht je met creditcard willen betalen, dan moet je wel letten op de toeslag die dan bij de rekening komt.
Munteenheid
Belize dollar (BZD), onderverdeeld in 100 cents
Openingstijden banken
Maandag tot en met donderdag van 8.00 tot 13.00 uur en vrijdag van 8.30 tot 16.30 uur.
Gezondheid
Neem voorzorgsmaatregelen tegen gele koorts, hepatitis A, malaria en tyfus.
In je toilettas
Neem eventuele geneesmiddelen in de originele verpakking mee, als het kan met doktersrecept.
Water
Lekker uit een flesje water drinken.
Eten
Pas op met rauw vlees!
Grensformaliteiten
Visum
Een visum is verplicht.
Paspoort
Je paspoort moet tenminste nog een half jaar geldig zijn.
Infrastructuur
De handigste en goedkoopste manier om Belize rond te reizen is per bus. Er zijn regelmatige busdiensten en de bussen zijn redelijk ruim, zodat je niet bij wildvreemden op schoot hoeft te zitten.
Weer en klimaat
Het regenseizoen valt in de maanden juni, juli en augustus. De droogste periode van het jaar is over het algemeen tussen februari en mei. Eind november wordt het weer koeler en vanaf november tot februari komen er meer regenbuien voor. De luchtvochtigheid is gemiddeld 85 procent, maar de wind zorgt ervoor dat de warmte niet verstikkend wordt.
Wie naar Zuid Afrika gaat mag de kans om een echte Township te bezoeken niet laten liggen. Soweto is de bekendste township van het land en deze kan je in alle veiligheid bezoeken onder begeleiding.
Vakantietip :
Martien Jonkers is een vriendelijke en eerlijke nederlander die zelf tussen de mensen in de township woont. Met hem ben je volkomen veilig en maak je persoonlijk kennis met de mensen in de Soweto. Martien praat met veel kennis over het leven in de grootste township van zuid Afrika, laat je alles zien en loopt met jou te voet over de markt! Een drankje in het plaatselijk café of iets anders in gedachten? Geen probleem, (bijna) alles kan geregeld worden!
Vergeet de gruwelverhalen over onveiligheid, overvallen toeristen en levensgevaarlijke buurten. Soweto is een must en geeft je een totaal andere kijk op het dagdagelijkse leven van de arme zwarten. Soweto kan je best bezoeken maar niet alleen.
Wil je een persoonlijke begeleiding aan een zeer eerlijke prijs dan kan je mij altijd contacteren op sammy.tempels@pandora.be of hier in mijn gastenboek voor meer info over Martien en zijn tours.
Het is een echte aanrader voor wie Soweto ECHT wil leren kennen!!!!!
Vorig jaar liep ik in Vietnam rond met het idee dat ik eigenlijk alles evengoed kon gepland hebben en dat het dan waarschijnlijk goedkoper zou geweest zijn. Dit jaar was het dus aan mij om dit ook te bewijzen!
De periode tussen kerst en Nieuwjaar ben ik dan ook al beginnen zoeken en uitkijken naar een land dat ons interesseert en waar het mogelijk is om alles alleen en op eigen houtje te organiseren. Ik wil ook nog naar Ethiopie en India en van die landen maar om de eerste keer iets zelf te regelen heb ik toch maar voor iets gemakkelijks gekozen en is het dus Zuid Afrika geworden.
Eigenlijk viel de voorbereiding goed mee en belangrijkst: ik heb mij er zeer goed mee geamuseerd! Je leert een land al goed kennen als je maanden op internet surft, met je neus bijna alle dagen boven de landkaart hangt om je route uit te stippelen en dagelijks mails stuurt naar personen aan de andere kant van de wereld om uitleg of een plek om te slapen.
Bij het zelf voorbereiden van een reis heb ik ondervonden dat keuzes maken het moeilijkste is. Wat wil ik zien en vooral: wat niet? Na mijn eerste planning kwam ik op 7000km uit en dagelijks ritten van 500 a 600km! Dat was geen vakantie meer dus heb ik een deel geschrapt en een binnenlandse vlucht geboekt zodat de reis redelijk ontspannen kon verlopen en we dagelijks kort na de middag op onze bestemming zouden zijn. Hoopte ik!
Ik heb gewoon de reizen van de grote reisorganisaties bekeken, daar de zaken uitgekozen die ons meest aanspraken en daar een mooie combinatie van genomen. Wij zijn geen wijndrinkers dus het was bv. Niet nodig om 3 dagen uit te trekken in de wijnroute. Ook moet ik rekening houden met het feit dat we reizen met een kind, ook hij moet enkele dagen hebben waarbij hij echt zijn zin kan doen (vandaar een dagje waterpretpark in Durban). Achteraf bekeken is het plannen best meegevallen en denk ik dat we indien mogelijk altijd op deze manier gaan reizen!
Bij KLM kan je 30u op voorhand online je vliegtuigstoelen reserveren zodat je op de luchthaven niet meer moet aanschuiven maar gewoon je bagage afgeven aan één van de vele bagagepunten. We vertrokken dan ook ontspannen naar Schiphol. De vlucht vertrok op tijd en KLM is een zeer goede maatschappij.
Je hebt voldoende beenruimte (als je al over ruimte kan spreken op een vliegtuig), het eten en de bediening was perfect en het inflight systeem werkte perfect. Dat de films in het nederlands ondertitelt waren was handig meegenomen voor Largo.
Om 23u landen we dan in een donker en vooral ijskoud Johannesburg. De douane formaliteiten zijn vlug afgehandeld al moeten we wel even op de foto om te zien of we geen mexicaanse griep hebben! Hoe ze dat door middel van een foto kunnen zien is mij een raadsel maar blijkbaar zien we er nog redelijk uit want we mogen het land binnen.
Ik heb de eerste nacht geboekt in de Silverstone Guesthouse om 2 redenen: de eerste was dat het hotel in een veilige wijk ligt (niet onbelangrijk in Johannesburg) en de tweede reden was dat ze een airport-service aanbieden. Ik kan al onmiddellijk testen hoe betrouwbaar een regeling via internet is.
Tot mijn grote opluchting staat er in de aankomsthal een vriendelijke meneer met een bordje met mijn naam erbij (er stond zelfs MR Tempels op!) We gaan vlug geld afhalen en stappen in. De man spreekt zuid Afrikaans en uiteraard verstaan we hem bijna perfect. 12u gevlogen en praten in je eigen taal! Onderweg zien we een klein stukje Johannesburg en onmiddellijk vallen de vele wegenwerken op. Later zullen we ontdekken dat Zuid Afrika momenteel één grote bouwwerf is met het oog op het WK voetbal 2010. Onze chauffeur verteld over de stad en verteld ook over de absurde manier van rijden door de mensen in Johannesburg. Volgens hem is rijden hier levensgevaarlijk (ik had liever dat hij een beetje zweeg) en wanneer we dan op de korte rit ook nog 2 ongevallen zien begin ik ondanks de kou toch een beetje te zweten. Overmorgen moet ik hier immers zelf ook links beginnen rijden. Dit zijn echter zorgen voor later en we komen veilig aan in ons hotel. Gavin, de eigenaar, staat ons op te wachten maar wil snel gaan slapen, het is ondertussen al na middernacht, we krijgen onze sleutel en kunnen gaan slapen. Douchen doen we niet want het vriest hier! Zit je in de zomervakantie in Afrika en bevries je bijna!!! De kamer heeft geen verwarming dus zit er maar één ding op .slapen!
Maandag 03 augustus. Soweto township.
We worden wakker rond 7.30u en het zonnetje schijnt door de gordijnen. Ons humeur is op slag een stuk beter. We gaan buiten en normaal krijg je wanneer je op zomervakantie bent een gevoel van zon, zee, strand en cocktails maar ik denk ineens aan dikke jassen, erwtensoep en Sven Nijs of Bart Wellens die aan het veldrijden zijn. Winter weet je wel.
Het ontbijt is lekker maar het valt op dat ondanks de beloofde veilige buurt waarin het hotel ligt er toch wel veel beveiliging is. Een grote hoge muur rond het hotel, een zware poort, cameras,prikkeldraad,
Om 8u staan we buiten en heb ik een afspraak gemaakt met Martien Jonkers. Deze Nederlander woont al enkele jaren in Soweto, de beroemde en vooral beruchte Township van Johannesburg. Ik heb deze man leren kennen via internet en hij biedt tours aan door Soweto tegen een gunstige prijs maar vooral op een originele manier. Niet in een auto, niet veilig in een bus maar gewoon te voet door de sloppenwijk! Bij ons vertrek heeft iedereen ons nogmaals gewaarschuwd voorzichtig te zijn in de Townships en de verhalen die gelezen heb op internet gingen van goed tot slecht en soms tot ware horror! Mensen die schreven dat je in Soweto zelfs geen deftige schoenen mocht aandoen want dat ze je schoenen beroofden. Mensen die schreven (en het nog echt meenden ook) dat je geen ringen mocht aandoen want dat ze gewoon je vinger afhakken, mensen die zeiden dat het onverantwoord was om deze buurt te doorkruisen enz. Allemaal veelbelovend dus.
Om half negen komt Martien ons oppikken en hij ziet er niet direct beroofd of ongerust uit. Wanneer ik hem confronteer met de verhalen lacht hij en zegt dat we vanavond een beter en duidelijker beeld over Soweto zullen hebben. We vertrekken en zien dat Soweto totaal anders is dan dat we verwachten. We bevinden ons in Soweto, of één van de buitenwijken en rijden tussen prachtige huizen. Villas met 2 garages is het laatste wat je verwacht in een sloppenwijk. Deze wijk is dan ook enorm groot, groter dan de gemiddelde vlaamse gemeente zelfs! Het verschil in klasse is hier ook duidelijk en in de buitenwijken wonen diegene die de beste zaken gedaan hebben. Het totaal aantal inwoners van Soweto is onbekend, er wordt zelfs geen schatting meer gemaakt. We rijden verder en zien de twee beschilderde koeltorens die de wijk kenmerken. Nadat we een supergrote kerk zijn gepasseerd (plaats voor 50000man) komen we in de armere buurten. We zien superkleine huisjes, armtierig maar proper en in steen. Wanneer Martien vraagt of we eens binnenin willen gaan kijken stopt hij en stapt uit. Aan één van de huisjes zit een grootmoeder, met kleindochter en een klein meisje. Martien legt uit dat we toeristen zijn en dat we graag eens in hun huisje willen komen kijken. Tot mijn verbazing is dit geen enkel probleem en zijn we welkom. Stel je maar eens voor dat er straks 3 vreemden bij je aanbellen die zeggen dat ze naar je huis komen kijken. Het huisje bestaat uit een kleine kamer met keuken en 2 kleine kamertjes waar een bed staat. Armtierig maar netjes. Deze familie heeft een totaal inkomen van minder dan 250euro per maand en daarom heeft de regering hen uit een krot gehaald en gratis! Dit huisje moeten ze zelf onderhouden en dient als een nieuwe start. Het was de belofte dat iedereen in Zuid Afrika die onder dit minimum inkomen leeft zijn krot kon verlaten en zo een huisje zou krijgen, en de regering is daar ook mee bezig, maar aan het aantal krotten en inwoners te zien is dit een werk dat nog jaren zal duren. We verlaten de vriendelijke familie en rijden verder.
Verderop komen we in de buurt van de echt armen. Dit is wat je van een krottenwijk verwacht. We hebben al één en ander gezien maar dit is echt erg! Krotten die zelfs die naam niet meer waard zijn, open riolen, geen straten maar modderstromen en mensen die vuil en smerig gekleed zijn. We stappen uit en zelfs hier voelen we ons niet onveilig, hoogstens een beetje onwennig en bekeken. Ik kijk naar beneden en zie dat ik nog altijd mijn schoenen aanheb en dat ik nog alle tien mijn vingers, inclusief ringen heb. Ook Largo en Anouck zien er nog vrij compleet uit dus tot nu toe gaat het goed. Overal zie je mensen op straat de was in een kleine kuip met smerig water doen. Kinderen komen kijken naar die rare toeristen. De kinderen zien ongelooflijk vuil en hebben kapotte stinkende kleren aan maar lachen en zwaaien naar ons. Overal op straat zie je groene, kleine containers staan zoals je bij ons op de bouwwerven ziet. Dit zijn de toiletten. Elke straat heeft een toilet buiten staan waar de inwoners hun behoefte kunnen komen doen. Zelfs de asresten uit de kachel worden verzamelt en tot bollen gedraaid zodat ze in de zon kunnen drogen en weer worden gebruikt. De smerige mensen en kinderen, de geur en de levensomstandigheden maken een diepe indruk en met een krop in de keel rijden we verder.
Martien stopt, we stappen uit en zijn op de dagelijkse markt. Markt in Soweto, in Antwerpen en Brussel steek ik onmiddellijk mijn portefeuille ergens anders. Hier echter geen probleem, niemand kijkt je aan of niemand probeert je geld af te zetten. Zelfs de verkopers laten je ongemoeid passeren. Het is echt ervaring om hier tussen de plaatselijke bevolking over straat te lopen. Ondertussen merken we ook dat de temperatuur tussen dag en nacht enorm verschilt. Op de middag is het hier een lekkere 20 graden met veel zon.
Na het middagmaal vertrekken we naar de meest toeristische buurt van de wijk. We bekijken het huis van bisschop Tutu, zien de woning van Nelson Mandela en bezoeken het kleine museum in het oude huis van de voormalige president. We wandelen door Vilakazi street, de enige straat ter wereld waar twee nobelprijswinnaars wonen en gaan naar het Hector Pieterson museum. Hier krijg je de geschiedenis van Soweto te zien in mooie beelden. De studentenopstand en zijn verschrikkelijke gevolgen worden hier pijnlijk duidelijk. Wel valt mij op dat het een heel eerlijk museum is, ook de acties en gruwelijkheden die de zwarten gedaan hebben worden hier vermeld en getoont (anders dan in Vietnam waar alleen de gruwel van de Amerikanen te zien was en over de fouten van de Vietnamezen in alle talen werd gezwegen).
Ondertussen is het tijd om terug te rijden en onderweg pikken we nog een Gentse studente op die vandaag in Soweto heeft gewerkt als vrijwilligster. Ze heeft een dag meegelopen om de vele zieken (aids is hier een algemeen verspreid probleem) en armen te helpen verzorgen en de verhalen die zij kan vertellen kunnen wij ons niet inbeelden.
Terug in het hotel ben ik nog steeds overtuigd van onze veilige buurt maar wanneer ik Gavin vraag waar we best kunnen gaan eten zegt hij dat samen met Anouck in het donker over straat lopen niet te doen en te gevaarlijk is! Ik ben zo blij dat we in een veilige wijk zitten!!! In het hotel zelf kan je alleen ontbijten dus ik zie mezelf al ongelooflijk afslanken maar Gavin heeft een oplossing. Hij brengt ons een menu van een restaurant dat eten bezorgt en een half uur later zitten we op een ijskoude kamer, in ons bed, rijst met vis te eten. Om half 8 is onze feestmaaltijd op en zijn wij bijna bevroren dus gaan we maar slapen. Vakantie, de mooiste tijd van het jaar!!!
Toch was dit een geweldige dag en Soweto heeft een indruk gemaakt die ik niet snel zal vergeten. Voor de mensen die dit lezen en Soweto ook willen bezoeken: laat je niet bang maken, ga niet alleen maar onder begeleiding van een gids en wanneer je dan je gezond verstand gebruikt en niet loopt te showen met dure juwelen en cameras zal je mensen ontmoeten die heel vriendelijk zijn en die je het echte leven in Afrika leren kennen. We hebben een volledige dag over straat gelopen en niemand heeft ons lastig gevallen of zelfs maar geprobeerd ons iets te verkopen of aan te smeren. Alleen en zonder begeleiding Soweto bezoeken is misschien nog iets te vroeg maar met een gids die de plaats kent is het echt geen probleem. Het adres en de gegevens van Martien Jonckers kan je altijd bij mij verkrijgen, de man is zeker een aanrader!
Dinsdag 04 augustus. Begin van de rondreis.
Vandaag moeten we om 8u s morgens op de luchthaven zijn om onze huurwagen op te halen. Volgens Gavin is het echter naar het centrum in de spits twee uur rijden dus staan we om 5u op en vertrekken we om 6u naar de luchthaven. Ik denk dat Gavin een beetje overspannen was ofwel heeft hij een speciaal gevoel voor humor maar om 6.45u staan we al aan het loket van Budget Cars. Lekker op tijd dus. We hebben de wagen geboekt bij Sunny Cars maar die werken dan weer samen met Budget Cars. Onze vroege aankomst is gelukkig geen probleem en een half uurtje later krijg ik mijn sleutel en gaan we in de parking op zoek naar onze auto. Op het ons aangewezen nummer staat een (redelijk)nieuwe witte Toyota Corolla te wachten met 24.000km op de teller. De wagen ziet er fantastisch uit en ik ga proberen hem zo terug te brengen ook.
In volle spits rijden we, aan de linkerkant van de weg, Johannesburg binnen en alles verloopt goed. Ik heb in Namibie al links gereden maar vergelijken is moeilijk. Ik heb de eerste 10min meer autos gezien en tegengekomen hier op de ring in Johannesburg dan in 3 weken Namibie!
We rijden van Johannesburg naar pretoria en eens we daar gepasseerd zijn begin de weg rustiger te worden. In Witbank stoppen we in een groot en luxueus tankstation om te ontbijten en daarna betalen we 2 keer tol en zijn we vertrokken naar Hazyview.
Deze eerste rit is meteen één van de langste van de reis. Ik wou meteen stevig beginnen. We rijden via de Long Tom Pass naar Hazyview en ik heb uitgerekend dat dit ongeveer 420km zal zijn. De Long Tom pas verbindt het Drakensberg plateau met Sabie en staat bekent als de meest spectaculaire route in het land. De top die je bereikt is meteen ook het hoogste (2.150 m) punt in het land die je via de weg kan bereiken. Mooie uitzichten wisselen af met kleine dorpjes en we genieten van onze eerste rit. In Belfast rijden we een beetje verkeerd maar hier zien we dan ook weer het traditionele Afrika. Kleine marktjes, mensen en dieren op straat, vrouwen die de meest onmogelijke dingen op hun hoofd dragen, .. Wanneer we echter in een buitenwijk belanden draaien we om en zoeken terug de juiste weg.
Na de middag bereiken we via Sabie de stad Grasskop. Volgens de reisgidsen is dit een klein charmant slaapdorp waar je zeker pannenkoeken moet gaan eten. In werkelijkheid is het een dorp waar weinig te beleven en te zien is behalve veel te dure souvenierwinkels en een klein plaatselijk marktje. Blijkbaar lezen de mensen ook hier de reisgidsen want je kan hier ondertussen al op elke straathoek pannenkoeken eten. Hoewel iedereen schrijft over pannenkoeken moet ik weer speciaal doen en bestel een plaatselijke lekkernij: Vetkoek! Er viel weinig over te zeggen maar het heeft zijn naam niet gestolen. VET-koek.
Via de Kowijns pass bereiken we Hazyview en we vinden onmiddellijk ons hotel. De Hippo Hollow is een groot, mooi hotel met kleine huisjes gelegen in een mooie tuin. Het restaurant ligt aan een groot grasveld en mooie rivier. Volgens de eigenaars komt er af en toe een nijlpaard tot op het grasplein en elke avond staat er dan ook een bewaker om onvoorzichtige toeristen uit de buurt te houden. We zijn hier vier nachten gebleven en hebben geen enkel nijlpaard tegen gekomen maar ik ben er niet kwaad om.
De reden waarom we in Hazyview slapen is zijn ideale ligging. Je verblijft middenin de Panorama route en op 15min rijden van de Phabeni gate. Eén van de Gates naar het befaamde krugerpark! Het grote verschil met IN het park slapen is de prijs. We slapen in dit mooie hotel 4 nachten voor de prijs van 1 nacht in het Krugerpark. Daarvoor kan een mens al eens 15min rijden.
We wandelen nog even langs de rivier, Largo springt in het koude zwembad en dan gaan we lekker eten. De temperatuur is vandaag al opgelopen tot 24 graden maar toch koelt het s avonds flink af. Buiten op ons terras zitten is er nog steeds niet bij dus rond 22u gaan de lichten uit en vallen onze ogen dicht.
Woensdag 05 augustus. Dagje safari door het Kruger park.
Verandering van de originele planning, we gaan een dagje eerder naar het Krugerpark. Om 7u verlaten we ons hotel en kijken we uit naar onze eerste dag safari! We betalen 350rand entree (incl boekje) en via de Phabeni gate rijden we het park binnen.
Onmiddellijk valt de goede staat van de wegen op. Geen gravelroad vol putten en stenen zoals in Etosha in Namibie maar volwaardig asfalt. Het eind van de winter zou het ideale seizoen zijn om veel wild te zien omdat het dan heel droog is en de dieren allemaal in de buurt van het water zouden moeten zitten. Ondanks dat de struiken nog geen bladeren hebben vindt ik het toch moeilijk om door het struikgewas te kijken en te speuren naar wild. We rijden traag verder (max 40 a 50km per uur) en toch missen we bijna 2 gigantische neushoorns die vlakbij de weg staan. Deze dieren hebben we in Namibie niet gezien dus dit is al een enorme meevaller en meteen de eerste van de big five vandaag.
We rijden verder en de eerste uren zien we wel dieren maar niet echt heel veel. Spring-, klip- en andere reebokken met hopen maar groter wild blijft weg. Op een oplopend stuk weg zien we in de verte een enorm dier staan. We haasten er ons naartoe en het blijkt een buffel te zijn die op de baan staat. Ons tweede dier van de big five is een feit! De buffel steekt de baan over en wanneer we dichterbij komen en naar de linkerkant aan het kijken zijn horen we rechts van onze auto een geluid. We draaien ons om en kijken recht in de kleine ogen van een andere buffel. Het dier bekijkt ons even en onze sympathieke uitstraling stelt hem gerust want hij eet gewoon verder. Een tiental fotos later beginnen we toch wel op zijn zenuwen te werken en begint hij onrustig te worden. Wanneer hij dan ook nog aanstalten begint te maken om richting auto te komen vertrekken we met het excuus dat we toch al genoeg fotos hebben. Het feit dat dit één van de gevaarlijkste dieren is zal er ook wel mee te maken hebben.
We komen bij een aangelegde pick-nick plaats, drinken een beker koffie en gaan op zoek naar gespotte dieren. In de bar hangt een map waar de toeristen aan de hand van gekleurde naaldjes de gespotte dieren kunnen aanduiden. Blijkbaar hebben we dringend een bril nodig want de andere hebben blijkbaar meer gezien dan wij. Leeuwen, hyenas, olifanten, cheetas, ..alles is blijkbaar al gespot dus dat beloofd.
Volgens de map zijn de meeste dieren niet veraf en we vertrekken dan ook met vernieuwde moed in de aangewezen richting. De volgende 2 uur zien we bijna niks en eigenlijk begint het een klein beetje tegen te steken als we aan een skuilhut komen. We rijden een parking op waar we in een omheinde, houten chalet kunnen gaan. De chalet komt uit aan een rivier waar vlak voor ons tientallen nijlpaarden liggen te slapen in de zon. De jongen liggen in het water en vlak voor ons ligt een nijlpaard met twee schildpaden op zijn kop. Op de bankjes die klaargezet zijn zitten talrijke toeristen met fotocameras waarvan de lens de dieren bijna aanraakt. Volgens mij hadden ze de nijlpaarden kunnen fotograferen vanuit hun hotelkamer. Ik haal een beetje verlegen mijn klein cameraatje boven en begin fotos te trekken. Iedereen zit muisstil naar deze levensgevaarlijke kolossen te kijken en wanneer je een tijdje stil zit te kijken krijg je echt respect voor de natuur en zijn bewoners. Stilletjes gaan we weer buiten.
Even verder komen we weer aan een parking (ik dacht dat dit een natuurpark was), we stappen uit maar blijkbaar bevinden we ons nu aan een exclusief golfterrein. We zien enkele sportievelingen hun balletje slaan alvorens ze weer in hun golfkar vertrekken zonder ook maar een keer te kijken naar de vlakbij aanwezige wrattenzwijnen. Golf spelen in het Kruger heeft blijkbaar weinig met dieren te maken.
We rijden verder langs de Sabie rivier en eindelijk beginnen de dieren zich te laten zien. Aan een rustig tempo rijden we verder wanneer een grote jeep ons voorbijraast. Wat deze man wil bereiken weet ik niet maar veel dieren gaat hij aan deze snelheid niet zien. Tot mijn grote vreugde steken we de jeep 1 kilometer verder zelf voorbij. Niet dat wij sneller zijn gaan rijden maar de man is aan de kant gezet nadat hij geflitst is. Ook in het Krugerpark zijn er snelheidscontroles. Een politieman zit op een stoeltje in de struiken met een camera terwijl één of meerdere andere met een jachtgeweer de dieren proberen op afstand houden. Eens vindt je de job van je leven .
We komen olifanten tegen (nummer drie van de big five), giraffen, nog buffels, kudus, en een beetje verder ligt er een gigantische tak op de baan. Wanneer ik er traag naast rij blijkt het geen tak maar een grote slang te zijn die midden op de weg ligt. Ik rij traag achteruit tot vlaknaast het dier maar er is geen beweging dus denken we dat de slang dood is. Ik vertrek maar bedenk dat ze eigenlijk toch wel heel recht ligt. Weer achteruit, weer naast de slang en effectief: het dier ligt te recht naar mijn deskundige mening om dood te zijn. Uitstappen durf ik niet (mag ook niet) maar ik heb nog een beetje drinken in de wagen liggen dat ik voorzichtig over de slang sprenkel. Onmiddellijk schiet het dier wakker en kronkelt zich geschrokken in de dichtstbijzijnde struiken. Wie het meest schrok is tot nu toe niet bekend! Later zullen we ontdekken dat de slang één van de meest voorkomende en giftigste slangen van Afrika was die bovendien de meeste mensen in Afrika dood (door zijn veelvuldig voorkomen weliswaar maar toch). Zo zie je maar: altijd in de wagen blijven en je verstand gebruiken.
Ondertussen is de schemering al ingetreden en is het hoog tijd om terug te gaan. We zien nog veel dieren. Olifanten en giraffen genoeg ineens maar geen leeuwen of cheetas. De big five zal voor overmorgen zijn.
De route die we vandaag in het Kruger gereden hebben was: Phabeni gate, Pretoriuskop, Afsaal, Skuzuza, Phabeni.
Wanneer we op de weg komen kan ik ondervinden waarom iedereen aanraad om niet in het donker te rijden. De meeste zwarten hebben blijkbaar een voorkeur voor zwarte kledij. Wanneer je weet dat er nergens enig licht schijnt en de mensen en dieren hier gewoon oversteken als ze er zin hebben begrijp dat rijden hier .spannend is. Koeien, geiten, fietsers, mannen en vrouwen te voet, allemaal lopen ze vlak naast of nog liever op de baan. Toch bereiken we veilig de lodge.
S Avonds eten we buffet in het hotel en zien we alweer geen nijlpaard op bezoek komen.
Donderdag 06 augustus. De Panorama route.
De Panorama Route ligt in het noordoosten van Mpumalanga. Deze route voert ons langs spectaculaire vergezichten en bijzondere natuurverschijnselen, vandaar de naam Panorama Route. Onderweg zie je kleine dorpjes, spectaculaire watervallen, prachtige Canyons en mooie vergezichten.
Onze eerste stop is de Pinnacle. Deze spits toelopende rotsformatie komt bijna 30 m boven het dichtbegroeide bos uit. Vlakbij de plek waar je de wagen kan parkeren zijn vrouwen hun goederen aan het uitpakken. Wil je een souvenir, een houten of stenen beeldje, kopen ben je bij hun aan het juiste adres.
Vervolgens gaan we naar Gods window. Gods window is een uitzichtpunt waar je bij goed weer een geweldig uitzicht hebt over de Blyde River Canyon en het Laagveld. Ook loopt er een vrij steil wandelpad naar boven door een klein stukje overgebleven regenwoud met inheemse planten, varens en bomen. Er hangt bijna altijd een wolkendek boven de bergen dus je moet een beetje geluk hebben. Vandaag hebben we dit geluk want het is helder weer en we beginnen dan ook vol goede moed aan de beklimming. De beklimming is steil maar te doen (zelfs voor ons) en de beloning boven is groot. Een prachtig uitzicht van vele kilometers in alle richtingen. Gods Window, zelden heeft een plaats zijn naam zo fel verdient! We blijven hier een tijdje van het uitzicht te genieten (en kunnen ondertussen terug op adem komen). Ook hier kan je mooie souvenirs kopen op het marktje vlakbij de parking. Verwacht geen drukte of opdringerige verkopers. De mensen hier zijn kalm en rustig en geven je ruim de tijd om rond te kijken.
Enkele honderden meters verder kom je aan Wonderview. Wonderview is het hoogste uitkijkpunt langs de route nl. 1.730 m. Ook hier heb je, uiteraard bij goed weer, een geweldig uitzicht. Het nadeel is echter dat je met de wagen tot aan de rand kan rijden zonder enige inspanning waardoor er toch een beetje charme verloren is en Gods Window veel leuker is.
Het volgende op de route is de Lisbon waterval. Met 92 m is dit de hoogste waterval. Via een 100m pad kom je bij het uitzichtpunt. Bij de Lisbon Creek waren veel gouddelvers. Te bereiken via een onverhardeweg. Picknickplaats aanwezig en uiteraard plaatselijke markt mogen niet ontbreken. Hier moet je tevens een kleine toegangsprijs betalen (1p/p). Na ons bezoek aan de waterval kopen een mooi stenen beeldje bij de plaatselijke dames op de markt voor 10.
Na de Lisbon waterval is de Berlin waterval aan de beurt. Ook hier 1 inkom. De Berlin waterval is een van de meest spectaculaire watervallen. Dit komt omdat het via een sluis in een diepgroen meer valt. Er is een speciaal platform gebouwd waardoor je de waterval van heel dichtbij kunt zien als het 45 m naar beneden valt. Vanhier is het een eindje rijden tot het volgende hoogtepunt, de Bourke's Luck Potholes: hier komen 2 rivieren samen, de Blyde en de Treur. Door de kolkende watermassa's die vermengd waren met zand en grind en door erosie, zijn de rotsformaties door de eeuwen heen steeds verder uitgesleten. De gouddelver Tom Bourke vond hier wat goud en voorspelde dat er veel goud te vinden was. Helaas voor hem was het niet genoeg om er rijk van te worden. De Potholes zijn naar hem genoemd. Vanaf het bezoekerscentrum loopt een pad naar de potholes. De plaats is zeer toeristisch en dat merk je aan de prijs: 7. Bij de parking is een markt maar de prijzen liggen hier al een stuk hoger. Ook kan je hier iets eten en drinken, let wel op voor de apen die in de bomen zitten en je eten in de gaten houden. De potholes zelf zijn mooier dan verwacht. De plek is mooi aangelegd met houten bruggen die je rond de potholes en over de rivier en kleine canyon brengen. Je ziet duidelijk het uitslijten van de rotsen en de verschillende kleuren van de rotsen samen met het donkere water geeft een bijzonder schouwspel. Boven kan je een wandeling langs kleine stroomversnellingen maken. De meeste mensen lopen hier veilig langs behalve één kleine onvoorzichtige Belg natuurlijk. Largo stapt dan maar nat in de auto.
We rijden verder en komen bij de Three Rondavels. Deze 3 uniek gevormde heuvels zijn ontstaan door erosie. Ze bestaan uit leisteen onder een kap van hard kwarts waar dennebomen op groeien. De naam komt omdat ze lijken op rondavels, de traditionele hutten van de Xhosa stam. De toppen hebben ook een naam en zijn genoemd naar 3 vrouwen van Chief Maripi Mashile nl. Magabolle, Mogoladikwe en Maseroto. Doordat ze bijna 700 m boven het bos uitsteken zijn ze al duidelijk van ver te zien. Het leuke is dat de rotsen naast een prachtige ravijn liggen zodat je werkelijk een spectaculair uitzicht hebt. Wanneer je een klein beetje naar rechts gaat vanaf het aangelegde terras kan je tot op de rotsen klimmen en heb je het gevoel dat je aan een enorme afgrond staat. De begroeide heuvels, het helblauwe water waar de zon in weerkaatst en de vrijheid om hier rond te lopen maken dit tot één van de absolute hoogtepunten van de dag.
We rijden terug via de mooie maar moeilijke Robbens Pass. Steile afdaling met scherpe bochten maar wondermooi. Vervolgens komen we in Pilgrims Rest. Volgens de reisgidsen een charmant slaapstadje maar ik denk dat mijn editie een beetje verouderd is ofwel heb ik een ander idee of iets charmant. Slaapstad is al helemaal niet het geval. De stad is ondertussen zeer toeristisch en druk geworden. Zodra je de stad binnen rijd staan er jonge mannen het verkeer te regelen en dwingen je bijna op een parkeerplaats. Overal lopen toeristen en staan er grote bussen langs de kant. De oude gebouwen zijn mooi om te bekijken. We zien twee traditioneel geklede vrouwen zitten maar spijtig genoeg zitten ze op het terras van een winkel, waarschijnlijk om klanten te lokken. Verder kan je er winkelen, shoppen, souvenirs kopen en iets eten of drinken. Verder zijn er nog enkele musea te bezoeken, waaronder een auto museum maar daar hebben we de tijd niet meer voor. Sorry voor de reisgidsen maar dit was iets minder interessant. Gelukkig heeft niet iedereen dezelfde mening en interesses ..
Wegwezen maar en we rijden nog vlug naar de Mac Mac Pools, waterpoelen in de rotsen. Het kristalheldere koele water is ideaal om lekker in te plonzen of op te frissen. Het opfrissen kan je in deze tijd van het jaar echter zeer letterlijk nemen want het water is ijskoud! Largo kan zich echter niet bedwingen en springt in het water. Hij was er vlug in maar nog veel sneller terug uit. Misschien toch een beetje te koud? Er zijn picknickplaatsen en toiletten. Vanaf hier kun je de Secretary Bird wandeling (3 km) doen.
Het was een zeer leuke dag met prachtige uitzichten. Vanuit Hazyview kan je perfect op één dag deze mooie rit rijden en zie je alle hoogtepunten uit de streek. Alles staat duidelijk aangeduid en de weg is in perfecte staat. We eten niet in het hotel maar in Hazyview zelf. We eten bij Papas Kitchen. Een aanrader als je in Hazyview verblijft en eens niet in het hotel wil blijven eten. Lekker, goedkoop en op de grote baan naar het Krugerpark.
Vrijdag 07 augustus. Krugerpark deel 2.
Vandaag 2e dag safari en we gaan proberen om deze keer wel de big five en dan vooral de kat-achtigen te zien. We rijden via Phabeni naar Skuzuza, Nuahlu, Lower sabie en de Mondozi dam.
We zien olifanten, giraffen, zebras, geen leeuwen!
Dicht bij lower Sabie passeren we een waterpoel. We zien op enkele meters van onze wagen nijlpaarden en krokodillen in de zon. De temperatuur is ondertussen al opgelopen tot bijna 30graden en de dieren liggen te luieren in de zon.
Ik rij één of andere gravelweg in en in de verte zien we 3 buffels aankomen. We leggen de wagen stil en de reusachtige dieren komen rustig dichterbij. Even verder staan er twee neushoorns in het struikgewas. Het raampje van de wagen is open en wanneer ik zou willen zou ik de dieren kunnen aanraken zo dichtbij staan ze. Maar ik wil niet!
We rijden over de Sabie rivier, wat een prachtig uitzicht geeft maar vinden nergens leeuwen, cheetas of luipaarden. Ik stel me de vraag waarom zoveel paden in het Krugerpark verboden toegang zijn. Een heleboel kleine paden zijn afgezet met een bordje verboden toegang. Soms zien we de rangers er wel in- en uitrijden. Zijn deze wegen voorbehouden voor de toeristen die een veel te dure prijs betaald hebben om met een ranger en een jeep mee te rijden? Ik hoop dat de commercie nog niet zo ver gevorderd is. We merken trouwens dat de meeste jeeps precies dezelfde route rijden als wij en dat ook zij moeten zoeken naar dieren. Sommige mensen zitten door enorme verrekijkers te gluren naar een dier dat ze ergens in de verte hebben zien bewegen maar dat tel ik niet mee als gespot wild. Voor ons is een dier pas gezien als we het duidelijk hebben kunnen bekijken en er een mooie foto van kunnen nemen.
Bij het buiten rijden worden we in de avondschemering nog beloond voor ons geduld. We zien een wilde hond. Deze jager komt s nacht tot leven maar is waarschijnlijk een vroege vogel. In elk geval laat dit dier, familie van de hyena, zich rustig bekijken. Het is wel geen leeuw maar toch ..
Wanneer we naar het hotel rijden passeren we een groot shoppingcenter. Anouck had dit gisteren al eens toevallig vernoemd, maar wanneer we stoppen merken we dat alles al gesloten is. Als dit niet spijtig is .. Ondanks de hoge temperatuur vandaag blijft het hier winterperiode en sluit alles rond 17.00u. We eten terug bij Pappas Kitchen, look met lasagna (of was het nu andersom?) en pakken onze koffers in.
De panoramaroute was formidabel mooi maar het Krugerpark heeft een klein beetje teleurgesteld. Wie Etosha in Namibie heeft gezien weet waarom!
Zaterdag 08 augustus. Hazyview Swaziland.
Vandaag verlaten we voor 2 dagen Zuid Afrika en verblijven we in buurland Swaziland. Swaziland wordt grotendeels omsloten door Zuid-Afrika en grenst in het noordoosten aan Mozambique. Het is na Gambia het kleinste land van Afrika. Ten tijde van de apartheid koos Swaziland voor onafhankelijkheid boven opname in Zuid-Afrika. De bevolking heeft hier nog zijn traditionele cultuur behouden.
De hoofdstad is Mbabane, gelegen aan de Mbabane rivier en de Polinjane rivier. De markt in deze stad is zeker de moeite waard. Je kan hier voor een redelijke prijs kralenwerk, houtwerk, stenen beeldjes en vlechtwerk kopen. Aan de rand van de stad ligt de grootste graniet rots ter wereld, Sibebe Rock.
We vertrekken in Hazyview en rijden via White River, Nelspruit en Barberton Naar de Bulembu Border. Vandaar gaat het via hoofdstad Mbabane naar Ezulwini.
Ik wil via de Bulembu border Swaziland binnenrijden omdat dit een mooie bergpas schijnt te zijn, wel een beetje slechte weg maar met een goede wagen moet het te doen zijn.
De weg in Zuid Afrika is weeral prachtig. Hoge bergpassen met perfecte wegen en adembenemende vergezichten. De natuur in dit land is onbeschrijflijk!
Bij Bulembu stoppen we aan de grenspost en een vriendelijke douane beambte schrijft ons uit het land uit. Enkele honderden meters verder komen we aan het douane kantoor van Swaziland en we merken het verschil al onmiddellijk. De douane 200meter terug, die van Zuid Afrika zaten in een kantoor met airco en typmachines. Hier staat een tipbox voor de aanschaf van een televisietoestel. Het meubilair is hier ook al totaal verouderd en de formaliteiten worden met de hand geschreven. We betalen 50rand om het land binnen te komen en kunnen weer verder. Verderop staat nog een laatste wegcontrole, we moeten alweer ons pasport laten controleren en we rijden Swaziland binnen.
De eerste meters kunnen we onze ogen niet geloven. Enkele kilometers geleden reden we nog op wegen van voortreffelijke staat. Hier is het precies of er hebben honderd bulldozers voor ons gereden. De weg is onverhard en vol met putten en los zand. Onbegrijpelijk dat dit de hoofdweg is en bovendien één van de meest gebruikte grensovergangen van het land. De omgeving is echter zeer mooi. We doorkruisen grote bossen en rijden over hoge bergen, allemaal op wegen die eigenlijk beter geschikt zijn voor een 4x4. Sommige stukken zijn op het randje. Ik vraag me af wat ik had moeten doen indien het geregend had!
Uiteindelijk komen we toch terug op aangelegde wegen en zien we ons eerste dorpje in Swaziland. We tanken (goedkoper dan in Zuid Afrika), en bezoeken meteen de plaatselijke markt. Op de markt is het druk en vooral de jongeren die de bussen begeleiden maken een ongelooflijk lawaai. Zij staan aan de deur van de bussen en proberen volk te ronselen. Pas wanneer de bus vol zit vertrekt hij.
De hoofdstad Mbabane passeren we maar bij het doorrijden valt er ons eigenlijk niets speciaals op. Een stad waar volgens mij niet echt veel te beleven of te zien is, behalve een zeer smerige markt, en we rijden dan ook meteen verder.
Langs de kant van de weg staan kinderen verkleed een dansje te doen voor een kleine fooi. Sommige toeristen stoppen en betalen maar wij rijden verder. Niet dat de fooi ons te veel is maar de verhalen over kinderen die niet naar school mogen van de ouders omdat bedelen meer opbrengt doen ons verder rijden.
We komen in de Ezulwini vallei en hier moet ik op zoek naar ons hotel. Hotel Mvuvufalls wordt open gehouden door de Belgische Greta Paeps en haar broer. Wanneer ik, na een beetje verkeerd te zijn gereden, de ingang van het hotel vindt moet ik toch even slikken. De weg is een slechte zandweg vol putten maar eens we de huisjes zien zijn we gerustgesteld. De lodge is gebouwd met natuurlijke materialen, het meubilair is gemaakt met boomstammen en de zitjes aan het zwembad zijn uit de rotsen uitgehouwd. Alles ziet er netjes uit en wanneer Greta even later toekomt worden we hartelijk verwelkomt.
De lodge ligt naast een rivier waar een eindje verder drie watervallen liggen en we hebben nog net de tijd om de wandeling te doen voor het donker wordt. Greta bezorgt ons een klein routeplan en we vertrekken. We zijn wel verwittigd dat we af en toe over rotsen en door de rivier zullen moeten. Largo kijkt er nu al naar uit.
Na 150m moeten we al de eerste keer het water in want we hebben tegenliggers op het zeer smalle bospad. Een kudde koeien komt ons tegemoet en is niet van plan om uit de weg te gaan. Wij zijn beleefd en goed opgevoede mensen dus het water in de beesten laten passeren. De wandeling is leuk maar soms lastiger dan verwacht. Vooral de afdalingen over stenen en losse takken is een beetje moeilijk voor Anouck waardoor we veel tijd verliezen. Uiteindelijk halen we twee van de drie watervallen, de derde lag nog iets verder maar ondertussen begint het al lichtjes donker te worden en we moeten nog het hele eind terug.
Op onze terugtocht komen we ook Greta haar buurman tegen. De man kwam net zijn fles water opvullen in de rivier. We ontmoeten hem net wanneer we door het water moeten en de vriendelijk man helpt Anouck door haar de beste weg om over te steken uit te leggen. Wanneer Anouck uitschuift en in het water valt drinkt onze vriend een slokje rivierwater en laat die rare blanken maar achter.
Terug in het hotel gaan we iets drinken en douchen. Het eten gebeurt in een zeer gezellige bar waar talrijke flessen sterke drank achter de bar staan. Er is een apart zaaltje waar een biljart staat en waar twee oudere blanken veel plezier hebben met twee jongere zwarte madammen. Ik wist niet dat biljarten zo grappig en plezant kon zijn. Het eten is voortreffelijk en vooral de kippensoep is een aanrader.
Zondag 09 augustus. Rondrit door de Ezulwini vallei.
Na het beperkte maar zeer lekkere ontbijt verlaten we het hotel en maken een rit door de mooie Ezulwini vallei. We stoppen voor een rondleiding door een traditioneel Zuludorp. Het entreegeld bedraagt 13 per volwassene en 6.5 voor Largo. Hiervoor krijgen we een rondleiding door het dorp, bezoek in de hutten en een voorstelling van de traditionele dansen.
Onze gids staat ons al op te wachten en verteld over de gebruiken en rituelen in het dorp. Het dorp is nog steeds de echte verblijfplaats voor een familie en het geld dat ze verdienen gaat dan ook naar de gezinnen uit de kraal. We zien de typische ronde hutten, mogen een kijkje binnenin nemen en lopen rond in het dorp.
Om 11u beginnen de traditionele dansen. Het valt me op dat de dansers er zelf erg veel plezier in hebben en dat het voor hun zeker geen verplicht nummertje voor de toeristen is. Ze amuseren zich ook en het gaat er heel ontspannen aan toe. De afrikaanse drums, de pluimen en traditionele kledij en de lenigheid van de dansers en danseressen maken deze voorstelling de moeite waard. In het tweede deel worden ook de toeristen uitgenodigd om mee te dansen en wie staat er als één van de eerste recht? Largo natuurlijk. Hij danst een tijdje mee en leert zelfs daarna één van de dansers zijn beroemde buikdans. Wanneer de traditioneel gekleede Zulu echter een erg slechte buikdanser blijkt te zijn beginnen alle overige te lachen. Wanneer het publiek dan ook nog recht gaat staan en voor Largo begint te applaudisseren draai ik me vlug om.
Na de dansvoorstelling maken we een wandeling naar een mooie waterval. In de bomen krioelt het van de apen en wanneer we terugstappen doet de gids ons plotseling stoppen. Wij hadden niets gezien maar even verder kroop er een spitting cobra. Het dier kan van op afstand gif spuwen en dat kan je maar beter vermijden.
Het bezoek zit er op en we hebben ons geamuseerd. Wie dit dorp wil bezoeken komt best rond 10.15u. Dan is het nog rustig en krijg je de rondleiding voor de dansen beginnen. Later is het een pak drukker in de Zulu kraal.
Wanneer we verder rijden door de vallei komen we een klein kerkje tegen. Ik bedenk dat het zondag en dat het eigenlijk al een tijdje geleden is dat ik naar de kerk ben gegaan (ci 10jaar denk ik). Een Afrikaanse kerkdienst zou ik echter wel eens willen meemaken. In een opwelling rij ik de wagen van de baan en we stappen het kleine kerkje binnen. Alle hoofden draaien zich uiteraard in de richting van de vreemde bezoekers. De mensen zitten hier in hun beste kledij, iedereen is piekfijn uitgedost in kleren die bij ons 30 jaar geleden mode waren. Sommige oudere dames hebben een grote hoed op die op Waregem koerse niet zo misstaan. Na een speech en het zingen van enkele liederen heet de zwarte priesteres ons welkom in hun kerk! Even later komt ze ieder van ons persoonlijk welkom heten.
De mensen in deze dienst lopen gewoon rond in de kerk, ze zingen en dansen en hebben plezier, iets wat voor ons tijdens een kerkdienst onmogelijk is. Raymond Van Het Groenewoud zong het al: beminde gelovigen dat was nogal eens een kerkdienst!
Een jonge man komt nog een verhaal vertellen aan zijn gemeenschap, hij gaat namelijk volgende week trouwen en daarna worden we zelf uitgenodigd om op het altaar onszelf te komen voorstellen. Hierna worden we nogmaals welkom geheten en gaat de dienst en het bijhorende zingen en dansen verder tot 14.00u. Ook in deze kerk wordt er geld opgehaald. Het geld gaat echter volledig naar de gemeenschap en niet naar de kerk! Geen dure beelden, geen dure glasramen, bloemen of gouden en zilveren bekers hier! Geen biechtstoelen in volle eik of zware houten balken. Kunnen onze kerken misschien eens een voorbeeld aan nemen?
Bij het buitengaan van de kerk verteld men ons dat we de tweede blanken zijn die ooit in de kerk zijn binnengeweest. Een speciale ervaring, niet alleen door de speciale kerkdienst maar ook door de enorme vriendelijkheid van de gewone, plaatselijke bevolking.
Na de mis iets drinken naar goede Vlaamse traditie en weer de wagen in. We zijn nu toch bezig met onszelf in het dagdagelijkse Afrikaanse leven binnen te dringen en dan kunnen we evengoed gewoon verder doen. We passeren een voetbalstadion en stoppen. Buiten staan een massa zwarten te kijken en te wachten. Naast het stadion worden worsten en andere vleeswaren gebakken, en voor het stadion zitten vrouwen op de grond te praten.
Onder enkele nieuwsgierige en soms vreemde blikken gaan we op de tribune zitten. Het publiek bestaat alleen uit zwarten maar verder is er weinig verschil als in Belgische voetbalstadions. Zelfs het niveau van het voetbalspel is zwak en dus vergelijkbaar met ons Belgisch voetbal. We zien een ploeg scoren maar aan het publiek te zien is het niet de thuisploeg. Na een half uurtje vertrekken we weer.
We drinken iets bij Malandela volgens sommige folders DE place to be in Swaziland. De plaats is echter niks speciaals, de prijzen zijn veel te duur en de bediening enorm traag. De serveerster blijft ongeveer tien minuten weg met mijn overschot in een poging om te veel fooi te krijgen. Zeer toeristisch en dat merk je aan alles.
We eten weer in het hotel en de maaltijd is zeer lekker. Wat ik echter gisteren een gezellige bar vond is vandaag, zondag, uitgegroeid tot een rumoerige, rokerige en drukke bedoening. Blijkbaar is de bar niet alleen voor de hotelgasten maar komt de plaatselijke jeugd hier op zondag ook zijn ontspanning zoeken. Eten is nu iets minder gezellig dan gisteren en ik begrijp plots waarom er zoveel flessen sterke drank achter de baan staan. De whisky is hier zeer goedkoop en dat zie en hoor je aan de meeste mensen vanavond.
Maandag 10 augustus. Swaziland Hluhluwé.
Vandaag rijden we terug naar Zuid Afrika. Na het ontbijt blijkt dat we echter de verkeerde dag gekozen hebben. De weg is in perfecte staat en alles gaat goed tot we aan de grens komen. Aan de grens met Zuid Afrika zien we een file mensen staan aanschuiven voor de douaneformaliteiten.
Blijkt dat het vandaag, maandag, nationale vrouwendag is en dat veel mensen, Zuid Afrikanen en mensen uit Swaziland een verlengd weekend hebben gepland en blijkbaar allemaal vandaag terug de grens overgaan.
We parkeren en schrijven ons uit Swaziland uit. Dit duurt ongeveer 10min dus dat valt wel mee. Terug Zuid Afrika binnenkomen is echter een ander paar mouwen. De massa mensen groeit altijd maar aan en er rest ons niets dan geduldig mee aan te schuiven. In de rij horen we de reden voor de lange file. Het zijn niet de toeristen die streng gecontroleerd worden maar de mensen uit Swaziland die Zuid Afrika binnen willen. Zij worden aan een uitgebreide controle onderworpen om illegaal verblijf te beperken.
Voor ons staan 2 zwarten aan te schuiven en na 20min komen er twee bij. Geen probleem voor ons. Ondertussen staan we een uurtje aan te schuiven, gelukkig is het niet te heet, als er nog eentje bij komt. Ik begin een beetje zenuwachtig te worden maar de overige mensen, waaronder een jong koppel met een kleine baby, blijven kalm dus ik zeg ook niets. Wanneer we twee uur later bijna aan de deur van het douanekantoor zijn is de groep zwarten voor ons aangegroeid tot 8! Personen. Ondertussen is het duidelijk dat zij elkaar niet kennen maar gewoon samentroepen om niet te moeten aanschuiven. De tijd dat de blanken werden voorgelaten is gelukkig voorbij maar andersom moet het ook niet worden! Blijkbaar ben ik de moeilijke mens in de rij maar ik kan mij niet inhouden en begin van mijn oren te maken. Een jonge man kiest er snel voor om uit de rij te verdwijnen maar de andere blijven staan. Wanneer de bewaker aan de deur mijn ergernis opmerkt en uiteindelijk ook de andere mensen een opmerking durven maken worden de jongeren uit de rij gehaald. Onder hun hatelijke blikken kunnen wij uiteindelijk binnen onze stempel ophalen en na dik twee uur aanschuiven vertrekken met de wagen. Een overijverige douanier aan de grens doet nog een beetje over de staat van mijn rechtervoorband van de auto maar na een kleine leugen over de inleverdatum mogen we toch Zuid Afrika binnenrijden.
Door het tijdverlies rijden we ineens naar ons volgende hotel. We hebben geboekt in de Wildebees Ecolodge. De lodge doet een beetje vervallen aan en een jonge fransman heet ons welkom. We krijgen de uitleg over de kamer en de rest van de lodge en wanneer het eten ter sprake komt verteld hij dat het niet zeker is dat we vanavond kunnen eten want dat ze een groep van 25 Italianen te gast hebben. Als ik vraag waar we dan wel kunnen eten moet hij het antwoord schuldig blijven want in het dichtstbijzijnde dorp , Hluhluwé, is nergens een restaurant. Het meest nabije restaurant is 25km verder wat betekend dat ik in het donker zou moeten rijden. Dit zie ik niet zitten en wil dan ook dat we eten krijgen, Italianen of niet!
De Wildebees Ecolodge is het duurste verblijf dat ik geboekt heb en ik had veel meer en beter verwacht. De tuin is meer een oerwoud, de kamer is klein, donker en ongezellig. De geur van geteerd hout is als je binnenkomt enorm. Het zwembad toont op de foto en de website groot en proper maar is in werkelijkheid klein en vuil en de houten vloer ernaast is rot! Langs de andere kant heeft het wel een zekere charme, de hutjes met hun dak van stro en met kippengaas in plaats van glas in de ramen ..We twijfelen even om een andere lodge te nemen en plegen uit voorzorg enkele telefoontjes. Ik bel naar enkele hotels/lodges in St Lucia maar omdat het een verlengd weekend was en vandaag vrouwendag is hebben we nergens meer plaats. We besluiten om de lodge het voordeel van de twijfel te geven en laden de auto uit.
Wanneer we geïnstalleerd zijn gaan we een boekje lezen aan het zwembad en ontdekken we een klein bureautje waar talloze folders over de omgeving van Hluhluwé en St Lucia liggen. Wie hier een excursie wil boeken is op de juiste plaats. Koffie en water zijn aan het zwembad gratis te verkrijgen, zelf meegebrachte dranken zijn verboden. We maken kennis met de zeer vriendelijke jonge Nederlandse eigenaars. Wanneer het donker wordt begint er vanalles over en rond het zwembad te bewegen. Bij de invallende duisternis wordt de lodge overspoeld door kleine vleermuizen die op en af vliegen en rakelings over ons hoofd scheren.
We gaan terug naar de kamer en ik merk dat ik in de wagen iets vergeten ben. Ik ga naar de parking en merk dat ik in het pikdonker tijdens het stappen toch wel heel erg met mijn voeten op de grond stamp. Misschien toch een beetje ongerust in het donker tussen de beestjes??? Ik kijk naar boven en zie de prachtigste sterrenhemel ooit. Duizenden sterren staan de glinsteren aan de hemel en de witte nevel van de melkweg is hier in de vrije natuur van Afrika duidelijk te zien. In europa zal je dit beeld nooit tegenkomen. Achter de parking en rond de lodge is het pikdonker en kan je nauwelijks de bomen en struiken onderscheiden. De geluiden die we horen maken ons duidelijk dat we hier niet alleen zijn. Speciaal gevoel toch.
Na de lekkere maaltijd gaan we terug naar de kamer en merken dat het begrip eco geen synoniem voor luxe of comfort is. Het licht is beperkt en wanneer iemand naar de wc geweest is kan de volgende pas een half uur later terug doortrekken. Vooral het bedrukte gevoel in de kamer vindt ik lastig. Geen tv, geen minibar of koelkast en te weinig licht om een boek te lezen zorgen ervoor dat we vroeg onder de niet al te propere dekens kruipen.
Dinsdag 11 augustus. Hluhluwé St Lucia.
Na een zeer beperkt maar lekker ontbijt vertrekken we naar St Lucia. De rit duurt ongeveer 1 uur en loopt voornamelijk over de N2, de grote baan die eigenlijk van hier tot in Kaapstad loopt. We stoppen voor een boottocht op het St Lucia meer. De prijs bedraagt 325rand voor 2 volwassenen en 1 kind wat niet echt goedkoop is. We vertrekken met een deftige boot waar zowel koffie als andere drankjes te krijgen zijn en met een perfect Engelstalige gids aan boord.
Eerst zien we een paar prachtige vogels, waaronder een grote zeearend, en even verderop liggen de dieren waarvoor iedereen gekomen is. De nijlpaarden liggen in het water van het zonnetje te genieten, het is hier dan ook 25 graden en dankzij onze grote en stevige boot kunnen we tot vlakbij de kudde varen. Hoewel je zou denken dat de dieren de boten en mensen gewend zijn valt het toch op dat ze de boot aandachtig in het oog houden. Ze blijven echter stil liggen en daar ben ik blij voor. In Namibie zaten we in een klein bootje en plotseling dook er een nijlpaard voor ons op, ik zie nog altijd het verschrikte gezicht van onze gids. Nijlpaarden blijven één van de gevaarlijkste dieren van Afrika. Wanneer je een nijlpaard tegenkomt aan de kant en je staat tussen het dier en het water moet je al heel veel geluk hebben om het te kunnen navertellen. Hoewel het loge en luie dieren zijn kunnen ze aan de wal een hoge snelheid halen. Ze kunnen tevens op de bodem van de rivier stappen en daardoor heb je geen idee waar ze zich precies bevinden, misschien vlak onder de boot!
We varen verder en zien nog enkele krokodillen liggen samen met nog een grote groep andere nijlpaarden. Wanneer we rechtsomkeer maken en terugvaren liggen de dieren nog altijd allemaal op dezelfde plaats. Een beestenleven zeggen ze dan Na 2.5 uur staan we terug aan de wagen en rijden naar St Lucia.
We dachten hier een wandelpromenade of boulevard aan het strand te vinden maar St Lucia bestaat uit allemaal kleine aparte strandjes. We stoppen en gaan op het bijna verlaten strand zitten. Het plaatje is fantastisch. Mooie, ruwe zee, mooi verlaten strand en in de verte zie je het opstuivende zand en de wilde golven. Enkele meeuwen proberen voorbij te vliegen maar worden door de sterke wind telkens weer terug geblazen. Na een half uur zit het zand in mijn oren en op nog een paar onaangename plaatsen en houden we het voor bekeken.
St Lucia centrum bestaat uit hotels, appartementen, restaurants, bars en veel maar dan ook veel te dure souvenierswinkels. De prijzen die ze hier durven vragen voor een houten beeldje is schandalig! Zelfs op de toeristische plaatsen aan de panorama route verkopen ze de zelfgemaakte beeldjes voor een tiende van de prijs hier. Wel een aanrader is het Italiaanse restaurant Alfredos. De pasta carbonada en de cappucino zijn er ongelooflijk lekker.
Op de terugweg steekt de N2 mij tegen. Rijden op een lange perfect aangelegde baan is zo saai dat ik de eerste de beste gravelbaan insla. De weg is berijdbaar maar daarmee is alles gezegd. Stenen, gravel en putten zorgen ervoor dat ik een snelheid van 25 a 30 km/u haal. De baan draait en we komen op een parallelweg met de N2. Wanneer na een tijdje de weg steeds meer in de andere richting draait heeft Anouck het al door dat we niet meer op de grote baan gaan uitkomen. We rijden echter door een mooi stukje Afrika. Overal kinderen die spelen, fietsers, koeien en geiten op de weg. Iedereen stopt en kijkt om waarna ze naar die duidelijk verdwaalde toeristen beginnen zwaaien. Aan de kant van de weg staat een man met een kapmes te hakken. Nu heb ik het niet echt voor vreemde mannen die met een kapmes zwaaien maar het was toch langs de kant van Anouck (grapje) dus stoppen we en vragen hem de weg terug naar Hlhluwé. De man is een typische neger. Pikzwart, grijs haar en een verweerd en gegroefd gezicht door het harde leven op het afrikaanse platteland. Hij maakt ons duidelijk dat hij geen engels spreekt maar na enkele keren Hluhluwé gehoord te zeggen begint hij te lachen en stamelt de woorden to far. Na nog enkele vervaarlijke zwaaien met zijn mes in de andere richting bedanken we hem en rijden verder. Later heb ik nog dikwijls spijt gehad dat ik van deze man geen foto heb genomen. Sommige mensen hebben nu eenmaal een typisch voorkomen en deze kerel had dat zeker.
Hoewel iedereen ondertussen al zeker weet dat we verloren zijn gereden, zelfs de afrikanen zeggen het, blijf ik nog even koppig volhouden maar uiteindelijk moet ik toch op mijn stappen terugkeren. Wanneer we draaien komen er net een groep kinderen met een begeleidster van de heuvel afgelopen. Ik vraag nog één keer de weg en ook de begeleidster zegt dat we terug moeten. De kinderen hebben ondertussen de grootste lol met die vreemde blanken en beginnen bij Largo aan zijn witte huid te voelen. Komen hier dan zo weinig blanken? Vreemd. De begeleidster vraagt of ze een eindje mag meerijden met ons, eigenlijk zegt ze alleen het woordje lift want ook zij spreekt geen engels. Wanneer ze achteraan in onze auto stapt is de hilariteit bij de kinderen groot en rennen ze nog een eindje achter de wagen.
We moeten dus inderdaad dezelfde helemaal terug rijden, zetten de zwarte vrouw af ergens aan een huisje en rijden terug naar de N2. Toch ben ik voldaan, zo zie je maar: de leukste en meest typische dingen beleef je niet op grote wegen, niet in toeristencentra en niet tijdens dure excursies. Gewoon ergens onbekend inrijden waar weinig te zien is maar waar de mensen hun dagdagelijkse leven leiden kan heel tof zijn. Dit is het grote voordeel van alleen reizen, je kan doen wat je wil, je gaat waar je wil en kan altijd en overal stoppen.
Slapen in een hutje in Afrika zonder ramen is ook iets speciaals: zelden zoveel en vreemde geluiden gehoord s nachts. Met dank aan die ene (rot)kikker die de halve nacht voor ons deur heeft gezeten.
Woensdag 12 augustus. Safari door het Humfolozi/Hluhluwé national park.
Vandaag laatste dag safari en volgens mij de laatste keer het echte Afrika. We gaan naar het Hluhluwé- Umfolozi National Park.. Het kleine broertje van het Krugerpark maar volgens sommigen veel mooier. Hoewel hier minder leeuwen zitten hopen we toch er ééntje te zien. Het park is opgericht ter bescherming van de neushoorn en dan vooral de witte neushoorn. Ondertussen zitten er al zoveel neushoorns dat ze de dieren kunnen overplaatsen naar andere nationale parken.
Bij aankomst merken we direct dat dit een kleiner park is. De begroeting en afhandeling van de documenten gebeurt veel gemoedelijker en vriendelijker. We betalen 255rand (22) voor drie personen + wagen en rijden het park binnen.
Na 5min zien we al neushoorns, giraffen en zebras staan! Dat beloofd. Verder blijft het wild weer ver uit onze buurt. Blijkbaar hebben de zuid afrikaanse dieren het niet echt voor ons. in het Etosha park in Namibie zijn we blijkbaar dik verwend want daar hebben we massas dieren gezien. Het valt wel op dat dit park natuurlijker gebleven is dan het kruger. De wegen zijn goed berijdbaar maar veelal onverhard, het gaat bergop en bergaf en af en toe moet je door een klein stukje rivier. Bij één van die passages door een stukje overspoelde weg zien we naast de wagen een krokodil liggen. Even verderop gaat de weg omhoog en net als we op de top zijn steekt er een grote hagedis over. Het dier haalt zeker 1.5meter en stapt rustig naar de andere kant van de weg voor de wagen. De schilpad die we even verder tegenkomen vonden we iets minder interessant.
Een jeep met toeristen staat aan de kant van de weg, begeleid door een gewapende ranger, en iedereen is ergens in de verte met zijn verrekijker aan het loeren. Aan de bewegingen te zien is het niet echt duidelijk naar wat ze kijken maar zelf weten ze het ook niet goed. De verrekijkers gaan van links naar rechts en van boven naar onder. Dieren spotten is leuk maar ik wil ze dan wel echt zien. Geen zwart puntje in de verte. We passeren de jeep en achter de bocht steekt net een witte neushoorn over. De witte neushoorn is met uitsterven bedreigt maar komt in dit park nog veel voor. Het dier vervolgt rustig zijn weg, gaat achter onze wagen en loopt net het struikgewas terug in wanneer de jeep er aankomt. Zij rijden verder zonder de neushoorn te zien. Safari is ook een beetje geluk hebben. Heb je eigenlijk voor een rondrit wel een ranger nodig? Ook zij kunnen blijkbaar geen afspraak met de dieren maken en moeten ze zoeken.
Rond de middag is het altijd een rustige periode. De mensen hebben op het werk maar een uurtje pauze (of minder) maar de dieren nemen het er langer van. Naar de avond toe komen we op een smalle weg en zien alweer een jeep staan. Dieren zien we niet maar de ranger doet ons onmiddellijk teken om te vertragen en te stoppen. Ik stop een paar meters van de jeep en een enorme witte neushoorn komt verschrikt uit de struiken. Blijkbaar heb ik hem gestoord of opgeschrikt want hij komt de weg op en stapt naar onze auto! Ik ben al volop bezig de wagen in achteruit de schakelen als het dier beslist dat we toch niet zo bijster interessant zijn en vlak voor ons een stapje opzij zet. Het doet toch vreemd als zo een kolos naar je toekomt.
Het wordt donker en we rijden naar de uitgang zonder leeuwen gezien te hebben. Vlakbij de poort, naast de grote weg naar Hluhluwé zien we nog neushoorns en een hele grote kudde buffels. Het park en de weg zijn gescheiden door een zwakke omheining en achter de neushoorns en buffels lopen de kinderen te spelen. Vreemde jongens die afrikanen!
In het donker rijden we voorzichtig terug naar de lodge en gaan we hongerig aan tafel. Over het eten van die avond kan ik kort zijn: vegetarisch. Sla en wortelen als voorgerecht, sla en wortelen met rode bietjes als hoofdgerecht! Blij dat ik morgen naar een ander hotel kan.
De Wildebees ecolodge zal later de minste van alle verblijfplaatsen blijken. Het valt ook op dat wij na het vertrek van de groep Italianen al drie dagen de enige gasten zijn. Duur, weinig comfort en we hadden de indruk dat alles een beetje zozo werd gelaten onder het motto eco. Het eten was eigenlijk niks speciaals maar lekkere groentjes en water zijn heel eco. Het zwembad en de tuin was een ravage maar wel heel eco. De badkamer en het toilet werkte maar half maar dat is om water te sparen dus heel eco. Voor deze prijs (meer dan 100 per nacht) verwacht je iets meer of je moet al volledig het groene gedachtegoed in je hebben. Ondanks de zeer vriendelijke eigenaars voor ons nooit meer. Waarschijnlijk zijn wij niet eco genoeg.
Blij dat we de ecolodge kunnen verlaten en we vertrekken dan ook redelijk vroeg naar Durban. Best een lange rit en Anouck zit dan ook al een tijdje met de wegenkaart op schoot. Plotseling roept ze dat ik links een wegje in moet en dat dit een kortere baan zou zijn. Als goede echtgenoot en brave huisvader luister ik onmiddellijk met als resultaat dat we reddeloos verloren rijden en bovendien (dat kon Anouck niet weten) belanden we in kilometers wegenwerken! De weg is gravel en zeer slecht. Soms is er een wegomleiding aangeduid maar meestal niet dus blijf ik gewoon rechtdoor rijden. De stukken asfalt die ondertussen klaar zijn, maar waar nog niet op mag gereden worden, zijn vakkundig versperd met grote stenen, mooi op een rijtje gelegd en dit kilometers lang. Het leggen van de stenen zal misschien langer geduurd hebben dan het vervangen van het wegdek.
Uiteindelijk komen we na 26km gravelroad en stenen terug op de weg en zijn we inderdaad vlakbij Eshowe. Hier is het de bedoeling om Shakaland te bezoeken. Shakaland is een Zulukraal ontstaan als filmset voor de film Shakazulu. De kraal is echter in zijn typische vorm blijven staan en de rondleiding zou de moeite moeten zijn.
Bij aankomst zien we echter al dat het ongeveer hetzelfde is als in Swaziland. Ronde zuluhutten, een typische kraal en mensen in typische klederdracht. Veelal hetzelfde behalve de prijs: 75 voor een rondleiding van 2uur die bovendien al eren tijdje bezig is. Willen we een bijkomende lunch gebruiken komt er zelfs nog een bedrag bij. We bedanken vriendelijk en gaan terug naar de wagen. Trouwens het typische moet je ook met een korrel zout nemen want we zien bij het buitenrijden een groot reclamebord van de Prothea groep staan. Een grote hotelketen in zuid afrika. Typisch Zulu???
In eshowe gaan we eten bij KFC, we reizen nog altijd met een kind dat af en toe eens frietjes wil en bestellen spicy chiken fingers. Spicy zijn ze wel. Wanneer we verder rijden zien we enorme rookpluimen. Ik dacht eerste dat we een groot industriepark of fabriek naderden maar verder blijkt dat ze hier gewoon hun geoogste velden in brand steken. Om de grond terug vruchtbaar te maken steken ze kilometers land in brand, op een bepaald moment zie je zelfs de weg niet meer. Gat in de ozonlaag? Nooit van gehoord meneer. In Zuid Afrika zijn er trouwens dringender problemen voor de mensen dan het gat in de ozonlaag.
We rijden Durban binnen, belanden in een buitenwijk waar de scholen en universiteiten zijn. De rijke kinderen lopen hier school en de talrijke verschillende uniformen, de lanen en de mensen zijn doen me aan de typische highschool uit de Amerikaanse films denken. Misschien wel een film van enkele jaren geleden maar toch .
In Durban rij ik op goed geluk een straat richting de kust in, parkeer ergens de wagen, vraag de weg en wat blijkt? We staan vlak naast ons hotel! Het Beach hotel is een groot blok vlak aan de promenade en de boulevard van Durban. Rechtover het hotel is het pretpark met zijn openbare en gratis zwembaden, de kuststrook en de lunaparken. Op wandelafstand zijn de restaurants en het Ushaka Marine World.
Het hotel was 25 jaar geleden een luxe hotel maar helaas is er sindsdien weinig aan veranderd. De kamer is ruim, een volledig dakappartement met 2 slaapkamers, living, gang, badkamer enz. Uitzicht op de zee, en aan de zijkant een stuk van de stad. Wanneer je iets nauwkeuriger kijkt zie je de ouderdom duidelijk: gordijnen zijn gescheurd, de meubels zijn verouderd en de douche en het bad kunnen een grondige schrobbeurt gebruiken. De bedden en de slaapkamers zijn echter schoon en we zijn eigenlijk best tevreden. Vooral de ligging vinden we ideaal. Het beloven twee leuke dagen te worden. Na het uitpakken gaan we op stap en Largo heeft uiteraard zijn zwembroek en badhanddoek bij om in de gratis zwembaden te duiken. Wanneer we echter aan de promenade komen zien we dat de zwembaden eigenlijk niet al te proper zijn. Om eerlijk te zijn: ze zijn ronduit smerig. Vuil drijft in de hoeken, flessen en een niet te beschrijven bruine substantie drijft rond en wanneer we enkele dakloze zich in het water zien wassen verbieden we Largo om te gaan zwemmen. Een mens moet zich aanpassen maar toch
We wandelen verder en zien de surfers, Durban is door zijn stroming en warme klimaat een surfparadijs. We zien de vissers op de pier, de zandsculpturen en de kleine bars en restaurants. Wanneer we echter op zoek gaan om iets te eten blijkt dat de meeste restaurants enkel fastfood aanbieden. Dan maar verder zoeken. Largo wil uiteraard het pretpark bezoeken en voor de gigantische prijs van 1.5 euro kan hij op de slingermolen en zelfs met de stoeltjeslift boven de afrikaanse dijk vliegen.
In het lunapark komt het kind in mij boven. De mensen van mijn leeftijd die vroeger af en toe op een kermis in een lunapark kwamen zijn opgegroeid met yie are kung-fu, bombjack, ghost n goblins en vooral wonderboy. De oude arcade games die 20 jaar geleden bij ons stonde zijn blijkbaar allemaal verscheept naar zuid Afrika. Voor 10 eurocent! Per game kan ik het kind in mij nog eens boven laten komen. Largo is er ook blij mee en we zijn wel een uurtje zoet met gamen.
Geen zin in fastfood dus eten we in één van de grote hotels aan de promenade. Voor 50/3personen kan je hier een lekker buffet krijgen. Wanneer we buitenkomen en terug naar ons eigen hotel is de sfeer veranderd. Veel zatte mensen, een grimmige sfeer en opvallend veel blanke bedelende mannen al dan niet zat. Tussen de zwervers lopen opvallend veel groepjes vrouwen, niet alleen hoeren maar aan hun houding en uitstraling te zien heeft Durban last van vrouwenbendes. Bang ben ik niet maar ik adem toch iets dieper uit wanneer we in ons hotel zijn.
Vrijdag 14 augustus. Stadsbezoek Durban.
Na Johannesburg was Durban de tweede stad waar men ons bij vertrek voor gewaarschuwde. Op internet had ik vlak voor vertrek nog een discussie met iemand die beweerde dat de stad absoluut te mijden was wegens crimineel en totaal onveilig. Gisteren hebben we de toeristische en zwaarbewaakte boulevard langs de zee gedaan maar vandaag willen we de stad zelf zien.
Ik heb mijn fototoestel in een afgesloten rugzak gedaan, ik heb een broek met ritsen aan de zakken en mijn portefeuille zit in mijn zijzak in plaats van mijn achterzak. Daarnaast heb ik ook een klein heupzakje met wat geld in dat ik op mijn lichaam draag. Indien ze ons beroven heb ik hopelijk dat toch nog. Grondig voorbereid vertrekken we na het voortreffelijke ontbijt naar de receptie.
We willen de stad zien en beginnen met de Indische markt. Durban heeft een grote indische gemeenschap en zijn markt zou een mengeling van kleuren en geuren zijn volgens de reisgidsen. Ik heb een stadsplan gevonden en zie dat de markt op een half uurtje stappen van het hotel ligt. Wanneer ik echter aan de receptionist vraag of het verantwoord is om te voet te gaan worden we raar bekeken. Volgens de brave man is het absoluut onveilig om dit kleine stukje te wandelen, zelfs overdag. De straat waar het hotel ligt is geen probleem en ook de buurt van de markt is veilig genoeg maar het probleem ligt ertussen. We liggen net buiten de rosse buurt van Durban en daar kom je als blanke toerist beter niet naar het schijnt.
Ik ben niet volledig overtuigt en ga even buiten kijken. Twee politieagenten staan een eindje verder en ik stap er op af. Ik herhaal mijn vraag en ook de agenten raden me aan om een taxi te nemen. Men moet het gevaar niet uitdagen dus we stappen in een taxi en 10min later laten we ons afzetten in een razend drukke buurt vol oude en soms vuile gebouwen. De gebouwen ademen een soort koloniale sfeer uit en het gonst er van de activiteit. Binnen is de Indische markt en we zien onmiddellijk de vele soorten kruiden, sluiers, sieraden en bollywood films die kenmerkend zijn voor India. De markt zelf is niet al te groot en na een uurtje zijn we alweer buiten. Het was leuk maar niet echt heel speciaal.
We lopen verder de stad in en alhoewel we heel goed op onze rugzak en andere spullen letten voelen we ons geen minuut onveilig. Op je spullen letten moet je trouwens in alle steden overal ter wereld doen. In Antwerpen, Brussel of Amsterdam moet je ook opletten en attent zijn. We lopen nog een paar straatmarktjes af waar ze de onmogelijkste en soms simpelste dingen verkopen. Daarna komen we in een iets meer toeristische buurt en dat zie je niet alleen aan de winkels en de mensen maar vooral aan de prijzen. Ik koop een jeansbroek en de Indische verkoper waarschuwt ons toch dat we moeten oppassen voor diefstal. Echt veilig voel je je niet als iedereen je constant waarschuwt maar toch bedankt. Durban is een vreemde stad, je hebt er de grote Indische gemeenschap maar je ziet er ook een pak moslims. Aan één van de moskeen zit een vrouw op straat. Ze is gesluierd maar zit wel in het openbaar borstvoeding te geven. De wetten van de islam zijn ondoorgrondelijk blijkbaar.
Even verder is een klein shopping-center en de eerste winkel die we zien is een drank en sigarettenwinkel. Ik denk dat er in Belgie weinig banken beveiligd zijn zoals deze winkel. Cameras, bewakers voor de deur, mensen mogen per twee binnen en vooral: alles ligt achter een enorm traliehek. De verkoper zit achter de tralies en achter kogelvrijglas zijn pakjes sigaretten te verkopen. Zou het hier dan echt onveilig zijn???
We wandelen verder en bezoeken een oude boekenwinkel waar ons opvalt dat de zuid afrikaanse taal hier bijna volledig verdwenen is. Je kan hier boeken kopen in alle talen en over alle onderwerpen maar ik denk dat er in totaal 15 boeken liggen in het zuid Afrikaans. Jammer toch!
We bekijken nog een paar zeer oude en mooie gebouwen, lopen over een plaatselijke markt, bezoeken nog een winkelcentrum en uiteindelijk hebben we het gevoel dat we het wel gezien hebben. We wandelen ontspannen verder en merken dat de sfeer een beetje veranderd en dat er veel minder mensen zijn. De blanken zijn ook verdwenen maar verder is er niets dat op enig probleem wijst. Links en recht hebben we garages, een striptent en adult world. Een half uurtje later zijn we dan ook verbaast om in de verte ons hotel te zien. Blijkt dat we al kuierend en zonder het te merken door de levensgevaarlijke en voor blanken volledig te mijden rossen buurt gestapt zijn. We zijn wel op de hoofdbaan gebleven maar toch. Ons leven heeft aan een zijden draadje gehangen, al denk ik dat het al bij al toch wel meevalt.
We wandelen nog even over de dijk en zien een paar jonge gasten de autos van toeristen afwassen. Onze kar ziet na de wildparken, wegomleidingen en gravelroads heel smerig en we beslissen om morgen met de wagen naar hier te komen voor een wasbeurt. Nog even het lunapark binnen en eten doen we in pub 407, vlakbij het hotel.
We zitten buiten op het terras te eten en daarna nog iets te drinken terwijl we duidelijk merken dat de sfeer totaal omslaat. Het is vrijdag rond 19.00u en iedereen loopt hier precies straalbezopen en gedrogeerd over straat. Achter ons, in het begin van de rosse buurt, is een bar café waar de zwarte jongeren samentroepen. Schooiers, daklozen, pooiers met pooierbakken, hoeren, criminelen, bedelaars, . Alles begint hier samen te komen en wanneer ik op de hoek van de straat sta te kijken heb ik na ongeveer 2min al last van een zwarte die vraagt waar ik naar kijk. Ik ben wijselijk zonder te antwoorden omgekeerd, we hebben ons drankje uitgedronken en zijn naar de kamer gegaan.
Vanuit Largo zij kamer heb ik een mooi uitzicht over de zijstraat en de plaatselijke uitgangsbuurt van Durban. Veilig op de dertiende verdieping sta ik vervolgens met een verrekijker het nachtleven gade te slaan. Het is onwerkelijk en bedroevend om zien. Ik begrijp nu waarom men toeristen aanraad om binnen te blijven of toch zeker in de strengbewaakte buurt van de hotels. Vooral de groepen vrouwen en de jongeren boezemen me angst in. Een zwerver legt zich te slapen midden op het voetpad recht tegenover ons. Na enkele minuten beginnen enkele jongeren/kinderen hem te plagen en zijn smerige deken af te trekken. Wanneer de man zich boos maakt beginnen ze hem te schoppen en te slaan. De politie passeert maar rijd gewoon verder zonder stoppen. De straat is vol mensen, allemaal zwarten die drinkend, bedelend en vechtend hun tijd passeren. Sommigen lopen op blote voeten in de vuiligheid terwijl ze aan een lege fles of karton fruitsap snuiven. Ik kan wel raden waarom ze het doen maar hoe het precies in zijn werk gaat weet ik niet. Wel werden ze er strontzat, stoned en waarschijnlijk ook gevaarlijk door.
Durban is een stad die alles heeft. Mooie gebouwen, een lekker klimaat, mooi strand en voldoende attracties en faciliteiten om de toeristen meerdere dagen te boeien. De criminaliteit ligt er echter bijzonder hoog. De stad kan je bezoeken mits je het gezonde verstand gebruikt en zeker voor donker in de veilige buurt bent. Of de sfeer je aanstaat is echter een andere vraag. Wij vonden het de moeite maar drie dagen was meer dan voldoende. Niet door de stad op zich maar constant achter je kijken, opletten en attent zijn is soms heel lastig.
Zaterdag 15 augustus. Dagje waterpret in Ushaka Marine World.
Reizen met kinderen heeft zo zijn gevolgen. Je kan niet alle dagen naar musea of oude gebouwen gaan kijken. Afwisseling en aangepaste activiteiten zijn nodig om de interesse van het kind tijdens een reis van drie weken op punt te houden. Wanneer zij zich blijven amuseren is het voor de ouders ook veel leuker om en meer ontspannen reizen.
Eén van de redenen dat ik drie dagen Durban gepland heb is, behalve dat het mooi op de route laigt, het Ushaka Marina World. UShaka bestaat eigenlijk uit 2 delen: Sea World en Wet 'n Wild. Ook vind je er heel veel winkels en eettentjes.
Wet 'n Wild is een soort waterpretpark voor het hele gezin, te vergelijken met Aqualibi maar dan groter.
Sea World is een prachtig aquarium/dolfinarium. Er zijn o.a. shows te zien met dolfijnen en zeeleeuwen en er is een pinguïnkolonie. In een oud scheepswrak is een prachtig aquarium gebouwd met daarin alle vissen die in en rond Zuid-Afrika te zien zijn. Van haaien, roggen en schildpadden tot kleine tropische rif-vissen. Tegen betaling is het ook mogelijk een duik te maken in het Open Ocean bassin in dit aquarium. Voor 350 ZAR (ongeveer 35 euro) kan je een half uur duiken tussen de roggen, barracuda's, trevallys en andere tropische vissen in een zeer grote tank met een diepte van ongeveer 6 meter. In het wrakje op de bodem bevindt zich een grote murene. Ook is het mogelijk te snorkelen tegen betaling in enkele tanks en kan je in een glazen koker afdalen in een tank met haaien. UShaka Marine World is gelegen in het centrum van Durban, direct aan de Indische Ocean. Toegangsprijzen: Sea World = 90 ZAR. Wet 'n Wild = 90 ZAR. Combinatieticket = 120 ZAR
Voor Largo zou dit één van de hoogtepunten van de reis moeten worden natuurlijk. We vertrekken dan ook lekker op tijd, rijden tot het Marine World en merken dat het betrekkelijk rustig is voor een zaterdag. Eén probleem, het park en de bijhorende zwembaden liggen vlakbij de oceaan, prachtig uitzicht maar het is hier wel nog steeds winter! 22 graden is niet koud maar om te zwemmen, tel daarbij een frisse wind, is niet leuk. We besluiten om eerst het aquarium te doen.
Het aquarium in het oude scheepswrak is prachtig. Grote en zeer mooie vissen, pijlstaartroggen, haaien, en andere inwoners uit de zee kijken je vanuit gigantische aquariums aan. De aquariums zijn op een formidabele manier in het scheepswrak ingepast zodat het geheel een speciaal sfeertje krijgt. In de kleinere aquariums, bij de kleineren vissen zijn op een voortreffelijke manier originele stukken uit vergane scheepswrakken voor de kust van Durban opgesteld en ingepast. Zo zie je sommige vissen zwemmen tussen kroonluchters uit schepen die jaren geleden gezonken zijn.
We lopen hier zeker anderhalf uur verwonderd rond als de dolfijnenshow begint. De show is professioneel gemaakt, met Afrikaanse dansers en al, en alweer valt het enthousiasme van de mensen op. Ook hier is de show geen verplicht nummertje voor de toeristen maar hebben de dansers en acteurs plezier in wat ze doen.
Na de dolfijnenshow gaan we nog het serpentarium bezoeken. Hier hebben ze een verzameling van de gevaarlijkste en giftigste dieren ter wereld. De grootste pythons, de giftigste slangen, waaronder de black mamba en andere lieverdjes. Ook de Afrikaanse pofadder die we eerder al ontmoet hebben ligt hier vergezeld van het bordje: dood de meeste mensen in Afrika. Daar zijn wij gelukkig aan ontsnapt. Het interieur van dit slangenpark is alweer formidabel. Overal hoor je enge geluidjes, zie je wel iets bewegen of voel je iets langs je benen glijden. Je ziet dan ook de meeste mensen voorzichtig verder stappen en fluisteren tegen elkaar. Even verder zitten giftigste dieren van al: superkleine, felgekleurde kikkertjes. De dieren zijn zo klein dat je werkelijk in de glazen bak moet piepen om ze te kunnen zien. De mensen gluren in de glazen kast naar de giftige kikkers en wanneer dan plotseling en naast hen een speciaal daarvoor geplaatst houten kistje begint te schudden en beven zie je meer dan één persoon gillend weglopen. Na de vogelspinnen komen we nog in een soort museum en daarna is het tijd om de zwembroek aan te trekken.
Het waterpretpark is alles wat je ervan mocht verwachten. Reuze glijbanen, glijbanen waar je met banden afkomt, snelle en supersnelle glijbanen, kortom alles voor een volledige dag waterpret. Eén minpunt: het is ijskoud als je uit het water komt. De wind die van over zee komt zorgt ervoor dat je het onmiddellijk ijskoud hebt wanneer je uit het water komt. Het leukste van dit waterpretpark is de rivier. In een autoband drijf je rustig op het water terwijl je watervalletjes, grotten, rotkinderen die je met een waterpistool nat spuiten passeert. De toch duurt wel 15 min en je ziet van op het water een groot deel van het park. Vlak voor het einde van de rivier passeer je een grot met langs beide kanten glas. We konden ons geluk niet op wanneer we merkten dat we naast de haaien aan het drijven waren.
Wanneer je in Zuid Afrika bent is Durban, ondanks alle gevaar en negatieve reacties, toch een aanrader en dan mag je zeker het Ushaka Marine World niet vergeten. Trek hier zeker een volledige dag voor uit. Niet alleen de kinderen zullen zich amuseren maar ook de volwassenen zullen een geslaagde dag beleven.
Rond 16.00u sluit het park in deze periode van jaar (het is nu al echt heel koud) en we rijden terug naar de parking waar we gisteren de jongeren autos hebben zien wassen. Ook vandaag zijn ze aanwezig en ik ben nog maar pas de parking opgereden of er staat er al eentje naast onzer wagen. Voor drie euro geeft hij de wagen een volledige wasbeurt. We gaan akkoord en de jongeman verdwijnt om water. Even later is hij terug met een emmer water en zeep en hij begint vol goeie moed de wagen in te zepen. Na 5min komt er een grote struise neger voorbij die iets tegen de jongen zegt waarna deze het op een lopen zet. Wij staan daar met een half ingezeepte auto en weten uiteraard niet wat er gebeurt. We wachten nog 2 min tot twee politieagenten bij ons komen. Ze zien de halfingezeepte wagen en beginnen te schrijven. Blijkt dat het verboden is om je auto te laten wassen op straat bij deze jongeren. Wanneer ik vraag of dit ergens aangeduid staat zegt de agent dat dit niet het geval is dat wij dit niet konden weten, zijn collega schrijft echter vlijtig verder. Al konden wij het niet weten toch wordt er proces verbaal opgesteld en als ik niet akkoord ben kan ik het altijd aan de politierechter uitleggen zeggen ze. Ik wordt enorm boos, stap in waarna de agent nog vlug de boete tussen mijn natte ruitenwissers stopt terwijl ik al weg rij. Ik stop, stap kwaad uit en gooi de boete op de grond, met als resultaat dat ik bijna een tweede boete krijg voor sluikstorten. Ik raap het papier terug op en we rijden snel verder. We laten de wagen dan maar wassen in een garage en het ergste is dat de carwash hier 2euro kost. Zelfs een euro minder dan op straat. Toch heb ik nog altijd mijn bedenkingen bij het optreden van de politie. Toeristen verwittigen doen ze niet maar ze schrijven wel onmiddellijk boetes. Gisteravond werd rechtover het hotel een dakloze in elkaar getrapt en gepest terwijl zij voorbij reden maar dan hadden ze blijkbaar minder zin om uit te stappen. De jonge zwarte mannen die de autos wassen doen in ieder geval nog iets nuttigs om aan geld te komen, ze stelen of bedelen niet en ze vallen niemand lastig. Toch is het verboden dus iedereen die in Durban komt rij verder met een vuile auto of laat hem wassen in een carwash, niet op straat!!!
Nadat ik een beetje gekalmeerd ben en we ons opgefrist hebben rijden we terug naar het Ushaka Marine park want bovenin het scheepswrak schijnt een superlekker restaurant te zijn. Het restaurant is er effectief maar zonder reservering en dat op zaterdagavond blijkt onmogelijk te zijn. Het restaurant zit propvol en om buiten te staan wachten heb ik geen zin. In het nabijgelegen winkelcentrum is er een mooi en goed uitziend restaurant met een uitgebreide viskeuze op het menu. We eten er lekker tot we een enorme kakkerlak over de grond naar ons toe zien komen. Ik dacht al dat er vreemde dieren in mijn bord lagen . Wanneer de ober merkt dat ik het beest gezien heb gaat hij beschaamd en blozend naar achter. We denken maar dat het in landen als deze onmogelijk is om ongedierte buiten te houden en laten het ons verder smaken.
Zondag 16 augustus. Vlucht van Durban naar Port Elisabeth + rit naar Plettenberg Bay.
Vandaag vroeg uit de veren, koffers pakken en de auto in op weg naar de luchthaven. We verlaten Durban, en eigenlijk ben ik er blij om, en we vliegen naar Port Elisabeth. Port Elisabeth heeft als bijnaam the friendly city maar toch blijven we daar niet. De stad ligt aan het begin (of het einde te zien uit welke richting je komt) van de tuinroute en het is de bedoeling dat we vanmiddag nog verder rijden tot Plettenberg Bay waar we geboekt hebben in de La Vista Lodge.
De rit naar de luchthaven duurt een half uurtje en de wagen inleveren duurt 10min. Spijtig genoeg krijg ik geen bewijs dat we de wagen in goede staat afgeleverd hebben maar men verzekerd ons dat dit de normale gang van zaken is. Hopelijk krijg ik thuis geen gepeperde rekening aangeboden.
De vlucht duurt ongeveer 1 uur en 20 min. En we vliegen met een wel heel klein toestel. Bij aankomst vinden we direct onze koffers en de nieuwe wagen ophalen verloopt alweer vlot. We zijn gelukkig als we merken dat het precies dezelfde toyota is als hiervoor.
We vertrekken en raken zonder problemen uit Port Elisabeth en even later zitten we dan ook op de prachtige tuinroute. De weg is één grote baan in perfecte staat en af en toe krijgen we de zee en verschillende kleine stadjes en mooie baaien te zien. Het echte vakantiegevoel dringt zich op. Dat vakantiegevoel brengt kennelijk ook honger mee en we besluiten in het eerste het beste dorp te gaan eten.
Dat dorp blijkt Jeffreys Bay te zijn. Een formidabel, klein en gezellig dorpje waar je terug overvloedig het sappige zuid Afrikaans hoort spreken. Het was alweer enige dagen geleden dat we deze taal nog gelezen of gehoord hadden. Hier is alles echter weer traditioneel, en de sfeer is zeer rustig. We wanen ons eigenlijk meer in een amerikaans plattelandsdorp dan in amerika. We zien families in hun beste kleren lopen, ganse gezinnen zitten om half drie in de namiddag nog samen aan tafel en de sfeer is zeer ontspannen.
We besluiten om te gaan eten in coffee shop en restaurant gisters. Het restaurant is fantastisch ingericht met een oude piano, rekken met zelfgemaakte confituur, alle tafels en stoelen zijn een samenraapsel van verschillende grote, vorm en kleur. De kassa is er eentje uit de vorige eeuw en het geheel straalt een zekere charme uit. Is het de vermoeidheid, de sfeer of het interieur dat mijn keuze van het eten heeft bepaald?
Nadat we de menukaart hebben gekregen lachen we om de gekke zuid afrikaanse namen die op de kaart staan. Hoe ik op het idee kom weet ik nog steeds niet maar terwijl Largo een hamburger besteld en Anouck zalm neemt besluit ik .kerryafval te nemen. Ik vond de naam leuk denk ik. De serveerster brengt een mooi bord met rijst en groentjes en tot daar toe is alles in orde. Het volgende is iets minder: een kom met een gifgroene substantie in moet mijn kerrieafval voorstellen. Wanneer ik in de pot begin te roeren draait mijn maag om en verdwijnt mijn honger als sneeuw voor de zon. In de pot ligt dus echt afval! Daarom noemen ze dit gerecht zo .. ik vind naast een paar dingen die ik niet kan benoemen: nieren, lever, hersenen, teelballen, tanden, botten, huid, vet, en zelfs een stuk van een dier waar nog haar opzit!!! Na lang nadenken besluit ik één en ander in mijn mond te steken maar wanneer ik een stukje tegenkom waar ik 10 minuten op moet knabbelen eer het fijngemalen is besluit ik vandaag een vegetarische dag in te lassen. Ik stort mij dan ook met vernieuwde moed op mijn rijst en groentjes. De pot met kerryafval gaat bijna onaangeroerd terug. Een kannibaal kan hier waarschijnlijk zijn geluk niet op.
We rijden verder en stoppen bij een walvissenuitkijkpunt. Gewoon een mooie plaast tussen de huizen waar je een goed zicht hebt op de zee. Spijtig genoeg is er geen walvis te zien. De tuinroute is zoals gezegd een prachtige weg maar de echte schoonheid kunnen we in deze tijd van het jaar niet zien. De vele bomen en struiken die hier aan de kant staan vertonen wel de eerste bloesems en hier en daar zie je al wel een bloem maar de grote massa veelkleurige bloemen waarvoor deze streek bekend is zien we niet. Daarvoor zijn we een maand of twee te vroeg.
Even verder komen we aan een gigantische brug die bekend staat als de plaats waar de grootste bungee-jump ter wereld gedaan kan worden. We parkeren de auto en lopen een eindje richting ravijn. Vanaf een mooi terras kan je zien hoe verschillende waaghalzen zich in de diepte storten. Voor geen geld ter wereld zou ik dit doen. Ik sta aan de rand van de ravijn en kan onder mij de bodem niet eens zien. Ik vraag de prijs en besluit dat het te duur is, anders had ik wel gesprongen ..denk ik.
We volgen de mooie weg en komen uiteindelijk in Plettenberg aan. Plettenberg is waarschijnlijk één van de mooiste badplaatsen aan de tuinroute. Toch is de stad minder toeristisch en dus veel rustiger dan het nabijgelegen en populairdere Knysna.
We vinden zonder problemen de la Vista Lodge die gelegen is in een soort residentiële wijk. De poort voor de lodge is gesloten maar wanneer we aanbellen worden we verwelkomt door Michele, een engelse dame op leeftijd maar ongelooflijk vriendelijk. De ontvangst is familair en hartelijk. Inchecken hoeft niet, mijn naam kent ze, en wanneer ze ook de namen van vrouw en kind heeft vernomen worden we naar onze kamer gebracht. Ik heb via internet van Michele een flinke winterkorting gekregen want anders was de prijs redelijk duur. Nu hebben we voor twee nachten de Blue Lagoon Suite geboekt. De kamer is fantastisch. Een gigantisch bed, tv, airco, bar, safe, aparte slaapkamer voor Largo, badkamer met bad en douche, gratis koffie, water en karaf sherry en bovenal ..een prachtig uitzicht op de indische oceaan en de baai en het starnd van Plettenberg vanuit de slaapkamer en zelfs vanuit ons bed. Dit is echt een droom. Ik hoop dat er morgenochtend, wanneer we wakker worden walvissen voor de kust liggen. Michele geeft ons nog enkele adressen voor het avondmaal en we kiezen voor een pub vlakbij het water. Het Lookout and Desk restaurant is een café- restaurant dat in de trotter staat aangeprezen. Largo eet voortreffelijke mosselen en ik neem de visburgers. In de trotter reisgids staan de visburgers als specialiteit aangeprezen en terecht. Het smaakt mij al veel beter als deze middag!
Maandag 17 augustus. Walvissafari in Plettenberg Bay.
Vandaag zou één van de top dagen van deze vakantie moeten worden. Eén van de redenen waarom ik naar Zuid Afrika wou komen was de mogelijkheid om walvissen te zien. De maand augustus zou een ideale maand zijn om walvissen te spotten omdat ze dan komen paren voor de kust en Plettenberg zou een goede plaats zijn. Ik heb dan ook van thuis uit een tour geregeld bij Ocean safaris. De prijs was 150 voor een boottocht van 2u.
Wanneer we aankomen aan het kleine bureautje krijgen we direct te horen dat er vanmorgen nog geen walvissen gezien zijn. Een goed begin is alles! We krijgen een zwemvest overhandigt en samen met de gids vertrekken we richting strand waar de boot ligt te wachten. Ik voel mij wel redelijk belachelijk lopend over straat met een dikke zwemvest aan.
De boot ligt op het strand, we stappen in en worden door een tractor redelijk spectaculair in zee gekatapulteerd. We zijn vertrokken. Ongeveer 10min later stopt de boot en wijst onze ervaren gids een zwart stipje aan in het water. Onze eerste walvis blijkt een redelijk jong dier te zijn en komt voorzichtig dichterbij. Nu is het probleem met walvissen dat ze in het water leven en dat poseren niet echt één van hun hobbys is. Ik trek ongeveer 25 foto van de Indische oceaan maar geen enkele foto waar een stukje walvis opstaat. Het dier komt boven en duikt direct weer onder waarna het weer een tijdje zoeken is waar hij zich bevind. Op een gegeven moment zwemt hij zelfs onder de boot door, ik blijf maar fotos trekken terwijl ik verwoede pogingen doe om mijn evenwicht op de schommelende boot te bewaren. Uiteindelijk, lukt het mij om een foto te trekken met één klein zwart puntje op. Met een beetje goeie wil en fantasie kan je er een stukje walvisstaart in herkennen.
We varen verder en zien op de rotsen zeehonden liggen luieren in de zon. Ongelooflijk eigenlijk hoe hoog de dieren op de rotsen gekropen zijn. Verder zien we nog water, grote golven en kotsende medepassagiers maar geen enkele walvis. De gids en kapitein doen hun uiterste best maar nergens een walvis te bekennen. Uiteindelijk keren we teleurgesteld na een twee uur durende tocht, waarbij mijn maag zich meer dan eens heeft omgedraaid, terug met een foto van 150 waarop een zwart puntje staat. Dit had dan één van mijn topdagen moeten worden. De eerlijkheid gebied mij echter te zeggen dat wanneer we terug kwamen bij ocean safaris en de volgende groep toeristen klaar stond om te vertrekken de mensen verwittigd werden dat er geen walvissen te zien waren. De mensen van oceans safaris doen hunbest enb zijn heel eerlijk maar als er geen walvissen zijn dan zijn ze er niet.
We vertrekken en gaan op aanraden van Michele naar het vogelpark Birds of eden. Het park is een groot stuk oerwoud waar ze enorme netten over hebben gehangen en waar verschillende soorten vogels in hun natuurlijke habitat leven. We betalen 45 voor een combiticket met monkeyland waar we deze namiddag naartoe gaan.
Onmiddellijk na de ingang zit er een kleine groene vogel die mooi blijft zitten wanneer we dichterbij komen en zelfs op ons hand komt zitten. Het dier is een soort papegaai-achtige en heeft een scherpe snavel die hij uiteindelijk ook in mijn hand zet. Een mevrouw met een (lelijke) groene, donzige sjaal passeert en de vogel vliegt er naartoe waarna hij zich op de dame haar schouder nestelt. De dame komen we later nog meerdere keren tegen en de vogel is steeds bij haar gebleven gedurende de volledige tocht. Blijkt dat hij verliefd was op de (echt heel lelijke) sjaal.
We wandelen verder door de mooi omgeving en zien verschillende vogels in diverse kleuren. Plotseling duikt er redelijk grote kaketoe naast ons op. Het is een mooie sneeuwiite vogel en hij blijft vlak bij ons zitten. Wanneer Anouck voorzichtig haar hand op de houten balustrade legt komt het dier op haar hand zitten. Leuk! Het probleem is echter de vogel er weer af te krijgen. Wanneer je hem wil wegduwen pikt hij gewoon in je hand. Ik offer mij op en neem het dier voorzichtig over. We amuseren ons met de grappige vogel die niet weg wil maar wanneer hij rare bewegingen begint te maken en ik iets klein maar hards over mijn hand voel schuren wil ook ik er van af. Hij is het er echter niet mee eens maar uiteindelijk lukt het mij toch om na enkele venijnige pikken van zijn snavel hem op de balustrade te zetten. De vogel laat nog een klein stukje van zijn danskunsten zien want wanneer je voorover buigt doet het dier hetzelfde. Buig je naar rechts dan gaat hij mee en buig je over naar links doet de vogel je precies achterna. Een Amerikaanse rapper kan er nog iets van leren!
Even verder zit een mooie rode vogel. Naast het dier is een toilet geplaatst en Anouck wil daar even van gebruik maken maar de vogel is het er niet mee eens. Wanneer Anouck naar de deur gaat zet de vogel zich ervoor en begint hij in mijn vrouw haar tenen te bijten. Blijkbaar doet het pijn want Anouck haar natuurlijke behoefte is plots voorbij. Waarschijnlijk heeft het dier eieren daarbinnen liggen.
We komen nog massas vogels tegen: grote papegaaien die rakelings boven je hoofd scheren, flamingos, kaketoes, en andere soorten in de meest opvallende en verschillende kleuren. Wanneer we iets gaan drinken komen de vogels bij ons aan tafel zitten. Eentje komt bovenop mijn hoofd zitten en begint in mijn oren te bijten. En pret dat we hadden! Mijn oorbel heeft het dier zijn volledige interesse en ik ben dan ook blij wanneer de ober met een bus water de vogel van mijn schouder spuit. Ook Anouck krijgt tijdens het eten meermaals bezoek.
Birds of Eden (www.birdsofeden.co.za) is een aanrader, niet alleen voor kinderen maar ook volwassenen zullen er van genieten.
Naast het vogelpark is Monkeyland. Om veiligheidsredenen is het hier verboden om alleen rond te lopen en dus we vertrekken we met begeleiding van een gids. De man verteld in perfect engels alles over de apen en we zien dan ook op twee uur tijd alle soorten apen die hier en in de rest van afrika leven . Een grote witte aap, kleine aapjes, grote apen, vechtende apen, .. Vooral de ringstaart apen bekend uit de tekenfilm Madagascar trekken Largo zijn aandacht. Wanneer hij echter het lied i like to move it, move it begint te zingen houden ook zij het voor bekeken. De wandeling gaat verder en we loen over de derde grootste hangbrug ter wereld. Het ding schommelt en beweegt dat het een lieve lust is maar toch is het leuk en vooral een mooi zicht in deze aangelegde wildernis.
Op weg naar huis komen we nog enkele spelende kinderen tegen. Ze zijn aan het spelen met hun i-pod en playstation. Uiteraard is dit niet waar, ze zijn aan het spelen met wat in Afrika HET speelgoed voor de kinderen lijkt: een autoband. Wanneer we vragen of we een foto mogen nemen gaan ze fier naast elkaar poseren en komt er eentje in de verte roepend afgelopen om te wachten want hij wil ook op de foto. Dit blijven de leukste en mooiste fotos die een mens kan nemen.
Eten doen we in een Portugees restaurant in Plettenberg (tegenvaller) waarna we terug gaan naar onze fantastische lodge. Wie ooit in Plettenberg wil verblijven raad ik één adres aan: de La Vista Lodge (www.lavista.co.za). U kan mij altijd mailen voor meer info.
Ondanks de tegenvallende walvissen safari is deze dag één van de leukste van de reis geworden. Zo zie je maar: je kan plannen zoveel je wil, ter plekke kan er van alles veranderen en moet je jezelf zoveel mogelijk flexibel opstellen.
Dinsdag 18 augustus. Plettenberg Bay Oudtshoorn.
Onder een stralend lentezonnetje ontbijten buiten op het terras van de lodge. De laatste drie dagen hebben we temperaturen tussen de 23 en 30 graden gekregen en ook vanmorgen is de lucht stralend blauw. We eten het voortreffelijke ontbijt buiten et zicht op de baai en de Indische oceaan. Spijtig genoeg liggen er geen walvissen voor de kust, anders had het paatje compleet geweest. Michele doet nog een babbeltje met onsen weet ons te vertellen dat we richting slecht weer rijden. Felle regenbuien zouden de streek rond Kaapstad teisteren en komen via Stellenbosh en Oudtshoorn verder het binnenland in. Met spijt in het hart verlaten we dan ook de prachtige La Vista Lodge en rijden naar Oudtshoorn.
Net voorbij Plettenberg zien we het meest toeristische deel van de tuinroute nl. Knysna. Knysna is een gezellig dorp waar de rijke zuid afrikanen in de zomer zelf graag verkoeling komen zoeken aan de kust. Ongeveer 10km krijgen we weer een bewijs van de harde realiteit en de enorme diversiteit van Zuid Afrika. Terwijl Plettenberg en Knysna schitterende dorpjes zijn met veel luxe en al wat je wil komen we net voorbij Knysna, op dezelfde grote baan, weer een enorme krottenwijk tegen. Langs alle twee de kanten van de baan staan enkele golfplaten rechtop gezet wat dan meteen het volledige gezin onderdak moet bieden. De kinderen lopen buiten te spelen en de mensen zelf lijken in hun lot te berusten terwijl 10km verderop het geld buiten stroomt. Zelf proberen ze er het beste van te maken, de vrouwen doen de was op straat en de mannen lopen rond in de vervuilde straten tussen de krotten. Het geduld en de berusting van deze mensen dwingt respect af en hopelijk zal ik hier nog eens aan terugdenken wanneer ik eens een mindere dag op het werk heb!
We bereiken Oudtshoorn en het weer valt goed mee. 22 graden en zonneschijn dus meer moet dat niet zijn. Gelegen tussen de Outeniqua en de Swartberg bergen ligt Oudtshoorn met zijn vele toeristische bezienswaardigheden. Oudtshoorn is het centrum van de struisvogelindustrie en de nationale monumenten vormen deel van de stad en men kent deze vooral als "verenpaleizen". Deze verenpaleizen zijn er gekomen door de grote vraag naar struisvogelveren tijdens de periode 1875-1910. De veren waren zo populair dat de prijs zelfs hoger ging dan de prijs van goud of diamant. Net buiten de stad op de weg naar de Cango grotten heb je de Cango Wildlife Ranch, makkelijk te erkennen aan de krokodillenkop aan de ingang. Deze range is ook gespecialiseerd in de kweek van luipaarden. Als wereld hoofdstad van de struisvogels vind je uiteraard vele struisvogelboerderijen in deze regio dus het mag geen toeval zijn dat we ook een bezoekje brengen aan zo een struisvogelboerderij en wie weet zit er nog een ritje op de struisvogel in. De bekende Cango grotten behoren tot één van werelds natuurlijke wonderen en je kan er dagelijks een toer maken die net een uur duurt.
We hebben de Cango Ostrich Show farm uitgekozen voor ons bezoek aan de struisvogelboerderij omdat deze boerderij iets kleinschaliger is en vooral aandacht aan de kinderen geeft. We betalen 12euro voor drie personen en een begeleide rondleiding van ongeveer een uur. Na een korte uitleg over het vroegere leven in Oudtshoorn en de vergane glorie van weleer kunnen we de boerderij bezoeken. Als eerste zien we een pasgeboren vogel (2 uur oud) die nog in een soort van broeikast zit. Het dier ziet er schattig uit en bekijkt ons alsof we vreemde wezens zijn. Waarschijnlijk zijn we dat ook.
Vervolgens gaan we tusssen de volwassen struisvogels en krijgen allerlei interessante info. Vooral het feit dat sommige vogels een rot karakter hebben dat struisvogels een topsnelheid van rond de zeventig per uur kunnen halen en dat een kwade struisvogel een volwassen man kan doden blijft hangen.
Even verder komt het hoogtepunt voor Largo. Een struisvogel wordt een doek over de kop getrokken om kalm te blijven waarna hij er mag opzitten. Alsof dit nog niet genoeg is mag hij er even later zelf even meerijden, onder begeleiding en zeker niet tegen zeventig per uur weliswaar maar toch ..
Een beetje verder staan enkele struisvogels vlakbij de afsluiting en onze gids duwt ons een emmer voedsel in de handen waarna de dieren over onze schouders het eten uit de emmer pikken. Langs alle kanten voel ik de struisvogels in mijn nek kriebelen en dit zou dan een nekmassage moeten zijn. Even verder ontdekken we nog hoe sterk een struisvogelei eigenlijk wel is want als volwassen man mag je er bovenop gaan staan. Het ei zal niet breken als je onder de tweehonderd kilo weegt, dat is namelijk het gewicht dat de eieren kunnen dragen.
Na een uurtje zit de tocht erop en bezoeken we nog heel even een veel te dure souvenirs winkel waarna we vertrekken. We rijden naar de cango Wildlife Ranch.
Zuid Afrika heeft een rijk aanbod aan wildlife, maar voor de echte avonturier is er nu iets totaal anders; kooiduiken met krokodillen! Het is de nieuwste attractie van de Cango Wildlife Ranch in de kleine Karoo, waar maar liefst 400 krokodillen en alligators leven. Deze dieren worden op de ranch gekweekt en zelfs wereldwijd geëxporteerd. En nu heb je als bezoeker de kans ze van heel dichtbij te zien! Wie de uitdaging aangaat, neemt plaats in een grote kooi onder water terwijl de vriendelijke bijters nieuwsgierig rondjes om de kooi heen draaien. Kinderen die zich dapper genoeg voelen en ouder zijn dan twaalf jaar, mogen ook in de kooi maar enkel onder begeleiding van een ouder. Het is ook mogelijk om de krokodillenvijver van bovenaf bekijken. Een wiebelende hangbrug leidt je dan over de krokodillen-kloof terwijl de krokodillen je goed in de gaten houden.
In de Cango Wildlife Ranch leven ook wilde cheeta's en andere grote katten zoals Bengaalse tijgers. Behalve grote roofdieren heeft de Cango Ranch ook een paar vriendelijke beesten zoals kangaroes, verschillende felgekleurde papegaaien, Taiwanese varkentjes en ook otters. Voor kinderen is er een waterspeeltuin met waterkanonnen, waterjets, klimwanden en een kinderboerderij. Het park heeft ook internationale bekendheid voor haar inzet en bescherming van bedreigde diersoorten. Vooral de witte leeuw en de Bengaalse tijgers maken indruk en het is dan ook onnodig te zeggen dat Largo zich amuseert (maar duiken bij de krokodillen hoeft niet voor hem). Wie trouwens zin (en geld te veel heeft) kan ook met de cheetas, tijgers en kleinste leeuwen op de foto. De prijs is een ander verhaal. We eten in het restaurant nog een brochette van struisvogel- en krokodillenvlees. De struisvogel was veel te hard gebakken maar de krokodil was zeer lekker! Toch is deze ranch een aanrader. Het is geen park en geen dierentuin maar toch leven de dieren er betrekkelijk vrij en kan je er rustig vrij rondlopen.
Tegen 17.00u verlaten we het park en gaan we een slaapplaats zoeken. Voor de volgende twee nachten heb ik geen hotel geregeld want ik wou eens weten hoe het voelt niet te weten waar je straks gaat slapen. In Zuid Afrika geeft dit geen speciaal gevoel omdat je zowat op elke straathoek wel kan gaan slapen. We vinden dan ook tamelijk snel een geschikte slaapplaats voor een redelijke prijs. We kiezen voor le Rouxs guesthouse in centrum Oudtshoorn. Het guesthouse heeft slechts drie kamers en je logeert als het ware bij de mensen thuis. De kamer is klein maar proper en ruim voldoende voor één nacht. Er is een klein zwembad (veel te koud natuurlijk) en ontbijten doen we morgenochtend in de eigenaars hun huis. De ontvangst is zeer vriendelijk.
Op aanraden van onze gastheer gaan we eten in Oudtshoorn in de kolonie. Het restaurant is gelegen in een oud herenhuis en straalt een zekere charme uit. De kaart is echter zeer beperkt, de prijs is dit niet. Ik kies een soort vis uit en het eerste stuk is best lekker. Wanneer ik echter het tweede stuk begin spuw ik het bijna uit. Ik laat Anouck van de rotte vis proeven, zo ben ik dan ook wel weer, en ook zij vindt het niet lekker. Vreemd want die eet normaal alles. Ik roep de serveuse, leg mijn probleem uit waarna zij met mijn bord verdwijnt. Even later komt de kok erbij en verteld me dat hij geproefd heeft en dat er met mijn eten niks mis is waarna hij weer richting keuken gaat. Ondertussen zijn ook mijn aardappelen en groetjes verdwenen dus hier zit ik dan. We vertrekken dan ook zonder dessert en uiteraard zonder fooi te geven. Tip: ga in Oudtshoorn NIET eten in de kolonie
Woensdag 19 augustus. De kleine karoo van Oudtshoon naar Stellenbosch.
Vanmorgen opgestaan en onmiddellijk gezien dat de weermannen in Zuid Afrika ook hun job kennen. De voorspelde regen is gearriveerd. Buiten is het grauw, grijs, koud en donker en dat terwijl we aan onze op één na langste rit van de reis gaan beginnen. We rijden door de kleine Karoo over de R62. dit is één van de mooiste wegen van het land en we rijden naar Stellenbosch. De R62 of route 62 is een toeristische route die de provincies West-Kaap en Oost-Kaap doorkruist en Kaapstad via Oudtshoorn en de Langkloof met Port Elisabeth verbindt. Daardoor is het ook een landschappelijk attractiever alternatief voor de drukkere N2 autoweg. Route 62 biedt heel wat interessante haltes zoals het historische stadje Montagu met de spectaculaire natuur van Kogmanskloof. Verder oostwaarts slingert de R62 zich via Barrydale en Ladismith naar Oudtshoorn en de Kleine Karoo.
Door het zeer slechte weer zien we echter weinig van het mooie dat deze weg te bieden heeft. We rijden tussen bergen op een mooie grote weg met haarspeldbochten en mooie uitzichten. Op de bergen ligt sneeuw en het doet toch een beetje vreemd aan om sneeuw te zien in afrika. De temperatuur is ondertussen gezakt tot onder de 5 graden! Vlak voor Stellenbosch kan je kiezen om de tunnel te nemen (betalend) of over de bergpas ter rijden. Ik kies de bergpas en kom ik nog slechter weer terecht. Tussen de wolken en de mist zien we kleine watervallen van de bergen naar beneden komen en af en toe krijgen we een glimp van de omgeving door de mist door te zien. Bij helder weer moet dit een prachtroute zijn.
Stellenbosch is een belangrijk centrum voor de Zuid-Afrikaanse wijnbouw. Voor toeristen is Stellenbosch vooral aantrekkelijk vanwege de vele oude huizen in Kaaps-Hollandse stijl. Met name de Dorpsstraat is schilderachtig te noemen met Oom Samie se winkel. De vele eiken zijn een overblijfsel van de grote behoefte aan eikenhout in de begintijd van de wijnboerderijen. De van oorsprong Europese wijnboeren waren namelijk gewend hun wijnvaten van eikenhout te maken. Stellenbosch wordt daarom ook wel Eikestad genoemd. Omdat de eiken door het Zuid-Afrikaanse klimaat veel sneller groeiden dan in Europa, bleek het eikenhout al snel te sponzig, en dus ongeschikt, om wijnvaten van te maken.
Stellenbosch zal zeker een bepaalde sfeer en charme hebben maar met dit weer merken we er weinig van. Neem daarbij dat niemand van ons een wijnliefhebber is en we rijden dan ook een beetje doelloos rond. Uiteraard is er nog de verplichte stop voor iedere toerist namelijk oom samie se winkel. In Dorp straat ligt het bekende Oom Samie se Winkel. Een winkel die sinds haar oprichting zo'n 200 jaar geleden nog geen spat is veranderd! Hier kun je neuzen naar spullen uit vroegere tijden, zoals antieke gebruiksvoorwerpen en kleding, maar ook wijnen en vers fruit. Vroeger ging hier alles via ruilhandel, tegenwoordig kun je natuurlijk gewoon betalen met de Zuid-afrikaanse rand. De spullen die hier verkocht worden gaan van oude koektrommels tot kledij, van snoepgoed tot juwelen en dat in een winkel waar stokoude fotos en spreuken de muren sieren. Ook de dames achter de toonbank zien er van respectabele leeftijd uit en dus passen zij perfect bij het interieur. Veel heb ik hier niet zien verkopen maar een bezoekje moet je zeker brengen wanneer je in Stellenbosch bent. We gaan alweer op zoek naar een slaapplaats en dit keer verloopt het iets moeilijker. We vinden een paar adressen niet, ééntje is niet thuis en de andere vraagt veel te veel geld voor een veel te kleine kamer. Omdat we niet precies weten wat we met dit kl ..weer nog moeten doen vandaag bel ik naar ons hotel in Kaapstad waar we de laatste nachten zouden slapen. Onze kamer is vandaag ook vrij dus we kunnen afkomen. We vertrekken richting Kaapstad en rijden reddeloos verloren. Uiteindelijk maken we rechtsomkeer en na 25km zit ik terug op de juiste weg. De verkeerde weg liep trouwens weer door verschrikkelijke krottenwijken. We arriveren in ons hotel: de Tafelberg guesthouse gelegen op de flanken van de wereldberoemde berg en dus met een uitzonderlijk uitzicht. Via de ramen aan de zijkant van de kamer kunnen we de Tafelberg bekijken en het grote raam vooraan in de kamer biedt uitzicht op Kaapstad en de baai! Het tafelberg guesthouse heb ik ontdekt toen ik een boek van de vlaamse televisiemaker Karl Symons las: de smaak van Kaapstad. Karl maakte toen voor VTM een reisprogramma waarin hij bekende Vlamingen meenam naar op ontdekking naar Kaapstad. De bekende mensen logeerden toen in het Tafelberg guesthouse. Het zijn dan ook de gezichten van de vele bvs die ons bij aankomst vanaf de muur verwelkomen. Ik herken Peter Van den Begin, J M De Decker, J L Dehaene, Sabine Appelmans, . En nu wij dus ook. Ik ben benieuwd of onze foto hier komt te hangen ( ik denk het niet). Het Guesthouse wordt opengehouden door kris en Ann, twee vriendelijke vlaamse mensen. Ann is even terug naar Belgie maar Kris en zijn dochters verwelkomen ons en geven direct een deskundige uitleg over de stad. Gewapend met een wegenkaart van waar alle leuke adressen opstaan gaan we ons opfrissen op de mooie kamer. Autorijden in Kaapstad is helemaal geen probleem, zelfs niet in het donker. Van de grote drukte die je in een wereldstad kan verwachten merken we niets en we rijden onze eerste avond op aanraden van kris naar Het V A Waterfront. Het V A W is de oude haven van Kaapstad en omgetoverd tot de grootste toeristenlokker van de stad. Grote winkelscentra, restaurants, straatmuziek, enz .. alles wat de modale toerist verlangt. We slenteren een beetje door de shoppingmalls en gaan uiteindelijk eten in het Belgische restaurant den anker. Zeker een aanrader en ook hier laten de bekende Vlamingen met plezier hun handtekening achter. De muren prijken vol met handtekeningen van bekende en minder bekende goden uit ons kleine landje. Een mens zou nog blij worden dat hij er niet tussen hangt. We bestellen zeer lekker eten maar het grootste plezier beleef ik wanneer ik na drie weken mijn absolute favoriete vlaamse bier op de kaart zie staan! Ze verkopen hier Vedett!!!!!
Donderdag 20 augustus. Victoria en Alfred Waterfront in Kaapstad.
Al van bij het ontwaken merken we dat we vandaag niet op de Tafelberg zullen kunnen. De berg ligt bedekt met zijn bekende tafelkleed (zo noemen de zuid afrikanen de wolken en de mist die dikwijls rond de top van de berg ligt) en het is duidelijk dat deze mist niet snel zal wegtrekken en dat de kabellift dus vandaag niet zal werken. Na het ontbijt vertrekken we dan ook naar het Victoria en Alfred Waterfront.
Deze haven is een van de grootste toeristische trekpleisters van Kaapstad en eveneens de ontmoetingsplaats bij uitstek voor de Kaapse inwoners. s Morgens in alle vroegte varen de vissers uit om vis te gaan vangen in de Atlantische wateren. Overdag keuvelen toeristen er op de terrasjes of struinen door de straten, zakenmannen ontmoeten er elkaar tijdens vergaderingen. s Avonds varen plezierbootjes uit voor een tocht op de zee in het licht van de ondergaande zon. Het havenkwartier is gekenmerkt door een Victoriaans-Gotische bouwstijl en er bevinden zich honderden winkels en verschillende musea, bioscopen en theaterzalen. Ook tal van restaurants en bars geven de buurt zijn levendig karakter. Waterfront is 364 op 365 dagen te bezoeken en sluit s avonds om 21u. Het zal zeker zijn charme hebben maar in de winter is het toch allemaal iets minder! Geen terrasjes, geen muzikanten en veel meer dan shoppen kan je niet doen. Toch spenderen we vandaag onze dag hier en s avonds eten we alweer in den anker.
Vrijdag 21 augustus. Walvissen spotten in Hermanus.
Ik doe mijn ogen open en denk heel even dat ik in Belgie ben eind oktober ofzo. Door de dikke mist zien we de baai van Kaapstad niet eens dus de Tafelberg beklimmen is uitgesloten. Ik heb helemaal geen zin om weer te gaan shoppen in het Waterfront dus we ontbijten en vertrekken een beetje tegen onze zin met de wagen. We vinden wel iets. We rijden een tijdje en merken dat het weer een beetje betert en dat de lucht helderder wordt. We besluiten om nog een poging te wagen om walvissen te zien en rijden naar Hermanus. Onderweg passeren we het plaatsje Bettys Bay. Betty's Bay, dat vlak op de route (R44) naar Hermanus ligt, heeft heel wat te bieden. Onder andere de jackass of African pinguin heeft hier één van de twee "vasteland" broedplaatsen. En de mogelijkheid bestaat om deze dieren van zeer dicht bij te observeren, net zoals de walvissen(meer bepaald de Zuid kapers)die van zeer kortbij te zien zijn gedurende de maanden juni tot november. De R44 route die loopt van Gordon's baai naar Hermanus is werkelijk adembenemend mooi en wordt zelfs aanschreven als "één van de mooiste kustbanen in de wereld" Voor de natuurliefhebbers en wandelaars is de Harold Porter gardens een must. Hier vind je een enorme collectie aan Erica's en Proteas terug waarvan er vele enkel en alleen in dit gebied zijn terug te vinden. Het plaatsje zelf is echter nog redelijk onbekend, de meeste toeristen gaan naar Boulders Beach om pinguins te zien en we lopen dan ook bijna alleen tussen de honderden pinguins. De inkomprijs bedraagt ..1p/p en je ziet werkelijk honderden pinguins. Sommigen kleintjes hebben nog steeds hun wollige vacht, anderen liggen nog te broeden en anderen zitten aan de kant of trekken naar de wilde zee. Largo amuseert zich en wij ook want het zijn eigenlijk wel heel koddige en grappige dieren. Een verzorgster stapt voorzichtig tussen de pinguins met een groot net en na 10min voetje voor voetje de zijn opgeschoven kan ze uiteindelijk een vogel vangen. Blijkt dat het dier onder de olie zit en moet gewassen worden. Dit doen ze niet hier maar de vogel wordt opgestuurd naar Kaapstad waar ze hem een speciale behandeling zullen geven en waarna hij terug naar hier komt en verder in vrijheid mag leven. Niet alleen de dieren maar ook de kustlijn zorgt voor spektakel. De woeste golven beuken op de rotsen en het geraas van de hoogopspattende golven maakt indruk. De kracht van de zee wordt hier nog eens zeer duidelijk. We vervolgen onze weg langs de prachtige kustweg en komen nog eens tot de conclusie dat het wel een heel mooi land is ook al zitten we niet in het ideale seizoen. Hermanus is een zeer gezellig stadje maar bij aankomst is het duidelijk dat alles hier rond één ding draait: walvissen. Hermanus is de bekendste plaats als het gaat om walvissen te observeren. De Southern Right Whale komt het meest voor maar de Brydes en Humpback Whale worden ook wel gezien. Rond mei komen ze naar de kust van Zuid-Afrika om te kalven en te paren. De meeste walvissen zijn te zien in oktober waarna ze weer vertrekken. Er zijn verschillende manieren om ze te zien; aan wal, met een Whale watching boottocht mee of zelfs vanuit een vliegtuigje. Hermanus is de enige plaats waar de Whale Crier rondloopt, die op zijn hoorn aangeeft wanneer er walvissen in de baai te zien zijn. Mede door de walvissen is Hermanus van een onbeduidend vissersplaatsje uitgegroeid tot een stad die jaarlijks duizenden toeristen trekt. Om te vieren dat de walvissen er weer zijn, wordt elk jaar het Hermanus Whale Festival gehouden (in 2009; van 24 - 27 september). Naast walvissen spotten kun je in Hermanus ook nog andere dingen doen zoals een boottocht maken, kajakken, shark cage diving, tandem paragliding, duiken, zeilen en paardrijden. Er zijn diverse kilometerslange, brede stranden waar je prima kunt zwemmen en wandelen. Langs de kust loopt het Hermanus Cliff Path dat helemaal doorloopt tot in Hermanus. Op dit klifpad, dat is uitgeroepen tot natuurreservaat, is het zicht op de zee en bergen spectaculair. Hier kun je helemaal goed de walvissen spotten maar er zijn ook regelmatig dolfijnen te zien. Het is ook een uitstekende plaats om te vissen.
In Hermanus zijn 2 havens. De Old Harbour is na 1958 niet meer gebruikt en in 1970 tot nationaal monument verklaard. In het museum kun je nog zien hoe het vroeger in Hermanus ging. Het museum is verdeeld in The Historical Old Fishing Harbour en Fishermen's Village. In de New Harbour zijn nog dagelijks de vissers te zien die hun vangst uitladen. Er is een viswinkel waar je verse vis, schelp- en schaaldieren kunt kopen. Vanaf we onze wagen parkeren merken we dat we prijs hebben. De toeristen die massaal aan de rotsen aan de kust staan zijn allemaal druk bezig met wijzen, fotos trekken, filmen, .het kan dus niet anders of er moeten dieren te zien zijn. We nemen onze verrekijker mee en 5min later zien we voor het eerst walvissen van dichtbij. 3 grote dieren liggen rustig in het water op ongeveer 20 meter van de kant. Het zijn prachtige en vooral machtige dieren en het is een speciaal gevoel ze zo dichtbij te zien. De dieren zwemmen echter verder en we lopen met ze mee langs de kustweg. De grote massa toeristen is ondertussen een beetje verminderd en iets verderop kan je een stukje op de rotsen gaan zitten zodat je eigenlijk met je voeten boven de afgrond en de zee zit. Onder ons beukt de zee op de rotsen en net wanneer ik denk dat de walvissen weg zijn wijst Anouck me op een zwart puntje dat dichterbij komt. Door de verrekijker is duidelijk te zien dat er alweer walvissen op komst zijn. Hermanus doet zijn naam van walvissen dorp alle eer aan. Na een tijdje verlies ik de dieren uit het oog tot plotseling één van de walvissen vlak onder ons boven water komt. Aan de verwonderde kreten van de toeristen die rond ons op de rotsen zitten te horen kan iedereen dit wel appreciëren. Verbaast probeer ik enkele fotos te trekken en ik ben dan ook zo gelukkig als een klein kind wanneer ik later merk dat ik een mooie foto heb waar een heel grote walvissenstaart opstaat. We vieren ons walvissenavontuur met een kleine pasta in Hermanus en vertrekken terug naar Kaapstad om voor donker in de stad te kunnen zijn. De dag is begonnen in slecht weer en tegen onze goesting zijn we een stukje gaan rijden maar is uiteindelijk een succes geworden. Zelfs het weer is ondertussen terug aangenaam geworden. We krijgen zelfs nog een klein extraatje! Op de ring rond Kaapstad is een klein natuurpark en vlakbij de autostrade zien we op de terugweg zebras en buffels. Eén van de big five hebben we gespot in Kaapstad! Het blijft een land apart!
Zaterdag 22 augustus. Kaap de Goede hoop en Cape point.
Alweer geen Tafelberg vandaag want de wind is deze keer de spelbreker. Ik begrijp nu waarom iedereen zegt om de Tafelberg zo snel mogelijk te bezoeken wanneer je de kans hebt. We zijn hier nu onze derde dag en de weersomstandigheden hebben nog niet meegezeten. Gelukkig hebben we nog twee dagen. We vertrekken naar een ander hoogtepunt: we rijden naar Kaap de Goede hoop. We passeren Constantia en het likt ons een zeer leuk dorp. Verder moeten we nog een stukje omrijden want één of andere bergpas is gesloten maar zoals bijna elke weg en elke streek in Zuid Afrika is ook deze reisweg zeker de moeite.
Kaap de Goede Hoop werd al regelmatig bezocht door diverse schepen die op weg waren naar het oosten. Vanwege de toenemende scheepvaart naar en van Azië, kwam er steeds meer behoefte aan een verversingsstation onderweg. In opdracht van de VOC ging Jan van Riebeeck, samen met 90 bemanningsleden, in 1652 bij Tafelbaai aan land. Het gebied rond Kaap de Goede Hoop werd gekozen als verversingsstation. Er was een klein ziekenhuis en een reparatiewerf. Later werden er tuinen aangelegd voor de verbouw van groente en fruit. Voor vlees had men eigen vee maar er werd ook gehandeld met de Khoi-Khoi (Hottentotten). De VOC breidde de nederzetting uit tot een vestigingskolonie. Nadat kasteel De Goede Hoop was gebouwd kwamen er ook steeds meer bewoners waaronder ex-VOC medewerkers, kolonisten, slaven en bannelingen en uiteindelijk ontstond Kaapstad.
Het beroemde bord is tegenwoordig eigenlijk het bekendst. Vanaf hier kun je naar boven lopen en heb je mooie uitzichtpunten. De Kaap is niet het zuidelijkste punt van Afrika (dit is nl. bij Cape Agulhas) maar wel het meest zuidelijke punt van het schiereiland. Helemaal bovenop staat een vuurtoren en vanaf daar heb je een schitterend uitzicht. Om boven te komen kun je over een verhard pad lopen of de "funicular" nemen. Dit is een kabelbaantje, met de naam Flying Dutchman, die je 238 m boven de oceaan brengt. Het is hier prachtig; er zijn rotsen waartegen de golven onophoudelijk met grof geweld beuken, de vergezichten, de dieptes, de stilte. Je hebt hier de kans walvissen en dolfijnen te zien maar hier kijk je er bovenop (tussen mei en november). Het water is hier heel helder zodat je ze duidelijk kunt zien voortbewegen.
Als je doorloopt tot het uiterste puntje kom je bij het Cape Point Lighthouse. Daar is het Diaz Lookout Point. Stel je voor hoe de schepen hier vroeger voorbij voeren en schipbreuk leden vanwege de heftige stormen en de gevaarlijk hoge kliffen. Het werd in het verleden ook wel "Cape of Storms"genoemd en dat was niet voor niets. Het ging hier ook regelmatig mis omdat de oude vuurtoren vaak gehuld was in mist. In 1911 leed een Portugees schip schipbreuk op Bellows Rock, gelegen onder de vuurtoren, dus hebben ze een aantal meters lager een nieuwe vuurtoren gebouwd. Op een bordje staat dat hier de meest frisse lucht ter wereld is. Op een plateau met fantastisch uitzicht op de oceanen staat het 2 Oceans Restaurant. In de 2 Oceans Food Shop zijn lichte maaltijden en snacks te koop. Daarnaast zijn er nog 3 winkeltjes. Zowel Kaap de Goede Hoop als Cape Point zijn onderdeel van het Table Mountain National Park.
We stoppen langs de mooie kustlijn en hebben het gevoel dat we het eindpunt van onze reis bereikt hebben. We nemen fotos en genieten van het mooie weer en het prachtige uitzicht. Uiteraard mag de traditionele foto waar alle toeristen voor aanschuiven bij het houten bord waarop de Kaap de goede hoop geschreven staat niet ontbreken. Achter ons ligt een redelijke heuvel van waarop je een prachtig uitzicht zal hebben over de kaap. Vol goede moed beginnen we aan onze beklimming en boven is de kleine inspanning zeker de moeite waard gebleken. Terug beneden stappen we in de wagen en rijden een stukje terug naar Cape Point en zijn vuurtoren. Deze berg nemen we met de kabellift want een mens mag niet overdrijven met zijn formidabele inspanningen en sportieve prestaties! Boven heb je alweer een fantastisch uitzicht op een zeldzame plaats in de wereld. Twee van de grootste oceanen ter wereld vloeien hier in al hun schoonheid samen op een legendarische plaats. Het is toch een speciale belevenis. Terug beneden gaan we iets eten in het plaatselijke restaurant waar talrijke gekleurde vogels bij je komen zitten. De vogels zijn geen probleem, van de aanwezige bavianen moet je meer schrik hebben. Gevaarlijk zijn ze en al helemaal wanneer ze eten gezien en geroken hebben. Het restaurant heeft dan ook een bediende op het terras gezet met als enige taak: de apen wegjagen met een katapult! Een geruststelling is dit niet. Bovendien zijn de prijzen hier duur en de bediening onvriendelijk. Waarom zijn de meest toeristische plaatsen op dit gebied altijd een tegenvaller? Voor een redelijke prijs en deftige bediening moet je op de meer zeldzame plaatsen die niet bedorven door het toerisme zijn. Uiteraard mag je niet vergeten dat je zelf een toerist bent. Op de terugweg naar Kaapstad stoppen we nog aan het bekende Boulders Beach in Simons Town. Simon's Town is vooral bekend vanwege de Afrikaanse pinguïns. Deze pinguïns leven op het strand tussen de boulders, dit zijn grote klompen graniet die bescherming bieden tegen de zuidoostenwind. Er zijn 2 ingangen. De eerste ingang is bij Foxy Beach. Hier zijn ze het best te observeren vanaf een houten platform. Het 2e strand is Boulders Beach. Dit strand is vooral populair vanwege het zonnen en zwemmen. Soms lopen de pinguïns daar ook. De Afrikaanse Pinguïn is helaas bedreigd. Ze waren bijna uitgestorven en daarom is Boulders Beach beschermd natuurgebied waar ze vrij rond kunnen lopen. In het verleden werden ze Jackass pinguïns genoemd omdat hun geroep leek op het gebalk van een ezel. Later bleek dat Zuid-Amerikaanse pinguïns dit geluid ook maken. Nu heten ze Afrikaanse Pinguïn omdat het de enige soort is die in Afrika broedt. Hun zwart/witte uiterlijk is niet voor niets, het dient als camouflage. De roofdieren die in het water omhoog kijken zien wit en de roofdieren die op het water kijken zien zwart. Pinguïns eten het liefst inktvis, sardientjes en ansjovis. Ze kunnen gemiddeld 7 kilometer per uur zwemmen en tot 2 minuten onder water blijven. Hun vijanden in het water zijn de haai, Cape Fur Seal, killer whales (Orca) en op het land de mangoest, genet, huiskatten en honden. De belangrijkste vijand is echter de Kelpmeeuw die de eieren en de pasgeboren kuikens opeet. In december gaan ze naar zee om zich te voeden. In januari komen ze terug om te paren. Ondanks dat ze het hele jaar broeden begint het broedseizoen in februari. Tussen februari en augustus worden er nesten gebouwd. De paartjes blijven hun hele leven bij elkaar. Ze verdelen eerlijk de taken want ze broeden om en om de eieren en voeden hun jongen om de beurt. Pinguïns hebben hele scherpe snavels en kunnen daarmee iemand behoorlijk verwonden als ze bijten. Ondanks dat ze er zo grappig uitzien kun je dus beter uit de buurt blijven. Bij de ingang is een informatiecentrum waar ook souvenirs verkocht worden. Boulders ligt ca. 1.2 km ten zuiden van Simon's Town. Net voorbij het centrum van Simon's Town staan bordjes met pinguïns erop. Dus het is niet te missen. Op de parkeerplaatsen is voldoende ruimte. Beide plekken zijn rolstoel toegankelijk. Bij hoog tij kan het strand niet bereikbaar zijn. Eigenlijk kunnen we hier hetzelfde vertellen als over het restaurant bij de kaap. De prijs is stukken hoger dan in bettys Bay. Je ziet hier minder pinguins en alles is veel toeristischer. De prijzen in de aanpalende shop swingen de pan uit. Boulders Beach ligt echter veel aantrekkelijker dan Bettys Bay en dat verklaart voor een groot stuk zijn bekendheid. Wie echter de kans heeft en pinguins in een natuurlijke biotoop wil zien raad ik Bettys Bay aan. Eten doen we aan het waterfront.
Zondag 23 augustus. Tafelberg Kaapstad.
Vandaag onze laatste echte dag Kaapstad en de weergoden lijken ons goed gezind! De zon schijnt en wanneer we uit ons slaapkamerraam kijken zien we de kabellift van de Tafelberg op en neer gaan. Zou het vandaag eindelijk lukken? We rijden vijf minuutjes en zien direct de gevolgen van enkele dagen slecht weer: een lange rij toeristen staat aan te schuiven om de berg op te gaan en er zit niks anders op dan mee in de rij te gaan staan. We zouden eventueel ook te voet de zeer steile en lastige beklimming kunnen aanvangen maar dan vrees ik dat we morgenavond onze vlucht zouden missen dus .. Wanneer we een half uurtje aan het aanschuiven zijn horen we gerucht dat de wind alweer een spelbreker is en dat het boven heel hard waait. Een ongerust gevoel dringt zich op. Wanneer we dan eindelijk aan de kassa staan verwittigt de vriendelijke mevrouw ons dat we naar boven kunnen maar elk moment kunnen terug geroepen worden. Wanneer de wind te fel wordt moeten de mensen naar beneden om veiligheidsredenen. Om dit te compenseren mag Largo echter gratis mee naar boven. Mooi meegenomen. De kabellift mee ons in sneltreinvaart mee naar boven (+1000m) en we zien de blauwe oceaan en de naastgelegen bergen duivelspiek, Leeuwenkop en Twaalf apostels. Boven is het ijskoud! Het lijkt wel winter en een gure ijskoude wind geselt mijn oren en neus. Het zicht op de zee en de stad maakt echter heel veel goed. Bovenop de Tafelberg is een nationaal park waarin je kan wandelen en natuurlijk zijn er de uitzichten op deze hoogte. We zien de stad baden in het zonlicht vanop de uitstekende terassen die aan de rand van de berg geplaatst zijn. We zien de baai en Robeneiland. Na heel veel fotos en kou gaan we iets drinken op grote hoogte waarna we voldaan terug naar beneden keren. Onze reis is wat mij betreft nu volledig gelukt. In de namiddag gaan we de toerist uithangen in Camps Bay. Camps Bay is zowat het Knokke van Zuid Afrika m.a.w. de plaats om te kijken en vooral om gezien te worden. Prachtig wit strand, mooie boulevard met restaurantjes, bars en winkeltjes. Terwijl we een pasta eten bij een Italiaans restaurant zien we oude heren met veel te dure wagens voorbijrijden. Sommigen zijn blijkbaar verloren gereden want soms passeren ze tot 4 keer voorbij! Een ouwe vent met pet op paradeert fier met zijn cabrio voorbij. De auto is een Audi sportwagen en ik verdenk de grijsaard ervan niet meer uit de lage sportwagen te kunnen en bijgevolg te moeten rondrijden tot de mensen verdwenen zijn. Na het eten gaan we op het strand zitten en largo presteert het zelfs om in de ijskoude zee te gaan. Wanneer de golven komen opzetten en het donkerder begint te worden rijden we naar den anker voor wat aanvoelt als ons laatste avondmaal.
Maandag 24 augustus. Dagje zwembad en nachtvlucht naar Amsterdam.
Waar we maanden voor zitten plannen hebben thuis achter de pc is nu al terug ten einde. Vanavond vertrekken we naar huis. Van Kris mogen we echter nog een dagje gratis in het hotel blijven tot onze vlucht vertrekt, geen stress om de kamer op tijd te verlaten dus. We blijven een dagje zonnen en rusten aan het zwembad want nu we naar huis moeten is het dik dertig graden in Kaapstad! De rit naar de luchthaven verloopt vlekkeloos en de auto afleveren is alweer in enkele ogenblikken voor elkaar. Zuid Afrika zit er op en het enige wat mij nog rest is een korte eindbalans op te stellen: Het is zeker en vast een prachtig land. Je hebt hier enorm veel verschillende dingen zodat het bijna een ganse wereld in één land is. We hebben bergen en zee gezien, we hebben zowel neushoorns en olifanten als zeehonden en walvissen gezien. We hebben heel dure wijken doorkruist en grote wijnhuizen gezien maar ook de extreme armoede van Soweto en andere sloppenwijken. Grote straten met bloemen (in het juiste seizoen) wisselen af met dorre streken en woestijnen. We hebben temperaturen gehad van dertig graden maar ook van zes graden. Dit alles maakt Zuid Afrika een aanrader om te bezoeken. Ook de voorbeeldige en bijna perfecte infrastructuur nodigt uit om het land zelfstandig te bereizen. De lekkere keuken en bekende wijnen zorgen ook voor de innerlijke mens. Mits een kleine voorbereiding en het nodige gezond verstand zal niemand hier problemen ondervinden. Zelfs de veiligheid vinden wij achteraf bekeken niet echt een probleem (behalve misschien in Durban) Laatste opmerking: verwacht geen afrikaanse toestanden zoals jagende zwarten of vreemde stammen zoals je die soms op tv ziet. Dat is een totaal ander afrika. Deze toestanden vindt je nog wel in buurland Namibie bv. Zuid Afrika is op sommige plaatsen meer westers dan veel landen in europa. Toch hebben wij enorm genoten van deze drie weken in dit mooie land.
Hotel Recensie The Tafelberg guesthouse (Kaapstad)
Hotel recensie: stijl & klasse (tafelberg guesthouse)
Dit is een recensie van tempelssammy gemaakt op 27-08-2009
Adresgegevens:
Molteno Road 68, Oranjezicht
Plaats:
kaapstad
Telefoonnummer:
+ 27 (0) 21 424 91 5
Land:
Zuid-Afrika
Titel:
stijl & klasse (tafelberg guesthouse)
Samenvatting:
Prachtige villa met 8
kamers op een wondermooie locatie. gelegen op de flanken van de
tafelberg. De gasten uit het tv pmrogramma van Karel Simmons hebben
hier destijds verbleven (Dehaene, j m de decker, Peter van de
begin,.......)
Recensie:
Zeer mooie villa waarin Ann
& Chris je verwelkomen en uitleg geven over de stad en zijn talloze
bezienswaardigheden. Mooie ruime kamers (de suites zijn werkelijk
prachtig). Uitzicht naargelang de kamer op kaapstad + baai of tafelberg
(onze kamer had het zelfs alle twee). Vriendelijke mensen, zeer
verzorgt en weer een verblijf dat persoonlijk is. je krijgt gewoon de
sleutel van hun huis en vertrekt. Klein maar leuk zwembad met prachtig
zicht op de stad.
Hotel recensie: Persoonlijk (Le roux's guesthouse)
Dit is een recensie van tempelssammy gemaakt op 27-08-2009
Adresgegevens:
207 jan van riebeeck road
Plaats:
oudtshoorn
Telefoonnummer:
+27 (0) 442725353
Land:
Zuid-Afrika
Titel:
Persoonlijk (Le roux's guesthouse)
Samenvatting:
3 kleine kamers met keuken en badkamer bij een vriendelijke familie
Recensie:
Mooie villa waarin 3 kamers
worden verhuurd. je slaapt, eet en verblijft echt bij de mensen thuis.
De eigenaars zijn vriendelijk en verwelkomen je persoonlijk. De kamers
zijn klein en een beetje verouderd maar alles wat er moet zijn is er.
In het centrum van Oudtshoorn. Ideaal adres voor 1 nacht na een bezoek
aan de struisvogelstreek.
Hotel recensie: Prachtige bed & breakfast (La Vista Lodge)
Dit is een recensie van tempelssammy gemaakt op 26-08-2009
Adresgegevens:
17 Rosheen Cresent
Plaats:
plettenberg bay
Telefoonnummer:
+27 44 533 3491
Land:
Zuid-Afrika
Titel:
Prachtige bed & breakfast (La Vista Lodge)
Samenvatting:
Mooie B&B aan de kust
van Plettenberg.Mooie ligging, mooie kamers, voldoende restaurants en
excursies in de buurt. Supervriendelijke ontvangst.
Recensie:
Beste adres in 3.5 weken Zuid
Afrika. De kamers zijn ruim en met volledig zeezicht. Badkamers met
aparte douche en bad. Tv, airco, kluis, minibar,....De lodge is
ingericht met veel oog voor detail en afgewerkt tot in de puntjes!
Zwembad met mooi terras en zeezicht. Michele is een zeer lieve mevrouw
die je persoonlijk ontvangt en waarmee je uren kan babbelen. Ontbijt is
lekker en ruim voldoende.
Dit is een recensie van tempelssammy gemaakt op 27-08-2009
Adresgegevens:
marine parade durban
Plaats:
durban
Land:
Zuid-Afrika
Titel:
oude glorie (beach hotel Durban)
Samenvatting:
beach hotel durban ligt vlak aan de zee, op de dijk,vlakbij de lunaparken, zwembaden, pretparken en het Ushaka Marineworld.
Recensie:
het hotel ademt een oude
vergaane glorie uit en zo ziet en ruikt het er ook. Zeer oude en
versleten kamers, maar proper. Volledig appartement met living, 2
slappkamers, badkamer, gang,......Betaalparking ondergronds.
20 jaar geleden zal dit een luxe hotel geweest zijn maar ondertussen is
er weinig aan gedaan. De prijs en vooral de ideale ligging maken echter
veel goed.
Ideaal hotel om Durban te verkennen en een dag of 2 later weer te vertrekken.
Dit is een recensie van tempelssammy gemaakt op 27-08-2009
Adresgegevens:
PObox 401
Hluhluwe, 3960
KwaZulu- Natal, South Africa
Plaats:
hluhluwé
Telefoonnummer:
+27 (0)35 562 1039
Land:
Zuid-Afrika
Titel:
wildebees ecolodge
Samenvatting:
Eén van de duurste hotels
tijdens onze reis maar de absolute tegenvaller! Het eco-logeren heeft
hier een zeer duur prijskaartje voor hetgene je maar terugkrijgt.
Recensie:
Piepkleine kamertjes mooi in
de tuin ingeplant (eco). Allemaal houten meubeltjes maar zeer beperkt
(eco). Badkamer met toilet dat pas na een half uur weer kan
doorspoelen(eco). Geen ramen maar kippegaas(eco). Een onverzorgd klein
zwembad (eco). gratis water en koffie aan het zwembad. Geen sfeer
alhoewel de jonge nederlandse uitbaters supervriendelijk zijn. DUUR! De
ligging is verschrikkelijk: 6km buiten Hluhluwé op een gravelweg. In de
verre omtrek niks om te eten dus verplichtend eten in de lodge. Eten
wat de pot schaft!
Je moet al echt met het groene gedachtengoed bezig zijn om deze prijs
te willen betalen voor zulke acomodatie. Voor ons nooit meer.
Dit is een recensie van tempelssammy gemaakt op 29-08-2009
Adresgegevens:
P.O. BOX 173 EZULWINI
Plaats:
EZULWINI
Telefoonnummer:
Mobile: + 268 627 67
Land:
Swaziland
Titel:
Leuke belgische Bed & breakfast
Samenvatting:
Mooie kleine lodge ideaal gelegen in hartje Swaziland. uitgebaat door belgische broer en zus.
de lodge ligt in de mooie ezulwini vallei, vlakbij een rivier (mooie
wandelingen naar de watervallen) en op 15m van de hoofdstad Mbabane.
Recensie:
mooie kleine lodge, verzorgde
kamers, mooie klein zwembad. Alle is gemaakt met materiaal uit de
streek en de lodge is volledig in de omgeving opgenomen. De stoelen bij
het zwembad zijn bv uitgehouwd uit de rotsen. Ook het interieur is
aangepast aan de afrikaanse sfeer. greta en mark zijn 2 vriendelijke
mensen die je onmiddellijk verwelkomen en uitleg geven over de streek.
Zeer lekker ontbijt en mogelijkheid tot avondeten. het avondeten is wel
druk want het restaurant doet ook dienst als plaatselijk café en kan
daardoor, vooral in het weekend, nogal druk zijn.
Dit is een recensie van tempelssammy gemaakt op 26-08-2009
Adresgegevens:
R40, Hazyview, Mpumalanga, South Africa
Plaats:
Hazyview
Telefoonnummer:
+27 (013) 737-7752
Land:
Zuid-Afrika
Streek:
Kruger Park
Titel:
Mooi hotel (hippo hollow)
Samenvatting:
Hippo hollow is ideaal
gelegen in het hartje van de panorama route en op 15min afstand van de
gate naar het krugerpark. Mooi hotel met afzonderlijke huisjes in een
mooie tuin
Recensie:
Goed hotel, lekker eten (zowel
buffet als a la carte). Mooie ruime huisjes in mooie tuin of aan de
rivier. Mooi zwembad en grasweide aan de rivier. Af en toe krijg je het
bezoek van een nijlpaard op het domein.De kamers zijn ruim met kleine
keuken en grote badkamer.
Hotel Recensie Silverstone Guesthouse (johannesburg)
Hotel recensie: bed & breakfast in johannesburg (Silverstone Guesthouse)
Dit is een recensie van tempelssammy gemaakt op 26-08-2009
Adresgegevens:
Silverstone Guest House, Oak Ave, 195, Ferndale, Randburg, 2160, Johannesburg, South Africa
Plaats:
Johannesburg
Telefoonnummer:
Tel: +27 (0)11 781-6
Land:
Zuid-Afrika
Titel:
bed & breakfast in johannesburg (Silverstone Guesthouse)
Samenvatting:
kleine B&B in
Johannesburg met eigen luchthaven vervoer. Heeft de naam om in een
veilige wijk te liggen maar toch kan je er 's avonds niet over straat
lopen.
Recensie:
ruime kamer maar in de winter
ijskoud omdat er nergens verwarming is. Grote bedden, lekker ontbijt,
klein zwembad. De eigenaar, Gavin, is gedienstig maar mist enige
ervaring om echt veel uitleg en info over de omgeving te kunnen geven.
De Canarische Eilanden (Spaans: Islas Canarias) liggen in de Atlantische Oceaan ten westen van Afrika, op dezelfde hoogte als Marokko. De archipel bestaat uit zeven bewoonde hoofdeilanden en zes kleinere eilanden. De hoofdeilanden zijn Tenerife, Fuerteventura, Gran Canaria, Lanzarote, La Palma, La Gomera, en El Hierro. Vier kleine rotsachtige eilandjes zijn: La Graciosa, Montaña Clara, Alegranza en Los Lobos.
Gran Canaria kent een grote verscheidenheid aan landschappen, zoals vlaktes met woestijnzand, woeste bergen, rotsplateaus, hoge grillige zwarte kliffen in het westen, groene akkers, vulkanen, zandstranden, beboste valleien en lavavelden. Het noorden is veel groener en vruchtbaarder dan het droge en kale zuiden. Het opmerkelijke verschil is gemakkelijk te verklaren. Tussen het noorden en het zuiden ligt in het centrum een berglandschap, waardoor er in het noorden veel meer regen valt dan in het zuiden.
Mexico behoort tot Latijns Amerika. Het noorden grenst aan de Verenigde Staten van Amerika. Ten zuiden ervan liggen Guatemala en Belize. Op de hoogvlakte - het meest centrale deel van het land - wonen de meeste mensen. Hier ligt ook de hoofdstad, Mexico-Stad. De hoogvlakte ligt tussen de Sierra Madre Occidental en de Sierra Madre Oriental, twee gebergten die ten zuiden van de hoogvlakte samenkomen in een vulkanisch gebied. Een groot deel van het noorden is woestijngebied. Ten westen van het gebergte is het land gecultiveerd, hier vind je grote landbouwbedrijven. Aan de kusten van Mexico liggen lange witte stranden. Mexico is een land van tegenstellingen. In het noorden proef je de koloniale sfeer, uit de tijd dat de Spanjaarden vonden dat ze het voor het zeggen hadden. In het zuiden wonen veel indianen, de oorspronkelijke bewoners van het land. Mexico is een van de meest geïndustrialiseerde Derde Wereld-landen, maar de indianen leven in armoede. Je kunt in Mexico veel zien van alle volken die er door de eeuwen heen geleefd hebben. De Maya's, Azteken, Tolteken, Zapoteken en Spanjaarden hebben tempels, piramides, steden en tradities achtergelaten. 
Cozumel is een geliefd duikgebied met afwisselend duikwater. Je zwemt hier in helder water en naast de riffen kun je ook duiken in de Cenotes. Cenotes zijn kalksteengrotten die in de loop der jaren uit de rotsen zijn gesleten door regenwater en nu helemaal vol met regenwater staan. Het duiken heeft een bizarre sfeer als je zo tussen de druipsteenformaties doorzwemt. Cozumel is een chique westerse toeristenplaats geworden en het nachtleven is een energieke bedoening.
Het wegennet van Mexico is redelijk, dus rondreizen per bus of (huur-)auto is prima mogelijk. De bewegwijzering is echter niet zo duidelijk. Verder is het land bergachtig, dus in één dag kun je niet al te grote afstanden afleggen. Er zijn diverse mooie routes, door jungles en langs indianendorpen, eeuwenoude ruïnes, historische steden, vulkanen en eindeloos lege witte stranden.
Dit schiereiland is bekend om de vele resten van de oude Maya-cultuur, zoals Chichen Itza. Daarnaast leent de Caribische kust zich heel goed voor zwemmen en duiken. De bekendste vakantiebestemming is Cancun, een mondaine badplaats. Maar als je wilt kun je de grote stroom toeristen ook mijden door in de kleinere plaatsjes te verblijven zoals Tulum of Playa del Carmen. In Playa del Carmen lijkt de tijd stil te hebben gestaan. Hier is siësta nog echt siësta en liggen bootjes te drogen op het zand van het palmrijke strand, terwijl de lokale bevolking en de buitenlandse gasten urenlang gezellig in één van de strandcafeetjes bijkletsen. De 'Walkaway' met de vele winkeltjes, restaurants en typisch Mexicaanse uitgaansgelegenheden is het trefpunt van vakantievierders. Daarnaast zijn er nog tal van lokale restaurantjes en terrasjes die door het dorp verspreid liggen. Cultuurliefhebbers vinden de Maya-ruïnes van Tulum en Coba op bereikbare afstand, en duik-, snorkel- en visliefhebbers zullen zich hier uitstekend thuis voelen. Vanuit de haven vertrekt de ferry regelmatig naar het paradijselijke eiland Cozumel. In het koloniale Mérida vind je nog steeds markten, pleinen en sfeervolle restaurantjes. Ook de ruïnes van Uxmal en het vissersdorpje Progresso zijn het bezoeken waard. Heb je gewoon zin in Mexicaans luieren, dan kun je dat zonder schaamte doen, want het hangmattendorpje Tixkokob is een aanrader.
Belize is het kleinste land van Midden-Amerika, dat zeker na een eerder bezoek aan Mexico of Guatemala enigszins vreemd overkomt. Veel bewoners zijn Creools en er wordt relatief veel Engels gesproken. Ook de klanken van de alom tegenwoordige reggaemuziek klinken heel anders in de oren dan de mariachi van Mexico en de marimba van Guatemala. Belize heeft veel, vaak nog in perfecte staat verkerende overblijfselen van de oude Maya-cultuur. Dit afgewisseld met de werkelijk schitterende koraaleilanden voor de kust maken een bezoek aan dit land alleszins de moeite waard.
Voor de kust van Belize ligt een 290 kilometer lang rif, met vele tropische vissen en kleurrijk koraal. Een attractie voor duikers en snorkelaars. De beste manier om deze onderwaterwereld te verkennen is vanaf het eilandje Cayes. Op de talloze sfeervolle eilandjes zorgt een verkoelend zeebriesje voor een comfortabele temperatuur. De twee bekendste eilanden zijn het kleine en relatief goedkope Caye Caulker en het meer ontwikkelde Ambergris Caye.
Belize is het kleinste land van Midden-Amerika en ligt ingeklemd tussen Guatemala en Mexico. Pas zon 20 jaar geleden onafhankelijk geworden van Engeland is het voormalige Brits Honduras bij veel reizigers nog erg onbekend. Net zoals Costa Rica zich heeft toegelegd op zijn natuurparken met de nadruk op de verscheidenheid aan flora, doet Belize dit op het gebied van de fauna. Een aantal jaren geleden werd het initiatief genomen om een aantal minder en meer bedreigde diersoorten onder te brengen in diverse Nationale Parken. Een heel bekend park is het Mountain Pine Ridge Forest Reserve. De ruige natuur in dit bergachtige gebied met zijn talrijke watervallen kunt u prachtig verkennen vanaf de rug van een paard of in een kano langs een van de vele rivieren. Ook zeker de moeite waard is het Baboon Sanctuary, thuis van de zwarte brulaap die alleen in Belize voorkomt. De vogelliefhebbers komen volop aan hun trekken in het Crooked Tree Wildlife Sanctuary waar honderden vogelsoorten afkomen op de moerassen en de lagunes.
