Met onze eigen camper, een Fiat Ducato door de VS, Canada en Mexico
We reden er dus rond met een ingerichte Fiat Ducato. Zo'n soort bestelwagens kennen ze ginder niet, zeker niet met een verhoogd dak. En dat ge zo'n klein autootje kunt inrichten als RV (recreational Vehicle) gaat dus helemaal hun petje te boven. Herhaaldelijk per dag werden we dus aangesproken met de bedoeling eens een kijkje te komen nemen (in Canada reed er ééntje meer dan een uur achter ons tot aan een parking!!!) Het merk FIAT is totaal onkekend in Noord Amerika - geen enkele garage heeft er ook maar iets van informatie over in hun dikke boeken met merknamen.. dus zeker geen wisselstukken.. En al wat ze niet kennen is vermoedelijk "German"... Dat Lamborghini ook van Fiat is en dus ook Italiaans willen ze bijna niet geloven. Ook via die verkooppunten geen wisselstukken..nog geen schroef vast te krijgen..want die worden speciaal voor de amerikaanse markt gemaakt en milimeters kennen ze overseas dus niet. Op de zijkant vooraan de wagen staat 28 TDI cat en die "carterpillar engine" kennen ze niet en willen ze graag eens zien... catalisators kennen ze ten andere ook niet. Dat hier carterpillar geen gebruikelijke motor is voor wagens maar wel veel gebruikt in de landbouw krikt dan weer het imago van onze landbouw een paar stapjes hoger. Een blik op ons motorblok doet ons dan wel kilometers in hun achting dalen. Wat is dat? Hoeveel cilinders? Hoeveel kms kunt ge daar mee rijden? Kunt ge daarmee een helling op? Al 100 000 miles gereden? Het verbruik dat wordt even rekenen want 8 l/100km omzetten in gallons en miles .. en ze rekenen en herrekenen want dat kan toch niet - waar zit de vergissing . De kleinste kampeerauto ginder zit aan een verbruik van 28 tot 30l/100km en de grote met slide-outs 45 tot 50l diesel voor 100km. Hun wagens wegen dan ook enorm veel - weet het gewicht niet juist meer... ze slepen wel 120 gallons diesel en 150 gallons zuiver water mee en in hun afvalwatertank kan ook 150 gallons (x 3,79 voor liters) De meubels zijn van vol zwaar hout en een stel zware leren zetels..een volledige keukenuitrusting, wasvat en droogtrommel (meestal in 1 apparaat) minimum 2 grote TV's, generators enz.. tel dat gewicht maar eens op...normaal toch dat ze diesel zuipen. Gewoonlijk hebben ze er dan ook nog een auto of een boot achter aan hangen (in Alaska zelfs helikopters) We hebben ons dus een pamfletje ineengeknutseld om achteraan voor 't venster te hangen.... Fiat - Italian brand Belgian Licence Flamish people No Carter pilar engine NO GERMAN We can drive, climb and speed. No entrance fee. dat we aan het WC venstertje ook een pamfletje hadden met : room with a view vonden ze een beetje genant... Amerikanen lopen niet over van humor en nemen alles nogal letterlijk.. Toen mijn ventje een TShirt droeg met de tekst: op mijn ouderdom heb ik alles gezien, alles gehoord, alles meegemaakt maar ben ik ook alles vergeten, werd hij herhaaldelijk aangesproken door senioren met de melding dat zij zich alles nog goed herinnerden. Hij werd er zo pissig van dat hij het ginder niet meer wilde aandoen.. Hier thuis reageerde er nooit iemand op. Maar terug naar de auto Diezelfde auto moest de grens over naar Mexico. Bij de douane moet ge daarvoor een papier halen dat ge bij 't verlaten van 't land terug moet aanbieden om thuis geen gepeperde rekening te krijgen bij het vermoeden dat ge de auto in Mexico illegaal verkocht hebt. Die papieren echter zijn standaardformulieren op hun pc waar alleen naam en nummerplaat enz. ingevuld worden... Laten ze nu toch geen papieren hebben voor een Fiat zeker. Uren heeft het geduurd om een oplossing te zoeken, over en weer telefoneren... wij drinken ondertussen op hun kosten een hele pot koffie leeg en van de zenuwen zakt ook het niveau in de koekskensdoos drastisch... we willen zuidwaarts. Uiteindelijk geven ze het op en vullen als merknaam "otros" in. Als dat later maar geen problemen geeft. We vragen hun dan ook er een begeleidend briefje bij te doen voor wantrouwige en overijverige ambtenaren onderweg. Gelukkig kunnen ze er zelf om lachen. We houden het afgestempelde papier nog steeds goed opgeborgen thuis in geval van... We reden probleemloos 85 000km door Noord en Centraal Amerika en vooral steeds op een zeer rustig tempo.
Onderhoud: Ook dieselfilters doen ze niet graag daar de meeste wagens ginder op benzine rijden. Hebben ons dan doorverwezen naar een service point op de Hway... waar de trucks die wel op diesel rijden hun onderhoud doen. Namen dus ook oliefilters, luchtfilters, dieselfilter, riemen enz. mee - banden, ja, die waren wat te groot om mee te nemen en we moesten ons ginder dus behelpen met een maatje groter. Veel warenhuizen hebben een snelservice ...met een vaste prijs waar alles in berekend is...Doorgaans verloopt alles vlot zonder problemen maar... Eens waren ze de olie aan 't aflaten - we gaven de filter aan en ...ze stopten...ja, als ze onze filter moesten gebruiken konden ze de onderhoud niet doen want alles was in de prijs in... geen discussieren hielp- ze mochten de prijs laten als ze maar onze filter opzetten. Niks van... Bandenspanning: zij zetten de banden met veel minder druk en berekenen dat volgens de pli x2. We reden er dus heel galant met platte banden over de gravelroads...340KPa= 3,5kgr/cm2 Banden wissel: hoeveel kracht mag er op de vijzen gezet worden??? Wij vielen bijna achterover... daar hadden we nog nooit van gehoord en we kregen een gratis les over het gevaar van teveel kracht en vijzen die afbreken... 103Nm=10,5Kgrm Distributieriem: Fiat staat niet in hun boekjes en op sommige plaatsen wilden ze er niet aan beginnen - kwamen uiteindelijk wel terecht en betaalden een schijntje van wat het ons hier kost.
Een hele boterham maar laat er u niet door afschrikken... alles komt uiteindelijk op zijn pootjes terecht.
Als wij er op uit trekken lezen we vooraf over het land, de mensen, de cultuur.
Dikwijls vraag ik mij af wat zij over ons weten.
Zelden worden vragen gesteld over ons leefmilieu, onze cultuur. Meestal gaan vragen over ons zelf Where are you from? whats your name? Youre married? Children? House? A good job? How much $/day? how many servants?
De vraag die ons op onze reizen wel het meest wordt gesteld is: Where are you from? Het antwoord ontlokt steeds de meest uiteenlopende reacties: Belgium in Germany? Belgium in Brussels? In de VS kennen ze soms beter Vlaanderen al linken ze dat door de taal weer aan Nederland. In Azië krijgt ge 9 van de 10 keren als antwoord; I have a friend in Antwerp, Ploegsteert, Linter of wat ook... niet dat ze weten waar dat ligt - wel gekregen van onbesuisde toeristen die overal hun adres achterlaten en dan wel eens erg zouden kunnen verschieten als hun voormalige gids voor hun deur staat thuis of hun adres als referentie aan iemand heeft meegegeven. (uitzonderlijk maar het is al gebeurd). In Azië stopt het ook niet bij de vraag vanwaar ge komt maar zijn ze ook geïnteresseerd in uw job, uw loon, uw huis, uw kinderen, uw auto, uw huispersoneel...in 't begin voor ons nogal confronterend maar 't lijkt er allemaal heel normaal. Wij maken er doorgaans ginder een spelleke van als ze te opdringerig zijn en ons voor de zoveelste keer weer eens als Duitsers aanzien... wij komen van Iceland (kennen ze absoluut niet - leven in een iglo en jagen op ijsberen... gegarandeerd dat ze stilvallen want dat kennen ze helemaal niet... weer goed voor wat binnenpret.. Wat weten ze van ons landje? En ge verschiet soms wat er dan boven komt.. vooral bij de Amerikanen... buiten belgian choclats, belgian beer, belgian andives (witloof), Brussels sprouts - FN - ze kunnen niet geloven dat wij ginder zonder wapen rondrijden en sommigen tonen ons hun speeltje.. made in Belgium - ons openbaar vervoer - ge geraakt zonder problemen en vlug overal met bus en trein - en ze rijden "on time" (heb ze maar in hun geloof gelaten) Ge zult Amerikanen hier zelden zien rondrijden met een wagen - ze rijden gegarandeerd verloren want kunnen geen kaart lezen en onze steden zijn voor hen ware doolhoven. - kant en Brugge maar tot onze verwondering ook de Brusselse kant - dat ge hier moet betalen om naar een WC te gaan - dat er lingeriewinkels zijn met uitstalraam aan 't straat waar zo maar alles tentoon gesteld is.. - dat films op TV aangeboden worden in de originele taal en voor ons ondertiteld - ze verwonderen er zich ook over dat ze hier overal met engels terecht kunnen... volgens velen het enige land ter wereld waar de mensen nogal vlot verschillende talen spreken... - ons onderwijs: velen kennen Vlaamse leraren en professoren die in hun scholen les geven.. op de vraag of we ze niet kennen moeten we dan wel toegeven dat België klein is maar toch 11 miljoen inwoners telt die we absoluut niet allemaal kennen... zoveel mensen op een oppervlakte kleiner dan Maryland dat is iets dat ze ook absoluut niet kunnen snappen. En dat we dan nog niet allemaal in torengebouwen wonen... - over WO II weten ze meer details dan ik en de Flanders fields kennen ze allemaal - zo weten ze meer over Vlaanderen dan over België al hebben de meesten ook niet het minste idee waar het ligt. Honderden keren hebben we kaartmateriaal of onze opblaasbare wereldbol boven gehaald.. - Dutrout en de dioxine krisis niet alleen in Amerika maar in alle continenten - op de vraag hoe het komt dat ze de Dutroux's van andere landen niet kennen en alle nieuwsjes uit ons landje wel, gaf mij ooit een diplomaat het volgende antwoord... Brussel telt na Washington het grootste aantal residerende journalisten (meer dan NY zelfs) die geacht worden dagelijks copy te leveren... als onze parlementen en die van de EG in vakantie zijn is alles goed om hun kranten overseas te vullen (als ik me goed herinner kwamen die 2 feiten ook in die periode aan 't licht)
In Canada weten ze dan weer heel veel over de vlaamse prijsduiven... onze taalstrijd (hebben ze in hun landje ook wat mee te maken) ... over onze baggermaatschappijen In India ontdekten we dat er in de ardennen zwarte marmer wordt gevonden die ze in Agra verwerken. De paleizen van de Maharadjas hangen vol met FN wapens, vlaamse oude tapijten, oud en nieuw kristal van Val St Lambert (ginder ook gewoon Belgian glass genoemd) - glazen luchters en prachtige staanlampen, beschilderd glas of ingezet in lood, gewoon geslepen glas ... om uw ogen uit te kijken... stukken die ik in eigen land nog nooit heb gezien.. Blijkbaar waren onze glaswerkers vroeger in de VS ook zeer gegeerd en zijn er nog een paar grote bedrijven met belgische roots... wist ik ook niet...
En overal kennen ze Antwerpen als diamantstad.. Rond Banjarmarsin in Kalimantan zijn diamantmijnen en zelfs daar in de modder hadden we het over "'t stad" zoals die van 't stad zeggen.
Ge ziet op reis kunt ge 't één en 't ander van uw eigen landje leren... een bezoekje aan een belgische ambassade en consulaat zo in 't voorbijgaan kan ook wel eens interessant zijn.. op sommige plaatsen weet het personeel zelfs niet waar Vlaanderen ligt...
Wat mij het meest is bijgebleven: de Amerikanen zijn geïndoctrineerd over de rest van de wereld vooral door middel van pers en TV maar wij zijn dat niet minder over hen.. De manier waarop hier bericht wordt is ook heel dikwijls verre van ernstig... freedom of speech heeft voor ons een heel andere betekenis gekregen... die freedom wordt meestal misbruikt om te manipuleren...en meestal weten we het niet...
zo dat was het weer voor vandaag... volgende keer weer over iets anders zeker ... er is nog zoveel te vertellen wat niet in de reisboekjes staat ... en vooral hoe wij het hebben aangevoeld...
We boekten bij Connections een vlucht naar Bangkok met Turkish Airlines en betaalden 1488. Via Parijs zijn de vluchten veel goedkoper maar met de trein naar Charles De Gaulle gaan met onze bagage en rolstoel is voor ons geen optie. Ook Biman Bangladesh heeft heel goedkope aanbiedingen maar dan zitten we 6u vast in Dakla en komen 's nachts aan.
Via internet heb ik een kamer gereserveerd in Trang Hotel in Banglamphu area 54/3nachten ontbijt buffet in.Zaterdag 29-01 Peter moet niet werken en gaat ons naar de luchthaven brengen. Els en Tom komen ook nog langs om afscheid te nemen.Peter wil vlug terug thuis zijn want Mathiaske krijgt seffens zijn eerste fruitpapje. De vlucht naar Istanbul verloopt vlekkeloos. In Istanbul heeft de aansluiting vertraging. We zitten in de taxfree waar men alles voor de nacht begint op te ruimen en te kuisen. Een flesje water kost 2,500TLira - krijgen van 2$ 0,50Tl terug. We vertrekken uiteindelijk met iets meer dan 1 uur vertragingOok deze vlucht is zeer rustig. We hebben zelfs een heel stuk geslapen dankzij een half slaappilleke. Zondag 30-01 Bangkok. We gaan aan de info balie wat kaarten en info over Bangkok halen en wisselen 20=988,80ThB dus 1ThB is ongeveer 0,80 oude BFr. Als we buitenkomen overvalt ons de hitte. We schuiven aan voor een taxi. Onderweg hebben we de indruk dat de stad wat opgepoetst is sinds ons vorig bezoek. Het verkeer is nog steeds druk al zien we veel minder tuktuks op de grote verbindingsbanen. De verkeerslichten hebben een aftelsysteem tegen dat het licht verspringt. Zouden ze bij ons ook moeten hebben zo weet ge tenminste wanneer het gaat verspringen. Nabij Banglamphu zien we weer meer tuktuks. Niettegenstaande de taxi een meter heeft vraagt hij 300ThB een surplus voor luchthaventaks en tolwegen.Het inchecken gaat vlot met de voucher die we thuis uitgeprint hadden. De lift is nipt maar het lukt. De kamer is ruim met een goede badkamer, airco en een koelkast waar 2 gratis flesjes water voorzien zijn. We houden platte rust. Tijd om op verkenning te gaan. Met een paar trappen geraken we aan het buitenrestaurant dat heel mooi gelegen is met waterpartijen en Kooivissen. Het zwembad ligt ingesloten tussen de gebouwen en het doet er wat benauwd aan. We trekken de straat op. Ik had dit hotel gekozen omdat het de indruk gaf aan een kleinere baan te liggen. Mis dus. Als we buiten komen staan we op een grote boulevard waarvan de rijrichtingen van mekaar gescheiden zijn door een afsluiting. Geen middel om er met de rolstoel door te geraken. We moeten dus helemaal rond. Het is een heel eind en we geraken zelfs niet tot Kaosanroad. Voor de brug keren we weer. Wat ons opvalt is dat het voor ons geen probleem is om op de drukke banen te rijden en zelfs een viervaks over te steken. Bussen, auto's en taxi's, tuktuks en brommers, iedereen stopt om ons te laten oversteken. Had nooit gedacht dat ik mij in Bangkok met de rolstoel zo gemakkkelijk in het verkeer zou kunnen wagen. Bedankt lieve Thaïse mensen. We gaan avondeten in het hotel. We houden ons maar bij bekende dingen en bestellen sweet and sour schrimps/chicken met plain rice. Het smaakt heerlijk. Door de planten en het water zitten er wat muggen maar een coil onder tafel doet wonderen. De volgende dagen er aan denken dat we ons insmeren. Pa gaat alleen nog eens op verkenning en komt kaalgeschoren terug. Voor 100ThB haar en baard geknipt en een uitgebreide massage van zijn gezicht.We gaan vandaag maar vroeg slapen. Willen zo vlug mogelijk aan 't uurverschil wennen
Maandag 31- heel goed geslapen. Als we opstaan begint het reeds warm te worden. Het ontbijtbuffet is voldoende gevarieerd en we genieten vooral van het heerlijke verse fruit.De parkwachter houdt een tuktuk tegen en voor 40 ThB brengt hij ons naar Kaosanroad. Het is er nog redelijk rustig. Men is volop bezig de vele kraampjes op te zetten. Op de omrastering op de hoek aan het politiebureel hangen foto's van vermisten en overledenen van de Tsunami met bloemen en linten, teksten en gedichten. Even terug met onze voeten op de grond: het is niet overal zonneschijn. We stappen een reisagentschap binnen om ons vervoer naar Vientiane te regelen. We besluiten dan toch maar met de nachtbus te gaan 700ThB/pp en laten het aan hen over om voor ons visum te zorgen 1600ThB/pp en ze rekenen 3% kosten voor betalingen met Visa. De bus stopt aan de hoek en we zullen dus een oplossing moeten zoeken hoe we het gaan doen met onze bagage. We gaan een kijkje nemen bij D&D Inn. Goed gelegen, wat achterin en rustig met een buitenterrasje. Er zijn heel veel kamers en ze trekken met ons de hele bouw door om een kamer te tonen. Ze zijn netjes, niet al te groot maar met keiharde bedden. We doorkruisen nog een paar straatjes, kopen een kam voor meer dan 100ThB (weet niet meer waar ik de mijne opgeborgen heb) en muggenmelk. Op de middag gaan we iets eten bij Sawasdee. We nemen een taxi terug naar het hotel om tijdens de grootste hitte (38°C) platte rust te houden en wat te lezen.'s Avonds gaat de rolstoel achter op een tuktuk en voor 40ThB zijn we weer op Kaosan. Het is er nu volle drukte. De straat is afgesloten voor auto's. Het is nog warm maar heel draaglijk. We hebben een babbel met jong en oud. Pa gaat nog wat geld wisselen. 20=993,38BF = betere koers dan op de luchthaven daarom hadden we daar ook minimaal gewisseld. Er zijn om de 100m wisselkantoortjes. Er staan zelfs ATM's in camionnettes die hier en daar onbewaakt geparkeerd staan. We gaan nog wat eten en laten ons daarna terug naar het hotel tukken.We zijn blij dat we de beslissing genomen hebben naar hier te komen. Een heerlijke douche en 't bed in. Dinsdag 01-02 Blijkbaar zijn we moe genoeg om een ganse nacht goed te slapen. We doen rustig aan. Genieten van ons ontbijt. Laten ons weer naar Kaosan rijden. We verkennen de andere straatjes. Wandelen tot aan New Merry V waar we vroeger logeerden. Aan een boom hangt een automotor omhooggetakeld om te herstellen. In een internetcafé betalen we 10ThB voor 30'. Intercontinentaal bellen kan voor 10ThB/' en 20ThB naar een mobiel dat zullen we deze namiddag eens uitproberen. We gaan terug middageten bij Sawasdee. We weten niet goed wat doen: tempels en paleis gaan bezoeken of lekker nietsdoen. We kiezen voor het laatste.In de namiddag probeer ik de kinderen te bellen. Kan geen van de drie bereiken. We lopen toch in de val van een vent die me gratis advies wil geven over alternatieve middelen om terug fatsoenlijk te kunnen stappen - achteraf komt hij aandraven met een rekeningnr om te storten voor zijn advies....... We springen het reisbureau binnen en spreken af dat we onze bagage morgenmiddag bij hen kunnen droppen; Hij zal voor iemand zorgen om ons naar de bus te brengen. 's Avonds eten we langs de straat noodles, vegetable 15Thb en met ei 20Thb. Het smaakt. Aan een paar karretjes verkopen ze ook geroosterde insecten: sprinkhanen, wormen, schorpioenen enz. maar proeven is er voor ons niet bij, ik griezel nog als ik er aan denk. De dag vloog voorbij.
Woensdag 02-02 We slapen wat langer en nemen uitgebreid de tijd voor ons toilet. Het is nog niet te warm als we buiten zitten voor het ontbijt. We maken onze pakken en houden fleeces en truien apart want we hadden vroeger slechte ervaringen met de koude aircobussen. Rond de middag checken we uit. Een taxi vraagt 100ThB en dropt ons aan het reisbureau.We zoeken de lommerrijke straatjes op. Kijken hier en daar rond naar GH's. Rambutti village lijkt ons rustig gelegen en vrij groot. Pa gaat een kijkje nemen naar de kamers en die zijn goed. Er is een lift dus een kamer op 't verdiep kan geen probleem zijn. Het zwembad is op 't dak en daarvoor moet men wel trappen doen. Gaan op een terrasje genieten van een gemengde fruitsap. Overal is er internet en we springen even binnen om te zien of er berichtjes zijn. Blij met het berichtje van Els. Overal staan stalletjes met vers fruit, zelfs durians en een paar ons onbekende vruchten die niet lekker smaken. Langs de straat eten we pannenkoekjes en ananas. Ik probeer nog eens naar de kinderen te bellen; zonder resultaat. Om 7u moeten we aan het reisbureau zijn. We krijgen onze passen met visum terug. Moeten nog een tijdje wachten tot er een jonge gast opduikt die met ons naar de bus zal gaan. Tegen zijn zin sleurt hij de bagage mee en forceert het handvat van het rolkarretje. Als we veel stoepen over moeten laat ik mijn stem horen en stopt hij toch even om te helpen. We moeten nog een heel stukje gaan door een smal achteraf straatje waar ook veel GH's zijn. Het kantoortje van de busmaatschappij is onooglijk klein maar we worden er zeer goed opgevangen. Vandaar moeten we weer een stuk tevoet tot de bus. Ze zijn hier zeer behulpzaam. We mogen eerst vertrekken en ze dragen onze bagage en helpen met de rolstoel. Deze gaat in de koffer van de bus. We hebben zitplaats 1 en 2 boven in de dubbeldekker met veel ruimte voor de benen en een 1e klas uitzicht. De bus heeft toilet en er zijn dekentjes voorzien. Onze buren zijn Canadese tweelingzusters uit Quebec.Het eerste stuk is het zeer druk. De bus rijdt goed door. Het blijft een goede autostrade. Iets na middernacht wordt er een sanitaire stop gehouden en hebben we de kans iets te eten te kopen.
Donderdag 03-02 Niettegenstaande de komfortabele bus slapen we niet veel. Er is teveel te zien en de lichten flitsen. We hebben eigenlijk weinig last van de rit. Rond 6u stoppen we ergens op een verlaten parking. Niemand weet waarom. Als we verder rijden zijn we kort bij een restaurant aan de oever van de Mekong. Hier worden de passen en visums voor de grens nagekeken en betaald voor diegenen die nog geen visum hebben. Wat later aan de grens ontdekken we dat dat eigenlijk wat geldklopperij is want aan de grens zelf kan men zonder problemen een visum kopen. Aan de Thaise grens kan ik in de bus blijven zitten. Pa gaat met de passen en ze kijken gewoon even door hun venster. Even verder is er onduidelijkheid. Iedereen dacht dat de bus zou doorrijden naar Vientiane. Mispoes. We moeten tevoet door de grenspost en douane voor het oversteken van de grens. De helper van de bus draagt onze bagage naar de overkant. We betalen ook 20ThB entry fee. Na een tijdje komt een andere kleinere bus ons opladen. We rijden over de vriendschapsbrug Laos binnen en het duurt toch nog een tijdje voor we in Vientiane zijn. We worden in 't centrum gedropt. We nemen een songtaew om naar een hotel te gaan zoeken en moe van al het geleuter aan de grens vergeten we serieus te onderhandelen en betalen héél véél teveel: 100ThB. Hij rijdt met ons dan wel de hele stad door op zoek naar een goed bed. In het ene GH zijn de kamers te klein, teveel trappen, te ver van 't centrum...landen uiteindelijk in Inter Hotel- een oud koloniaal huis dat opgeknapt is en betalen 40$/nacht incl ontbijt. Eigenlijk is dat teveel voor Vientiane maar we willen een goed bed en aan de rivier. We hebben uitzicht op de Mekong, de eetstalletjes aan de rivieroever en een wirwar van electriciteitsdraden. De rolstoel parkeren we beneden naast de lift. Hij kan wel mee naar boven maar de ingang van de lift ligt op een verhoogske en boven zijn de gangen smal.We spoelen het stof af en gaan iets eten in het restaurant. Het is chique en rijkelijk gedecoreerd met oud koloniaal meubilair maar.......het is en blijft Azië...de onderleggers schuiven we demonstratief opzij. Onze platte rust wordt een serieuze dut.We gaan op verkenning. De inkomhal van het hotel heeft een houten vloer, donkerbruin bijna zwart geverfd (zelfs onze pa kan dat beter) dus elke voetstap laat sporen na. Ze hebben dan ook personeel dat de ganse dag met een droge floche staat te zwabberen. Voor mensen met grijze haren hebben ze veel respect en bij 't voorbijsteken buigen ze zo diep dat wij er ons niet zo goed bij voelen. Op 't straat slaat de hitte ons tegen. Dat is het probleem met die airco hotels. Zullen moeten opletten voor vallingen. Er zijn niet zoveel auto's maar wel ontelbare brommers. Anders dan in BKK stoppen ze hier niet als we de baan oversteken. Het is opletten geblazen vooral de jeugd rijdt roekeloos. Er loopt een "promenade" langs de rivier maar die is zo geaccidenteerd dat het beter rijden is op de baan. We vinden een goed terrasje waar ze lekkere fruitsappen en shakes hebben en onze pa geniet er van...a fresh coconut!! voor 5 000kip/elk. We kunnen hier overal wel betalen met ThB en $ maar we gaan toch wisselen. Voor 20 krijgen we 267 400Kip dus 1 000Kip is ongeveer 3 oude BFr en aangezien 5 000 en 1 000 zowat de meest gankelijke coupures zijn krijgen we een stapel briefjes voor 20. De binnenstraten zijn heel rustig. Overal internet voor 100kip/' of 18bfr/u en intercontinentaal bellen voor 2 500kip/' In een reisbureauke informeren we naar de prijs voor een bus naar Vang Vieng: 180ThB ongev.3u30 tot 4u vertrek om 9u. We bestellen het uiteindelijk in het hotel voor 160ThB met pick-up. Avondeten doen we in een klein restaurantje. De prijzen varieren van 6000Kip voor een grote kom soep met groenten en noodles tot 30 000K voor het duurste gerecht. Cola is er 5 000K. We blijven er wat hangen met andere trekkers. Het valt ons op dat de meesten voor langere tijd onderweg zijn. Een Nederlander van zowat onze ouderdom komt elke winter naar deze regio. Het is al laat voor ons doen als we terug naar ons hotel wandelen. Hopelijk een goede nacht. Vrijdag 04-02 Na het ontbijt nemen we een tuktuk (10 000kip) naar de morningmarket. Deze markt is enorm groot en niet zo gemakkelijk om er binnendoor te rijden met een rolstoel. We houden ons dus bij de buitenkant. Ook hier zijn het brede lanen en brede stoepen. Het verkeer heel rustig. Vientiane lijkt wel een stoffig provinciestadje. We gaan op zoek naar het toeristisch bureau van Laos. Aan de politie vragen helpt ons niet veel verder en de gewone man in de straat spreekt helemaal geen woord engels. Zelfs de toeristen weten niet waar het is. Na wat verkeerd lopen zien we een GH waar we juiste informatie krijgen. We zitten weer terug nabij de market maar aan de zijkant. We krijgen een kaart van Vientiane en veel uitleg over de pracht van de natuur en de verschillende stammen. Krijgen ook een boekje mee met "do's & don'ts" in Laos. De tijd is weer vlug voorbijgevlogen. We laten ons terug afzetten in de nabijheid van de rivier en gaan een kleinigheid eten. Het is weer snikheet en hoogtijd voor wat rust.In de late namiddag gaan we weer op pad. Eerst nog wat binnenstraatjes verkennen en dan weer richting rivier. We gaan een kijkje nemen in het Lane Xang hotel en worden er met open armen en een heerlijk drankje verwelkomt. Het is een groot hotel. 's Avonds bij het avondeten treden er traditionele groepen op. De kamers zijn ruim en goed. Nemen hun kaartje mee om te reserveren bij de terugreis. Als we terugwandelen langs de rivier horen we luide muziek. Onder een groot afdak met podium staan honderden mensen (jong en wat ouder-maar slechts een paar toeristen) aerobics te doen aan een hels tempo en dat houden ze zomaar een uur vol. We gaan avondeten in ons restaurantje er tegenover en daar verteld men ons dat het er elke morgen en avond zo aan toegaat en dat er steeds heel veel mensen op af komen. Mijnen hoed af daarvoor. Voor ons avondeten betalen we alles in 28000Kip -(coca 3000kip) In het hotel lezen we nog even de krant en dan is het weer bedtijd. Zaterdag 05-02 We checken uit en wachten op de bus. Om 9u30 is die er nog niet. Ze bellen en er zouden problemen zijn. Er komt een tuktuk ons ophalen en dropt ons een 300m verder waar nog reizigers met pak en zak staan te wachten. Er zijn problemen met de bus en we vertrekken later - niemand weet wanneer. Sorry, late en een brede glimlach. Als de bus er aankomt blijkt er nog een ander probleem te zijn...overboeking??? of hebben ze gewacht en de mensen voor de middagbus wat vroeger opgehaald? Er worden stoelen in de middengang gezet en de bagage steekt overal en doet ook dienst als zitplaats om de nog steeds ontbrekende zitplaatsen op te vangen. Mijn rolstoel wordt er als laatste vooraan in gezet. Gelukkig zijn het allemaal brave mensen want niemand reclameert. We rijden in 1 trek naar Vang Vieng. Half weg wordt de natuur heel mooi. De rivier maakt op veel plaatsen een soort delta en er zijn veel vissersbootjes.We worden ergens gedropt voor een hotelletje. Ik had van Lut de uitleg gekregen van Savanouk GH dat aan een voetgangersbrugske over de rivier ligt en dat sprak ons wel aan. En zoals steeds kost het om u ergens naartoe te voeren meer dan het dubbele dan om er weer te vertrekken. Ze weten dat ge hun nodig hebt en dus betalen we 20 000kip voor de tuktuk. In Savanouk moeten we veel woorden geven om toch aan een kamer te komen. De mooiste kamers zitten vol en er zijn slechts een paar kamers met 3 bedden heel achteraan. Er ligt losse grint en het wordt duwen voor de rolstoel maar geen probleem, hulp genoeg. Kamer en badkamer zijn eenvoudig maar netjes. Tussen de bergen hangen wolken en we zijn nog maar pas hier of er steekt een hevige wind op. Alles vliegt in het rond. Het begint te gieten en er vallen dikke hagelbollen, het dondert en bliksemt en al de electriciteit in het dorp valt uit. We zitten dus in 't donker op ons bed en vrezen dat de golfplaten van het dak zullen gerukt worden. Als de bui over is is het buiten een ravage. De Laoti hadden nog nooit hagel gezien en ze waren echt in paniek. Kinderen hadden er in rondgelopen en sommigen nogal geschrokken van de pijn die het had gedaan. Er ligt een hele witte laag en ze willen het allemaal proeven. Grote paniek in de chique 100$ bungalow tegenover ons. De pannen zijn van het dak gewaaid en de bedden zijn kletsnat. Het zijn fransen die hier in de regio werken die daar logeerden. Ze worden ondergebracht in de kamer naast ons. En weer verwonder ik mij dat dat zonder protesteren gaat van luxe naar zeer eenvoudig. Het restaurant staat volledig blank en de keuken is buiten gebruik. Drie mannen die wat verder logeren brengen voor ons eten mee uit 't dorp en een paar kaarsen en willen niet dat we daarvoor betalen. Veel smaak heeft het niet maar we zullen niet omkomen van de honger. In de late avond komt een deel van de electriciteit terug. De bedden zijn goed en droog en we hebben weer licht. Zonder zorgen kunnen we gaan slapen. zondag 06-02 Ze hebben deze nacht nog hard gewerkt want keuken en restaurant kunnen weer iets op tafel toveren. Over de bediening mogen we niet stoeffen maar het uitzicht is prachtig. Onze pa gaat even kijken in het hotel aan de overkant van 't wegske en daar is het voor ons veel gemakkelijker. We besluiten hier dus uit te checken en betalen 15$ voor de kamer. Vraagprijs was 18$. Maar ze zijn enorm behulpzaam. Ze helpen ons zelfs verhuizen met hun handkarretje. In Nam Sok hotel hebben ze een rechthoekige blok met 16 kamers rug aan rug. Kamer is ruim genoeg en heel netjes met een zacht beddeke en vensters die open kunnen. De badkamer heeft ook continu warm water. We krijgen een kamer aan het terras dat overdekt is. Het is er zalig zitten met zicht op de rivier. Ze hebben er ook heel lekkere baguettes met bacon and cheese of kip of... In de late namiddag installeer ik mij met een boek en pa gaat wandelen aan de overkant van de rivier waar een dorpke is en grotten. In 't midden van nowhereheeft de hightec zijn intreden gedaan: er staan zonnepanelen! Mijn rust is vlug over als er een groep engelsen aankomt. Ik versta hun reisplan niet goed...doen veel op korte tijd maar vooral vliegen en rijden veel over en weer en blijkbaar is de tocht zwaar genoeg om tweedracht in de groep te krijgen. Het bier dat ze naar binnen kippen helpt niet om de sfeer te verbeteren. En dan plots steken er weer donkere wolken op. Louis is op juist op tijd binnen. Het begint weer te regenen en te hagelen. Al het personeel met de paraplu op het gazon om bolletjes te rapen die vandaag goddank maar kleintjes zijn en er is ook gene wind. Heel de zaak is weer wat opgefrist maar ook de electriciteit heeft het weer begeven. Het is deze avond dus weer behelpen. De kamers staan op generatoren en dus slaan ze een kamer aan om te toasten, de rest wordt op een open vuur gekookt. We willen het hun niet te moeilijk maken en houden het eenvoudig maar lekker. Pa bestelt soep en krijgt een grote waskom vol groenten en mie en hij moet serieus werken om ze binnen te krijgen. Ze hebben hier ook heerlijke fruitjus en vers fruit en daar doen we ons best aan. En neen, tot nu toe geen belly-belly problemen. We gaan slapen met de ramen wagewijd open. Goed muggengaas en tot nu toe geen last van beten.maandag 07-02American BF op het terras met uitzicht. We kunnen het niet beter dromen. Ik installeer me met een boek en pa trekt naar het dorp dat blijkbaar een onooglijk gat is dat alleen leeft door de jonge toeristen. Sommige restaurantjes hebben ligkussens ipv stoelen en de TV en videofilmen staan reeds van 's morgens vroeg aan. Blijkbaar mis ik dus niets want de helling naar de mainstreet is niet mis. Onze pa heeft al moeite genoeg om alleen boven te komen en ik heb niet veel zin om me er steeds te laten op duwen. Geniet van mijn spannend boek en wat praten met de andere gasten: een SriLankese familie die in Vietnam woont. Fransen die in Hanoi werken enz. Onze pa heeft zowat rondgevraagd voor de verplaatsing naar Luang Prabang. We betalen 21$ en reserveren 3 plaatsen in het minibusje (normaal 8$/pp) 's Avonds gaan we eten in Savanouk en ergeren ons nog eens aan hun service: we bestellen soep met garlic brood - eerst krijgen we de broodjes en een half uur later de soep- vragen nog brood en we hebben de keus:wachten op het brood en onze soep koud eten!? Het lukt hun gewoon niet om 2 dingen samen te serveren. Onze buren krijgen een fruitschotel, dan rijst en een hele tijd later hun groenten en vlees. Ze lopen hier nochtans met genoeg volk rond. We ontmoeten hier ook 2 belgische koppels. Eén van de mannen is militair en zijn vriend werkt voor Dovo in Zuid Laos. Ze kregen de jeeps ter beschikking en mochten daarmee een maand rondrijden. Ter plaatse kregen ze overnachting en eten gratis, daar moesten ze toch van profiteren want dit jaar trekt dovo zich terug. Heb nogal op mijn tanden moeten bijten en maak mij de bedenking hoeveel profiteurs er gaan genieten van het verzamelde geld voor de Tsunami. Op ons terraske genieten we nog van een fruitshake en na een goed doucheke duiken we in bed.Heb van thuis mijn waterkoker en koffie, thee en melkpoeder meegebracht. Elke namiddag en ik ook 's avonds genieten we dus van een goei tas koffie. Pa verklaarde me gek toen ik hem inpakte maar is nu wel blij want in de koffie hier ligt veel dras en de smaak is ook niet alles - doorgekookt?.
dinsdag 08-02 Zalig is het om met open venster te kunnen slapen en geen airco te moeten opzetten. We ontbijten nog eens buiten en checken uit. Betalen 20$/2p/n/ABF inbegrepen en vinden dat een goede prijs. We moeten nog even op het busje wachten. We krijgen de voorste bank en kunnen onze benen goed uitstrekken maar onze voeten zijn te groot om recht op de vloer te zetten. De tweede bank is 2-1 en de achterbank is voor mij te moeilijk om in te kruipen. De rolstoel gaat boven op de pakken op het dak. Het wordt een lange rit met veel bochtenwerk. Het is een mooi berglandschap maar tegen 't einde van de rit wordt het wel vermoeiend en kunnen we er nog weinig van genieten. Half weg wordt een sanitaire stop ingelast. We smullen er van lekker sappige mango's 5000K/stuk.Luang Prabang is in zijn geheel opgenomen als werelderfgoed. Het busje stopt in een straat waar verschillende GH's en hotelletjes zijn. In de tempel is men de trom aan 't slaan. De GH's die wij voor ogen hadden zitten bomvol. Ook in de andere is er zonder reservatie geen plaats of zijn er veel trappen te doen. Het is ook al laat op de dag. Na er een paar gecheckt te hebben gaan ze bij Senesouk eens rondbellen. Bij Manephone hebben ze nog kamers gelijkvloers. De chauffeur van het minibusje is verdwenen en we nemen een tuktuk -20 000K wegens ver en veel bagage.De kamer valt zeer goed mee en ze vragen slechts 10$/n. Het hotelletje zelf ligt buiten het centrum maar op 10' zijn we in de hoofdstraat. Thongbay GH moet ook heel goed zijn en daar hebben ze een grote tuin aan de rivier maar dat ligt nog verder van het centrum en heeft nu ook maar voor 1 nacht een kamer vrij. Wij hadden er geen rekening mee gehouden maar het is Chinees nieuwjaar en heel Indochina en de rest van Azie is in verlof. Veel westerlingen die er werken voor de staat, bedrijven of ngo's gebruiken het verlof om de streek te verkennen. We ergeren ons een beetje aan de manier waarop ze het doen. We zien ze rondrijden in jeeps en moto's geschonken door de Europese Unie, AZG of Rode Kruis. Ze scheppen op dat ze zelfs de tankkaarten mogen gebruiken.Het restaurant dat verbonden is aan het hotel ligt wat verderop en ze vallen zowat uit de lucht als we er binnenstappen. Alleen restauratie 's morgens en 's avonds. We drinken iets en nemen terug een tuktuk naar 't centrum en zoals overal kan er nu onderhandeld worden over de prijs; betalen 10 000K en ook hier geen probleem om de rolstoel mee te nemen. Internetten doen we voor 5000K en zijn blij met al de berichtjes. We zoeken ons een restaurant uit waar we rustig buiten kunnen zitten in de schaduw. We worden bediend als prinsen en betalen 44 000kip alles in. Omdat het zo'n drukke periode is willen we onze verdere reis plannen. Men kan van Luang Prabang naar zowat overal. Waren van plan noordwaarts te trekken en daar kleine dorpjes te bezoeken. We vermoeden echter dat de reis wel eens te vermoeiend zou kunnen zijn en dat de dorpjes alleen tevoet te bereiken zullen zijn. Tot nu toe hebben we echt niets nieuws gezien in Laos en denken dat we de dorpjes kunnen vergelijken met die in Noord Thailand en Birma. Het wordt dus moeilijk kiezen: gaan we terug via Chiang Mai en Mae Hong Son of direct naar BKK en naar Pattaya. De beslissing wordt ons uit handen genomen. Alle vluchten voor de volgende dagen full. De prijzen zijn nochtans heel goed: 57$ Vientiane- 75$ Chiang Mai- BKK 90 -120$. Het zal dus over land moeten gebeuren. Pa wil wel nog eens terug naar Vang Vieng. We zullen er nog eens over nadenken. Tegen de avond wordt de hoofdstraat deels afgesloten en opent de avondmarkt. Mooi handwerk en houtsnijwerk valt er te bewonderen maar ook de kledij van de dames die van verschillende stammen komen. Het is leuk maar vermoeiend flaneren want de baan ligt rond en ik moet voortdurend de rolstoel tegenhouden en dan komen er ook nog volgeladen brommers en fietsen door de smalle baantjes. Tussen al hun uitgestalde waren wordt dan ook nog hun potje gekookt en baby's gezoogd. En de mensen zijn zo vriendelijk en niets opdringerig. De groenten, fruit en andere markt ligt er vlak naast maar is onbegonnen werk voor ons. De doorgangen zijn zo smal dat er tevoet zelfs moet doorgeschuifeld worden. Pa gaat een voorraadje fruit kopen en we nemen een tuktuk terug naar ons hotel. Terwijl we in de lobby gaan zitten zetten we de airco volle bak open. We duiken nog eens de douche onder (het is zo warm - sinds we landden in BKK tussen de 35 en 38°C - dat we aan een gemiddelde van 3 spoelbeurten per dag zitten) Het zijn goede bedden en een goede leeslamp wat kunnen we ons nog meer wensen?woensdag 09-02Onze pa is opgestaan met keelpijn. Vermoedelijk gisteravond een kou gevat op de tuktuk. 's Avonds koelt het af en door de snelheid krijgt ge wel een koude wind op uw bezweet lijf. Hopen dat het vlug over gaat. We ontbijten op het terras van een klein restaurantje in de hoofdstraat. 't Zal varen thuis als we het weer moeten doen zonder al die verse vruchtensappen en vers fruit. We stappen een reisbureauke binnen en bestellen de bus voor Vang Vieng. De mevrouw raadt ons aan de grote bus te nemen omdat daar meer plaats is en meer lucht dan in de minibus en we slechts 2 plaatsen moeten reserveren aan 8$/pp. Daarna gaan we op stap om wat tempels te bezoeken. Onderweg stappen we nog een chic hotel binnen om eens te gaan informeren maar de prijs staat helemaal niet in verhouding. Zoals in Inter in Vientiane :veel personeel, veel buigen, mooie kamers maar ze bieden als comfort niet veel meer dan waar we nu slapen (allé ge hebt hier wel een haardroger en een groter flaconnetje shampoo en badschuim en de handdoek is wat groter) al vallen de prijzen in het restaurant nog mee. In de straat staan verschillende tempels.Aan de meesten is er helemaal geen beweging. We lopen er alleen rond. Aan één van de grotere zijn japanners foto's aan 't nemen en misschien kunt ge er u iets bij voorstellen. Ze zijn met de fiets en sleuren een massa apparatuur mee. We worden aangesproken door een paar monniken die echter weinig engels spreken. Het valt ons op dat niettegenstaande het toerisme zo bloeit er zo weinigen zijn die een woord engels verstaan laat staan spreken. Hier en daar wordt nog wel frans gesproken en dat is dikwijls de uitkomst voor ons. Het gesprek gaat beter vlotten als er 2 Thaïse monniken bijkomen die hier op een soort retraite zijn en die zich wel goed verstaanbaar kunnen maken. Wel engels met véél te véél l's. Ge weet wel: velly solly. Wat verder staat één van de mooiste en bekendste tempels van Luang. Hier lopen wel wat toeristen rond. De enige Laoti die we zien zitten achter een tafeltje om entry fee te innen. Dat is wat we in Laos zo missen...geen lokale mensen die naar de tempel trekken om te bidden of te offeren, geen monniken die tesamen bidden of zich met de gelovigen onderhouden, buiten de bedeltocht 's morgens ziet men ook aan de huizen of in de straten geen geloofsuitingen, geen offerandes, geen wierookstokjes, hetgeen we toch zo associeren met ZO Azie en dat Thailand, Birma, Indonesië enz. zo'n speciaal sfeertje geven. De mensen zijn heel vriendelijk maar 'k mis hier iets....... Na de tempels wandelen we terug langs de Nam Khan. In tegenstelling tot de Mekong oever is hier weinig beweging, heel plezant om met de rolstoel te wandelen maar we moeten zoeken voor we iets vinden waar we iets kunnen gaan drinken. Als we dan uiteindelijk toch een terrasje hebben gevonden en van een lekker mangosap en coconut genieten krijgen we wat gratis spektakel. Aan de overkant van 't straat zijn jongelui bezig hanen af te richten voor gevechten. Het gaat er nogal heftig aan toe. Als ik probeer foto's te maken pakken ze hun boeltje bij mekaar en vertrekken. Voor de hoofdstraat moeten we terug het bergske op en we kijken uit voor een niet te kapot wegdek om omhoog te duwen. Het lukt al heeft pa wel op zijn adem moeten trappen en ik voel me weer schuldig. Voor de watervallen vragen ze 5$ met tuktuk maar pa wil het rustig aan doen en voor een waterval niet zo ver rijden,hij zou er ook alleen moeten naartoe wandelen want met de rolstoel kan ik er niet geraken. We gaan in ons zelfde restaurantje eten en nemen dan een tuktuk om tijdens de grootste hitte wat te gaan rusten. We laten in Maniphone bellen naar Nam Sok in Vang Vieng om een kamer te reserveren voor een paar dagen. Helaas ook maar voor 1 nacht vrij. We zullen het ermee moeten doen. 's Avonds laten we ons terug naar 't centrum voeren. Als we het ziekenhuis zien hopen we dat ons hier niks serieus overkomt. We doorkruisen nog wat straatjes. De huizen met balkonnetjes scheppen een echt koloniaal sfeertje. We vragen ons af wat een opknapbeurt als resultaat zou hebben? Misschien toch maar best niet doen... Op de avondmarkt is het weer te druk om rustig iets te kunnen bekijken en onderhandelen, erger me aan mijn rolstoel waarmee ik nergens korter bij kan en zonder kan ik het niet wagen want ze lopen mij van mijn sokken. Bij de bakker kopen we nog wat croissants voor morgenvroeg want anders moeten we nog naar 't stad voor dat de bus ons komt ophalen. Bij 't avondeten hebben we nog een gezellige babbel. We wachten niet tot het te fel afkoelt om terug te keren. We rommelen nog wat in onze bagage en gaan slapen. Donderdag 10-02 Pa voelt zich minder goed, wat last van zijn adem en fluimen. Daar hij in januari en begin februari ziek was en herviel sta ik er op dat hij toch met AB start. Tegen zijne goesting om dikke pillen te slikken maar beter dan hier in de problemen te komen. De bus komt redelijk op tijd en er zit al redelijk volk op. Een australier wil voor ons verhuizen en we krijgen de stoelen op de 2e rij. De rolstoel wordt vooraan binnen gezet. We krijgen nu de meeste bochten in het begin en dat is minder vermoeiend lijkt het ons. We stoppen op dezelfde plaats en herinneren ons dat de mango's heel lekker waren. Dat hier op die baan niet meer ongelukken gebeuren verwonderd ons. Er zitten veel bussen en trucks op die aan een serieuze snelheid rijden. De huisjes staan vlak aan de baan en overal lopen kinderen en vee rond. Er wordt wel goed getoeterd. Langs de kanten ligt ook groen te drogen. Eerst dachten we dat het rijst was en op sommige plaatsen was het dat ook maar dat andere kennen we niet. Ze kloppen er de zaden uit en maken kleine bundels - voor de daken??? Komen het niet te weten want mijn gebarentaal is niet duidelijk genoeg en waar we stoppen ligt het natuurlijk juist niet.....Ook niemand op de bus weet het. In Vang Vieng wordt halt gehouden op de busstand. Een tuktuk brengt ons naar Nam Sok en we krijgen terug een kamer aan de voorkant. Ze hebben de volgende dagen echt geen kamers vrij en we willen morgen niet weer verhuizen. We vragen hen dan ook voor morgen vervoer te regelen naar Vientiane en een kamer te reserveren in Lane Xang Hotel in Vientiane. Opvallend; nergens in Laos vroegen ze ons om te betalen voor de telefoons voor reservaties van kamers. We maken een stevige tas koffie en duiken ons bed in voor een lange dut. Een frisse fruitshake kikkert ons op. Ik ga buiten wat zitten lezen en pa gaat een klein stapke doen. We doen maar rustig aan en genieten van het uitzicht en praten met andere gasten in 't frans of 't engels en neen....geen duits, die zijn hier opvallend afwezig. We vallen wel over de Canadezen en fransen. Voor 't avondeten wagen we ons nog eens naar Savanouk en het lukt hen de soep en de baguette samen te serveren. Pa lust de soep zo graag dat hij nog een tweede neemt. We blijven nog wat nagenieten op het terraske voor we in bed duiken.
Vrijdag 11-02 Onze bagage is vlug gemaakt. We hebben nog tijd zat om rustig te gaan ontbijten voor ze ons om 9u komen oppikken. Om 9u30 gaan we toch eens navragen of ze ons soms niet vergeten zijn. Neen, ze komen ons met een tuktuk halen om ons naar het busstation te brengen. Voor ons ook goed al was ons beloofd dat ze aan het hotel kwamen ophalen. Aan het busstation is er even verbijstering. Alle busjes zijn weg. We maken hun duidelijk met ons ticket in de hand dat de afspraak wel degelijk gemaakt werd. Ze doen ons teken dat we nog even moeten wachten en daar arriveert een minivan nog nat van de vlugge poetsbeurt en we krijgen het busje voor ons alleen. 'k Zou graag onderweg een paar foto's nemen maar pa vindt dat ik niet teveel van de gelegenheid moet profiteren en hem maar gewoon door moet laten rijden. Heb daar naderhand serieus spijt van gehad. De chauffeur en pa hadden ondertussen een piske kunnen doen en een klikske duurt toch niet zo lang. We rijden 3u30' voor we aan Lane Xang in Vientiane stoppen. We worden weer met grote sier ontvangen. Een lekker drankje en verfrissingsdoekje. We nemen een kamer aan de achterkant met zicht op zwembad (stel u van het uitzicht niet teveel voor) De kamer is prima en we hebben zelfs vers fruit in het kastje. We trekken er eerst op uit om iets te gaan drinken en eten een shake aan de rivier en eten in ons restaurantje aan de pepsi plaat. Een douche frist ons voldoende op om een rustig dutje te doen. We trekken terug de stad in om te internetten, proberen nog eens de kinderen te bellen zonder succes en gaan ons bevragen voor een terugvlucht of de andere mogelijkheden. We kunnen met de bus terug naar BKK of met de bus naar Udon Thani en vandaar voor 600ThB naar BKK vliegen. We willen niet in Udon Thani overnachten en zijn niet zeker of we de vlucht dezelfde dag halen. Iedereen zegt van wel maar we hebben ondertussen al wel andere beloftes zien de mist in gaan. Vluchten Vientiane naar BKK zitten de eerste dagen vol. De nachtbus was ons niet tegengevallen dus kiezen we daar maar voor. (680 ThB nu ipv 700) en ze komen aan 't hotel ophalen. We reserveren weer de zitten vooraan. Daarna nog wat paraderen door de rustige straatjes en wat valiezen keuren. Onze zak doekt het nog zijn dienst en we kopen niet. (bleek later niet zo verstandig) Bij het avondeten ontmoeten we een nederlander die hier al een tijdje rondhangt en elke winter deze richting uitkomt. Het wordt later dan gewoonlijk en hebben vandaag zelfs geen krant gelezen.Veel helpende handen bij het ontbijtbuffet. Eigenlijk zouden we ons aan wat exotischer stuff moeten wagen maar tot nu toe doen onze magen en de rest het goed en dat willen we zo houden. Zelfs voor ontbijt is er keuze uit Lao, Thai, Japans, Chinees en westers ontbijt. Suchi? Nee, het worden gewoon sapjes en fruit en heerlijke broodjes met bekende toespijs. Spijtig? Misschien ja maar wel veilig en niet pikant. Daarna zijn we weer op trot langs tempel en museum en door rustige straatje met lommerrijke bomen. Er is veel jeugd die samenkomt aan de Mekongoever. De parkings en straten staan vol brommers. Er is een WE marktje waar ze zowat alle prularia verkopen die ge u kunt inbeelden. Het dochtertje van de restauranthouder gaat er oorbelletjes kopen die ze daarna verder wil verkopen. Ze heeft bijna het hele WE plezier aan het schikken en herschikken van haar uitstalkastje met goedkope sierraden. Bij de gewone straatgeluiden klinkt er nu uit de luidsprekers ook "moderne" muziek. Abba is nog steeds in, ongelooflijk hoe populair die in deze landen blijven. We hoorden "dancing queen" zowat overal in de omringende landen gedurende de laatste 10 jaar en ze overleven het nog. Het is weer verschrikkelijk heet en ik laat me verleiden tot een pineaplle shake die me later wat opspeelt in de buik. Eigen schuld dikke bult ...'t kan niet altijd ongestraft ijskoud drinken in deze hitte en vermoedelijk niet alleen melk maar ook ijs ondergedraaid. Gelukkig is het maar éénmalig en ben ik na de platte rust weer fit. Onze pa, die geniet van zijn fresh coconuts. We zouden dat thuis ook moeten kunnen vinden dan zou hij tenminste altijd voldoende drinken. Elke noot bevat ongeveer 3/4liter aan 3 stuks per dag is dat niet mis hé. We gaan ons met een boek aan 't zwembad installeren. We zijn voorlopig de enigen, ze zetten de ligzetels onder de bomen en we leggen de matrasjes dubbel. Een drankske en een boek; meer moet dat niet zijn. Als de temperatuur weer wat draaglijker is zijn we weer de baan op; flaneren. Den hollander is ook weer van de partij en is in 't gezelschap van een gekke amerikaanse dame. Van gezellig wordt het vermoeiend en we kramen vroeger op. Het is nu wel wat meer opletten want blijkbaar zijn al de jongeren van 't stad hier op hun brommertjes aan 't paraderen en ze letten absoluut niet op. Mijn krukken doen dienst om wat ruimte te scheppen bij 't oversteken. De aircokilte overvalt ons in de lobby en we maken ons vlug onder de voet uit naar de kamer. Te moe om nog veel te lezen vallen we vroeg in slaap Na even wakker geweest te zijn deze nacht terug ingeslapen en we zijn laat opgestaan. We hebben tijd zat en willen het rustig aan doen. Na een uitgebreid ontbijt waar weer veel expats zitten gaan we onze pakken maken. We vertrekken maar deze avond maar we moeten uitchecken voor de middag. We trekken nog een laatste keer het stad in en gaan nog eens internetten. We mogen onze bagage in de lobby droppen. We betaalden hier 28$/n voor ons beiden voor zeer goede service en wat luxe. Pa wil nog eens van de lekkere soep gaan eten, ik hou me maar bij een belegde baguette. Mijn fruitshake vervang ik door cola want er ligt een lange busrit in 't verschiet. Terug in Lane Xang installeren we ons met een boek aan 't zwembad. Er komt meer volk vandaag. Een Lao/engelse familie komt er met hun zoontje zwemmen. Ze hebben aan de rand van de stad een nieuwe woning gebouwd (van de prijzen bij ons thuis bouwt ge hier een heel dorp) mijnheer (42j) leeft op zijn rente na enkele jaren voor een firma in ZO Azie te hebben gewerkt. Sommige mensen kunnen zich toch gemakkelijk los maken van hun vertrouwde milieu en familie en zich aanpassen in een heel andere cultuur. Ik zou het niet kunnen denk ik. Zo gaat de tijd vlug voorbij en moeten we ons reppen om nog wat te gaan eten voor de bus ons komt ophalen. Het is ondertussen Maandag 14-02. Rond 9u stopt er een minibusje dat al goed vol zit. Het wordt een probleem onze bagage en vooral de rolstoel er nog bij te krijgen. Pa gaat voorin zitten naast een zuurpruim en ik deel de bank met 3 jonge Israëliers. 't Is krap maar de afstand naar de grenspost niet ver. We hebben nu de formaliteiten in omgekeerde richting. Gelukkig is de helper van de grote bus dezelfde als bij de heenrit en hij neemt weer onze bagage over waarvoor pa hem goed beloond met de resterende Kip. Exit fee 20ThB/2pp- pascontrole enz. en aan de overkant staat de bus klaar. Jonge gasten hadden zich reeds op onze plaatsen geïnstalleerd en waren niet erg happig plaats te ruimen maar genummerde plaatsen zijn genummerde plaatsen. Aan de Thaise grens stapt pa alleen uit met de passen. Ik ga aan 't venster zitten zodat ze mij van in hun hokje kunnen zien maar voor pa aan de beurt is rijdt de bus naar de overkant Thaïland in. Ik voel mij er niet gerust in maar de mannen zeggen dat het geen probleem zal zijn. Ik voel me maar pas gerust als ik pa zie. We stoppen terug aan het restaurant aan de Mekong waar eten voorzien is. Ik voel er niks voor om uit te stappen en eet een stukje van de broodjes die we uit Vientiane meenamen. Ze stoppen zelfs nog even op de verlaten parking en niemand weet waarom. Naast ons zit een groepje jonge Zweden en ze presenteren ons een Valiummeke om te slapen...telkens als we terug vertrekken stopt hij er een paar in zijn mond. Hebben er zo onze bedenkingen bij en houden ons bij een gedeeld pilleke uit onze eigen voorraad. De bussen hebben zo hun vaste stopplaatsen en voor het ochtendgloren wordt er nog eens halt gehouden. Ik blijf zitten en pa is blij met de sanitaire stop. Rond 9u stoppen we midden in Kaosanroad. Bij 't uitladen ontdekken we dat onze zak gescheurd is. zal ermee terug moeten naar de Carrefour. Dat is nu de 2e zak van het setje die het laat afweten (de eerste een uur voor 't vertrek thuis). We willen naar een GH een paar honderd meter verder. De eerste tuktuk die we aanspreken vraagt 100ThB en zijn buurman ook. Ik vertel hun effe wat ik van hun schandalige houding denk en dat ze een schande zijn voor hun eerlijke collega's. Ze zijn er niet gelukkig mee vooral omdat ik er in 't plat vlaams nog wat aan toe voeg en heel duidelijk tourist police laat horen. Ze verdwijnen alletwee. We kunnen evengoed tevoet tot daar. Een taxichauffeur spreekt ons aan en voor een faire prijs rijdt hij ons tot daar (50ThB want als auto moet hij volledig rondrijden) We willen ons laten afzetten aan Sawasdee want de naam van het GH waar we naartoe willen zijn we vergeten maar is er juist naast. Wisten wij veel dat er in de omgeving verschillende Sawasdees zijn; het vraagt dus wat uitleg voor hij weet welke we bedoelen. In Rambutti Village is zo vroeg op de morgen nog geen kamer vrij. We schrijven toch in, laten de bagage en een pas achter als garantie en kunnen tegen 11u terugkomen. We gaan dan maar ontbijten in Sawasdee. Een franse dame zit er te wachten op een minibusje dat maar niet afkomt. Ze wil naar één van de eilanden om uit te rusten voor ze weer naar huis gaat na weken onderweg geweest te zijn. Als het minibusje komt zijn er problemen. Eén van de jongens heeft 2 stukken bagage bovenop gegooid maar geen supplement betaald voor het 2e stuk niettegenstaande het overal uithangt dat dat een surplus is. Hij moet bijbetalen of het busje uit. Hij wil niet en het wordt een patstelling. De andere reizigers ook lastig voor het tijdverlies. De chauffeur start maar zegt iets tegen zijn collega van "police" en die hebben hun kantoor op 't hoekske.. weet niet hoe het afgelopen is - ben nog altijd curieus - vond het gedrag van die gast voor een paar ThB ferm arrogant. De kamer die we krijgen in Rambutti is zonder veel problemen met de lift te bereiken. We doen bijna een stap achteruit als de deur opengaat door de groene kleur die ons overvalt. Als we binnen zijn valt het reuze mee. De weerkaatsing van de zon in een spiegel was oorzaak van het effect want de muren waren zacht licht groen. Een perfecte kamer met koelkast en perfect werkende Tv en een heel mooie badkamer. Zijn prijs 650ThB meer dan waard. Op het dak een zwembad maar slechts met trappen te bereiken. Het GH ligt heel centraal en een stukje achterin en dus heel rustig. We gaan 's middags op het pleintje in een restaurantje iets drinken. de prijzen liggen er redelijk hoog en voor 't middageten gaan we dus bij de buren in Sawasdee. We hebben daar zowat ons vast zitplaatske. Na de middag gaan we wat slapen want een nacht in een bus, ook al hebt ge geslapen, blijft vermoeiend. Daarna gaan we weer op stap. Nog maar eens proberen te bellen: noppes. Voor 5ThB onze mailbox bekijken en een berichtje zenden. We stappen hier en daar een reisbureauke binnen want morgen willen we toch naar Pattaya. Ben benieuwd wat dat gaat worden. Pa zou het toch eens graag zien en als het ons niet bevalt kunnen we nog door naar HuaHin. Een taxichauffeur biedt ons de reis aan voor 1200ThB wat verder wil ééntje het doen voor 1100. We spreken af dat hij ons 's morgens om 10u komt ophalen. Ik laat me verleiden door de geur van pannenkoekjes. Ze smaken lekker maar druipen wel van 't vet. Het fruitkarretje kunnen we zo ook niet voorbijlopen en onze pa ziet ge genieten van zijn ananas. We doen niets en toch is de dag zo vlug voorbij. Op Kaosanroad bestellen we nog een schoteltje noodles maar ze bevallen pa niet zo fel. Misschien geraakt zijn maag wel wat overhoop van die zware AB. Hij voelt zich wel beter maar heeft nog heel veel last van hoesten en fluimen. Al dat verschil van airco kou naar hitte doet er ook geen goed aan. Deze nacht kunnen we weer slapen met open raam. BR>Dinsdag 15-02We zijn vroeg op en om 8u zitten we al aan ons ontbijt. De eerste taxichauffeur staat er en wil ons wegdoen voor 900Bath alles in. We zeggen OK en gaan onze bagage halen om uit te checken. Terwijl pa alles in orde brengt probeer ik alleen het stoepje achterwaarts af te rijden en ga glorieus met de benen de lucht in. Vermoedelijk heeft het gewicht van de handtas een beetje geholpen maar aan de andere kant was het ook een buffer zodat ik niet met mijn hoofd tegen de grond bonkte. Een heleboel volk om te helpen en ik verlegen. 't Zal me leren alles zelf te willen doen. De bagageruimte van de taxi's is maar klein door de LPG tank die er in ligt de rolstoel moet dus op de voorzit. Zonder voetstukken en wielen lukt het perfect. Het is een rit van meer dan 200km. We rijden langs de tolweg en hij vraagt ons te betalen omdat hij niet voldoende geld bijheeft. We maken hem wel duidelijk dat dat dan van de eindafrekening afgaat. Het blijft autostrade tot Pattaya en er is op de meeste plaatsen druk verkeer. We moeten 3x toll betalen en de prijzen hangen uit (30 tot 60ThB) De eerste indruk van Pattaya valt ons fel tegen. Drukte en nog eens drukte. En ge gelooft het of niet, het eerste grootwarenhuis dat we voorbijrijden is de Carrefour. Amaai een echt glazen paleis. De chauffeur kent een goed hotel en we laten hem doen misschien krijgt hij er iets voor. Het is echter full. De volgende ook. Wij hebben ook een adresje maar dat weet hij niet te vinden (zogezegd) We hadden gevraagd de airco af te zetten en het wordt te warm in de auto en we zijn moe. Na een deel hotels full of niet met de rolstoel te doen vinden we Sunbeam. Het is wel duur maar het kan ons niet schelen voor 1 nacht. We rekenen af en daar we op zijn meter zien dat hij er echt geen overschot aan heeft geven we hem een goeie fooi. Er is wel een serieuze helling om 't hotel binnen te komen maar ze schieten langs overal toe om te helpen. Onze pa vindt het gevaarlijk. Binnen is het grote chic. Ze vragen 1800ThB/dubbel met ontbijt. De kamers zijn mooi, zeer netjes en hebben een terrasje. Voor we op verkenning gaan willen we eerst wat bekomen van de rit en de douche is heerlijk. Ook hier kan ik het zwembad moeilijk bereiken. Ben wel eens 1x gaan kijken. Amaai met palmbomen op 't dak en bar in 't zwembad. In de late namiddag gaan we op verkenning.We zitten middenin de bars en drukte van Pattaya. Het geeft nog wat een verlaten indruk. En zo vol tegenstrijdigheden. Aan elke bar zijn er ook altaartjes voor Buddha en de offergaven zijn zeer gevarieerd: van water, rijst, fruit tot alcoholische dranken en sigaretten maar ook hele kippen en een varkenskop. Iedereen is even vriendelijk. We rijden richting zee. Het is wel wat hellend maar gemakkelijk te doen met rolstoel en de chauffeurs van de auto's heel attent. De zeeboulevard heeft een lange promenade maar helaas zijn ze hier en daar aan 't werken en ligt hij volledig onderbroken. Het tourist office heeft niet veel te betekenen. We krijgen er een folderke en dat is het. Nu hebben we wel een stadsplan en we gaan op zoek naar Sawasdee Sea Veuw hotel. We reserveren er een kamer voor de volgende dagen. Er zijn kamers vanaf 250ThB Wij nemen er eentje van 900ThB in de nieuwbouw omdat die te bereiken is met lift. Met 1 groot bed is het 100ThB goedkoper maar bij deze hitte hebben we liefst elk ons eigen nestje. De kamer is perfect. Het hotelletje ligt ook in een rustig straatje en daar zijn we blij om. We eten hier wat vooraleer we terugkeren naar ons hotel. Overal zijn de bars nu open. Een heel spektakel. Overal meisjes die roepen en groeten, heel vriendelijk. We kijken onze ogen uit. We hebben van 't hele verlof nog geen olifant gezien maar hier lopen ze nu met een jong dier rond en de toeristen betalen voor de bananen die hij eet. Wat verder loopt er ene met een dikke vette slang rond zijn nek. Griezel, griezel. Na al die drukte en lawaai duurt het even voor we tot rust komen op ons terrasje. Als een paar kamers verder teveel bloot gegeven wordt trekken we de gordijnen toe en gaan slapen. Woensdag 16- Niettegenstaande de muziek in de bars de ganse nacht door gaat hebben we toch redelijk goed geslapen. We doen weer rustig aan en 't is al na negenen als we gaan ontbijten. Er is een grote variatie aan verse broodjes, verschillende kazen en verse salades en heerlijk vers fruit. We proberen de eieren, spek en worstjes zoveel mogelijk te vermijden want die lagen de laatste week wat te dikwijls op ons bord. Onze pakken zijn heel vlug gemaakt. We checken uit en krijgen de 200ThB waarborg cash terug. De bellboy's zorgen voor een wat grotere tuktuk zodat wij en onze bagage wat meer ruimte hebben. In Sawasdee zijn ze zeer behulpzaam en het hellingske wordt zonder problemen genomen. De kamer is ruim met zachte bedden, mooi en netjes en we hebben uitzicht op zee. 's Middags betalen we 45ThB voor een hamburgerbroodje met lekkere frietjes en een frisdrank. Daarna gaan we het bed uitproberen en we vinden BVN op TV. Raar naar VRT nieuws te kijken zo ver van ons vlaamse landje. Voor we weer op stap gaan gaat pa rechtover de was binnendoen - ze vragen 12ThB voor wassen en strijken van een lange broek en 10ThB voor bloes of Tshirt. We trekken terug naar de strandboulevard, wandelen 50m en zetten ons weer onder een palmboom om van het uitzicht en het flaneren te genieten. We proberen er achter te komen wie van de meisjes op zoek is naar een prooi. Ze lopen hier met tientallen maar zijn niet opdringerig maar vriendelijk en hebben blijkbaar veel plezier onder mekaar. Waar we bang voor waren om teveel plakkerij te zien of te jonge kinderen blijft ons bespaard. Slechts één maal twijfelden we of het meisje niet meer tot "de kinderen" moest gerekend worden. 't Was een beetje een opluchting voor mij want ik was niet erg scheutig om naar Pattaya te komen.Wat later gaan we nog eens internetten en als de temperatuur wat gedaald is gaan we weer wat op verkenning. Onderweg keuren we wat valiezen want onze zak zullen we niet veel meer moeten gebruiken. Het blijft bij keuren. De restaurantjes die we tegenkomen zijn meer bars dan eetgelegenheden en na ze overdag gezien te hebben spreken ze ons niet zo erg aan. Een beetje uit de drukte vinden we er toch eentje dat ons aanspreekt. We bestellen Noodles with mixed sea fruit. Het vruchtsap van de cocosnoot wordt heel lichtjes gesuikerd opgediend in een glas en smaakt overheerlijk. Ook de noodles smaken en zijn heel lekker gekruid. Pa vindt de stukken inktvis te taai en die krijg ik dan doorgeschoven maar de rest is zo overvloedig en lekker dat we hier zeker nog eens terug komen. Gelukkig kijk ik even de rekeningen na want die kloppen aan geen kanten - blijkbaar zat er nog een rekening bij van een vorige vrolijke klant die zich had tegoed gedaan aan een teveel aan coctails. Probleem wordt opgelost met veel verontschuldigingen. En neen, ik had niet het gevoel dat het opgezet spel was, eerder dat de man aan de kassa meegedeeld had in de coctails... We trekken nog eens door de drukte en verwonderen ons erover dat we er ons eigenlijk goed bij voelen. Vermoeden dat het komt door de vrolijke en zeer vriendelijke sfeer. Het is lijk lopen op een kermis. We zijn moe als we aankomen in Sawasdee en na een doucheke liggen we vlug in bed en geen van beiden heeft nog veel in zijn boek gelezen.
Donderdag 17- Het ontbijtbuffet is sober maar goed. Daar we tussen de tafeltjes door moeten om een goed zitje te vinden gaat pa alleen het eten halen en krijgt spontaan hulp van één van de Thaïse meisjes. Naderhand zien we dat ze in het gezelschap is van een oude westerse man die heel moeilijk te been is. Ze zit met hem buiten in de schaduw op het terras, smeert zijn boterhammekens, haalt zijn krant, verplaatst de parasol, zit rustig naast hem te breien enz. De rest van de dag zagen we haar hem begeleiden naar het strand, zijn wasgoed afhalen enz. We zien nog meer van die koppels soms zelfs met een kind erbij. Eerst dachten we dat ze misschien getrouwd waren of samenwoonden of zoiets. Blijkt dat heel veel oudere westerlingen voor het seizoen naar hier komen en jaarlijks beroep doen op dezelfde meisjes. Die komen dikwijls uit dorpen in het noorden om hier op een 4tal maanden het geld samen te rapen voor de onderhoud van hun familie. Zo hebben sommige mannen er niets op tegen dat ze hun baby meebrengen, zolang ze ook maar voor hem zorg dragen. Het gaf ons nogal te denken en ik heb mijn idee over Pattaya toch wat moeten bijstellen. Pattaya= een betaalbaar privé rusthuis? Er zijn er natuurlijk ook anderen, meestal een stuk jongere mannen die alleen op seks uit zijn. Nu, zolang het om volwassenen gaan en ze op straat geen aanstoot geven moet ik daar niet over oordelen.We huren een strandzetel en genieten onder de parasols van het uitzicht en een zeebriesje. Er is veel beweging op het water maar slechts enkelen wagen zich erin om te zwemmen. Van lezen komt niet veel terecht maar we genieten wel van de lekkere tijgergarnalen met dipsausje. Op de middag valt het briesje en wordt het weer te warm voor ons.We trekken naar onze kamer en pa kijkt naar Blokken en het VRTnieuws. Ik kan niet stoppen met lezen in een spannend boek. We hebben de indruk dat de hitte blijft hangen. Nadat we uiteindelijk toch een nieuwe valies hebben gekocht houden we het voor gezien en keren we terug naar ons GH om daar iets te eten. Nog even de krant lezen voor we naar de kamer gaan. Voor de derde keer vandaag onder de douche, wat TV kijken en lezen. We zetten de ramen wagewijd open voor de nacht en zijn blij niet meer midden in de drukte te zitten. Vrijdag 18-02 Deze dag verschilt niet veel van de vorige. Eten, wat stappen, luieren aan zee en genieten van een portie garnalen die ze nu zelfs voor mij pellen. We bestellen de taxi die ons morgen naar de luchthaven zal brengen en gaan 's avonds nog eens noodles en vis eten .
Zaterdag 19-02 We checken uit en droppen onze bagage achter de balie.
We hebben niet veel zin om nog veel rond te lopen en spenderen onze tijd met lezen van kranten en een stukske eten in de zeteltjes op t terras. De taximan is goed op tijd daar en we rekenen af met de bediende van t kantoortje. Het gaat in een dolle vaart richting BKK. We vragen om snelheid te minderen, de airco af te zetten. No English Aan de luchthaven vraagt hij ons dan wel in t engels mee uit te kijken naar de naam van de luchtvaartmaatschappij en die is vlug gevonden. Half zat stappen we uit, steken de rolstoel in mekaar en halen de bagage uit. De chauffeur vraagt drinkgeld en wij antwoorden no english.. niet met ons.. geen reden om te danken voor zon dolle rit.
In t luchthavengebouw moeten we eerst met de bagage door de veiligheid waar die gesaeld wordt .. vlug dus onze dikke jassen er nog bij steken. Aan de balie reserveren we plaatsen waar ik mijn been kan uitsteken. Waren vergeten dat men hier exit-fee moet betalen. Gelukkig is MrCash open. Aan de douanecontrole slaan de bellen tilt.. het minste stukje metaal geeft alarm.. Broeksbanden en schoenen uit alle mannen met hun broek in hun handen door t poortje. Ook ik en mijn rolstoel ondergaan een grondige controle.
De vlucht heeft vertraging.. oei, dat wordt rennen in Istanbul Op t vliegtuig realiseren we ons dat rennen niet veel zal helpen.
Istanbul: we mogen in de VIP lounge wachten, mogen ons van drank en knabbel voorzien en hebben een zetel waar we lui kunnen in liggen. Ik probeer Peter te bellen maar voor me dat lukt komen ze ons al ophalen voor een vlucht naar Munchen. t Zal bibberen worden want in Munchen ligt sneeuw en vriest het. Ook hier goede opvang en daar we 4u moeten wachten mogen we gaan slapen op een brits.Ze maken ons wakker als t tijd is en met een sneltreinvaart rijden ze ons in zon open karretje tot aan het vliegtuig op de tarmac. Biber bibber, als wij hier niet ziek van worden dan weet ik het niet hadden we maar het Lufhthansadekentje meegenomen.
Als we in Zaventem stoppen bel ik direct Peter op. We gaan de bagage ophalen en trekken vlug onze jassen aan. Doodmoe maar toch eerst nog langs Boutersem om de kleine Mathias te zien en te knuffelen. 28-02-2005 om 00:00
geschreven door ribbe
Oeps nog maar pas terug van Tenerife en mijn ventje heeft een last-minute gevonden voor Tunesië. Hij voelt zich niet zo goed thuis met dat vochtig weer hier. We reserveren 14 dagen "niets doen" en aangezien stilzitten niet echt tot onze gewoonten behoort zal het wel weer een nieuwe ervaring worden zeker.
De bagage is vlug gemaakt: een grote koffer vol met boeken en ééntje met toiletgerief en wat kleren. De buurvrouw kan er maar niet aan uit dat dat zo vlug gaat... We weten ondertussen wel in welke kleren we ons het best voelen en in geval van nood kan overal gewassen worden. Onze prioriteiten: onze medikatie, een waterkokertje en lectuur. Het waterkokertje: een goei tas koffie kan mijn dag goed maken en gewoonlijk is die moeilijk te vinden in hotels en café/restaurants in de Maghreb landen. Dus 250gr bagageruimte voor puur genot...
De vlucht vertrekt wonderwel maar met 20 minuten vertraging. Over de service aan boord hoort ge ons nooit klagen daar onze verwachtingen jaren terug reeds bijgesteld werden.
De opvang aan de luchthaven lijkt chaotisch maar verloopt perfect; ge moet het hen nageven dat ze dat goed onder de knie hebben. De hostes op de bus wil iedereen overtuigen van de noodzaak van de aanwezigheid op de ontmoetingsbijeenkomst (ze willen u zeer graag uitstappen verkopen voor ge de kans hebt in 't centrum uw licht op te steken en voor minder dan de helft van de prijs dezelfde trip te reserveren) Aangezien we vroeger uitgebreid Tunesië bezochten willen wij deze dagen alleen maar luierikken.
Hotel El Hanah Beach ligt aan de strandboulevard in Sousse - heeft slechts 3* maar is prima toegankelijk voor mij met de rolstoel. - voor de tuin moet ik wel door de kelderloopgraven en keuken maar ik kom er zonder hulp. De kamer is sober, netjes maar heeft een balkonnetje met een mooi uitzicht op tuin, boulevard en zee. Het eten is wat ge er van moogt verwachten: geen haute cuisine maar wie uit zijn doppen kijkt vindt wel iets naar zijn gading zonder belly belly te moeten oplopen. De tweede dag wist de ober dat we de soep (en ook de rest) "heet" wilden en daar desnoods ook wilden op wachten... we werden vanaf dan ook zeer goed verzorgd, zelfs in de watten gelegd. De animatie in 't hotel sprak ons niet aan maar was vermoedelijk wel op maat van de "iets" jongeren. Wij vonden vlug een bont en aangenaam gezelschap en het heeft ons 's avonds nooit aan gespreksonderwerpen ontbroken of verveeld.
De tuin had ideale hoekjes, deels achter glas, waar het heerlijk was om in dit tussenseizoen een boek te lezen of wat te soezen. Aan het zwemdok was het voor mij te fris en zelfs een klein briesje deed er de gevoelstemperatuur te fel dalen. Aan de hoofdingang staan ook wat stoeltjes, goed uit de wind en fijn om de beweging op straat en aan de winkeltjes tegenover te becommentariëren. De venters met sigaretten passeren herhaaldelijk en hun prijs daalt zonder dat we er ook maar met één woord over onderhandelen. De verhalen over hun familie interesseren ons meer. Eigenlijk zijn het seizoenarbeiders in hun eigen land. Ze komen zelfs van Tabarka en Sbeitla, huren hier samen een kleine kamer en gaan af en toe naar huis. Vooral de periode van de Ramadan willen ze thuis zijn zogezegd om toezicht te houden op de kinderen of die zich wel aan hun plichten houden???Waar of niet??? Heb er geen idee van, als niet roker, wat de kwaliteit is van die sigaretten maar uiteindelijk zou de prijs ongeveer 9 bedragen voor een farde. Weet niet goed wat ik er allemaal moet van denken en wil me absoluut niet schuldig voelen omdat ik mij de luxe kan permitteren om hier te zijn. Besef wel wat een geluk we hebben in Vlaanderen te zijn opgegroeid.
Met wat behendigheid kon ik met mijn rolstoel tot op de strandboulevard, die wel wat herstelwerkzaamheden zou kunnen verdragen. Op 't einde was er een cafeetje met tafeltjes achter 't glas waar ze heerlijke thee schonken en waar we steeds bekenden troffen. De haven lag ook in mijn bereik al had ik daarvoor hier en daar wel wat hulp nodig. In de haven liggen ook nog oude schoeners die voor tochtjes kunnen geboekt worden. De prijzen en de staat van de boten zijn echter veel beter in Port El Kantaoui. Het lossen van de vissersboten interesseert ons steeds. Volgens ons een nogal magere vangst maar blijkbaar worden ze voor de kleine visjes ook nog goed vergoed door de grote hotelketens die daar een soort vulsel voor paprika's van maken - het recept wordt in geuren en kleuren uitgelegd en als delicatesse beschreven - ik eet dus van nu af geen met "visprak" gevulde groenten meer - zie het al gebeuren: alles samen in een grote ketel en hier en daar zal er wel wat anders dan een visje tussen zitten zeker of gaan ze dat allemaal manueel uitsorteren? Voor Magrebijnen zijn ze wel zeer open en vrolijk en stoort mijn vrouwelijke aanwezigheid niet - ook weer iets nieuw. En allemaal zijn ze fier op hun talrijke kinderen en spreken een beetje neerbuigend over onze magere kroost. De vrouw niet gewillig genoeg vragen ze aan 't ventje. Ja wadde! De Medina had ik jaren terug al bezocht en is nogal moeilijk te doen op wielen. Mijn ventje ging er wel een paar maal kuieren en vond het enige verschil dat er nog meer winkeltjes met souvenirs waren. En de tapijten krijgt ge nog steeds voor un bon prix en very cheap. We namen het open treintje naar Port El Kantaoui. Kregen spontaan hulp bij het inladen van de rolstoel en een zetje voor mijzelf. Het rammelt nogal en is niet echt comfortabel maar voor mij wel de gemakkelijkste manier om er te geraken (buiten een taxi natuurlijk) Port El Kantaoui zelf is een toeristenparadijs geworden. Helemaal opgesmukt en met een overvloed aan accommodatie, restaurantjes en winkeltjes. De ingesloten haven is een streling voor het oog. Leuren met waren is uit het havengebied gebannen. En al was het vroeger veel origineler ik heb er nu toch ook echt van genoten - een tchai bestellen en een bord appelsienen als toegift krijgen, ge moet er maar opkomen en de thee was nog heerlijk ook. Andere uitstappen hebben we deze keer niet gedaan. We wilden luieren en van de zon genieten en dat is ons ook gelukt. We vonden een piepklein internetcafeetje. De eerste keer zijn we er 's avonds naartoe gegaan en hebben een paar lessen geleerd: - 's avonds zit het vol jeugd, niet erg als ze niet allemaal tegelijk het geluid van hun oorlogsspelletjes aan hebben - 's avonds wordt er veel electriciteit verbruikt en het net is daar niet op berekend met het gevolg dat, tegen dat ge uw bericht ingetypt hebt heel de boel stilvalt op ééntje na ... die op een generator staat. Dus de volgende dagen steeds op die gewerkt - klavier: blind kunnen typen is een groot voordeel want slechts enkele letters zijn nog leesbaar en uw handen wassen achteraf is een "must" - geen verdere omschrijving nodig zeker. Maar wat van belang was, we hadden contact met "de wereld" Zalig toch. Vlug een berichtje naar de VS en wat nieuws van vrienden in Z Afrika en de kinderen op het thuisfront.
Zoals steeds met charters: het uur van vertrek is onzeker .. het wordt 's avonds voor vertrek uitgehangen. Ipv 's avonds te vertrekken vliegen we reeds vroeg in de morgen. Niets tegen in te brengen want in de brochures staat in kleine letters "dag van vertrek en terugkomst zijn geen verlofdagen maar reisdagen"
Op de luchthaven wacht de zoon ons op. "Enne, hoe was 't? Waar zijde overal naartoe geweest?.." Als hij ons verhaal hoort kan hij moeilijk geloven dat het ons bevallen is ..." in Sousse gebleven ja, veel gelezen en in 't zonneke gezeten en een paar zeer interessante mensen ontmoet" We stoppen onderweg bij de bakker want brood dat vinden we nergens zo lekker als thuis.
Het heeft nogal wat voeten in de aarde gehad voor we weer eens konden vertrekken. Gewoonlijk trekken we in 't voorjaar zuidwaarts met de kampeerauto maar vorig jaar was het zo'n rotweer geweest met veel regen en vooral veel wind zodat mijn ventje graag wat meer zekerheid zou willen voor 't weer. (alsof dat zomaar effe te bestellen is) Als hij thuiskomt van de markt heeft hij bij Jetair een goede aanbieding gezien voor Tenerife. We waren nog nooit in deze regio en volgens de buren valt er wel wat te zien. Het vertrek is over 3 dagen en ik bel dan maar onmiddellijk om te zien of de plaatsen nog beschikbaar zijn en de rolstoel mee kan. Om 15u is alles afgehandeld. Tickets moeten aan de balie op de luchthaven afgehaald worden. Het vertrek is gepland op zaterdag om 7u. Els kan ons naar de luchthaven brengen en neemt de zorg voor de hond op zich. Vrijdag voormiddag telefoon dat de vlucht later is en we slechts om 14u zullen vertrekken. We beslissen dan maar zelf naar de luchthaven te rijden met het wrak van Els. 's Morgens komen ze de Kaya halen en wordt er van auto gewisseld. Aan de uitleg van Els te horen zullen we er wel geraken maar is 't niet zeker of hij volgende week wil starten. Dat zien we dan wel weer. Volgens de routeplanner kan er geen probleem zijn om Bierset te bereiken ttz als er geen wegenwerken zijn. Aan de luchthaven zelf zijn ze de parkings aan 't veranderen en tegelijkertijd ook de verbindingsroute met de autostrade.
Mijn ventje zet mij af aan de vertrekhal en gaat daarna parkeren. 't Was blijkbaar niet gemakkelijk om op de parking te geraken. Voor we onze tickets aan de balie afhalen zien we al op de borden dat er een vertraging is aangekondigd. Het probleem met Bierset is dat het er heel klein is en alle tafeltjes en stoelen bezet. We zullen dus niet moeten kaarten om de tijd te verdrijven. Gelukkig wordt het vertrekuur niet verder uitgesteld en is dat uurtje vlug voorbij. We vliegen uiteindelijk met Martinair en de service is naar Hollandse normen en OK. Onderweg is er een tussenstop in Las Palmas en iedereen moet het vliegtuig verlaten voor de veiligheid omdat er moet bijgetankt worden. Het is reeds laat als we op Aeropuerto Tenerife Sur landen.
Wij moeten naar Hotel Club Paraïso en de voorlaatsten die moeten afstappen. We krijgen dus een sightseeing van de andere hotels. Wat we vooral opvalt is dat de meesten ver van een centrum liggen en er serieuze hellingen zijn. De hostes wil ons graag morgen ontmoeten in een nabijgelegen hotel blablabla Aan de balie is het een dringen van belang. Ze vallen bijna over hun eigen bagage. Bang dat ze geen bed gaan krijgen? Voor de lift moet ik wel de voetsteunen van de rolstoel doen. Op 't gelijkvloers zou er morgen een kamer vrijkomen en zou ik kunnen ruilen. We zien wel.
De kamer die we verwachtten is eigenlijk een klein appartementje met kookhoek en zitkamer en een ruim balkon. Op de eettafel staat een grote schotel met broodjes, koude schotel en veel fruit en heel fijn verzorgd. Dat ze zo maar verder doen... De verkenning houden we voor morgen en na een deugddoende douche duiken we met een boek in bed - vensters wagewijd open. 't Is heerlijk wakker worden met een zonneke dat tussen de gordijnen piept. We hebben ook lang geslapen. We ontbijten buiten. Morgen moeten we ons een beetje beter organiseren want pa moet verschillende keren over en weer naar 't buffet. We zitten er niet lang als er een paar poezen langskomen om wat restjes te bedelen. En mijn ventje zorgt er voor dat ze morgen zeker weer op 't appel zullen zijn. De broodjes smaken lekker en... ze hebben lekkere koffie. Als we rondrijden komen we langs het zwembad maar verder is er geen tuin. Er is alleen een fel hellend vlak om terug binnen te geraken of terug via het restaurant. Zullen ons moeten bevragen hoe we het moeten doen als 't restaurant gesloten is. Vooraan het hotel is een grote afgesloten parking voor de auto's van de gasten. Eens op de doorgangsstraat zien we ons probleem; de straat loopt berg af naar het centrummeke. We rijden tot de eerste grote winkel, doen een voorraad drinkwater en wat andere prullen in en keren terug. Op 't hoekske is een spellenhal en ze hebben er ook een paar pecekes staan om te internetten. Aangenaam is anders want het lawaai doet pijn aan de oren. We hebben een paar verhuurbedrijfjes gezien voor auto's. Mijn ventje gaat op ontdekkingstocht en ik ga me met een boek aan 't zwemdok installeren. 'k Sta wel even voor een probleem want om er ook maar in de nabijheid te komen moet ik langs trappen of, door de bar. 'k Sta een beetje op mijn strepen en na wat gemor verzetten ze de bakken die het hellend vlak versperren ( ze rijden hun voorraad de helling op en laten alles ter plaatse staan). Ik vind een rustig plaatsje en een goede ligstoel. Het boek is spannend en de tijd vliegt. Mijn ventje heeft goed onderhandeld en komt terug met een paar aanbiedingen die hij tegenover mekaar kan uitspelen - 't is low saeson en dat schept mogelijkheden. We besluiten dat hij gaat proberen een groter model te versieren voor dezelfde prijs zodat we gemakkelijk de rolstoel kunnen inladen. Na een hapje gaat hij zijn kans wagen en 't is vlug beslist bij de overbuur. Voor de rest van de dag houden we het bij luieren en lezen en is de zondag vlug vervlogen tijd
Heerlijk weer. We ontbijten en delen de restjes met de poezen. Terwijl 't ventje de auto gaat ophalen zorg ik voor de knapzak. Lekker zelfgemaakte thee, een paar broodjes en een grote zak fruit. We bekijken ook de vrijgekomen kamer op 't gelijkvloers. Die ligt aan de parking, heeft geen terras en voor 't venster staan hoge struiken. We blijven wel waar we zijn. Tenerife is niet groot en we willen een beetje plannen om niet teveel dezelfde routes te moeten nemen. We hebben ook nog geen idee hoeveel afstand men hier op één dag kan afleggen zonder zich te moeten haasten. Voor onze eerste trip kiezen we Masca als doel en we zien wel waar we uitkomen. Vanaf Armenime nemen we de kustroute. Er valt niet veel te beleven. Veel bananenplantages en beschermingsplastiek en weinig uitzichtpunten. De kleine badplaatsjes laten we links liggen, die verkennen we later wel als we wat zicht hebben op de te spenderen tijd. Vanaf Los Gigantes wordt de route interessanter. Er zijn verschillende uitzichtpunten en zien zelfs andere eilanden in de verte. Straks op een kaart eens nagaan welke dat zijn. Santiago del Teide, een stadje op een kruispunt en dus redelijk wat winkeltjes en aktiviteit. Er is zelfs een parking, ideaal om met een camper te staan (het zit in ons onderbewuste gebeiteld - elke parking wordt geëvalueerd in funktie van...) Van hier naar Masca is het avontuurlijk rijden. Het kustgebergte is zeer gevarieerd de route smal en bochtig. We stoppen regelmatig midden op de baan om eens goed te kunnen rondrijken- het verkeer is hier heel rustig. In Masca komen we in drukte terecht - de parking staat vol . Het wegske naar het dorpke is niks voor mijn rolstoel. Pa waagt zijn kans maar komt buiten adem terug. Het dorpke is aangenaam en er vertrekken verschillende wandelingen, sommige georganiseerde waar men op de kustlijn opgewacht wordt door bootjes die u terug naar Los Gigantes brengen. De klim terug naar de hoofdbaan heeft hij onderschat. De route verder naar Buenavista del Norte blijft afwisselend en mooi. Er is ondertussen wel meer verkeer. De afdaling vraagt wat stuurkunst maar dat is mijn ventje zijn lang leven. Ik trek af en toe mijn linkerbeen bij - een nutteloos reflex. De route naar Faro de Teno wordt afgeraden bij slecht weer. Bij dit stralend zonneke met de vensters wagewijd open is het er zalig rijden met uitzicht op de zee die de rotskust teistert. Aan de vuurtoren is het druk en we riskeren een platte band door over een scherp lavaveld te rijden om een goed staanplaatsje te vinden "met uitzicht" We nemen hier rustig de tijd om te eten en te gaan wandelen- er zijn aangelegde paden tussen het lava en er is zelfs ééntje die ik aankan. Voorzichtig verlaten we ons plekske. Niks loos met de banden? Oef - geluk gehad. Garachico me gusto mucho. Het is er druk. Alle parkeerplaatsjes bezet en de terraskes bomvol. Aan de haven is de gehandicaptenparking vrij. We duiken er vlug in. Op een bank genieten we lang van het uitzicht op het oude havengedeelte met zijn staketsels vol wier en mosselen - de meeuwen die rond de vissersboten hangen, het zonneke dat ons lijf opwarmt. In Icod de los Vinos staat in een parkje achter de kerk een beroemde boom, de "drago tree". We rijden er een paar maal voorbij want vanaf de parking is het een slechte kasseiweg en overal staan kriskras door mekaar auto's geparkeerd. We hebben "de boom" gezien en daar ge wegens afgesloten hekken er toch niet kan gaan onder zitten is dat voor ons voldoende. Ook hier alle wegwijzers naar de bezienswaardigheden maar het stadje verlaten doet men met de natte vinger en de windrichting. Met een omweg langs druivenvelden komen we toch terug op de hoofdbaan. Via de autopista rijden we nog tot Puerto de la Cruz. Vinden het een aangenaam stadje. We gaan een kijkje nemen aan het fort en het strand. Het centrum ligt op de helling en dus doen we een sightseeing met de auto. Wie goed te been is zal hier wel zijn gading vinden: leuke winkeltjes en rustige pleintjes met platanen. We nemen deels dezelfde weg terug. Rijden via Erjos, Santiago del Teide en Chio naar Guia de Isora dat ons ten zeerste kan bekoren. We snuffelen wat rond door de smalle straatjes om daarna in één trek naar ons hotel terug te keren. De verlichte palmboom op het hotel dient ons als gids door de veldwegskens. Het dinnerbuffet biedt ons een grote keuze aan verse groenten, vis en fruit en... mierzoete maar o zo lekkere toetjes.
Weer veel plannen voor vandaag. El Teide. We gaan eerst het plaatselijke strand eens bezichtigen en geven het de kwotatie: noppes. Halfweg staan wel een tiental campers hoog boven de zee. Een Duitser toert reeds meer dan een maand over het eiland en heeft overal mooie plaatsjes gevonden. Het zet ons aan 't denken. Via de autopista del sur naar Los Cristianos waar we de afslag nemen richting Granadillo. Een rustige beklimming met uitzicht op de vallei of de kust. Na de afslag naar Vilaflor verandert de begroeiing, veel pijnbomen, weinig uitzichtpunten. Nabij het dorp staan de villa's van de gegoeden. Amaai, allemaal met een park als tuin. Het parkwachtershuis voorbij Vilaflor is gesloten. Er vertrekken verschillende wandelingen. Voor Boca de Tauce hebben we wel nog een paar wijdse uitzichten. Boca de Tauce, waaauw - moeilijk te beschrijven. Is zo voor het ganse park dus 'k ga het woord "mooi" niet teveel gebruiken. Lavavelden en formaties in verschillende kleuren met op de achtergrond de Teide. In de Parador de Canadas del Teide vinden we al de info die we nodig hebben om het park te bezoeken. Er vertrekken verschillende wandelpaden. Eéntje is zelfs met de rolstoel te doen. Aan de kabelbaan staan de auto's aan te schuiven tot aan de splitsing. We rijden tot boven om poolshoogte te nemen. De bakken liggen stil en niemand om uitleg te geven ( bevragen in 't hotel voor vertrek voor wie naar boven wil) We stoppen heel dikwijls onderweg en mijn ventje gaat regelmatig een stapke doen, de ene keer tussen zwarte massa's en op een andere plaats door licht geel zand. Aan het parkwachtershuis in El Portillo nemen we de tijd om te eten en binnen een kijkje te nemen. Ook hier zijn kleinere wandelingen te doen. Voor wie wil is er een grote trekking uitgestippeld die over de Teide loopt en langs de zuidzijde van het park. Daarna nemen we de Orotava vallei. Orotava zelf is een aangenaam toeristisch stadje en heeft gezellige terrasjes. De terugrit gaat via autopista del Norte en het westen.
Normaal zijn wij niet zo voor parken en dierenshows maar over Loro Parque hadden we reeds veel goeds gehoord. Vroeg vertrokken en de snelle autopistas genomen. Aan de ingang kan men scooters huren maar volgens de dame aan de balie was er nergens een probleem voor mijn rolstoel. Ja wadde. Die dacht zeker dat wij atleten zijn. Op sommige plaatsen hebben ze mij met 2man de helling moeten op duwen. We bestuderen even het plannetje en proberen een parcours uit te stippelen dat we zoveel mogelijk voedertijden en optredens kunnen bijwonen. Het is een prachtig park om door te wandelen. Het onderkomen van de pinguins en de vissen kon ons ten zeerste bekoren. Er is een redelijke diversiteit en ze hebben een paar prachtexemplaren zowel bij de vogels , de katachtigen, de apen, de zeezoogdieren enz. Ook de flora was de moeite waard. We hebben onze tijd goed gebruikt, zowat alles rustig kunnen bezoeken en juist voor sluitingsuur het park verlaten. Voldaan maar doodmoe. Via de autopistadel Norte rijden we naar Los Gigantes. Aan de haven een piepklein gehandicaptenparkingske reeds half ingenomen door een dikke bak. Wij nemen de andere helft in beslag. De havenkom is gemakkelijk te doen met een rolstoel en vanop een terraske genieten we van de va et viens. Daarna doen we alle kleine playa's aan. De meesten zijn totaal verlaten. In Playa de San Juan gaan we nog een stukske wandelen voor we binnen rijden. Te moe om eerst naar de kamer te gaan schuiven we aan voor het buffet. Tut me thuis ook niet op voor 't avondeten. Genieten in ons hoekske van het lekkere eten en het komen en gaan van de gasten. Wie heeft vandaag te lang in de zon gelegen? Hoelang zou mevrouw aan haar opschik gewerkt hebben? Kan men van zijn eten genieten als de buurman veel te veel van de "for men" heeft opgedaan? Plezant toch wat kommentaar geven... Tijdverdrijf als men te moe is om op te staan.... De cocospudding is heerlijk en we genieten van een dubbele portie. Uiteindelijk zijn we toch verplicht om op te staan. De rugzak zullen we morgen wel leegmaken. Nu een warme douche en duik het bed in.
De katten hebben een vriendinnetje meegebracht - ze zijn met 5 nu. Wij vertrekken terug via Los Cristianos. In Cabo Blanco nemen we de binnenbaan naar Vilaflor. We rijden langs een paar grote boerderijen, vooral veeteelt. In Boca de Tauce stuift het lavazand over de baan. We genieten nogmaals vanuit de auto van al die pracht. In El Portillo rijden we richting La Laguna. De route loopt ook nog deels door het park. Op het hoogste punt is een astronomisch observatorium. We zien van ver de satellietantennes maar we geraken er niet bij want de route is met een bareel afgesloten. Spijtig. Hebben in de VS de smaak van het hemeltje kijken te pakken gekregen en waren ook hier graag eens een kijkje gaan nemen. Het weer is toch niet zo goed als de vorige dagen. Af en toe krijgen we rukwinden en rollen er stenen van de zijkant. We worden attent want we zijn niet scheutig op slidings. Ook aan deze kant van het park zijn verschillende wandelingen uitgestippeld maar wij vinden het gezelliger in de auto. We rijden naar de uitzichtpunten maar tegen de flanken hangt een dichte mist. In La Laguna is 't weer van dat - veel éénrichtingsstraten en geen wegwijzers richting Las Mercedes. Na een paar keren rondtoeren zien we platen richting Santa Cruz. We zullen dus de toer door Anaga maar in tegengestelde richting doen. Who cares? De hoofdstad kan ons bekoren. Mooie lanen en goede richtingsaanwijzers. We toeren wat door de stad, nemen de strandboulevard en langs de haven richting San Andrès. De baan volgt kort de kustlijn en we vinden regelmatig een mooi plekje om wat te vertoeven. Er is hier ook veel minder wind. Door de bergen rijden we naar El Balladero. Steigen en draaien, wisselende uitzichten maar vooral heel verlaten. De afdaling naar Almacica is om van te snoepen. De wind waait aan deze kant van de bergen hard genoeg om de golven hoog op te zwiepen tussen de rotsen. Aan het keienstrand zijn een paar kleine visrestaurantjes met 2 tafeltjes en een paar stoelen. We rijden langs de mooie kustroute tot Playa de Santiago. Hier is alles verlaten. Deze strandjes zijn vooral geliefd bij de inheemse bervolking zelf. Er komen weinig toeristen van het vasteland. Wij vinden het hier charmant en ja...ook hier kan een camper rustig een tijdje staan. Nabij de houten pier staan een paar tentjes op de keien. Op hun vuurtje van wrakhout bakken ze visjes. Maak me een beetje zorgen dat ze met die wind niet hun hele zaak in de fik steken. De terugweeg loopt midden over de Montes de las Mercedes. Er zijn verschillende afslagskes naar uitzichtpunten maar na een paar houden we het voor bekeken. Aan de zuidkant kleeft een dikke mist en op die aan de noordkant waaien we omver. Aan een gezapig tempo rijden we terug. In La Laguna zien we de afslag voor de autopista del sur. Steken die over en nemen de route via Barranco Grande. Het is wel aangenaam rijden door piepkleine plaatsjes maar de baan is in slechte staat. In Candelaria nemen we weer de autopista. nadat we even door het centrummeke hebben gereden en de kerk bewonderd. Heb even mijn gordel uitgedaan om op de achterbank wat fruit te nemen. We mogen aan kant van de zwaantjes. Ze geven me een vriendelijke vermaning. Hasta la vista maar dan met gordel om. We zijn vroeg terug. De wind is nog meer opgestoken. Buiten vliegen tafels en stoelen over en weer. Ze worden met kettingen vastgelegd. De gasten worden verzocht alle buiten en binnendeuren gesloten te houden en de grendel op de vensters te doen. Boven huilt de wind rond het gebouw. Voor we uit de douche zijn komt de regen met bakken naar beneden. Na het avondeten ontmoeten we medereizigers die ons vertellen dat de hostes kwam vertellen dat het uur van vertrek zal wijzigen. Ze doen maar. Als we het maar tijdig weten. We hebben een dramatisch zicht op het tegenover liggend hotel. Het water stroomt als een gordijn van het plat dak over de verlichte voorgevel - beelden voor een film. Het gebulder van de wind is nog toegenomen. Voor we naar bed gaan kijken we nog even de ramen en terrasdeuren na.
Laatste dag dat we beschikken over de wagen. Het is opgehouden met regenen maar de wolken hangen laag en 't is grijs. We gaan er toch maar op uit. Aan de eerste bocht staan we reeds voor een probleem. De baan is ondergelopen en er staat reeds een auto in 't midden vastgelopen. We zullen proberen rond te rijden via kleine wegskens. Is het wel verstandig? Als het nu weer eens harder gaat regenen? We wagen het erop - de brandweer zal haar werk wel doen zeker. Ter hoogte van Guia is het wat tricky - modder en stenen komen naar beneden van de hoge wegkant. We nemen de westelijke toegang van El Teide maar zitten vlug in de mist en maken rechtsomkeer. Dan maar naar Playa de las Americas. Hotels, superetten, winkels en al wat de moderne toerist maar kan verlangen. Er zijn veel parkings en ook veel gehandicaptenparkings die vrij zijn. We halen de rolstoel uit en gaan flaneren op de km lange strandboulevard. Moet hier heerlijk zijn bij mooi weer. Gelukkig is mijn ventje even teruggelopen om de KW's te halen anders waren we nooit droog terug bij te auto gekomen. We eten een broodje en daar het weer over is wagen we een kans in tegengestelde richting. We doen nog wat aan sightseeing door het centrum en langs Los Cristianos. Rond 15u houden we het voor bekeken. De fut is er wat uit, niet veel nieuws meer te beleven, smosregen. We rijden rustig terug naar Paraïso via een omwegske. De baan is vrijgemaakt. We kruipen onder de wol met een boek en een goei tas koffie. We mogen niet klagen. De mensen snakten hier naar regen. Wij genoten van een deel mooie dagen. Op het informatiebord staan 2 vertrekuren.... 3u 's nachts en 7u 's morgens afhankelijk van de maatschappij die gaat vliegen. De hostes komt deze avond nog langs om te bevestigen wat het wordt. Als we 's nachts vertrekken moeten we dan gaan slapen? Duimen voor 7u en de mogelijkheid om nog een tas koffie te krijgen. Het wordt dus 7u, gelukkig. De pakken zijn vlug gemaakt en we liggen vroeg in bed.
Aan tafel, na 't ontbijt, een paar broodjes meegenomen Mijn ventje schudt zijn hoofd maar ik doe het toch, ik betrouw die chartermaatschappijen niet zo goed en als ze gisteravond nog niet wisten met welke maatschappij we zouden vliegen??. En of ik gelijk had. Bij 't binnenkomen op de luchthaven hangt reeds een vertraging uit van 4u. Geen hostes te zien, geen uitleg. Van het timetable kijken wordt ge ook niet vrolijk - regelmatig wordt het uur bijgesteld... een beetje vroeger ... weer wat later. Sommige reizigers bellen hun reisagentschap, anderen rechtstreeks naar Jetair. Er zal iemand komen... Misschien vliegen we morgen pas. Ik blij met de meegenomen broodjes. De snackbar heeft veel te doen. Uiteindelijk moet er toch iemand geweest zijn want een paar mensen hebben een sorrybon gekregen en wisten te vertellen dat er een vliegtuig was maar dat dat nog de toelating moest krijgen om op Bierset te landen. Anders zouden ze ons naar Zaventem vliegen.........Mijn stekels gaan zo stilletjesaan rechtop staan. Waarom werd niet iedereen ingelicht? Zo groot is de hal hier toch niet. Uiteindelijk valt het vertrekuur nog mee: 13u20. In die tussentijd heb ik al wel een leuk briefje geschreven voor Jetair. We vliegen met Futura - nooit van gehoord - een maatschappij die 2 vliegtuigen in omloop heeft. De reddingsvesten liggen los op de grond. We landen weer in Las Palmas maar mogen blijven zitten. In Bierset staat ons wrak nog op zijn plaats en start zonder problemen.
Thuis staan potten op 't aanrecht en is de koelkast volgestopt. 's Avonds draait de wasmachine op volle toeren en zien we op 't late nieuws dat er in de wereld niet veel veranderd is terwijl we weg waren.
Tweede Kerstdag 2003. Na de drukte van de feestdagen hou ik het vandaag rustig. Wat lezen en een beetje surfen. In mijn mailbox een bericht met lasr-minutes van Connection. Ik weet niet goed wat ik zie: aanbiedingen voor vluchten naar Goa Zuid India, Colombo in Sri Lanka en zanzibar Tanzania voor 199/pp/retour. Ik kan het moeilijk geloven en bel de permanentie. Het is correct en er zijn verschillende vertrekdata. We overleggen. Sri Lanka was mooi maar liever een nieuwe , als we naar Zanzibar gaan willen we ook de rest van Tanzania en Kenia doen en is de periode te krap. Zuid India spreekt mijn ventje al lang van. de beslissing is vlug genomen. We bellen terug, reserveren voor de 28e dec en betalen met Visa. Tickets kunnen op de luchthaven afgehaald worden. We bellen de kinderen eerst nogal verontwaardigt doen omdat we dat gisteren niet gezegd hadden.... ja, toen was er van India nog geen sprake. Het www afstruinen op zoek naar een verhuurbedrijf voor auto met chauffeur. Via 't lezen van een verslag in de on line bib van Wegwijzer kom ik ook een rolstoeler tegen die daar tevoren was.Even een telefoontje en veel info. We kiezen voor een Toyata met airco, groot genoeg om achteraan ook de rolstoel in te steken. Als ze dat vernemen vragen ze of wij een klein pakje willen meenemen voor de chauffeur waarmee zij ginder rondtoerden. Voor ons geen probleem.
De zoon doet ons naar de luchthaven. In 't luchthaven gebouw ontmoeten we die mensen en vallen bijna flauw bij 't zien van dat pakske ... een heel grote oude valies... ja, is hun uitleg, we hebben toch vervoer vanop de luchthaven... gelukkig hebben wij voor onszelf weinig gewicht bij. We zouden daar schoon gestaan hebben.
Bij de heenvlucht een tussenstop in 't Midden Oosten - wie naar Colombo gaat stapt hier over en bij ons komen Duitsers die uit 't vliegtuig voor Colombo kwamen.... Nogal omslachtig en dus moesten we naar de transithal.... vertraging - drankjes en een broodje - speciaal sfeertje, heet en 't stinkt er.
Landen in Goa. Er komen een paar magere ventjes aan boord en die gaan wij de trap af dragen... slik, slik...zouden zij zich ook geen vragen gesteld hebben bij mijn gewicht?? Ik geraak met de schrik op 't lijf maar zonder kleerscheuren beneden. De rolstoel die ze daar staan hebben is kramakkig, van kinderformaat... ze gaan dan maar de mijne uit de bagage halen...Daar er werken zijn moeten we half de luchthaven door en 'k vraag mij af waar we toch aan begonnen zijn.... Wisselkantoor: gebruiken een wisselkoers die boven alle logica gaat - niet voor ons dus want 'k heb geen kleine briefjes bij dom - noteren voor volgende keer...De mannetjes helpen moij buiten en daar staat iemand met een bordje op ons te wachten....Gelijk vallen we hem op de nek om kleingeld te vragen om als fooi te geven... wat moet die gedacht hebben op dat moment. We lenen en vragen om zovlug mogelijk met ons naar een wisselkantoor te rijden en ergens te stoppen om flessen water te kopen want 't is verschrikkelijk warm en we zweten met liters. Hij koopt water en we gaan naar een ThomasCook wisselkantoor...We moeten hier ook het geld voor de huur van de auto wisselen en daar zijn ze niet op voorzien... wachten tot ze ergens anders geld gehaald hebben. We stappen er buiten met 2 plastiek zakken vol roepie briefjes max 1000rps waarde. Prakash stelt voor dat we vandaag nog een stuk gaan rijden om uit de drukte te zijn .. Voor ons geen probleem - dachten we. Het wordt een vermoeiende rit na een lange vlucht en dat hadden we beter niet gedaan. Slecht wegdek en volgens mijn kaart heb ik de indruk dat hij nogal een toer rond rijdt... We vinden uiteindelijk een bed in Hubli nabij de market. Niet zo'n beste plaats maar 't is genoeg geweest voor vandaag....
de rest van het verhaal leest u onder de verschillende fotoalbums.
Badami is de eerste site die we bezoeken. Een klein stadje gelegen tussen rode rotsen. Vroegere hoofdstad van het Chalukya imperium (4e tot 8e eeuw) Over de geschiedenis ga ik niet uitweiden daarover bestaat genoeg literatuur. Het dorp heeft een Fort met grote watertank, verschillende tempels maar is vooral bekend om zijn grottempels. De eerste tempel en de eerste obstructie voor mij.... trappen. 't Ventje gaat dan maar alleen op verkenning. Ik rij wat rond tot aan de watertank waar families de was aan 't doen zijn. De rotsen zitten vol apen. 'k Geniet ervan na de drukke reisdagen. Op de parking een fresh coconut drinken en .. en route Prakash houdt nogal van airco en we moeten pramen om die minder te zetten want voor 't ventje vooraan zit de kans op een valling er dik in. Ik heb me geïnstalleerd op de achterbank en 't rijden valt mee. We gaan naar Hospet om te overnachten. Het hotelletje dat we voor ogen hadden zit vol ...'t Is oudjaar en ook vele Indiërs zijn op verlof. Wat verder vinden we nog een mooie grote en nette kamer. Onder ons raam eetstalletjes. We begeven ons in de drukte, kijken onze ogen uit ..ja.. we zijn weer in India en gaan aan een straatstalletje iets eten. 's Avonds in 't restaurant is het feestelijk maar ze kunnen er niet aan uit dat wij ons niet bezatten? Veel Indiërs die hier rindlopen hebben al wat diep in 't glas gekeken, komen toasten, lallen... Het spreekt ons niet aan en we trekken voor middernacht naar de kamer. We zijn zelfs boven ons boek in slaap gevallen. Om middernacht plak ik bijna tegen 't plafond van 't verschieten...dacht eerst dat er benenden een gasfles was ontploft tot het doordrong: ze schieten hier met grof geschut het nieuwe jaar in.
Hampi: Een droomsite om de eerste dag van 't nieuwe jaar door te brengen. Rustig en vooral warm. Naast het kleine dorpje Hampi ligt Vijiayanagar - hoofdstad van één der grootste Hindu koninkrijken. Gesticht in 1336 en in 1565 verwoest in de strijd tegen de moslims. Het was een uitgestrekte site en om te bezoeken eenvoudiger in te delen in het Sacred Center ten noorden en Royal center ten zuiden. Het is een mooi site midden rotsformaties. Een bezoekske aan Virupaksha tempel -Virukapsha één van de gedaantes van Shiva Hemakuta Hill met uitzicht op Virupaksha en Hampi bazaar- waar verschillende tempels staan, velen Jaïn, een monoliet met afbeelding Ganesh, de leeuwen lan/god Narasimba en een Krishna tempel. Hampi bazaar = een 750m lange straat met aan beide kanten de resten van de huizen met arcades en balkonnetjes voor de pelgrims - in ééntje ervan staat de karos die gebruikt wordt bij festiviteiten. Aan 't eind van de laan een beeld van Nandi de "bull" van Shiva Het Royal Center: Even voorbij Queen's bath komen we aan de Royal enclosure area - omsloten door een lange wal. Het eerste dat opvalt zijn de watertanks en acquaducts .... we lopen langs de Olifanten stallen, bekijken een paar tempels en 't is genoeg voor vandaag. Terug naar Hospet voor een welverdiende rust.
Via Chattradurga naar Bangalore. Onderweg gestopt om te gaan eten en even de benen te strekken. Een lange route en 't is donker als we in bangalore aankomen. Prakash zoekt met ons een goed hotelletje en het 3e is raak - mooi, ruim , vooral veel Indiërs hier maar rustig. Hij maakt een afspraak voor morgen op het verhuurbedrijf. Wij gelukkig dat we eindelijk van die volle zakken geld gaan verlost geraken. 's Morgens lezen we de krant en verwonderen ons over de oproep aan de jeugd om Spaans te gaan leren... uitleg gevraagd..Call centers zoeken personeel dat Spaans spreekt. Bangalore heeft zich opgeworpen als silicon valley van India. Veel westerse maatschappijen (ook belgische banken) doen beroep op hen voor hun programmaties. Aan de andere kant stikt het er van de Callcenters van grote bedrijven van over de hele wereld. Citybank, Axa, Lloyds... Deze maatschappijen poten immense buildings neer, leiden personeel op om telefonisch contracten af te handelen, ze krijgen daarbij een westers klinkende naam, leren de tongval van het opdrachtgevende land, krijgen een goede verloning naar Indische normen enz.enz...Wij kwamen met dit systeem in contact toen we in de VS een verzekering afsloten voor onze auto die we hadden verscheept... dachten te praten met een oude bediende in Newark die niet met pc wou werken.. alle papieren opsturen naar een PB.. via telefoon en fax werd alles bliksemsnel geregeld. Een rondrit door de buitenwijken van de stad opent een onvermoede wereld van bedrijvigheid. Op 't kantoor van de verhuurmaatschappij, onooglijk klein en gelegen in een klein achterafstraatje en door ons alleen zeker niet te vinden, ontmoeten we ook de chauffeur van de andere Belgen die al verwittigd was dat er een "pakske" voor hem was. We rekenen af, nog een praatje en een drankse en we zijn weer op trot. Het is een heel drukke stad. Lalbagh Botanical garden en Cubbon parc zijn de groene longen. Studenten en nog eens studenten. Nijba Cubbon duiken we in de market... Bloemen, fruit, groenten en kruiden.... Het Tipu Sultan's Palace spreekt ons erg aan. In de tuin een tempel die helemaal bedekt is met kleurrijke afbeeldingen van goden. Op Bugle Hill nemen we een kijkje bij de Nandi monoliet ... (Nandi Shiva's rijdier) Bangalore Palace een replica van Windsor Palace lijkt ons een beetje een misplaatste grap maar ja, wie rijk is .... Na een bezoekske aan 't postkantoor houden we Bangalore voor gezien.
Het wordt weer een dagske reizen met hier en daar een halte aan een rijstveld, een tempel, een restaurantje. In Mamallapuram heel vlug een goed GH gevonden - gelijkvloers met tuintje en gezellig restaurant onder de bomen en ook nog in 't centrum. Zalig gewoon. Alles wat we nodig hebben. We bellen de kinderen. Struinen door de straten en lopen in en uit piepkleine winkeltjes. De tempelsites liggen ook zeer mooi. De Shore tempel is vooral mooi door zijn ligging. Deze zorgde er echter ook voor dat er veel erosie was door water en wind. Eens onder bescherming van de Unesco werd een grote rotswand gebouwd voor beschutting. Arjuna's Penance gekerfd in de rotsen.. ik vond vooral de olifanten mooi Ganesh Ratha - tempel gebouwd in de vorm van een karos. Nabij de zee de Five Rathas - 5 tempels in de vorm van karos. En nog een hele boel kleinere maar zeer mooie sites in die oker kleur. 's Avonds gaan we naar de dansperfomances van het Pongal festival. Een drukke dag en eigenlijk zouden we hier veel langer willen blijven maar.... nog zoveel moois ligt op ons te wachten.
De stad Pondicherry, een voormalige Franse kolonie staat helemaal in 't teken van de Sri Aurobindo Ashram, gesticht door de mysticus Sri Aurobindo. Overal in de stad zijn er gebouwen en GH'ses gerelateerd aan de Ashram. The Marble Samadhi in de Ashram bevat het stoffelijk overschot van beide leiders. De stad doet Mediteraans aan met nette en groene boulevards. De straten heben Franse namen, De Indiase politieagenten dragen uniformen die heel Frans aandoen. Rond de tempel kan men zich door de tempelolifant laten zegenen Pondicherry ligt aan zee maar heeft zelf geen strand, daarvoor gaat men naar Auroville. Er is wel een aangename strandboulevard met restaurantjes en waar druk geflanneerd wordt. Ons beviel het hier wel.
Noord van Pondicherry ligt Auroville, een kibboetsachtig dorp waar idealisten uit de hele wereld samenwerken voor een betere leefwereld. Het werd gesticht naar aanleiding van een droom van één van de volgelingen van Sri Aurobindo, een Française. Sri Aurobindo concentreerde zich op het geestelijke leven, zij nam de organisatie voor haar rekening. Ze werd bekend als "the Mother" Volgens haar zou er ergens op aarde een plek moeten zijn die aan geen enkele staat toebehoorde, waar men kan leven zonder staatsburger te zijn van een bepaald land, waarvan geen enkel ander land de eigendom zou kunnen opeisen. Een plek waar alle mensen van goede wil, oprecht in hun doelstelling, vrij als wereldburgers zouden kunnen leven. Een modelstad voor een ideale samenleving. India schonk het terrein en deed afstand van alle rechten. Bij de aanleg is aarde uit 121 verschillende landen samengebracht in een heel grote urne. Het spirituele centrum is de Matrimandir, een imposant gebouw voor samenkomsten. Binnenin kan men een reusachtig kristal bewonderen. De huizen liggen verspreid op over het terrein. Iedereen betaalt, draagt bij naar eigen kunnen. Het centrum is zelfbedruipend. Er zijn ambachten, groententuin, school en ziekenhuis. Een proefperiode gaat de toetreding tot de gemeenschap vooral en ieder lid beslist mee over het al of niet aangenomen worden. Ons viel vooral de serene sfeer op en de rust.
De eerste stop vandaag en we gaan weer op tempelbezoek. Thanjavur was de hoofdstad van de Chola Koningen. Brihadishwara temple is in 1010 door Raja Raja gebouwd en behoort tot de mooiste van India - gewijd aan Shiva als Nataraja, koning van de kosmische dans. Meer dan 200 lingans staan in schrijnen op de omringende muren, de meeste afbeeldingen gaan over dansen , hett verhaal van het huwelijk van Shiva met Paravati en Shiva in de 108 houdingen van de Bharata Natyam. Een van de weinige Indische tempels die opgenomen zijn in de lijst van ons werelderfgoed. Heel mooie tempel maar voor ons vooral heel aangename plaats.
De geschiedenis van Trichy start voor onze jaartelling. Even viel ze ook ten prooi aan de Vijayanagar keizers van Hampi en bleef dat tot 1565. Rock Fort Temple staat 83m hoog op een rotsuitsteeksel. 437 ruw stenen trappen maken er een fise klim van. Onderweg komt men voor bij een Shiva tempel. Boven zijn kleine tempels uit de rots gehouwen. Sri Ranganathaswany temple is een heel groot complex en heeft verschillende toegangspoorten - rond de tempel een wirwar van straatjes. Vanop het dak van een nabijgelegen winkel heeft men een mooi uitzicht over de vele tempels en hun verschillende torens en daken. We hebben er zoveel mooi's gezien dat het achteraf heel moeilijk om alles nog geplaatst te krijgen - het ons nog te herinneren. De daken, de olifant, het Shiva schrijn en de vele mooie zuiken staan we nog goed voor de geest. Een goed bed is welkom en we hebben voorlopig genoeg tempels gezien. Prakash lacht er eens mee...
Madurai werd in de 10e eeruw voor Chr ingenomen door de Chola's, gevolgd door de koningen van Hampi en daarna door de Nayaks tot in 1781 de stad overging in Britse handen
Midden in het centrum ligt de Sri Meenakshi tempel - barokke iarchitectuur met torens vol kleurrijke afbeeldingen van de goden. Het terrein is 6Ha groot, de tempel heeft 12 mooie torens tussen de 45 en 50m hoog. Aan de ingang wordt men welkom geheten door de tempelolifant. Het museum huist in een hal met duizend pilaren allen om ter mooist. De mooiste tempel die we zagen?? Hieronder een plannetje om een idee te geven.... geen beter gevonden.
Aleppey gelegen tussen de Arabische zee en het Vembanad meer lijkt wel het Venetië van India. Grachten doorkruisen de stad en zijn overwoekerd met waterhyacinten. Eénmaal per jaar worden hier kleurrijke roeiwedstrijden gehouden nu vooral ter ere van " de toerist" Samen met Quilon vormt ze het middelpunt van een waterrijk gebied: de backwaters. Quillon ligt aan het Ashtaludi meer. De grachten en kanalen die tot ver in het binnenland reiken zijn van een onvergelijkelijke schoonheid. De engelsen bouwden het stelsel van waterwegen uit, verboden grachten, kanalen en meren, om het te gebruiken voor vervoer van mensen en goederen. Met een woonboot kan men tochten maken op de backwaters van 1 dag tot 14 dagen. Per boot is er een schipper, kok en gids die wat engels praat. Het is onvergetelijk mooi, rustig en men kijkt zijn ogen uit. Wij hebben er enorm van genoten en willen het zeker nog eens over doen voor langere tijd.
Vooral in Kochi zijn de opeenvolgende invloeden van Portugezen, Nederlanders en Engelsen nog goed voelbaar. Portugees aandoende huizen, Hollands kerkhof, het fort. De stad ligt op onderling met bruggen verbonden schiereilanden Wij struinden er door de Joodse wijk, langs de haven met zijn chinese visnetten. We bezochten 's avonds een performance van Kathakali dansen. Deze dansen worden alleen uitgevoerd door mannen en begeleidt mety tromgeroffel. Het schminken tevoren vergt veel tijd en als bezoeker kan men daar ook eens gaan kijken. De moeite waard al blijft het verhaal voor ons steeds moeilijk te volgen. De St Franciscus kerk in 1503 gebouwd De Santa Cruz Basiliek gebouwd laatst herbouwd in 1984 - de eerste kerk werd op deze plaats in de 16e eeuw door de Portugesen
Udhagamandalam zo heet het nu weer maar ik gebruik graag Ooty = een klein beetje gemakkelijker, ligt op 2240m hoogte.. Vroeger was het de streek van de Toda wiens leven in 't teken stond van de buffel..In de 18e eeuw stichtten de Britten hier een hillstation om zich vooral in de zomermaanden terug te trekken. Het leek hoe langer hoe meer op Zuid Engeland en Australië met de lage stenen cottages en mooie tuintjes, de schaduwrijke rechte lanen en de ingevoerde eucalyptus bomen. Nu zijn het vooral toeristen die Ooty bezoeken en veel is verdwenen door wildgroei van hotels enz. maar wij zagen er nog de oude kerk, privé scholen, de Ooty Club, de botanische tuin.Er is ook het paleis van de Maharadja dat gerenoveerd werd. Wij reden er naartoe met het treintje. Een enige ervaring. Vooraan zijn grote ramen en men zit op een balkon. Rijden doet men langs Wellington Station, Bristol station enz. De trein wordt geacht te stoppen aan een overweg en autobussen te laten voor gaan. De stoomfluit verwittigt mens en dier om de sporen vrij te maken. Wij waren begin Januari daar en... het was er bitter koud. Van 35°C in Cochin naar vriestemperaturen 's nachts in Ooty. Ons hotelleke was er op voorzien ... geen verwarming maar we sliepen tussen de dons. 's Morgens ontbeten met al onze jassen aan en de botanische tuin graag aan ons laten voorbijgaan ... geen wandelweer en dat was een raadsel voor Prakash want wij kwamen toch uit een koud land! Het was mooi maar graag overdoen in een ander seizoen...
De vraag die ons op onze reizen wel het meest wordt gesteld is: Where are you from?
