Mijn laatste dag op facebook, dat is het plan. Het is al langer een plan, maar werd steeds weer vooruit geschoven met eender welk excuus dat goed klonk in mijn oren.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik moet zeggen, ik heb het er wel moeilijk mee. De nieuwsgierigheid blijkt toch groter dan ik eigenlijk durfde toe te geven aan mezelf, laat staan aan anderen.

Ik wil het allemaal niet weten, maar dat denkende, ben ik toch alweer aan het lezen wat een klasgenootje van twintig jaar geleden heeft gegeten die avond. Waarom? Geen flauw idee, want elke keer opnieuw denk ik, wat een zever allemaal. Wie wil nu weten wat er op mijn bord ligt ’s avonds, of welke kwaaltjes ik weer allemaal niet heb, of welke relatie alweer is afgesprongen.

En toch, mijn lijf hunkert er soms naar, de nieuwsgierigheid is zo groot dat ik het niet kan laten. Ik ben ervan overtuigd dat er een betere manier is om met dit medium om te gaan en dat heel wat mensen erin slagen dat op de juiste manier te gebruiken. Ik ben er in ieder geval niet zo ééntje. Ik voel me soms gekwetst, geraakt, boos, woedend, maar vooral heel onrustig wanneer mijn ogen de tijdslijnen afgaan op zoek naar ‘nieuwtjes’.

En dan denk ik…dit is de laatste dag dat ik me laat ‘opjagen’ door woorden beelden die niet zo bedoeld werden. Alleen is het dan afwachten hoe ik er morgen mee omga…