Toen ik in 1973 mijn eerste schuchtere looppassen zette, rond de Dries (voor de kenners in Zele) en op witte turnpantoffeltjes, had ik nooit kunnen denken tot wat het ging leiden.

Van een moeizame 400 m die in 3 keren werd afgelegd, naar vele podiumplaatsen, overwinningen, een Belgische titel en zelfs twee maal voor een tijdje Belgisch recordhouder bij de masters op de steeple.

Blijven trainen, weer en wind trotseren, steeds maar opnieuw. Elke gouden raad van mijn trainers ter harte genomen (bedankt Dolfken, Luc, Eugeen en Guy ) en vooral … nooit opgeven.

Toen in 2004 mijn knie het niet meer zag zitten en er een kraakbeentransplantatie volgde, viel de hemel op mijn kop. Met veel moeite bleef ik steeds maar opnieuw beginnen en toen het net een beetje beter begon te gaan, begaf mijn 2^e knie het en begon alles van voor af aan.

Maar ondanks mijn 2 opgelapte knieën kon ik blijven joggen. Al was het maar half zo snel meer als ervoor, ik was er nog bij!  Daarvoor ben ik  Dr Maes en Dr Peeters oneindig dankbaar , want ze hebben er voor gezorgd dat ik mijn favoriete sport nog 15 jaar langer kon blijven beoefenen. Bij mijn 1^e operatie heeft de chirurg me ook nooit kunnen zeggen hoe lang het goed zou blijven. Ik denk dat ik er het maximale uitgehaald heb. Het moment dat ik wekenlang niet mocht steunen op mijn been en in een brace zat had ik nooit kunnen denken dat ik nog aan de start zou gestaan hebben van een halve marathon, laat staan de Mont Ventoux bedwingen.

Een stom voorval door van een zeilboot te stappen heeft er nu anders over beslist. Sinds ik mijn linker knie bij dat maneuver  te ver geplooid heb, is het niet meer goed gekomen. Waarschijnlijk is mijn kraakbeen terug belast. Telkens ik wou lopen, al was het maar een half uurtje traag op de loopband, eindigde ik met een dikke knie.

Nog 4 maand heb ik me “geweerd zoals een duivel in een wijwatervat …” maar het heeft geen zin meer. Noodgedwongen moet ik toegeven  dat  na een “loop”baan van 45 jaar mijn knieën de strijd gewonnen hebben.

2 weken heb ik me erbij neergelegd. Ontgoocheld, depressief, geen zin meer ….

Maar bij de pakken  blijven zitten, zo zit ik niet in elkaar  … als we niet meer kunnen lopen, dan moet er iets in de plaats komen!

Fietsen? Ja ok … maar niet in de winter in het donker.

Zwemmen?  Neh … veel te nat!

Wandelen? Euh nee, of ja … waarom niet? Laten we dat proberen! Ik ben er nu een 2 tal maanden mee bezig en ik moet toegeven … ik begin er stilaan plezier in te krijgen! In het begin ging me dat veel te traag. 10 km lopen of 10 km wandelen … dat duurt net even langer!

Maar daar tegenover staat dan dat je veel meer van de omgeving ziet. Straten waar ik 100n keren voorbij gelopen heb … ik zie daar nu dingen die ik nog nooit opgemerkt had! Onderweg even goeiedag zeggen tegen koeien, schapen en paarden  J  Ja, waarom niet!  J

Een nieuwe hobby, een nieuwe passie … en ja hoor, ook tijdens wandelen kan je trainen … tempowissels en intervalletjes …. Sorry, ik zal het nooit afleren. Gemiddelde snelheid … km/u ? Een kilometertje verder? Ja, tegen die microbe bestaat geen medicijn!

Ondertussenn zijn enkele mensen ingeschreven voor een lessenreeks start to walk. En zoals ik vroeger meer dan 1200 start to runners gehad heb en mensen leren lopen heb … hoop ik nu evenveel mensen aan het wandelen te krijgen …

Wie zin heeft … geef me een seintje … you never walk alone!  J

04-03-2018 om 17:49 geschreven door Karine

26-10-2017 om 20:03 geschreven door Karine

In februari liep ik mijn allereerste halve marathon. Het zou mijn eerste en tevens laatste worden. Ik wou mijn knieën niet nodeloos belasten als ik nog een paar jaar wil blijven lopen. 

Maar dat is zonder de teambuilding van Runnerslab gerekend ....

Enige tijd geleden kwam er dus een nieuwe uitdaging.... Marathon van Amsterdam in oktober.... De meeste van mijn ( veel jongere! ) collega's zijn direct op de kar gesprongen. En hoe graag ik ook zou willen, ik hou het dus bij mijn 2e halve marathon ... die er eigenlijk nooit zou komen ...  

De vraag en de uitdaging komt er van verschillende collega's. En ja, op karakter en adrenaline zou het me zeker lukken. Maar de kans is heel groot dat ik daarna nooit nog een meter ga kunnen lopen. Mijn knieën kunnen dat niet aan. Dus neen, ik laat me niet gek maken, geen 42 km voor mij. 

Na de halve van Axel, heb ik het even rustig aan gedaan. Ik voel echt wel dat mijn lichaam meer recuperatie nodig heeft. Gelukkig bleef ik gespaard van blessures en kon ik blijven lopen. Mijn loopjes wisselden tussen 35' en 1u15. Heel rustig. Geen interval meer. Regelmatig ook eens afwisselen met de fiets. Wedstrijden waren niet gepland, dus geen druk, no stress ...  tot er in runnerslab weer snode plannen gesmeed werden !!! 

ok, ik heb ja gezegd, dus we gaan ervoor. Een serieuze "tegenvaller" in mijn opbouw was het warme weer van afgelopen weken. Ik kan daar echt niet tegen. Gewapend met drinksystemen ging ik toch 3 x per week op pad, om na een 7-tal kilometer uitgeput te moeten stoppen. Het lukt me niet om bij die temperaturen langer te lopen. Het tempo zakt, de hartslag stijgt en de moraal ... onder 0 natuurlijk. Dan maar eens meer de fiets op. Ook leuk, maar in mijn hoofd geeft me dat geen goed gevoel naar training  toe. Ik wil lopen ...!

Vandaag dan maar eens vertrokken in de hoop eindelijk terug eens een langere duurloop te kunnen doen. Na een paar honderden meters begon het te regenen !!! Yes ... eindelijk mijn "loopweer"  ... de "goesting" steeg en ik kan niet zeggen dat het zonder enige moeite was, maar ik liep vrij vlot terug 12,6 km met een gemiddelde hartslag die een stuk lager lag dan de afgelopen weken. Ik kan het nog   Al protesteren mijn knietjes nu wel als ik de trap op moet. Maar daar kunnen we mee leven. 

Mijn planning? Op de eerste plaats proberen "heel" te blijven ... en van daaruit  wat meer km per week  maken. Niet zo zeer in langere duurlopen, maar misschien wel frequenter. Binnen enkele weken staat ook nog een fiets 14-daagse op het programma. Ik krijg 900 km voor de wielen met enkele pittige colletjes. Lopen staat dan op een laag pitje, maar naar uithouding en krachttraining voor mijn knieën kan dit ook wel tellen.

Amsterdam .... ik ga er voor ! Gaat het lukken? ... Dat zien we wel. Tempo? Geen enkel belang! En als het echt moet, zal het de korte loop worden, maar één ding is zeker .... opgeven staat nog altijd niet in mijn woordenboek !

Team Runnerlab ... let's do it !!!!

02-07-2017 om 15:29 geschreven door Karine

Wie heeft er al gehoord van de mascaret?  Eerlijk? Tot vandaag … ik niet!

Even verduidelijken.

Omdat er geen BK op het programma stond wegens kwetsuur van Sofie, dan maar samen een fietstocht gemaakt. De omstandigheden waren  er in elk geval ideaal voor. Een pril lentezonnetje, niet te veel wind en een zee van tijd.

We vertrokken via de dijk richting Molsbroek. Ondanks de slechte ondergrond, deden we toch een  toertje rond het Molsbroek. In de regio van het natuurpunt viel het op dat er wel heel veel auto’s stonden. Overal stonden mensen met een fototoestel en de grote lenzen die daarbij hoorden, daar kon je niet naast kijken. Maar aangezien we een concert hoorden van een hele troep eenden en andere gevleugelde populatie, dachten we dat ze daarvoor gekomen waren.

Tot ik me ineens een berichtje herinnerde dat gisteren op internet voorbij kwam. Ik wist de naam niet meer, maar had iets gelezen van een golf die voorbij zou komen ergens tussen Molsbroek en Hamme. Maar omdat ik het niet aandachtig gelezen had, wist ik er niets meer over. Het leek me ook sterk dat er een “golf” over het zo vredige  Molsbroek zou spoelen. Dacht zelfs de term “vloedgolf” gelezen te hebben … Toevallig zag ik gisteren de film Noah … en de term “vloedgolf” heeft door de eeuwen heen wel een andere betekenis gekregen zo leek mij.

Na dit kleine oponthoud ging onze rit verder langs de dijk, richting Waasmunster. Genietend van het zonnetje en de rust beslisten we om van Waasmunster nog niet direct naar huis te rijden. We wilden nog even verder. Op elke grote afslag werd beslist welke richting we uitgingen, en zo kwamen we via Elversele in Hamme terecht. Plan was dan om voor de Mirabrug rechtsaf te gaan en via de dijk terug te keren … Maar dat was zonder die duivelse mascaret gerekend !!!!

Op de Mirabrug  was er een drukte van belang. De hele brug stond vol mensen. Fietsen lagen en stonden overal in de berm. Daar moesten we toch meer van weten. We stopten voor de brug … en weer speelde dat artikel van gisteren door mijn hoofd. Dit moest er iets mee te maken hebben! Dat kon niet anders. Al vrij vlug kwam een meisje van Natuurpunt naar ons toe … “of we ook kwamen voor de mascaret ?”  euh …. Ja zeker …. Het meisje zag onze aarzeling, en onwetendheid en begon spontaan uitleg te geven.

“Het wisselen van de stroomrichting, van aflopend naar oplopend water, onder invloed van de getijden in de Durme verloopt normaal bijna onopvallend en langzaam. Maar op sommige dagen gebeurt dit met een vloedgolf. Afhankelijk van uiteenlopende elementen kan die golf hoger of lager zijn, van enkele centimeters tot 30 cm. Een dergelijke vloedgolf kreeg de Franse naam ‘mascaret’. Dit fenomeen is echt uitzonderlijk en komt in Europa slechts op een handvol plaatsen voor: in Frankrijk, Ierland, Groot-Brittannië en ... in de Durme. Maar het is een grillig natuurverschijnsel, zodat er nooit 100% zekerheid is over het juiste moment en het verloop. Die vloedgolf ontstaat in de Durme door krachtig oplopend water op die plaatsen waar bij laagwater de rivier echt ondiep is geworden. De krachtige stroom doet zich voor bij springtij die voorkomt bij nieuwe maan en volle maan. In die periode kennen we in de Durme normaal de laagste laagwaterstand en enkele uren later de hoogste hoogwaterstand. Maar die laagwaterstand kan in een regenrijke periode, als veel water in de Durme wordt overgepompt, toch wat hoger liggen. De gunstigste periode om de mascaret te zien op de Durme zijn de zomermaanden en het vroege najaar.”

De Durme bleek dus de enige plek in België te zijn waar dit voorkomt en wij als Zelenaars hadden hier nog nooit over gehoord … shame on us! Maar ik ben er zeker van dat samen met ons er nog vele onwetende regiogenoten zijn.  En nu zouden wij dit hier life meemaken! We gingen de brug over en zochten een wat rustiger plekje aan de rand van het water. Een man die daar stond had het al meermaals gezien en was verwonderd dat wij het niet kenden. We kregen nog wat meer uitleg. In de termen van “een vloedgolf van enkele cm tot 30 cm hoog!” Zoals ik eerder al aanhaalde … het zijn geen vloedgolven meer als vroeger! Gespannen bleven we naar het water turen. Onze “gids” wist ook te vertellen dat het nog 7’ zou duren. Het was dan ook nog eens een klokvaste vloedgolf! Super! Met mijn gsm in aanslag stond ik klaar om alles vast te leggen. We telden de minuten af …

Plots zagen we de stroming van het water vertragen. Even bleek het stil te staan, en dan ging het water heel langzaam in de andere richting stromen. Nu gaat het beginnen dachten we … tot we plots de mensen op de brug één voor één zagen vertrekken! Euh … was dit het? Heb jij een golf gezien? Ook onze gids leek een beetje ontgoocheld. De man deed nog een ultieme poging om even dichter bij het water te gaan kijken, maar ook dat bracht geen soelaas. Hij gooide het dan ineens maar over een andere boeg en vertelde ons dat de Mirabrug eigenlijk niet tot Hamme behoorde maar op grondgebied Waasmunster stond. Wat een leerrijke dag toch vandaag!

Uniek? Ja zeker. Spectaculaire golf? Nee, helemaal niet. Maar we hadden wel iets bijgeleerd.

Dan maar terug de fiets op. Mirabrug terug over, linksaf en via de dijk weer richting Waasmunster. Tot ik het lumineuze idee kreeg, dat die “golf” hier ook moest passeren! We zochten een plaatsje in het zonnetje, fietsen aan de kant en even genieten van de eerste lentezon. Ogen op het water gericht. De stroming bleef echter ononderbroken richting Hamme gaan. Na een kwartiertje hielden we het voor gezien. Het zonnetje deed deugd, maar we moesten nog wel even verder fietsen … Maar kijk!  Daar begon de stroming toch wel te vertragen. Minutenlang konden we van het spektakel genieten …. Aangezien we daar helemaal alleen zaten, weg van de massa van daarnet, konden we alles beter volgen. Heel traag viel de stroming weg, tot het water als het ware stil stond. De watervogels in de buurt werden onrustig. We hoorden ze ineens vrij veel lawaai maken en opvliegen. En na een paar minuten keerde de stroming om en liep het water richting Zele. Nogmaals, het was helemaal niet spectaculair. Maar wat een rust gaf dit natuurfenomeen dat maar alleen voorkomt als aan bepaalde voorwaarden voldaan werd.

Toen we genoeg gezien hadden reden we verder richting brug van Waasmunster en ook daar stonden mensen op wacht, bovenop de brug. Terwijl een eindje verder je alles veel beter en in alle rust kon aanschouwen.

Ons ritje werd uiteindelijk afgeklokt op net geen 41 km. De eerste fietstocht van het jaar was uniek, zalig genieten  …. Dat belooft voor de volgende ritten!

12-03-2017 om 16:30 geschreven door Karine

Dit was het dan. Op de tonen van “highway to hell …” heb ik mijn laatste kilometers afgewerkt voor de halve van Axel. Hopelijk hoef ik dat niet letterlijk te nemen!

Hoe raar het ook is, het zal mijn allereerste keer zijn dat ik een halve marathon loop. Na verschillende malen een 20 km wedstrijd (Brussel en Parijs) is dit een nieuwe uitdaging. En ook al zegt iedereen dat die ene kilometer meer het niet zal maken, voor mij blijft het een nieuw doel. Ja, het koppeke speelt ook een rol …

Vorig jaar waren we ook met team Roparunteam Magnetrol in Axel. Ik beleefde die dag dan als fietser. Door een hardnekkige liesblessure stond ik geruime tijd aan de kant. Lopen beperkte zich tot een paar 100 m. Ik heb toen genoten van de overwinning van Sofie, de mooie prestaties van de Magnetrollers en het leuke weekendje dat er bij hoorde, maar ik had me voorgenomen om er het volgende jaar wel als loper bij te zijn.

In oktober kon ik terug vlot 10 km lopen, en dat was voor mij het signaal dat de halve van Axel misschien wel mogelijk was. In alle stilte stelde ik een schemaatje op en begon ik op te bouwen. Het ging vrij vlot. Ik kon 3 tot 4 maal per week lopen, zonder dat mijn knieen teveel opspeelden. Want bij mij weet je nooit … willen is 1 ding, het kunnen uitvoeren is een ander ding ! Daar beslist mijn lichaam over.

Ik hield de opbouw heel rustig. Niet te vlug aan lange duurlopen beginnen. Geen intervallen. Gewoon, 1 maal per week een langere duurloop, 1 of 2  korte trage recuptrainingen  en 1 loopje van max 45’ waarin een 3 tal tempowissels zaten. Daar zou ik het mee doen en hoopte ik mijn knieen niet te veel te gaan overbelasten. Tussendoor stonden ook nog enkele  stabilisatie oefeningen op het programma.

Begin januari deed ik de eerste langere duurlopen.  En dit bleef ik regelmatig inbouwen, max 1u45’ of 17 km.  Ik voelde immers dat die afstand heel wat eiste van mijn knietjes. Na zo’n trip moest ik toch 2 dagen recupereren en voelde ik mijn knieen.  Het lopen zelf ging vrij vlot. En elke zondagmorgen was het even denken welke route ik die morgen zou nemen. Enige minpuntje … ik moest steeds alleen op pad. Eénmaal ging ik samen met sofie … ik kon haar de volle 10 meter volgen J

Tot eind januari ging de voorbereiding volgens het boekje. Tot in februari mijn goeie oude vriend Murphy weer eens langs kwam. Ik wist het hé, als het te goed gaat, kan het niet blijven duren. Begin februari kreeg ik last van mijn rug. Dank zij medicatie, was dit onheil na een week terug opgelost. Nog geen man overboord.

Half februari kwam dan het teambuildingsweekend met Runners’lab op me af. Superleuk weekend met toffe collega’s. Maar lopen met ‘botinnen’ tijdens een Nordic Walking tocht is niet zo evident. Mijn scheenbenen (en die van mij niet alleen) vonden dat niet zo prettig. Resultaat … weer een paar dagen niet lopen.

Psychisch had ik het echt nodig om nog eens meer dan 10 km te lopen. Donderdag werden het er dus 11 en op aanraden van een collega op zondag nog eens 13. Dit stelde me een beetje gerust, al kwam op het einde van die 13 km een spook om de hoek gluren met een bordje in zijn hand … nog 8 km !!

En om het compleet te maken, ben ik maandag opgestaan met een verkoudheid. Kan je geloven dat de twijfel dan stillaan toeslaat? Al een hele week zit mijn neus toe en voelt mijn keel als schuurpapier. Maar zoals ze zeggen … een “atleet in forme” is snel vatbaar voor alles …  (sic..) Met echinasea, sinutab, honing, gemberthee met kurkuma, en nog een heel leger huis-tuin en keukenmiddeltjes voel ik me vandaag toch terug beter. Deze week dus alleen maar 2 x 5 km traag gelopen. Met benen die aanvoelden alsof ik die halve marathon al gelopen had.

De maand februari gaat de analen niet in als goeie voorbereiding. Het huidige weerbericht stelt me ook niet echt gerust. Kouder en wat regen, tot daar aan toe … maar de wind mag gerust heel wat minder! Tenzij hij mee het parkoers volgt en constant in de rug blaast. Maar dat is een utopie vrees ik.

Wat het gaat worden? Geen enkel idee. Mijn hoop en doel? Op een deftige manier finishen. Een tijd stel ik me niet voorop. Het enige wat ik wil … is niet als allerlaatste eindigen …

Fietsmaatje Ria, of ik er klaar voor ben? Geen enkel idee. De twijfel is de laatste weken toegeslagen. Maar we gaan er voor! En ik weet dat als het moeilijk wordt, jij me er door zal slepen.

Roparunmaatjes, wacht op mij aan de finish …. En nadien gaan we genieten in Terneuzen! Zet de gin-tonic maar al klaar!  ;-) 

Wordt vervolgd ….

En of het vervolgd werd. Ondertussen zit ik hier in mijn zeteltje, voldaan na te genieten van mijn avontuur. De “Highway to hell” presenteerde zich in zeer harde tegenwind gedurende de laatste 10 kilometers.

Maar we deden het, en het ging relatief vlot, de laatste 2 km niet meegerekend.

Een uurtje voor de start waren de magnetrollers al present. De wind werd uitvoerig gekeurd, en de juiste kledij gekozen. Tegen 14u mochten we eindelijk van start gaan. Een paar 100 meter daar voorbij stond mijn fietsmaatje me op te wachten. En weg waren we. En of het vlot ging. De wind in de rug, en de positieve invloed van een dosis gezonde stress. Ik moest zorgvuldig waken over mijn tempo, want ik wist wat nog komen zou. Ik wou een gemiddelde lopen van 10km/u en daar ging ik vlot onder. Ook Ria hield me in toom, en telkens het signaal kwam “ge verrapt!” ging ik even aan de rem hangen. Maar het bleef heel vlot gaan, tot en met km 12 …. En toen begon de hel! Vanaf dat moment liepen we terug in de richting van waaruit we kwamen en kwam de wind op de proppen. Eerst dacht ik dat het nog wel mee zou vallen … maar dat gevoel was vlug weg. Door de vlakte van de polder, zat de wind pal op de kop. En hoe Ria ook haar best deed om me een beetje uit de wind te zetten, op de meeste momenten haalde dat niet veel uit. Het tempo zakte tot 6.16 km/u tegen dat we aan kilometer 19 zaten. Op zich viel dat nog wel mee.

Maar dan was het vat leeg. Op geen enkel moment kon je even bekomen van die wind. Ik telde de meters af. De aanmoedigingen van Ria  en Dirk (die na de finish van Sofie teruggereden was) haalden niet veel meer uit. Alhoewel, zonder hen was het nog zwaarder geweest. En ja, ik weet ook wel dat 1 km niet ver meer is, maar op dat moment was 100 m zelfs te ver! Mijn voeten gingen bijna niet meer van de grond. Ik sleepte me vooruit, vooral op wilskracht. Ik dacht aan Roparun, de mensen waarvoor we Roparun lopen … ook de kinderen van het kinderziekenhuis op het einde van roparun passeerden de revue … en dat hielp me om vol te houden. Zij moeten ook volhouden … maar dan voor veel ergere dingen.

En daar was hij dan plots … de aankomstboog. En neen, dit keer was er geen eindspurt meer bij. Moe, maar heel blij dat ik het haalde liep ik over de meet. De magnetrol maatjes stonden er allemaal te wachten. De twijfel deze week was groot, de voldoening nadien nog veel groter!

De warme bouillon na de aankomst smaakte enorm lekker en langzaam maar zeker kwam ik weer op mijn positieven.

In de kantine van de plaatselijke club was het dan even wachten op de trofee van Sofie. Met 1u21 werd ze voor het 2^e jaar op rij 1^e vrouw. Hilariteit in de groep toen er ook nog een slagroomtaart gewonnen werd, en nog 1 van de 3 hoofdprijzen uit de tombola ook naar Magnetrol ging. We waren duidelijk aanwezig.

Het vervolg van de avond was heel relax. Een lekker etentje in een hotel in Terneuzen zorgde voor het vervolg van de teambuilding. En natuurlijk als aperitief een lekkere gin-tonic … 

Nadien slapen als een roosje … toch niet. Mijn vermoeide benen en een paar heel luidruchtige mede hotelgasten zorgen daarvoor.  Vanavond dan maar de schade inhalen.

Conclusie van het avontuur … 12 km vliegen, 7 km overleven en 2 km doodgaan. Maar de benen voelen vandaag wonderwel heel goed. Ik voel wel dat ik gisteren diep gegaan ben, en als ik een trap op moet protesteren mijn quadriceps, maar voor de rest voelt alles goed aan. En dat stemt me het meeste blij. Mijn gammele carrosserie heeft me niet in de steek gelaten. Dit smaakt naar meer ….

Dikke mercie Ria voor de support, en dikke mercie Roparunmaatjes voor het leuke weekend!

26-02-2017 om 16:27 geschreven door Karine

’t Is weer voorbij die mooie sportieve zomer … 

En sportief was hij zeker ... mijn beloning na maanden rustig terug opbouwen na die lastige liesblessure die me een jaar aan de kant hield. Zoals je in vorige blogs kon lezen, begon de opbouw met 10 x 100 m lopen met 100 m stappen tussen. In mei kon ik ongeveer 45 minuten lopen, Juni liet al 1u10’ toe en in juli mocht ik nog 10’ langer onderweg zijn. 

Ondertussen afgewisseld met fietsen, want op 22 juli vertrok ik op fietsvakantie. Van Rosenheim (D) via Salzburg (A) naar Venetië (I) … dikke 750 km met stevige klimmetjes erin. Het was een zalige vakantie. Elke morgen zaten we om 9.00u op de fiets en reden een gemiddelde van 50 tot 60 km. Alleen de laatste 2 dagen waren uitschieters met respectievelijk 75 en 95 km. Het landschap wisselde zich in sneltempo af. Mooie bergen …  met hun beklimmingen, groene vlakte …  met hun wind, mooie dorpjes … waar het soms vergeeft zoeken was als je een “cappucino” wou,  uitgebreid ontbijtbuffet in Oostenrijk tot even iets in je holle tand stoppen in Italië … maar elk dorpje had zijn charme. Wat me het meeste bij bleef was de geschiedenis van Venzole. In 1976 werd dat dorpje compleet van de kaart geveegd door een zware aardbeving. 30 jaar hebben de mensen nodig gehad om alles terug op te bouwen. Deze zomer herdachten ze dat het 40 jaar geleden was. Supermooi dorpje, met historische achtergrond (die wonderwel gespaard werd bij de aardbeving) En … ik heb daar de lekkerste pizza van Italië gegeten. En natuurlijk … gelati!

Na 11 dagen fietsen bereikten we ons einddoel: Venetië. Het wordt echter ten zeerste afgeraden om dit op de fiets te doen. De eerste 2 km is het net of je op de E17 rijdt! De auto’s en bussen zoefen vlak naast je. Maar onze reis zou niet “af” geweest zijn als we het niet deden. Dus “met een ei in de broek” dan toch maar vertrokken. Na 2 km kom je dan eindelijk op een fietspad en kan je meer ontspannen fietsen en genieten van het uitzicht … tot ongeveer 2 km verder er plots verlichtigspalen op dat fietspad staan! De enige optie was om de fietsen over de vangrails te heffen en terug op de drukke baan verder te rijden. Gelukkig maar ongeveer 1 km meer. Ik was heel blij dat ik die tocht toch ondernomen heb, maar de terugreis deden we wel met de trein, ik ging geen 2 x die drukke baan op ! No way. De dag erna konden we met een bus naar het eiland om het dan een volledige dag te verkennen. Een echte aanrader. En de vele Venitiaanse maskers vond ik echt fascinerend. San Marcoplein is druk, maar je moet het gezien hebben. En met de bootjes kom je een heel eind om het hele eiland te verkennen. Het enige nadeel van zo een fietsreis is, dat je nadien een hele dag met de trein moet om terug te keren naar je auto, … die gelukkig nog steeds in Rosenheim stond.

 De rest van de maand augustus verliep rustig, lopen en fietsen wisselden elkaar af, met uitschieter de tocht van 100 km naar de muur van Geraardsbergen (en terug natuurlijk)

Enige minpuntje … tijdens de fietsvakantie was ik in het dorpje Topo gevallen tijdens een afdaling ,na een klim naar de plaatselijke burcht. Een steen rolde onder mijn voeten, en daar ging ik, om hard op mijn pols te landen. De rest van onze vakantie heb ik daar hevige pijn in gehad, maar je staat daar met de fiets en moet verder. Na CT scan, MRI en andere toestanden, blijkt er een ligament gescheurd te zijn en een pees geluxeerd. Na rust en allerlei andere middeltjes bleek volgens de huisarts een operatie onafwendbaar. Maar de chirurg denkt er anders over. Eerst proberen met infiltraties en afwachten of dat helpt. Misschien is opereren dan niet nodig. Cross my fingers !!!

Ondertussen stond in september nog een 2^e sportieve uitdaging op het programma … een weekje zeilen op het Ijselmeer met de familie. Broer, kids, neef, nichtje en haar vriendinnetje.  Met andere woorden … 1 ervaren schipper en 7 dummies ! We vertrokken in Lelystad met stralende zon en bijna geen wind. Wat de dummies op dat moment helemaal niet erg vonden, want 10’ na vertrek moesten we al een sluis door … niet simpel als 7 van de 8 bemanningsleden voor de eerste maal een sluis aan de binnenkant zien! Maar we did it! Dank zij de goeie aanwijzingen van kapitein Luc (die het toch maar aandurfde met ons … moedig!)

Na een paar uur wisten we feilloos wat fenders waren en waar die thuishoorden, wat de genua was en hoe je die moest aanspannen, hoe je het groot zeil moest heisen, wie verantwoordelijk was voor de landvasten en wanneer je dan wel op de kade moest springen om deze vast te maken, konden (de meesten van ons) perfecte zeemansknopen maken, wisten we wat de schipper bedoelde als “de wagen” naar links of rechts moest, en wisten we ook dat als je even naar toilet ging … ze natuurlijk net op dat moment “overstag” moesten gaan … met alle gevolgen van dien. Maar het werd een onvergetelijke week. Edam (met de vriendelijk vrouw die ons ondanks de gesloten keuken nog eten wou geven met gratis ijsje als dessert), Medenblik (waar we voor de eerste keer voelden dat je op het land zeeziek kon worden) , Stavoren (met de pannenkoeken, de BBQ en het vrouwke van stavoren) , Urk (met zijn strand, en gin tonic ) , stuk voor stuk fraaie dorpje waar de tijd precies is stil blijven staan. De pannenkoeken gebakken op de boot (met de bijhorende opkuis  (sic!)  ) , de BBQ op de kade, de lekkerste vis van de wereld in Urk, de koffie die je moest opgieten zoals 50 jaar geleden, … het smaakte allemaal.

’s Avonds nog een glaasje wijn, bier of natuurlijk rum op het dek en genieten van de ondergaande zon, het zijn momenten waar ik nog van nageniet.

Het weer zat ons wel enorm mee. 4 van de 5 dagen kregen we volle zon tot 30° en vanaf woensdag ging de wind ook meespelen. Bij het uitvaren uit Stavoren en het voelen van de 4 Bf wind waren we net kinderen die naar de kermis mochten. Al werd er wel even gegild als de boot voor de eerste ging vrij schuin ging hangen …

Ik sliep op die boot als een marmot. Waar ik thuis 10 keer wakker wordt, sliep ik daar zalig. Alleen de laatste nacht, in de haven van Urk, toen een onweer overtrok en hevige regen besliste dat voor de 1^e maal de deur dicht moest (wilden we niet nat worden in ons bed) Het klotsen van de golven tegen de boot was net iets te fel om in slaap te raken. Die morgen moesten we dan ook voor de eerste maal onze dikke jassen aan. Op 1 dag tijd was de temperatuur bijna 20° minder. Niet erg, zo hebben we op 1 week tijd bijna alles gehad  … zon, windstil, warm, heet, regen, onweer, toenemende wind, sterke wind, windstoten tot 7 bf, koude … alles hoorde erbij.

Het was een geheel nieuwe ervaring voor mij, maar ik heb er zo van genoten. Op het water vergeet je alles en heb je complete rust zei onze kapitein … ik kan hem alleen maar gelijk geven.  Als ik wil roep ik het gevoel weer op van de deinende boot, de flapperende zeilen, de zon en het water en ik geniet weer.

Raar maar waar, maar ik word sindsdien aangetrokken door het water. Mijn loopje deze week ging langs de dijk … bootjes spotten … gisteren tijden de nightrun in Gent liepen we langs het kanaal …  daar lagen verschillende boten, en stiekem probeerde ik binnen te gluren … en deze morgen met de fiets … even voorbij costa Zela gereden …. Ik zou zo weer vertrekken. Op voorwaarde dat scheepsmaatjes Sofie, Ilse, Tim ,Eline, Laure, Geert en natuurlijk Luc er ook weer bij zijn … en als we een grotere boot hebben … altijd welkom !!!

25-09-2016 om 21:04 geschreven door Karine

Met ongeloof las ik deze week een bericht, in de krant … golfers passen voor de Olympische Spelen !

Reden : Paste niet in het schema (!) , geen geld te verdienen, te druk,  zika , de familie zag het niet zitten …

Eerlijk, ik moest dit 3 x lezen om het te geloven. Zelf ben ik altijd sporter geweest, heb veel competitie gedaan en ontelbare uren training neergezet. Jammer genoeg waren Olympische spelen  en grote kampioenschappen iets waar ik enkel kon van dromen.  Ik moest et doen met kleinere selecties. Maar wedstrijden, groot of klein, het paste altijd, en anders deden we het passen. Geen haar op ons hoofd zou er aan gedacht hebben om niet deel te nemen bij een selectie.

Olympische spelen vragen jaren voorbereiding, vele uren opoffering, bloed, zweet en tranen … maar afzeggen voor het feest als je dan uiteindelijk dat hoogste goed behaald hebt, dat gaat er bij mij niet in. Geen enkele reden, buiten ziekte of blessure is voor mij een rede om thuis te blijven. 

Het past niet in het programma ! Je werkt er 4 jaar naartoe! Hoeveel langer heb je nodig om je programma te laten passen?

De familie ziet het niet zitten ! Ik weet dat familie ook een opoffering moet brengen met een topatleet in huis. En ja, dat is moeilijk. Maar als iemand zich met hart en ziel maanden of jaren heeft voorbereid, snap ik niet dat je op het laatste moment bezwaar kan hebben. Je wist toch al langer dat je een topper in huis hebt.

Het zika virus dan misschien? Golfers zijn volgens mij geen zwangere vrouwen. Je kan je ook beschermen tegen die vervelende muggen. En volgens onze Belgische jongens hebben ze nog geen enkele mug gezien.

Geen geld te verdienen ! Shame on you! De Olympische spelen waren en zijn gelukkig nog altijd de spelen waar geen geld te verdienen is. De eer, die gegeerde medaille, dat diploma, de herinnering, de ervaring, de fierheid om je land te mogen vertegenwoordigen …. Die zijn onbetaalbaar.

Gelukkig zijn er maar een aantal atleten die er zo over dachten, al de anderen gaven present. Bedankt daarvoor, jullie bezorgen ons uren mooie televisie. Bekende, minder bekende en  spectaculaire sporten  … laat ze allemaal maar komen. Prachtige atleten die prachtprestaties neerzetten, elk op zijn niveau … en sommigen overstijgen dit zelfs …  Zalig.

Medailles, records, vreugde, ontgoocheling, euforie, verlies, tranen, blessures,  … het hoort er allemaal bij. Onze Belgen doen het voortreffelijk . Al 3 medailles en hopelijk komen er nog enkele bij. Ondertussen zijn ook de atleten op de piste in actie … om duimen en vingers af te likken! 

Deelnemen is belangrijker dan winnen  … maar ook … deelnemen is nodig om te kunnen winnen !

GO BELGIUM !!

11-08-2016 om 00:00 geschreven door Karine

26-06-2016 om 20:15 geschreven door Karine

Toen ik in 2005 de 1^e Belgische roparunploeg vormde, wist ik niet waar ik aan begon. Gelukkig kregen we hulp van Sander, een man met ervaring, want anders weet ik niet of we de Coolsingel ooit zouden gezien hebben. In Zele was het een IMMENS feest met 2 kleine scoutstentjes en een 100 tal mensen om ons en de andere (ik dacht 75) ploegen aan te moedigen.  Over het traject door Zele stonden de ondertussen befaamde “vuurpotten” . Toen we dat de 1^e maal zagen, werd het muisstil in onze toenmalige bus. Kippenvel,' goosebumps"  over het hele lichaam. Als je het vergelijkt met de doortochten van de laatste jaren … het is een beetje gegroeid!

Dit jaar was het mijn 12^e editie. Ik dacht al veel gezien te hebben en veel meegemaakt te hebben, maar weer was het helemaal anders, en de goosebumps … die waren weer even groot als die allereerste keer … en dat wil al wat zeggen !!

Ik zou thuisblijven in 2016 en genieten op de tribune van de brandweer tijdens de doortocht. Maar toen kwam Sofie met de mededeling … wij doen mee met Magnetrol. .. kan jij even wat uitleg komen geven en helpen met de opstart? So far so good … maar nu blijken er toch wel geen kinesisten te werken in Magnetrol zeker !!!  En omdat mijn nekspieren om “neen” te zeggen nogal vastzitten, was de beslissing vlug gemaakt … ik zou dus meegaan met team Magnetrol. En heb ik daar spijt van gehad ? Nog in geen 1000 jaar !!!

Een heel nieuw team wil zeggen weer de stress van de “eerste keer”. De verwachtingen, de vragen, de onzekerheid, maar vooral … terug het vuur en het enthousiasme!  Alles, tot de eenvoudigste dingen, alles is weer nieuw.

Al van in oktober kreeg ik de eer om de lopers te begeleiden naar hun 1^e roparun. Een heel diverse  groep. Mensen met veel  en mensen met minder loopervaring. Dat maakte de uitdaging voor mij groter. Maar wat een motivatie bij iedereen! Het was een plezier om  elke maand tijdens onze gemeenschappelijke training de vorderingen te zien. Jammer genoeg kregen we ook te maken met blessures. Dat kan je nooit uitsluiten, want een roparun voorbereiding vergt het uiterste van een lichaam. Maar gelukkig konden we op een kanjer rekenen om ons op het laatste moment te depanneren! Klasse!

Stillaan kreeg het team vorm en voegden de fietsers, chauffeurs , collega verzorger en catering zich ook  bij het team.

In februari namen we deel aan de halve marathon in Axel. De tijden die de lopers hier neerzetten, zouden we gebruiken om de gemiddelde snelheid van team Magnetrol vast te leggen. En wat een succes! We gingen met de 1^e plaats bij de dames lopen en verschillende persoonlijke records werden daar gevestigd. En alsof het lot het zo wou, onze depannage loper was eveneens in Axel aanwezig. Na de inspanning de ontspanning … en die kwam in de vorm van een weekendje (lees feestje) in Terneuzen. En ik moet zeggen, er werd stevig gefeest … maar ’s morgens stond iedereen om 7.45u paraat voor een training. Toen wist ik al zeker dat alles goed ging komen! Karakter was er  !!!!

Een volgende uitdaging was onze avond- en ochtendtraining. Ijskoud was het, op het einde van de avondtraining zelfs smeltende sneeuw, maar we bleven doorgaan. Niemand klaagde! Want na een tas warme soep van onze catering hadden we het terug warm. Na een paar uurtjes (lees : 2 uurtjes) slapen in een bedrijf (ik in de kopieer kamer) gingen we terug op pad. De 62 km van de ochtendtraining werd met 2 x 3 lopers afgewerkt ipv 2 x 4  Maar dat alles met de vingers in de neus! Mijn vertrouwen groeide met de dag.

En dan was het zo ver! Hoewel ik al verschillende keren “op de route” was, had ik weer gezonde stress. Maar ik had volle vertrouwen in dit super team.

We vertrokken op de markt, samen met de 2 andere Zeelse teams. De Moerelopers en de Kloddelopers. Dat laatste team waar ook een stuk van mijn hart ligt, omdat ik mee aan de wieg stond.  Roparunteams zijn immers geen concurrentie, maar zij werken samen voor hetzelfde goeie doel!  Toch kreeg ik van iemand een opmerking dat ik van kleur veranderde … heel jammer vond ik dat, die persoon heeft denk ik de roparungedachte niet helemaal mee. Hoe meer teams, hoe meer mensen, en hoe meer we kunnen doen voor mensen met kanker. En welke kleur t-shirt je dan draagt maakt voor die mensen helemaal niets uit! Eerlijk? Die opmerking ontgoochelde me en beetje!  Ja, ik was  Fier om te zien hoeveel mensen uit Zele en omstreken zich inzetten voor het goeie doel. En een dikke pluim voor de Zeelse brandweer die weer het beste van zichzelf gaf! De raket was immens!

De 1^e deelname van team Magnetrol aan de Roparun verliep niet zonder slag of stoot. Dit team kreeg al direct een vuurdoop van formaat! Maar alles werd opgelost met kalm overleg en motivatie om die Coolsingel te bereiken.

Een fietsrek dat stuk gaat en tijdens het rijden van de auto valt (incluis de 2 fietsen die er op staan), een lekke band bij een fiets, een busje met een “batterij die kookt”  we kregen het allemaal. Mag ik in dit kader een dikke pluim geven aan de roparun depannage? Deze mensen hebben ons snel en vakkundig verder geholpen. Gelukkig gebeurde het op een moment dat onze lopers in run – bike moesten gaan, zodat de schade beperkt bleef.

Ik genoot onderweg van het landschap, de sfeer in het busje, het lekkere eten van onze cateringploeg,  … ik hield me bezig met .liters sportdrank shaken, kilo's koolhydraten voorzien, recovery bewaken, tapen en masseren ... masseren, buiten, masseren binnen en nieuw voor mij ... masseren in een rijdende camper ! Mijn beenspieren en evenwicht zijn ok nu! En ik genoot van de prestaties van onze lopers en fietsers. Die gingen en bleven maar gaan! Geen spoor van vermoeidheid … of toch, ze genoten ervan om nadien even losgemasseerd te worden.

Onderweg werden ook de nodige vriendschappen gesmeed met andere teams. Team 101 … bedankt voor de animatie onderweg. En wat een toeval dat we jullie ook in Zele tegenkwamen!

Hoe dichter de Coolsingel kwam, hoe uitbundiger de sfeer. Het logistieke team stond al aan de voet van de Erasmusbrug te wachten, totonzelopers er eindelijk aankwamen … en dan de ontlading! We did it !!!! Kippenvel, tranen, knuffels, felicitaties, bloemen, … het was er allemaal!

Op de terugweg naar Zele was het vrij stil … De vermoeidheid en het voldane gevoel maakte zich meester over de meesten van het team. Zelf kan ik nog niet slapen, dat zal nog even duren. Gedurende de hele roparun sliep ik 2 uurtjes, meer lukt me echt niet, en ja, dat voel ik nu nog altijd. Klinkt misschien raar, maar op die 3 dagen heb ik maar 1 x mijn schoenen kunnen uitdoen , dat was tijdens die 2 uurtjes slaap. Voor de rest niets geslapen en dus schoenen aan …

Ondanks de materiaalpech, is het met de mensen allemaal ok! Liever dit dan omgekeerd! Het was een editie om in te kaderen. Ik heb ervan genoten van start tot aankomst.

Ze zeggen altijd dat de 1^e keer de mooiste is. Dat klopt, maar “deze eerste keer” komt met stip naast mijn “allereerste keer” te staan ! … zeker weten!

Bedankt team Magnetrol voor de vriendschap, het vertrouwen, het teamgevoel … ik koester dit voor altijd!

19-05-2016 om 21:48 geschreven door Karine

Team Magnetrol is een team dat gegroeid is uit een Amerikaans bedrijf met Zeelse vestiging. Bestaande uit supertoffe mensen!   Als één van de twee enige buitenstaanders ben ik  dadelijk opgenomen in de grote magnetrol familie. 

14-04-2016 om 22:34 geschreven door Karine