Reizen door het leven...ik doe het niet alleen Het leven...een hobbelige, boeiende, maar vooral mooie en spannende weg. Een weg die ik begonnen ben in de schoot van een fantastische vrouw, mijn mama. Samen willen we de reis bewandelen met woorden...
22-10-2012
als twee hanen...
Soms vraag ik me af waarom mensen nog gaan stemmen. Soms vraag ik me af waarom mensen niet kiezen voor een dictatuur, maar volmondig mee stappen in het verhaal van democratie. Soms vraag ik me af waarom mensen de vrije meningsuiting zo onwaarschijnlijk belangrijk vinden en hoog in het vaandel lijken te dragen - het klinkt zo plechtig he!
Ik geraak er echt niet uit! Ik begrijp het gewoonweg niet. Want het enige wat ik hoor sinds het moment dat 77000 mensen in Antwerpen voor een andere burgemeester hebben gekozen is gezaag, gezeur en verwijten! Dat gezaag en gezeur ga ik in dit geval niet toeschrijven aan het feit dat ze hem allemaal graag zien. No can do!
Democratie wordt geuit via scheldpartijen die, wat sommigen betreft, het liever omgezet zien worden in een hanengevecht, waarbij de ene de andere volgens eigen welbehagen mag afmaken. Omringt door honderden mensen die uit vrije wil en volledig democratisch het illegale spelletje op leven en dood liggen aan te moedigen.
Het is hun vrije keuze om deel uit te maken van dit selecte of net iets meer bombastische groepje uiteraard.
Ik heb sinds 14 oktober nog nooit zo vaak vooroordelen gelezen en uitingen van mensen gehoord die volgens mij liever wensen over te stappen naar een dictatuur. De extreem rechtse uitingen zijn we al gewend geraakt de laatste twintig jaar. De andere kant, en ik zou het zelfs niet extreem links willen noemen, maar eerder gematigd - hoewel ik de matigheid in sommige gevallen wel compleet zoek ben - doen me evenveel huiveren naar mijn recht op het uiten van mijn eigen doorspekte mening.
Voor welke haan je in Antwerpen ook gekozen hebt, met welke overtuiging je naar de stembus bent gestapt, hoe content of malcontent je dan ook mag zijn met de uitslag . Zouden we nu niet allemaal content moeten zijn dat we onze mening effectief mogen uiten zonder dat je hierbij gestenigd wordt, of je levenslang moet onderduiken?
En voor mij blijft elke stem een pure gok, waarvan je niet weet wat ermee gaat gebeuren, maar laat die stem dan ook geen aanzet zijn tot het monddood maken van onze eigen stem.
Ik heb er zelf een hekel aan wanneer mensen er een levenshouding van maken. Het heeft een ontzettend negatieve bijklank gewoon.
Maar het leven is er ééntje van perceptie heeft iemand me ooit gezegd.
Ik heb mijn eigen uitleg voor het woord perceptie, maar zelfs dat zal perceptie zijn denk ik dan. Ik ben het dan maar even gaan opzoeken.
Onder sociale perceptie valt een proces als het vormen van een mening over een ander persoon. Deze vorm van perceptie kan worden gekleurd door onze eigen ervaringen, culturele achtergrond, levensgeschiedenis en persoonlijkheidskenmerken. De mening die wij over anderen hebben kan negatief of positief gekleurd of bevooroordeeld zijn.
Het sluit aan bij wat ik zelf over het woordje leek te denken. Nu, voila, wanneer ik iemand als zagerig en zeurerig ervaar, dan moet ik eigenlijk naar mezelf kijken. Meestal is de fameuze klik ver te zoeken en dan is het makkelijk. Dan heb ik mezelf niets te verwijten wanneer ik hem of haar een zaag of zeur vind. Het is inderdaad gekleurd vanuit mijn eigen meug .Wat niet wil zeggen dat ik anderen van mijn persoonlijke mening moet overtuigen door het luidkeels rond te bazuinen, want dat is dan weer het plat plaveien van het woordje respect. Ik moet wel toegeven dat ik maar een mens ben en het zacht fluisterend overbreng op sommige mensen, al is het maar om zelf niet beladen te worden met een negatief gevoel. Spit it out zeggen ze dan dat doe ik dus..
Maar goed, er zijn momenten dat ik die persoon in kwestie wel graag heb en dat hetzelfde onbehaaglijke gevoel me bekruipt van hem of haar met die twee woorden te bestempelen. Dat woordje perceptie valt dan voor een stuk in duigen.
Wat ik dan wél doe, is het luidkeels roepen. Alles mag je met een korrel zout nemen, want ik sta hier niet letterlijk te brullen, maar ik voel me wel zo vrij om het te zeggen. Ik ben zelf vaak in shock wanneer mensen me een zaag of een zeur noemen, maar wanneer ik de perceptie erbij neem, kan ik alleen maar concluderen dat ze me graag zien.
En zo is alles inderdaad perceptie. Het is maar hoe je alles zelf kleurt, al is het buiten de lijnen van een woordenboek en al houd ik mezelf voor de gek
De telefoon rinkelt, drie tellen. Ik weet niet waarom, maar ik laat hem graag even bellen. Niet zozeer om mensen te laten wachten, maar eigenlijk om mijn opbeller niet te doen schrikken. Ken je dat? Geen ring en ze nemen al op. Meestal word ik op dat moment overmand door een black out van jewelste, begin ik te stotteren of te euhmen.
Ondertussen is die telefoon al vijf tellen aan het bellen. Pas op, er bestaan onderzoeken over naar het schijnt. Hoe lang mag je een telefoon maximaal laten rinkelen. Binnen de hoeveel rinkels neem ik de hoorn op en ga ik dan uiteraard mijn voorbereid, gebrainwasht, ingepeperd, ingeramd tekstje aframmelen, want zo is het vaak. Maar ook daar bestaan cursussen voor om het niet ingepeperd te laten overkomen.
Anyway, ik ben aan het afwijken en de ergernis van het gerinkel begint mijn systeem aan te tasten. Ik neem de hoorn op, weiger mijn tekst op te zeggen, maar groet beleefd met mijn naam uit te spreken. De andere kant kent de eerste vormen van beleefdheid duidelijk nog niet. Lomp wordt er gevraagd naar een collega van mij die op dat ogenblijk ergens ten velde een uitleg aan het verschaffen is van ondertussen een uur, wat ik dan ook, op een iets minder gedetailleerde manier, overmaak aan de nobele onbekende aan de andere kant van de lijn.
Er wordt gevraagd hem te laten terugbellen. Op zich geen probleem, mocht de boer in kwestie, op zijn minst een naam hebben gezegd. Maar nog voor ik kan vragen op welk nummer, hoor ik het getuut van een ezel die ingehaakt had.
Mijn dochter van 10 maakte gisteren de opmerking van mama, waarom zijn er zoveel regels, als we allemaal ons verstand gebruiken, gaat dat toch ook. En het is minder vermoeiend dan het onthouden van al die regels. Wel lieve schat, sommige ezels hebben gewoon té weinig verstand om aan te spreken. Voor hen moet alles dagelijks worden voorgekauwd, al is het maar het eerste regeltje van beleefdheid.
Het wordt bij wijze van spreken met de paplepel meegegeven. Overal is het aanwezig. Het licht staat op rood, te lang je hoort jezelf tegen het licht praten, mijn medepassagier ook blijkbaar, waarop steevast hét woordje volgt.
Wachten aan de kassa, nog zoiets, 3 kassas van de 85 open, zo lijkt het toch. Een spiegelrij van kassa's, die niet bemand worden, maar er wel zijn, enkel en alleen maar om onze ergernis te voeden. Enkel maar om onze bloeddruk te doen stijgen. Volgens mij zit de farmaceutische maffia hierachter. Die bloeddrukpilletjes zijn big business he!
Maar goed, dat geduldstemmetje raast weer door mijn hoofd, met een zodanige snelheid dat iedereen geraakt kan worden door dit wonder van geduld.
Verrassingen, another issue. Ik hou ervan, echt waar, ook om ze zelf uit te delen. Maar! Zeg me aub geen 6 weken op voorhand dat ik een verrassing ga krijgen, zelfs geen dag op voorhand. Ik besterf het, ik wil het eruit wringen. Ik sla dat geduldstemmetje KO.
Ik heb ook totaal geen idee waarom ik in godsnaam geduld moet hebben. Gaat het leven dan beter? Gaat het leven dan trager, want geduld lijkt me een zeer traag iets. En traagheid wil ik niet opgelegd krijgen. Ik wil de keuze hebben om al dan niet traag of vliegensvlug door het leven te razen. Ik wil me kunnen ergeren wanneer van de 85 kassas er maar 3 open zijn en mensen, waaronder ik, een uur van hun leven kwijt zijn aan een kassa. Reken dat maar uit wanneer je dit wekelijks moet doen. Dat zijn gemiddeld 3120 uur van je leven dat je doorbrengt aan een kassa! Daarom dat ik tegenwoordig online bestel. Als ik me niet had geërgerd, had ik waarschijnlijk tegen mijn 80ste effectief dat aantal uur van mijn leven verspeeld aan de lopende band.
Ongeduld is een zo schoon iets. Het is een gulzigheid op een mooi ritme. Het is een beestje dat niet de kop ingedrukt mag worden bij het begin van onze opvoeding.
En geduldig wacht ik af tot iedereen opnieuw gepakt wordt door het beestje der ongeduld, het oerinstinct
Zo heel soms sta ik stil in het leven. Nu ja, soms, eigenlijk redelijk veel. Iets wat ik best niet te veel doe blijkbaar. Ik ben namelijk, volgens bepaalde bronnen, op mijn slechtst wanneer ik begin na te denken. Ik beschouw het als een compliment. Een buikgevoel is voor mij nog nét iets belangrijker. Dus, goed bezig! En eigen lof blijkt te stinken, wat ik bij het opheffen van mijn armen nog niet kan waarnemen, dus het zal nog wel meevallen.
Nu goed, ik was mijn relaties aan het overdenken. Het zijn er een aantal, dat moet ik toegeven. Ik vroeg me af wat die rode draad van mislukking nu eigenlijk was. En toch even vermelden, mijn huidig lief valt compleet buiten die categorie, waarvoor ik dan ook zeer dankbaar ben!
Het waren grotendeels verkeerde mannen, toch voor mij. Het gekke is dat ik dat meestal wel heel snel besefte. Waarom ga je er dan mee door? Lompigheid? Naïviteit? Allemaal mogelijk, maar ik denk het niet. Er is maar één woord nodig en drie om mijn beweegredenen te onderstrepen. Idealisme, met een mooi onderstreepte slogan 'Redt het idiotisme!' Er moet nu eenmaal iemand zijn die dit stukje van het leven op zich wil nemen.
Het is ook een aantrekking. Het gevoel hebben dat je moet redden, het gevoel hebben dat er echt nog wel iets te doen valt aan bepaalde levensvisies, die doorspekt zijn met verkeerde prioriteiten en nog meer idiote waarden. Maar dat blijft uiteraard een geheel eigen interpretatie en niet zozeer een waarheid.
En ik besef dat sommigen nu gaan denken, wat een arrogantie. Ik zou waarschijnlijk hetzelfde denken, maar langs de andere kant is dat wel waar we op 14 oktober met zen allen voor gaan stemmen. Voor de arrogantie van mensen die denken het beter te kunnen. De arrogantie van mensen die onze redders gaan zijn de volgende zes jaar.
En zij die me kennen, weten dat ik verre van arrogant ben. En nee, ondertussen stinkt het nog steeds niet onder mijn armen.
Ik wil gewoon uit zorgzaamheid mensen bevrijden van hun eigen idiotisme. Een zeer idiote gedachte van mezelf
Discussies, ik hou er wel van moet ik zeggen. Liefst tussen pot en pint in een bruine kroeg. Gezelschap niet te groot, zodat je het overzicht bewaard en elke mening kan doordringen tot in je vezels. De scherpte van een discussie is zo fantastisch. De argumentatie die doorspekt is met vaak een hoop vooroordelen, onjuistheden, waarheden, die dan opnieuw weerlegd worden met een resem andere in het vet gesopte argumenten. Fantastisch!
Nu, gisteren niet tussen pot en pint, ook niet in een bruine kroeg, maar wel scherp en behoorlijk geargumenteerd in de wagen.
Ik heb een paardenliefhebber op de wereld gezet, waardoor we gemiddeld twee tot drie keer per week op de manège zitten. Op zich helemaal prima. Ofwel vervoegd van een lekkere koffie of goed glas wijn, al dan niet in fijn gezelschap van mens of boeken. Het is wel ok mama te zijn van haar.
Een passie hebben in het leven is een must vind ik. Maakt niet uit welke passie, zolang je maar iets hebt wat je met hart en ziel doet, waar je jezelf even helemaal in kan verliezen. Mijn dochter weet ook hoe belangrijk ik dat vind en dat wordt dan even tot op de spits gedreven. Aan school tegen 16 uur 30, thuis tegen 17 uur, manège om 19 uur, half uurtje rijden. Planning! Ik ben er niet fantastisch in, maar ik leer bij!. Dat wil zeggen dat mijn lieverd welgeteld anderhalf uur heeft om haar huiswerk te maken, om te kleden en al iets kleins te eten. Zou moeten lukken. Zij denkt er net iets anders over. Maar op zich is dat niet erg, want als het niet af is is het niet af. Een passie mama, een hobby, het is belangrijk! Je hebt ontspanning nodig na een ganse dag van concentratie en hard werken. En zonder passie mama kan je niet leven. Moet ik haar nu ongelijk geven? Nee, maar we moeten ons prioriteitenlijstje nog eens samen overlopen denk ik.
Ik denk dat het in het derde leerjaar was dat ik haar de woorden zei die ik me gisteren even beklaagde, heel even maar.
Ze kwam toen thuis met een rapport waar elk ouder pluimen in overvloed voor zou uitdelen. Niets op aan te merken, buiten het startende getetter in de klas, maar he, wie wil nu niet een sociaal kind. Zij dacht er anders over de 9 was geen 10 en dan sta je daar. Nee, dat is waar, want als het allemaal tienen zouden zijn, zou het perfect zijn. Dat woord alleen al doet mijn haar recht staan. Ik heb een hekel aan perfectie. Gewoon al omdat dat één van de woorden is die ik totaal niet kan omschrijven en nog minder van inhoud kan voorzien. Perfectie is een leeg vat dat toch nog vol van lucht zit. Ambitie, gedrevenheid, doorzettingsvermogen, dat zijn fantastische woorden waar je iets mee aan kan.
De enige reactie die ik toen kon uitbrengen was om voor die heerlijke nul te gaan. Af en toe eens falen, af en toe eens met je neus tegen de muur lopen en goed de mist ingaan, moet kunnen vind ik. Dat is het leven, ook daar moet je een stukje van geproefd hebben. Mijn dochter nam het op als de grootste belediging die een moeder kan uiten naar haar kind. Ze verstond het nog niet
Gisteren dus, ze verstaat het 2 jaar later wel de eerste nul is binnen. Voor Frans. Damn, miljaar, binnensmonds uiteraard. Kalmte bewaren, laten uitleggen, interesse tonen. De uitleg die volgde was ambitieus, gedreven en vooral in eerste instantie ongeloofwaardig. Eén enkele fout was een nul. Mijn eigen smoezenpallet spookte door mijn hoofd, waardoor ik mijn lach nauwelijks kon inhouden. Ik ben ook een puber geweest!
Maar geen enkele puber is dezelfde, want zij sprak de waarheid. Je suis fière de ma grande fille!
Ik was deze ochtend op weg naar het werk en zoals zo velen stond ook ik deze keer in file. Even een ergernis over mijn lippen, en hele kleine, onverstaanbare vloek, maar dan het amusement van file rijden.
Naast mij een wagen met 3 kinderen in. Eentje de leeftijd van mijn dochter, voor zover ik kon zien uiteraard. Met muziek in de oren, terwijl de rest van de wagen redelijk op stelten werd gezet door de rest van de bende. Afgesloten van de wereld, ging haar hoofd op en neer. Op het ritme van de muziek veronderstel ik.
Wat zou er in dat hoofdje omgaan? Zit ook zij wat in de knoop met zichzelf? Is ook zij een gevecht aan het leveren met de hormonen?
Ze keek me aan en ik gaf haar een glimlach. Ik kreeg weinig terug. Ach, misschien een ochtendhumeur ging er door mijn hoofd. En tegelijkertijd besefte ik dat ik zo een reactie van mijn eigen dochter steevast zou afschuiven op het beginnend puberen.
In elk kind van ongeveer 10 herken ik mijn eigen dochter. Is het omdat ik misschien op zoek ben naar iets herkenbaars? Ben ik onbewust op zoek naar gelijkenissen om bepaalde puberale gedragingen makkelijker te kunnen omarmen? Zoek ik naar de gedragingen van andere ouders om te analyseren en te stelen met mijn ogen? Zoek ik naar reacties die ik kan becommentariëren om mijn eigen reactie een pluim te geven?
Of mis ik mijn dochter gewoon, nu ze bij haar papa is?
Een goede week is het nu. We zijn eraan begonnen en wanneer en hoe het gaat eindigen is een groot vraagteken.
Wit is nog niet volledig zwart, maar begint een grijs tintje te krijgen. Zinnetjes worden niet afgemaakt, maar wel doorgedreven. De deur heeft het al eens moeten bekopen, maar dat was dan de wind die met gesloten ramen zijn werk doet.
Het is spannend, uitdagend, confronterend, maar ook best angstaanjagend.
Ga ik van tijd tot tijd eens niet over de rooie gaan? Waarschijnlijk meer dan ik me nu voorneem.
Ga ik mijn telling tot 10 kunnen doen, dan slikken en gewoon op een heel rustige manier de conversatie aangaan? Ik vrees er nu al voor.
Ga ik haar begrijpen en gaat zij willen dat ik haar begrijp? Gaat ze me afstoten om dan weer aan te trekken en uit te spuwen?
Ga ik echt zo een moeder worden zoals tienerdochters hun moeder vaak bekijken? Je begrijpt me wel, zo een echte moeder van jij bent mijn moeder. Kan je dat toontje horen? Niet dat hoge happy toontje maar op het einde van de zin gaan we wat omlaag en een glimlach komt er niet bij kijken.
Zou ik geheimen mogen weten, verliefdheden, stiekeme dingen die je maar toevertrouwd aan een paar enkelingen? Mag ik de tranen opvangen die gepaard gaan met het zoeken naar jezelf? Mag ik de lach delen die een traan afwisselt wanneer ik haar troost, als ik mag troosten?
Mijn laatste dag op facebook, dat is het plan. Het is al langer een plan, maar werd steeds weer vooruit geschoven met eender welk excuus dat goed klonk in mijn oren.
Ik moet zeggen, ik heb het er wel moeilijk mee. De nieuwsgierigheid blijkt toch groter dan ik eigenlijk durfde toe te geven aan mezelf, laat staan aan anderen.
Ik wil het allemaal niet weten, maar dat denkende, ben ik toch alweer aan het lezen wat een klasgenootje van twintig jaar geleden heeft gegeten die avond. Waarom? Geen flauw idee, want elke keer opnieuw denk ik, wat een zever allemaal. Wie wil nu weten wat er op mijn bord ligt s avonds, of welke kwaaltjes ik weer allemaal niet heb, of welke relatie alweer is afgesprongen.
En toch, mijn lijf hunkert er soms naar, de nieuwsgierigheid is zo groot dat ik het niet kan laten. Ik ben ervan overtuigd dat er een betere manier is om met dit medium om te gaan en dat heel wat mensen erin slagen dat op de juiste manier te gebruiken. Ik ben er in ieder geval niet zo ééntje. Ik voel me soms gekwetst, geraakt, boos, woedend, maar vooral heel onrustig wanneer mijn ogen de tijdslijnen afgaan op zoek naar nieuwtjes.
En dan denk ik dit is de laatste dag dat ik me laat opjagen door woorden beelden die niet zo bedoeld werden. Alleen is het dan afwachten hoe ik er morgen mee omga
Het was weer een schoon tafereel deze ochtend. Zoals ik gisteren schreef dat het beste in elkaar naar boven halen toch wel heel belangrijk is, zo heb ik deze ochtend kunnen aanschouwen dat we daar in het verkeer nog niet aan toe zijn blijkbaar.
De stad is opgebroken en dan heb ik het hoogstwaarschijnlijk niet over Antwerpen alleen. Oktober komt eraan en het lijkt een terugkerende belofte dat we het verkiezingsjaar beginnen met het openleggen van elke straat, elk fietspad en elke voetpad. Op die manier zijn ze zeker dat ze iedereen bereiken, van voetganger tot automobilist. Democratie is uiteraard van en voor iedereen. En wees maar zeker dat men in dit opzet slaagt. De juiste middelen inzetten om iedereen te bereiken is dan ook van cruciaal belang.
Nu ja, voila, het is nu zo. En geloof me dat ik ook niet altijd rustig in de wagen zit, neuriënd op een muziekje en glimlachend naar elke fietser die zich onder mijn wielen probeert te begeven en elke voetganger die het nodig vind zijn hand op mijn motorkap te plaatsen. Erg he, ik kan daar niet tegen, blijf gewoon van die motorkap af en hou je staande op je twee voeten.
Anyway, deze ochtend was ik dus wél aan het mee neuriën en me compleet niet aan het doodergeren aan die ene straat die gisteren nog vrij te berijden viel en ook vandaag bestrooit was met allerlei verkeersborden - één was volgens mijn bescheiden mening ruim voldoende geweest- om ons duidelijk te maken dat de fun van gisteren voorbij was. Andere weg dan maar. Die keuze werd in mijn hoofd sneller gemaakt dan in de praktijk blijkbaar. Ik werd links al toeterend voorbij geraasd door een vingeropstekende kerel die het daarbij nodig vond ook nog even bijna een fietser van de baan te maaien. Het heeft hem dan toch 10 seconden minder gekost om even verder gewoon, net als ik - maar dan 10 seconden eerder - in de file te belanden die ons beiden zou leiden naar het volgende licht. Voorrangsregels werden éénzijdig afgeschaft en zebrapaden waren om je wagen op te laten stilstaan. Ik voelde zijn hartslag tot in mijn wagen, waarop ik prompt de muziek een beetje luider zette. Een stevige beat, waarbij het scenario van opstekende middelvingers en uitpuilende halsslagader, dat zich voor mij afspeelde, niet misstond.
Ik ben benieuwd welk theaterstuk ik morgen mag aanschouwen. Mercie!
Ik ben zelf een achttal jaar geleden gescheiden na een huwelijk van amper twee jaar.
Niet omdat ik hem niet meer kon luchten, niet omdat ik een hekel aan hem had, maar wel om dat alles te voorkomen denk ik. Hij is tenslotte de vader van mijn kind. Ooit heb ik de keuze gemaakt hem graag te zien, hoewel het geen keuze was, het overkwam me gewoon. Waren we juist voor elkaar, waarschijnlijk niet. En wat is dat dan juist voor elkaar? Ik denk dat we niet echt het beste in elkaar naar boven konden halen en dat is wat wij als koppel nét heel hard nodig hadden. Ik ga niet onnozel doen, ik denk dat iedereen dat gewoon nodig heeft.
Wanneer ik rond me kijk, ben ik best wel trots op hoe goed wij het doen als gescheiden ouders van een bloem van een dochter. Ideaal is het zeker niet, maar we slagen er nu wel in, om beiden op onze eigen manier het beste uit ons kind te halen. We zouden ons misschien doodergeren aan elkaar moesten we het echt samen doen, maar nu voeden we naar onze eigen bestwil onze dochter op. Het leuke en tegenwoordig straffe eraan is, dat ik me -niet meer- erger in de gelijkenissen tussen hem en haar. Het is even anders geweest, maar onze ergernissen zijn net op tijd afgewend tot een scheiding, waardoor de haat voorkomen werd en ik onze bloem helemaal graag kan zien mét de gelijkenissen en verschillen. En ja, dan ben ik soms papa of moeke en transformeert hij zich van tijd tot tijd ongewild in mama, maar so what.
Ik heb ooit geschreven dat we moeten leren aan een relatie te werken en daar sta ik nog steeds achter. We geven inderdaad veel te snel op en het gras lijkt alleen maar groener aan de overkant en ja, soms is dat effectief zo. Maar blijf niet samen tot je elkaar niet meer kan luchten, want daardoor worden jullie kinderen echt de dupe. Blijf niet samen enkel en alleen maar voor de kinderen, want de liefde van twee ouders die gelukkig in het leven staan, is zoveel intenser te ontvangen voor een kind. Je kunt ze volgens mij beter een beetje schizofreen opvoeden dan onder te dompelen in de koude van een hecht gezin. En dagelijks sta ik verbaasd van welke keuzes mensen maken het lijkt of het taboe rond sadomasochisme soms echt verdwenen is.
Ik viel bijna van mijn stoel toen ik deze ochtend de krant opensloeg. Zo een gigantisch bedrag werd door het RISIV in 2011 terugbetaald aan zij die het kankerstokje achterwegen wilden laten. Het bedrag is opgelopen van 50.000 euro naar 837.000.
Tabakoloog is een stiel die je duidelijk geen windeieren legt. Ik heb het trouwens even opgezocht en het is een stiel. Die mensen hebben een opleiding psychologie gevolgd en zich daarna verder toegelegd op tabakologie. En wat ze doen is echt fantastisch. Begeleiding is soms nodig om door te zetten en vol te houden. Er worden een heleboel tools aangeleerd en meegegeven om effectief van die vuiligheid vanaf te geraken. Elk initiatief dat genomen wordt in dit verband, is een goed initiatief. Maar ik vraag me dan meteen af of er binnen een aantal jaren dan ook een cannabisoloog gaat komen. Onze grensstreken beginnen wietpasjes in te voeren, dus wij Belgen gaan dringend moeten afkicken, willen we geen schuldenberg oprijden aan benzine om ons spul altijd maar verder en verder te moeten gaan halen. Ik zeg er wel even bij dat ik het een jammere zaak vind voor zij die het effectief nodig hebben om pijnen te verzachten en dergelijke. Toch heb ik er vertrouwen in dat het RIZIV wel met een oplossing zal komen voor terugbetaling wanneer de tijd rijp is een wietpasje te kunnen aankopen.
In ieder geval, 837.000 euro om te stoppen met iets waar we vrijwillig aan begonnen zijn, komaan. En inderdaad, het is een verslaving en elke verslaving vraagt doorzettingsvermogen en karakter om ervan af te geraken, maar wees nu eerlijk. Wanneer ik vrijwillig kies voor een tatoeage, dan gaat de overheid me toch ook niet betalen voor het ongedaan maken van een keuze. Wanneer ik de vrijgeleide krijg eerst van elke slechte keuze te kunnen proeven om me dan nadien te kunnen laten terugbetalen voor het ongedaan maken van die keuze, dan zou ik niet meer nadenken, maar gewoon de chaos van alles op me laten afkomen. Een ander zal de boel nadien wel ordenen.
Misschien denk je nu, hier weer zo een antiroker. Mis! Ik ben zelf een roker, ja verslaaft tot in mijn kleine teen. Maar ik vind niet dat anderen moeten opdraaien voor mijn keuzes. En ik heb de keuze, elke dag, om ermee te stoppen. Ik heb ze alleen nog niet gemaakt, maar als ik ze maak zal ik het zelf doen, net zoals toen ik mijn eerste sigaret in mijn mond stak.
Het is jaren geleden dat ik jobstudent was. Jaren geleden dat ik meer verdiende dan de gemiddelde werknemer in het bedrijf waar ik werkte. En ergens voelde je die ergernis wel. Ook de machtsverhoudingen die een gans jaar duidelijk waren afgebakend, de hiërarchie die heerste en ondergaan werd gedurende een gans jaar, werd plots onderuit gehaald en overhoop gegooid.
De slaven van de zomer waren gearriveerd. En nee, ik heb het nooit bekeken als een slavenkamp of slavenarbeid, gewoon al omdat ik de keuze zelf kon maken en ik wist dat het na één maand allemaal voorbij zou zijn. Ik heb van alles gedaan. Van een dierentuin, tot een cinemazaal vol zwijnen tot poetsen onder het neerbuigende oog van gieren. Ergens had ik medelijden met hen die een maand lang mijn gemoed probeerden te beïnvloeden met hun ijzeren discipline. Hoe zou je zelf reageren wanneer je dagelijks je lievelingseten geserveerd krijgt en na één maand opnieuw op en dieet van brood en water wordt gezet. Looks like hell. Proef eens van de macht en onderga ze nadien een jaar lang opnieuw. Nu, ik ben zelf niet echt machtsgeil, maar ik werk ook niet dagelijks in een omgeving waar de grote boze wolf de boel domineert en terroriseert. Ik heb anders gezien, maar wist dat het een tijdelijk gegeven was.
Of ik er veel heb geleerd? Heel veel! Belangrijke levenslessen eigenlijk. Ik heb vooral de paden ontdekt die ik niet wou bewandelen. De keuzes zijn enorm, de wegen ondoorgrondelijk en niet gedefinieerd, maar ergens heb ik in die periode al heel wat wegen kunnen schrappen op mijn map van het leven.
Ik raad het iedereen aan een studentenjob te doen, maar liefst in een sector die je totaal vreemd is. Je zou versteld kunnen staan van de keuzes achteraf.
Rijden, niet echt mijn
favoriete bezigheid, maar radio maakt veel goed. Radio 1, een file die niet
opschoot voor mijn neus, maar berust in de veronderstelling dat me druk maken
toch geen zode aan de dijk brengt. Radio 1, een leuke zender, gemoedelijk en
hevige gesprekken die elkaar afwisselen.Het was een tragische verhaal eigenlijk, maar hoe mensen tragedie kunnen
relativeren, fantastisch. Uit onderzoek blijkt dat duizenden bejaarden niet
beschikken over een toilet in huis, maar naar de koer moeten gaan, letterlijk
en figuurlijk. Warm stromend water laten we maar best achterwege. Daarvan gaat
een mens wel relativeren. Wat zitten we
soms te klagen en te zagen over onbenullige dingen.
Vochtplekken, geen warm
water, houten vloeren die het elk moment kunnen begeven. En dan zijn we
hoogbejaard. Huizen die de tand des tijds hebben doorstaan, of dat denken we
toch. Mensen, zij die onze zorg nodig hebben , leven in omstandigheden die 50
jaar gelden nog als luxe bestempeld werden, maar nu vergane en afgebrokkelde
glorie zijn. Oude mensen, echt oude mensen, die leven in omstandigheden, waar
wij onze huisdieren nog niet in zouden onderbrengen.
Wat me heeft aangegrepen
zijn uiteraard de omstandigheden. Wat me heeft doen lachen, ja, echt wel
lachen, is vooral de perceptie waarmee we allemaal naar het woord oud kijken.
Ik ben oud in de ogen van een twintigjarige knul. Mijn levenservaring, de
ocharme 35 jaar, maakt me oud, rijp en wijs in zijn ogen. Ik veronderstel dat
70 plussers hoogbejaard zijn in zijn ogen.
En dan verschijnt er een
glimlach op mijn gezicht wanneer de journaliste vraagt of het huis niet aan
renovatie toe is. De enige vraag die gesteld wordt aan de 94 jarige man, die
elke dag leeft in deze omstandigheden. Ik ben 94, geen 74 meer, was zijn antwoord.
Schoon die man doet me lachen en humor is van elke leeftijd. Ik weet alleen
niet of hij het ook zo heeft bedoeld, maar mijn rit in de file was er één met
een glimlach en zonder ergernis, want waarom zou ik. Ik heb geen vochtplekken
en een toilet en warm stromend water in mijn huis. Merci!
Het was lang geleden. De echte wekelijkse trainingen, zo een dikke 15 jaar, de sporadische aanvallen van ik moet energie kwijt nog niet zo lang. Ik was een einzelgänger in het trainen. Toch in de dagen dat ik nog karakter had om mijn fiets op te springen, tot het uiterste te gaan, om daarna al zwalpend terug naar huis te fietsen. Het is toch iets bijzonders, je lijf moe laten worden. Zo moe dat je mentaal ook helemaal leeg bent. Het fysieke en mentale op één lijn. Het was een kick die ik snel begon nodig te hebben om me goed in mijn vel te voelen, 15 jaar geleden dus.
Maar ergens blijft dat specifieke gevoel je achtervolgen. Het blijft een tweede lijf dat je meedraagt voor de rest van je leven. Een lichaam dat die vermoeidheid nodig heeft om helemaal vol energie te zitten. Een contradictie? Misschien wel als je het leest, maar niet wanneer je weet waarover ik het heb.
Maar goed, ik ben er dus opnieuw aan begonnen. Het lijf had niet veel nodig om dat hoogtepunt van vermoeidheid te bereiken. Zo gaat dat dan, 15 jaar later, de fysiek is niet meer wat het geweest is. Maar de goesting is er wel helemaal terug. Met een fantastisch lief dat me meezuigt, aanmoedigt en mijn grillen on the road ondergaat, ga ik deze week voor 10 min extra. Ik loop niet in kilometers, maar wel in tijd
De verstijfde spieren zullen af en toe laten weten of ze al dan niet slagen in de vooropgestelde missie .een uurtje rollen, kijkend op de kuiten van mijn lief.
Ik zie de wereld kleurrijk, mooi en licht. Zonnestralen, bloemen, roze, blauw, groen, warm. Regen, grauw en kil, wit en donker in het hoekje, grijs in de tussenzones. Verblindend mooi, appel blauwzee groen, een streepje oranje en een wolkje geel
Ik zie de wereld zo.
Mijn hemel is blauw, mijn gras is groen, grasgroen Hoe groen zie jij het gras? Geeft die kleur jou evenveel rust, of maakt het je onrustig?
Mijn nieuwe rode vest is rood, mooi rood, want dat andere rood vond ik afschuwelijk. Hoe het andere rood eruit zag? Lelijker het beschrijven? Het was lichter, nee, niet richting roze, maar gewoon een lelijker rood. Ik kan het niet beschrijven. Je moet het zelf zien, maar je zult me gelijk geven, het is een lelijk rood. Wat? Je vindt het leuk en frisser dan mijn rode kleur? Zie je dan niet dat het een kil en koud rood is, niet zo warm als je rode lippen, die kleefden op de zijne Zie je dan niet dat mijn jas een grote aaibaarheidsfactor heeft, gewoon door de fluweel zachte kleur.
Ik moet stoppen met je te overtuigen van mijn mooie rood? Waarom? Je bent niet te overtuigen, want jij ziet rood gewoon op een andere manier dan ik?
Zie je dan heel de wereld net iets anders dan ik? Beleef jij kleuren op een andere manier? Schoon he en mijn rood ook Het jouwe misschien, maar niet door mijn ogen
Ze vechten als een kat en een hond. We doen het allemaal wel eens, waarschijnlijk niet letterlijk, maar eerder bekvechten. Een klein, of net iets groter meningsverschil. Alleen heb ik het gevoel dat wij mensen beter af zouden zijn met een mogelijkheid tot communicatie minder. Ik denk dat we soms niet slim genoeg zijn om zowel het verbale als de lichaamstaal op een juiste manier te gebruiken en ik spreek dan uiteraard ook voor mezelf. Voor het lezen van die lichaamstaal zijn we dan weer net iets te klever te veel mogelijkheden zouden waarheid kunnen zijn. Té veel interpretaties worden in onze hersenen gevormd en allemaal bevatten ze wel iets van een waarheid misschien.
Wist je dat een kat en een hond soms moeilijk met elkaar kunnen omgaan, gewoon omdat ze niet dezelfde taal spreken? Een geblaf en een miauw kunnen we misschien vergelijken met het West Vlaams en het Antwerps, niet te linken en compleet onverstaanbaar voor elkaar. Toch praten ze vooral door hun lichaamstaal én ook die is als het West-Vlaams en het Antwerps. Een hond die met zijn staart kwispelt, is goedgezind en wil contact zoeken. Een kat die met haar staart van het noorden naar het zuiden gaat, is juist geïrriteerd en wil met rust gelaten worden. Je kunt je al voorstellen dat er geen kindjes gaan komen wanneer de vrolijk kwispelende hond op de, in zijn ogen, vrolijk kwispelende kat afgaat...om te spelen.
Toch zijn ze beiden klever. Hoewel ze dezelfde taal niet spreken, kunnen ze elkaars taal een beetje leren om in harmonie met elkaar te kunnen samenleven
Misschien moeten we wat meer kwispelen, wat minder interpreteren én wat vaker één communicatiemiddel gebruiken, maar dan liefst het algemeen geblaf en gemiauw, zodat we elkaar echt leren verstaan. Een beetje water bij de melk kan echt geen kwaad.
Soms zijn er momenten dat je denkt, ongelukkiger kan ik niet worden. Ik zit aan de bodem en ben helemaal leeggezogen. Elke slag van mijn hart mag de laatste zijn wat mij betreft. Geen vogelgeluid, geen zonnestraal, geen lach, geen aanraking kan mijn ijskoude, droevige lijf weer opwarmen.
Tot de wereld echt stilstaat de tijd stopt of je zou willen dat hij terugdraait. Je lijf lijkt een hoop niets te zijn geworden en de lucht lijkt ijler dan ooit. Je maag keert zich om en je adem stokt in je keel. Elke hapje lucht dat je probeert te nemen , is een hapje dat je zou willen afgeven aan een kind dat ademloos verdwenen is. Elke zorg, elke ergernis, elke wroeging lijkt een minuscuul klein akkefietje te zijn geworden. Je staart in het oneindige en hoopt dat er een sprenkeltje hoop is aan het einde van wat nooit echt zal slijten. Je voelt je geamputeerd door verdriet. Verdriet dat niet het jouwe is, maar dat we toch allemaal lijken te delen. Het is niet meer haar of zijn kind, het zijn onze kinderen. Kleine wezentjes aan de start van een ongetwijfeld boeiend leven, die nu voor eeuwig 12 blijven...
Het is zover... De kaap van 35... De dag dat mijn blog zijn einde bereikt? Dat zou toch moeten als ik mijn eigen gecreëerde titel bekijk... Een titel is daarentegen snel gewijzigd... Een gewoonte en een honger, want dat is het ondertussen voor mezelf wel geworden, niet echt...
De zin om door te lullen, van me af te schrijven blijft heel sterk aanwezig ik denk er nog even over na
