|
7. De jongste generatie ontdekt de oorsprong van melk.
Nadat we de sleutel van ons huisje hadden verkregen konden we terug ongestoord in het Ecomusée gaan rondwandelen.
Zelfs de hotelkamers zijn hier in de stijl!
Authentieke gebouwen uit de Elzas zijn hier heropgebouwd, net zoals in Bokrijk. Oude, vervallen huizen die gedoemd waren om afgebroken te worden, werden liefdevol gedemonteerd door vrijwilligers en hier terug ineengepuzzeld. Voor elk huis staat een foto van hoe het er vroeger in zijn oorspronkelijke staat en omgeving uitzag.
Kachels in alle vormen en maten...
Er is een marktplaats nagebouwd, en er zijn straten en paadjes waaraan een 70-tal vakwerkhuizen liggen. Ze worden overdag bewoond door diverse ambachtslui die beroepen uitoefenen uit vervlogen tijden. Een zadelmaker, een pottenbakker, een smid, een wagenmaker, een klompenmaker,
iedereen heeft hier zijn huisje annex atelier. Al die oude gereedschappen kan je bekijken en de mensen doen niet liever dan alle mogelijke vragen beantwoorden.
In de boerderij werd ondertussen aan jonge kinderen uitgelegd dat de melk van de koe voortkomt, en niet uit een brickpack, en ze keken gefascineerd en verbaasd toe hoe het dier gemolken werd.
We wipten ook even in de smidse binnen (met oordoppen op volle kracht) om de smid aan t werk te zien. Maar dat was voor mij weinig indrukwekkend, dat had ik mijn vader ooit nog zelf zien doen.
De bewoners dragen kledij van de vorige eeuw, wat het allemaal nog levensechter maakt. Een heel mooi moment was toen de boerin de ganzen ging voeren. Ze liepen haar na als een kleine kudde. Iets verder lag een koppel dikke zwarte zwijnen te soezen in de zon terwijl hun drie babys als jonge honden in de weide speelden. Ze namen stro in hun muil en probeerden het busseltje van mekaar af te pakken. Prachtig om zien! Zon levensvreugde! Als je dan bedenkt dat haast alle andere varkens van deze wereld op rasters staan en in metalen hokken moeten opgroeien
Alle vakwerkhuisjes zijn deze maand versierd met bloemen en dat maakt het allemaal nog kleurrijker en fotogenieker. Maar het letterlijke hoogtepunt vond ik toch al die ooievaarsnesten op de daken.
Tijdens onze wandeling kwamen we regelmatig een man met een zeer speciale verrekijker tegen. Hij bestudeerde de vogels, zoomde in op hun poot, en noteerde alle gegevens over de status van het dier.
Tegen zes uur waren we helemaal alleen op t domein en konden we in alle rust naar ons bungalowtje wandelen. Zalige momenten om daar even in de stilte van de natuur voor ons deurtje te kunnen zitten schrijven.
s Avonds zaten we met amper vier gasten in t enorme restaurant (het leek wel een refter, ik zou hier echt niet in de vakantieperiode willen komen als t hier vol zit
) en kregen een succulente streekmaaltijd opgediend. Heel wat anders dan de kale kip van gisterenavond. We zaten nog geen minuut aan tafel of er brak een daverend onweer los. Het leek wel of het plots nacht geworden was. Ik zag ons na de maaltijd al terug peddelen naar ons huisje
Maar na een uurtje werden de hemelsluizen onverwacht dichtgedraaid en werd het weer gewoon licht!
Het buitje...
... en iemand zijn uitgeregende permanent...
De ooievaars zaten als natte verfomfaaide bundels op de nokken hun pluimen te herschikken. Hier was werk aan de winkel, ze zagen er uit als knotsgekke figuren uit een Disney-film. Onder de prachtige wolkenhemel waren plassen ontstaan waar de eenden vrolijk in kwamen ronddartelen. Zelfs de koeien in de weide zagen er als nieuw uit.
Nu typ ik mijn laatste zinnen voor vandaag in de duisternis voor ons huisje, het wordt tijd om naar binnen te gaan want de muggen beginnen op te duiken rond mijn oplichtend scherm. Tijd om de verzameling nieuwe steentjes die ik vanmorgen gekocht heb te gaan bewonderen
Hopelijk weer geen uren aan een stuk
Binnenkort aflevering 8!
|
