De telefoon rinkelt, drie tellen. Ik weet niet waarom, maar ik laat hem graag even bellen. Niet zozeer om mensen te laten wachten, maar eigenlijk om mijn opbeller niet te doen schrikken. Ken je dat? Geen ring en ze nemen al op. Meestal word ik op dat moment overmand door een black out van jewelste, begin ik te stotteren of te euhmen.

Ondertussen is die telefoon al vijf tellen aan het bellen. Pas op, er bestaan onderzoeken over naar het schijnt. Hoe lang mag je een telefoon maximaal laten rinkelen. Binnen de hoeveel rinkels neem ik de hoorn op en ga ik dan uiteraard mijn voorbereid, gebrainwasht, ingepeperd, ingeramd tekstje aframmelen, want zo is het vaak. Maar ook daar bestaan cursussen voor om het niet ingepeperd te laten overkomen.

Anyway, ik ben aan het afwijken en de ergernis van het gerinkel begint mijn systeem aan te tasten. Ik neem de hoorn op, weiger mijn tekst op te zeggen, maar groet beleefd met mijn naam uit te spreken. De andere kant kent de eerste vormen van beleefdheid duidelijk nog niet. Lomp wordt er gevraagd naar een collega van mij die op dat ogenblijk ergens ten velde een uitleg aan het verschaffen is van ondertussen een uur, wat ik dan ook, op een iets minder gedetailleerde manier, overmaak aan de nobele onbekende aan de andere kant van de lijn.

Er wordt gevraagd hem te laten terugbellen. Op zich geen probleem, mocht de boer in kwestie, op zijn minst een naam hebben gezegd. Maar nog voor ik kan vragen op welk nummer, hoor ik het getuut van een ezel die ingehaakt had.

Mijn dochter van 10 maakte gisteren de opmerking van “mama, waarom zijn er zoveel regels, als we allemaal ons verstand gebruiken, gaat dat toch ook. En het is minder vermoeiend dan het onthouden van al die regels.” Wel lieve schat, sommige ezels hebben gewoon té weinig verstand om aan te spreken. Voor hen moet alles dagelijks worden voorgekauwd, al is het maar het eerste regeltje van beleefdheid.

11-10-2012 om 13:41 geschreven door Kate  

Geduld...

Het wordt bij wijze van spreken met de paplepel meegegeven. Overal is het aanwezig. Het licht staat op rood, te lang…je hoort jezelf tegen het licht praten, mijn medepassagier ook blijkbaar, waarop steevast hét woordje volgt.

Wachten aan de kassa, nog zoiets, 3 kassa’s van de 85 open, zo lijkt het toch. Een spiegelrij van kassa's, die niet bemand worden, maar er wel zijn, enkel en alleen maar om onze ergernis te voeden. Enkel maar om onze bloeddruk te doen stijgen. Volgens mij zit de farmaceutische maffia hierachter. Die bloeddrukpilletjes zijn big business he!

Maar goed, dat geduldstemmetje raast weer door mijn hoofd, met een zodanige snelheid dat iedereen geraakt kan worden door dit wonder van geduld.

Verrassingen, another issue. Ik hou ervan, echt waar, ook om ze zelf uit te delen. Maar! Zeg me aub geen 6 weken op voorhand dat ik een verrassing ga krijgen, zelfs geen dag op voorhand. Ik besterf het, ik wil het eruit wringen. Ik sla dat geduldstemmetje KO.

Ik heb ook totaal geen idee waarom ik in godsnaam geduld moet hebben. Gaat het leven dan beter? Gaat het leven dan trager, want geduld lijkt me een zeer traag iets. En traagheid wil ik niet opgelegd krijgen. Ik wil de keuze hebben om al dan niet traag of vliegensvlug door het leven te razen.
Ik wil me kunnen ergeren wanneer van de 85 kassa’s er maar 3 open zijn en mensen, waaronder ik, een uur van hun leven kwijt zijn aan een kassa. Reken dat maar uit wanneer je dit wekelijks moet doen. Dat zijn gemiddeld 3120 uur van je leven dat je doorbrengt aan een kassa! Daarom dat ik tegenwoordig online bestel. Als ik me niet had geërgerd, had ik waarschijnlijk tegen mijn 80^ste effectief dat aantal uur van mijn leven verspeeld aan de lopende band.

Ongeduld is een zo schoon iets. Het is een gulzigheid op een mooi ritme. Het is een beestje dat niet de kop ingedrukt mag worden bij het begin van onze opvoeding.

En geduldig wacht ik af tot iedereen opnieuw gepakt wordt door het beestje der ongeduld, het oerinstinct

08-10-2012 om 10:13 geschreven door Kate