24-01-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

Voor we naar huis gaan willen we weer wat bekomen. Prakash rijdt met ons naar Murudeshwar Beach het Naveen Beach resort.... buiten het bereik van de buitenlandse toeristenstroom en halfweg tussen Mangalore en Goa. Er is slechts één ander Indisch koppel en we hebben de tuin voor ons alleen. Heel even wordt het druk als er een hoge beambte langs komt om te eten en te vergaderen. Jawadde.... die heeft een heel leger personeel bij ... De bodygards  weten niet goed wat ze met ons moeten doen Het stoort hun blijkbaar dat we daar zitten maar op dat gebied zijn wij Oost Indisch doof. Eentje wil naar ons komen maar wordt door een andere teruggeroepen. 'k Wil gaan vragen wat ze van ons willen maar 't ventje houdt me tegen... moei er u niet mee ...
We hebben er een fijne tijd ... kortbij strand, niet om te zonnen maar om de bedrijvigheid te volgen, dicht bij centrum om rond te struinen en ons tegoed te doen aan lekker fruit. 't Ventje wandelt tot boven op de heuvel waar een tempel en beeld van Shiva staat.

In Colva Beach, binnen bereik van de luchthaven, houden we nog een paar dagen rust voor we terugvliegen.  Naam van hotel vergeten maar er zijn er heel veel en veel toeristen. Aan 't strand zijn er grote open restaurants en vermoedelijk heeft 't ventje daar toch iets gegeten dat hem later opbrak (wou gebakken aardappelen)
We nemen in Goa afscheid van onze chauffeur.... zeer dankbaar voor de mooie en veilige trip

Bij de tussenstop in  't Midden Oosten wordt mijn ventje plots onwel, moet overgeven ..hij dacht eerst dat het van de geuren in de luchthavenhal was maar ikhad andere vermoedens. De ganse terugvlucht is hij onpasselijk geweest.. Gelukkig had ik mijn medikatie in de handbagage.

Thuis hadden de kinderen de verwarming aangezet en eten klaargemaakt: gelukkig geen rijst

Niettegenstaande ik onderweg goed gegeten had en geen problemen staat rijst voor mij niet meer op 't menu....

23-01-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

21-01-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

20-01-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

Nog meer dan in de rest van Azië is eten in India een ervaring.
Als op de menu kaart "meal" staat verstaan ze daar gewoon Thali onder .. een schotel rijst opgediend met linzen (dahl) en sambars (allerlei sausjes met dahl, groentenpureetjes met tamarind, chutneys enz.)
Soms opgediend op een grote schotel, hoop rijst in 't midden en katoris (potjes) met de sausjes errond - samen aan dezelfde schotel
Soms opgediend op een bananenblad. De ober legt het bananenblad en rijkt u water aan om over het blad te smossen (om beter te schuiven? maakt het voor ons moeilijker ) daarna droppen ze daarop de rijst en in hoopjes errond de bijhorende sausjes.
Men heeft vegetarische en andere met schaap, kip enz..
De hoeveelheid is onbeperkt, van 't ogenblik dat ze zien dat iets opgeraakt wordt royaal bijgevuld... Maar gegarandeerd altijd spicy.
In afgelegen streken is er ook voor de toerist 3x rijst per dag onder verschillende vormen - wij vonden de rijstkoekjes die we in gelei dopten wel eetbaar. Steamed rice met veel fruit onder gesneden..En nan....het platte, dunne brood dat we sopten in hete sausjes of bestrooieden met suiker, smeerden met confituur....al naargelang het uur van de dag ('s morgens rice/dahl???? niet voor onze magen)
We vergingen niet van de honger maar zochten regelmatig onze toevlucht in restaurants waar ook westers te eten viel.

Fruit is er in overvloed en lekker zoet.
Koffie wordt geserveerd met het bezinksel - heel lekker en zoet. Daarom heb ik altijd een klein filterzeefje mee..een reserve tas en, laat ze maar lachen maar ik kan van mijn tas koffie genieten
Thee zetten ze heel sterk en een kom kokend water wordt graag bijgebracht.
Water staat er steeds op tafel, doorgaans wel vooraf gekookt maar we wagen er ons niet aan.
Indiërs zijn snoepers en aan zoets en lekkere dessertjes geen gebrek.

Uit eten gaan in een goed restaurant buiten de toeristische route is een ervaring.
Rijke Indiërs laten zich verwennen. Tafel en bestek in ongeziene pracht (allé voor mij toch)  Met veel ceremonie en égards van het personeel maar.... ook van de andere gasten... Van dit diner met 5 gangen, kostprijs 420BFr/2 personen, genieten we nu nog na.
Heb nog altijd spijt dat ik daar geen foto's heb kunnen/durven nemen maar 't zit diep in mijn hartje.

20-01-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

20-01-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

20-01-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

Eén van de opdrachten voor vrouwen bij de aanleg of onderhoud van wegen is stenen kappen - oud en jong zagen we aan de straatrand zitten om stukken rotsblok manueel in steeds kleinere stukjes te kloppen. Onder het motto: waarom het machinaal doen als er zoveel arbeidskrachten voor handen zijn .

De Unesco heeft veel tempels onder haar bescherming en doet er alles aan om in stand te houden. Restaurateurs van overal ter wereld zijn hier werkzaam om dat fijne werk te doen. De vrouwen, die kloppen de stenen klein en vermalen ze tot gruis.

20-01-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

20-01-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

20-01-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

20-01-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

20-01-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

We zijn dit jaar al heel wat onderweg geweest.
Om 't jaar af te sluiten reserveerden we een last-minut Egypte boottocht op de Nijl vanaf Luxor en kleefden er een verblijf in Hurghada aan vast.
Op de luchthaven in Luxor werden we opgewacht door een hostess. Ze wilde onze passen voor het verblijfsvisum ... dat doen we zelf wel en ... dat stond haar niet erg aan. Uiteindelijk betaalden wij voor die stempel 10€ minder
Met de bus naar een parking nabij de ligplaatst van de boten. Onze bagage wordt naar de boot gebracht en wij mogen volgen. Ze stappen nogal ferm door en ik op mijn krukken kan met moeite volgen... de hostes erop attent maken helpt niet meer ....volg maar. We zien gelukkig waar ze opstappen maar.... er liggen een heel deel boten naast mekaar en we moeten van de ene op de andere .. de overstappen soms hoog .. gelukkig krijg ik hulp van de bemanning. Eindelijk op onze boot heb ik met haar wel een hartelijk woordje gewisseld.
We krijgen wat uitleg en worden aan een lokale gids voorgesteld die ... Nederlands praat.

Het verblijf op de boot is aangenaam. Het weer mooi en we genieten op het dek van het voorbijglijdende landschap.
Over het eten aan boord viel niet te klagen, ook niet te stoeffen. Dranken zijn appart te betalen en duur.
Waarwe konden deden we in de steden onze voorrad fruit en drank in.
Op de boot wordt nogal gepusht om sieraden enz. te kopen - leuk maar niet waardevol.

De meeste bezoeken heb ik mee kunnen afleggen en 't was wondermooi en met volle teugen genoten.
Slechts één maal was het genoeg en heb ik me buiten op een bank onder een afdak geïnstalleerd terwijl mijn ventje nog wat graven ging bezichtigen.
De tocht met de calèche in  erfud gaat te dwaas om er echt te kunnen van genieten.

Met de bus naar Hurghada - lange rit - zogezegd in konvooi maar daar had ik mijn vragen bij

Hurghada
- een weekske rusten
- ontdekt dat het verschrikkelijk kan waaien 
- 's morgens en 's avonds frisjes

Voor de uitleg over tempels klik hier

31-12-2000 om 00:00 geschreven door ribbe  

Tempel van Karnak
"In het noorden van Luxor ligt de tempel van Karnak, die drie goden eert: Montu, een oude lokale strijdersgod; Amon, de belangrijkste god van Thebe; en de godin Mut, vrouw van Amon.

De bouw van de tempel van Karnak begon in het Middenkoninkrijk en werd voltooid tijdens het Nieuwe Koninkrijk, zowat 1.600 later jaar. Elke opeenvolgende koning van deze era voegde iets aan de tempel toe, die twee hectaren land groot is.

Een weg van sfinxes met de hoofden van krullend-gehoornde rammen leidt tot de ingang aan de eerste pyloon. . Tussen hun poten is een klein beeldje van Rameses II, die de beroemde Slag van Kadesj tegen Hittites in Syrië won (1274 v. Chr.)"

Tempel van Luxor

De tempel van Luxor ligt midden in de huidige stad. Het is een van de best bewaard gebleven tempelcomplexen uit de Egyptische oudheid. De tempel is gebouwd door Amenhotep III en Ramses II, en gewijd aan de Thebaanse drieëenheid Amon, Mout en Chons. De tempel diende voor de processie ter ere van Amon bij het begin van het Egyptische nieuwe jaar. Een indrukwekkende laan van sfinxen voert naar de toegangspoort. Vroeger verbond deze laan de tempel van Luxor met de tempel van Karnak. Er zijn plannen om deze processieweg weer geheel in de oude staat terug te brengen.

Twee kolossen van Ramses II houden bij de ingang wacht. Vlakbij staat de uitzonderlijk fraaie roze granieten obelisk van Ramses II. Een tweede obelisk werd door Mohammed Ali in 1831 aan Frankrijk geschonken, en siert nu de Place de la Concorde in Parijs. De belangrijkste gebouwen van het enorme tempelcomplex zijn de tempel van Amon-Re, de tempel van Seti II gewijd aan Amon, Mout en Chons, de tempels van Ramses III, de befaamde grote hypostylenzaal met zijn enorme zuilen en het Amenhotep III-binnenplein. Het oudste gedeelte van het complex, de tempel van Amenhotep, is met zijn zuilen en kelkkapitelen zeker het fraaiste geweest.

Het dal der koningen

Het dal der koningen is in tegenstelling tot wat je vooraf denkt niet een lieflijk dal met veel groen bij de Nijl. Het wordt er in de loop van de dag heel heet en de witgrijze rotsbrokstukken weerkaatsen het licht.Voor de oude koninklijke Egyptenaren die hier zijn begraven had het dal de betekenis dat hier in het westen de zon onderging die de volgende dag telkens weer als herboren in het oosten opkwam. Zo zouden ook zij herrijzen uit hun graven. Het gebied wordt daarom in diverse oude geschriften 'het prachtige westen' genoemd.

Na de periode van de pyramides zijn de oude Egyptenaren om nog steeds niet geheel duidelijke redenen overgegaan tot het begraven in graftombes in deze omvangrijke begraafplaats.Helaas mogen er nergens foto's worden gemaakt in de graftombes die te bezichtigen zijn, want die zijn voorzien van prachtige tekeningen,schilderingen and beautiful carvings. Dit is eigenlijk maar goed ook, dit belangrijke stukje historie moet wel zo veel mogelijk in takt worden gehouden.

Via de paden kom je bij de graftombes. Voor een graftombe bevindt zich meestal een prattegrond met een beschrijving.

In de graftombes gaat men natuurlijk een aantal meters onder de grond. In sommige bevindt zich nog een stenen sarcofaag, maar wat er te zien is, is met name aangebracht op de muren en de plafonds. Daarop wordt met name het oude Egyptische idee over het leven na de dood weergegeven en uitgelegd. Het gaat over de nachtelijke reis (12 uur corresponderend met twaalf kamers waarin deze zich afspeelt) van de zon en haar scarabee-achtige wedergeboorte in de ochtend.

Hier kunt u tevens het graf van Toutanchamon vinden. Deze overigens blijkbaar maar kleine graftombe is zo beroemd geworden omdat haar ontdekking een indruk bood van de geweldige schatten die de doden in hun graven werden meegegeven. Veel van deze schatten uit deze tombe zijn te bewonderen in het Egyptisch Museum te Cairo en helaas mag ook daar niet worden gefotografeerd, maar wij kunnen u verzekeren dat het ongelofelijk veel en prachtig was. Toetanchamon was pas 18 jaar toen hij plotseling stierf. Omdat alles na duizenden jaren ongeschonden te voorschijn is gekomen, zijn we via deze tombe heel veel aan de weet gekomen.

In het Dal der Koningen bevinden zich een dikke zestig graftombes, waarvan er 25 van koningen zijn en de overige (relatief eenvoudige) van hoge hoffunctionarissen.Het is heel merkwaardig en heeft iets mysterieus om in dit gebied rond te wandelen met zijn veelvuldig omgewoelde rotsblokken.

Vallei der koninginnen

Deze vallei bevindt zich in het uiterst zuidelijk gedeelte van de Thebaanse necropool. Hier werden vanaf de 18de dynastie de eerste prinsen en prinsessen van koninklijke bloede, maar ook andere belangrijke personen begraven. Ook werd hier vanaf de tijd rond van Ramses II, de koninginnen die de titel 'koninklijke gemalin", droegen begraven. En tijdens de 20ste dynastie veranderde Ramses III de traditie en liet hier graven voor enkele van zijn kinderen maken. De Wadi el-Melikat, zoals het Arabische bevolking de vallei noemt, dank zijn naam aan Champollion. Ook deze plaats was net als de Vallei der Koningen heilig. Volgens oude Egyptenaren was de grot symbolisch voor de buik of de baarmoeder van de goddelijk koe (Hathor) waaruit het water stroomde dat de aanstaande verrijzenis van de overledene voorspelde die op deze bevoorrechte plaats begraven was. De graven kunnen in twee groepen worden verdeeld. Tot de eerste groep behoren de grafschachten (meer dan zestig) die tot de 18de dynastie teruggaan en tot de tweede, de grote Ramessaanse graven van de 19de dynastie, die een complexe structuur vertonen en uit echte begrafenisvertrekken bestaan, deze laatste lijken veel op de graven in de Vallei der Koningen, alleen wat eenvoudiger. De eerste gemalin die hier werd begraven was Sat-Ra, echtgenote van Ramses I en moeder van Seti I. Na het einde van de Ramessaanse periode en de daaropvolgende systematische schending door grafrovers, werden de begrafenissen in de vallei hervat. Vanaf de 21ste dynastie en in de Derde tussenperiode werden graven een begraafplaats voor personen die niet van koninklijk bloed waren. In het begin van het Romeinse Rijk veranderde de vallei in een openbare begraafplaats tot halverwege de 4de eeuw v. Chr. toen de Kopten zich hier vestigden. Zij verbranden vernielde graven en verbranden het klooster, Deir Roemi, hiervan zijn de ruines nog te zien. Al tijdens het uithakken van de graven moet bekend zijn geweest dat deze rosten niet geschikt waren, zei moesten daarom maatregelen nemen, ze gebruikte muna, een speciale pleister die vaak hele wanden en plafonds van de graven bedekte. Soms was de kwaliteit zo slecht dat de architecten opdracht gaven op een nieuwe betere plaats opnieuw te beginnen, hierdoor zijn eer veel onvoltooide graven. De eerste archeoloog die hier systematische opgravingen verrichte was de Italiaan Ernesto Schiaparelli, die in de periode tussen 1902 en 1906 werkte, samen met een Egyptoloog Francesco Ballernini. Zij ontdekte de belangrijkste graven, zoals de kinderen van Ramses III "Setherchopsjef, Chaemwaset en Amonherchopsjef, maar ook het graf van Nefertari, de vooraanstaande koninklijke gemalin van Ramses II", een van de mooiste graven van alle Thebaanse graven. In 1970 ging een aantal projecten van start, die door het CNRS van Parijs, het Louvre en het CEDAE en door de Egyptische oudheiddienst werden uitgevoerd. De graven werden schoongemaakt en opnieuw bestudeerd, en er kwam een systematische analyse van alle gaven.

Hatshepsut was de enige vrouwelijke farao die Egypte regeerde. Zij was getrouwd met Tuthmosis II, die stierf voordat zij een zoon had voortgebracht. Hatshepsut nam de zaken voor de nog zeer jonge troonopvolger Tuthmosis III waar. Toen Tuthmosis III oud genoeg was om zelf te regeren weigerde ze evenwel om de macht uit handen te geven.

Ondanks de afwijkende vorm harmonieert de gedeeltelijk in rotsen gebouwde tempel van Hatshepsut met het landschap. In de tijd dat de tempel gebruikt werd stonder er bomen en bloemperken omheen, wat de tempel een heel ander aanzicht gaf. De toegangsweg naar de tempel was geflankeerd door sfinxen met het hoofd van de koningin. Hiervan is niets meer over, net zo min als van de eerste pyloon. De tempel begint daardoor bij het eerste terras. Vandaar gaan twee flauw hellende paden naar de bovenste twee van de drie verdiepingen tellende tempel. De zuilenrij van het eerste terras wordt in tweeën gedeeld door de hellingbaan, die door twee leeuwen bewaakt wordt, en bestaat uit twee keer elf zuilen. Achter de zuilen zijn mooie reliëfs verborgen; ze vertellen het verhaal van het vervoer van twee obelisken van Aswan naar Karnak, waar een van de twee nog steeds overeind staat.

Via de hellingbaan wordt het tweede terras bereikt. Ook hier is de zuilenrij onderbroken. De geboortehal aan de rechterkant bevat veel reliëfs over de geboortelegende van Hatshepsut; de verwekking van de nieuwe koningin door de god Amun, die de gedaante van Tuthmosis I heeft aangenomen, het 'maken' van het lichaam van Hatshepsut op de pottenbakkersschijf door Heket, de godin van de verloskundigen (te herkennen aan de kikkerkop), de hoogzwangere moeder wordt door scheppergod Khnum en Heket naar de verloskamer begeleid, waar de goddelijke geboorte in een baarstoel plaatsvindt. De nieuw geborene wordt ten slotte aan de goden van Egypte voorgesteld.

Hatshepsut wordt altijd voorgesteld als een man, met het bekende koningssikje onder de kin. Dat er weinig afbeeldingen van haar overgebleven zijn komt door Tuthmosis III, die na haar door de meeste afbeeldingen en cartouches weg liet halen. Tuthmosis III had namelijk een grondige hekel aan zijn stiefmoeder, die hem als regentes 22 jaar lang uit de koningszetel hield.

Aan dezelfde kant als de geboortehal bevindt zich de Anubis-kapel, gewijd aan de dodengod en uitvinder van het beheerste mummificatieproces. Mooie reliëfs tonen verschillende offertafels. Tuthmosis III heeft de offerscène van Hatshepsut laten weghakken.

Links van de hellingbaan is op de Punt-colonnade een gedetailleerd verslag te zien van het handelsexpeditie naar Punt. Via ruilhandel verkregen de Egyptenaren tal van exotische producten waar zij, gezien de uitbundige terugtocht en thuiskomst, erg blij mee waren.

Aan de linkerkant van heet tweede terras staat ten slotte nog een kapelletje van Hathor, de godin die onder andere de dodensteden beschermde. De kapitelen van de zuilen zijn met haar hoofd versierd. De reliëfs zijn ook hier goed bewaard gebleven. Er is onder meer een processie te zien en een afbeelding van de koningin met een heilige koe. Opvallend is ook dat er beeltenissen van de architect Senenmut, in de nissen aan de achterzijde, in de rotskapel zijn aangebracht. Men vermoedt dat de architect, die een innige relatie met de koningin had, deze zonder toestemming heeft laten aanbrengen en dat hij uit de gratie is geraakt toen zij de reliëfs ontdekte.

Een tweede hellingbaan komt uit op het derde terras. In het verlangde van de weg ligt tegen de rotsen het allerheiligste, waar de dodencultus bedreven werd. Men neemt aan dat het hele, nu kale, terras volgestaan heeft met zuilen. De zuilenrij is wel bewaard gebleven; ervoor staan kolossale standbeelden van Hatshepsut met koningsbaard. Er zijn twee cultusruimten: het heiligdom van Hatshepsut en het heiligdom van Re.

Twee grote enorme stenen beelden stonden aan weerszijden van de deur aan de eerste pyloon van de dodentempel van Amenhotep III. De tempel is totaal vernield, maar werd gezien als een van de mooiste tempels van Thebe. Door de jaarlijkse overstromingen en het gebruik als steenhouwerij voor bouwmaterialen is het gesloopt. De twee kolossen ,die de goddelijke farao voorstellen zijn het beste bewijs voor dit mooie bouwwerk. De twee 16,6 meter hoge beelden gehouwen uit twee kwartsieten rotsblokken zijn van de steengroeve van Jebel el-ahmar nabij Cairo afkomstig. Tengevolge van een aardbeving in het jaar 27 v. chr. stortte de noordelijke kolos gedeeltelijk in. Sinds die tijd vond elke ochtend een buitengewoon fenomeen plaats; Tengevolge van de opwarming overdag door de zon na de vochtigheid van de nacht, maakte het beeld geluiden, die op het geluid van een citer leek. De oude Egyptenaren verklaarden dit als een legende van Homerus over Memnon, de zoon van Eos en Titon, die door Achilles werd gedood en in Thebe als beeld terugkwam en elke ochtend klaagde als hij zijn moeder in de hemel ontdekte. Dit fenomeen, dat in de oudheid zeer beroemd was en talloze bezoekers uit elke hoek van de regio aantrok verdween na de restauratie die keizer Septimius Serverus aan het einde van de 2de eeuw n. Chr. had bevolen.

 



Esna

Meer dan waarschijnlijk ligt nog een belangrijk tempelgedeelte achteraan onder grond en hedendaagse woningen verscholen.
Omdat onteigenen te duur zou uitvallen, heeft de overheid nieuwbouw en restauratie verboden, in de hoop de omwonenden ooit tot verhuizen aan te zetten.
Bepaalde zolderingen van de tempel zijn verkoold. Dat is een gevolg van de eerste christenvervolgingen. De betrokkenen verschansten zich hier en leidden een verborgen bestaan..

Edfu

Edfu (Idfu) ligt halverwege Luxor en Aswan en is een kleine provinciestad. Zij was een belangrijk handelscentrum onder de farao's. De pilonen van de tempel, gewijd aan de valkgod Horus, zijn vanop afstand zichtbaar. Men komt er via een brede Nijlbrug. Het gebouw is vrijwel onaangetast gebleven. Hij wordt door een granieten beeld van Horus. Na die van Karnak is dit de oudste bewaarde tempel van het land. De geschiedenis van Edfu dateert al van het Oude Rijk. De oude stad bestaat niet meer en ligt bedolven onder de nieuwe. De bouw van de 137 meter lange en 79 meter brede tempel begon in 237 voor onze jaartelling onder Ptolemeus Euergetes I en werd in 57 voor onze jaartelling voltooid onder Ptolemeus XII, de vader van Cleopatra: een penode van 180 jaar dus.
Van de oudere gebouwen is alleen nog een poort te bewonderen uit de regeerperiode van Ramses II. Langs de weg naar het centrale heiligdom ligt een geboortetempel.
Op reliëfs wordt hier de geboorte van Horus verheerlijkt en meteen ook de goddelijke afkomst van de farao, die zich met hem identificeert. Op de kapitelen van het zuilenportaal staan afbeeldingen van de dwerggod Bes, die ook aanbeden werd bij het baren.
Op de eerste pyloon, die 79 meter hoog is en 36 meter breed, troont Ptolemeus XIItraditioneel de overwinnaar van de vijanden van Horus en Hathor (in het gebied van Edfu werd zij vereerd als echtgenote van Horus).
Boven het portaal schittert een gevleugelde zon. Dat is ook één van de gedaanten, die Horus kon aannemen.
Het eerste hof wordt omringd door een zuilenrij van 32 stuks. De kapitelen hebben de vorm van diverse planten en op muurschilderingen worden offeranden en rituelen getoond die bij de kroning van de farao horen. Op de linkerzijde draagt hij de kroon van Neder-Egypte en rechts die van Opper-Egypte.
De bootprocessie verwijst naar de bruiloft van het godenpaar. Het beeld van Hathor reisde jaarlijks van Dendera naar Edfu voor een bezoek aan echtgenoot Horus Dat was een afstand van 160 kilometer via de Nijl. Twee weken lang werd er dan gefeest.
Dat was ook het geval tijdens de jaarlijkse spelen van de Horuslegenden waarbij de overwinning van het goede op het kwade werd gevierd. Op de afbeelding wordt dit gesymboliseerd door Horus met de valkenkop die een harpoen werpt naar Seth, die de vorm aannam van een nijlpaard.
In de grote zuilenhal troont het symbool van Edfu, de granieten valk met dubbele kroon, en in het allerheiligste wordt de mythische grens tussen hemel en aarde gesymboliseerd door een oplopende vloer en een steeds lager wordende zoldering.




Aswan

De stad ligt op de rechteroever niet ver van de grens van 500.000 inwoners de belangrijkste stad in Opper-Egypte. Gele zandduinen glijden hier in het blauwe Nijlwater, dat op sommige plekken langs granieten rotsmassa's vloeit. Het zijn grote afgeronde vormen., die de farao's aan olifanten deden denken. Zij noemden het met palmen bedekte eiland Abu, de olifantenstad. Nu is het Elefantina. Vroeger was het een commercieel centrum en de handelsmarkt tussen equatoriaal Afrika en Egypte. Het eiland Elefantina dankt zijn naam ook aan de handel in ivoor. Het moderne Aswan ligt hier vlak tegenover en zij is de zuidelijkste stad van het land. Etnisch bekeken is het een Nubische stad. Het Nubisch gebied reikt van de Dzjebel al-Silsila tot de Sudanese hoofdstad Khartoum.
De donkerhuidige, rijzige Nubiërs zijn intussen volledig gearabiseerd, hoewel in sommige gebieden hun talen Kenouzi en Mahasi nog worden gesproken en ook tradities in ere worden gehouden, zoals de witte tulband of de kleurrijke gehaakte muts.
Aswan telt meer dan een kwart miljoen bewoners. De economische bloei die met de bouw van de grote Aswandam (Sadd al-Ali) was aangekondigd, is minder groot uitgevallen dan voorspeld was. De stad zelf bestaat uit twee straten, met de zowat twee kilometer lange Nijlpromenade. In de vele winkeltjes vindt men ook de meest verse specerijen van het land, zoals de pinda's (ful sudani) en de robijnrode hibiscusthee (karkade).
Aswan (toen ook Sunu en door de Grieken Syene genoemd) was nog slechts een kleine marktplaats. De Perzen maakten er in de 5de eeuw een belangrijk centrum van. Uit die tijd dateren de Elefantina-papyri waarop bittere vetes werden verteld tussen een joodse militaire kolonie en de Tempel van Chnum. De priesters waren door de joden geschokt toen die paaslammeren slachtten.
Alle vondsten, zoals de granieten beelden van Sarenput II en de bijna levensechte beelden van gouverneur Hekajib, die op dit eiland werden verricht, prijken in het museum van de Nubische Cultuur.
Belangrijk op Elefantina is de Nijlmeter, een rotstrap die de Nijl induikt en die negentig treden bevatte. De waterhoogten staan op de zijwanden gebeiteld. Aan de hand van de waterstand kon de omvang van de oogst worden bepaald en meteen de te betalen belasting.
Boven de Nijlmeter staat de woning van Wellicocks, een Brits ingenieur die meewerkte aan de eerste stuwdam van Aswan. Het huis is nu een klein museum waarin de mummie van de heilige ram Chnum prijkt.

Elefantina
Abu of het Olifanteneiland (Elefantina) is 1,5 kilometer lang en is het grootste van de Nijl. Naast het heiligdom van Chnum bevindt zich een Nubisch dorp. Tempels, paleizen en woningen lagen hier in de schaduw van de palmen en van een grote vesting. Abu was een handelscentrum voor de karavanen die uit Nubië schatten aan goud, ivoor, ebbenhout en specerijen meebrachten.
Eén van de belangrijkste blikvangers is de Nijlmeter. Hij is één van de drie die zin overgebleven. Hiermee werd het waterniveau stelselmatig gecontroleerd.
Het eiland bevat de ruïnes van de tempels van Chnum en zijn echtgenote Satet. Zij dateren uit de regeringsperiode van Hatsjepsut (18de dynastie). Ook de Nubische godin Anqet kreeg hier een heiligdom.
De Ptolemaïsche kapel ligt ten zuiden. Zij oogt prachtig vanop de Nijl.
De tempels van Thutmosis III en Amenhotep III werden door de Ottomanen verwoest in de 19de eeuw.
Het eiland bevat ook mooie tuinen en enkele gastvrije Nubische dorpjes met mooi beschilderde woningen. Tempel van Chnum De Tempel van Chnum ligt langs de kade op een groot terras. Hij ligt op het hoogste deel van de ruïneheuvel. De granieten poort geeft nog een idee hoe indrukwekkend het bouwwerk uit de 13de dynastie was.

Tempel van Satet
Ten noorden staat de Tempel van Satet, zijn gemalin. Hij dagtekent uit de tijd van Hatsjepsut en is in de oorspronkelijke afmetingen herbouwd op een betonplaat.
De reliëfs werden in het nieuwe geheel ingepast en de ontbrekende stukken werden bijgetekend. De onvoltooide obelisk Bij de granietgroeven, zuidoostelijk van Aswan gelegen, rust "de onvoltooide obelisk" . Zij dagtekent uit de tijd van Hatsjepsut (15de eeuw).
De liggende monoliet weegt 1168 ton en zou met zijn lengte van 42 meter en een basis van 4,2 op 4,2 meter de grootste obelisk van Egypte geworden zijn.
Dat doel mislukte omdat de steen onverwacht barste toen men hem van de granietrotsen wou afscheiden. Voor archeologen was de onvoltooide obelisk vooral belangwekkend omdat in haar nabijheid ook alle werktuigen werden gevonden die toen gebruikt werden om zulke kunstwerken te vervaardigen.
Nabij de obelisk bevindt zich ook een begraafplaats van de Fatimiden.

Kitchener Island
Het Bloemeneiland werd aangelegd door de Britse lord Herbert Horatio Kitchener, die einde vorige eeuw gouverneur van Sudan was. Kitchener Island was onder de Britse heerschappij het eigendom van de gelijknamige gouverneur-generaal.
Zijn palmpark werd de basis voor een botanische tuin, die de Egyptische regering echter aanlegde en die nu het volledige eiland bestrijkt.
Kitchener (1850 - 1916), een Ier van geboorte, onderscheidde zich in Palestina, Cyprus en Sudan. In dit Oostafrikaans land was hij gouverneur tot de Britse overheid hem in 1892 bombardeerde tot commandant van haar troepen in Egypte. Van hieruit bestookte hij succesvol de Sudanezen en versloeg hij het leger van de Arabische leider Abdullah et Taaisha, bijgenaamd de Kalief. Kitchener werd hiervoor benoemd tot generaal-majoor en baron van Khartoum.
Nadien leidde hij nog de Britse koloniale troepen in India en behaalde de graag van veldmaarschalk. Hij werd vervolgens benoemd tot consul-generaal in Egypte. Tijdens Wereldoorlog II werd hij door zijn regering teruggeroepen en benoemd tot Staatssecretaris voor Oorlogszaken.
Kitchener verdween in zee toen de kruiser Hampshire op een mijn botste.

Mausoleum Aga Khan
Op de westelijke over ligt het Mausoleum van de Aga Khan, Nur as-Salaam of "Licht van de Vrede" geheten. Het is volledig in wit marmer gebouwd en prijkt boven aan de geelachtige duinen. Mohammed Shah Aga Khan was 48ste imam, de geestelijke leider van vier miljoen Ismaïlieten. Hij genoot een opvoeding in Europa en volgde in 1885 zijn vader op. In 1957 stierf hij, 80 jaar oud.
De man was steenrijk. In 1945 werd de Aga Khan, die een robuuste figuur was, op zijn verjaardag gewogen met diamanten die nadien onder zijn volgelingen werden uitgedeeld.
Zijn zoon Karim Aga Khan volgde hem op.
De volgelingen zijn vooral afkomstig uit India en Oost-Afrika en deze sekte beschouwt zich als afstammelingen van de Fatimiden. De leider rust in een sarcofaag, gemaakt van witte marmer uit Carrara. Nog elke dag wordt er een roos op gelegd. Al jaren doet het gerucht de ronde dat de rozen met een privé-jet in Parijs worden opgehaald wanneer er in Egypte geen te vinden zijn.
De Ismaïlieten vormen een sekte die zich tussen de 10de en 12de eeuw afscheurde van de sjiïeten. Zij bestaan nu uit twee groepen, de Bohras in Bombay en de Khojas, de grootste groep, die geleid wordt door de Khan's. De aanhang van de Khojas zou twintig miljoen volgelingen bevatten.
Het mausoleum is niet altijd bezoekbaar. De Begum, de weduwe van Aga Khan heeft een hekel aan de toeristische drukte. Is zij aanwezig, dan wordt niemand toegelaten. Wie de klim naar boven doet, kan van de bewakers meestal bekomen dat hij binnenin mag fotograferen 'door de kier van de deur'. Een kleine fooi volstaat.
Voor een bezoek gelden dezelfde kledijvoorschriften als voor een moskee. Een mannequin en een filmster
De Aga Khan III (1877 - 1957) werd geboren in Karachi als Aga Sultan Mahomed Shah. Samen met zijn Ismaïlieten steunde hij de geallieerden tijdens WO II. Hij huwde een Franse mannequin. Zijn zoon Karim Al Hussaini Shah werd geboren in 1936. Hij was een fanaat van renpaarden. Een andere zoon Ali Khan, huwde in 1949 de Amerikaanse filmdiva Rita Hayworth (Margarita Carmen Cansino).

St. Simeon
Op een twintigtal minuten wandelen staan de ruïnes van het St. Simeon - klooster waarin tot 1321 ruim 300 priesters woonden. Het klooster op de westelijke Nijloever is nu verlaten. Het was één van de grootste koptische kloosters van het land en het ontstond in de 6de eeuw. De volledige afwerking volgde pas in de 7de eeuw. Aanvankelijk was het klooster opgedragen aan Amba Hadra, een bisschop van Aswan in de 4de eeuw. In het lager gelegen gedeelte van het gebouw vallen nog koptische schilderingen te bewonderen. De verdiepingen bevatten de woonruimten van de monniken.
De muren van het klooster waren oorspronkelijk tien meter hoog en zij huisvestten ook diverse wachttorens. In de 10de eeuw werd het klooster herbouwd, maar Saladin verwoestte het in 1173 omdat hij vreesde dat het zou worden ingepalmd door rondzwervende Nubische christenen.
Echte opgravingswerken hebben nooit plaatsgehad.

Old Cataract
Old Cataract is het hotel waar de Britse detective-schrijfster Agatha Christie de sfeer kwam opsnuiven en waar zij vanop het terras een enig uitzicht had op de stroom. Het terras is ideaal om een (hygiënisch) ijsje te proeven - er is een ruime keuze - of van een theeuurtje te genieten volgens Britse traditie.
Het oude hotelgedeelte dagtekent van 1899 en is in Victoriaanse stijl opgetrokken. Het dankt zijn naam aan het feit dat het water van de Nijl hier voor het eerst op de granieten rotsen, beukt. Zo ontstaat de 'eerste cataract'.
Benevens Agatha Christie verbleven hier ook Winston Churchill, Aga Khan en diverse beroemdheden. In het nieuwe gebouw van dit hotel kan taksvrij worden aangekocht.

Abu simbel

Ook Abu Simbel moest voor het water wijken en werd, met steun van de Unesco, verplaatst tot op 280 kilometer van de Sudanese grens. Gewoon gigantisch. De 3.300 jaar oude tempel ligt, 700 kilometer ten zuiden van Cairo, langs de oevers van het Nassermeer en werd gebouwd ten tijde van Ramses II en zijn vorstin Nefertari (1304-1237 voor onze jaartelling).

De tempel werd uit de bergen gehouwen. Ramses prijkt er met tussen zijn voeten een beeld van zijn moeder, koningin Touy, zijn vrouw en zijn zonen en dochters. De operatie kostte ongeveer € 300.000.
De tempel ligt 270 kilometer ten zuiden van Aswan.
De twee tempels werden in duizend stukken van liefst 30 ton gezaagd en bovendien herbouwd in dezelfde oostwest-ligging. Dat had een belangrijke reden. De beelden van de zittende Ramses II zijn 20 meter hoog en ook de staande vrouwen en kinderen zijn meer dan levensgroot.
Bovenin toont een fries 22 bavianen, die met geheven armen de zon aanbidden.
Omstreeks 20 februari en 20 oktober schijnen de zonnestralen recht in het 64 meter diep in het in de rots gelegen heiligdom. De zon verenigde zich daar met de beelden van de grote goden Amon, Re, Ptah en middenin de heer Ramses II persoonlijk. Hij verscheen al als een god onder de goden eer hij overleden was en vereert hij dus ook zichzelf in de afbeeldingen, boven het portaal, van zijn offeranden aan zonnegod en valk Re-Harachti.
De Oude Egyptenaren hadden dit zeer mooi berekend.
De zuilenhal in de tempel bevat acht 10 meter hoge beelden van de farao. Kleurenreliëfs hemelen zijn moed op. Hij verslaat Aziaten, Nubiërs, steekt Libiërs dood, bestormt Syrische vestingen enzoverder. In het allerheiligste staan de beelden van Ptah, Amon en Re-Harachti.
De kleine tempel was opgedragen aan zijn geliefde Nefertari en de godin Hathor, met wie zij wordt vereenzelvigd. Aan de voorzijde tonen kolossen Nefertari als de elegante dame met de hoornkroon van een godin. Zij is omringd door beelden van haar echtgenoot. Het binnendeel is ingedeeld door zes pilaren, versierd met Hathor-hoofden en op de heel goed bewaarde reliëfs worden verhalen verteld over de offeranden, de kroning van de farao en ook de kroning van Nefertari door lsis en Hathor.

30-12-2000 om 00:00 geschreven door ribbe  

20-11-2000 om 00:00 geschreven door ribbe  

.

Last Minute Mallorca

30-09-2000 om 00:00 geschreven door ribbe  

31-05-2000 om 00:00 geschreven door ribbe  

Last-minute Dominikaanse Republiek Puerto Plata

28-02-2000 om 00:00 geschreven door ribbe  

Gelukkig dat ik Greetje nog gebeld had voor een vroegere vlucht want Lufthansa had bijna 2 uur vertraging.
In Frankfurt hebben we ons nog serieus mogen haasten.
 Hadden plaatsen re vooraan in het kompartiment en dat viel wat tegen met de beenruimte. Bom vol, dus ook geen mogelijkheid om te wisselen. Het is al bij al nog meegevallen.
In Buenos Aires een tussenstop van l u. Juist tijd genoeg om te gaan informeren  naar de tel. tarieven en een voorafbetaalde kaart te kopen via een gratis inbelnummer. De prijzen van de kaarten zijn dezelfde als die van de Argentijnse Telecom maar het aantal minuten dat men naar Europa kan bellen verschilt enorm ( telefoneren in Argentina is zeer duur   goedkoopste met munten of telecom card: 3.15$ tot 4.29$ per minuut  een fax naar Chile: 5$) Met de andere kaart: 1,5$ per minuut.
De vlucht boven de Andes was spectaculair. Zou dat zwarte lintje daar onder ons de verbindingsweg zijn van Los Andes naar Mendoza?

Chili

Santiago de Chilé
 In het luchthavengebouw, nabij de bagageband, is een info stand. Veel hebben ze er niet zeker geen info over huur van campers  wel een brochure van Santiago en info over ander vervoer en overnachtingen in de stad.
 We wisselen: 1 U$ = 525pesos (in de stad 539)
Busticket TUR Express 1OOOP/pp tot Alameda busterminal (1 1/2u) waar we onze aansluiting moeten nemen naar Villaricca.
Vanop de luchthaven vertrekken verschillende bussen naar de verschillende busterminals (ze rijden niet van de ene naar de andere terminal) elke maatschappij heeft haar eigen terminal.
200m links buiten het luchthavengebouw vertrekken ook goedkopere lokale bussen goed als men  spaans spreekt en een duidelijk stadsplan heeft.
Alameda terminal (blijkbaar de andere ook) is zeer goed uitgerust: info balies  loketten voor tickets (credit card mogelijk) bagage depot (nogal prijzig berekend per stuk en  grootte)- metro halte toiletten/douches afdeling telecom met telefoonboxen en verkoop voorafbetaalde kaarten  diverse shops en snackbars.
Metro ticket naar centrum: 200p.
Er zijn verschillende soorten lange afstandsbussen: commun, ejecutivo en salon cama.
Commun: is een gewone bus
Ejecutivo: heeft meer beenruimte en zetels die in ligstand kunnen. Aan beide kanten van de gang 2 zetels
Salon Cama: nog iets comfortabeler met aan I kant 2 zetels en de andere kant slechts 1, zodat er tussen de zitten zelf meer plaats is.
De prijzen zijn afhankelijk van het geboden comfort (meestal ook eten voorzien), van de periode en vraag en aanbod. Steeds vragen of er geen reduktie tarief is. Wij betaalden voor ejecutivo ongeveer 0,90bf per km. in november en iets minder dan l bf/km eind december (Kerstverlof).
In Chile rijden enorm veel bussen   Turbus en nog een paar andere maatschappijen bestrijken het hele land.
Tussen kleine steden en dorpen rijden lokale bussen of gedeelde taxi's.
In de steden lijnbussen en in de kleinere steden en dorpen gedeelde taxi's die meestal een bepaald traject afleggen. Als lange afstandsbussen binnen komen zijn er steeds lokale gedeelde taxi's aanwezig.
 We kennen geen enkel ander land waar het openbaar vervoer zo goed geregeld is. Alleen een paar verlaten stranden en enkele afgelegen nationale parken zijn niet met openbaar vervoer te bereiken.
De meeste lange afstandsbussen vertrekken 's avonds tussen 21 en 23u. De ene na de andere bijna op de minuut op 10min. zijn de bagage en reizigers  ingeladen op laatkomers wordt niet gewacht.


Wij spendeerden onze namiddag met een bezoekje aan het centrum van Santiago en vonden het een aangename en levendige stad. (behalve de grote blvd waar bussen in ononderbroken stromen de lucht verpesten)
 Het was mooi weer   wandelstraten met rustbanken   het stadstheater gaf straatvoorstellingen  orkestjes en dans in de straten  mooie gebouwen  auto's die met plakband aaneenhangen  geldtransporten rijden met open zijdeuren  politie met 2 op 1 brommer  aardbeien in novernber  opvallend veel loslopende verwilderde honden.
Onze eerste indrukken van Chile: zuid europees sfeertje maar toch heel anders in de details  veel bruisender. We voelden ons prima.
Als om 2 l u de zon verdwenen is koelt het vlug af en is het hoog tijd om terug te keren naar het busstation.

Tien minuten voor vertrek is de bus daar, en samen met onze bus een 20tal andere.
Geen paniek; alles is heel goed aangegeven   bagage wordt gelabeld en met heel veel zorg ingeladen.
 Wij reden middenklasse en hadden heel goede zitplaatsen met heel veel beenruimte en zetels die ver achterover kunnen.
 Als de bus vertrekt krijgen we bingokaarten toegestopt. We moeten nogal onnozel gekeken hebben. Prompt kregen we een uitleg van hier tot ginder in het Spaans waarvan we met moeite enkele woorden verstonden. We knikten heel overtuigend dat we het begrepen..bingo speelden we met de kinderen ... en Spaans ... wie verstaat dat nu niet???wij  dus! Als troost omdat we geen petje wonnen van Turbus kregen we een lunchpakket.
 Uiteindelijk vrij goed geslapen op de bus.
‘s Morgens is de eerste halte Temuco. Het is er vreselijk druk (spitsuur)   de buurt is grauw en het weer nog grauwer.
 We rijden door een mooi groen landschap naar Villarrica.

Villarica: Herr Bernard, de verhuurder van de camper, stond ons aan de bushalte op te wachten. Onze vreugde bij het ontmoeten duurde niet lang. Hij deelde ons met een smoesje mee dat de wagen nog niet klaar was. Hij zou ons op zijn kosten naar een hotelletje bregen waar we op zijn kosten konden ontbijten en wat rusten. In de namiddag zou de wagen klaar zijn. Wij zijn echter niet zinnens voor een paar uur een ganse dag te betalen. Na wat onderhandelen zouden we de wagen de volgende dag ophalen en een dag langer mogen gebruiken  de kosten van overnachting enz. voor hem.
We maken er een rustige dag van. We verkennen de stad. De vulkaan en een groot deel van het meer zitten onder de wolken. Nemen een uitgebreide middagpauze en worden wakker van de plensende regen. Onze papa voelde er zich niet zo best bij.
Ons eerste bezoek aan een warenhuis leert ons dat we zeker geen honger  moeten lijden maar dat de prijzen heel Europees zijn.
Betalen met crediteard mogelijk.
Frisdranken, melk, conserven: duurder
Groenten en fruit: even duur
Vlees en vis: goedkoper
's Avonds doen we de verwarming aan op de kamer  waar zijn we aan begonnen?

5 November
Echt herfstweer. Het is hier nochtans lente.
 Bernard komt ons ophalen met de camper. We regelen de paperassen en krijgen een notariele akte met een deel copies waarvan we er, telkens we Chile verlaten, er eentje zullen moeten inleveren.
Vanbuitenuit ziet het er prima uit maar we verschieten wel een beetje (veel) als we de camper vanbinnen zien.
De inrichting is OK maar heel oud... We voelen ons een beetje bekocht.
De auto zelf was perfect in orde en de opbouw leek onderweg ook mee te vallen  er was veel bergruimte   het bed is goed en met het keukentje kunnen we ons redden.
Alleen, zoals in Australie en Nieuw Zeeland, kent men hier ook geen verwarming op gas. Daar we zinnens zijn vrij te overnachten kan een elektrisch blazertje ons niet helpen. Er zijn echter voldoende slaapzakken en reserve dekens voorzien.
De achterdeur sluit niet zo goed en we kregen op de vele ripio's nogal wat stof binnen.
 De wagen zelf, een Ranger pic up was heel goed in orde met nieuwe banden  schokdempers  lucht  en oliefilter.Achterop 4 jerrycans wat ons eerst wat overdreven leek maar waar we later heel blij mee waren.
 Het duurde niet lang voor we ons in ons bakske thuis voelden.

Ontmoetten later Duitsers en Zwitsers die bij een andere maatschappij gehuurd hadden. Hun opbouw zag er op het eerste zicht nieuwer uit en was ruimer. Hadden echter met dezelfde problemen af te rekenen. Wat erger was: de auto zelf leek bij allen nogal wat mankementen te vertonen  allen waren al bij een garage langsgeweest en een paar hadden zelfs heel wat dagen stilgestaan. Ook de prijs lag heel wat hoger van ongeveer 3400bf/dag tot 4000bf/dag 
  
Besluit: een auto of camper huren in Chile of Argentina is en blijft voorlopig een avontuur. De prijs tussen beide ligt niet ver uiteen Camper komt voordeliger als men vrij overnacht.
Maken nog een paar afspraken met Bernard en vertrekken met een wat raar gevoel.

Eindelijk de baan op.
Het is ondertussen serieus beginnen regenen.
Na onze aankopen wagen we ons in het verkeer.
Het is wel uitkijken met de éénrichtingsstraten. Er staan geen verbodsplaten wel pijltjes op de straatnaamborden/op de muur of op de stoep.
Door de regen beslissen we niet onmiddellijk de Andes over te rijden via de Tromenpas maar rond te rijden langs Osorno.
's Middags stoppen we op de parking van een benzinestation. Die zijn er zo te zien voldoende. De meeste hebben  een shop/snackbar/toiletten/telefoons; de Copec stations hebben aparte sanitaire blokken met toiletten/douches en een ATM om geld op te vragen met creditcard.
Als we willen vertrekken krijgt papa de wagen niet aan de praat. We vragen hulp aan één van de pompbedienden, die zonder problemen start en ons het truukje toont.
De routa 5 is een heel drukke baan  veel trucks en bussen en heel veel wegenwerken. Het landschap is ook niet het van het.
Als we van Osorno richting Tres Lagos rijden verandert het plots. Een heel rustige baan en heel veel groen.
Met af en toe een klein dorpje en heel veel verkiezingspropaganda: Viva Lagos   El cambio con
Lavin .... Het is de aanloop naar de verkiezingen op 12 december
In Tres Lagos wil ik de kinderen bellen. Na enig zoeken een telefoonkot met kaartlezer: kapot... De volgende: kapot...
Even verpozen aan het meer. Nog wat onwennig proberen we een paar woorden te wisselen met een visser. Hij toont ons zijn vangst en we zijn verwonderd over de vele vissen. We leren dat de vis goed bijt als het regent; ttz.we vermoeden dat dat zo ongeveer is wat hij ons wil vertellen ... onze Spaanse woordenschat behelst geen visserslatijn.
Aan een klein benzinestation vullen we onze tank: 275p/1  ik bel met munten: 500p/min.=hetzelfde als met de telefoonkaart. Ik geniet van het wonder der telecommunicatie en hoor mijn zoon vertellen dat thuis de zon schijnt. Ik verzwijg maar dat hier de wolken in de toppen van de bomen hangen.
We rijden verder door het Puychue nat.park. Mooi en rustig rijden, een stroomversnelling, een rustig picnic plaatsje, een mooi uitzichtpunt. Een mooi wandelgebied met korte en meerdaagse wandelingen.
Zijn benieuwd hoe het gaat verlopen aan de grensovergang.
Voor een bareel stoppen we, dos??si!! en krijgen een papiertje met een paar krabbels op.
De bareel gaat open. Rijden maar. Een paar honderd meter verder staat het douanegebouw van Chile.
We volgen de anderen naar binnen. We wenden ons tot een loket   grote heibel – we moeten eerst een andere stempel hebben  en een papier invullen – maar we hebben geen papier  weer terug.
Aan de slagboom richting Argentina: weer terug  er ontbreekt nog een stempel op het kleine papiertje.
We zweten. Als dat aan elke grensovergang zo'n gepalaver wordt...
 Blijkbaar hadden ze hier wat last van het slechte weer want aan alle andere grensovergangen, en we deden er heel wat, verliep alles zonder problemen.
We weten het nu wel. Eerst stoppen bij de lokale politie aan bareel of binnen in douanegebouw  niet doorrijden voor ge van hen een papiertje krijgt waar soms alleen een cijfer voor het aantal personen in de wagen op staat maar soms ook een volledig afschrift van pas en autopapieren.
Dan met dat briefje naar de internationale politie die het afstempeld en passen en autopapieren kontroleert.
Dan naar de douane waar men een notariele akte moet afgeven en een papier moet invullen om de wagen uit te voeren (er zijn vier vakken: uitvoer land origine invoer ander land  uitvoer ander land  invoer land van orrigine)
en dat men bij terugkomst moet inleveren .
Bij ‘t verlaten van het land informeert men u dat het niet mogelijk is verswaren mee de grens over te nemen  bij betreden van een land moet men papier tekenen dat men niets invoert  op sommige plaatsen is daarop geen kontrole maar aan andere grensovergangen wordt alles afgezocht.
Uiteindelijk moet men aan de lokale politie (binnen of aan de bareel ) het papierije inleveren dat men eerst kreeg. Het is aan elke grenspost hetzelfde: lokale politie   internat. politie   douane  lokale politie.
We rijden nu door niemandsland over de pashoogte. Verder over een gravelroad, hier en daar wel erg smal/steil en fel uitgespoeld. Amaai de camions die hier over moeten. (veel vrachtvervoer, zelfs met aanhangers het is één van de twee grote verbindingswegen tussen Chile en Argentina) Niettegenstaande we af en toe de wagen voelen schuiven raken we toch zonder problemen aan de Argentijnse grenspost.
Hier dezelfde formaliteiten . Oppervlakkige controle of we geen verswaren vervoeren. Alles verloopt heel vlot.
 
Argentina here we are

Het begint te schemeren. De baan is terug geasfalteerd en loopt heel mooi langs het meer.
We vinden een overnachtingsplaatsje met een 5* uitzicht. De wind is opgestoken en we parkeren de wagen achter de bomen.

6 november
Niettegenstaande de wind, die op de zijkant van de wagen stond en ons af en toe het gevoel gaf dat we te diep in het glas hadden gekeken, en de zeer lage temperaturen (blijkbaar goede slaapzakken) toch goed geslapen.
Het ziet er buiten stralend uit. De zon op de pas besneeuwde bergen! Het meer met de vele kleine eilandjes!
De broodjes smaken.
Om 8u Zijn we al startensklaar. We volgen verder het meer.
Villa La Angostura is het eerste Argentijnse dorpje dat we tegenkomen. Het lijkt ons heel toeristisch maar zowel de toeristische dienst als het kantoor van het Nat.Park Nahuel Huapi zijn nog gesloten.
Het zonnetje schijnt maar het blijft fris. We rijden verder langs het immense meer richting Bariloche. (De afslag naar St.Martin de los Andes via de zeven meren route laten we links liggen en hopen die op de terugweg te doen - het ziet er een vrij fatsoenlijke ripio uit)
De routa 40 is vrij druk   het is zaterdag. Bij het binnen rijden van Bariloche moeten we stoppen aan de politiepost. Dondé va? Licencia ? Buen viaje! Zolang het bij losse woorden blijft verstaan we ze wel.
In Bariloche vinden we een parkeerplaats aan de oever van het meer nabij de toeristiche dienst. Brrr.. Die wind.
Veel documentatie valt er niet te rapen. Dom genoeg vragen we waar we een superemercado kunnen vinden. En daar staan we weer met onze mond vol tanden .... een niet te stuiten woordenstroom: tres quartos ... un quarto ... derecha ... izquierdo ... we knikken maar. We vragen toch maar om ons op een stadsplannetje de beste route aan te duiden. De stad ligt op een helling met vele smalle straatjes en het warenhuis midden in het centrum.
We stoppen voor het warenhuis op de rijbaan. Zien nergens verkeerstekens dat we er al of niet mogen staan.
 Het warenhuis is stampvol. Op een zaterdag winkelen in Argentinie is zoiets als bij ons tijdens de solden.
We kopen het hoogst noodzakelijke. Zoals in Villarrica Chile kunnen we ook hier met Visa betalen (alleen nummer van paspoort noteren,  de pas zelf echter bekijken ze niet eens)
Blij dat we geen bekeuring hebben (zien toch geen briefje onder de ruitenwisser en de politieman op 't hoekje steekt vriendelijk zijn hand op) proberen we uit deze wirwar van smalle eenrichtingsstraten te komen, richting El Bolson.
De voorstad waar we doorrijden ziet er zeer arm uit met veel zwerfvuil. (lijkt op een townships in Zuid Afrika) De streek noemt niet voor niets het merendistrict. We rijden langs lago Gutierrez, Lago Mascardi, Lago Guillelmo, één groot recreatie gebied met vakantiechalets en campings. Op de achtergrond de besneeuwde toppen van de Andes.   El Bolson: een aardig en gezellig stadje met een artisanale markt. We hebben geen Argentijnse Pesos en de banken zijn gesloten. Op het infokantoortje geeft men ons de raad te proberen US$ te wisselen in El Anoninia  (een warenhuisketen) We kopen een lekkere kaastaart en betalen zonder problemen met een US$ biljet en krijgen A$ terug.( de wisselkoers van de argentijnse peso is gelijk aan de U$ en U$ worden zonder problemen in de meeste winkels, warenhuizen en benzinestations aangenomen) Op het marktje laten we ons verleiden door artisanale marmelade. We zitten hier midden de fruitstreek van Argentinie maar zien er weinig van.
In de warenhuizen is het fruit naar onze normen zelfs redelijk duur  appelsienen, mandarijntjes en de kleine rode appeltjes gaan nog- de rest peperduur. We tanken aan 0,7$/1 bij een ACA benzinepomp (automobiel club van Arg.) en vragen een lijst met telefoons in geval van pech ( we hebben hier nog geen echt idee van de desolate gebieden) We nemen de afslag naar Nationaal Park Los Alerces. Onze eerste serieuse gravelroad. Het lijkt wel mee te vallen. We laten wel een serieuse stofwolk achter. De tegenliggers knipperen en iedereen mindert vaart. Het eerste stuk is er weinig te zien; vrij dor en verlaten. Nemen de afslag naar Cholila waar Butch Cassidy, de Sundance Kid en Etta Place ooit verbleven tussen 1901 en 1905.
Na nog een heel deel km verandert het landschap. Immense bossen (met aleces Fitzroya Cupressoides een beschermde boomsoort  nergens een vertaling van gevonden  het lijken ons een soort cypressen)
De hut aan de ingang van het park is verlaten. Vermoedelijk vragen ze in het seizoen toegangsgeld.
Er zijn verschillende meren. We rijden lang langs Lago Rivadavia, daarna Lago Verde en lago Futalaufquen.
Er zijn een paar hostels, ingerichte campings en vrije campings.
Wij zetten ons bakske neer op een vrije camping aan de meeroever. Er staan reeds verschillende families met tentjes diep verscholen onder de struiken. Wij zoeken ook een plaatsje een beetje beschut voor de wind.
Een paar jongeren komen ons een fles drinkwater vragen. Uiteindelijk komt het er op neer dat ze ook honger hebben. Ze zijn op een achtdaagse trektocht en hebben alleen nog poedermelk, zakjes soep en een restje aardappelvlokken. De Argentijnse jeugd gaat graag op trekking maar alle geconserveerde voeding ligt ver boven hun budget. Het kortsbije bevoorradingspunt ligt op ongeveer 60km.
Na een eenvoudig maar lekker avondetentje spelen we nog een partijtje yatse.

7 november
Het weer ziet er wat somber uit. Papa heeft nog steeds problemen met het starten, dus doe ik dat maar. Men moet nogal precies tegelijkertijd de sleutel en de onderliggende schijf draaien.
We rijden verder langs het meer. Hier en daar zien we nog tentjes en vissers. Er zijn verschillende wandelpaden uitgezet voor wie goed te been is.
We willen richting Esquel. Onderweg zien we alleen schapen en paarden en welgeteld 1 tegenligger. Problemen dus aan een kruising waar ooit wegwijzers gestaan hebben maar die nu tegen de vlakte liggen. We puzzelen en hopen dat we in de goede richting zitten. De weg wordt smal, bochtig en heel steil, mooi ook. We hopen echter dat het de goede richting is want de baan zelf heeft veel weg van een omgeploegd patattenveld.
Na een uurtje komen we aan een splitsing, de asfaltbaan Trevelin Esquel. We hebben genoeg gehobbeld en kiezen de omweg via Esquel. (Trevelin  Tecka: kleine ripio)
Esquel: modern town in a fertile valley. Geen wegwijzers bij het binnenrijden van de stad. We volgen de asfalt die na een tiental meter eindigt   zoeken en vinden het centrum  moeten ons herhaaldelijk bevragen om het enige benzinestation van de stad te vinden (0,55$/1) dat op de baan richting Bariloche/Tecka ligt. De besneeuwde bergtoppen van de Andes liggen achter ons (we zouden achteruit moeten rijden voor het zicht) de pampa ligt voor ons.
Gelukkig hebben we in Esquel getankt want Tecka zijn we door zonder dat we het goed beseft hebben. Uitkijken als we volgende keer doorkomen. We nemen de afslag naar Trelew (routa 25) Rechts en links pampa; af en toe een benzinestation aan een kruising van wegen. Hoe meer naar het zuiden hoe goedkoper de benzine. Ook hier in de afgelegen streken betaald men rond de halve$/l. Tot nu toe betaalden we steeds met ereditcard. Hier aanvaarden ze wel US$ cash maar geen dreditcard. Er is ook steeds een ACA dienst, een klein restaurant en een openbare telefoon die meestal met cash werkt en niet met een kaart tenzij men natuurlijk een voorafbetaalde telefoonkaart heeft met gratis inbelnummer).
Tussen Los Altares en Dolovan is de natuur prachtig met de Chubut rivier en felgekleurde en geerodeerde rotsen. In Gaiman gaan we op zoek naar de oude Capilla's. Het is een heel ander sfeertje dan de vorige dagen  ge voelt dat ge in een mijnstreek zit.
Trelew lijkt ons bijzonder druk en nodigt ons niet uit tot een uitgebreide verkenning.
We rijden door via Puerto Madryn naar het Peninsula Valdes.
Dit schiereiland is door een smalle landengte met het vasteland verbonden.
Bij het binnenrijden van het park heeft men een Visitor Centre waar men ook inkomgeld betaalt  (5$/auto)  maar het is gesloten wegens werken. De uitkijktoren is wel toegankelijk en de moeite waard om naar boven te klauteren (vergeet je verrekijker niet)
Het is al duister als we in Puerto Piramides aankomen. We vinden een overnachtingsplaatsje achter de camping.
Er zijn veel kantoortjes waar men trips over het schiereiland en whalewatching tours kan boeken.
Door de felle wind zijn alle walvistochten voor morgenvoormiddag geannuleerd   met een beetje geluk kan er ‘s namiddags misschien wel uitgevaren worden.

9 november
7u30  We worden wakker van de tourbussen die aan en afrijden. (tours vanuit Trelew en Puerto Madryn  opletten bij reservatie; sommigen met all inn prijzen garanderen geen terugbetaling als de boottocht wegens weersomstandigheden niet kan doorgaan  wat blijkbaar nogal regelmatig gebeurd)
Heel de rit over vrij goede gravel. In het midden van het schiereiland een groot zoutmeer. Vanop afstand lijkt het wel roze. Er zitten heel veel vogelsoorten waaronder de roze flamingo. Er grazen heel veel schapen en Guanaco's. Schrale plantengroei.
Op Punta Delgade in het zuiden zagen we heel veel zeeolifanten en werden we gezandstraald door de wind. Onze wandeling over de rotsen duurde dus niet zo lang. (er is een hotellrestaurant op 1 1/2km)
Ter hoogte van Caleta Valdes vinden we de kuststrook heel mooi. Er is ook wat infrastructuur: info  snack/restaurant enz zodat hier wel wat volk rondloopt.
De paar Magelhaan pinguins die hier nesten trekken zich daar weinig van aan. Hier zijn ook zeeolifanten van zeer kortbij te zien; de mannetjes zijn kolossale beesten; de vrouwtjes iets eleganter.
Punta Norte was een belevenis door de geboorte van een zeeleeuwtje binnen ons gezichtsveld. Hier zijn naast de grote kolonie zeeolifanten ook zeeleeuwen en zeehonden te zien.
In de golf van San José ligt een eilandje waar heel veel vogelsoorten hun thuishaven hebben. Men mag er niet naartoe maar er staan goede vaste telescopen opgesteld om ze te bewonderen.
In de late namiddag zijn we terug in Puerto Piramides en worden overspoeld met foldertjes voor de boottocht.
Er is toelating gegeven om uit te varen en daar de meeste bussen al vertrokken zijn worden loslopende toeristen een begeerde prooi. We betalen 20U$/pp  krijgen een grote plastieken cape en lifejackets omgegord. Door de dikke jas die we er onder dragen zien we er uit als Michelinmannetjes. Het is een belevenis. We bleven ongeveer 1 1/2u op 't water en waren meer dan een uur in de onmiddellijke omgeving van de walvissen. "Amazing"
Een cape is geen overbodige luxe. We kregen heel wat water over onze kop. mouwen en broekspijpen waren doordrenkt met zeewater....
Voor wie niet op de boot wil: er is een heel mooi uitzichtpunt ongeveer 1 a 2 km rechtsaf voor men in Puerto Piramides dorp is ( zicht op dorp en baai  vanop het hoogste punt zicht op de spelende walvissen).
Zetten ons voor de nacht met de kop in de wind en zicht op zee...

10 november
De zon schijnt , een helblauwe lucht. We rijden nog eens naar het uitzichtpunt en genieten van de staartvinnenshow. Op naar Puerto Madryn. Het stadje bevalt ons.
Met het Spaans gaat het ook al wat beter. Op de toeristische dienst demonstreren we weer eens wat een voordeel het is Vlaming te zijn in de europese lappendeken en spelen tolk tussen Fransen, Nieuw Zeelanders en de bediende. Hier maakt men ook lekkere snoepjes: marsepein; chocola; nougat....
In de vissershaven zien we de allergekste weekdieren en rare vissen. In ons Spaans Prisma woordenboek vinden we de meeste namen niet terug .... volgende keer een woordenboek kopen van een Zuid Amerikaanse uitgever! In de haven zwemmen zeeleeuwen tussen de vissersboten en de duikende kinderen.
De gravelroad van Puerto Madryn naar Rawson is in erbarmelijke staat en totaal verlaten.
Rawson is de hoofdstad van de provincie Chubut. Op ons maakt ze weinig indruk.
Het enige dat we er beleefden: we geraakten de stad niet uit in de richting die we wilden nl. Punta Lomo. Na wat rondrijden zien we het politiekantoor en gaan daar ons licht opsteken. Met de kaart in de hand en het nummer van de baan die we willen volgen blijft het moeilijk, het groepje politiemannen groeit aan, ze trakteren op een tas maté en discutieren geanimeerd - ik kan niet meer volgen ... staan ze ons hier voor de gek te houden??? Nee hoor, na een telefoontje komt de oplossing. De baan die op de kaart staat is jaren geleden gepland maar men is nog niet met de aanleg begonnen ze vermoeden zelfs dat ze er nooit zal komen. (nieuwe wegenkaart  gedrukt 5/98) Ontdekken later dat er in Argentina nog zo'n paar wegen bestaan/niet bestaan. Na wat schouderklopjes en handenschudden en een getekend plannetje zitten we vlug in de goede richting. Alleen op de wereld. (tourbussen volgen eerst een stuk de grote baan)
Aan de ingang van het natuurpark treffen we vriendelijke natuurwetenschappers met veel tijd die ons heel wat vertellen over Patagonie  de mensen nu en vroeger  planten en dieren en over hun project: de pinguins (Magelhaanse en andere) Hier in het park zitten er meer dan 200 000. In deze periode zijn de meeste mannetjes nog bezig hun nest mooi te maken. Sommige vrouwtjes zijn al aangekomen. Het is een spektakel.
Wat zuidelijker nabij Cabo San Jorge is er nog een reservaat waar veel pinguins zitten en ook zeeleeuwen en zeeolifanten  waar weinig toeristen komen en de parkwachters u op hun terrein een tentje laten opslaan of overnachten in de camper. De baan er naartoe zou echter heel verlaten zijn en in zeer slechte staat wegens werken. Voor ons van het goede teveel.
Nog eens nagevraagd hoe we het best terug op routa 3 geraakten en weg waren we richting Comodoro Rivadavia. Nabij het eerste benzinestation dat we tegenkomen zoeken we een rustig plaatsje voor de nacht.

11 november
Het slaapplaatsje was heel rustig maar rond 5u stak de wind weer op   zijwind  We waren dus vroeg uit de veren. Maar de zon schijnt en het is redelijk warm. We tanken en vullen ook onze reserve jerrycans. Verder door de pampa. We hebben de wind schuin op kop en de wagen zuipt benzine. Halen soms max. 40km/u. Hebben één benzinestation overgeslagen omdat ze alleen super hadden en moeten nu uit onze bussen bijvullen.
Onderweg valt er niet veel te beleven en we hebben nog niet de echte rust te pakken. Links en rechts: pampa met hier en daar schapen. De baan zelf is een goede tweevaks en matig druk  grotendeels vrachtvervoer met zeer attente chauffeurs (kunnen onze agressievelingen een lesje leren)
Comodoro Rivadavia is een grote stad. In de omgeving was vroeger veel mijnbouw en oliewinning nu hier en daar nog  sommige mijnen kan men bezoeken. Iets noordwaarts is ook een museum van de Oliewinningen. De toeristische dienst heeft kaartjes en routebeschrijvingen.
We touren wat door de stad   laten ons uitwaaien op de strandboulevard (stel er u niet teveel van voor) en sukkelen de stad uit (wegwijzers ??)
Puerto Deseado laten we links liggen ( magelhaan pinguins, aalscholvers, Commerson dolfijnen komen hier broeden maar het is nu niet het goede seizoen) Ook het nationaal park van de bosques petrificados (versteend bos) 15 km re van routa 3 via gravelroad kan ons niet bekoren (misschien wel de moeite als men het fenomeen nooit eerder zag of fel geinteresseerd is in fossielen enz..)
Puerto San Julian is heel rustig en we treuzelen niet om ons hier te installeren. Hier werd de eerste Eucharistieviering in Argentinie gehouden nadat Magelhaan een van zijn scheepsjongens had gedood vertelde ons de priester in de kleine maar mooie parochiekerk.
Het is te winderig om te gaan genieten van de mooie stranden van Cabo Curiosa en de ruines van Florida Blanca een nederzetting uit 1870 (blijkbaar niet de moeite waard).
Voor Estancia La Maria moeten we 300km om rijden. Er is een zeer grote archeologische site in een canyon met 25 grotten met muurschilderingen van guanacos die tussen de 4000 en 12000 jaar oud zijn: voor wie goed te been is.

Beseffen nu al dat we veel tijd gaan tekort komen.

12 november
Wij vervolgen onze route zuidwaarts. Routa 3 biedt ons hetzelfde als gisteren met nu af en toe wat zicht op zee en wegwijzers naar Estancia's.
Rio Gallegos is een grote stad  we rijden er kriskras door. Ze kan ons niet inspireren en we zitten vlug weer op ... routa 3.
Verder zuid richting Punta Delgada in Chili aan de straat van Magelhaan.

Weer in Chili

De grensovergang gaat vlot. De baan tot de ferry is onlangs geasfalteerd (soms 1 rijvak)
We moeten ongeveer een uurtje aanschuiven voor de boot en betalen I5 U$. Cash te betalen op de boot met U$ of A$
De overtocht duurt ongeveer 3/4u  vrij woelig.
We overnachten aan het zeer primitieve benzinnestation/restaurant van Cerro Sorubreno

31-12-1999 om 00:00 geschreven door ribbe  

Een deel km voor Rio Grande zien we rechts van de baan een oude kerk en mooie oude houten gebouwen. Een vroeger infokantoortje is gesloten maar in het grote gebouw verderop is heel wat beweging. We steken onze neus binnen en zien een klein winkeltje. We zijn terechtgekomen in een tuinbouwschool. Eén van de secretaressen spreekt engels en wordt ons als gids toegewezen. De school is zeer modern uitgerust en is ondergebracht in de gebouwen van de eerste missiepost op Vuurland gesticht door de Salesianen. Er woont nog steeds een oude dame die afstamt van de oorspronkelijke inwoners. De school huisvest ook een heel mooi museum met uitleg over de verschillende stammen die ofwel op bootjes op zee leefden ofwel als jagers op het land  de komst van de blanken en de missionarissen  de fauna (opgezette condors, zeeleeuwen, enz ... ) en flora en een meteorologisch station waar men ook de windsnelheden kan aflezen (momenteel 68km/u en wij die dachten dat het vandaag niet  waaide) De jeugd wil graag een praatje maken; in 't spaans natuurlijk. Ze krijgen wel engelse les maar zoals we reeds veel ondervonden vinden ze dat niet echt nodig  buiten Brasil spreekt toch heel Midden- en Zuid Amerika spaans. Ze tonen hun akkers en bloemenserres en spelen gids in het prachtige kerkje. In het winkeltje doen we onze voorraad natuurprodukten in (vette worst, lekkere kaas en youghourt, eendeeieren want kippen hebben ze hier niet -die worden voor warenhuizen en restaurants ingevoerd per boot uit de Falklands wat goedkoper is dan over de weg uit het noorden van Argentina leerden ze ons) We verlaten La Candelaria (zo heet de missiepost) ergens in de late namiddag.
Rio Grande is de grootste stad op Vuurland en dient als centrum voor de schapenindustrie. Er is een heel grote stal voor het scheren van schapen waar, in tegenstelling tot andere landen, de boeren hun schapen naar de scheerders brengen in plaats dat de scheerders naar de estancia gaan. Er is ook een grote diepvriesfabriek voor schapenvlees die men kan bezoeken.
Het stadje tracht een modern uitzicht te verwerven en heeft langs de strandblvd en andere grote lanen versieringen aangebracht met grote felgekleurde ijzeren buizen  speciaal is het wel. De warenhuizen bieden alles wat je maar dromen kan en vooral lekker streekbrood.
Van Rio Grande tot Kaiken is de baan weer deels geasfalteerd. We rijden ook naar het Andesgebergte toe en het decor verandert. Eerst golvend, dan bergachtig met prachtige meren. Het is hier ook toeristischer. Vooral Chilenen en Argentijnen komen hier hun verlof doorbrengen om te vissen.
Na Kaiken komen we weer op een zeer stoffige gravelbaan. Er is redelijk veel verkeer en veel trucks van de wegenwerken verderop. Bij het kruisen duurt het een poosje voor men door de stofwolk weer de baan ziet; niet echt veilig.
We steken nu het Andesgebergte over want Ushuaia is de enige Argentijnse stad die aan de oostkant van de Andes ligt. De weg is slecht maar de natuur prachtig.
Voor we Ushaia inrijden nog een politie kontrole (wat ze hier onder kontrole verstaan: dondé viene- donde va??Waar we naartoe gaan?? De weg loopt dood een deel km voorbij Ushuaia dus die vraag verstaan we niet zo best.
Ze tonen ons op een plannetje waar de toeristische dienst is, waar we goed kunnen parkeren  waar een gratis camping is enz ... de politie uw vriend!
Het stadje ligt heel mooi op de helling aan het Beagle kanaal met rondom besneeuwde toppen. Het is er redelijk druk en in de straten geen parkeerplaatsje vrij. We vinden een plaatsje aan de haven en gaan tevoet op verkenning.
Op de toeristische dienst is men zeer vriendelijk en ze beschikken over goede praktische informatie wat betreft vervoer te land, water en lucht  accomodatie   aanbod van tours enz.. Er is zelfs iemand die wat Engels praat.
Verder zuidelijk kan men niet meer over land.
Wie naar Puerto Williams wil, de meest zuidelijke nederzetting van Amerika of zelfs naar Antarctica kan zich hier informeren. Het eerste prijzig maar betaalbaar( afhankelijk van seizoen en bezettingsgraad) en wordt nogal eens gekoppeld aan een bezoek aan de Harberton Estanza.
Er is een groot aanbod van souvenirshops en restaurantjes prijzen iets aan de hoge kant.
Postkaarten 0,5 tot I U$   postzegel voor kaart naar Belgie: 1 1/2U$  zeer weinig kaartjes van hieruit verstuurd. Promenade 's avonds heel gezellig. Veel mooie houten huizen.
Parque Nacional Tierra del Fuego: Bij het verlaten van het centrum aan de li kant aan sportterreinen: gratis camping in mooie setting. In seizoen is er een parkwachter. Nu: water afgesloten  sanitair vies.
Gratis warme douches aan YPF benzinestation op hoofdbaan nabij centrum.
El tren del fin del mundo: stoomtreintje dat van even buiten het park tot in het park rijdt. 22U$ enkel  25U$ retour + 5U$ inkomgeld park. Mooi maar doet slechts 7,5km. Halte aan eerste kruispunt in het park. Een deel van het parcours kan men gewoon wandelen.
Inkom 5U$/pp   gratis campings zonder faciliteiten: camping Rio Pipo aan de rivieroever heel mooi ; richting waterval Rio Pipo (eigenlijk meer een stroomversnelling dan een waterval) en camping La Ensenada nabij Bahia Lapataia, beschut tussen de bomen. Er zijn nog een paar andere gratis campings en een betalende met alle comfort. Tijdens het WE veel jonge Argentijnen die gaan kamperen om vuurije te stoken en de ganse nacht bier te drinken. Het is een heel mooi park met vele meren lagune's zeldzame vegetatie en veel en kleurrijke vogels  diverse soorten eenden. Op de campgrounds regelmatig vossen.
Er zijn veel wandelpaden uitgezet van verschillende lengte en met verschillende thema. Er zijn beverdammen en moerasgronden.
Voor de liefhebbers zijn er kayaks of tochtjes op het Beagle kanaal dat hier wel bijzonder mooi is.
Van La Ensenada kan men met een Zodiac naar Lapataya of omgekeerd (geen grote afstand )
Met de auto door het park is ook een avontuur  over wankele bruggen en smalle wegskens.
Vonden dit een heel mooi en rustig park. Onvoorstelbaar als men door Patagonie en Vuurland reed om hier zo'n brok natuur te vinden.
Zuidelijker kunnen we niet meer met de camper. Vanaf nu is het dus: al norte.
Na een paar dagen terug naar Ushuaia. De benzine is hier heel goedkoop dus tanken we alles vol(ook onze jerrycans)
Het regent wat vandaag. Het zicht op de bergen is beperkt maar het zicht op de baan is verbeterd   geen stof= niet blind rijden. Na een paar uur breekt de zon door maar ze komt niet alleen  het begint terug te waaien.

Terug in Chili
De grensovergang is hier eigenlijk een formaliteitje
Onze vriend van het benzinestation bij San Sebastian verwittigd ons dat de ferry naar Punta Arenas stil ligt wegens de storm. We moeten dus terug via Cerro Sombrero.
Er komen zo'n zwarte drijgende wolken opzetten dat we een beschut stopplaatsje zoeken achter het benzinestation. Na een korte maar hevige bui zijn de wolken verdreven door de wind. Het zonnetje schijnt weer maar de wind blijft. Een heel speciaal en ruw klimaat hier  het weer verandert plots: wolken, regen, wind en zon het is alsof ze om het uur lotje trekken wie de voorrang heeft.
Ondertussen hebben we nog maar weinig of geen tegenverkeer gezien. We fronsen het voorhoofd. En na een paar km staan we in de file (klinkt wat raar ",file" hier op 't eind van de wereld) We gaan tevoet op verkening. Veel volk en veel gepalaver in het restaurant/office. Te veel wind, te gevaarlijk! Vermoedelijk valt de wind wat als de zon onder is zeker is men niet  geduld is de boodschap. In sommige auto's installeert men zich al om te slapen. Wat verder staat nog een camper met Argentijnse verlofgangers die huiswaarts keren. Met het uitwisselen van informatie gaat de tijd snel voorbij. 2l u Plots is er beroering. Aan de overkant wordt de boot geladen en kan de Straat van Magelhaan weer overgestoken worden. Nu gaat het heel vlug. Men probeert zovlug en zoveel mogelijk auto's over te krijgen. Eerst bussen, dan wagens en daarna vrachtvervoer. Rond middernacht kan de ferry, die anders 's nachts niet vaart, stoppen. Alles wordt heel vlug stil rond de haven en wij hebben hier een kort maar rustig nachtje.
We rijden nu langs de straat van Magelhaan over een éénbaansbeton naar Punta Arenas.
Wat door het stadje gereden. Het zegt ons niets. De mooie laan die naar het stadje voert was nochtans hoopgevend. De ferry naar Vuurland ligt nog steeds stil. Naar Puerto Natales ligt er nu een betonbaan deels enkel, deels dubbelvaks. Onderweg zien we veel emu's. Eentje met zeker 10 jongen die opschrikt van het lawaai van de motor en zelfs nadat we stopten niet wist welke richting uit hij (of zij,) zijn jongen zou sturen. Heel veel vossen, mara's, gordeldieren , guanaco's, flamingo's en allerlei soorten wilde eenden.
Langs deze baan treffen we ook kleine dorpjes  heel gezellig. Al rijden we hier ook door de pampa het is meer afwisselend dan routa 3.
Puerto Natales ligt mooi aan het water, omringd door sneeuwtoppen. Het is ook heel toeristisch maar minder blasé dan Ushuaia. Vinden de mensen hier ook heel vriendelijk.
De toeristische dienst heeft veel mondelinge informatie maar weinig kaartmateriaal. Nochtans hier wandelkaarten  voor Torres del Paine kopen daar ze er geen hebben in het park (wel wandkaarten)
Veel reisbureautjes, heel vriendelijk en helemaal niet opdringerig.
Wisselkoersen heel goed. Kregen 540 Chileense $ voor I U$. Nog zo'n stadje waar we wat langer zouden willen blijven.
Door de wind weer veel benzineverbruik. Voorbij Villa Castilla onze benzineblikken overgegoten. Iedere wagen die voorbijkwam stopte om te zien of we problemen hadden.
Ook hier is de politie opvallend vriendelijk voor ons. Vragen de papieren om hun lijst in te vullen maar geven ondertussen toeristische tips, vertellen over hun land. De meesten kennen Belgie niet maar hebben al veel gehoord van Brussel en wie zegt het wel te kennen komt met verhalen over kinderverkrachters, corruptie (we zijn nochtans in Chili) en vergif in de voeding. Proberen hun te vertellen dat het enige grote probleem dat wij in Brussel hebben een teveel aan internationale journalisten is die dagelijks copy nodig hebben voor hun colums in kranten over de hele wereld en dat Belgie nog zo slecht niet is om te leven maar te klein om dagelijks veel wereldschokkend nieuws te leveren.

N.P Torres del Paine. Zou ik eigenlijk met hoofdletters moeten schrijven, zo mooi
Inkomgeld: 6500$lpp. Te betalen in het rangerstation aan de slagboom. Weer heel vriendelijke mensen  heel veel mondelinge info  plan van het park met wandelroutes en overnachtingsmogelijkheden hangt aan de muur  hebben en verkopen geen planneijes om mee te nemen.
Het is een prachtig park en we hebben reuze geluk. Het is wel wat bewolkt maar we hebben een goed zicht op de Torres. We nemen vlug wat foto's want men vertelde ons dat men ze meestal niet te zien krijgt omdat ze in de wolken zitten.
De meren, de bergen; het overweldigt ons. De wegen zijn heel avontuurlijk om te rijden: smal geen uitzicht  heel scherpe heuvelruggen. We verkneukelen ons reeds voor de komende dagen en zoeken een overnachtingsplekje op de P. van het hotel aan lago Grey. Krijgen er het gezelschap van een andere camper met een Duits koppel. Zij kwamen van het noorden en konden ons dus goede praktische info geven. Ze wilden niet verder zuidwaarts   hadden genoeg van de vele km gravelroad en hadden al heel veel problemen gehad met de wagen. De camper zag er nochtans veel nieuwer en mooier uit dan de onze maar de wagen zelf was blijkbaar niet goed onderhouden. De opbouwcel was ruimer  oogde nieuwer maar heel wat zaken (zoals waterpomp enz) functioneerden niet. Hadden wel niet zoveel last van indringend stof. Betaalden ongeveer 1000bf/dag meer.

's Morgens vertrekken we voor een wandeling naar de Grey gletsjer via de achterkant van het hotel vanwaar men een prachtig zicht op de gletsjer heeft. Wat een flater. Kwamen vast te zitten aan een diepe geul smeltwater en moesten een hele toer om. Het was wel heel mooi door heel speciale vegetatie maar mijn benen begaven het zowat.
De afgebroken ijsschotsen bedekken bijna het hele meer. Aan de oostoever kan men via een smal wandelpaadje omhoog en heeft men een prachtig uitzicht over heel de gletsjertong.
Plots steekt de wind weer op, de temperatuur daalt drastisch. Wandelen wordt worstelen en we zijn doodmoe als we terug aan de wagen komen. Na een hete tas soep houden we platte rust.
We rijden terug tot lago Pehoe waar we een prachtig uitzicht hebben . De wolken jagen over de pieken. We kruipen in onze slaapzakken met zicht op de bergen. In de late naniiddag valt de wind. Er zijn geen wolken meer te bespeuren. We geraken niet uitgekeken.
Een Parijs koppeltje op huwelijksreis vraagt om mee te mogen rijden tot aan de administratie. Ze hadden op een smal bergpad moeten schuilen voor de wind en hun pic up afspraak gemist.
Onderweg zien we Condors. Ze vliegen zo snel dat het moeilijk is om ze met de verrekijker te volgen.
Op de administratie zijn ze blij met ons vrachtje ... hadden hun al op het lijsije gezet (bij het betreden van het park moet iedereen zich inschrijven, zijn bestemming opgeven en wanneer men het park wil verlaten  wandelaars die zich niet tijdig uitschrijven worden na 24u opgespoord)
Wij rijden naar lago Azul. Over het bruggeije rijden is millimeterwerk. We zien een paar mooie watervallen en stroomversnellingen en heel veel dieren. Lago Azul is een vogelparadijs. Het is er heel rustig   weinig toeristen wagen zich over de slechte weg  het ligt wel op één van de wandelroutes. De zeer eenvoudige camping vinden we veel te duur (10 000$ ) We vinden ergens anders een rustig plaatsje.
Voor de grensoversteek naar Argentina moeten we terug via Cerro Castilla. Volgens de kaart moet er hier een benzinestation zijn. We hebben al een paar maal de 4 straten waaruit het plaatsje bestaat doorgereden en niets gevonden. Er is een museum met tourist info en gaan daar informeren. Niet te verwonderen dat we het niet vonden. Er staan 2 benzinepompen in een soort gesloten bushokje. Als men toetert komt er wel iemand om u te helpen. De motor wordt ingeschakelt en de leiding door het venster gestoken. Een mechanisch tellertje houdt de hoeveelheid bij. Betalen hier 330$/1.
Tussen de houten schuren vinden we een beschut plaatsje voor de nacht.
 
De grenspost is gevestigd in een klein huis en zeer uitzonderlijk slechts door 2 personen bemand. Ook de Argentijnse grenspost in Cancha Carrera is heel eenvoudig maar zeer efficient.
 
Terug in Argentina

Het grenshoppen zijn we nu gewoon.
Ontmoeten hier een zestal Canadezen die een busje met chauffeur hadden gehuurd en er onder weg een gratis cursus autopechverhelping hadden bijgekregen. We bevragen ons over de route en men verzekert ons dat de cortado vanaf Tapi Aike naar El Cerrito geen problemen oplevert en dat het niet nodig is langs La Esperanza rond te rijden.
Het is werkelijk een goede gravel, op sommige plaatsen heel smal, maar aangezien er zo goed als geen verkeer is ( 2 auto's over het hele traject) helemaal geen probleem.
Vanaf El Cerrito asfalt tot El Calafata.
El Calafata is een klein stadje waar meer toeristen rondlopen dan er inwoners zijn en dat laat zich zelfs voelen aan de prijs van het brood om van de rest niet te spreken.
Het toeristisch bureau is in het busstation. Men krijgt er heel wat goede mondelinge informatie en ze beschikken over goed documentatiemateriaal.
We gaan informeren voor een boottocht op Lago Argentina naar de Upsala gletsjer.
Er zijn verschillende mogelijkheden. Er zijn 2 verschillende dagtrips die afwisselend om de andere dag gaan; de ene 9SUS$ de andere 107US$. Buiten het seizoen is er geen probleem de tickets 's morgens te kopen in Punta Bandera waar de boten vertrekken. In het hoogseizoen reserveren aangeraden.
Wij rijden naar de Perito Moreno gletsjer ( te zien in elke folder en elke documentaire van Argentina) Op de weg er natoe zijn hier en daar uitzichtpunten. De gletsjer zelf is ongeveer 60m hoog  hij kraakt zonder ophouden  regelmatig breken er stukken ijs af. Via plankiers en wandelterrassen kan men tot heel kort bij de gletsjer komen. Adembenemend.Er zitten wel veel zeer kleine maar zeer agressieve muggen.
Zouden graag hier op de parking blijven overnachten maar er staat een verbodsplaat  jammer!
We rijden terug en gaan overnachten in Punta Bandera aan de aanlegsteiger. Als het morgen klaar weer is willen we wel de boot op. Droom er reeds lang van om tussen ijsschotsen te varen.
 
We betalen 85U$/pp last minute ... misschien mogelijk door onderhandelen er nog iets af te pitsen maar we waren zo begeesterd dat we er niet aan dachten. Middagmaal kan men op voorhand bestellen. Snacks en drank in de bar te koop. Er zijn hier en daar vensters die openschuiven...goed plaatsje voor fotografen. Eens de boot uit de haven is mag men op het dek.
We hebben geluk. Het is stralend weer. Het werd een onvergetelijke tocht door een sprookjeswereld van ijs. Konden niet tot aan de voet van de Upsala daar de vaargeul afgesloten was door immense ijsbergen- gingen wel naar Onelli en Spegazzini. Een dag om nooit te vergeten en zeker zijn geld waard.
We zoeken ons een rustig plaatsje achteraan op de parking nabij het busstation en deden geen oog dicht door het lawaai van immense generatoren ergens aan de overkant...
Via routa 40 verder al norte! We rijden km rond Lago Argentino en zelfs aan het eind waar het meer uitmondt in Rio Sta Cruz en Rio Leona liggen nog grote ijsblokken.
Aan de noordkant van het meer slaat een gravelroad af naar de andere kant van de Upsala gletsjer en een ander wandelgebied in het Pque Nac. Los Glaciares.
Vanaf Paso Rio La Leona loopt een gravel langs lago Viedma naar Estancia Helsingfors vanwaar men Cerro Norte kan verkennen.
Via de noordoever van Lago Viedma komt men in El Chalten. Een nog jong en eenvoudig toeristisch dorp toegespits op trekkings naar de Fitz Roy. Gezellig.
Tres Lagos: een kruispunt van wegen met een benzinestation en enkele huizen. Treffen hier een koppeltje rugzaktoeristen die hier reeds een paar dagen op vervoer wachten.
De noordkant van het park is heel mooi maar er is weinig openbaar vervoer. Georganiseerde trekkings nemen zelden lifters mee.
Verder naar Perito Moreno. Onderweg zijn er een paar mogelijkheden om af te slaan naar Pque Nac. Perito Moreno. Dit park is een van de meest verlaten oorden van Argentina  schijnt wel heel mooi te zijn met veel meren  voor ervaren wandelaars dus niet voor ons.
Routa 40 vanaf El Calafate noordwaarts: eerst ruwe bergen  dan pampa  dan fel gekleurde rotsen  soms heel mooi en soms eentonig  veel paarden en gaucho's  vossen en schapen en heel veel meren en rivieren.
De "dorpjes" onderweg: een paar huizen en soms een benzinestation met winkeltje.
De gravelroad is soms goed, soms slecht en soms heel heel slecht (dansende auto=geen grip meer op de baan) Honderden km, één korte rechte lijn afgewisseld met honderden km bochten en bergop en bergaf
Langs de baankant veel kapelletjes en kleine indianenheiligdommen met offers in plastieken flessen en andere... Veel uitleg konden we er niet over loskrijgen. " De Argentijnen en Chilenen zijn zeer godsdienstig en aanbidden veel heiligen... De Indiaanse bevolking heeft haar eigen rituelen" vertellen de "blanken". De Indianen zelf reageren niet erg op onze blijken van interesse. Misschien als we een weekje zouden kunnen blijven rondhangen dat er dan wel wat meer vertrouwen zou kunnen groeien –maar op een uurtje?? Een grote familie op uitstap nodigde ons echter uit op de maté ( de nationale drank in Argentina  een soort thee die gedronken word uit een peervormige, verharde vrucht) Zij waren hier gestopt om drank te offeren voor een behouden reis , de halfvolle fles hoestsiroop van hun zoontje dat dank zij San Pedro genezen was en een versleten sportschoen van een andere zoon die hoopt een goede voetballer te worden. Ze werken op een grote Estanza en mochten met een vrachtwagen van het bedrijf hun uitstap maken naar een feest bij vrienden en onderweg maakten ze van de gelegenheid gebruik om de heiligen te danken. Zouden onderweg nog bij een ander heiligenbeeld stoppen voor de goede afloop van de zwangerschap van één van de vrouwen. Voelden ons een beetje voyeur maar het kontakt was eigenlijk vrij spontaan. Met veel animo en geposeer werden een paar foto's genomen die we hun zeker zullen opsturen. Een ontmoeting midden in nowhere!
In Perito Moreno, een klein ingeslapen stadje, laten we de wagen eens goed nakijken: luchtfilter uitblazen, olie vervangen, water nakijken. Blijkbaar is de luchtfilter ver aan vervanging toe maar nergens het juiste model te vinden...
Een argentijns koppel die ook op rondreis zijn met een camper komen een praatje slaan. Ze drukken ons op het hart steeds voldoende water en eten mee te nemen. Daar waren we wel op voorzien.
In het benzinestation wachtte een amerikaanse motorrijder op een lift zuidwaarts. Hadden bandenpech. Hij had zijn vriendin in de tent onderweg achtergelaten en was gisteren al liftend naar hier gekomen voor nieuwe banden. Wij hadden onderweg geen tent gezien. Volgens Jack stond ze wel een stukje van de weg af. Als men onderweg pech heeft kan het een tijdje duren voor men geholpen is. Er zijn geen telefoons en men moet hopen dat er een estanciero langs komt die thuis radioverbinding heeft (de meesten weten wel weg met pech maar hebben geen onderdelen) Ik moet er even aan denken hoe naief we waren met ons vertrouwen in de bijstandsverzekering ... de afstanden zijn hier zo enorm, de wegen zo slecht... Gelukkig, moesten wij pech krijgen, we zitten niet met een strak schema en hebben genoeg mondvoorraad.
Een beetje ten zuiden van Perito Moreno ligt lago El Cisne. Bekend bij vogelliethebbers voor de vele soorten vogels, eenden, veel flamingo's en witte zwanen met zwarte nek. Er zijn een paar uitzichttorens opgesteld.
Van Perito Moteno kan men via verschillende wegen de Andes over naar Chile om dan via de caretera Austral naar Puerto Montt te rijden. Wij hebben voor 't ogenblik een beetje genoeg van de gravel en verkiezen de routa 40 verder te volgen.
Rio Mayo is niet veel meer dan een kruispunt van wegen naar Comodoro Rivadavia aan de oostkust en naar Puerto Aisen in Chili. Er is geen benzinestation.
Onderweg horen we een getik onder de motorkap. We hopen heelhuids in Gobernador Costa te geraken.
Gobernador is een vrij groot centrum. Voor het geluidje onder de motorkap stuurt men ons naar een mecanic. Vermoedelijk de alternator. Er wordt met vereende krachten (heel de buurt staat er rond) wat aan gewerkt en siliconen ingespoten. Het is voorlopig verholpen maar men kan ons niet verzekeren dat we er lang mee verder kunnen. Van betalen willen ze niet horen. Dat wordt dan maar trakteren.
Het is Vrijdagavond en ik probeer Herr Bernard te bellen. Niemand thuis. Dan maar naar YPFbenzinestation waar ze een fax hebben. Hopen op antwoord.
Het zoeken van een overnachtingsplaats is een gemeenschapsgebeuren. Men wijst ons een mooi plaatsje op de camping municipal (die zeer eenvoudig is) maar de mekanieker heeft graag dat we bij hem op zijn eigendom staan. De zaterdag besteden we aan het opkuisen van de wagen, het bijwerken van ons dagboek en wat leuteren met de bevolking. Iedereen weet van het probleem en iedereen wil eens naar de motor kijken. Kijken mag maar aankomen liefst niet.
Wat ons deze weken opviel is dat de Argentijnen zeer joviaal zijn en zelf heel gemakkelijk kontakt zoeken. Zijn ook zeer opgewekt en houden van muziek en dansen. Onze Spaanse woordenschat wordt dagelijks bijgewerkt.
Bij onze inkopen in een klein winkeltje worden we door een groepje vrouwen bijgestaan. “Dat”  moeten we proberen en iets anders kunnen we beter in de rekken laten staan. Aan appelsienen en appelen moeten we eerst goed ruiken. Ze hebben heel lekkere artisanale marmelade. Wij beseffen maar weer eens hoe onze rijkdom ons afstompt en hoe ondoordacht wij thuis onze aankopen doen. Ik zie me in de GB al aan appelen staan ruiken.

Zondag.
Nog steeds geen antwoord uit Chili.
De klokken luiden. De halve gemeenschap trekt naar de kerk. Het is een mooi, modern kerkje, met veel lichtinval.
Het is heel rustig op straat Alles lijkt stilgevallen. Bakker en winkels openen slechts na de zondagsdienst.
We brengen onze zondag door al lezend en met een paar spelletjes.
Maandagmorgen. Nog steeds geen antwoord. We beslissen maar op ons geluk te rekenen en in Villarrica binnen te rijden voor we naar het noorden gaan.
We rijden nu door een prachtig stuk natuur. Meren, zicht op de besneeuwde bergtoppen. Overal staan brem en lupinen in bloei.
Achter een rij bomen zien we Tecka liggen en rijden het centrum in. Verstaan niet hoe we hier bij de heenrit zijn kunnen voorbij rijden. Vinden zonder problemen het kleine benzinestation. We betalen al 25% meer /1 dan in 't zuiden.
We besluiten vanaf Tecka de asfalt te nemen via El Bolson naar Bariloche. De route via El Maiten is gravel en we willen de wagen wat sparen.
Deze route hebben we ook gereden bij het vertrek maar het verwonderd ons toch hoe verschillend het uitzicht is. We hebben de Andes voor ons. Het zonnetje schijnt en alles staat in bloei.
We verspelen niet veel tijd in El Bolson of Bariloche.
We overnachten aan de oude bibliotheek in Villa La Angostura. Na al die eenvoudige dorpjes lijkt het stadje wel een toeristenparadijs en we weten niet goed hoe we ons daarbij voelen. Het is mooi maar druk.
We steken de grens over door het Nahuel Huapi NP. Alle formaliteiten verlopen heel vlot.

Terug in Chili
Aan de Chileense kant probeer ik nog maar eens naar Herr Bernard te bellen. " Dit nummer heeft geen aansluiting” Nogrnaals gecontroleerd. Het juiste nummer. Wat gebeurt er??? Hopelijk vinden we straks iemand thuis.
Osorno, Rio Bueno, Loncoche. We ervaren de baan als zeer druk. Veel vrachtwagens en bussen. Veel wegenwerken. We trachten al terug naar onze gravelroads.
We zijn gelukkig als we in Villarrica aankomen en de deur van het kantoor open vinden. Blijkbaar hebben we de antwoordfax gemist??? De telefoon is nog steeds aangesloten en heeft nog steeds hetzelfde nummer maar blijkbaar heeft Telefonica Nac.de Chile wat last met efficientie.
We bespreken de problemen en de wagen gaat voor nazicht naar de garage. Wij profiteren van de gelegenheid om het meer en de vulkaan te bewonderen onder een stralend zonnetje.
Na een paar uur staat de wagen weer klaar We hadden een paar sterretjes van de steenslag in de ruit maar blijkbaar is dat geen reden voor aanslag op onze borgsom. Hopelijk herinnert hij zich dat ook bij de afrekening. Herr Bernard komt ons wel fair over.

30-12-1999 om 00:00 geschreven door ribbe