lieve hermine... jij voelt het aan zoals jij bent... volledig akkoord... maar het is niet " angst " die mensen me zo behandelen... helaas kan ik je geen gelijk geven.
het is onze egoïstische wereld , de onverschilligheid van mensen, ik ik ik ... en de rest kan stikken... mensen zijn afstandelijk geworden, tenzij het leuk is...
angst... nee...ze hebben wel geen angst vreslijke dingen tegen me te zeggen...
ik vind het benauwelijk te weten dat mensen geen interesse meer hebben in anderen... waarom zijn zoveel mensen eenzaam? ... vroeger zat men bij zijn buren... nu kent mijn zijn buren niet ...
angst ... als je een dialoog aangaat en alles heel goed uitlegt ...aan mensen die het zouden moeten begrijpen ... dan kan je alleen maar tot de conclusie komen dat mensen laf zijn... mensen die mijn lies hebben gekend...mij 25 jaar ...ze hebben gezien hoe ik heb moeten leven; hoe lies moest vechten voor elke dag van haar leven...en hoe ik ook smeekte haar verjaardag nooit te vergeten... ze deden het toch... maar ik moest wel hun kinderen soigneren .... ZE hebben geen angst... ze zijn gewoon met zichzelf zo begaan...dat ze niet eens meer denken aan lies of mij... geloof het of niet ... ik weet wel beter...
elske
13-02-2013
mijn energie sluipt uit mijn lijf...
ik ben moe... heel moe... telkens ik denk... dit is afgehandeld... is er weer iets anders die ik nog moet regelen... die energie zou naar andere dingen moeten gaan... maar nee... als je alleen bent, en alles alleen moet regelen, komt er geen einde aan... ik ben de dirigent, de zanger van het koor en de orgelist... waarmee ik bedoel, ik moet gewoon alles zijn...
soms is het heel erg moeilijk ... als ik al eens iets kan weggeven, dan ben ik gelukkig... maar anderzijds is het een confrontatie ...en ben ik zelfs misselijk ...
ik word van links naar rechts getrokken en vind geen evenwicht... woorden kunnen niet uitleggen wat ik bedoel...
en ik mis simpele dingen... een gewoon aardappelke ... met wa vlees , groentjes, vers... wat is dat? ik weet het niet meer...
mijn handen doen zoveel pijn dat een aardappel schillen, echt niet lukt... morgen komt mijn helpster ... en dan krijg ik eindelijk eens iets vers... de boterhammen komen uit mijn oren...
elke dag hulp ...kost teveel... dus roeien met de riemen ...die ik heb of niet heb...
telefacts ... normaal de 19e om 21:25 ... VTM.. maar onder voorbehoud... en nu met de paus ...hou ik mijn hart vast... ik zal het maar maandag de 18e echt zeker zijn...
elske
12-02-2013
euthanasie aanvragen is echt wel hartverscheurend... altijd.
Lies, wat ben ik ergens blij dat jij niet meer hoeft mee te maken wat ik nu meemaak... los daarvan heb je meer dan genoeg meegemaakt...
ik kreeg een PV bericht op FB... van iemand die het wel goed met me meent, maar me al heel lang niet zag... (2000)... ze schreef dat ze het persoonlijk moeilijk had met mijn beslissing maar respecteerde...
ik zou veel liever hebben dat ook die dingen gewoon op mijn FB staan... hoe kan de discussie over euthanasie anders ooit objectief gebeuren? ... het hoeft niet altijd op mijn FB te gaan dat ik gelijk heb ... nee...
mijn strijd gaat net om taboes te doorbreken...te praten ipv te fluisteren...
ik zeg het nogmaals , elke mens die ziek is , wil wel een pilletje nemen en gezond zijn... maar dat is zoals de lotto winnen, zogoed als onbestaand...
laat ons hopen dat telefacts op 19 febr (VTM OM 21:25) doorgaat, want nu met de paus die ontslag neemt... vrees ik echt voor mijn reportage... ik kan alleen maar aanraden, hou je tv in de gaten... ik denk het ook maar heel kort voordien te weten ...
de reportage laat tonen hoe mijn leven in elkaar zit... alleen al 6 jaar...
nogmaals oordeel niet ... maar leer te begrijpen... niemand staat te springen om het leven te verlaten... en toch ...
gelukkig bestaan er LEIF artsen en is de euthanasiewet erdoor gekomen ... er wordt ook heel streng op toegekeken... ik heb mijn drie Ja's niet om mijn mooie ogen gekregen... artsen doen dit echt maar als ze zelf overtuigd zijn dat er geen medische hulp meer is... en emotioneel iemand echt het enorm moeilijk heeft...
zoveel mensen die zelfmoord pleegden, omdat ze NIET gehoord werden door hun arts... meer en meer wordt nu wel aandacht gegeven, maar nog veel te weinig... die mensen verdienen ook een stem... aandacht...
wees niet te hard voor je medemens... als je t zelf goed hebt en geen pijn voelt... je geld genoeg hebt om je te verzorgen... kan je echt geen oordeel vellen over iemand anders... en dan mag je nog zoveel principes hebben... ook die zijn er om te doorbreken en je ogen te openen voor de waarheid.. en dat is : we leven in een IK IK IK wereld ... trek uwe plan... we leven in een wereld waar armoede meer en meer er zal zijn en de kloof ts rijk heel erg groot zal worden... we leven in een wereld waar je eigenlijk bijna perfect alles moet kunnen... voor zieke mensen ligt het ritme van het leven veel te hoog, dus blijven we achteraan... conclusie : eenzaamheid ... isolement en onbegrip van mensen die het goed hebben...
als elke mens , anderen zou helpen, zoals vroeger meer gebeurde, zou zoveel eenzaamheid kunnen vermeden worden... de fysieke en medische zaken... als dat echt uitbehandelt is... dan weet je het wel ? ...
lies je mama elske
11-02-2013
op " commando " praten... en iets over de bleekweide
Lies... ik haat het op " commando " praten... ik wil praten als ik er zin in heb ... over alles... angst, schrik, mijn humeur... en nog zoveel meer... vroeger bij Lut, ( gisteren de bleekweide gezien?) zij dus... tegen mijn zin, na verloop van tijd keek ik er naar uit... ze heeft een ongelofelijke kalmerende stem.... toen ik de beelden zag van het begijnhof waar ik 15 jaar geleden ook naar toe ging.. kwamen er heel wat emoties los... niet verwacht !!!...
*de bleekweide is een programma op TV1 gemaakt met annemie stryf en lut celie, elke week komt een ander kind aan bod, die bepaalde zaken niet goed verwerkt krijgt... ze laten het kind en lut volledig zonder tussenkomst praten ... een aanrader... veel zaken die taboe zijn komen aan bod...
maar helaas door het feit dat ik zo weinig mensen zie... moet het dus op uur en tijd gebeuren... en ja hoor, dan heb ik meestal geen zin, ben ik te moe ...
behalve bij mijn psyhologe die aan huis komt... zij is altijd welkom...ze doet me zo aan dokter els uit gent denken... gewoon, niet te veel poes pas ..en ze neemt me zoals ik ben... ook als ik geen zin heb om te praten laat ze dit toe... en meestal komt het dan vanzelf...
maar wat mis ik mensen, vrienden in real life waar je dag en nacht kan op rekenen... mensen die je al jaren kent ... vertrouwt en omgekeerd... waar je je nooit moet afvragen " stoor ik ? "... dat gemis vreet een gat in mijn hart...
ik vraag me over en over ... af ... waarom? ...wat heb ik toch misdaan... ziek geworden is het antwoord en dat paste niet in hun leven...
ik hoor jullie denken " dan waren het geen vrienden" ...en toch ... ik heb hun kinderen zien opgroeien...ik heb veel gedeeld.. soms geheimen...
ik heb nooit kunnen denken dat alles zo zou gaan... weten ze dan niet dat mensen helpen zo verrijkend kan zijn?... dat je jezelf goed voelt als je iets kan betekenen voor iemand...
gisteren had ik een **%MM%PP¨dag ... moe ,pijn... en dan zou het zo fijn geweest zijn eens mijn voetjes bij vrienden onder tafel te mogen stoppen... ik mag dit zeggen... omdat vroeger altijd wel iemand aan onze tafel zat ... en ik vond dat heel normaal... ook al had ik zelf zorgen, grote zorgen...
de eenzaamheid , en het hier niet meer willen zijn komt voor 50¨% voort door hen... hen te missen ... hen te hebben verloren... en daardooor je totaal overbodig te vinden hier ...
Lies, jij hebt ook genoeg ondervonden hoe weinig vriendjes je had ...na verloop van tijd...de ouders dachten dat lies hen ging besmetten... ik legde het met handen en voeten uit... ging op school voordrachten geven... tevergeefs...
je kind zien naar buiten kijken, vanuit haar bed in de living... en weten dat haar hartje breekt ... dat wil je niet meemaken...
we zijn allebei sociale diertjes... en kunnen niet zonder mensen leven.... ik leef nu al 6 jaar alleen ... en elke dag was er één teveel...
lieve mensen, koester dierbare vriendschappen... laat mensen niet aan hun lot over... de tijd op aarde is zo kort... voor mij is alles te laat... maar mss voor jullie niet ...
10-02-2013
afscheid nemen van al mijn gekoesterde herinneringen...
Lies,... toen jij was overleden... hebben we je kleren, maar ook medicatie, baxters enz meegegeven met 2 verpleegkundigen die in afrika werkten... Dit betekende de redding voor veel kindjes... Ik heb nooit zomaar iets lukraak willen weggeven... één trui hield ik voor me.. en ik rook er telkens aan... je geur ... die is er zolang ingebleven... hard en tegelijk een stukje lies bij mij...
zelf heb ik zoveel mogelijk getracht om een goed doel te vinden die alles kwam halen... maar elske moest alleen zien dat alles maar op het gelijkvloers kon raken... sorry...maar dat ging dus niet door...wraakroepend...zoveel mensen die niets hebben...
nu ben ik blij dat mijn zomerkleren verdeeld over 2 gezinnen goed gaan worden gebruikt...met respect voor wie ze ooit droeg... een stukje elske ... dicht bij...
elke dag is het wel van iets afscheid nemen... voor een ander , iets onbenulligs...voor mij van hele grote emotionele waarde..
zo had ik het heel moeilijk met het kleedje en de schoenen... die ik kocht voor de verjaardag van uschi , de duitse dame die ik ken van op reis... ik noem ze ook uschi schoenen ... uschi kleed...( zie bijlage voor een foto met ons drie bij het afscheid...) daar hangen zoveel herinneringen aan...hun nieuwe thuis zou uschi ook wel goed vinden... toen ik haar en heidi moest vertellen dat ik nooit meer samen met hen op reis zou gaan... het ongeloof... het proberen me op andere gedachten te brengen... tot ze het min of meer begrepen... en nu beseffen ... het is zo... al kreeg ik gisteren een mail van uschi die schreef... " ik wil niet dat je gaat, ik ben zeker dat er nog iets is wat de artsen kunnen doen"... of heidi, de vriendin van uschi die schreef.." ik ga nooit nog in egypte op vakantie...als jij er niet bent... wil ik niet...
elske moet telkens de rol op zich nemen van " trooster"... ik word niet getroost, ik troost momenteel anderen... over en over ...mijn imago als sterke vrouw ...maar zelfs de sterkste boom kan omvallen... zelfs gisteren ook nog .. een hele lieve vrouw, apotheek waar ik altijd ga... zag ik hier op straat...en ze sprak me aan... emotioneel... dat ze het niet kon geloven... ik tracht altijd te zeggen... laat het niet aan je hart komen... het is nu zo... met een glimlach erbij... maar diep van binnen... is het zwaar...
ik zou liegen als ik zou schrijven... als er een pilletje op de markt komt die me geneest... dan neem ik het niet ... tuurlijk wel...maar het is zoals de lotto winnen... zogoed als onbestaand...
er zijn dus wel mensen die met me begaan zijn en me blijkbaar gaan missen... iemand die een traan laat om me... maakt me best gelukkig... want men laat geen traan, als men niet om je geeft... en dan komt telkens weer hetzelfde naar boven... waarom hebben de mensen die ik 20? 25 jaar kende dat niet ? ... ik kan het maar niet begrijpen...
lieve mensen, elke mens is fragiel... elke mens is sterfelijk... daarom... mijn leuze : carpe dieum... pluk de dag ... leef elke dag alsof het je laatste is...want dat kan het voor iedereen zijn...
Lies, ik herinner me nog dat je mij of je papa elke dag wel wou verrassen met een tekening ... een gedicht ... je straalde helemaal toen je dat kon geven... uren heb je in onze woonkamer versleten, aan je infuus met zo'n dingen... terwijl ik taarten bakte voor je , je lievelingseten klaar maakte ... vers brood bakte, zodat je iets zou eten...
als ik soms zie hoe mensen nu nooit tevreden zijn... wij zijn nooit op reis gegaan met jou ... dat ging ook niet...en dat konden we niet betalen... maar vakantie in eigen tuin was ook leuk... elke dag barbeque... ook dan straalde je ... je knaagde ribbekes af ...je at nu eenmaal graag... die 150 pillen per dat (één soort) nam je er bij.. vanaf je 9 e kon je 10 capsules per keer inslikken... mensen lief... als ik daar aan terug denk... alles zit in ons hoofd... ofwel pas je je aan de situatie en maak je inderdaad vvakantie siper gezellig... ofwel denk je constant aan wat je niet hebt... bij ons kwam dit niet in vraag...
en nu ...klagen dat men geen 4X op reis kan door de crisis... geen nieuwe auto kan kopen door de crisis... ik kan eindeloos doorgaan... terwijl er zoveel mensen graag op eigen benen zouden staan... maar niet kunnen omdat het financieel niet haalbaar is door hun ziekte...
mensen die niet weten, halen we met onze weinige centen het einde van de maand?
die mensen zijn het meest gelukkig met iets klein... een gebaar... weten dat je er bent voor hen...
ik geloof ook , misschien krijg ik hier nu wel tegenstand, dat opvoeding er mee te maken had... mensen vonden mij ook een strenge mama...maar had ik keuze? ik wou lies goed verzorgen ja ik was zeer streng, mensen moesten hun handen ontsmetten, schoenen af , en niemand kwam er in met een verkoudheid of zo... ik ontsmette onze woonkamer-keuken en lies haar slaapkamer 2X per dag... en ik moest soms streng zijn tegen lies ... gewoon omdat ze haar verzorging goed zou doen...
ik wist maar al te goed wat een last zoiets voor een kind is... en mijn hart deed pijn... maar wat moest ik anders doen?
desondanks bleef lies ... verdraagzaam, beleefd, ... ik vond dat het niet was omdat ze ziek was dat ze niet beleefd moest zijn... een kind alleen , word vaak bestempeld als " verwend".. dat is dus niet altijd zo...
kinderen die ziek zijn geboren, hebben een 6e , 7e en 8e zintuig... ze relativeren alles... zijn vaak bezorgd om hun medemens, en cijferen zich weg... integendeel.. lies zou alles hebben weg gegeven ( van wie zou ze dat nu toch hebben?)... en toen op zo'n moment dat ze voor iemand een tekening of gedicht had gemaakt voelde ze zich gelukkig ...
geluk kan je niet kopen... het zit in jezelf...
je mama...
07-02-2013
schokeer ik nu of zijn sommige mensen dom?
lies, weet je nog dat ze jou vroegen " hoe gaat het ? en onmiddelijk zelf zeiden " goed zeker? ...dan knikte je maar van ja... maar je ogen ... zeiden wat anders.. gisteren wou ik een krant ... stond daar iemand die ik vaag ken , een wijnleverancier hier in een tea room vlak naast mijn deur, tot gisteren leek hij in mijn ogen ... een man van de wereld... hij ziet me en zegt.. ahh dag madame... alles in orde zeker? ... en wat mij bezielde , ik weet het niet ... want in een krantenwinkel zijn er altijd mensen... ik heb geantwoord... ba ja ... wreed goe nog voor een paar weken, daarna ben ik dood.
juist ja... stilte............. je kon een muisje horen lopen...
elske is dan maar terug begonnen, met te zeggen... je vraagt me iets en ik antwoord eerlijk...mss niet wat je had verwacht... maar dan kwam het ... ( en het leek een slimme man ...) dood? .. hoe kan dat dat je dit weet op voorhand... en dan voel je die blikken ... van het leken wel ipv mensen gieren... te weten wat ik zal zeggen... waar anders mensen geen tijd hadden, leken ze nu zich te amuseren... ik vroeg hem " heb je ooit van euthanasie gehoord" ... zegt hij toch wel wa is da ? ....
geroezemeoes rond me... ik hoop dat ze dachten... diene dommerik???....
ik heb hem gezegd, hier niet verder op door te willen gaan, dat hij maar eens moest op googel zoeken... en je gelooft het nooit... wa is dat ? ....
dan begon ik stillaan mijn geduld te verliezen... en heb hem gezegd... " vergeet alles wat ik je nu zeg" ooit zal je het wel zien ...
en dan zegt hij " ahaaaaaaaaa je blijft dus leven? ...
ik wou mijn middelvinger uitsteken...maar heb ik niet gedaan... heb een glimlach ergens vandaan gehaald en hem gezegd, terwijl ik al aan het verder wandelde..." ik vrees dat het voor jou te laat is nog veel te leren van het leven"... geen idee of hij dat heeft gehoord...
de discussie is gewoon...moet ik nu voldoen aan een verwachtingspatroon ...gewoon omdat mensen dit zo verwachten? ... NO WAY... kunnen ze niet tegen een eerlijk antwoord, dan is dat spijtig...
mensen die me kennen en nog zo'n domme dingen zeggen... dat is een ander verhaal... daar kwetst het je ... dat ze nog steeds denken... " die gaat da niet doen"...
het is geen spel die me te wachten sta... het is hard, moeilijk ... dus ... mensen, verwacht van mij enkel eerlijke antwoorden...
zo lies, ik heb het ook in jouw plaats verteld... ik vond het voor jou nog veel erger dan voor mij... je mama...
06-02-2013
beslist....
bloed, zweet, tranen en nog zoveel meer heeft het gekost een beslissing te nemen... zend ik de reportage uit voor of na mijn overlijden ... ongelofelijk veel dagen gepiekerd... maar ik heb beslist... het zal voor zijn. de negatieve commentaren die ik verwacht ... neem ik er bij... de positieve zullen me blij maken... maar bovenal ik geef lies een stem, en ik probeer, maar weet nog niet of ik daar in slaag lotgenoten ook een stem te geven, op mijn speciale manier...
jullie moeten mijn niet sparen...eerlijk comment wordt altijd op prijs gesteld... ik kan alleen maar hopen een heel heel klein steentje bij te dragen aan alles wat bespreekbaarder te maken... dat mensen gaan nadenken en niet veroordelen...
de datum deel ik nog mee... normaal 19 febr telefacts om 21.30...maar dat is met voorzichtigheid... als er in de wereld iets ergs gebeurd... kan mijn reportage nog geschrapt worden...zeg het dus nog niet teveel verder... en hou gewoon je TV in de gaten ...
mijn doel zal mss niet bereikt zijn, nl jullie te steunen...maar ik heb het geprobeerd... zoveel uren opnames in een reportage van 20 minuten stoppen was ook voor de journaliste niet eenvoudig...
wait and see...
elske
04-02-2013
angst... om lotgenoten ongelofelijk teleur te stellen...
een klein stapje vandaag... gewoon even kwijt willen dat ik ongelofelijk angst heb jullie , lotgenoten teleur te stellen met de reportage telefacts...komt Lies genoeg aan bod? .. 20 minuten zendtijd is niet lang als je een leven had zoals ik ... ze toont echt hoe het is... en toch denk ik ...had ik meer kunnen doen? het ongelofelijke laag zelfbeeld steekt de kop op... angst om een verkeerde beslissing te nemen... zenden we het uit voor mijn overlijden? of na? wat ik ook beslis , alles heeft voordelen en nadelen... maar hoe weet ik of ik de juiste beslissing neem? kan ik nog wel om met comments ? ... onzeker, bang, faalangst ... zo voel ik me... en het is geen fijn gevoel... de mentale rust die ik zo graag wil... lukt niet... kon ik maar alles loslaten...
02-02-2013
sorry...
mijn gedachten zijn een grote chaos...zoveel gevoelens...waar ik geen blijf mee weet... FB kijk ik niet naar en dat wil wat zeggen...dat is tenslotte mijn vlucht naar een wereld waar anderen ook op hun pc zijn...contact met de boze buitenwereld...zelfs dat kan ik niet... maar lieve lotgenoten, ik denk aan jullie... alleen zit het momenteel niet echt mee, op heel veel vlakken... sorry ...ik weet niet of ik nog zal schrijven... ik kan er nu geen antwoord op geven...hopelijk begrijpen jullie dit... elske
29-01-2013
even pauze
even pauze.. voel me niet zo goed...
28-01-2013
een baaldag en je even kunnen afreageren... aanvaard gedrag of niet ?
lies, ja ja ... ik kreeg ook al de vraag, als je dan toch niet gelooft in leven na de dood, waarom begin je dan je tekst met Lies...
gewoon , om haar naam in leven te houden... mag dat ? dit is mijn blog.
Lies, gisteren had ik een vreslijke dag...ik miste je ... ik voelde me zo slecht .. ik had vreslijke pijn...en ik voelde me alleen op de wereld, de mix met de kou hier in mijn appartement was de druppel denk ik...
en wie moet het dan aanhoren? juist de mensen die het goed menen met je.. gelukkig was de mama van laetihia , Heidi, online... en laat ze me razen.... zonder naar een antwoord te moeten zoeken... en dat is nu net wat al mijn vrienden , één voor één niet wilden doen... me eens kwaad laten zijn...
Heb ik het recht niet kwaad te zijn, zo heel af en toe? ik doe al zoveel dagen mijn best... elske is een gewoon mens...en ja de frustratie moet er uit, ... de pijn stapelde zich op door de stress...
soms vind ik het zo oneerlijk allemaal... terwijl ik de meeste dagen er in berust wat komen gaat ... maar mag ik ook eens bang zijn? ...zomaar op een dag...
Heidi doet wat ik deed v mijn 2 vriendinnen die terminaal waren..
( al ging ik daar mss dan weer te ver in ...) vooral eva kon zo kwaad zijn...en ik begreep haar... ze had 2 dochters... jonge meisjes van 20 en 23 ... niet echt zelfstandig ... en dan moest elske het ontgelden... maar ik nam het niet persoonlijk... integendeel, ik vond het een eer dat ze tegen mij alles durfde zeggen... ook al is dat niet altijd makkelijk...
gelukkig had ze nog een paar andere mensen waar ze ook kon op rekenen...
en dat is nu net het probleem... als ik het verwijt krijg van ( vreemde ) mensen ... ze wil geen hulp.. doet het pijn...
begrijpen mensen dan niet dat echte vrienden op die dagen o zo belangrijk zijn? die vrienden laten iets waardevol liggen... nl ... je vriend bijstaan tot het laatste
bestaat er nog iets mooiers? ....maar helaas de meeste mensen lopen zo ver mogelijk weg...
ik heb tegen heidi van alles gezegd hoe ik me voel enz... toen ik afsloot had ik 2 keuzes...
gans de dag hier te liggen balen... of me te wassen, aan te kleden en na 7 dagen eens buiten te gaan... ik ben sterk, mentaal dat weet ik na gisteren... want ik koos de 2e optie.
ik ben naar een thais resto ( dicht bij mijn deur) geweest... want de muziek maakt me daar zen... lieve mensen die mijn situatie kennen... ik heb zelfs een halve portie gekregen en maar moeten betalen... men vroeg zelf ... is het niet teveel...na een uurtje voelde ik me wat rustiger worden... Ik had het ook aan hen gezegd... ik heb een ontzettende baaldag....
en toen ik naar huis ging ... voelde ik me nog alleen, maar ik kon het weer voor even verdragen... heb zelfs in resto een ganse tekst gemaakt die ik nog nodig had...
moraal van dit alles... laat mensen die zo worstelen met hun gevoelens spreken... luisteren is de boodschap... niet persé raad geven... laat hen er alles uitgooien, laat ze roepen... daarna kunnen ze terug een tijdje verder...
ook al sta ik achter mijn beslissing van euthanasie ... de weg er naar toe is hard... het één sluit het ander niet uit... veroordeel mensen toch niet zo vlug... Heidi weet dat ze bij mij ook terecht kan om te luisteren naar haar... wederzijds vertrouwen... respect moet er zijn...
vandaag is ook zwaar... eerst mijn arts, en dan iemand van palliatief netwerk... praten op commando is niet altijd leuk... meestal heb je dan geen zin om te praten...
maar we gaan er met een open -mind aan beginnen...
tot morgen... je mama
27-01-2013
engeltjes ... voor velen bestaan ze ...maar niet voor mij...
lies, een gevoelige snaar die ik nu aansnijdt... zoveel mensen geloven in engelen... en aanvaarden niet dat ik het niet doe...
jij ook niet ... je wou slapen na je overlijden... je hebt dat zo vaak gezegd...
maakt ons dat tot slechte mensen dat we niet in engeltjes geloven? ik denk het niet... soms denk ik dat het voor mensen die er wel in geloven een houvast is... die heb ik niet, en jij had dat ook niet... ik herinner me nog toen jij al een paar jaar overleden was dat ik 4 lessen volgde om op een palliatieve eenheid vrijwilligerswerk te doen.
de psychologe die ik kende ... zei op een bepaald moment ... kinderen die sterven hebben altijd een beeld van een engel ...en rijstpap met gouden lepels...
Ik ben toen voor gans de zaal recht gestaan en heb haar gevraagd ... Lut, elk kind? ze wist natuurlijk onmiddelijk wat ik bedoelde... en zei toen... je hebt gelijk els, niet elk kind ... hmmm een ongemakkelijke stilte in de zaal...maar lies, ik kwam op voor jou !!!!
op groepen van ouders van een overleden kind zie je altijd engeltjes... ik voel me soms bijna schuldig dat ik of wij er niet in geloofden...mensen geven me soms ook een schuldgevoel... net zoals we niet geloven in een leven na de dood...hoe kunnen we daar een antwoord op krijgen, niemand kan dat ... er komt nooit iemand terug om het ons even te vertellen...
jij was een realist... ondanks je nog zo jong was , kon je daarover debatteren !!!!
mijn vraag " waarom geloven wij er niet in ? en anderen wel... " zal nooit beantwoord worden vrees ik... maar veroordeel ons daarom niet ... wat nu wel soms het geval is... niet openlijk, maar PV ...
leven en laten leven ... ja toch ? met respect voor elk zijn overtuiging of geloof... en zoals bij ons... geen geloof...
lies, je mama ...
26-01-2013
mijn boek ' niemand noemt me nog mama en de mucodag...
Lies, ... zo jammer dat je nooit hebt geweten dat ik een boek zou schrijven over ons... over jij... hoe moedig je door je korte leven ging... Hoe moeilijk het soms was als voortrekker van intraveneuze therapie thuis, en dan bedoel ik van begin tot einde... alles werd thuis gedaan, bloed nemen, zelfs resultaten v lavo kwamen via fax bij ons toe... maar dat was wat jij wou... thuis zijn... je moest heel veel calorieën eten... soms tot 6000 en je nam er bijna geen op... ik kookte me te pletter... maar met zoveel liefde... traiteur elske werd ik genoemd... zelfs ons eigen brood bakte ik... en daar deed ik echte boter in, kaas... en ook al moest je na je eten , of zelfs tijdens het eten moest jij al naar het toilet...je had zo weinig darmen over...door al die operaties... soms was je triest daardoor,ja at zo ontzettend graag...
maar ik dwaal af... mijn boek heb ik op tien dagen geschreven,bijna tien dagen in pyama gebleven, vooral s'nachts kwam de inspiratie ...ik leefde op automatishe piloot... de ruwe versie, ... en ik herinner me nog zo goed dat ik op het einde in heeeeele grote letters schreef EINDE ik heb het toen naar de toemalige minster van sociale zaken, Frank van De Broecke gestuurd,tot mijn verwondering kreeg ik antwoord... dat was voor mij het startsignaal om uitgevers te contacteren... dat ging niet van een leien dakje... mensen wilden dat ik het " romantiseerde"... zo van... lies kwam met haar roze kleedje ... " ik weigerde dat... tot ik in contact kwam met SIG ( stichting integratie mensen met een handicap)... de voorzitter die zo streng keek... kwam bij me thuis om er over te praten... en tot mijn eigen verbazing wilden ze het uitgeven... mijn toemalige buurvrouw heeft de omslag gemaakt... een waterverfschilderij van een foto van lies...ik mocht kleur kiezen van de kaft . blauw is het kleur van de stem... en ik had veel te zeggen... en dan begon een onbekende weg van persmappen ( ik kreeg toen veel hulp van Ingrid De Sloovere) ... wat een werk !!! we zijn toen nog in Sabena voor de pers mijn boek gaan voorstellen ... in het sabena House... radio, kranten, weekbladen...overal kreeg mijn boek aandacht... en ik voelde me gelukkig... gewoon als mama.... ondanks de boeken enkel via SIG te bestellen waren... verkochten ze heel goed. men heeft zelfs een tweede druk gemaakt... Op de eerste mucodag werden veel activiteiten gepland... ik kreeg een ' boekstand " toegewezen waar Nadine De sloovere en ik konden signeren... ik was overweldigd... zoveel mensen die naar me kwamen... ik , eenvoudige mama, had zoiets nooit verwacht... ik heb voor elkeen een ander woordje in hun boek geschreven... de mails die ik later kreeg deden zo'n deugd... toen mocht ik hem " officieel " voorstellen , samen met Sabine De Vos die ook een boekje had geschreven... Karl Symons was presentator ... en lies, jij was er voor mij bij dat moment... " ons boek" was een groot stuk om jou in leven te houden... ook om lotgenoten te steunen... ik leerde bekende mensen kennen, de één al wat vriendelijker dan de andere... t leukste was martine Jonckheere (marie-rose van familie) die haar kleine maltezer in mijn armen duwde omdat ze naar het toilet moest... een dag vol emoties... en wat blijkt nu ... laetithia ... bleek toch wel het promotiefilmpje voor de mucodag te hebben gemaakt ... ik heb ze nog niet zo heel lang geleden leren kennen... maar het is alsof ik haar al altijd ken.. ze lijkt zo op lies... uiterlijk maar dat karakter... zij, haar mama zijn de mensen die me op mijn ritme alles laten ondergaan... Het is voor mij een hele grote confrontatie ...mama en dochter samen te zien... ondertussen, zijn ze de enige mensen aan wie ik iets durf vragen...zonder me vragen te stellen... " valik ze lastig?" ... Ook al zal de tijd kort zijn dat we samen dingen kunnen doen... ze zal ongetwijfeld één van de beste en mooiste zijn ...na lies haar overlijden... de dag dat laetithia een (in mijn ogen) prachtige tekening die lies had gemaakt toen ze elf was ... mee wou ... blij was dat ik haar dat gaf... dat is de dag dat die band over de dood heen onverbrekelijk is... een mooi geschenk voor mij... als laatste zou ik toch graag even kort zeggen dat het heel jammer is dat de muco vereniging zo weinig aandacht heeft voor mensen die jarenlang gratis het beste van zichzelf gaven... mensen die hun kind verliezen, krijgen niet genoeg aandacht...en nee ik ben niet de enige die zo denkt...ook daar hebben we het gevoel dat we niet meer meetellen... in een ziekte zoals mucoviscidose mag de gemiddelde leeftijd dan wel wat stijgen... er sterven wel nog kinderen, jonge mensen... steek dat niet in de doofpot ... laat ze verder leven door hen een plaats te geven... en dat zeg ik in naam van veel mensen...
lieve lezers van mijn blog... laat niet na comment te schrijven, of in mijn gastenboek... zoiets doet deugd, ook al moeten jullie het niet eens zijn met me...dank daarvoor...
lies, je mama had veel te vertellen... xxx
24-01-2013
hoe FB voor kwetsende zaken kan zorgen...
lies, 2 dagen geleden kreeg ik voor de eerste maal in mijn prive FB een berichten groep te zien... die aan het praten waren... hoeveel weken zwanger ze waren...
ik was totaal van slag... ik had hier geen toestemming v gegeven om op mijn pv zoiets te zetten.... ik wist niet waar het vandaan kwam. nu zie ik vandaag dat dit een " spel " is...just for fun...
je bent fictief zwanger en je mannen mogen dat niet weten???? draait de wereld helemaal door? ik vind het een wansmakelijke grap waar ik niet mee kan lachen...
heb nu een paar berichtjes op gezet... dat dit niet echt " tof " is als je enig kind gestorven is... wie begint met zoiets? mijn PV en FB zijn echt heel goed beveiligd... ik ben daar heel streng in... dus het moet zowieso via een vriend van een vriend zijn gegaan?
ik hoop dat degene die dit deed zich ook bekend maakt ... ondertussen zoek ik uit hoe zoiets kan... het is respectloos... zielig... en heel erg kwetsend...
ik ben dus boos... en hoe !!!... migraine, pijn maken me al krekelig... wel .. geloof me dit doet er geen goed aan...
mensen denk toch eerst eens 2 x na voor je zo'n dingen doet?.....
je mama die overstuur is...
23-01-2013
ik staak vandaag ...baaldag...
22-01-2013
kom je het verlies van een kind ooit te boven ....
Liesje... de dag dat jij stierf vielen er geen tranen... ook niet de dagen erna... je strijd had lang genoeg geduurd... bijna dertien jaar dag in dag uit happen naar lucht... nooit mee kunnen spelen met andere kindjes... altijd bij mij,je mama...
toen je stierf thuis ... had je een glimlach op je gezichtje... je moest niet meer happen naar lucht ... je zo stil te zien liggen was een heel raar beeld voor ons... je sliep of probeerde zelfs recht te slapen... maar nu had je dus die rust die je zo verlangde...samen met onze créme van een huisartse hebben we lies een spice-girl t shirt aangedaan... TV is aangebleven bij haar een een licht met roze schijn gaf haar wat kleur... net of ze sliep...maar dan met die mooie glimlach in plaats van pijn.
toen je me vroeg als je ong tien was ..." mama beloof je me dat er na de dood niets meer bestaat..." heb ik haar gezegd...meisje, ik kan veel beloven , maar dat niet... ik weet alleen dat niemand terug komt... dus ofwel slapen ze allemaal...ofwel is het er zo plezant dat niemand terug wil... ik had het niet verwacht, maar dat antwoord, gaf haar blijkbaar voldoening... ze vertrouwde me...
ik bleef met veel vragen ... lies praatte vaak over de dood, in het algemeen...maar ook soms to the point... als mama ben je niet elke dag voorbereidt op soms heel moeilijke vragen...
zoals ik haar naar school deed...en ze me zei... " mama zie je die brug? " .. ja lies... " welk ik heb berekend als ik spring dat ik dood ben " boem in je gezicht...en dan moet jeheel adrem zijn om te kunnen antwoorden... ik heb haar toen heel kalm gezegd... tja , je kan het maar één keer proberen dan he ... en dan lachte ze...
maar ... het moment dat je kind sterft, sterf je mee... cliché...maar het is zo... ik weet nog dat ik een heel raar wee gevoel over me kreeg...en ik dacht, zal dit nu altijd zo zijn...ik kreeg geen lucht... kon niet binnen blijven... heb een maand tot na haar overlijden gewoon buiten geleefd... je bent nooit meer compleet als je kind sterft... nooit meer. ik en mijn ex-man konden er niet over praten, hij begon meer en meer te werken, en ik zat alleen thuis... met alle herinneringen...
het ergste is , dat zoveel mensen die haar kenden, heel vlug na haar overlijden , haar niet meer vernoemden... en hun leven ging verder...maar het mijne leek stil te staan... het leven ging veel te vlug , ik kon dat ritme niet volgen... en waarom vroeg niemand hoe het ging met ons? ...
je zo alleen voelen, kan volgens mij enkel als je enig kind sterft... ik neem het veel mensen kwalijk dat lies, geen stem meer kreeg, hoe ik ook zei dat ik af en toe haar naam wou horen... niets hielp..en nee niet omdat ze schrik hadden... mensen willen geen negativiteit...
ik ben niet jaloers op mensen die een heel gelukkig gezin hebben... maar het doet pijn... en je stelt je de vraag... waarom? waarom bij ons? waarom werd lies zo ziek geboren? ... waarom ?.... mensen begrijpen ook niet dat het heel moeilijk is... om te gaan met andere mensen met kinderen... ooit zei een ex collega toen lies één jaar overleden was... " wees blij dat je geen kinderen meer hebt... t begin van t schooljaar is duur".. toen ik naar de toiletten liep al wenen, kwam niemand achter me...alle collega"s hadden gehoord wat ze zei... ik heb toen ontslag genomen.... mijn kind ging voor.
mijn ex-vriend begreep ook niet waarom ik over haar wou vertellen... we zijn vrij vlug samen gaan wonen... en toen kwam het uit.. ik vergeet nooit meer het moment dat hij zei.. elske " dood is dood"... en daar valt niets over te zeggen... ik zorgde toch goed voor zijn 2 zonen... maar over lies mocht niets gezegd worden????? hij zei ook nooit haar naam maar ... je dochter... het diepe dal dat je dan doorgaat... valt met geen woorden te beschrijven...
één ding is zeker... mensen die geen kind zijn verloren... denken veel te vlug dat je je leven terug in handen kan nemen...
ik haat het ...als mensen me zeggen...mijn kind gaat op verlof v één week... ik zal me zooooooooooo alleen voelen... dan denk ik .. en ik dan? ...maar dat speelt blijkbaar geen belang... ik ben het al " gewoon" ... wel zoiets word je nooit gewoon... integendeel het gemis is elke dag erger ...
lies... ik hoop zo dat je mag slapen, zoals je wou... geen engeltjes voor ons... wij geloofden in warmte, respect ... waarden... binnenkort zal ik het weten... ik wil net zoals jij ... gewoon slapen.
je mama....
21-01-2013
wit buiten en zo stil.........
lies, wat zou je toch blij zijn met de sneeuw... met je skipak aan die ik ooit tweede hands kon kopen met onze hondjes (witte ) in de sneeuw spelen.... al kon je het niet lang volhouden... je was gewoon gelukkig ... en toen moest ik van jou een sneeuwman maken die je kon zien van in je bed in de living... mama's doen zo veel ... kleine dingen die soms onopgemerkt blijven...
het is zo stil hier, zelfs in de stad dempt de sneeuw het geluid... ( mijn oren zitten er ook v iets tussen, arts komt seffens met de grote middelen)... blijf het een wonder van de natuur vinden die vlokjes... het sneeuw nu al bijna 23 uur aan één stuk... ik kan daar zoals vroeger sheba mijn kat zo naar kijken....
een kort stukje vandaag... mij oren gaan voor je mama
20-01-2013
elke mens is kwetsbaar ...
Lies, heb op mijn FB pagina nog eens het liedje van Bart gezet... jij bent de zon, jij bent de zee, jij bent de liefde ga met mee want als dromen vervagen als sneeuw voor de zon... denk dan aan de dagen dat het begon.. dan vul ik mijn glas en drink ik op jou... want de tijd zal ons leren, verdriet te vergeten ... ......
hij was de gezellige man... flapuit, opgewekt ...zoals je hem zag op TV zo was hij in t echt.... met één gitaar en zijn stem kreeg hij iedereen mee...
en kijk... zijn levensdraad is doorgeknipt ... zomaar, onverwacht ..nooit ziek... elke mens is kwetsbaar ... dus elke dag leven zoals het je laatste is ... zouden we allemaal moeten doen... maar men vergeet dat zo vaak...
stel niet uit tot morgen wat je vandaag kan doen... dat probeer ik toch te doen... ok.. op mijn tempo...maar ... morgen kan het te laat zijn.. voor ieder van ons... morgen zet ik op mijn pagina eens het liedje van bart herman... ' ode aan de zon'... vind ik prachtig... ik zoek ook steeds de zon.. Heb ze ook in veel landen gezien... en ze is steeds hetzelfde ... wat groter of kleiner...
leef als je kan... geniet als je kan... eens je draad is doorknipt is het te laat... excuses van ' te druk, te dit, te dat " brengen je nergens...
geniet van de kou ... t is winter mensen...(ik hoor vooral geklaag)... geniet van de seizoenen... en vooral van elkaar...
mensen zeggen veel te weinig tegen mensen die ze graag hebben ... wat ze echt voelen...
jij bent de zon, jij bent de zee... jij bent de liefde ... ga met me mee... lies... jij bent mijn zon en mijn zee en ik ga ... met je mee... nog even...
je mama
19-01-2013
a big step for me....
lies ... mss zou je nu toch even trots zijn op me... na heeeeeeeeeeeeeeeel lang aarzelen, stuurde ik mamsie, de mama( Heidi) van latithia... een sms dat ik eigenlijk heel graag eens zou proeven van de warmte van hun gezin, zien waar laetithia haar leven doorbrengt... lijkt banaal voor de meeste mensen zoiets vragen...maar niet v mij... het zweet stond in mijn handen)... gewoon, omdat ik niet graag vraag of tot last ben... want ze moeten dan weer rekening houden met wat ik kan... (niet tof)...
ik hou mensen op afstand... gewoon omdat de tijd korter wordt en ik hen niet onnodig wil belasten met wat komt... daarom zijn mensen die ik nu pas " ontdek' beledigt ... ze wil geen hulp.. krijg je dan te lezen... dat woordje ZE ...
toen kreeg ik een antwoord terug van heidi : telepathie !! ik wou je het ook vragen...maar wou nog even wachten tot je geest wat tot rust is gekomen...
ik heb geantwoord : tweelingzussen hebben soms niet veel woorden nodig... en dat is nu de essentie ... luisteren naar elkaar en horen wat de ander niet zegt... een grote uitzondering in deze tijd... gelukkig zijn met kleine dingen... en met elkaar...
het leven kan simpel zijn als mensen je in je waarde laten... geduldig wachten tot je klaar bent om een stap te nemen... bij hen gaat het vanzelf... als ik zeg... nu niet, dan zien ze het niet als een afwijzing...maar als...elske heeft tijd nodig... en net daarom lukt het me uiteindelijk wel...
ik blijf verwondert dat steun komt van mensen die zelf veel problemen hebben... en toch TIJD maken voor een ander... ik probeer het ook...maar wat ik nog kan bijdragen is zo klein dat het te verwaarlozen is.het gevoel voor niemand nodig te zijn, of raad te kunnen geven .. vind ik vreslijk...
latithia en ik waren gisteren via FB aan het zeggen hoe erg we het vinden dat er nu mensen op straat moeten slapen... ( kwam omdat ik het hier ook niet warmer dan ong 15 graden krijg) ... ik vertelde dat ik zo graag op kerstavond voor mensen op straat hier in het park aan mijn deur ... voor allemaal frietjes en een sate wou kopen...maar.. 1. frietkot toe... en 2. gevaarlijk alleen... oostende is niet veilig in het donker... Heb er spijt van dat ik niets heb gedaan...maar geef toe als vrouw alleen...
ooit gaf ik in gent aan de aldi een man die bedelde een appel...en ik kreeg hem naar mijn hoofd... hij wou.. geld... dat doe ik dus niet... net zoals bij mensen die niet op straat leven, moeten de goede mensen ontgelden voor de rotte appels er tussen ...
maar goed... ik mag binnenkort naar dat warme nest hier een paar km verder... en ik zal proberen niet de BLET mie uit te hangen... proberen... ik weet dat ik met een goed gevoel naar huis zal komen... omdat ik heb gezien dat hun gezin een beetje was zoals bij ons lang geleden... warmte staat op plaats nr 1...
thanks ... mamsie...van elske lies, je mama...
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Lies, ... zo jammer dat je nooit hebt geweten dat ik een boek zou schrijven over ons...
