Af en toe gingen we even in de tuin wandelen, en ik besloot te poseren bij een araucaria die Danièle en Philippe als voorbeeld hadden aangeplant. Wist ik toen veel hoe die boom er moest uitzien! Ik laat Irma dus poseren bij een solitair boompje dat midden in de tuin stond. Vervolgens zette ik me er zelf bij. Tot plots Paul opmerkte : “Dat ziet er nu eigenlijk toch wel een heel gewoon boomke uit. Zijt ge wel zeker dat ze deze bedoelden?...” Ik keek eens rond en zag niet direct andere indrukwekkende bomen staan, dus voor de zekerheid ging Paul het binnen maar even aan Danièle vragen. Hilarisch moment! Had ik toch wel zitten poseren onder de verkeerde boom! Ik zie het me na de reis thuis al op mijn blog zetten : “Irma onder de araucaria” en daarna de mails van mijn bloglezers : “Zijt ge zeker dat dat geen gewoon kastanjeboomke of zoiets is waar ge onder zit?” Wat zou ik weer glanrijk de mist in zijn gegaan...



Irma : "Ma! Ma-a!! Dit is hem niet! Echt niet!"



Irma : "Ma! Luister naar me! Ge maakt u kompleet belachelijk! Dit is de verkeerde boom!"
Laathi : "Zwijg en poseer. Wat kent gij nu van bomen! Graseter."



Irma : "Maar kijk dan eens naar boven!!! Ge ziet toch dat dat een loofboom is en geen conifeer!"
Laathi : "Kijk naar de lens verdomme of ge ziet niets anders dan uw dubbele kinnen op de foto!"

Het araucaria-boompje was klein, stond helemaal aan de zijkant van de tuin, maar was wel zeer speciaal. Het leek meer op een soort cactus dan een boom. De harde, puntige blaadjes waren messcherp. Deze plant zag er alleszins veel voorhistorischer uit dan diegene waaronder ik voordien had zitten poseren.



Irma : "Oef. Als ge als schaap iets aan een steenezellin wil wijsmaken... Niet simpel."



De "blaadjes" van de araucaria.

Na deze grappige verpozing gingen we terug naar de toonzaal.

Een tafelblad was betrekkelijk snel gekozen. Dat was op twee uur gepiept. Er waren nog twee schijven van de boom die ik destijds op de Cocoon-beurs in Brussel gezien had op voorraad. Alleen was het nog een heel gedoe om te beslissen welk onderstel we voor de keukentafel gingen voorzien. Maar… er waren nóg twee andere schijven waar mijn hart van op en neer sprong. Eentje hing aan de muur en een ander stond als salontafelblad geëxposeerd.

Toen ik bij de Goldsteins aankwam vond ik het op één of andere manier immoreel of oneerbiedig om zo’n oud en uniek stuk natuur als tafel te gebruiken. Ik zag op zo’n natuurwonder nu niet direct een pot Nutella staan, laat staan een pot choco van de Aldi. Maar aan de andere kant, als je ’t als tafelblad gebruikt, dan zit je er echt wel met je neus op en kunnen je ogen en geest helemaal in die magische wereld verdwalen. Uiteindelijk is zo’n steen enorm sterk en onbekrasbaar, je kan ze alleen met diamantschijven bewerken. Zelfs een kattenagel kan er geen onheil mee aanrichten. Dus heb ik vrij snel van mijn hart een steen gemaakt en me over mijn morele bezwaren heen gezet. Mijn keukentafel zou in ’t vervolg een 200 miljoen jaar oude versteende boom zijn.





Irma : "Ma? Ge gaat toch geen geld uitgeven aan een dode boom??? Ge hebt er een levende in uw hofke staan!!!"



Irma : "En trouwens, dit geval als tafelblad?... Er zit verdorie een gat in! Enfin ja, dat is misschien wel gemakkelijk dan kunt ge de restjes van uw eten daar naartoe vegen en dan vallen die ineens op de grond voor de katten. Ik voel het al aankomen... ons huishouden gaat er nu nóg een beetje "Boer Sjarel"-iaanser aan toe gaan..."

Morgen deel 4 van de trip, over het ontstaan van deze wonderlijke natuurlijke kunstwerken.
(Ik splits het verhaal van ons 4-daags tripje maar in vele kleine hoofdstukjes omdat ik me te ziek voel om veel te bloggen. )