Dinsdag 8 juni.

Elzas, Le Relais De Brunstatt.

Om 8 uur werd ik wakker. Vanuit mijn dakramen kon ik niet zien wat er gebeurde maar het leek wel of ze ergens heipalen in de grond aan ’t rammen waren. Ik wou buiten, op ’t binnenkoertje achter het hotel, wat knus gaan zitten schrijven maar wat bleek… er stond een container, en daar knalden ze vanop ’t dak de oude dakpannen in. Ze zaten hier volop in een verbouwing…

Thuis zijn ze al een jaar de omliggende straten van ons huis aan ’t openbreken, met geweldig veel lawaai, en nu was ik hier ook in een bouwwerf terecht gekomen… Doppen in dus.



Surprise! Alweer een bouwwerf!

In de ontbijtzaal zaten we alleen en was het stil. Een frans ontbijt is natuurlijk altijd een mager beestje, maar hier kenden ze, buiten een stukje stokbrood met confituur, toch ook al kaas, yoghurt en ontbijtgranen.

We vergaten onze “rustige” voormiddag in ’t hotel en repten ons zo snel mogelijk naar ons doel : het atelier van de versteende bomen van Danièle en Philippe Goldstein. Tot mijn grote vreugde waren we er helemaal alleen! We wandelden met de eigenaars door de tuin waar de onbewerkte bomen lagen te wachten op hun behandeling.



Een brokje boom van 4000 kilogram....



Ruwe brok versteend hout.

In het atelier kregen we te zien hoe de enorme blokken steen verzaagd en gepolijst werden. Indrukwekkend. Het zagen gebeurt door een getande metalen lus van 100 meter lang. Het ijzeren lint loopt door een trog met pasta en word dan door de steenbrok getrokken, onmiddellijk daarna wordt de draad onder stromend water gepoetst. Dit allemaal aan een snelheid van 50 kilometer per uur. De machine waarrond het lint draait staat helemaal achter in de tuin zodat het lint telkens droog en afgekoeld is als het terug aan de steen komt. Een flinke brok doorzagen kan uren duren, soms wel een dag als het een harde boom is. Heel belangrijk is dan ook een zaaglint te nemen dat niet gaat versleten zijn alvorens heel de boom doorgezaagd is. Dit werk vergt een enorme nauwkeurigheid, een goede inschatting. En veel ervaring.

Het was enorm boeiend om zien, om te horen ook natuurlijk, maar met de doppen tot zo ongeveer in mijn hersenen gepropt was het haalbaar om wat foto’s te maken.



Links op de achtergrond het wiel waar het zaaglint rondloopt.
Bovenaan de foto zie je het zaaglint van en naar het atelier lopen.



De boom wordt stevig vastgecementeerd alvorens gezaagd te worden.



Metalen "zaaglinten" in diverse stadia van slijtage.
Met de oudere linten kunnen nog bomen van een kleinere diameter
doorgezaagd worden. Niets wordt verspild. Hier wordt ecologisch gewerkt.



Polijstmachine. Met diamantschijven.

Danièle en Philippe waren onmiddellijk verliefd op Irma, en ik op hun geweldige golden retriever Eldo. Een reuze beest dat toch nog zijn puppy-tederheid en manieren bewaard had. Een knuffel van formaat die nog altijd liefdevol met “mon petit chien” betiteld werd.

 
Danièle laat Eldo kennismaken met Irma. Of vice versa.

Aangezien het opendeurdagen waren stonden er veel schijven uitgestald. Ik keek mijn ogen uit. Ik had minstens 10 paar ogen te weinig. Elke minuut dat je naar zo’n plaat staart ontdekt je nieuwe details. Ik denk dat je na jaren nog nieuwe ontdekkingen zal doen.



Schijf van ongeveer 80 cm doorsnede.
Die toen nog niet wist dat ze hier nu bij mij aan de muur zou hangen.



Enkele details...

We voelden ons onmiddellijk comfortabel bij mekaar omdat we dezelfde ecologische levensvisie delen en, ongelofelijk maar waar, omdat Philippe ook tinnitus en hyperacusis heeft.

Op de middag lieten ze pizza’s halen, iets wat je lekker met je handen kan eten en waar geen bestekgerammel aan te pas komt. Ik voelde me helemaal thuis. Ik heb zelfs het dessert links laten liggen omdat ik toen al weer lang en breed voor die schijven steen lag. Minutieus bestuderen haalt niets uit want je blijft details ontdekken. Er gingen letterlijk werelden voor me open. En steden, en bruggen en bossen en draken en onweerswolken en schepen en watervallen en cactusvelden en weiden en meren en stromen… Mijn fantasie schoot op hol. Zelfs Danièle die al 30 jaar in deze branche zit had er nooit al die dingen in gezien. Ik kroop van schijf naar schijf in opperste vervoering. Als weegschaal ging dit wel een héél moeilijke keuze worden…



Na het eten, popelend om terug foto's van de stenen te kunnen gaan nemen...

We zijn dan ook 7 ½  uur ter plaatse gebleven. Babbelend, kijkend, dollend met Irma en Eldo, mijn blog bekijkend, hun ecologisch project bewonderend… Van alles wat verkocht wordt gaat een deel naar hun goed doel : een mangrovebos dat ze in Indonesië heraanplanten, nadat het door de tsunami vernietigd was, zodat de mensen terug vissen en krabben kunnen vangen. En dan vertelden wij weer over ons dorpje in Sri Lanka dat we een beetje uit de nood waren gaan helpen door ter plaatse waterpompen, kippen en draad te gaan kopen om de boeren te helpen. (De vissers kregen na de tsunami van iedereen hulp, maar de landbouwers niet.) Kortom, we hadden 1001 zaken om over te praten.

Aangezien Philippe aanvoelde dat ik even verliefd was op zijn 200 miljoen jaar oude boomschijven, kreeg ik een massa informatie. Hij haalde er een vergrootglas bij (bijna een microscoopje) en leerde me hoe ik de fijnste details kon opzoeken. Zo toonde hij me zelfs de cellen van de oorspronkelijke boom. Uniek!!! Het lijken wel plekjes kikkerdril. Soms groen, soms geel, dan weer rood. Ik wou snel een plakkertje kleven op dat plekje om het later terug te vinden, maar al gauw had ik de techniek te pakken om zelf die cellen te ontdekken. Je krijgt het gevoel alsof je door een enorme wereld waart met een piepklein verlicht vergrootglasje. De tocht eindigt niet, je dwaalt en verdwaalt en dwaalt af, en ontdekt elke keer een andere kleur en tekening, of brokjes agaat die diep in de steen onder een doorschijnende laag verborgen zitten. Je komt dan terecht in meertjes waarin je een heus onderwaterleven kan onderscheiden. Met mijn fantasie toch.

 

Ik kan hierover blíjven vertellen, maar dat is voor een volgende aflevering.
Op het einde van het reisverhaal maak ik, voor de liefhebbers, ook een uitgebreid fotoalbum!