Reizen door het leven...ik doe het niet alleen Het leven...een hobbelige, boeiende, maar vooral mooie en spannende weg. Een weg die ik begonnen ben in de schoot van een fantastische vrouw, mijn mama. Samen willen we de reis bewandelen met woorden...
24-10-2012
en toch.....
Toen deze ochtend het nieuws over Ford langzaam binnensijpelde, kon ik het niet laten om aan de radio gekluisterd te gaan zitten. Ik wil dan alles horen. Ik wil alle commentaren, elke traan, elk stukje woede en verdriet dan in mij kunnen opnemen.
En dan hoor je het verhaal, een déjà entendu, van een ex Renault werknemer. Ik krijg het dan ijskoud, want dat verhaal was even verschrikkelijk en ik was het eigenlijk al vergeten. Een gevoel van een zekere schaamte bekroop me. Het Sabena verhaal volgt een paar minuten later. Mijn schaamte wordt nog net iets groter. Ik ken het verhaal, besef dat ik toen even hard onder de indruk was en toch vervaagt het zo snel. Een sluiting waarbij 100 mensen op straat komen te staan doet me bijvoorbeeld niets meer. Ik vind het frappant en een beetje walgelijk van mezelf, maar het is wel zo. Het raakt me minder. Wat zijn 100 jobs tegenover 5000 jobs? Peanuts? Misschien wel, maar Het zijn uiteraard wel 100 gezinnen die een inkomen verliezen, 100 gezinnen die met de handen in het haar zitten op zoek naar een stukje zekerheid in een bijzonder onzekere toekomst. Ik besef dat zulke gebeurtenissen me altijd van mijn melk brengen. Ik besef dat ik op dat gebied een onwaarschijnlijke idealist ben en onmiddellijk in mijn wagen wil stappen, ook al van een vergaan gloriemerk hier in Antwerpen, om die mensen een hart onder de riem te steken.
Maar ik besef nog net iets meer wat een geweldige hypocriete egoïst ik ben op zulke momenten, wetende dat ik binnen een maand niets meer van dat gevoel zal overhouden en mijn eigen leventje verder zet of er niets gebeurd is.
Soms vraag ik me af waarom mensen nog gaan stemmen. Soms vraag ik me af waarom mensen niet kiezen voor een dictatuur, maar volmondig mee stappen in het verhaal van democratie. Soms vraag ik me af waarom mensen de vrije meningsuiting zo onwaarschijnlijk belangrijk vinden en hoog in het vaandel lijken te dragen - het klinkt zo plechtig he!
Ik geraak er echt niet uit! Ik begrijp het gewoonweg niet. Want het enige wat ik hoor sinds het moment dat 77000 mensen in Antwerpen voor een andere burgemeester hebben gekozen is gezaag, gezeur en verwijten! Dat gezaag en gezeur ga ik in dit geval niet toeschrijven aan het feit dat ze hem allemaal graag zien. No can do!
Democratie wordt geuit via scheldpartijen die, wat sommigen betreft, het liever omgezet zien worden in een hanengevecht, waarbij de ene de andere volgens eigen welbehagen mag afmaken. Omringt door honderden mensen die uit vrije wil en volledig democratisch het illegale spelletje op leven en dood liggen aan te moedigen.
Het is hun vrije keuze om deel uit te maken van dit selecte of net iets meer bombastische groepje uiteraard.
Ik heb sinds 14 oktober nog nooit zo vaak vooroordelen gelezen en uitingen van mensen gehoord die volgens mij liever wensen over te stappen naar een dictatuur. De extreem rechtse uitingen zijn we al gewend geraakt de laatste twintig jaar. De andere kant, en ik zou het zelfs niet extreem links willen noemen, maar eerder gematigd - hoewel ik de matigheid in sommige gevallen wel compleet zoek ben - doen me evenveel huiveren naar mijn recht op het uiten van mijn eigen doorspekte mening.
Voor welke haan je in Antwerpen ook gekozen hebt, met welke overtuiging je naar de stembus bent gestapt, hoe content of malcontent je dan ook mag zijn met de uitslag . Zouden we nu niet allemaal content moeten zijn dat we onze mening effectief mogen uiten zonder dat je hierbij gestenigd wordt, of je levenslang moet onderduiken?
En voor mij blijft elke stem een pure gok, waarvan je niet weet wat ermee gaat gebeuren, maar laat die stem dan ook geen aanzet zijn tot het monddood maken van onze eigen stem.
