We boekten bij Connections een vlucht naar Bangkok met Turkish Airlines en betaalden 1488. Via Parijs zijn de vluchten veel goedkoper maar met de trein naar Charles De Gaulle gaan met onze bagage en rolstoel is voor ons geen optie. Ook Biman Bangladesh heeft heel goedkope aanbiedingen maar dan zitten we 6u vast in Dakla en komen 's nachts aan.
Via internet heb ik een kamer gereserveerd in Trang Hotel in Banglamphu area 54/3nachten ontbijt buffet in.Zaterdag 29-01 Peter moet niet werken en gaat ons naar de luchthaven brengen. Els en Tom komen ook nog langs om afscheid te nemen.Peter wil vlug terug thuis zijn want Mathiaske krijgt seffens zijn eerste fruitpapje. De vlucht naar Istanbul verloopt vlekkeloos. In Istanbul heeft de aansluiting vertraging. We zitten in de taxfree waar men alles voor de nacht begint op te ruimen en te kuisen. Een flesje water kost 2,500TLira - krijgen van 2$ 0,50Tl terug. We vertrekken uiteindelijk met iets meer dan 1 uur vertragingOok deze vlucht is zeer rustig. We hebben zelfs een heel stuk geslapen dankzij een half slaappilleke. Zondag 30-01 Bangkok. We gaan aan de info balie wat kaarten en info over Bangkok halen en wisselen 20=988,80ThB dus 1ThB is ongeveer 0,80 oude BFr. Als we buitenkomen overvalt ons de hitte. We schuiven aan voor een taxi. Onderweg hebben we de indruk dat de stad wat opgepoetst is sinds ons vorig bezoek. Het verkeer is nog steeds druk al zien we veel minder tuktuks op de grote verbindingsbanen. De verkeerslichten hebben een aftelsysteem tegen dat het licht verspringt. Zouden ze bij ons ook moeten hebben zo weet ge tenminste wanneer het gaat verspringen. Nabij Banglamphu zien we weer meer tuktuks. Niettegenstaande de taxi een meter heeft vraagt hij 300ThB een surplus voor luchthaventaks en tolwegen.Het inchecken gaat vlot met de voucher die we thuis uitgeprint hadden. De lift is nipt maar het lukt. De kamer is ruim met een goede badkamer, airco en een koelkast waar 2 gratis flesjes water voorzien zijn. We houden platte rust. Tijd om op verkenning te gaan. Met een paar trappen geraken we aan het buitenrestaurant dat heel mooi gelegen is met waterpartijen en Kooivissen. Het zwembad ligt ingesloten tussen de gebouwen en het doet er wat benauwd aan. We trekken de straat op. Ik had dit hotel gekozen omdat het de indruk gaf aan een kleinere baan te liggen. Mis dus. Als we buiten komen staan we op een grote boulevard waarvan de rijrichtingen van mekaar gescheiden zijn door een afsluiting. Geen middel om er met de rolstoel door te geraken. We moeten dus helemaal rond. Het is een heel eind en we geraken zelfs niet tot Kaosanroad. Voor de brug keren we weer. Wat ons opvalt is dat het voor ons geen probleem is om op de drukke banen te rijden en zelfs een viervaks over te steken. Bussen, auto's en taxi's, tuktuks en brommers, iedereen stopt om ons te laten oversteken. Had nooit gedacht dat ik mij in Bangkok met de rolstoel zo gemakkkelijk in het verkeer zou kunnen wagen. Bedankt lieve Thaïse mensen. We gaan avondeten in het hotel. We houden ons maar bij bekende dingen en bestellen sweet and sour schrimps/chicken met plain rice. Het smaakt heerlijk. Door de planten en het water zitten er wat muggen maar een coil onder tafel doet wonderen. De volgende dagen er aan denken dat we ons insmeren. Pa gaat alleen nog eens op verkenning en komt kaalgeschoren terug. Voor 100ThB haar en baard geknipt en een uitgebreide massage van zijn gezicht.We gaan vandaag maar vroeg slapen. Willen zo vlug mogelijk aan 't uurverschil wennen
Maandag 31- heel goed geslapen. Als we opstaan begint het reeds warm te worden. Het ontbijtbuffet is voldoende gevarieerd en we genieten vooral van het heerlijke verse fruit.De parkwachter houdt een tuktuk tegen en voor 40 ThB brengt hij ons naar Kaosanroad. Het is er nog redelijk rustig. Men is volop bezig de vele kraampjes op te zetten. Op de omrastering op de hoek aan het politiebureel hangen foto's van vermisten en overledenen van de Tsunami met bloemen en linten, teksten en gedichten. Even terug met onze voeten op de grond: het is niet overal zonneschijn. We stappen een reisagentschap binnen om ons vervoer naar Vientiane te regelen. We besluiten dan toch maar met de nachtbus te gaan 700ThB/pp en laten het aan hen over om voor ons visum te zorgen 1600ThB/pp en ze rekenen 3% kosten voor betalingen met Visa. De bus stopt aan de hoek en we zullen dus een oplossing moeten zoeken hoe we het gaan doen met onze bagage. We gaan een kijkje nemen bij D&D Inn. Goed gelegen, wat achterin en rustig met een buitenterrasje. Er zijn heel veel kamers en ze trekken met ons de hele bouw door om een kamer te tonen. Ze zijn netjes, niet al te groot maar met keiharde bedden. We doorkruisen nog een paar straatjes, kopen een kam voor meer dan 100ThB (weet niet meer waar ik de mijne opgeborgen heb) en muggenmelk. Op de middag gaan we iets eten bij Sawasdee. We nemen een taxi terug naar het hotel om tijdens de grootste hitte (38°C) platte rust te houden en wat te lezen.'s Avonds gaat de rolstoel achter op een tuktuk en voor 40ThB zijn we weer op Kaosan. Het is er nu volle drukte. De straat is afgesloten voor auto's. Het is nog warm maar heel draaglijk. We hebben een babbel met jong en oud. Pa gaat nog wat geld wisselen. 20=993,38BF = betere koers dan op de luchthaven daarom hadden we daar ook minimaal gewisseld. Er zijn om de 100m wisselkantoortjes. Er staan zelfs ATM's in camionnettes die hier en daar onbewaakt geparkeerd staan. We gaan nog wat eten en laten ons daarna terug naar het hotel tukken.We zijn blij dat we de beslissing genomen hebben naar hier te komen. Een heerlijke douche en 't bed in. Dinsdag 01-02 Blijkbaar zijn we moe genoeg om een ganse nacht goed te slapen. We doen rustig aan. Genieten van ons ontbijt. Laten ons weer naar Kaosan rijden. We verkennen de andere straatjes. Wandelen tot aan New Merry V waar we vroeger logeerden. Aan een boom hangt een automotor omhooggetakeld om te herstellen. In een internetcafé betalen we 10ThB voor 30'. Intercontinentaal bellen kan voor 10ThB/' en 20ThB naar een mobiel dat zullen we deze namiddag eens uitproberen. We gaan terug middageten bij Sawasdee. We weten niet goed wat doen: tempels en paleis gaan bezoeken of lekker nietsdoen. We kiezen voor het laatste.In de namiddag probeer ik de kinderen te bellen. Kan geen van de drie bereiken. We lopen toch in de val van een vent die me gratis advies wil geven over alternatieve middelen om terug fatsoenlijk te kunnen stappen - achteraf komt hij aandraven met een rekeningnr om te storten voor zijn advies....... We springen het reisbureau binnen en spreken af dat we onze bagage morgenmiddag bij hen kunnen droppen; Hij zal voor iemand zorgen om ons naar de bus te brengen. 's Avonds eten we langs de straat noodles, vegetable 15Thb en met ei 20Thb. Het smaakt. Aan een paar karretjes verkopen ze ook geroosterde insecten: sprinkhanen, wormen, schorpioenen enz. maar proeven is er voor ons niet bij, ik griezel nog als ik er aan denk. De dag vloog voorbij.
Woensdag 02-02 We slapen wat langer en nemen uitgebreid de tijd voor ons toilet. Het is nog niet te warm als we buiten zitten voor het ontbijt. We maken onze pakken en houden fleeces en truien apart want we hadden vroeger slechte ervaringen met de koude aircobussen. Rond de middag checken we uit. Een taxi vraagt 100ThB en dropt ons aan het reisbureau.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />We zoeken de lommerrijke straatjes op. Kijken hier en daar rond naar GH's. Rambutti village lijkt ons rustig gelegen en vrij groot. Pa gaat een kijkje nemen naar de kamers en die zijn goed. Er is een lift dus een kamer op 't verdiep kan geen probleem zijn. Het zwembad is op 't dak en daarvoor moet men wel trappen doen. Gaan op een terrasje genieten van een gemengde fruitsap. Overal is er internet en we springen even binnen om te zien of er berichtjes zijn. Blij met het berichtje van Els. Overal staan stalletjes met vers fruit, zelfs durians en een paar ons onbekende vruchten die niet lekker smaken. Langs de straat eten we pannenkoekjes en ananas. Ik probeer nog eens naar de kinderen te bellen; zonder resultaat. Om 7u moeten we aan het reisbureau zijn. We krijgen onze passen met visum terug. Moeten nog een tijdje wachten tot er een jonge gast opduikt die met ons naar de bus zal gaan. Tegen zijn zin sleurt hij de bagage mee en forceert het handvat van het rolkarretje. Als we veel stoepen over moeten laat ik mijn stem horen en stopt hij toch even om te helpen. We moeten nog een heel stukje gaan door een smal achteraf straatje waar ook veel GH's zijn. Het kantoortje van de busmaatschappij is onooglijk klein maar we worden er zeer goed opgevangen. Vandaar moeten we weer een stuk tevoet tot de bus. Ze zijn hier zeer behulpzaam. We mogen eerst vertrekken en ze dragen onze bagage en helpen met de rolstoel. Deze gaat in de koffer van de bus. We hebben zitplaats 1 en 2 boven in de dubbeldekker met veel ruimte voor de benen en een 1e klas uitzicht. De bus heeft toilet en er zijn dekentjes voorzien. Onze buren zijn Canadese tweelingzusters uit Quebec.Het eerste stuk is het zeer druk. De bus rijdt goed door. Het blijft een goede autostrade. Iets na middernacht wordt er een sanitaire stop gehouden en hebben we de kans iets te eten te kopen.
Donderdag 03-02 Niettegenstaande de komfortabele bus slapen we niet veel. Er is teveel te zien en de lichten flitsen. We hebben eigenlijk weinig last van de rit. Rond 6u stoppen we ergens op een verlaten parking. Niemand weet waarom. Als we verder rijden zijn we kort bij een restaurant aan de oever van de Mekong. Hier worden de passen en visums voor de grens nagekeken en betaald voor diegenen die nog geen visum hebben. Wat later aan de grens ontdekken we dat dat eigenlijk wat geldklopperij is want aan de grens zelf kan men zonder problemen een visum kopen. Aan de Thaise grens kan ik in de bus blijven zitten. Pa gaat met de passen en ze kijken gewoon even door hun venster. Even verder is er onduidelijkheid. Iedereen dacht dat de bus zou doorrijden naar Vientiane. Mispoes. We moeten tevoet door de grenspost en douane voor het oversteken van de grens. De helper van de bus draagt onze bagage naar de overkant. We betalen ook 20ThB entry fee. Na een tijdje komt een andere kleinere bus ons opladen. We rijden over de vriendschapsbrug Laos binnen en het duurt toch nog een tijdje voor we in Vientiane zijn. We worden in 't centrum gedropt. We nemen een songtaew om naar een hotel te gaan zoeken en moe van al het geleuter aan de grens vergeten we serieus te onderhandelen en betalen héél véél teveel: 100ThB. Hij rijdt met ons dan wel de hele stad door op zoek naar een goed bed. In het ene GH zijn de kamers te klein, teveel trappen, te ver van 't centrum...landen uiteindelijk in Inter Hotel- een oud koloniaal huis dat opgeknapt is en betalen 40$/nacht incl ontbijt. Eigenlijk is dat teveel voor Vientiane maar we willen een goed bed en aan de rivier. We hebben uitzicht op de Mekong, de eetstalletjes aan de rivieroever en een wirwar van electriciteitsdraden. De rolstoel parkeren we beneden naast de lift. Hij kan wel mee naar boven maar de ingang van de lift ligt op een verhoogske en boven zijn de gangen smal.We spoelen het stof af en gaan iets eten in het restaurant. Het is chique en rijkelijk gedecoreerd met oud koloniaal meubilair maar.......het is en blijft Azië...de onderleggers schuiven we demonstratief opzij. Onze platte rust wordt een serieuze dut.We gaan op verkenning. De inkomhal van het hotel heeft een houten vloer, donkerbruin bijna zwart geverfd (zelfs onze pa kan dat beter) dus elke voetstap laat sporen na. Ze hebben dan ook personeel dat de ganse dag met een droge floche staat te zwabberen. Voor mensen met grijze haren hebben ze veel respect en bij 't voorbijsteken buigen ze zo diep dat wij er ons niet zo goed bij voelen. Op 't straat slaat de hitte ons tegen. Dat is het probleem met die airco hotels. Zullen moeten opletten voor vallingen. Er zijn niet zoveel auto's maar wel ontelbare brommers. Anders dan in BKK stoppen ze hier niet als we de baan oversteken. Het is opletten geblazen vooral de jeugd rijdt roekeloos. Er loopt een "promenade" langs de rivier maar die is zo geaccidenteerd dat het beter rijden is op de baan. We vinden een goed terrasje waar ze lekkere fruitsappen en shakes hebben en onze pa geniet er van...a fresh coconut!! voor 5 000kip/elk. We kunnen hier overal wel betalen met ThB en $ maar we gaan toch wisselen. Voor 20 krijgen we 267 400Kip dus 1 000Kip is ongeveer 3 oude BFr en aangezien 5 000 en 1 000 zowat de meest gankelijke coupures zijn krijgen we een stapel briefjes voor 20. De binnenstraten zijn heel rustig. Overal internet voor 100kip/' of 18bfr/u en intercontinentaal bellen voor 2 500kip/' In een reisbureauke informeren we naar de prijs voor een bus naar Vang Vieng: 180ThB ongev.3u30 tot 4u vertrek om 9u. We bestellen het uiteindelijk in het hotel voor 160ThB met pick-up. Avondeten doen we in een klein restaurantje. De prijzen varieren van 6000Kip voor een grote kom soep met groenten en noodles tot 30 000K voor het duurste gerecht. Cola is er 5 000K. We blijven er wat hangen met andere trekkers. Het valt ons op dat de meesten voor langere tijd onderweg zijn. Een Nederlander van zowat onze ouderdom komt elke winter naar deze regio. Het is al laat voor ons doen als we terug naar ons hotel wandelen. Hopelijk een goede nacht. Vrijdag 04-02 Na het ontbijt nemen we een tuktuk (10 000kip) naar de morningmarket. Deze markt is enorm groot en niet zo gemakkelijk om er binnendoor te rijden met een rolstoel. We houden ons dus bij de buitenkant. Ook hier zijn het brede lanen en brede stoepen. Het verkeer heel rustig. Vientiane lijkt wel een stoffig provinciestadje. We gaan op zoek naar het toeristisch bureau van Laos. Aan de politie vragen helpt ons niet veel verder en de gewone man in de straat spreekt helemaal geen woord engels. Zelfs de toeristen weten niet waar het is. Na wat verkeerd lopen zien we een GH waar we juiste informatie krijgen. We zitten weer terug nabij de market maar aan de zijkant. We krijgen een kaart van Vientiane en veel uitleg over de pracht van de natuur en de verschillende stammen. Krijgen ook een boekje mee met "do's & don'ts" in Laos. De tijd is weer vlug voorbijgevlogen. We laten ons terug afzetten in de nabijheid van de rivier en gaan een kleinigheid eten. Het is weer snikheet en hoogtijd voor wat rust.In de late namiddag gaan we weer op pad. Eerst nog wat binnenstraatjes verkennen en dan weer richting rivier. We gaan een kijkje nemen in het Lane Xang hotel en worden er met open armen en een heerlijk drankje verwelkomt. Het is een groot hotel. 's Avonds bij het avondeten treden er traditionele groepen op. De kamers zijn ruim en goed. Nemen hun kaartje mee om te reserveren bij de terugreis. Als we terugwandelen langs de rivier horen we luide muziek. Onder een groot afdak met podium staan honderden mensen (jong en wat ouder-maar slechts een paar toeristen) aerobics te doen aan een hels tempo en dat houden ze zomaar een uur vol. We gaan avondeten in ons restaurantje er tegenover en daar verteld men ons dat het er elke morgen en avond zo aan toegaat en dat er steeds heel veel mensen op af komen. Mijnen hoed af daarvoor. Voor ons avondeten betalen we alles in 28000Kip -(coca 3000kip) In het hotel lezen we nog even de krant en dan is het weer bedtijd. Zaterdag 05-02 We checken uit en wachten op de bus. Om 9u30 is die er nog niet. Ze bellen en er zouden problemen zijn. Er komt een tuktuk ons ophalen en dropt ons een 300m verder waar nog reizigers met pak en zak staan te wachten. Er zijn problemen met de bus en we vertrekken later - niemand weet wanneer. Sorry, late en een brede glimlach. Als de bus er aankomt blijkt er nog een ander probleem te zijn...overboeking??? of hebben ze gewacht en de mensen voor de middagbus wat vroeger opgehaald? Er worden stoelen in de middengang gezet en de bagage steekt overal en doet ook dienst als zitplaats om de nog steeds ontbrekende zitplaatsen op te vangen. Mijn rolstoel wordt er als laatste vooraan in gezet. Gelukkig zijn het allemaal brave mensen want niemand reclameert. We rijden in 1 trek naar Vang Vieng. Half weg wordt de natuur heel mooi. De rivier maakt op veel plaatsen een soort delta en er zijn veel vissersbootjes.We worden ergens gedropt voor een hotelletje. Ik had van Lut de uitleg gekregen van Savanouk GH dat aan een voetgangersbrugske over de rivier ligt en dat sprak ons wel aan. En zoals steeds kost het om u ergens naartoe te voeren meer dan het dubbele dan om er weer te vertrekken. Ze weten dat ge hun nodig hebt en dus betalen we 20 000kip voor de tuktuk. In Savanouk moeten we veel woorden geven om toch aan een kamer te komen. De mooiste kamers zitten vol en er zijn slechts een paar kamers met 3 bedden heel achteraan. Er ligt losse grint en het wordt duwen voor de rolstoel maar geen probleem, hulp genoeg. Kamer en badkamer zijn eenvoudig maar netjes. Tussen de bergen hangen wolken en we zijn nog maar pas hier of er steekt een hevige wind op. Alles vliegt in het rond. Het begint te gieten en er vallen dikke hagelbollen, het dondert en bliksemt en al de electriciteit in het dorp valt uit. We zitten dus in 't donker op ons bed en vrezen dat de golfplaten van het dak zullen gerukt worden. Als de bui over is is het buiten een ravage. De Laoti hadden nog nooit hagel gezien en ze waren echt in paniek. Kinderen hadden er in rondgelopen en sommigen nogal geschrokken van de pijn die het had gedaan. Er ligt een hele witte laag en ze willen het allemaal proeven. Grote paniek in de chique 100$ bungalow tegenover ons. De pannen zijn van het dak gewaaid en de bedden zijn kletsnat. Het zijn fransen die hier in de regio werken die daar logeerden. Ze worden ondergebracht in de kamer naast ons. En weer verwonder ik mij dat dat zonder protesteren gaat van luxe naar zeer eenvoudig. Het restaurant staat volledig blank en de keuken is buiten gebruik. Drie mannen die wat verder logeren brengen voor ons eten mee uit 't dorp en een paar kaarsen en willen niet dat we daarvoor betalen. Veel smaak heeft het niet maar we zullen niet omkomen van de honger. In de late avond komt een deel van de electriciteit terug. De bedden zijn goed en droog en we hebben weer licht. Zonder zorgen kunnen we gaan slapen. zondag 06-02 Ze hebben deze nacht nog hard gewerkt want keuken en restaurant kunnen weer iets op tafel toveren. Over de bediening mogen we niet stoeffen maar het uitzicht is prachtig. Onze pa gaat even kijken in het hotel aan de overkant van 't wegske en daar is het voor ons veel gemakkelijker. We besluiten hier dus uit te checken en betalen 15$ voor de kamer. Vraagprijs was 18$. Maar ze zijn enorm behulpzaam. Ze helpen ons zelfs verhuizen met hun handkarretje. In Nam Sok hotel hebben ze een rechthoekige blok met 16 kamers rug aan rug. Kamer is ruim genoeg en heel netjes met een zacht beddeke en vensters die open kunnen. De badkamer heeft ook continu warm water. We krijgen een kamer aan het terras dat overdekt is. Het is er zalig zitten met zicht op de rivier. Ze hebben er ook heel lekkere baguettes met bacon and cheese of kip of... In de late namiddag installeer ik mij met een boek en pa gaat wandelen aan de overkant van de rivier waar een dorpke is en grotten. In 't midden van nowhereheeft de hightec zijn intreden gedaan: er staan zonnepanelen! Mijn rust is vlug over als er een groep engelsen aankomt. Ik versta hun reisplan niet goed...doen veel op korte tijd maar vooral vliegen en rijden veel over en weer en blijkbaar is de tocht zwaar genoeg om tweedracht in de groep te krijgen. Het bier dat ze naar binnen kippen helpt niet om de sfeer te verbeteren. En dan plots steken er weer donkere wolken op. Louis is op juist op tijd binnen. Het begint weer te regenen en te hagelen. Al het personeel met de paraplu op het gazon om bolletjes te rapen die vandaag goddank maar kleintjes zijn en er is ook gene wind. Heel de zaak is weer wat opgefrist maar ook de electriciteit heeft het weer begeven. Het is deze avond dus weer behelpen. De kamers staan op generatoren en dus slaan ze een kamer aan om te toasten, de rest wordt op een open vuur gekookt. We willen het hun niet te moeilijk maken en houden het eenvoudig maar lekker. Pa bestelt soep en krijgt een grote waskom vol groenten en mie en hij moet serieus werken om ze binnen te krijgen. Ze hebben hier ook heerlijke fruitjus en vers fruit en daar doen we ons best aan. En neen, tot nu toe geen belly-belly problemen. We gaan slapen met de ramen wagewijd open. Goed muggengaas en tot nu toe geen last van beten.maandag 07-02American BF op het terras met uitzicht. We kunnen het niet beter dromen. Ik installeer me met een boek en pa trekt naar het dorp dat blijkbaar een onooglijk gat is dat alleen leeft door de jonge toeristen. Sommige restaurantjes hebben ligkussens ipv stoelen en de TV en videofilmen staan reeds van 's morgens vroeg aan. Blijkbaar mis ik dus niets want de helling naar de mainstreet is niet mis. Onze pa heeft al moeite genoeg om alleen boven te komen en ik heb niet veel zin om me er steeds te laten op duwen. Geniet van mijn spannend boek en wat praten met de andere gasten: een SriLankese familie die in Vietnam woont. Fransen die in Hanoi werken enz. Onze pa heeft zowat rondgevraagd voor de verplaatsing naar Luang Prabang. We betalen 21$ en reserveren 3 plaatsen in het minibusje (normaal 8$/pp) 's Avonds gaan we eten in Savanouk en ergeren ons nog eens aan hun service: we bestellen soep met garlic brood - eerst krijgen we de broodjes en een half uur later de soep- vragen nog brood en we hebben de keus:wachten op het brood en onze soep koud eten!? Het lukt hun gewoon niet om 2 dingen samen te serveren. Onze buren krijgen een fruitschotel, dan rijst en een hele tijd later hun groenten en vlees. Ze lopen hier nochtans met genoeg volk rond. We ontmoeten hier ook 2 belgische koppels. Eén van de mannen is militair en zijn vriend werkt voor Dovo in Zuid Laos. Ze kregen de jeeps ter beschikking en mochten daarmee een maand rondrijden. Ter plaatse kregen ze overnachting en eten gratis, daar moesten ze toch van profiteren want dit jaar trekt dovo zich terug. Heb nogal op mijn tanden moeten bijten en maak mij de bedenking hoeveel profiteurs er gaan genieten van het verzamelde geld voor de Tsunami. Op ons terraske genieten we nog van een fruitshake en na een goed doucheke duiken we in bed.Heb van thuis mijn waterkoker en koffie, thee en melkpoeder meegebracht. Elke namiddag en ik ook 's avonds genieten we dus van een goei tas koffie. Pa verklaarde me gek toen ik hem inpakte maar is nu wel blij want in de koffie hier ligt veel dras en de smaak is ook niet alles - doorgekookt?.
dinsdag 08-02 Zalig is het om met open venster te kunnen slapen en geen airco te moeten opzetten. We ontbijten nog eens buiten en checken uit. Betalen 20$/2p/n/ABF inbegrepen en vinden dat een goede prijs. We moeten nog even op het busje wachten. We krijgen de voorste bank en kunnen onze benen goed uitstrekken maar onze voeten zijn te groot om recht op de vloer te zetten. De tweede bank is 2-1 en de achterbank is voor mij te moeilijk om in te kruipen. De rolstoel gaat boven op de pakken op het dak. Het wordt een lange rit met veel bochtenwerk. Het is een mooi berglandschap maar tegen 't einde van de rit wordt het wel vermoeiend en kunnen we er nog weinig van genieten. Half weg wordt een sanitaire stop ingelast. We smullen er van lekker sappige mango's 5000K/stuk.Luang Prabang is in zijn geheel opgenomen als werelderfgoed. Het busje stopt in een straat waar verschillende GH's en hotelletjes zijn. In de tempel is men de trom aan 't slaan. De GH's die wij voor ogen hadden zitten bomvol. Ook in de andere is er zonder reservatie geen plaats of zijn er veel trappen te doen. Het is ook al laat op de dag. Na er een paar gecheckt te hebben gaan ze bij Senesouk eens rondbellen. Bij Manephone hebben ze nog kamers gelijkvloers. De chauffeur van het minibusje is verdwenen en we nemen een tuktuk -20 000K wegens ver en veel bagage.De kamer valt zeer goed mee en ze vragen slechts 10$/n. Het hotelletje zelf ligt buiten het centrum maar op 10' zijn we in de hoofdstraat. Thongbay GH moet ook heel goed zijn en daar hebben ze een grote tuin aan de rivier maar dat ligt nog verder van het centrum en heeft nu ook maar voor 1 nacht een kamer vrij. Wij hadden er geen rekening mee gehouden maar het is Chinees nieuwjaar en heel Indochina en de rest van Azie is in verlof. Veel westerlingen die er werken voor de staat, bedrijven of ngo's gebruiken het verlof om de streek te verkennen. We ergeren ons een beetje aan de manier waarop ze het doen. We zien ze rondrijden in jeeps en moto's geschonken door de Europese Unie, AZG of Rode Kruis. Ze scheppen op dat ze zelfs de tankkaarten mogen gebruiken.Het restaurant dat verbonden is aan het hotel ligt wat verderop en ze vallen zowat uit de lucht als we er binnenstappen. Alleen restauratie 's morgens en 's avonds. We drinken iets en nemen terug een tuktuk naar 't centrum en zoals overal kan er nu onderhandeld worden over de prijs; betalen 10 000K en ook hier geen probleem om de rolstoel mee te nemen. Internetten doen we voor 5000K en zijn blij met al de berichtjes. We zoeken ons een restaurant uit waar we rustig buiten kunnen zitten in de schaduw. We worden bediend als prinsen en betalen 44 000kip alles in. Omdat het zo'n drukke periode is willen we onze verdere reis plannen. Men kan van Luang Prabang naar zowat overal. Waren van plan noordwaarts te trekken en daar kleine dorpjes te bezoeken. We vermoeden echter dat de reis wel eens te vermoeiend zou kunnen zijn en dat de dorpjes alleen tevoet te bereiken zullen zijn. Tot nu toe hebben we echt niets nieuws gezien in Laos en denken dat we de dorpjes kunnen vergelijken met die in Noord Thailand en Birma. Het wordt dus moeilijk kiezen: gaan we terug via Chiang Mai en Mae Hong Son of direct naar BKK en naar Pattaya. De beslissing wordt ons uit handen genomen. Alle vluchten voor de volgende dagen full. De prijzen zijn nochtans heel goed: 57$ Vientiane- 75$ Chiang Mai- BKK 90 -120$. Het zal dus over land moeten gebeuren. Pa wil wel nog eens terug naar Vang Vieng. We zullen er nog eens over nadenken. Tegen de avond wordt de hoofdstraat deels afgesloten en opent de avondmarkt. Mooi handwerk en houtsnijwerk valt er te bewonderen maar ook de kledij van de dames die van verschillende stammen komen. Het is leuk maar vermoeiend flaneren want de baan ligt rond en ik moet voortdurend de rolstoel tegenhouden en dan komen er ook nog volgeladen brommers en fietsen door de smalle baantjes. Tussen al hun uitgestalde waren wordt dan ook nog hun potje gekookt en baby's gezoogd. En de mensen zijn zo vriendelijk en niets opdringerig. De groenten, fruit en andere markt ligt er vlak naast maar is onbegonnen werk voor ons. De doorgangen zijn zo smal dat er tevoet zelfs moet doorgeschuifeld worden. Pa gaat een voorraadje fruit kopen en we nemen een tuktuk terug naar ons hotel. Terwijl we in de lobby gaan zitten zetten we de airco volle bak open. We duiken nog eens de douche onder (het is zo warm - sinds we landden in BKK tussen de 35 en 38°C - dat we aan een gemiddelde van 3 spoelbeurten per dag zitten) Het zijn goede bedden en een goede leeslamp wat kunnen we ons nog meer wensen?woensdag 09-02Onze pa is opgestaan met keelpijn. Vermoedelijk gisteravond een kou gevat op de tuktuk. 's Avonds koelt het af en door de snelheid krijgt ge wel een koude wind op uw bezweet lijf. Hopen dat het vlug over gaat. We ontbijten op het terras van een klein restaurantje in de hoofdstraat. 't Zal varen thuis als we het weer moeten doen zonder al die verse vruchtensappen en vers fruit. We stappen een reisbureauke binnen en bestellen de bus voor Vang Vieng. De mevrouw raadt ons aan de grote bus te nemen omdat daar meer plaats is en meer lucht dan in de minibus en we slechts 2 plaatsen moeten reserveren aan 8$/pp. Daarna gaan we op stap om wat tempels te bezoeken. Onderweg stappen we nog een chic hotel binnen om eens te gaan informeren maar de prijs staat helemaal niet in verhouding. Zoals in Inter in Vientiane :veel personeel, veel buigen, mooie kamers maar ze bieden als comfort niet veel meer dan waar we nu slapen (allé ge hebt hier wel een haardroger en een groter flaconnetje shampoo en badschuim en de handdoek is wat groter) al vallen de prijzen in het restaurant nog mee. In de straat staan verschillende tempels.Aan de meesten is er helemaal geen beweging. We lopen er alleen rond. Aan één van de grotere zijn japanners foto's aan 't nemen en misschien kunt ge er u iets bij voorstellen. Ze zijn met de fiets en sleuren een massa apparatuur mee. We worden aangesproken door een paar monniken die echter weinig engels spreken. Het valt ons op dat niettegenstaande het toerisme zo bloeit er zo weinigen zijn die een woord engels verstaan laat staan spreken. Hier en daar wordt nog wel frans gesproken en dat is dikwijls de uitkomst voor ons. Het gesprek gaat beter vlotten als er 2 Thaïse monniken bijkomen die hier op een soort retraite zijn en die zich wel goed verstaanbaar kunnen maken. Wel engels met véél te véél l's. Ge weet wel: velly solly. Wat verder staat één van de mooiste en bekendste tempels van Luang. Hier lopen wel wat toeristen rond. De enige Laoti die we zien zitten achter een tafeltje om entry fee te innen. Dat is wat we in Laos zo missen...geen lokale mensen die naar de tempel trekken om te bidden of te offeren, geen monniken die tesamen bidden of zich met de gelovigen onderhouden, buiten de bedeltocht 's morgens ziet men ook aan de huizen of in de straten geen geloofsuitingen, geen offerandes, geen wierookstokjes, hetgeen we toch zo associeren met ZO Azie en dat Thailand, Birma, Indonesië enz. zo'n speciaal sfeertje geven. De mensen zijn heel vriendelijk maar 'k mis hier iets....... Na de tempels wandelen we terug langs de Nam Khan. In tegenstelling tot de Mekong oever is hier weinig beweging, heel plezant om met de rolstoel te wandelen maar we moeten zoeken voor we iets vinden waar we iets kunnen gaan drinken. Als we dan uiteindelijk toch een terrasje hebben gevonden en van een lekker mangosap en coconut genieten krijgen we wat gratis spektakel. Aan de overkant van 't straat zijn jongelui bezig hanen af te richten voor gevechten. Het gaat er nogal heftig aan toe. Als ik probeer foto's te maken pakken ze hun boeltje bij mekaar en vertrekken. Voor de hoofdstraat moeten we terug het bergske op en we kijken uit voor een niet te kapot wegdek om omhoog te duwen. Het lukt al heeft pa wel op zijn adem moeten trappen en ik voel me weer schuldig. Voor de watervallen vragen ze 5$ met tuktuk maar pa wil het rustig aan doen en voor een waterval niet zo ver rijden,hij zou er ook alleen moeten naartoe wandelen want met de rolstoel kan ik er niet geraken. We gaan in ons zelfde restaurantje eten en nemen dan een tuktuk om tijdens de grootste hitte wat te gaan rusten. We laten in Maniphone bellen naar Nam Sok in Vang Vieng om een kamer te reserveren voor een paar dagen. Helaas ook maar voor 1 nacht vrij. We zullen het ermee moeten doen. 's Avonds laten we ons terug naar 't centrum voeren. Als we het ziekenhuis zien hopen we dat ons hier niks serieus overkomt. We doorkruisen nog wat straatjes. De huizen met balkonnetjes scheppen een echt koloniaal sfeertje. We vragen ons af wat een opknapbeurt als resultaat zou hebben? Misschien toch maar best niet doen... Op de avondmarkt is het weer te druk om rustig iets te kunnen bekijken en onderhandelen, erger me aan mijn rolstoel waarmee ik nergens korter bij kan en zonder kan ik het niet wagen want ze lopen mij van mijn sokken. Bij de bakker kopen we nog wat croissants voor morgenvroeg want anders moeten we nog naar 't stad voor dat de bus ons komt ophalen. Bij 't avondeten hebben we nog een gezellige babbel. We wachten niet tot het te fel afkoelt om terug te keren. We rommelen nog wat in onze bagage en gaan slapen. Donderdag 10-02 Pa voelt zich minder goed, wat last van zijn adem en fluimen. Daar hij in januari en begin februari ziek was en herviel sta ik er op dat hij toch met AB start. Tegen zijne goesting om dikke pillen te slikken maar beter dan hier in de problemen te komen. De bus komt redelijk op tijd en er zit al redelijk volk op. Een australier wil voor ons verhuizen en we krijgen de stoelen op de 2e rij. De rolstoel wordt vooraan binnen gezet. We krijgen nu de meeste bochten in het begin en dat is minder vermoeiend lijkt het ons. We stoppen op dezelfde plaats en herinneren ons dat de mango's heel lekker waren. Dat hier op die baan niet meer ongelukken gebeuren verwonderd ons. Er zitten veel bussen en trucks op die aan een serieuze snelheid rijden. De huisjes staan vlak aan de baan en overal lopen kinderen en vee rond. Er wordt wel goed getoeterd. Langs de kanten ligt ook groen te drogen. Eerst dachten we dat het rijst was en op sommige plaatsen was het dat ook maar dat andere kennen we niet. Ze kloppen er de zaden uit en maken kleine bundels - voor de daken??? Komen het niet te weten want mijn gebarentaal is niet duidelijk genoeg en waar we stoppen ligt het natuurlijk juist niet.....Ook niemand op de bus weet het. In Vang Vieng wordt halt gehouden op de busstand. Een tuktuk brengt ons naar Nam Sok en we krijgen terug een kamer aan de voorkant. Ze hebben de volgende dagen echt geen kamers vrij en we willen morgen niet weer verhuizen. We vragen hen dan ook voor morgen vervoer te regelen naar Vientiane en een kamer te reserveren in Lane Xang Hotel in Vientiane. Opvallend; nergens in Laos vroegen ze ons om te betalen voor de telefoons voor reservaties van kamers. We maken een stevige tas koffie en duiken ons bed in voor een lange dut. Een frisse fruitshake kikkert ons op. Ik ga buiten wat zitten lezen en pa gaat een klein stapke doen. We doen maar rustig aan en genieten van het uitzicht en praten met andere gasten in 't frans of 't engels en neen....geen duits, die zijn hier opvallend afwezig. We vallen wel over de Canadezen en fransen. Voor 't avondeten wagen we ons nog eens naar Savanouk en het lukt hen de soep en de baguette samen te serveren. Pa lust de soep zo graag dat hij nog een tweede neemt. We blijven nog wat nagenieten op het terraske voor we in bed duiken.
Vrijdag 11-02 Onze bagage is vlug gemaakt. We hebben nog tijd zat om rustig te gaan ontbijten voor ze ons om 9u komen oppikken. Om 9u30 gaan we toch eens navragen of ze ons soms niet vergeten zijn. Neen, ze komen ons met een tuktuk halen om ons naar het busstation te brengen. Voor ons ook goed al was ons beloofd dat ze aan het hotel kwamen ophalen. Aan het busstation is er even verbijstering. Alle busjes zijn weg. We maken hun duidelijk met ons ticket in de hand dat de afspraak wel degelijk gemaakt werd. Ze doen ons teken dat we nog even moeten wachten en daar arriveert een minivan nog nat van de vlugge poetsbeurt en we krijgen het busje voor ons alleen. 'k Zou graag onderweg een paar foto's nemen maar pa vindt dat ik niet teveel van de gelegenheid moet profiteren en hem maar gewoon door moet laten rijden. Heb daar naderhand serieus spijt van gehad. De chauffeur en pa hadden ondertussen een piske kunnen doen en een klikske duurt toch niet zo lang. We rijden 3u30' voor we aan Lane Xang in Vientiane stoppen. We worden weer met grote sier ontvangen. Een lekker drankje en verfrissingsdoekje. We nemen een kamer aan de achterkant met zicht op zwembad (stel u van het uitzicht niet teveel voor) De kamer is prima en we hebben zelfs vers fruit in het kastje. We trekken er eerst op uit om iets te gaan drinken en eten een shake aan de rivier en eten in ons restaurantje aan de pepsi plaat. Een douche frist ons voldoende op om een rustig dutje te doen. We trekken terug de stad in om te internetten, proberen nog eens de kinderen te bellen zonder succes en gaan ons bevragen voor een terugvlucht of de andere mogelijkheden. We kunnen met de bus terug naar BKK of met de bus naar Udon Thani en vandaar voor 600ThB naar BKK vliegen. We willen niet in Udon Thani overnachten en zijn niet zeker of we de vlucht dezelfde dag halen. Iedereen zegt van wel maar we hebben ondertussen al wel andere beloftes zien de mist in gaan. Vluchten Vientiane naar BKK zitten de eerste dagen vol. De nachtbus was ons niet tegengevallen dus kiezen we daar maar voor. (680 ThB nu ipv 700) en ze komen aan 't hotel ophalen. We reserveren weer de zitten vooraan. Daarna nog wat paraderen door de rustige straatjes en wat valiezen keuren. Onze zak doekt het nog zijn dienst en we kopen niet. (bleek later niet zo verstandig) Bij het avondeten ontmoeten we een nederlander die hier al een tijdje rondhangt en elke winter deze richting uitkomt. Het wordt later dan gewoonlijk en hebben vandaag zelfs geen krant gelezen.Veel helpende handen bij het ontbijtbuffet. Eigenlijk zouden we ons aan wat exotischer stuff moeten wagen maar tot nu toe doen onze magen en de rest het goed en dat willen we zo houden. Zelfs voor ontbijt is er keuze uit Lao, Thai, Japans, Chinees en westers ontbijt. Suchi? Nee, het worden gewoon sapjes en fruit en heerlijke broodjes met bekende toespijs. Spijtig? Misschien ja maar wel veilig en niet pikant. Daarna zijn we weer op trot langs tempel en museum en door rustige straatje met lommerrijke bomen. Er is veel jeugd die samenkomt aan de Mekongoever. De parkings en straten staan vol brommers. Er is een WE marktje waar ze zowat alle prularia verkopen die ge u kunt inbeelden. Het dochtertje van de restauranthouder gaat er oorbelletjes kopen die ze daarna verder wil verkopen. Ze heeft bijna het hele WE plezier aan het schikken en herschikken van haar uitstalkastje met goedkope sierraden. Bij de gewone straatgeluiden klinkt er nu uit de luidsprekers ook "moderne" muziek. Abba is nog steeds in, ongelooflijk hoe populair die in deze landen blijven. We hoorden "dancing queen" zowat overal in de omringende landen gedurende de laatste 10 jaar en ze overleven het nog. Het is weer verschrikkelijk heet en ik laat me verleiden tot een pineaplle shake die me later wat opspeelt in de buik. Eigen schuld dikke bult ...'t kan niet altijd ongestraft ijskoud drinken in deze hitte en vermoedelijk niet alleen melk maar ook ijs ondergedraaid. Gelukkig is het maar éénmalig en ben ik na de platte rust weer fit. Onze pa, die geniet van zijn fresh coconuts. We zouden dat thuis ook moeten kunnen vinden dan zou hij tenminste altijd voldoende drinken. Elke noot bevat ongeveer 3/4liter aan 3 stuks per dag is dat niet mis hé. We gaan ons met een boek aan 't zwembad installeren. We zijn voorlopig de enigen, ze zetten de ligzetels onder de bomen en we leggen de matrasjes dubbel. Een drankske en een boek; meer moet dat niet zijn. Als de temperatuur weer wat draaglijker is zijn we weer de baan op; flaneren. Den hollander is ook weer van de partij en is in 't gezelschap van een gekke amerikaanse dame. Van gezellig wordt het vermoeiend en we kramen vroeger op. Het is nu wel wat meer opletten want blijkbaar zijn al de jongeren van 't stad hier op hun brommertjes aan 't paraderen en ze letten absoluut niet op. Mijn krukken doen dienst om wat ruimte te scheppen bij 't oversteken. De aircokilte overvalt ons in de lobby en we maken ons vlug onder de voet uit naar de kamer. Te moe om nog veel te lezen vallen we vroeg in slaap Na even wakker geweest te zijn deze nacht terug ingeslapen en we zijn laat opgestaan. We hebben tijd zat en willen het rustig aan doen. Na een uitgebreid ontbijt waar weer veel expats zitten gaan we onze pakken maken. We vertrekken maar deze avond maar we moeten uitchecken voor de middag. We trekken nog een laatste keer het stad in en gaan nog eens internetten. We mogen onze bagage in de lobby droppen. We betaalden hier 28$/n voor ons beiden voor zeer goede service en wat luxe. Pa wil nog eens van de lekkere soep gaan eten, ik hou me maar bij een belegde baguette. Mijn fruitshake vervang ik door cola want er ligt een lange busrit in 't verschiet. Terug in Lane Xang installeren we ons met een boek aan 't zwembad. Er komt meer volk vandaag. Een Lao/engelse familie komt er met hun zoontje zwemmen. Ze hebben aan de rand van de stad een nieuwe woning gebouwd (van de prijzen bij ons thuis bouwt ge hier een heel dorp) mijnheer (42j) leeft op zijn rente na enkele jaren voor een firma in ZO Azie te hebben gewerkt. Sommige mensen kunnen zich toch gemakkelijk los maken van hun vertrouwde milieu en familie en zich aanpassen in een heel andere cultuur. Ik zou het niet kunnen denk ik. Zo gaat de tijd vlug voorbij en moeten we ons reppen om nog wat te gaan eten voor de bus ons komt ophalen. Het is ondertussen Maandag 14-02. Rond 9u stopt er een minibusje dat al goed vol zit. Het wordt een probleem onze bagage en vooral de rolstoel er nog bij te krijgen. Pa gaat voorin zitten naast een zuurpruim en ik deel de bank met 3 jonge Israëliers. 't Is krap maar de afstand naar de grenspost niet ver. We hebben nu de formaliteiten in omgekeerde richting. Gelukkig is de helper van de grote bus dezelfde als bij de heenrit en hij neemt weer onze bagage over waarvoor pa hem goed beloond met de resterende Kip. Exit fee 20ThB/2pp- pascontrole enz. en aan de overkant staat de bus klaar. Jonge gasten hadden zich reeds op onze plaatsen geïnstalleerd en waren niet erg happig plaats te ruimen maar genummerde plaatsen zijn genummerde plaatsen. Aan de Thaise grens stapt pa alleen uit met de passen. Ik ga aan 't venster zitten zodat ze mij van in hun hokje kunnen zien maar voor pa aan de beurt is rijdt de bus naar de overkant Thaïland in. Ik voel mij er niet gerust in maar de mannen zeggen dat het geen probleem zal zijn. Ik voel me maar pas gerust als ik pa zie. We stoppen terug aan het restaurant aan de Mekong waar eten voorzien is. Ik voel er niks voor om uit te stappen en eet een stukje van de broodjes die we uit Vientiane meenamen. Ze stoppen zelfs nog even op de verlaten parking en niemand weet waarom. Naast ons zit een groepje jonge Zweden en ze presenteren ons een Valiummeke om te slapen...telkens als we terug vertrekken stopt hij er een paar in zijn mond. Hebben er zo onze bedenkingen bij en houden ons bij een gedeeld pilleke uit onze eigen voorraad. De bussen hebben zo hun vaste stopplaatsen en voor het ochtendgloren wordt er nog eens halt gehouden. Ik blijf zitten en pa is blij met de sanitaire stop. Rond 9u stoppen we midden in Kaosanroad. Bij 't uitladen ontdekken we dat onze zak gescheurd is. zal ermee terug moeten naar de Carrefour. Dat is nu de 2e zak van het setje die het laat afweten (de eerste een uur voor 't vertrek thuis). We willen naar een GH een paar honderd meter verder. De eerste tuktuk die we aanspreken vraagt 100ThB en zijn buurman ook. Ik vertel hun effe wat ik van hun schandalige houding denk en dat ze een schande zijn voor hun eerlijke collega's. Ze zijn er niet gelukkig mee vooral omdat ik er in 't plat vlaams nog wat aan toe voeg en heel duidelijk tourist police laat horen. Ze verdwijnen alletwee. We kunnen evengoed tevoet tot daar. Een taxichauffeur spreekt ons aan en voor een faire prijs rijdt hij ons tot daar (50ThB want als auto moet hij volledig rondrijden) We willen ons laten afzetten aan Sawasdee want de naam van het GH waar we naartoe willen zijn we vergeten maar is er juist naast. Wisten wij veel dat er in de omgeving verschillende Sawasdees zijn; het vraagt dus wat uitleg voor hij weet welke we bedoelen. In Rambutti Village is zo vroeg op de morgen nog geen kamer vrij. We schrijven toch in, laten de bagage en een pas achter als garantie en kunnen tegen 11u terugkomen. We gaan dan maar ontbijten in Sawasdee. Een franse dame zit er te wachten op een minibusje dat maar niet afkomt. Ze wil naar één van de eilanden om uit te rusten voor ze weer naar huis gaat na weken onderweg geweest te zijn. Als het minibusje komt zijn er problemen. Eén van de jongens heeft 2 stukken bagage bovenop gegooid maar geen supplement betaald voor het 2e stuk niettegenstaande het overal uithangt dat dat een surplus is. Hij moet bijbetalen of het busje uit. Hij wil niet en het wordt een patstelling. De andere reizigers ook lastig voor het tijdverlies. De chauffeur start maar zegt iets tegen zijn collega van "police" en die hebben hun kantoor op 't hoekske.. weet niet hoe het afgelopen is - ben nog altijd curieus - vond het gedrag van die gast voor een paar ThB ferm arrogant. De kamer die we krijgen in Rambutti is zonder veel problemen met de lift te bereiken. We doen bijna een stap achteruit als de deur opengaat door de groene kleur die ons overvalt. Als we binnen zijn valt het reuze mee. De weerkaatsing van de zon in een spiegel was oorzaak van het effect want de muren waren zacht licht groen. Een perfecte kamer met koelkast en perfect werkende Tv en een heel mooie badkamer. Zijn prijs 650ThB meer dan waard. Op het dak een zwembad maar slechts met trappen te bereiken. Het GH ligt heel centraal en een stukje achterin en dus heel rustig. We gaan 's middags op het pleintje in een restaurantje iets drinken. de prijzen liggen er redelijk hoog en voor 't middageten gaan we dus bij de buren in Sawasdee. We hebben daar zowat ons vast zitplaatske. Na de middag gaan we wat slapen want een nacht in een bus, ook al hebt ge geslapen, blijft vermoeiend. Daarna gaan we weer op stap. Nog maar eens proberen te bellen: noppes. Voor 5ThB onze mailbox bekijken en een berichtje zenden. We stappen hier en daar een reisbureauke binnen want morgen willen we toch naar Pattaya. Ben benieuwd wat dat gaat worden. Pa zou het toch eens graag zien en als het ons niet bevalt kunnen we nog door naar HuaHin. Een taxichauffeur biedt ons de reis aan voor 1200ThB wat verder wil ééntje het doen voor 1100. We spreken af dat hij ons 's morgens om 10u komt ophalen. Ik laat me verleiden door de geur van pannenkoekjes. Ze smaken lekker maar druipen wel van 't vet. Het fruitkarretje kunnen we zo ook niet voorbijlopen en onze pa ziet ge genieten van zijn ananas. We doen niets en toch is de dag zo vlug voorbij. Op Kaosanroad bestellen we nog een schoteltje noodles maar ze bevallen pa niet zo fel. Misschien geraakt zijn maag wel wat overhoop van die zware AB. Hij voelt zich wel beter maar heeft nog heel veel last van hoesten en fluimen. Al dat verschil van airco kou naar hitte doet er ook geen goed aan. Deze nacht kunnen we weer slapen met open raam. BR>Dinsdag 15-02We zijn vroeg op en om 8u zitten we al aan ons ontbijt. De eerste taxichauffeur staat er en wil ons wegdoen voor 900Bath alles in. We zeggen OK en gaan onze bagage halen om uit te checken. Terwijl pa alles in orde brengt probeer ik alleen het stoepje achterwaarts af te rijden en ga glorieus met de benen de lucht in. Vermoedelijk heeft het gewicht van de handtas een beetje geholpen maar aan de andere kant was het ook een buffer zodat ik niet met mijn hoofd tegen de grond bonkte. Een heleboel volk om te helpen en ik verlegen. 't Zal me leren alles zelf te willen doen. De bagageruimte van de taxi's is maar klein door de LPG tank die er in ligt de rolstoel moet dus op de voorzit. Zonder voetstukken en wielen lukt het perfect. Het is een rit van meer dan 200km. We rijden langs de tolweg en hij vraagt ons te betalen omdat hij niet voldoende geld bijheeft. We maken hem wel duidelijk dat dat dan van de eindafrekening afgaat. Het blijft autostrade tot Pattaya en er is op de meeste plaatsen druk verkeer. We moeten 3x toll betalen en de prijzen hangen uit (30 tot 60ThB) De eerste indruk van Pattaya valt ons fel tegen. Drukte en nog eens drukte. En ge gelooft het of niet, het eerste grootwarenhuis dat we voorbijrijden is de Carrefour. Amaai een echt glazen paleis. De chauffeur kent een goed hotel en we laten hem doen misschien krijgt hij er iets voor. Het is echter full. De volgende ook. Wij hebben ook een adresje maar dat weet hij niet te vinden (zogezegd) We hadden gevraagd de airco af te zetten en het wordt te warm in de auto en we zijn moe. Na een deel hotels full of niet met de rolstoel te doen vinden we Sunbeam. Het is wel duur maar het kan ons niet schelen voor 1 nacht. We rekenen af en daar we op zijn meter zien dat hij er echt geen overschot aan heeft geven we hem een goeie fooi. Er is wel een serieuze helling om 't hotel binnen te komen maar ze schieten langs overal toe om te helpen. Onze pa vindt het gevaarlijk. Binnen is het grote chic. Ze vragen 1800ThB/dubbel met ontbijt. De kamers zijn mooi, zeer netjes en hebben een terrasje. Voor we op verkenning gaan willen we eerst wat bekomen van de rit en de douche is heerlijk. Ook hier kan ik het zwembad moeilijk bereiken. Ben wel eens 1x gaan kijken. Amaai met palmbomen op 't dak en bar in 't zwembad. In de late namiddag gaan we op verkenning.We zitten middenin de bars en drukte van Pattaya. Het geeft nog wat een verlaten indruk. En zo vol tegenstrijdigheden. Aan elke bar zijn er ook altaartjes voor Buddha en de offergaven zijn zeer gevarieerd: van water, rijst, fruit tot alcoholische dranken en sigaretten maar ook hele kippen en een varkenskop. Iedereen is even vriendelijk. We rijden richting zee. Het is wel wat hellend maar gemakkelijk te doen met rolstoel en de chauffeurs van de auto's heel attent. De zeeboulevard heeft een lange promenade maar helaas zijn ze hier en daar aan 't werken en ligt hij volledig onderbroken. Het tourist office heeft niet veel te betekenen. We krijgen er een folderke en dat is het. Nu hebben we wel een stadsplan en we gaan op zoek naar Sawasdee Sea Veuw hotel. We reserveren er een kamer voor de volgende dagen. Er zijn kamers vanaf 250ThB Wij nemen er eentje van 900ThB in de nieuwbouw omdat die te bereiken is met lift. Met 1 groot bed is het 100ThB goedkoper maar bij deze hitte hebben we liefst elk ons eigen nestje. De kamer is perfect. Het hotelletje ligt ook in een rustig straatje en daar zijn we blij om. We eten hier wat vooraleer we terugkeren naar ons hotel. Overal zijn de bars nu open. Een heel spektakel. Overal meisjes die roepen en groeten, heel vriendelijk. We kijken onze ogen uit. We hebben van 't hele verlof nog geen olifant gezien maar hier lopen ze nu met een jong dier rond en de toeristen betalen voor de bananen die hij eet. Wat verder loopt er ene met een dikke vette slang rond zijn nek. Griezel, griezel. Na al die drukte en lawaai duurt het even voor we tot rust komen op ons terrasje. Als een paar kamers verder teveel bloot gegeven wordt trekken we de gordijnen toe en gaan slapen. Woensdag 16- Niettegenstaande de muziek in de bars de ganse nacht door gaat hebben we toch redelijk goed geslapen. We doen weer rustig aan en 't is al na negenen als we gaan ontbijten. Er is een grote variatie aan verse broodjes, verschillende kazen en verse salades en heerlijk vers fruit. We proberen de eieren, spek en worstjes zoveel mogelijk te vermijden want die lagen de laatste week wat te dikwijls op ons bord. Onze pakken zijn heel vlug gemaakt. We checken uit en krijgen de 200ThB waarborg cash terug. De bellboy's zorgen voor een wat grotere tuktuk zodat wij en onze bagage wat meer ruimte hebben. In Sawasdee zijn ze zeer behulpzaam en het hellingske wordt zonder problemen genomen. De kamer is ruim met zachte bedden, mooi en netjes en we hebben uitzicht op zee. 's Middags betalen we 45ThB voor een hamburgerbroodje met lekkere frietjes en een frisdrank. Daarna gaan we het bed uitproberen en we vinden BVN op TV. Raar naar VRT nieuws te kijken zo ver van ons vlaamse landje. Voor we weer op stap gaan gaat pa rechtover de was binnendoen - ze vragen 12ThB voor wassen en strijken van een lange broek en 10ThB voor bloes of Tshirt. We trekken terug naar de strandboulevard, wandelen 50m en zetten ons weer onder een palmboom om van het uitzicht en het flaneren te genieten. We proberen er achter te komen wie van de meisjes op zoek is naar een prooi. Ze lopen hier met tientallen maar zijn niet opdringerig maar vriendelijk en hebben blijkbaar veel plezier onder mekaar. Waar we bang voor waren om teveel plakkerij te zien of te jonge kinderen blijft ons bespaard. Slechts één maal twijfelden we of het meisje niet meer tot "de kinderen" moest gerekend worden. 't Was een beetje een opluchting voor mij want ik was niet erg scheutig om naar Pattaya te komen.Wat later gaan we nog eens internetten en als de temperatuur wat gedaald is gaan we weer wat op verkenning. Onderweg keuren we wat valiezen want onze zak zullen we niet veel meer moeten gebruiken. Het blijft bij keuren. De restaurantjes die we tegenkomen zijn meer bars dan eetgelegenheden en na ze overdag gezien te hebben spreken ze ons niet zo erg aan. Een beetje uit de drukte vinden we er toch eentje dat ons aanspreekt. We bestellen Noodles with mixed sea fruit. Het vruchtsap van de cocosnoot wordt heel lichtjes gesuikerd opgediend in een glas en smaakt overheerlijk. Ook de noodles smaken en zijn heel lekker gekruid. Pa vindt de stukken inktvis te taai en die krijg ik dan doorgeschoven maar de rest is zo overvloedig en lekker dat we hier zeker nog eens terug komen. Gelukkig kijk ik even de rekeningen na want die kloppen aan geen kanten - blijkbaar zat er nog een rekening bij van een vorige vrolijke klant die zich had tegoed gedaan aan een teveel aan coctails. Probleem wordt opgelost met veel verontschuldigingen. En neen, ik had niet het gevoel dat het opgezet spel was, eerder dat de man aan de kassa meegedeeld had in de coctails... We trekken nog eens door de drukte en verwonderen ons erover dat we er ons eigenlijk goed bij voelen. Vermoeden dat het komt door de vrolijke en zeer vriendelijke sfeer. Het is lijk lopen op een kermis. We zijn moe als we aankomen in Sawasdee en na een doucheke liggen we vlug in bed en geen van beiden heeft nog veel in zijn boek gelezen.
Donderdag 17- Het ontbijtbuffet is sober maar goed. Daar we tussen de tafeltjes door moeten om een goed zitje te vinden gaat pa alleen het eten halen en krijgt spontaan hulp van één van de Thaïse meisjes. Naderhand zien we dat ze in het gezelschap is van een oude westerse man die heel moeilijk te been is. Ze zit met hem buiten in de schaduw op het terras, smeert zijn boterhammekens, haalt zijn krant, verplaatst de parasol, zit rustig naast hem te breien enz. De rest van de dag zagen we haar hem begeleiden naar het strand, zijn wasgoed afhalen enz. We zien nog meer van die koppels soms zelfs met een kind erbij. Eerst dachten we dat ze misschien getrouwd waren of samenwoonden of zoiets. Blijkt dat heel veel oudere westerlingen voor het seizoen naar hier komen en jaarlijks beroep doen op dezelfde meisjes. Die komen dikwijls uit dorpen in het noorden om hier op een 4tal maanden het geld samen te rapen voor de onderhoud van hun familie. Zo hebben sommige mannen er niets op tegen dat ze hun baby meebrengen, zolang ze ook maar voor hem zorg dragen. Het gaf ons nogal te denken en ik heb mijn idee over Pattaya toch wat moeten bijstellen. Pattaya= een betaalbaar privé rusthuis? Er zijn er natuurlijk ook anderen, meestal een stuk jongere mannen die alleen op seks uit zijn. Nu, zolang het om volwassenen gaan en ze op straat geen aanstoot geven moet ik daar niet over oordelen.We huren een strandzetel en genieten onder de parasols van het uitzicht en een zeebriesje. Er is veel beweging op het water maar slechts enkelen wagen zich erin om te zwemmen. Van lezen komt niet veel terecht maar we genieten wel van de lekkere tijgergarnalen met dipsausje. Op de middag valt het briesje en wordt het weer te warm voor ons.We trekken naar onze kamer en pa kijkt naar Blokken en het VRTnieuws. Ik kan niet stoppen met lezen in een spannend boek. We hebben de indruk dat de hitte blijft hangen. Nadat we uiteindelijk toch een nieuwe valies hebben gekocht houden we het voor gezien en keren we terug naar ons GH om daar iets te eten. Nog even de krant lezen voor we naar de kamer gaan. Voor de derde keer vandaag onder de douche, wat TV kijken en lezen. We zetten de ramen wagewijd open voor de nacht en zijn blij niet meer midden in de drukte te zitten. Vrijdag 18-02 Deze dag verschilt niet veel van de vorige. Eten, wat stappen, luieren aan zee en genieten van een portie garnalen die ze nu zelfs voor mij pellen. We bestellen de taxi die ons morgen naar de luchthaven zal brengen en gaan 's avonds nog eens noodles en vis eten .
Zaterdag 19-02 We checken uit en droppen onze bagage achter de balie.
We hebben niet veel zin om nog veel rond te lopen en spenderen onze tijd met lezen van kranten en een stukske eten in de zeteltjes op t terras. De taximan is goed op tijd daar en we rekenen af met de bediende van t kantoortje. Het gaat in een dolle vaart richting BKK. We vragen om snelheid te minderen, de airco af te zetten. No English Aan de luchthaven vraagt hij ons dan wel in t engels mee uit te kijken naar de naam van de luchtvaartmaatschappij en die is vlug gevonden. Half zat stappen we uit, steken de rolstoel in mekaar en halen de bagage uit. De chauffeur vraagt drinkgeld en wij antwoorden no english.. niet met ons.. geen reden om te danken voor zon dolle rit.
In t luchthavengebouw moeten we eerst met de bagage door de veiligheid waar die gesaeld wordt .. vlug dus onze dikke jassen er nog bij steken. Aan de balie reserveren we plaatsen waar ik mijn been kan uitsteken. Waren vergeten dat men hier exit-fee moet betalen. Gelukkig is MrCash open. Aan de douanecontrole slaan de bellen tilt.. het minste stukje metaal geeft alarm.. Broeksbanden en schoenen uit alle mannen met hun broek in hun handen door t poortje. Ook ik en mijn rolstoel ondergaan een grondige controle.
De vlucht heeft vertraging.. oei, dat wordt rennen in Istanbul Op t vliegtuig realiseren we ons dat rennen niet veel zal helpen.
Istanbul: we mogen in de VIP lounge wachten, mogen ons van drank en knabbel voorzien en hebben een zetel waar we lui kunnen in liggen. Ik probeer Peter te bellen maar voor me dat lukt komen ze ons al ophalen voor een vlucht naar Munchen. t Zal bibberen worden want in Munchen ligt sneeuw en vriest het. Ook hier goede opvang en daar we 4u moeten wachten mogen we gaan slapen op een brits.Ze maken ons wakker als t tijd is en met een sneltreinvaart rijden ze ons in zon open karretje tot aan het vliegtuig op de tarmac. Biber bibber, als wij hier niet ziek van worden dan weet ik het niet hadden we maar het Lufhthansadekentje meegenomen.
Als we in Zaventem stoppen bel ik direct Peter op. We gaan de bagage ophalen en trekken vlug onze jassen aan. Doodmoe maar toch eerst nog langs Boutersem om de kleine Mathias te zien en te knuffelen.
Shoulders bags exquisite retro, the exact newest season really launched a new splicing connected with cortex and moreover wool mix version, although Yan value belongs to positively the actual level about the goddess, but also frequently under some of the floating offering price, also glenohumeral joint more and more sister paper on top of that filial piety boyfriends jerseys outlet shop shouted, do don't red bottom shoes you eat. Low monster series are described simply because full bloom such a year. And thus simply regarding both men along with women, young as well as , college football jerseys old Xian Yi shoulders bag design, this tool furthermore won't miss opportunity so that it will put logo design. Remove completely kinds created by special leather style to not talk information on, very in the backpack quality often is fairly really, as a consequence all quality, design, fashion, our pursuit of the classic younger sister paper, incase this guidance year's stock earned money, too can easily wish in which to consider.This situation brand backpack continuation with their brand logo of your respective chain pertaining to design, received throwback baseball jerseys from mini chicago blackhawk jerseys to any larger size, various size range, texture, light Joker, how casually in return take one particular supermodel temperament. On the other hand jerseys for sale luxury entry-level amount of money, for far more with football jerseys regards to girls, bite or just walk out some sort of fashionable just one step closer! All over addition you can those high regarding luxury brand, for everyday life inside the real world, but nevertheless still do not likely add up to bring about themselves get more beautiful and simply more fashionable sister paper, often the when is usually pretty close in the market to how the people belonging to the high affordability performance ratio most typically associated with fashionable shoulder bag, could possibly be a more intelligent choice!
08-09-2015 om 08:08
geschreven door cheap sneakers online
08-06-2007
Hallo Groetjes van een bekende!!
Ja, hoor, dacht ik wel dat jullie dit waren!!! Leuk jullie weer te zien. En heb al veel gelezen en meegemaakt. Fantastisch. Zo kan ik in gedachten, naast jullie in de camper zitten, en jullie hebben niet eens last van me! Wat een werk, ik word er draaierig van als ik er aan denk! Dus niet te veel denken, schrijven moet ik. Beiden vele lieve groeten van Cato! Tot kijk in BLOGGENLAND. `n blognachtkusje voor jullie, van je weet wel.
08-06-2007 om 00:13
geschreven door Catootje
Hallo Groetjes van een bekende!!
**
Ja, hoor, dacht ik wel dat jullie dit waren!!! Leuk jullie weer te zien. En heb al veel gelezen en meegemaakt. Fantastisch. Zo kan ik in gedachten, naast jullie in de camper zitten, en jullie hebben niet eens last van me! Wat een werk, ik word er draaierig van als ik er aan denk! Dus niet te veel denken, schrijven moet ik. Beiden vele lieve groeten van Cato!Tot kijk in BLOGGENLAND. `n blognachtkusje voor jullie, van je weet wel.
