23-06-1999 om 00:00 geschreven door ribbe  

23-06-1999 om 00:00 geschreven door ribbe  

31-12-1998 om 00:00 geschreven door ribbe  

31-03-1996 om 00:00 geschreven door ribbe  

Pakistan

diavoorstelling: klik hier

Na het zien van een diareeks op de reismarkt ging het kriebelen. Toen we Helga ontmoetten die met Bashir is getrouwd zagen we het helemaal zitten en gingen aan het plannen. Volgens haar zou het interessant zijn de tent mee te nemen omdat op sommige lange afstanden slechts zeer basic accommodatie voorhanden is.
We maakten een reisplan en vroegen een prijsofferte voor het transport met jeep en chauffeur omdat we nogal routes wilden doen waar zo goed als geen openbaar vervoer was.
Reserveerden bij Connections een vlucht met Turkisch Airlines via Istanbul naar Karachi. Ter plaatse zullen we proberen een binnenlandse vlucht naar Islamabad te nemen.

Het pakken van de rugzakken vergt wat discipline aangezien de limiet per persoon op 20kg ligt en we de tent en luchtmatrassen meenemen. We besteden wat meer aandacht dan anders aan het samenstellen van de apotheek en kunnen het niet laten wat zakjes suiker en een pot choco mee te nemen. Op 't laatst steken we er ook nog wat vuurblokjes bij...ge weet maar nooit.

4 september 1995
We voelen ons toch wat nerveuzer dan anders.
De vlucht verloopt zonder problemen. De luchthaven van Karachi is "adembenemend" door de hitte, de rook en een mengeling van oosterse geuren. Er lopen opvallend weinig westerse reizigers rond.
De vlucht van PIA naar Islamabad zit vol en we reserveren op de volgende met Air Asia.
"De" maatschappij om uw adrenaline naar ongekende hoogten te brengen.
Buiten mij zitten er slechts 2 andere vrouwen in het vliegtuig. Rijke dames met prachtige gewaden. Tegelijk met het starten van de motoren worden de gelovigen opgeroepen voor het gebed. Allah is groot maar ik voel me heel kleintjes. Geen van beide geluiden is geruststellend. De startbaan heeft veel weg van de kasseien in een vlaamse wielerklassieker. Het intrekken van de wielen doet het vliegtuig schudden. Is hetuit angst dat Allah zo aanroepen wordt? Het wordt de engste vlucht die ik ooit meemaakte en 'k durf slechts terug diep ademen als de motoren in Islamabad gestopt worden. No more Air Asia...
In Islamabad zien we niemand die op ons staat te wachten. We maken zelf een bordje met onze namen op. We worden nogal begaapt tot ik plots besef dat ik best wat discreter kan zijn en stop vlug het bordje in mijn ventje zijn handen. Niemand reageert. We hebben een telefoonnummer en na veel uitleg krijgen we Bashir aan de lijn. Hij vraagt ons met een taxi tot het New Kamran Hotel in de Kashmir Road in Rawalpindi te komen. Het begint al goed.
Op het opgegeven adres is het eerst effe slikken. Waar zijn we hier terecht gekomen? De kamer zelf is wel OK.
Bashir heeft een hele uitleg over Helga die in Belgie bevallen is van zijn dochter en hij moet bij de telefoon blijven en kan ons niet rondrijden enz. enz. Hij heeft wel een andere chauffeur, Karim, een jong ventje. We beraden ons. Er zit niet veel anders op dan het erop te wagen. We beslissen een voorschot te geven en de rest in stukken te betalen als we tevreden zijn over het verloop.
We willen eerst wat rusten en spreken af om daarna Pindi te gaan verkennen.
Rawalpindi is een satelliet stad van Islamabad waar vooral rijken en diplomaten verblijven. Voor de rest geeft de stad een vervallen indruk. Gelijkvloers piepkleine winkeltjes en de verdieping vervallen.
We gaan naar de grote bazar om ons een shalwar qamiz te laten maken - vooral omdat het zo praktisch en gemakkelijk is om dragen. Eigenlijk is de halve stad één grote bazar tussen 2 grote boulevards. We kiezen lichte stof en laten maten nemen (zie er het nut niet van in want de broek is een olifantsgedoe en het bovenstuk heeft ook niet veel model)
In de fruitbazar doen we onze voorraad in: bananen-altijd goed, lekkere druiven.
Het avondeten kan ons niet echt bekoren - we zijn ook te moe en niettegenstaande duurt het lang voor we de slaap kunnen vatten.

Islamabad via babusar naar Gilgit

Om 5u worden we gewekt voor het gebed. Wij ongelovigen kunnen nog een paar uurtjes blijven liggen.
Het ontbijt, thee met chapatis en een pikant sausje. Haha maar ik heb suiker en choco bij...
Karim zit op de bumper van de jeep op ons te wachten. Het wagentje ziet er fatsoenlijk uit met voldoende beenruimte. We bespreken de route: Murree, Abbottabad, Mansehra, Balakot.
Eerst echter terug naar de bazar om onze kleren op te halen.Het zicht in de spiegel werkt op onze lachspieren.
We verkijken ons op de fel gekleurde en versierde busjes en trucks. De cabinedeuren lijken op overdadige kastdeuren met een kijkgat ter grootte van de zijspiegel die er juist voor hangt. Boven de cabine op een piepklein balkonnetje zitten zelfs passagiers.
Murree is een toeristisch centrum in de Gali's dat vroeger als zomerresidentie diende voor de engelsen. - de verschillende Gali dorpjes liggen tussen de 2200 en 2500m in pijnbossen en vooral gekend voor de pistachenoten. We laten ons een zakje nootjes roosteren. De baantjes zijn smal en het lokale transport gebeurd per paard. In Ayubia National Park nemen we de stoeltjeslift. We zien de toppen van de Nanga Parbat 8125m hoog en nog 175 km hier vandaan. We wandelen met een familie pakistaanse toeristen terug naar de parking. Ze praten goed engels en zijn zo benieuwd naar onze leefwijze als wij naar de hunne.
In Abbottabad weet Karim een goed restaurant en we krijgen lekkere soep (??) en een grote rijstschotel met groenten en een pikante bonensaus (dahl).
Mansehra is een marktstadje op de kruising van de Karakorum Highway en de route naar Kashmir via Muzaffarabad. Tea-time dus in één van de vele roadside kotjes.
Halfweg Muzaffarabad begint de Kaghan Valey. Deze route over de 4173m hoge Babusar pass was de enige verbinding met het noorden voor men in 1960 met de KKH begon. De route is slechts open van juli tot en met september.
Balakot ligt aan het begin van de route. Karim brengt ons naar Park Hotel dat mooie kamers heeft. en warme douches. Het avondeten: rice and dahl.

We worden wakker van belgerinkel na een zeer goeie nacht en staan vroeg op want het wordt een lange rit. Bij het ontbijt is de thee heerlijk en de koffie niet om drinken. Karim stelt ons voor alle bagage in grote plastiek zakken te steken tegen ’t stof dat we onderweg zullen te slikken krijgen.
Aan de brug over de rivier is 't veemarkt. Er komen nog steeds schapen en geiten met belletjes uit de bergen. Aan de overkant van de rivier is een nomadenkamp.In de verte komt nog een kleine karavaan aan. Het doet me denken aan de prentjes over de vlucht naar Egypte. Karim vertelt dat het hier nog druk gaat worden daar de herders naar het dal komen voor de wintermaanden.
De route is smal maar voorlopig nog geasfalteerd. 24 km verder in Kawai nemen we een jeep track naar Shogran. Karim zet pinnen vooraan op de motorkap. Eentje in 't midden en eentje links vooraan.Holala dat hij nu maar naar de baan kijkt ipv naar boven! Hij legt uit dat hij de helling in 't oog houdt voor rollende stenen en dat hij door de pinnen op de cm kan rijden. En "die" uitleg zou me dus moeten geruststellen.
Voorbij het chique Pine Park Resort komen we op Siripia. Het is een plateau met prachtige bloemen en uitzicht op de 5290m hoge Malika Parbat. en heel veel wandelmogelijkheden. Wij doen rustig aan. De benen en de longen moeten nog aanpassen.
Bij de afdaling moeten sommige bochten in 2x genomen worden.
Shinu, Jared, Mahandri, het zijn plaatsnamen op de kaart met wat winkeltjes en restaurantjes en de NWFP die hier een paar guesthouses en viskwekerijen op de Kunhar rivier heeft.
Kaghan is alleen van belang omdat het ook in de winter te bereiken is.
Van hieruit wordt de baan zeer smal. We schrikken effe als we een muilezel zien met een mand aan de zijkant waar een baby in ligt. Achter de bocht volgt de rest van de familie met heel hun hebben en houden.
Naran, op 2400m is het zomerparadijs. Van hieruit worden tochten georganiseerd tevoet, te paard of per jeep. Het aanbod in de restaurantjes is zoals overal; rice and dahl.
We slaan af naar Lake Saifal Muluk Het baantje is nog smaller en meer geaccidenteerd dan dat naar Sapipia. Het is prachtig. Het water van 't meer is melkgroen en er ligt sneeuw op de toppen van de bergen. Er staan een paar verlaten maar nette stenen gebouwtjes en een open restaurantje waar een paar herders huizen. Karim gaat onderhandelen en we mogen voor een paar roepies onze tent opstellen. We zitten op 3200m en we trappen op onze adem als we de luchtmatrassen gaan opblazen. Karim steekt een handje toe. Het is nog warm en mijn ventje legt zich in 't zonneke op zo'n soort bed/ligbank met brede gevlochten banden. Niet erg comfortabel want hij houdt het geen 10' uit.We steken een vuurblokje aan voor soep en daarna thee en worden geconfronteerd met de wetten der natuur en moeten lang wachten voor het water kookt. Koude groentenschotel met versgebakken chapati's , grote fruitschotel. We genieten van een prachtige zonsondergang gehuld in onze slaapzakken want 't wordt verdorie koud. We slapen lijk marmotten.

Karim komt ons wekken met een pot gloeiend hete thee. Hij leert ons slurpen...genoeg koude lucht meenemen zodat ge uw tong niet verbrandt.
We lopen nog wat rond in Naran bazar. Bewonderen het zelfgemaakte speelgoed van de kinderen. Doen een bod op een karretje van ijzerdraad en plastiek dat spijtig genoeg de reis niet heeft overleefd.
Vanaf nu is het voor Karim het serieuze werk. Niks asfalt meer, heel smal en af en toe over het puin van een sliding. Water stroomt over de weg en brengt stenen mee van de helling. Midden van nowhere is een nis in de rotswand met een raar beeld (dier of mens zonder hoofd? een bepaald voorwerp?), een offerkistje en vlaggetjes. Karim steekt er centen in maar doet of hij oost-indisch doof is als we vragen welk beeld het is - for safety...daar moeten we het mee doen. Aan een houten brugske zitten een paar mannen te wachten op materiaal om het te herstellen. Karim krijgt een bestelling mee om af te geven in Babusar village (werken zullen dus nog een tijdje stil liggen) In de verte zien we een grote stofwolk. Hopelijk geen nieuwe verschuiving. Uiteindelijk is het een kudde geiten en schapen. Ze worden de helling opgedreven om de wagen door te laten.
In Oburai stoppen we aan de tea shop (er is geen enkel ander gebouw te zien)- een kot met wanden van stukken rots en een dak van een soort patattenzakken/karton/golfplaat. De glaasjes worden in kokend water gespoeld voor ze er de thee in gieten. Er staat nog een jeep met een Pakistaanse heer en dame. Zij rijden nog tot Lake Lulusar en gaan dan weer naar Naran. De baan wordt nog moeilijker maar het uitzicht is adembenemend.
Lake Lulusar is het grootste natuurlijk meer van de regio Hazara en de bron van de Kunhar rivier die we reeds van in Balakot volgen. We zien een paar kampementen van Gujar nomaden maar volgens Karim zijn ze nogal op zichzelf en 'k durf geen foto's nemen omdat de vrouwen nu al de benen nemen.
In Gittidas is er een checkpoint. Het is het zuidelijkste plaatsje van Kohistani. We moeten naam, pasnummer enz. invullen maar vooral vanwaar we komen en waar we naartoe gaan. Gekke vragen want er is maar één baan (als ge dat al baan kunt noemen)
Op de pashoogte 4145m is het koud, winderig en de lucht ijl. We dalen af naar Babusar village waar Karim de bestelling gaat doen bij het NAPWD Northern Areas Public Works Department. Wij stappen op aanraden van Karim niet uit. De bevolking lijkt hier ook niet zo vriendelijk te zijn.
De route wordt weer beter en de afdaling gaat vlot. Als we in Thok zijn begint de duisternis te vallen en we komen in het pikdonker in Chilas aan.Karim gaat nog vlug tanken. Volgens hem zijn in Pakistan steeds 3 zaken dag en nacht geopend: fuel shop, tea shop, gun shop.
De naam van het hotel waar we verbleven ben ik vergeten. Deed ons denken aan die in 't oostblok. Ver van gezellig maar de kamer proper en de douches kapot. Rice and dahl is onze avondkost

Het stadje oogt niet vriendelijk. We rijden langs het fort dat de Engelsen hier bouwden om de Babusar pass te beschermen , is nu politiekantoor. Voor de petroglifs moeten we te ver om en eigenlijk interesseren ze ons niet zo erg. Blijkbaar zijn er overal langs de KKH stenen en rotsen met inscripties van namen, gebeden voor een goede reis of jacht, namen van diegenen die het leven lieten onderweg enz.
Van hieruit gaan we de Karakorum Highway noordwaarts volgen. Aan deze route werd in 1960 begonnen en ze was af in 1980. Ze is 1200km lang van Havelian tot Kashgar in China. Een leger van arbeiders is dagelijks bezig met het openhouden van de baan. Gelegen op de breuklijn van een paar aardplaten is het er zeer beving gevoelig en er gaat geen dag voorbij zonder slidings of modderstromen of stukken baan die de diepte in duiken.
We rijden naast de Indus die hier een brede modderige stroom vormt - geen modder maar grijs van het bergpuin. In Raikot bridge steken we de Indus over. Een paar km verder is de plaats waar in 1841 een hele rotsmuur naar beneden kwam en de Indus afdamde. Toen die dam het begaf waren er vloedgolven die heel de vallei van de kaart veegden en een heel legerbataljon dat op 500 km van de plaats gestationeerd was.
We krijgen meer en meer zicht op de Nanga Parbat ook de Killer Mountain genoemd omdat heel veel trekkers het leven op de steile wanden lieten. Hij is omgeven door verschillende andere majestueuze toppen (waarvan ik de Rakaposhi 7790m en heel scherp, de mooiste vind) en 6 zeer lange gletsjertongen. We zouden graag de Astore valey doen maar daar zouden we minstens 3 dagen voor moeten uittrekken en we beseffen dat we echt niet alles kunnen doen.
Aan de afslag naar Skardu mogen we nog eens door het checkpoint en 't boek invullen. In Gilgit brengt Karim ons naar Mountain Refuge GH. Even toeteren en de poort gaat open. Na wat onderhandelen mogen we voor 10 rps onze tent op het gazon plaatsen. We hebben veel beziens bij het opzetten. Er logeren leerlingen van de verpleegstersschool en binnen de kortste keren zitten ze aan onze voordeur. Als mijn ventje weg is laten ze hun nieuwsgierigheid de vrije loop en zitten binnen de kortste keren binnen in de tent alles te keuren. ‘k Moet mijn ogen goed openhouden want blijkbaar vinden ze alles fantastisch en kunnen ze alles gebruiken zelfs mijn waterketeltje. Na even zet ik ze resoluut aan de deur- show is over. Dialoog is spijtig een probleem want ze spreken Pashtun en niks anders.
In de late namiddag wordt er weer getoeterd en als de poort open gaat geloven we onze ogen niet Jokke en Lut uit Korbeek-lo komen uit de jeep gesprongen. Ze hadden aan de checkpoints onze namen zien staan en de richting waarin we gingen. Hun chauffeur Uncle John was langs een paar andere GH's gereden maar vermoedde toch dat we hier waren.
Ze zetten hun tentje naast de onze.

Karim gaat zijn moeder opzoeken en neemt de was mee.
In het GH zijn douches die we tegen een kleine vergoeding mogen gebruiken. Voor avondmaal zal men yak klaarmaken. De elektriciteit valt uit, pillampen en kaarsen worden boven gehaald. We zien niet wat we eten maar het smaakt heerlijk. We blijven nog lang buiten zitten en luisteren naar de verhalen van diegenen die uit China komen, een Zwitserse fietser die al maanden alleen onderweg is door het Midden-Oosten en via China, Vietnam enz. verder door Azië wil trekken. We bestellen samen nog een grote kom pudding, brokkelen er koek en fruit in. De “patron” bekijkt ons met een scheef oog maar 't is lekker smullen onder een heldere sterrenhemel.

Een groepje mannen zit tussen de scheringlijnen van de tent en ze maken geen aanstalten om te vertrekken als wij willen gaan slapen . Lut en ik proesten het uit als onze mannen hun aan ’t verstand proberen te brengen (in ’t plat Vlaams) dat het verboden is naar ons te staren. Uncle John komt er bij en werpt zich op als onze beschermer. Mannen!!!!!!!!

Een strak blauwe lucht en fel zonlicht. De kleuren zijn hier veel heller dan thuis en een zonnebril is geen luxe. Als ontbijt kiezen we voor een kom porridge met suiker. En ‘k heb weer veel bekijks van de Pakistani als ik er een bord vers fruit onder meng.

Vermoedelijk vertelt Karim hun nog meer over onze vreemde gewoonten want als we de tent gaan opbreken komt hij er aan met de patron om onze luchtmatrassen te tonen en testen en hem te laten proeven van onze witte choco.

We nemen afscheid van Jokke en Lut die noordwaarts de KKH op rijden en naar Kashgar in China willen. Onderweg willen ze ook een paar trekkings doen.

Voor we vertrekken wil ik nog naar de post om naar de kinderen te bellen en geld te wisselen. Er is onderweg zoveel te zien dat we de richting kwijt zijn. Heel beleefd vraag ik in ’t Engels aan een politieagent hoe we aan de post geraken. Verbijstering alom. Ik denk eerst dat ze mij niet verstaan tot mijne frank valt dat ik de verschrikkelijke fout maakte als vrouw een man aan te spreken. Verontschuldig mij zo goed als mogelijk met de uitvlucht dat mijn ventje geen andere talen spreekt. Er kan een flauwe glimlach af – oef . In de post beheers ik mij en laat Louis het woord voeren. Voor ’t geld wisselen geen probleem. Telefoneren is dan weer wat anders. Ze kunnen geen verbinding maken met Islamabad en rechtstreeks gaat het niet van hieruit. Op de terugweg naar ’t GH zien we onze verpleegstertjes. Ze tronen ons mee om te tonen waar ze werken en wat ze allemaal al mogen doen. Zij kwebbelen er lustig op los maar die taferelen zullen me nooit meer loslaten en ‘k maak het voornemen de verdere reis heel voorzichtig te zijn.

Op een sportplein zijn ze een partijtje polo aan ’t spelen. We blijven even kijken en ’t gaat er nogal hevig aan toe. Ze zijn aan ’t oefenen voor de nationale kampioenschappen die volgende week op de Shandur pass worden gehouden vertelt ons een jonge man. Hij mocht in Augustus meehelpen bij het bezoek van prins Charles die met de engelse ploeg deelnam aan de wereldkampioenschappen, ook op de Shandur. Hij vertelt dat het verschil daar in zit dat zij met trucks hun paarden vervoeren en dat die van de buitenlandse ploegen ingevlogen worden.

’t Is al middag. We eten vlug een kleinigheid en vertrekken richting Skardu. We moeten eerst terug via de KKH en het ritueel herhaalt zich aan de controlepost. We steken de brug van de Indus over en staan voor de volgende controlepost. Leg maar eens uit waar we naar toegaan! Zo ver mogelijk…waar is dat?

Door de Induskloof kolkt het grijze water. De skarduroad is een smalle asfalt. We komen langs borden “slide area begins/ends” Wat verderop staan we in de file: een truck en een bus voor ons en mannen die de baan aan ’t ruimen zijn. Karim kan er, na veel gemanoeuvreer, aan de bergkant over rijden en ik hou me aan de carosserie vast alsof dat helpt om de wagen in ’t gareel te houden….. Hier en daar zien we aan de overkant smalle paadjes. Daar er geen bruggen zijn steekt men de rivier over, hand over hand aan een kabel waaraan een soort klimkram hangt. Op één enkele plaats zagen we een bakje met een kabel die over een katrol liep en ergens anders mannen die al peddelend de rivier overstaken op een vlot van hout op opgeblazen varkensblazen. Op een andere plaats is een stuk van de weg de diepte ingedoken en probeert men met stukken rots de weg te stabiliseren. Na een dik uur rijden zien we op de bergflanken op de onmogelijkste plaatsen aanplantingen mogelijk gemaakt door zeer inventief aangelegde irrigatiekanalen.

Thowar is de district hoofdplaats en niet veel meer dan een paar huizen. Aan de overkant van de rivier ligt het oude koninkrijk Rondu tussen een défilé van bergtoppen. We naderen Skardu en de vallei opent zich als een groen lappendeken. Er worden volop groenten en fruit geteeld. Waar ze op ’t veld aan ’t werken zijn stoppen we en onderhandelen over tomaten, wortelen, meloen , druiven en abrikozen. Karim wikkelt alles in vochtige doeken. Blijkbaar is de lucht hier zo droog dat alles op zeer korte tijd uitdroogt.

De Indus stroomt hier traag door de 40km lange en 10 km brede vallei. De rivierboden lijkt op een immens keienveld hier en daar afgewisseld met zand duinen. En ook hier is het licht zeer intens en de natuur lijkt als bevroren – de lage zandbanken lijken op ijsschotsen, geen mensen, geen bomen, geen vogels…op de achtergrond bruine bergen, de achterliggende sneeuwtoppen kunnen we alleen vermoeden… heel speciaal.

Deze streek wordt ook wel klein Tibet genoemd omdat er niet minder dan 60 toppen zijn die boven de 7000m steken.

We rijden Skardu bazar binnen en zitten onmiddellijk in de drukte. Koeien grazen aan de straatkant. Volgeladen trucks en karren en veel mensen op straat want ’t was marktdag. Karim brengt ons naar het PTDC K2 motel. Hij gaat onderhandelen en we mogen onze tent gratis opstellen in hun tuin.

We gaan vlug aan ’t werk want de avond gaat vallen en ’t wordt fris. Het avondeten is deliceous in verhouding met wat we de laatste dagen aten. Vermoedelijk hebben we dit geluk te danken aan een Nederlandse K2 (8611m) expeditie die hier is neergestreken. Ze hebben hun poging moeten staken door grondverschuivingen op de aanlooproute naar Concordia en daarna te groot lawinegevaar door de hoge temperaturen. Wat ons verwonderd is dat die mannen zoveel rommel achter laten. Overal staan lege, verhakkelde metalen kisten. Blijkbaar is het de gewoonte dat ze ook een deel van de kleding uitrusting achter laten. Karim heeft zich voor een appel en een ei een paar fleece jassen en oranje sous-pulls gekocht op de oude markt.

We lopen wat rond door de zalen en genieten van de vele foto’s en de geschiedenis van de mountainiering. We luisteren naar de verhalen van een paar ontgoochelde klimmers. We vertellen dat we via de Hushe valley zo ver mogelijk willen geraken naar de voet van de MasherbrunnK1 (7821m). Ook ons zal dat niet lukken daar de baan afgesloten is door een enorme sliding. Te voet verder is voor ons onbegonnen werk maar de vallei lijkt wel de moeite waard te zijn.

Mijn ventje gaat ons toiletgerief halen in de tent want er zijn hier heerlijk warme douches. Hij komt terug met ‘t nieuws dat er een bewaker van ’t hotel op een stoel naast de tent zit. Als we terug gaan worden we getrakteerd op thee en “iets” zoets dat het midden houdt tussen cake en pudding en druipt van de honing (baklava achtig). Een paar vrouwen komen er op de achtergrond bijzitten. De vrouwen zijn hier in Kashmir volgens Karim minder terughoudend dan in de rest van ’t land.

Ze fluisteren en giechelen achter hun sluier.

Doodmoe en boordevol van al dat mooie dat we gezien hebben kruipen we in onze slaapzak.

We vertrekken vroeg na een degelijk ontbijt en…lekkere koffie.

Na een uurtje rijden komen we in Gol en de volgende controlepost. Er zijn een paar kleine Boedhistische stupa’s en rotsen met rotstekeningen maar ook hedendaagse grafitti. Karim weet ondertussen dat we daar niet zo in geïnteresseerd zijn. Wat verder vloeit de Shyuk river die het water uit de bergen van Ladakh in Noord India afvoert samen met de Indus. De baan is slecht en stoffig. Er komen zeer zelden toeristen omdat er zeer weinig accommodatie is hier en de mensen staan nogal schuw tegenover westerlingen. Ik heb dan ook mijn shalwar qamiz aangetrokken en trek een sjaaltje over mijn hoofd telkens we een kleine nederzetting naderen.

We rijden door Khaplu omdat we dit op de terugreis willen doen. Via een jeeptrack rijden we door de Hushe valley. Niet tegenstaande de baan slecht is, is het toch aangenaam rijden. Een heel andere natuur. Hier en daar is men graan aan ’t oogsten met een zeis. Het dorsen gebeurt onder een afdak met kleine paarden die een rad draaien. We zien weinig mannen meestal op de bok van een kar, veel vrouwen in fel gekleurde sarongs en héél véél kinderen. Karim raadt me af om foto’s te nemen omdat het moslims zijn en zeer schuw. In Kande kan men een tent huren. De eigenaar spreekt al jaren om een Inn te openen. De tent is vies. Juist voor Hushe rijden we vast aan de sliding. Een paar trucks staan er geparkeerd en de mensen moeten tevoet over de hoge puinwal om hun dorp te bereiken. Wij klimmen een stukje naar de plaats die een paar jongeren ons aanduiden en vanwaar we toch een prachtig zicht hebben op de MasherbrunK1. Het is hier prachtig en wij gaan onze benen wat strekken. Karim wil naar Husche bazar voor de K2shop waar men alle mogelijke materiaal verkoopt bijeengezocht van expedities- men kan hier al het materiaal kopen of huren voor zijn eigen kleine expeditie. Hij komt teleurgesteld terug. Er is veel materiaal maar de prijzen zijn westers. Hij hoopt in Skardu nog iets op de kop te kunnen tikken. We koken water voor thee en bakken pannenkoeken. Onze vriend weet niet wat hij ziet en proeft. Wij eten ze met fruit en wat suiker, hij smeert een dikke laag choco. Aan een zeer rustig tempo rijden we terug, deels met spijt zelf niet in Hushe te zijn geraakt maar toch genoten van de mooie, rustige route.
We stoppen in Kaphulu. Het stadje heeft veel meer sfeer dan Skardu. De Khaplu Inn en de Ghanche Inn zijn de enige GH’s en ogen allebei even basic. Normaal kan men bij Ganche zijn tentje zetten maar het tuintje ligt onder het puin voor de nieuwbouw (contradictio in terminis) De kamer is fatsoenlijk, van de badkamer praten we liefst niet (we zullen het wel stellen met de wijde natuur) De kamers liggen aan één kant van een brede gang, de keuken en wat nog????? (we willen het liefst niet zien) aan de andere kant. Slachten wordt in de middengang gedaan. Rice and dahl, no meet wordt ons avondmaal..

Het geroezemoes in de gang gaat tot lang in de nacht door.

Maken zelf onze koffie en bestellen slechts chapati en hardgekookte eieren (no bacon) want alleen het zicht al op het gebeuren in de gang doet een aanslag op mijn maag.

Khapulu(op 2600m) hangt tegen de flank van een granieten rots. De huisjes zijn gemaakt van hout en rotssteen. Op de daken zien we ook geitenstallen. Moeizame irrigatiewerken hebben het tot een kleine oase gemaakt in deze woestenij van rots en zand. Smalle en steile straatjes voeren door de bazaar naar het centrum.en verderop naar het oude koninklijke paleis. In de bazaar vinden we een bakkerij en doen onze voorraad in. We komen langs het poloveld. Wat hogerop in het oude koninklijke paleis met zijn vier verdiepingen en balkons woont nog steeds een nakomeling van de laatste Raja Fateh Ali Khan. Ook andere familieleden leven nog in ’t stadje. De eerste settlers kwamen van Xinjiang, Hunza en Ladakh en de islam werd vanuit Kashmir meegebracht. In Chakhchun village staat een moskee gebouwd in de 15°eeuw maar spijtig voor ons niet toegankelijk. Men kan nog verderop naar maar kleine dorpjes. Maar wij verkiezen alleen nog tot the heights te lopen voor uitzicht op de Masherbrun.

Voor we vertrekken eten we nog een broodje en rijden terug naar Skardu. We kijken nu stroomafwaarts en verwonderen ons er over dat het zo’n groot verschil in uitzicht geeft.

We zijn blij ons tentje weer te zien en nog gelukkiger met een heerlijk avondmaal en een heerlijke warme douche.

Karim is weer op jacht naar koopjes.

Wat langer blijven slapen en uitgebreid gaan ontbijten. We krijgen hulp van een paar bijdehandse jongens bij ’t afbreken van de tent.

Skardu’s Shia Moslims vieren Ashura en Chhelum, herdenking van de dood van Hussain de kleinzoon van de profeet. Mannen en jongens trekken dan door de bazaar al zingend terwijl ze zichzelf kastijden met zweepslagen. De datum verschilt elk jaar en we zijn blij dat het niet tijdens ons verblijf hier valt - teveel drukte en teveel gruwel (zagen het ooit in Maleisië)

Achter het poloveld nemen we het steegje naar Karpochufort in de 17°eeuw gebouwd door Ali Sher Khan Anchan op deze rots. Het is een hele klim maar het uitzicht maakt ons sprakeloos. Terwij Ali Sher Khan op strooptocht was gaf zijn gemalin aan Mongoolse kunstenaars de opdracht voor haar ook een paleis te bouwen nabij de pologronden –Mindoq Khar met een Mongools geïnspireerde tuin – Hilal Bagh voor de aanvoer van water voor het onderhouden van die tuin liet ze dan ook maar een aquaduct bouwen. Van het paleis en de tuinen is niets meer te zien door de verwoestingen door Dogras en overstromingen.
Het oude Raja paleis is nog steeds in gebruik.
Qatal Gah is een fel gekleurd complex achter het Tourist Office met een moskee en de imam barge die alleen gebruikt wordt bij het Shia festival.

Doodmoe van al dat rondlopen op hoge hoogte en het klimwerk willen we gaan rusten aan een meer.
Voor Kachura Lake moeten we niet ver om rijden. We kijken onze ogen uit op het kitscherige Shangri-la tourist resort, helemaal in Chinese stijl gebouwd en met een prachtige tuin. Een cola smaakt lijkt champagne in dit decor.

Tijdens de rit naar Gilgit kunnen we heerlijk genieten. We voelen ons ondertussen volledig safe met Karim achter ’t stuur. Aan de post voor Gilgit kijken we het boek eens door om te zien of we geen bekende namen tegen komen. Noppes.

We zetten ons tentje op, op dezelfde plaats en voelen ons direct thuis. Karim trekt een nachtje naar huis en neemt weer de was mee.
Nieuwe klanten en nieuwe verhalen. Het avondeten zal yak op de bbq zijn want “no electricity” en gestoomde rijst. Bij het douchen moeten we elkaar bijlichten. We installeren ons met een boek op het balkonnetje en komen er niet toe ook maar 1 bladzijde te lezen want de hemel is helder, volle maan en duizenden sterren.

We slapen wat langer want we houden een dag rust.
In de voormiddag trekken we weer maar eens naar de post. De weg kennen we ondertussen en de efficiëntie is er ook niet op verbeterd. Geen kinderen gehoord vandaag. Ze zullen zo stilaan wel ongerust worden. Maar ja, geen nieuws is goed nieuws – hopelijk denken ze daaraan.
Mijn chocopot is leeg. Op de markt kopen we abrikozen en perziken en ik slaag er in onder het toeziend oog van de “patron” een paar potten lekkere confituur te maken. Hij wordt goedgekeurd. ’s Namiddags roept hij mij om de juiste hoeveelheid suiker uit een grote baal te scheppen … om te lachen natuurlijk. Als hij de vruchten spoelt en ontpit wil ik het hem graag nog eens voor doen. Het feit dat ik de potten afkook en na ’t vullen ondersteboven zet is blijkbaar weer zo’n westers fantasietje en wordt aan iedereen die binnenkomt uitgelegd.
Dus als ge ooit in Gilgit komt en verse confituur voorgeschoteld krijgt… remember me.
De rest van de namiddag probeer ik dit verslag bij te houden. Vertrek steeds met goede voornemens maar elke dag schrijven lukt me gewoonweg niet.

Bashir zou ons hier komen opzoeken om te zien hoe het meevalt en wat we verder willen. No Bashir

Karim komt vroeg terug en hoort natuurlijk het confituur verhaal. En heb ik geen pannekoeken gebakken??? Voilà dat wordt dus het dessert deze avond. ‘k Ga ooit nog eens een folderke moeten opstellen: koken voor je gastheren waar ook ter wereld.
Na een zeer rustige dag en een gezellige avond genieten we van de rust in ons tentje.

De "KHH"

Daar gaan we dan. Lang droomde ik van de KKH, las boeken en ging kijken naar diavoorstellingen en films. Het is zo ver en ik voel weer wat spanning.
Van hier tot de Khunjerab-pass aan de Chinese grens is het 258km spektakel. De KKH volgt de Hunza en later de Khunjerab rivieren, slingert zich door diepe kale kloven en windt zich rond 7000ders, gletsjertongen likken aan de baan.
In verhouding met de vorige routes is deze heel druk bereden. Het is dan ook de verbindingsweg met China. We worden voorbijgestoken door jeeps met rijke toeristen die de tocht in één dag klaren.
Wij hebben tijd zat en willen ons koesteren in de zon, al onze zintuigen op scherp.
Vanaf de start wordt onze blik getroffen door de 7140m hoge Kampire Dior als een bewaker van de vallei. Na een half uurtje stoppen we aan het monument voor de duizenden arbeiders die deze route aanlegden. Het stelt een drilboor voor en er staat in Urdu een tekst onder (heb hem even opgezocht en geef hier de vertaling in ’t engels – wil hem niet nogmaals vrijelijk vertalen) “God has given humans integrity, faith, and a strong mind, and if they set themselves to it they can kick a mountain to powder or stop a river in its tracks” Heel velen lieten het leven in de barre omstandigheden blootgesteld aan alle natuurgeweld. Voor ’t ogenblik zijn er nog dagelijks een paar duizend soldaten druk bezig met het onderhouden en vrij houden van de baan.
In Jaglot moeten we beslissen of we de oude route nemen. Deze jeep track loopt een stuk over de bergwand aan de andere kant van de rivier. Daar werd in 1960 gestart met de werken op de oude karavaan route. De ingenieurs van het Pakistaanse leger hadden er zoveel problemen dat ze beslisten de route wat te verleggen. We hoeven even geen jeep track en nemen de nieuwe route.
Vanuit Chalt vertrekken verschillende valleien naar de Karcheli en de Chaprot gletsjer. In de Garmasai vallei zijn ook warmwaterbronnen en er wordt nog gezocht naar robijnen. We gaan alleen even de baan af om uitzicht te krijgen op de gletsjers. Hier staat ook een informatiebord dat de eilandplaat eindigt en de Aziatische plaat begint – hier botsen 2 continenten.
Van hieruit draait de baan om de Rakaposhi (7788m) heen. Langs de baan zijn een paar restaurantjes die leuke terrasjes hebben met uitzicht op deze majestueuze berg -de 27° op de lijst van de hoogste bergen ter wereld – maar voor mij één van de mooiste. We zitten goed en halen onze sunblocker en zonnebril boven. Een vers fruitsapke, benen op een andere stoel en Karim zijn fleece onder mijn hoofd. Wat kan het leven mooi zijn. Karim heeft ook een soulmate gevonden en beiden zitten ze gehurkt op de schokbreker vooraan de auto nootjes te peuzelen. Soepele mannekens.
In Nazirabad steken we de rivier over en rijden over de mooie chinese brug bewaakt door twee rijen leeuwen.
10km verder rijden we het voormalig grondgebied van het Koninkrijk Hunza in – het wordt nog steeds de Hunza vallei genoemd en ze is adembenemend mooi. Het was vroeger een rijke streek vooral door de overvallen op de karavanen.
Op de vruchtbare hellingen liggen de tuintjes in terrassen afgeboord met rotsmuurtjes en de vele ranke populieren hebben reeds hun herfstkleur. . Er bovenuit steken de Rakaposhi, de Ultar en de Distaghil. Heb me een plannetje gekocht met al de bergtoppen en gletsjers op en dat doet goed dienst al kan Karim ons ook zeer goed alle toppen aanwijzen.
Langs de baan staan zakken aardappelen, wortelen, bonen en abrikozen op vervoer te wachten. Zelfs boven op de Natco bussen zijn de zakken hoog opgestapeld en daar bovenop nog een tiental passagiers. Er lopen ook opvallend veel mensen langs de baan en bijzonder veel schoolkinderen. Ze wuiven en roepen naar ons. Oude mannen tikken hun tulband aan als groet en af en toe vertraagt Karim om een woordje te plaatsen en ons de kans te geven hun waren te keuren. Dat tikken tegen die tulband werkt op mijn lachspieren … een verbasterde militaire groet??? Ze hebben ook allemaal zonder uitzondering grote messen of zeisen in hun lendenband steken. We kopen een zak druiven en een soort misvormde meloen. Neen, niet zo maar vlug vlug kopen. De waren moeten gekeurd worden, mooie rijpe kleur en geen gebarsten druif, aan de meloenen moeten we tasten en ruiken en wegen. Als de waren goedgekeurd zijn kan men onderhandelen over de prijs.
De Hasanakloof slokt ons op, hoge massieve wanden, diepe kloven en diep onder ons de wilde rivier. Vanop de brug hebben we uitzicht op de uitlopers van de Hasana gletsjer en al staan we in volle zon toch krijgen we kippenvel door de koele bries die van de ijsvlakte komt. Vraag me af hoe men beslist heeft waar de weg moest liggen en waar men een brug kon bouwen…moest men dat te voet of te paard verkennen of had men voldoende uitzicht vanaf het karavaan pad van de oude zijderoute? Moet ik later nog eens naar informeren.
En dan zijn we in Aliabad en zien we hogerop Karimabad liggen.

Aliabad is druk en alleen interessant voor zijn busstation en de grote bazar. We rijden door naar Karimabad en zien een uithangbord Ideal View hotel/restaurant and camping point. – a unique place for stay and dine. We volgen de pijlen via een smal bergpaadje een nog smaller en kramikkig brugske over een kloof en komen aan “het hotel”. We weten niet wat we zien. Een klein laag gebouw in de traditionele grijze Hunza steen met openingen waar ofwel niks ofwel donkere doeken voor hangen. Ze leggen ons uit dat het nog moet gebouwd worden maar ze hebben een keuken en er zijn toiletten. Het hotel dus niks maar de ligging is fabuleus en er is een grote tuin. Er staan een paar tenten opgesteld die verhuurd worden. Wij mogen de onze opstellen voor een paar rps. en kunnen kiezen welke bergtop/gletsjer we aan onze voordeur willen. We kiezen voor uitzicht op de Ultar. Mijn borstkas is vandaag een maatje te klein om al die overweldigende emoties op te bergen. Hebben niet veel kms gereden maar ik denk dat ze bij de top tien der wereld behoren.
Karim zet ons af nabij het poloveld. We lopen naar de bazar (en pa doet zijn voorraad Tshirts in) en wandelen door het kleine centrum en langs de irrigatiekanalen. Blijf me verwonderen over de inventiviteit en oordeelkundigheid waarmee ze aangelegd zijn.
We vinden wel de auto terug maar Karim is verdwenen. De tamtam treedt in werking als we in de teashop naar hem vragen en na een paar minuutjes is hij er en “blinkt” met zijn nieuwe zonnebril.
Terug in ‘t “hotel” waar men zich op onze terugkomst heeft voorbereid. Een jongere die in Frankrijk was wil voor ons frietjes bakken. Hij heeft de aardappelen al geschild en gesneden. Willen hem niet teleurstellen en bestellen voor elk een portie. De tomaten die ze hebben zien er goed uit en we nemen er 4 mee … zullen die zelf wel pellen en snijden. Vlees hoeven we niet, onze wandeling door de bazar en de slachterij had onze vleeshonger verdreven.
Het is ondertussen goed donker en koud. Aan de bomen worden lantaarns gehangen. We zetten de tuintafel in de voortent en wikkelen ons in onze slaapzakken. De frietjes komen er aan; een heel grote kom en ze druipen van ’t vet. We leggen een paar vellen van onze keukenrol op ons bord in de hoop van… maar de vrees voor deze nacht. We durven niet anders dan er toch wat van te eten. Gaan een keteltje water koken, gooien er een paar zakjes soep in en eten er een half toastbrood bij. We ruimen zelf af en laten een deel van de vettige boel in plastiek zakjes verdwijnen om weg te gooien. De kok glundert als hij de lege borden ziet en ik neem me voor de zoveelste maal voor nooit meer in ’t buitenland frieten te eten want dat valt altijd tegen.
We kruipen vroeg in bed, moe maar gelukkig. Tijdens de nacht doen we een race naar de WC en vallen onze voorraad Immodium aan.

Boven verwachting toch nog goed geslapen. Onze tent staat te dampen in de zon. Amaai, van temperatuurverschillen gesproken. Om 9 u zitten we in korte mouwen buiten een voorraad chapati’s te verorberen. Onze magen hebben de aanslag blijkbaar goed overleefd.
We rekenen af. De kok is zo fier dat hij voor ons heeft mogen koken dat we niet mogen betalen. We staan er op een vergoeding te geven voor onze staanplaats, de tomaten en het koken van het water maar dat we de frietjes graag als geschenk aanvaarden. We laten hem wat zakjes soep en nescafé achter.
Hoog tijd voor een bezoek aan de forten Baltit en Altit. Ze liggen beiden op een rots. Stevig gebouwd van stenen en dikke houten balken en gepleisterd met in de zon gedroogde leem. De geschiedkundige verhalen en de verhalen over het interieur zijn te lang om hier te schrijven er zijn voldoende boekjes en folders over. We dwalen door de ruimtes en aanhoren de vele verhalen over prinsen en prinsessen, krijgsheren en de slotwachters Het waren feodale besturen. De boeren voorzagen de slotheer van al wat hij nodig had en in geval van oorlog of rampen kregen ze van hem bescherming.
Via ladders heeft men toegang tot het dak en uitzicht op de Rakaposchi en de Ultar-gletsjer maar ook op de vallei en de dorpen. Op de daken van de huisjes die onder het fort gebouwd zijn leven geiten en schapen en worden groenten en fruit gedroogd. De daken zien oranje van de abrikozen. Van deze vruchten wordt alles gebruikt. De noot om verf te maken, de pit om te eten of meel te maken. Het vruchtvlees wordt gedroogd en grotendeels verkocht. Een deel wordt gehouden als aanvulling op de voeding.
De vallei is wel heel vruchtbaar maar tegen ’t einde van de winter zijn de voorraden op. Buiten drogen en pekelen zijn er weinig bewaarmogelijkheden. Als er al electriciteit is kan men er toch niet op rekenen omdat die dagelijks vele uren uitvalt. Generatoren worden alleen in hotels en grote zaken gebruikt. Zelfs het lokale ziekenhuis beschikt momenteel niet over een generator.
In Aliabad is het Pakistan Mineral Development Corporation project om de winning van edelstenen te bevorderen. Wat verderop kan men naar de ontginningsplaatsen voor robijnen wandelen.
Ganesh ligt in een kronkel van de KKH waar deze naar beneden duikt om de rivier over te steken. Het is een zeer oud dorp en de meeste inwoners zijn sjiieten die nog vasthouden aan de oude tradities. Er is een fort met moskee en een wachttoren waarnaast een waterreservoir. De jongeren leren hierin zwemmen en bewijzen daarna hun kunsten en dapperheid door het oversteken van de rivier. De overkant van de rivier bereiken was in oorlogsjaren dikwijls de enige ontsnappingsweg. Kort bij de Ganesh brug is een rots die helemaal overdekt is met inscripties, namen van heersers en jaartallen sommige teruggaand tot de 5°eeuw. De tekeningen vertonen steekbokken en sjamanen.
Aan de overkant ziet men dorpjes tegen de bergflank kleven. Overal ziet men massa’s puin die naar beneden zijn gekomen. Er is hier ook een derde van de KKH de diepte ingegaan. Er gaat een gat van een tiental meter lang. De arbeiders hangen in netten langs de bergwand om herstellingswerken uit te voeren. Weer even griezel, griezel. We zien wel veel borden “slide area starts” maar ze imponeren ons niet meer. Karim daarentegen is steeds zeer aandachtig en kijkt nog steeds meer omhoog dan naar het wegdek.
We steken terug de rivier over via de Shishkot brug. Volgens de reisgidsen één van de mooiste uitzichten langs de KKH. En we moeten het beamen al heeft bij mij de Rakaposhi nog steeds een streepke voor.
In Gulmit zitten we terug op een zeer vruchtbaar plateau, gemiddeld 2500m. Er is een klein museum, een fort en een boekerij waar veel lectuur in ’t engels te vinden is over de geschiedenis van de streek, mountainering enz. De deur is open en we steken even ons hoofd binnen. Veel bezoekers komen er niet vertelt men ons. De georganiseerde reizen zoeven hier voorbij en stoppen misschien even om iets te drinken. De trekkers komen voor de bergen en spenderen weinig tijd aan de rest. Af en toe blijven er een paar wereldreizigers rondhangen die zich dan wel gelukkig prijzen met de mooie en sommige zeer oude boeken. Er zijn wel een paar leuke GH’s.. we zien wel op de terugweg.
Even voorbij Gulmit komt de Ghulkin gletsjer helemaal tot aan de baan en eindigt onder de brug in de rivier. We stappen uit om hier ook de wind te voelen die van de ijsvlakte komt. Natuurwetenschappen in de praktijk, koude lucht daalt en warme stijgt. De weg klimt terug langs de zijmorene. 10 Minuten later zien we voor ons de Passu gletsjer, stralend wit en met diepe groenachtige kloven – een pracht van een gletsjer zoals ge ze niet dikwijls ziet. Daarachter hoge pieken waarvan er zomaar zeven boven de 7500m uitsteken.
Passu is een ontmoetingsplaats voor bergbeklimmers. Ook Jokke en Lut zouden hier gaan trekken. In de Passu Inn vinden we hun namen niet in het gastenboek. Misschien zitten ze nog in China. De vallei is hier breed en ook hier is de fruit en groenten teelt troef. Dat het dorpje niettegenstaande de vele mogelijkheden niet groter is is te wijten aan zijn geografische ligging. De gletsjers van de Shimshal vallei blokkeerden regelmatig de rivier met telkens waterdoorbraken en modderstromen die een deel van de rivieroever en het dorp meesleurden. De modderstroom van 1974 bedolf een groot deel van het dorp onder puin en vormde een meer waar nu op ganzen gejaagd wordt.
Wat verder loopt de KKH over een brug over stroom van de Batura gletsjer (60 km lang en daarmee één van de langste in deze regio) Het grijze ijs en puin raakt regelmatig de baan. In 1976 haalde hij de oude chinese brug omver en 2 stalen bruggen raakten met de tijd buiten gebruik. De voorlopig nieuwe brug heeft een wegdek lijk een soort metalen zeef om zoveel mogelijk puin en smeltend ijs door te laten. Men vraagt zich hier af wanneer de gletsjer de baan definitief opvreet.
Verderop in verschillende kleine dorpjes zijn projecten van het AKRSP zichtbaar van op de highway: irrigatiekanalen, boomgaarden en boom kwekerijen. Het aanleggen van de KKH bracht hier meer welstand.
Sust/Soost het laatste centrum voor de Khunjerab pass en de grens met China. Het openstellen van de route en het toerisme deden in dit dorpje hotels uit de grond rijzen, veel vlugger dan de ondersteunende faciliteiten konden volgen. De gebouwen zijn er, de accommodatie basic en de restaurant serveren heel eenvoudig Pakistani food.
Rond de immigratie en douanekantoren staan trucks en Natco bussen en is er wat over en weer geloop. Vermoedelijk is het drukker als de bussen uit China aankomen. Er is een klein bankkantoor, een post, een ziekenhuis (??) en een hammam (zalig warm op deze hoogte)
Het is allemaal in mini formaat maar het werkt ook allemaal perfect.

In de Mountain refuge hebben ze een kamer vrij. De badkamer is rudimentair maar netjes. Centrale verwarming bestaat hier niet dus blijven we niet te lang op de kamer. Buiten in ’t zonneke en uit de wind is het heerlijk en… met uitzicht.
Er is een brief voor ons van Bashir. Had ons blijkbaar gemist in Gilgit. Zullen we maar geloven zeker. Hij stelt voor te gaan afrekenen bij zijn ouders in Hyderabad.
Karim kent de uitbater van ons GH en ze nemen ons mee de bergen in. Daar op 3800m zijn diepe putten die het water van de bergen opvangen en ondergrondse tunnels vormen de irrigatiekanalen. De tunnels werden met de hand gegraven en voor de inhuldiging werd er zelfs een plateau uit de bergwand gehakt om de helikopter met de hoogwaardigheidsbekleders te laten landen bij de inhuldiging.
’s Avonds schuiven we bij kaarslicht aan in de eetzaal met een 6tal andere reizigers tussen de 25 en de 40jaar. Het gezelschap staat ons aan. In de hoek staat een soort open haard die aangestoken is en de temperatuur aangenaam maakt.
We genieten van de reisverhalen en avonturen. China blijkt toch voor velen het moeilijkst ongeorganiseerd te bereizen. Tickets voor trein en bussen bemachtigen een kunst, uit eten gaan een gruwel want de chinese chinees kan niet koken in vergelijking met de chinees die wij kennen en de klanten onbeschoft en met “ongemanierde” manieren. Hoe mooi het land ook is de charme valt tussen de plooien van het steeds op zijn strepen moeten staan. Pakistan is luxe volgens hen. Ze dromen al van een vrijdagnamiddag drink op de Australische ambassade in Pindi. Weer iets geleerd. Blijkbaar is dat de enige plaats in Pakistan waar overvloedig en vrij alcohol geschonken wordt en aangezien dress code voor Australiërs zich beperkt tot shorts en sandalen zullen ze er niet te fel opvallen.
Voor hen zijn wij oudjes met veel durf en dat we regelmatig de tent opzetten vooral als de accommodatie niet veel soeps is vinden ze geniaal. Maar ja, wij hebben Karim en zijn jeepke hé.
Het menu: eenvoudig, smakelijk en spot goedkoop. De potten moeten regelmatig worden bijgevuld. Anton is verlekkerd op de vanillepudding en doet zijn bestelling voor morgenvroeg.
Eentje heeft een gitaar bij en er wordt nog wat gezongen – vooral uitbundig.
Als de stoof uitgaat kruipen wij in bed en ’t heeft vermoedelijk geen 5 minuten geduurd voor we sliepen.

Ontbijt met porridge, vanillepudding en toast met ei. In de volgorde van het opdienen. Geeft ni ’t is lekker, warm en voedzaam.
Tegen dat wij vertrekkensklaar zijn is Anton al aan ’t wassen. Kookwas op een vuurtje buiten. Kon nog juist een paar zaken redden….hij zou alles gewoon afgekookt hebben omdat de geur en ’t vuil van China er in kleefde. Mannen toch. De zon schijnt en de lucht is krikkel droog ’t zal wel lukken lm het drogen.

Van hieruit is het nog 85 km naar de pashoogte. Hebben de voorbije dagen niet veel kms afgelegd..
De vallei is smal en kaal. De rotswand is niet heel stabiel en grote stukken rots en platte stenen liggen op de baan en zolang ze geen groot obstakel vormen mogen ze er blijven liggen. De Hunza rivier is verleden tijd we volgen nu de Khunjerab river. De natuur blijft zo goed als hetzelfde. Hier begint het Karakorum Nationaal park, het territorium van het Marco Polo schaap met zijn mooie horens en waar jagen verboden is.. De vallei wordt breder en de rivier een klein bergbeekje met een grasoever en wilgen en berken (wat komen die hier op deze hoogte doen?) Onderweg zien we een paar Yaks
In Dih, 6 stenen huizen groot, de laatste security check noteren we zorgzaam dat we van Sost komen en naar de pashoogte gaan. Straks zullen we hier het tegengestelde noteren. Administratie in orde.
Nog 50 km. Na Dih zien we regelmatig vervallen betonnen gebouwen. Dit waren de GH’s van 1960 voor de Chinese werkers aan de KKH. De laatste 30 km zijn heel gemakkelijk rijden. De baan is veel minder steil De baan volgt weer de oever van het riviertje. De 12 goed aangelegde haarspeldbochten brengen ons naar de pass hoogte.
Ter hoogte van het douaniershuisje parkeert Karim de auto en zet meteen de motorkap omhoog om condens te voorkomen.

De Khunjerab ligt op 4733m hoogte en wandelen is op onze adem trappen. We doen rustig aan. Karim brengt ons tot bij de douaniers die ons thee aanbieden. De mannen verblijven hier een volledige maand op wat voor ons de meest verlaten douanepost ter wereld moet zijn. Ook de wintermaanden zitten ze in dit betonnen hok met een paar britsen alhoewel de pas dan officieel gesloten is. De enige luxe die ze hebben is een gasbrander om op te koken en het een beetje te verwarmen. Zouden ze niet stiekem naar Dih afzakken? Wie kan hun hier dan controleren?
De lucht is ijl en droog. Het trekt op de lippen en het voorhoofd. Dit is de hoogst gelegen geasfalteerde grensovergang ter wereld. Even een foto nemen aan het O km KKH bord en het monument met de vermelding dat de pas in 1982 open ging eerst voor plaatselijk verkeer daarna ook voor toeristen.. De pas ligt op een continentale waterscheidingslijn. Het water aan de Pakistaanse kant gaat naar de Indische Oceaan, aan Chinese zijde verdwijnt het in de Taklamakan woestijn (wanneer je er in gaat kom je er niet meer uit)

Richting streep die de scheiding tussen de beide landen aangeeft.
De Chinese douaniers hebben bezoek van hun baas, eentje met sterren op zijn épauletten. Ze vragen ons om bij op de foto te komen en ook de Pakistaanse douaniers. Ik neem ook maar vlug ééntje met mijn ventje tussen die opgetogen in de handen klappende mannekens. Het mag eigenlijk niet maar met een paar woorden Engels zweren we op ons zieltje dat we ze aan niemand zullen laten zien. De omkoopsom bedraagt de tegenwaarde van 5 zakjes oplossoep.
We hebben dus illegaal op Chinese bodem gestaan.

Wat ons nog het meest verwonderd is dat op deze hoogte zo weinig sneeuw te zien is. Zo droog is het hier.

Voor we vertrekken een bezoekje aan de openbare toiletten ook hier gescheiden voor mannen en vrouwen en… proper.
Na een paar maal starten slaat de motor aan. Blij want duwen op deze hoogte zie ik niet zitten. Volgens Karim is dit een bijverdienste voor de douaniers: zorgeloze toeristen de berg af helpen.
De verwachtingen zijn niet meer zo hoog gespannen en de terugweg zeer relaxt tot er een 20tal meter voor de auto plots een rotsblok naar beneden schuift. Karim, altijd attent, had het gezien en kon tijdig remmen en een stuk achteruit rijden omdat dit blok misschien andere stenen heeft losgemaakt. We geloven onze ogen niet als we onderweg de Zwitserse fietser uit Gilgit tegenkomen. Hij heeft de route dus bijna zo vlug afgelegd als wij.
We stoppen in Sost voor een drankje en krijgen van Ibrahim de resterende vanillepudding voorgeschoteld. Anton ligt achteraan in de hangmat te soezen en wil hier nog een paar dagen blijven. De rest is vertrokken.
In Passu gaan we in ’t GH iets eten. We installeren ons in de tuin onder een boom vol kakivruchten. We zouden hier ook graag een tijdje blijven maar we moeten ook nog langs de ouders van Bashir in Hyderabad en Karim verwittigt ons dat we dan een heel deel van de geplande route zullen moeten schrappen en dat willen we dan ook weer niet.
In Hyderabad trekken we een smal wegske in. Karim is wat nerveus. Hij vraagt ons even in de auto te blijven zitten. Na een tijdje komt hij terug en stelt de vader van Bashir voor die ons uitnodigt naar zijn huis. We moeten nog een heel stuk via een smal padje bergop voor we er zijn. De moeder nodigt ons binnen. Door mijn hoofd spookt alles doorheen: wat is Helga hier komen zoeken? Zijn dat echt de ouders van Bashir en moeten we hier zomaar een groot bedrag $ achter laten? We krijgen thee en koekjes en fruit voorgeschoteld. Kakkerlakken lopen over de schotel maar dat blijkt niemand anders dan ons op te vallen. Ik verontschuldig mij dat ik zo boven hen uittoren maar door mijn knieën kan ik niet op de grond zitten en ga maar in de vensteropening zitten. Krijg ondertussen ook wat frisse lucht. De vader is gepikkeerd omdat Helga naar België gegaan is om te bevallen en niet onmiddellijk is teruggekeerd. Het kleindochtertje is ondertussen al 9 dagen oud en de buren zijn niet blij dat Helga het lesgeven zolang heeft stopgezet. Ze vergeet de familie enz. ‘k Voel me meer en meer gespannen worden. Djeses, de schoondochter die niet opdraaft, die haar eigen gemak en het welzijn van de kleine niet opoffert voor de familie. Zou hier graag eens komen als Helga er is. Kan er mij geen voorstelling van maken. Is ze gelukkig hier? Wat als de kleine ziek wordt? Er is hierboven geen auto en te voet naar de baan is al gauw een paar uur stappen – laat staan dat ge daar dan onmiddellijk verder vervoer vindt. En Bashir die steeds op trekking is. We rekenen af maar besluiten het laatste derde slechts in Islamabad , op ’t einde van de rit, aan Karim te overhandigen. De houding van die vent staat ons helemaal niet aan. Zo vlug als ons fatsoen het toelaat nemen we afscheid. Het commentaar van Karim op heel de situatie zal ik maar niet neerpennen, hij voelde er zich ook niet wel bij.

De rit is nog lang en de zware voet gaat op het gaspedaal, we stoppen af en toe even om nog wat foto’s te nemen of te genieten van straattafereeltjes.
Het is “thuiskomen” in Gilgit.

Gilgit via shandur naar Chitral

Voor we vertrekken gaan we nog wat inkopen doen. Op de Shandurroute is er niet veel mogelijkheid om proviand in te slaan. In de Chinar Inn lukt het mij om een telefonische verbinding te krijgen met thuis. Juist de tijd om te zeggen dat met ons alles goed gaat, nieuws van hun zal voor een volgende keer zijn want de verbinding valt uit.

Klaar voor de 400km lange jeep track naar Chitral. Volgens de boekjes moeten we rekening houden met een rijtijd van 25 tot 30u als alles meevalt.
De vallei volgt de Gilgit river en de omliggende bergen behoren tot de Hindu Kush. De vallei behoorde tot 4 koninkrijken, Punial, Ishkoman, Yasin en Ghizar. Er worden dan ook veel verschillende dialecten gesproken maar de meesten verstaan het Shina dat ook in Gilgit wordt gesproken, gelukkig voor Karim en voor ons. Van 1989 werden ze ondergebracht in het Gilgit District maar teren nog sterk op hun eigen regels. De kledij van de vrouwen is er ook opvallend veelkleurig en op ’t hoofd hebben ze een soort beklede “doos”. Volgens Karim moffelen ze daar hun kleine schatten in vooral kohl voor de ogen.
Het is prachtig rijden. Het pad, want meer is het niet, slingert naast de rivier tussen de bergen door. Waar de vallei wat breder is liggen hier en daar kleine dorpjes.
In Golapur houden we teastop voor Karim en hij komt terug met een gebakken vis. We peuzelen er wat van, smaakt wel lekker, maar we durven hem ni

31-10-1995 om 00:00 geschreven door ribbe  

Zimbabwe

diavoorstelling klik hier


Zimbabwe is een deel van het vroegere Rhodesië dat onder Cecil Rhodes ook nog Zambia, Malawi en Mozambique omvatte. Harare was een suburb van Salisbury. Deze naam verdween, de hoofdstad werd Harare en de suburb is het huidige, zeer levendige Bwame.

De kogel is door de kerk. We gaan naar Zimbabwe.
Na verschillende keren Azië als reisdoel te hebben gekozen willen we wel eens ergens naartoe waar het rustiger is.
Na het lezen van wat reisverhalen en omdat we slechts 2 weken weg kunnen viel deze beslissing.
We reserveerden een vlucht bij Balkan airlines. Het is er eentje met een tussenstop in Sofia waar we de nacht moeten doorbrengen.

Brussel naar Sofia
De vlucht Zaventem-Sofia verliep vlekkeloos. Op de luchthaven krijgen we een transitformulier. Een minibusje brengt ons naar  hotel Pliska nabij 't centrum. Tien minuten later zijn we reeds op stap in de stad. Een speciaal sfeertje en mooie gebouwen. We stappen een oude kerk binnen waar een huwelijksplechtigheid plaats heeft volgens de Grieks-Orthodoxe riten. We wisselen een paar DM in Bulgaarse Lev en schaffen ons een stadsplannetje aan en een paar gekke gadgets voor de kinderen. Op de tram moeten we ons laten helpen want we verstaan geen knijt van het ticketsysteem. De conducteur wordt er zowat gek van, wuift ons weg, laat ons gratis meerijden en verwittigd ons als we op het centrale stadsplein zijn. We slenteren door de smalle straatjes en stappen een winkeltje binnen. Oeps, grote consternatie als we vergeten te wachten tot er een winkelmandje vrij komt. Dit systeem kenden we van in Tjechoslowakije maar we hadden er in ons enthousiasme niet meer aan gedacht. Als eerste souvenir voor mij deze reis koop ik mij een setje met een tiental haaknaalden in diverse maten voor de prijs van omgerekend 2,80BFr
We kuieren door het stadspark en nemen de trolleybus terug naar het hotel.
 Het avondeten is zoals overal in het oostblok: een soort linzensoep , aardappelen met kool en worst en een taartje als dessert.
De kamer is groot, versleten maar proper. Zelfs de douchekop doet het. We liggen vroeg in bed want we worden om 6u30 opgehaald.

Op de vlucht naar Harare is achteraan nog veel plaats vrij. We mogen echter niet verhuizen omdat op de laatste rijen illegalen zitten die terug naar Nigeria worden vervoerd. Onverwacht landen we in Tunesië om bij te tanken. We mogen rustig blijven zitten. In Lagos, Nigeria moeten we wel naar de transitzone. Het is er snikheet en de airco doet het niet. Aan de douane post is er veel heibel. Een geharrewar van mannen, vrouwen en militairen en massas bagage in bijeengeknoopte doeken die de weg versperren. Een jongeman maakt gebruik van de herrie en springt terug over het dranghekken en verdwijnt richting landingsbanen. Uiteindelijk kunnen we met een half uur vertraging terug inschepen. Alles wordt wel een paar maal nagekeken op verstekelingen. Het wordt zo heet dat men de nooddeuren openzet om wat lucht te krijgen. Gelukkig wordt het weer rustig na het opstijgen. Van slapen komt niet veel meer. We landen rond 9u in Harare.

Zimbabwe - here we are
Eerst zorgen dat we Zim.dollars hebben. Ze proberen ons hier reeds in 't zak te zetten maar ik tel mijn centjes altijd goed na en het sorry, sorry lokt bij mij alleen een plat vlaams discours uit. Een taxi brengt ons naar The Executive Hotel nabij het centrum.
De kamer en badkamer zijn ruim en netjes. De prijs zeer schappelijk. Het restaurantje is zeer gezellig en ze serveren er heerlijke maaltijden.
We gaan op verkenning, eerst naar een autoverhuurbedrijf. Een paar blokken verder is er ééntje die ons een goede prijs maakt. Het behoort wel niet tot een keten maar heeft wel afspraken met garages in de verschillende steden. We mogen straks de wagen komen keuren en hem deze avond reeds meenemen naar 't hotel niettegenstaande het verhuurcontract morgenvroeg slechts start. We maken ook een afspraak voor drop-off aan de luchthaven de laatste dag.
We trekken het centrum in. Daar is, aan het parlementsgebouw, een betoging door vrouwen voor het behoud van hun parochiepriester . Er wordt gezongen en gedanst. Wij gaan op zoek naar het Travel Center om wat informatie te vergaren, vooral over de parken. In het Main Post Office posten we een paar kaartjes in de hoop dat deze voor ons thuis zullen zijn. We wandelen verder door het centrum en stappen binnen in een paar zaken met lokale kunst die ons doen watertanden. 't Steekt hier vol met prachtige zaken die ik allemaal wel zou willen meenemen. Iets voor de laatste dagen. We paraderen langs het Meikles hotel - grand chique. Wandelen door de Harare Gardens en langs het open air theatre waar muzikanten aan 't oefenen zijn. Het sfeertje hier bevalt ons wel. Opvallend de vele MACs en JFK's en hier en daar zien we straatkinderen rondhangen. Een meisje, wiens ouderdom we op 7 à 8 jaar schatten, nemen we mee de broodjeszaak in en laten haar haar keus maken. Blijkbaar not done hier maar we vegen er ons voeten aan. We wandelen verder en nemen een bocht langs het Bronte Hotel. Het is een oud-koloniaal huis met een prachtige tuin waar we genieten van een heerlijk fruitsapje. De kamers zitten nu vol maar we zullen proberen onze laatste nacht hier door te brengen.
De wagen ophalen zodat we morgenvroeg de baan op kunnen.
Onze eerste dag op Afrikaanse bodem is ons goed bevallen.

In de badkamer hangen pamfletjes om zo zuinig mogelijk om te springen met water en dat doen we dan ook.
Voor ontbijt kiezen we de afrikaner versie. Amaai daar kom ik normaal een hele week mee toe.
De bagage de koffer in en we zijn op weg. We zoeken op het plannetje de gerichtste weg om op de baan naar Bulawayo te geraken. Eerst rustig aan want ze rijden hier aan de verkeerde kant van de weg en dat is toch steeds een tijdje aanpassen.
24 km richting zuid is het Lion & Cheetah Park. We willen het aan 't begin van 't verlof bezoeken om een beetje overzicht te krijgen van al die verschillende katachtigen. Hyena's vind ik afschuwelijk, de Hunting dog heel speciaal, de civet, genet en serval cat heel sierlijk, de cheetah's en luipaarden imponerend. We zijn juist op tijd om het voederen mee te maken. De poema's gaan nogal tekeer als ze grote hompen vlees toegeworpen krijgen. Aan de overkant van de baan kan men door een park rijden waar cheetahs en leeuwen vrij rondlopen. Mijn ventje draait de zijramen omhoog als er een paar jachtluipaarden te kortbij komen en aan de spiegel gaan likken.
Langs de baan wordt er veel gelift. Wij pikken 2 vrouwen met hun baby's op. Prachtige gewaden (dat kan men niet zo maar gewoon kleren noemen) dragen de dames. Ze zullen wel een teken geven zeker als ze willen uitstappen want hun taaltje is wel het onze niet. We stoppen aan een soort fruitkraam en de mango's, bananen en pomelo's verdwijnen in een grote kartonnen doos. We rekenen af maar één van onze liftende dames komt kijken, keurt het fruit, verwisselt een paar mango's en onderhandelt blijkbaar over de prijs want we krijgen nog wat kleingeld terug.
Als we in Gweru aankomen hebben we ongeveer 300km afgelegd. Het is een goede baan en 't gaat vooruit. We gaan iets eten en wat voorraad indoen.We willen niet te lang rondhangen om voor 't donker in Bulawayo te zijn.
Op 't eerste zicht is Bulawayo een gezellige stad. Verloren rijden kunt ge er niet want het is naar amerikaans model opgevat in rastervorm met in de ene richting de avenues en in de andere de genummerde streets. Het Caravanpark ligt tussen 2 openbare parken en spreekt ons niet zo aan. We rijden dus verder naar Matopos Nat. Park  Aan de gate betalen we de inkom en voor onze campingplaats. We willen ons tentje opzetten nabij de Malene Dam.
We hebben nog maar pas alles uit de koffer gehaald of een dame komt ons thee en appelen aanbieden en vraagt of ze kan helpen. We zijn goed op elkaar afgesteld dus geen probleem. Als de tent staat komt ze een klapke doen. Ze heeft een kunstgalerij in Harare en komt naar hier om te schilderen. Ze heeft hier dan ook een zeer grote tent met verschillende kamers staan en alles goed ingericht. Ze vertelt ons dat we in Harare goed moeten opletten, het is er de laatste jaren zeer gevaarlijk geworden. Twee maanden geleden is er zelfs bij een blanke ingebroken. Wij verslikken ons bijna in onze appel ... (2 maand geleden? Bij ons op 't dorp elke week)
Aangezien de kilokes beperkt waren op de vlucht hebben we niet veel kampeermateriaal bij. Zij vertelt ons waar we in Bulawayo alles kunnen lenen.
Als het duister valt verschijnt er een gewapende bewaker. Er is geen afsluiting aan de camping en men weet maar nooit welke dieren op bezoek komen. (djeses, daar had ik zelfs nog niet aan gedacht) Hij steekt het vuur aan voor 't opwarmen van het water voor 't bad in de toiletruimte - geniaal systeem; verwarmt tegelijkertijd het water en de ruimte want 's avonds koelt het deze tijd van 't jaar wel fel af. Voor diegenen die het wensen steekt hij de BBQ aan, wij zijn blij met een vuurtje om gezellig rond te zitten.

Als we in onze slaapzak liggen horen we natuurlijk van alles en vooral datgene wat er niet is. De zenuwen staan een beetje gespannen, de eerste keer sinds lang terug in de tent slapen en ook de eerste keer terwijl er buiten vanalles kan rondlopen. We zijn moe genoeg om toch goed te slapen.
We worden wakker van het daglicht. Met onze vuurblokjes koken we water voor thee. Ons ontbijt bestaat uit een groot bord vol fruit en wat graanvlokken.
Het eerste dat we vandaag doen is op zoek gaan naar kampeergerief. We komen uiteindelijk bij Iversens Hire en vergroten ons comfort met een paar kampeerstoelen en tafeltje, kampeermatrasjes, een kookpot, een gasvuur en grote gasfles, gaslamp voor buiten aan de tent en Kopen een paar ankerslotjes om de ritsen van de tent vast te maken want blijkbaar zijn apen slim. De kinderen moesten ons bezig zien.. Luxe in ons klein tentje.
Tijd nu om op safari te gaan en het park te verkennen. Spannend toch.  Het park is verdeeld in verschillende wild area's langs beide kanten van de doorgangsbaan. Het zou een boek worden als ik hier moet neerschrijven wat we er allemaal beleefden dus een kort overzicht.
De site zelf is prachtig met geel/rode rotsen en plateau's. Op verschillende plaatsen zijn er waterpools waar de dieren komen drinken en dikwijls zijn daar ook uitkijkplatforms. Aan sommige rivieroevers wordt verwittigd voor crocodiles. De campingplaats in Togwe area vinden we heel mooi liggen. De ranger heeft ons zien staan en komt ons verwelkomen, hij toont ons mooie plaatsjes en opent fier de deur van de toiletruimte die hij onderhoudt, het hout voor 't opstoken ligt klaar. Mooi,  maar we zouden hier moedermens alleen staan en zo erg voelen we ons nu ook nog niet thuis in de wildernis. We spreken hier wel onze mondvoorraad aan en trakteren onze vriend op Belgian choclats die richting smeltingspunt dreigen te gaan.
In de Northern area zijn ook veel rock paintings maar het voornaamste is toch wel het graf van Cecil Rhodes. We moeten een klimmetje doen om boven op de rots te komen waar de steen ligt. Een prachtige plaats, view of the world, en het is er werkelijk adembenemend mooi. We vinden een mooie platte steen om op uit te rusten en geven onze ogen de kost - gelukkig maar. De rust is vlug voorbij als ik in mijn ooghoek plots een slang zie wegkronkelen. Het is nog een beetje moeilijk om doordrongen te raken dat we echt in het wilde zitten niettegenstaande hier en daar wat menselijke inbreng te zien is.
Tijd om onze kookkunst te tonen nu we een grote castrol en een groot vuur hebben. Mijn moortje kookt in geen tijd. De rijst wordt aangevuld met tomaat, paprika's en verse ananas. Vanuit de struiken wordt onze tafel bespiedt door een familie baboons. Niks onbewaakt achterlaten dus en de rits van de tent potdicht.
's Avonds zitten we met een tiental rond het vuur en converseren in het afrikaans/plat vlaams.
Vanop onze matrasjes luisteren we naar de nachtelijke geluiden waar we zeer vlug aan gewoon geworden zijn. De ranger houdt de wacht. Ik slaap in één ruk door tot de zon de tent opwarmt.
De volgende dagen genieten we nog hier in 't park. Mijn ventje heeft zijn hart verloren aan de impala's. Overstekende Kudu's doen ons regelmatig in de remmen gaan. Tegen de avond aan zijn het vooral de waterbokken die onze aandacht trekken. We zitten voortdurend met onze neus in de boeken om al die mooie dieren te kunnen benoemen. Al onze zintuigen staan op scherp en we leren heel vlug door de struiken kijken en het geritsel interpreteren. Als we een luipaard met zijn prooi zien hebben we het echter nog moeilijk om dit als "gewoon" te bekijken.
Laatste avond. Afscheid nemen we met een pannekoekenbak op zijn vlaams.
In Bulawayo gaan we naar 't warenhuis foerageren. Melkpoeder kan niet schiften, aardappelvlokken zijn vlug klaar, ontbijtvlokken voor bij 't fruit, spek om ons broodjes in 't vet te soppen. Fruit en groente

31-05-1995 om 00:00 geschreven door ribbe  

                                        
                                               Sri Lanka voorjaar 1993

Het is eigenlijk niet zo gemakkelijk nu een verslagske te schrijven over Sri Lanka nadat het landje geteisterd werd door de Tsunami en vermoedelijk veel mensen waar we overnacht hebben in de problemen zijn gekomen. De foto's van hutjes en GHses op de stranden heb ik dan ook met opzet niet opgeladen.

31-03-1994 om 00:00 geschreven door ribbe  

31-01-1994 om 00:00 geschreven door ribbe  

.

Sumatra   Vlucht van Jakarta in echt    noodweer; landen op Medan   in de pikkedonker wegens   electriciteitspanne;   koeien op de landingsbaan   aan adrenaline geen tekort.

.

Sulawezi Het oude Celebes Door de botsing van de continenten heeft het eiland een heel opvallende vorm Wij gingen vooral voor de kleurrijke Torajacultuur en de prachtige koraalriffen

.

Kalimantan en de Mahakam river       Voor kaart klik op       Mahakam River

Zuid Kalimantan Banjarmarsin en de diamantmijnen

Biak      Witte zandstranden, helder zeewater en       paradijsvogels       Kalksteengrotten hoeksteen van het       Japanse  verdedigingssysteem       Heel vriendelijke mensen, de meeste van        austronesische afkomst       Zo goed als geen toeristen.

Irian Jaya           nu weer Papua Nieuw-Guinea is na Groenland het grootste eiland ter wereld.

.

Bali             Het eiland dat er in slaagt       niettegenstaande veel toerisme       en buitenlandse invloeden       zijn eigenheid te bewaren.

31-10-1993 om 00:00 geschreven door ribbe  

Indonesië


De kinderen zijn nog te jong om alleen thuis te blijven maar willen ook niet mee naar verre bestemmingen.
We maken een keuzen. 't Ventje blijft thuis en ik zoek mij een reisgezelschap.
Via berichtjes kunnen we een groepje van 6 samenstellen om zo gemakkelijk prové vervoer te kunnen charteren.
Later bleek het niet zo'n beste formule te zijn.
We hadden mekaar een paar maal ontmoet en samen een programma opgesteld.
We reserveerden vluchten bij Garuda. Vele binnenlandse vluchten vroegen om een goedeplanning maar vooral om het betaalbaar te houden. Vlaamse en Nederlandse reisagentschappen gecontacteerd ..de ene had fligthcoupons, de andere toeristentickets aan 50% (beperkt aantal) Ik maakte een combinatie van beide en na serieus aandringen lukte het Connections om het bij Garuda toch gedaan te krijgen.
Bij het vertrek in Zaventem had het vliegtuig lekke band - nieuwe moest van Schiphol overgevlogen worden....vliegtuigen hebben geen reservewiel aan boord, kunnen ook moeilijk onderweg even halt houden als hij gekapt is bij 't opstijgen....
Heel nipt de vlucht gehaald...


Sumatra

Van Jakarta vliegen we naar Medan op Sumatra door een pracht van een onweer. Midden in de nacht maar de lucht is helder van de bliksemschichten. Ik nijp ze... 't kan eens teveel worden hé. We landen op een luchthaven waar alle lichten zijn uitgevallen (hoe zou 't zijn met de apparatuur van de verkeerstoren?)
We charteren een busje en de chauffeur haalt de eigenaar van een GH uit zijn bed om voor ons de deuren te open.
Medan, een grote stad, met de allures van een provinciestadje - we laten ons rondrijden met fietsriksjas en bekijken Moskee, markt, Maimmon palace, de oude plantagehuizen, china town enz.
Met de bus noordwaarts naar Bukit Lawang, Gunung Leuser NP en de rang-oetans heropvoedingsschool.
Mooi dorp aan een wilde rivier, mooi GH en een fijn sfeertje. Met een wankel bootje en na een ferme klim op zoek naar de apen.
We hebben een heel fijne tijd hier.
We charteren weer een busje naar Berastagi. in het land van de Karo. Omringd door vulkanen. Onze eerste verkenning brengt ons van fruitmarkt naar groentenmarkt en bloemenweelde. Fruit in alle soorten en veel die we niet kennen ... het is dus proeven geblazen..sommige vinden we heerlijk maar andere walgelijk...
We bezoeken een paar omliggende dorpen, verwonderen ons hoe verschillende families in zo één grote open ruimte kunnen samenleven (rumah adat noemen ze zo'n woonst)... We leren gestoomde rijst eten uit bamboekokers... Onze zintuigen staan op scherp en krijgen heel wat te verwerken. De botanische tuin echter is gesloten...waarom? geen mens die 't kan vertellen.
Er is een bruiloft in de buurt en we kunnen er naartoe. We worden wel geacht een geschenk mee te nemen. In de winkel helpen ze ons bij onze keuze. Er is veel volk en de verschillende groepen bieden hun geschenken aan alzingend en dansend. Het is niet altijd gemakkelijk om te volgen wat er gaande is - mensen lopen aan en af. Voedsel wordt binnengebracht: dampende potten met rijst en sauzen en vlees. Ieder krijgt een bors. Ik heb een oogske geworpen op de ketels en...niks voor mij, schep me gewoon een beetje plain rice op. De buurvrouw stoot me aan als ik klaar ben en vraagt om mijn bord goed vol te laden - ze schudt het dan in een plastiek zak om mee huiswaarts te nemen. Als we het bruidspaar zien om onze geschenken af te gaan verwonderen we ons over de leeftijd.. ze wonen dus blijkbaar al vele jaren samen, hebben kinderen en kleinkinderen maar nu pas voldoende centen om een degelijk trouwfeest te geven voor de familie, zelfs voor diegenen die overseas wonen.
Van Berastagi naar Prapat door Batakgebied.  Even een kijkje nemen bij de Sipisopiso waterval en we rijden langs het toba meer gevormd door vulkaanuirbarstingen.
Het Simulangun paleis is prachtig - de huizen hier zijn speciaal met aanbouwen met spitse daken. Als de dochter trouwt wordt een stuk bij aangebouwd ... één van de weinige echt matriarchale samenlevingen.
Prapat: betalen om 't stadje binnen te mogen... we landen midden op de markt. Charteren een ferry naar Tuktuk op het eiland Samosir en nestelen ons in een mooi GH aan 't meer met een duizend* uitzicht. We bezoeken er het Batak museum, oude graven maar vooral genieten we er van de rust en de mooie natuur.
We spenderen en paar dagen en stappen dan weer op de bus. Even een kijkje onderweg in het Balige museum, een stop aan de evenaar en 's morgens arriveren we in Bukittingi (hoge heuvel) in het land van de Minangkabau.
Na wat zoeken hebben we een overnachtingsplekske gevonden. We trekken op verkenning. De stad is ontstaan rond het Fort Dekock van de Nederlanders en vanop de toren een uitzicht over de mooie omgeving- als herkenningspunt staat in ' centrum een grote kloktoren. In de grote overdekte markt vergapen we ons aan het aanbod, rond de markt veel souvenierwinkeltjes.
We organiseren voor de volgende dag een rondrit naar het karbouwengat, stoppen aan rijstvelden en watervallen, gaan even kijken naar een bullfight waarrond de massa staat aan te moedigen...
Voor mezelf heb ik een dagske jungle gearrangeerd met een gids.... van Bukittingi naar het Minanjaumeer....
Het is een aardig eindje stappen onder een hoog en dicht bladerdak, donker en vochtig waar de dierengeluiden veel laten vermoeden en we slechts verschillende soorten apen, vogels, insecten kunnen spotten. Veel parasietplanten met mooie bloemen. Midden in de jungle is een GH met een vriendelijke uitbater  .. wie kort bij de natuur wil leven komt hiuer aan zijn trekken.... water uit de rivier, douche onder de waterval - geen electriciteit, eten wat de tuin opleverde... Van hier naar de bewoonde wereld nog een paar uur stappen.
Het minanjaumeer is gewoon heerlijk. Voor wie er wil verblijven: voldoende accommodatie en weinig buitenlanders. Met de bus terug naar Bukittingi.
Met taxi naar de luchthaven in Padang vanwaar we een vlucht hebben naar Ujung Padang in Sulawezi met tussenstop in Jakarta.
Simatra: één brok natuur en cultuur - aangenaam om te verblijven


Sulawezi

Van de luchthaven met minitaxi naar de busstand aan de stadsrand van Ujung Padang (Makasar) Hier weer een busje gecharterd. We hadden een paar goede adresjes en een bed voor de nacht was dus vlug gevonden.
We zitten op de strandboulevard en 's avonds is het er feest met de vele karretjes met versnaperingen en hun kleurrijke lichtjes. We reppen ons naar het bekende visrestaurant. Gezellig iw at anders, een heel grote zaal met witte plastieken tafels en stoelen maar...wat er op 't bord komt is overheerlijk en overvloedig. En de ijsjes achteraf echt voor lekkerbekken. Goed dus voor een dagelijks bezoek.
De havenwerf is bekend voor zijn Buginese schoeners... gemaakt zonder nagels...prachtige boten. We rijden met een fietstaxi door de achterafstraatjes, kijken onze ogen ogen en belanden in een drukke haven. Havenarbeiders laveren over een balk om de zware lasten aan boord te brengen. Doet mij aan de Marco Polo verhalen denken.
In Kampung Belang (nederlandse nederzetting) vinden we Fort Rotterdam - heel imposant en 't was 't bezoekske waard. Ik vind het een aangename stad om in rond te lopen. Nog even langs een orchideeenfarm en een juwelenwinkel want ze maken hier prachtdingen in filigraan.
We kiezen terug voor een gecharterde auto om ons naar 't noorden naar het land van de Toraja te brengen zo kunnen we onderweg stoppen waar we willen.
Aan de ene kant de zee en kleine lagunes aan de ander kant een majestueus gebergte. ParePare een haven, een bouwwerf  van bagu en prahu boten. In zee staan wankele houten torens waar de visser op kruipt om zijn netten binnen te halen... De stad op zich bezoeken we niet want we willen verder.
We rijden Torajaland binnen onder een grote boogpoort. Hier en daar kleine dorpjes en vele piepkleine barakjes/winkeltjes met de hoogst nodige zaken en zonder veel klienteel. De frisdrank staat er buiten zowat te koken. Van koelkasten geen sprake want electriciteit is er slechts af en toe een paar uur.
Kleurrijk landschap met granieten rotsen, blauwe luchten, zon die weerkaatst in 't water van de rijstterassen...verroeste daken en grote en weelderige bloemen.
In Rantepao een goed GH gevonden, wel een stapke van 't centrum.
Een gids zoeken die u niet bedot is een opgave... loven en bieden en wachten. Ondertussen verkennen we het dorp langs alle kanten en proberen een paar restaurantjes.
We gaan tevoet naar de markt waar vooral héél veel varkens, mooie buffels en prularia te koop worden aangeboden. Varkens met vastgebonden poten en een stok tussen worden tevoet, met de fiets, in een riksja of met het openbaar vervoer aangebracht.
Markt dag is ook een goede kans om de kleine dorpen uit de omgeving te bezoeken want transport in overvloed...210 man in een busje samen met kippen en varkens ...maar we geraken er. Een bezoek aan een oud traditioneel dorp is de moeite waard - rijen huizen indezelfde mooie stijl met aan de voordeur de orens van de geslachtte buffels als teken van rijkdom. Bomen hangen vol vliegende honden die opvliegen als we een steentje gooien (sorry beestjes maar we wilden het ook eens zien)
De toraja begraven hun doden in rotsopening in de berg. ze maken er een balustrade waar poppen op staan die de overledene afbeelden en die waken over de vallei. Baby's werden in uitgeholde bomen begraven met de voeten naar boven zodat ze mee zouden kunnen groeien... Rond de begraafplaatsen vliegen roofvogels en beenderen liggen alom gestrooid.
Wij gaan met een busje terug anderen willen tevoet ...lopen hopeloos verloren en waren gelukkig toch iemand te ontmoeten nabij een theeplantage die hen op de goede weg kon helpen...
Nog een paar prachtige wandelingen gedaan in de omgeving. We stellen ons vertrek een dagske uit want we kunnen naar een begrafenis... Die duren hier dagenlang... een houten dorp wordt opgezet voor de gelegenheid - de overledene ligt in een aparte kamer en groepen met familie en bekenden komen langs en allen brengen ze giften mee, van varkens tot buffels die terplaatse geslacht worden om de bezoekers te voorzien van overvloedig eten. Alle giften worden minutieus in een boek genoteerd zodat er rekening mee kan gehouden worden met de waarde op 't ogenblik dat u een bruids- of afscheidsmaal geeft. Het is een mix van oude en katholieke gebruiken... Goed om eens te zien maar de drukte, het lawaai en de geuren van het  slachtafval temperen mijn inlevingsvermogen...teveel komt op me af... Ik heb het gezien maar kon er mij echt niet inleven.
Verder noordwaarts. Pendolo aan het Posomeer. Een klein stadje aan het mooie meer maar verder niet veel te beleven - zelfs een fris drankje is ons niet gegund dus doen we het maar met thee. 't Is namiddag en dan zijn er grote golven op het meer, te gevaarlijk om met een bootje over te steken dus moeten we verder langs de baan naar Tentena. Er ligt een asfalt sinds 2 jaar maar de baan is al in een abominabel toestand door slidings en wegspoelingen.
Tentena: een mooi hotelletje aan het meer. Van hieruit ook tochten te boeken naar de omliggende Nationale parken, watervallen en grotten.
De sfeer in 't groepke is niet meer dat wat het geweest is. Een deel willen vooruit naar Bali om de rest van de zon te gaan genieten op 't strand. Van hier uitstappen te doen wordt niet meer gesproken.
We rijden naar Palu en regelen er de vlucht naar Balikpapan. Vinden een adres van een snorkelparadijsje en verkassen. Een GH zonder tralala - geen electriciteit... bamboe verblijven op palen ... een open restaurant boven 't strand ..bananen a voloné en..... een wondere onderwater wereld op een paar meter van de shoreline. Alleen, de sfeer is wat verziekt  domme domme domme toch..
We beslissen de rest van de trip verder met 3 af te werken...
Er liggen zelfs pedalo's op het meer....

Kalimantan ( vroeger Borneo) :Noord
De Mahakam rivier

Mahakam River

Kalimantan Zuid
en de diamantmijnen

overmoed beslisten we de bus te nemen van Banjarmarsin naar Balikpapan en van daar naar het zuiden. We kwamen dus meer dan geradbraakt in Samarinda aan. We hadden twee namen van GH'es. Het eerste hing half boven de rivier en werd overvloedig geparfumeerd door verrottingsgeuren. Het tweede was sober van bouw, heel netjes en met ruime kamers. Thee en kokend water a volonté.
Er waren slechts een paar andere gasten zodat het vlug in kannen en kruiken was om samen uitstappen te regelen naar de mijnen en de langneusapen.
Buiten dat heeft de stad vooral een zeer bedrijvige drijvende markt en een heel moderne moskee. Ook het aanbod aan restauratie is opvallend groot en er staan veel exotische gerechten op 't menu. Het enige waar ik toch eens van heb willen proeven zijn schildpadeieren..bah...griezel nog als ik er aan denk. Al de rest van aap, krokodil tot slang en wormen laat ik ongemoeid aan mij voorbijgaan. 'k Zal 't wel doen met rijst en kip en heel veel fruit.
De uitstap naar het apeneiland was vooral interessant door de drijvende markt en een tropische regenbui die ons in een mum van tijd doornat maakte al zaten we onder een afdak. Blij dat de zon terug scheen als we aan land gingen en we werkelijk verdampten. De enige apen die we er zagen waren geen langneusapen en waren op het agressieve af om onze picknick te plunderen. Uiteindelijk hadden we het moeten weten dat zo'n korte uitstap niet veel kans geeft op een encounter met zeldzame dieren.
De diamantmijnen, maar vooral de mensen die er werken, zullen mij mijn leven lang bijblijven. Smalle gaten tot heel diep ondergronds (5m en meer)- verluchting gebeurd door lange buizen waar de lucht doorgedreven wordt door manueel bediende ventielen -langs een smal en kramikkelig laddertje worden grote schalenklei bovengehaald die in een waterpoel gespoeld worden op hoop van een goede vondst, edelstenen of halfedelstenen. De grootste stenen die wereldwijd in omloop zijn komen van deze velden. Het werk dat geleverd dient te worden: onmenselijk.
Het opvangcentrum voor oerang oetangs hebben we in Kalimantan niet bezocht omdat we op Sumatra reeds zo'n centrum bezochten.
Verschillende rivieren komen uit in de delta rond Banjarmarsin en er zijn rivierboten om het binnenland in te trekken. Wij vermoeden dat het leven langs de rivieren zowat overal hetzelfde zal zijn en opteren voor een beetje rust op Bali
Kalimantan heeft me laten proeven van het oerwoud en oude kulturen: de Dayak en hun longhouses, hun rituelen rond leven en dood, hun beeldhouwwerken en krijgstrofeeën (schedels) De rivier en het leven op het water, de rijkdom aan planten en dieren, vooral vogels en rare vissen.
Ik heb er van genoten met al mijn zintuigen al ben ik soms heel diep in mijn reserves moeten gaan. 3x rijst per dag is zelfs voor mij soms van 't goede teveel en uren zitten op een plank in een bootje zou men beter doen in zijn jeugd ipv "op ouderdom"


Biak

Eén van de kleinere eilandengroepen is Biak dat ten Noorden van Irian Jaya ligt (West Papua - Nieuw Guinea) Bewoond door Melanesiërs die onder invloed van de vele zendelingen en kolonisten een groot deel van hun traditionele kultuur lieten varen. Tijdens WOII was het bezet door vele duizenden japanners.
De eilandenworden momenteel vooral bezocht door ornithologen op zoek naar de paradijsvogel waarvan er in deze regio een 40tal verschillende soorten voorkomen. Spijtig want de stranden zijn zalig en de mensen enorm vriendelijk en gastvrij.
Wij waren er op de nationale feestdag die door de autochtonen uitbundig gevierd wordt. Mensen komen van de kleinere eilanden en er wordt van de gelegenheid gebruik gemaakt om te dopen en te trouwen.
We ontmoetten er verschillende mensen die voor een Nederlander hadden gewerkt en daar de kans kregen om te leren lezen en schrijven in 't nederlands.... Ze gingen mee naar het strand - plukten cocosnoten en trakteerden ons terwijl ze herinneringen ophaalden aan vroeger.

Irian Jaya - Papua

Nieuw-Guinea is na Ijsland het grootste eiland ter wereld. Het oostelijke deel is Papua Nieuw-Guinea dat onafhankelijk is. Het westelijke deel hoort toe aan Indonesië: Irian Jaya. Het maakt ongeveer 1/4 van de oppervlakte van Indonesië uit. Qua fauna en flora neemt het een heel speciale plaats in en er leven veel soorten die nergens anders ter wereld voorkomen. Het ligt ten oosten van de Wallace lijn en leunt meer aan bij Australië dan Azië. Na het Amazone gebied herbergt het het grootste regenwoud ter wereld. Het heeft met eeuwige sneeuw bedekte bergen tot 4595m hoog en in 't zuiden treft men in de vloedgolven mangroven en nipahpalmen en verderop moerasbossen.
De inwoners zijn austronesiers, papuas die verwant zijn met de aboriginals, en aangevuld met Javanen en Sumatrezen door een doorgedreven spreidingsplan van de regering. Er zijn heel vele stammen en men vermoed dat er op 't eiland nog mensen wonen die nooit met blanken in kontakt kwamen. Ga alleen de voor mij 3 belangrijkste noemen.
De Asmatters leven in 't zuiden en zijn moerasbewoners en waren koppensnellers. (zijn? niettegenstaande het onder Nederlands bewind verboden werd verdween er in 1961 Michael Rockefeller..ja, de zoon van..bril werd teruggevonden als eigendom van een asmati.)
In het westen wonen de Ekari. Ze zijn grote economisten -de primitieve kapitalisten - Geschenken geven zoals wij dat bedoelen bestaat voor hen niet - alles wordt verhuurd, geleend en de rente wordt minitieus berekend. Ze werken met een heel ingewikkeld stelsel dat 60x herhaald wordt en waarbij alles om getallen draait. Na 't invoeren van onderwijs werden ze echte wiskundige bollebozen en pasten zich enorm vlug aan aan alle technische verbeteringen.
Wij bezochten in het centrale bergland de Dani - ze dragen nog steeds hun traditionele kledij: de peniskoker, niettegenstaande eerst de hollanders en daarna de indonesische regering alles in 't werk had gesteld om het te verbieden maar alleen onrust hadden geoogst.
Ontdekkingsreizigers werden gevolgd door antropologen, zendelingen, ondernemers/goudzoekersen nu zijn er de inwijkelingen en de toeristen.
Wij landden op Setani de luchthaven van Jayapura en het was er beklemmend heet. We zochten onderdak kort bij de luchthaven omdat we door wilden vliegen naar Wamena in de Baliemvallei. Wat het eerst opviel was het enorme geluid van de krekels. Uit eten deden we in een restaurant temidden van zendelingen van diverse "merken"
Jayapura, de hoofdstad, lijkt meer op een provinciestadje en ware het niet voor de hitte ik zou er gerust een tijdje willen verblijven.
Op het politiekantoor voor de permit om het binnenland in te trekken zijn er lange wachttijden...geen wachtenden maar een voetbalwedstrijd die op TV wordt uitgezonden. Rechtover is echter een heel goede bakkerij. In weken zo geen lekkere broodjes geëten (en voorraad ingedaan)
Merpati vliegt naar Wamena met kleine vliegtuigjes en onderweg hebben we een prachtig zicht over regenwoud en bergen.
Landen in Wamena is een cultuurschok. De bagage wordt uitgeladen door mannen gekleed in peniskoker.. rond de arm een koordje waar veren tussen steken ..de ene een soort fietsketting als halssnoer, de andere een kepi op als teken van zijn waardigheid. Met een soort tuktuk naar een GH even buiten 't centrum. De ingang van het domein wordt beschermd met een boog en een poort om de geesten buiten te houden. Ook elk dorp heeft zo'n ingangsboog.
De kamers zijn eenvoudig maar netjes...de badkamer herbergt een soort grote trog met water en er hangen biezen matten om wat privacy te garanderen. Voor de deur zitten een paar gehurkte mannen op wacht. Het knoppeke voor 't licht zit op blote draden en ik kom daar dus niet aan.. wachters genoeg om het voor mij te doen. Onder het afdak waar de tafel gedekt staat hebben we het gezelschap van een 20tal exotische vogels waaronder zelfs (illegaal) een paradijsvogel (wondermooi) De mensen zijn enorm vriendelijk en de taal is de grootste barrière.
Vele zaken worden open gehouden door inwijkelingen. De meesten werden door de regering betaald om uit dichtbevolkte eilanden naar hier te emigreren. Eten gaan we doen de hoofdstraat in 't centrum nabij de markt. We eten er 3 dagen kreeft met bami ...Steevast aan de deur een paar Dani die 't één en 't ander proberen te slijten. Ze willen me absoluut een draagnet voor op de rug laten kopen ... om de baby in mee te dragen (op mijnen ouderdom? ) De mannen kopen een peniskoker en die wordt 's avonds onder veel jolijt geshowd.
We bezoeken de markt, de geuren en kleuren zijn niet te beschrijvenen we geloven onze ogen niet als we er een vrouw een biggetje zien zogen. Schijnt hier een gewoonte te zijn, de ene borst voor de baby de andere voor de biggetjes. Mijn schroom is te groot om er een foto van te nemen (waarom zou ik het tenandere doen? om te bewijzen wat we zagen?) Ik koop er een paar lekkere ananassen om 's morgens onder de "plain rice" te snijden.
We charteren samen met andere reizigers een minibusje en gids voor een paar dagen. We laten ons ergens afzetten om naar een paar dorpen te wandelen. Gelukkig hebben we genoeg copy's genomen van onze permits want overal komt het dorpshoofd in traditionele kledij (of geen kledij beter gezegd) met kepi op onze papieren afstempelen en hangt een copy aan de ingangsboog tot we weer vertrekken. Onze gids brengt ons ook naar een dorp waar ze een mummie van hun voorouder bewaren en vereren en waar we dik mogen betalen om hem te zien. We blijven er een tijdje rondhangen en proberen wat contact te leggen. De mannen mogen een kijkje nemen in de mannenhut. Ik ga een kijkje nemen in het "klaslokaal" We leren hoe ge uit brak water zout kunt halen door vezels erin te weken en ze later te drogen en verpulveren. En vermoedelijk nog heel veel andere dingen waar ik niet zo direct aan denk.
Wamena heeft een diepe indruk nagelaten. De confrontatie met de cultuur, de lieve mensen, de manier van landbouw ( heel primitief maar zeer efficiënt), de zorg waarmee met de natuur wordt omgegaan. Deze herinneringen pakt niemand me af.

Bali

We komen uit het luchthaven gebouw en de beklemmende hitte overvalt ons. Van de luchthaven van Denpasar met een publictaxi naar Ubud. Een mooi GH gevonden buiten 't centrum met ruime kamers en een tuin.
Pancake banana is de ganse dag door te krijgen en de pot thee wordt regelmatig bijgevuld.
Slapen met deuren en vensters open, zicht op de sterren en begeleidt van krekelmuziek. Verder de grote stilte.
Bij 't wakker worden zijn de lakens klam van de vochtige lucht brrr  douchen, drogen en voor ge aangekleed zijt weer volop in 't zweet.
Ubud telt veel kunstenaarszaken - om de vijf duren zit er wel iemand te schilderen...Paleizen en lotusvijvers, tempels maar vooral de onophoudelijke stroom van mensen die met kleurrijke offers naar de tempel trekken. Uren kan men op een terrasje zitten zonder zich te vervelen...En terrasjes zijn er in overvloed. Het is zalig dwalen door de straten.
We nemen een busje naar het Monkey forest en keren tevoet terug al snuisterend in de vele kleine winkeltjes.
Mijn buren zijn jonge duitsers en we spreken af om samen een auto te charteren om de omgeving te bezoeken.
Rondom Ubud zijn dorpen die zich specialiseren in houtbewerking, in andere vinden we prachtige rijstterrassen. Goa Gajah met olifantengrot, de heilige bron en nog een deel tempels. Veel gezien...'s Avonds gaan we naar folkloristische optredens in Ubud waar de Ramayana wordt uitgebeeld. een andere avond naar Bedulu voor een Kecak uitvoering. De tempel van Besakih is op zich niet zo mooi maar ligt op een rots op het strand.. prachtig als ligging.
Met ons vijven rijden we noordwaarts. In Bangli stoppen we voor een prachtige tempel midden in het bos: Pura Kehen...heel mooi. Heel de omgeving is prachtig om te wandelen.
Midden in het beggebied ligt Gunung Batur een diep kratermeer. De tempel hier, Pura Ulun Danu Batur, heeft vele binnehoven met offertafels die van Kintamani vond ik persoonlijk nog mooier.
Een snelle afdaling naar de kust, vele apen langs de baan die bedelen en hun leven riskeren.
In Sangsit keren de vrienden terug. Voor hen zit de verloftijd er op, mij resten nog meer dan een week.
Ik vind er onderdak in een zalig hotelletje. Uren kan ik zitten op een boomstam aan het zwarte strand en de bedrijvigheid van de vissers gade slaan. Bij een visrestaurant wordt ik dagelijkse klant. Het is hier minder vochtig dan in 't zuiden en 't centrum van 't eiland. Zie niet in waarom ik hier niet langer zou blijven.
Voor de laatste dagen ga ik met een groep andere toeristen mee terug naar Ubud. Er is nog een kamler vrij in ons vorig GH. 's Avonds in een restaurantje ontmoet ik een jonge zweedse trekker die op dezelfde dag zijn terugvlucht heeft. We spreken af om gezamelijk naar de luchthaven te gaan.
Nog gaan telefoneren naar huis... zolang zonder 't ventje weg is ook niet alles. Heel die caroussel van emoties kunt ge met niemand delen. En 't zat blijkbaar hoog... eerst een fax en dan nog een telefoontje...
In Denpasar heeft onze vlucht vertragingt...1 u wordt 2u... we gaan op zoek naar sorrybonnetjes voor eten en drank...nestelen ons in een goeie zetel met een boekske..
Een rustige vlucht en een stormachtig weerzien..... Nooit meer zonder 't ventje.....

Conclusie:
men kan beter alleen reizen dan met een groepke dat men niet goed kent - vlug strubbelingen als de vermoeidheid optreedt en klikvorming na liefdesperikelen onder de 3 alleenstaanden.
Zelf de knoop doorgehakt en gesplitst zodat het geen verlof van onverdraagzaamheden zou worden. Ik ben verder getrokken met John en zijn vrouwke... ééntje vloog naar huis en het nieuwe koppel vloog naar Bali....
Nooit meer zonder mijn ventje op stap.
De reis zelf is een aanrader en zou ik wel opnieuw willen doen...

Jaren later deden we onder ons beiden een deel over....

30-10-1993 om 00:00 geschreven door ribbe  

T h a ï l a n d J a n u a r i 1 9 9 3

De eindejaarsdagen gingen we op skiverlof naar Spindleruv Mlynn in het Reuzengebergte - Tsjechoslowakije..
Bij de heenrit werd de dochter ziek ...terplaatse haar vriendinnetje en onze zoon ... op de terugreis lagen mijn ventje en ik in de lappenmand.
We voelden ons doodziek en hadden nog weken nodig om te bekomen.

Ik wou weg, wou de zon zien. Vrienden juist terug van Thaïland loofden het land in de vergrotende trap. Dat zou nog wat zijn maar.....
de kinderen te jong om alleen thuis te laten...

Zaterdagavond weer aan 't werk. Voor 't starten van de dienst even samen met de collega nachtwaaksters nog een tas koffie drinken - het idee om naar Azië tegaan geopperd en... Betty springt op de kar... Ze wil mee en zal het morgen haar man vragen.
Zondag: de mannen OK
Woensdag na de nachtdienst naar Connections en de vlucht vastgelegd
Vrijdag vertrokken met in de rugzak een Lonely Planet - we zullen ter plaatse wel zien

Onze mannen en vrienden zijn er niet zo gerust in .. 2 oudjes, vrouwen, samen naar een toen nog niet zo toeristische bestemming...zonder hotelreservatie. Wij houden ons stoer maar toegegeven de zenuwen wriemelen wel een beetje.

Het was ook de eerste maal een langeafstandsvlucht
Tijdens de vlucht zitten we bij een koppel die vroeger al in BKK waren en die gaven ons nog vlug een overnachtingsadresje.

Het weer in Bangkok

Het weer in Chiang Mai

Het weer in Mae Hong Son

31-01-1993 om 00:00 geschreven door ribbe