Vrijdag, 11 juni 2010.

Thuis.

10. Koeien als berggeiten.



In de verte zicht op de oude potassiummijn naast het park van het Ecomusée.

Onze plannen voor vandaag bestonden er uit om, na de inpak, langs de mooie wegen rond de Ballon d’Alsace stilletjesaan richting België te rijden. Een rit af en toe onderbroken door een wandeling tussen de hoge weiden waar de koeien grazen die de heerlijke Chaumes-kaas leveren.
Hierboven zijn het lekker dikke weiden met veel mos tussen het gras. In de winter ligt alles hier ondergesneeuwd en zo snel de dooi is ingetreden en alles terug groen ziet, worden de koeien op deze steile weiden los gelaten. Ze hebben wel het evenwichtsgevoel van berggeiten nodig om op hun poten te blijven staan in deze schots en scheve wereld. Maar de kaas die ze leveren is zalig…



Over koetjes en kalfjes...







In de winter een skigebied met liften en rodelbanen.



Irma : "Godzijdank! Hier staan ze niet meer in bloempotten en zijn ze niet meer als decoratie bedoeld..."



OK, 't is een lelijke, maar ze is stil, zacht en zuinig.
Irma : "Hebt ge 't over mij ma?!!!"
Laathi : "Nee schat, ik heb het over 'my little tank'. Gij? Gij zijt lawaaierig, ruw van taal en in geen geval zuinig want van die bloemenwei schoot niet veel over eens gij gepasseerd waart."



Nooit te ziek om van ons eigen een zotte foto te maken natuurlijk.

De zichten over de glooiende oude vulkanen waren indrukwekkend en het weer was fijn, maar ik was te moe om nog een stap te verzetten. In de hoop dat ik me in de namiddag beter zou voelen reden we verder langs Luxemburg, misschien konden we daar nog een wandeling maken in de koelte van de rotsen. Ook dat is niet gelukt, ik heb heel de terugrit voor pampus gelegen.






De vorige dagen waren voor mijn kopke echt teveel geworden. Vooral het lawaai van de klassen op schoolreis in het Ecomusée-park hebben me de das omgedaan. In plaats van ’s avonds laat thuis te komen, waren we dan ook al in de namiddag terug. En dan konden we onze “steentjes” gaan uitladen.

Kortom, ’t was fijn er even uit te zijn, nu weet ik tenminste dat ik dat nog kan, maar bovenal weet ik nu dat een echt avontuurlijke of lange reis niet meer zou gaan. En dat is voor mij een gruwelijk vooruitzicht.
Na amper vier dagen doodmoe... En dan te bedenken dat ik een jaar geleden nog een maand door Azië kon trekken, dat ik na de tsunami nog slachtoffers in Sri Lanka ging helpen, dat ik lawaaierige ceremonies in Hindoe-tempels kon filmen... Waar is de tijd?...
Dat neemt natuurlijk niet weg dat ik ga blijven proberen mijn grenzen te verleggen.
Maar ondertussen zal ik dus moeten leren om van héél korte trips lange reisverhaaltjes te breien…

Ik hoop dat jullie toch een beetje genoten hebben van de bescheiden avonturen en de foto's.

Ik had veel liever meer beelden laten zien van deze trip, maar het opladen van de foto's is tegenwoordig een ramp. Het duurt soms wel een kwartier eer er eentje klaar is. In de loop van volgende dagen maak ik een paar fotoalbums op Picasa, dat gaat snel, zo kunnen de liefhebbers daar eens door gaan bladeren om dit stukje van de Elzas nog beter te leren kennen.