Elzas, Brunstatt, Le Relais De Brunstatt.
Maandag 8 juni.

1. Drie vrouwen wijzen de weg.

Het nemen van de EEG op maandagmiddag was een groot succes. Ik had mijn ogen zelfs zo goed stil gehouden tijdens ’t eerste deel van het onderzoek, dat het tweede deel - waarin mijn ogen open moesten blijven - niet eens meer nodig was. De man die me behandelde wist ook heel goed waarover het ging. Hij stelde zinnige vragen. Eindelijk. (OK, de klassieke vragenlijst - die ik nu voor de derde keer moest invullen, of ik nu al dan niet zelfmoord van wanhoop ga plegen enzo - moest ik ook weer invullen natuurlijk. Het wordt saai.)
Maar met deze mens kon je zinnig praten. Hij was ook heel eerlijk. Ze hadden nog niemand met hyperacusis genezen. Ook de oorzaak was niet bekend. Maar er was hoop. Bij de echte pechvogels verergert het, bij anderen blijft het hetzelfde, maar bij sommige mensen verdwijnt het. Waarom? Joost mag het weten. Hopelijk hoor ik bij die laatste categorie.

Ik durfde het zelf al niet meer te vragen, maar deze mens stelde spontaan voor om volgende week een half uur vroeger te komen om een bijkomende test te doen in verband met mijn nek. Het was duidelijk dat hij snapte waar het over ging. Eindelijk verliet ik eens een ziekenhuis met wat hoop.

En toen begon ons “vakantie”-experiment…

Maanden geleden had ik op de Cocoon-beurs in Brussel een stand gezien met versteend hout. De exposanten hadden toen voorgesteld om eens naar hun atelier in de buurt van Mulhouse te komen, om hen te bezoeken tijdens de opendeur-dagen. Een uitnodiging die ik toen gretig had aangenomen. Vorige week viel, totaal onverwacht, hun brief in de bus.

Het leek een ideale gelegenheid om eens 4 dagen met de nieuwe auto (“My little tank”, dus) naar Frankrijk te gaan om te zien of ik zo'n tripje nog aan kan. We vroegen aan de eigenaresse van het versteende bomen-atelier om in hun buurt een héél stil hotel voor ons te boeken. En, o mirakel, bleek haar man óók aan tinnitus en hyper-acusis te lijden! Dus die mensen wisten alles van stille hotelletjes en restaurants.

Maandag pakten we dus ons boeltje in en reden onmiddellijk na het onderzoek (met een vettig kopke van het EEG-plaksel nog in mijn haren), richting Elzas.

De Vel Satis, hoe lelijk hij dan ook moge zijn (dat poepeke!! Niet te geloven! Die ontwerper moet op dat moment echt zat geweest zijn om zoveel schuine en scheve lijnen aan mekaar te breien), rijdt heel stil, is enorm comfortabel en heeft een glazen dakje. De zetels zijn breed, je kan ze in alle mogelijke en onmogelijke standen zetten en vindt er altijd wel je draai.



Van mijn chauffeur mag ik geen kwaad woord meer zeggen van "My little Tank"
want hij is er dolgelukkig mee. Hij vind hem zelfs mooi...



De rit viel reuze mee. Door het glazen dak zag ik de prachtigste wolkenpartijen. Mijn favorieten : schapenwolkskes. Ik lag heerlijk weg te dromen en me te verliezen in al hun vormen. Ik zie daarin altijd heelder werelden, en dieren, en wezens... Prachtig. Alles ging zo goed in mijn kop dat we zelfs stilletjes konden meezingen met liedjes op onze favoriete CD. Vanaf het moment dat we de Franse grens overschreden begonnen we de liedjes zin na zin in ’t frans te vertalen. Hilarisch! En een ongelofelijk goede training om de taal wat bij te werken. Natuurlijk werden sommige zinnen ineens vertaald als : “J’ai pas compris”, maar wel gezongen op de juiste toon natuurlijk. Kortom, ’t was geestig. Net een echte reis.

De Vel Satis heeft een geweldig goede ingebouwde gps, maar echtgenoot had er nog zijn eigen losse gps boven gezet omdat die de flitspalen aangeeft. Op de duur moesten we even de autostrade verlaten om te gaan tanken en voerden we “benzinestation” in in die laatste. Vanaf dan begonnen ons twee Hollandse madammen door mekaar te praten. Madam Vel Satis probeerde ons krampachtig te bekeren om terug te rijden en onze route verder te zetten. Ons Trees sprak haar constant tegen in een poging ons naar dat tankstation te krijgen. Het leek wel of we ineens met zijn vieren op reis waren.

Modern times. ’t Is toch wel speciaal.

De auto bleek dan nog relatief weinig te verbruiken ook. Weeral een meevaller. Na het tanken snoerden we Trees de mond en mocht Madam Vel Satis ons terug op ’t juiste pad leiden, wat ze ook feilloos deed. Alles ging prima.

Totdat we twee uur later onderweg aan een parking met franse toiletten stopten. Ik hurkte neer boven het gat in de grond en tot mijn onstelling begon er ineens water te spuiten. Met volle kracht. Ik zat precies boven de Niagara! Machteloos met mijn broek op mijn knieën. In wankel evenwicht… Probeer dan maar uw vingers in uw oren te steken, want uw oordoppen uit uw verfrommelde broekzak peuteren gaat op dat moment helemaal niet…
Ik had nog nooit zo’n hypermodern “gat-in-de-grond” gezien! In de achterste muur bevond zich blijkbaar een electronisch oog dat het commando “spoelen” geeft zo snel het iets ziet. Mijn poep dus. Wie komt op zo’n idee?!! Een toilet moet spoelen ná de werkzaamheden, toch niet terwijl ge bezig zijt! Het water stroomde rond mijn schoenen! Ja, van “Modern Times” gesproken…

Ik kwam de toiletten uitgestrompeld met natte voeten en een kop vol gedaver en geruis. De hel was weer losgebroken. Vanaf dan werd de reis jammer genoeg voortgezet met doppen in de oren. Ik was van dat stomme onverwachte watergeluid kompleet dol gedraaid en kon niet eens meer tegen het lawaai van de auto op de autostrade. Wezenloos heb ik de rit uitgezeten. Triest.



Electriciteitspylonen als dreamcatchers...
Maar mijn droom was voor vandaag alweer gevangen...

Bij valavond kwamen we in onze Auberge bij Mulhouse aan. Een rustig hotelletje waar we zelfs het geluk hadden dat er die avond Thaise gerechten op de kaart stonden. Het begon hoe langer hoe meer op een echte reis te lijken! Onze stille kamer bleek een suite onder de nok van het dak. Knus maar zonder veel daglicht.

Tijdens het aperitief zaten we op de binnenkoer nog even in een tuinsalonnetje in het gezelschap van een schitterende poes, Chanel. Ik voelde me al direct thuis. Het lieve dier kwam knuffelen en flodderen. Toen kwam er een meisje aangelopen dat met de poes wou spelen, maar omdat het beestje niet direct reageerde, grabbelde ze in haar handtas, haalde haar sleutelbos boven en begon de poes te lokken met het gerinkel... Hier moesten de doppen dus alweer totaal onverwacht bovengehaald worden. Het leven van een hyperacusis-mens zit echt wel vol verrassingen. Meestal geen prettige.



Het avondmaal viel goed mee. Een klein restaurant met haast geen gasten en heel zachte muziek. Zalig. Ik plantte me strategisch in een hoek zodat ik mogelijk gekletter kon zien aankomen. Mijn dopjes binnen handbereik. En dan maar hopen dat, als er zich plots lawaai aandient, ik niet in mijn haast de kurk van Paul zijn wijnfles in mijn oor prop. Ik heb dat namelijk per vergissing als eens met een sigaret gedaan. Gelukkig met de filterkant.
Na een lekker diner genoten we nog even op het terrasje met een feeëriek zicht op een kerktorentje waarnaast twee ooievaars nestelden. Prachtig. De Elzas ten voeten uit.

Het bedje bleek heerlijk en het werd een stille nacht.

We dachten te ontwaken door het sprookjesachtige geklepper van deze ooievaar. Maar dat loopt enigszins anders. Dat lezen jullie wel in aflevering twee...